[mgła1]

Aniołku, odpowiadam Tobie a może innym też, bo ten stan paniki, rozpaczy, czy udręki duchowej jest mi doskonale znany. Mijał miesiąc za miesiącem a ten stan pokoju w sercu, o którym tu czasem czytałam i o czym marzyłam, wciąż nie nadchodził. Zamawiane msze- za mnie, za męża, o uzdrowienie międzypokoleniowe u mnie, u niego, modlitwy- moje, wielu zakonów, rekolekcje, adoracja- i nic. Rzeczywiście, można zwątpić. Doszło do tego, że na pewnych rekolekcjach pytałam siostrę zakonną, czy może tak być, że Bóg uwolni od tej udręki dopiero w nowym życiu? Że po prostu niektórzy już muszą tak całe życie się męczyć. Powiedziała, że Bóg chce dla KAŻDEGO dobrego życia już tu, na ziemi a jeśli wybiera pewnych ludzi do cierpienia ekspiacyjnego, to zawsze pyta ich o zgodę (ach ta wolność człowieka!) No ale niewiele to zmieniło, bo ja wciąż cierpiałam.
I nagle niezauważenie wzburzone morze się ucisza. Orientujesz się, że możesz spać, wraca apetyt, w małżeństwie obiektywnie nic się nie zmienia na lepsze, ale Ty masz siłę i pokój.
U mnie momentem zwrotnym było dotknięcie mojego serca prawdą, że Bóg to Tato, Abba. Kiedy jest mi źle, mówię do Niego nawet nie Ojcze, ale TATO, TATUSIU, TATKU. Powtarzam, aż ogarnia mnie tkliwe ciepło i czuję się tak bardzo kochana. Żadna ziemska miłość lub jej brak nie umywa się do tego
Bóg tak bardzo pragnie abyśmy widzieli w Nim kochającego, troskliwego Ojca. Zwłaszcza, jeśli z ziemskim ojcem nie mieliśmy najlepszych relacji.
Aniołku, pomodlę się za Ciebie, nie tracisz wiary, Ty ją zyskujesz w trudnych doświadczeniach.

Aniołku, odpowiadam Tobie a może innym też, bo ten stan paniki, rozpaczy, czy udręki duchowej jest mi doskonale znany. Mijał miesiąc za miesiącem a ten stan pokoju w sercu, o którym tu czasem czytałam i o czym marzyłam, wciąż nie nadchodził. Zamawiane msze- za mnie, za męża, o uzdrowienie międzypokoleniowe u mnie, u niego, modlitwy- moje, wielu zakonów, rekolekcje, adoracja- i nic. Rzeczywiście, można zwątpić. Doszło do tego, że na pewnych rekolekcjach pytałam siostrę zakonną, czy może tak być, że Bóg uwolni od tej udręki dopiero w nowym życiu? Że po prostu niektórzy już muszą tak całe życie się męczyć. Powiedziała, że Bóg chce dla KAŻDEGO dobrego życia już tu, na ziemi a jeśli wybiera pewnych ludzi do cierpienia ekspiacyjnego, to zawsze pyta ich o zgodę (ach ta wolność człowieka!) No ale niewiele to zmieniło, bo ja wciąż cierpiałam.
I nagle niezauważenie wzburzone morze się ucisza. Orientujesz się, że możesz spać, wraca apetyt, w małżeństwie obiektywnie nic się nie zmienia na lepsze, ale Ty masz siłę i pokój.
U mnie momentem zwrotnym było dotknięcie mojego serca prawdą, że Bóg to Tato, Abba. Kiedy jest mi źle, mówię do Niego nawet nie Ojcze, ale TATO, TATUSIU, TATKU. Powtarzam, aż ogarnia mnie tkliwe ciepło i czuję się tak bardzo kochana. Żadna ziemska miłość lub jej brak nie umywa się do tego
Bóg tak bardzo pragnie abyśmy widzieli w Nim kochającego, troskliwego Ojca. Zwłaszcza, jeśli z ziemskim ojcem nie mieliśmy najlepszych relacji.
Aniołku, pomodlę się za Ciebie, nie tracisz wiary, Ty ją zyskujesz w trudnych doświadczeniach.

[zerta]

Nie zawsze tak było, i nie zawsze tak jest. Ja poczułąm spokój w momencie gdy przestałam robić wszystko, żeby mąż do mnie wrócił. Niby od początku pracowałam nad sobą dla samej siebie ale to była nie prawda. Prawdą było, że robiłam wszystko żeby mąż mnie na nowo pokochał. Gdy wyjechałam do Niemiec na 2 tygodnie, bez codziennego obcowania z mężem, codzienne szkolenie, inwestowanie w siebie, nowi ludzie, ksiądz z którym rozmawiałam po angielsku... i powiedział, że dobrze, że nie w moim ojczystym języku bo wszystko wyraziłam tak jak czuje i jak jest, nie ubierając tego w piekne słowa, wymówki. W tych dniach poprostu uwierzyłam, że potrafie żyć bez męża, bez żebrania o jego miłość, że poradze sobie sama. Mąż sam mi powiedział, że widzi, że się zmieniłam, ale to nie robi na nim żadnego wrażenia. Wtedy pomyślałam... ale na mnie robi wrażenie :) Nie wiedziałam, że moge być szczęśliwa z samą sobą, polubić siebie w takij sytuacji... w kryzysie. Tak, codziennie rano czuje się jakby Bóg sie do mnie uśmiechał, jak Tato, mówił "dasz sobie rade, świetnie sobie radzisz" :)
Ale momentami to znika, zwłąszcza gdy siedze sama w domu i rozmyślam, i wracają moje pesymistyczne chwile, moje marzenia sprzed kryzysu, że kiedyś bedziemy mieli rodzine, dom- sielanka. Wczoraj byłam z mężem na ślubie, na weselu jego kuzynki, zapytał czy pójde z nim żeby jego rodzice nic nie podejrzewali. Powiedziałam mężowi, że znowu robi coś, żeby otoczenie nie miało do niego pretensji choc na prawde tego nie chce. Ślub też niby ze mną wziął bo moja mama tego chciała. Powiedziałam, żeby sie zastanowił, czy nie chce isc sam. Powiedział, że nie i ok, poszłam. W kościele przy przysiedze ledwie sie trzymałam. Potem fotograf robił grupowe zdjęcie młodych małżeństwom i nagle powiedział "a teraz wszyscy sie całują"... spojrzałam na męża, ten chłód w oczach jak u zbuntowanego nastolatka, dałam buziaka w policzek. Pięknie! W końcu stwierdziłam, ze jestem na weselu, jest fajny dj wiec chociaz sie wybawie. Mąż nie chciał tańczyć wiec wytańczyłam jego biednego kuzyna i jakiegoś chłopaka który przyszedł sam. Ale nie ukrywam, wolałabym się bawić z mężem. I że boli mnie myśl, że już mnie nikt nie przytuli, że już nie bedę sie tak szczerze smiała do łez, że nie bede miała dzieci... i już zawsze bede sama. Boli. Ale nie można pielęgnować tych myśli bo to nam nie pomaga! Choc czasem mam dosyc samej organizowania sobie czasu zeby nie miec chwili usiasc i zatopic sie w smutku, jak w morzu. Dla mnie nadalkażdy dzień to pracowanie nad sobą, nad swoim charakterem, emocjami, uzaleznieniem (mezem). I tylko jak się modle, zwłaszcza w kosciele, przynosi mi absolutny pokój. Trzeba być cierpliwym, wiara, nadzieja i spokój przychodzi z czasem.
Aniołku prawdą jest, że jak sie dowiedziałam o zdradzie, i mąż powiedział, że mnie nie kocha chciałam umrzeć, przestać oddychać, wejsc w wode i poprostu przestać czuć. Nie można użalać sie i płakać bez przerwy, po paru dniach stwierdziłąm, że czas "zacisnąć poślady" i wziąć sie w garsc. Złożyłam CV do firmy o której kiedyś słyszałam i zawsze myślałam "nigdy się tam nie dostane", podobno na rozmowie kwalifikacyjnej wypadłam rewelacyjnie i pracuje tam od 3 miesiecy. Skoro jakoś sobie radze z kryzysem w małżeństwie i brakiem miłości (co kiedyś wydawało mi się końcem życia) to czemu nie mam sobie poradzić w nowej pracy. Dotąd miałam dobrą, ale nie rozwojąwą prace. Teraz poczułam, że czas chwycic byka za roki. Ciągle czułam że sama przed sobą udaje, że sama z sobą walcze ale tak musiało być, nie chciałąm już leżeć na podłodze zapłakana. Mam 26 lat, Bóg chce żebym żyła, była szczęśliwa. Uwierz mi, każdy z Nas ma taki krzyż jaki zdoła udzwignąć! Mój momentami wydaje się lżejszy, momentami cięższy... a przed kryzysem w ogóle go nie czułam, nieświadoma i niedoceniająca tego co miałam.
Nie mam problemu z dotrzymaniem wierności. Nawet się nad tym nie zastanawiałam. Widze fajnych, interesujących mężczyzn, wiem, że niektórzy mnie lubią ale nie pojmuję ich w kategorii "a może on mnie pokocha". Szczerze do tej pory nawet o tym nie myslałam. Po prostu miejsce męża w moim życiu już jest zajęte.
Pozdrawiam w tym słabszym dniu.

[ Dodano: 2012-08-15, 22:30 ]
Trace siły... nie mam chęci zycia. Chcialabym zniknąć, przestać czuć... Cieżko mi. Nie potrafie teraz myśleś, że kiedyś bede szczęśliwa...
Chicialabym cofnąc czas i być dobrą żoną dla mojego męża.
Im wiecej czytam, im wiecej rozumiem tym bardziej widze jaka głupia byłam. I że tego nie zmienie.
Żyjemy obok siebie, wraca wieczorem, cos je, siada przed kompem i idzie na rower, motor... ja udaje, ze dobrze mi idzie w pracy, na zumbie, na rolkach, widuje sie z koleżankami. Modle sie samotnie i po cichu. Tkwimy. Już 5 miesiecy. Czasem wydaje mi się, ze w koncu powie tak jak kiedyś "już się na siebie nie gniewajmy" ale nie powie.
Na prawde nie mam siły.

[ Dodano: 2012-08-24, 10:53 ]
Nie wiem co robić. Pomocy!
Rozmawiałam wczoraj z mężem. Powiedział mi, że pod moją nieobecnośc miesiac temu poszedł do księdza, opowiedział jaka jest sytuacja, że mąz mnie nie kocha i nie potrafi zmienić w sobie uczucia, że podupada psychicznie... i podobno ksiądz mu powiedział, że jeżeli tak to wygląda to powinniśmy pomyśleć o rozstaniu się i staraniu o rozwód kościelny! Nie rozumiem jak ksiądz, osoba która również składała przysięge przed Bogiem, mógł tak powiedzieć. Po jednej rozmowie z mężem. Podobno powiedział, że mąż jest najważniejszy dla Boga, żeby był szczęśliwy. I nie ukrywam ja też tego chce ale żeby tak od razu... rozwód?
Nie rozumiem, po prostu nie rozumiem jak mąż może podejmować taką decyzję. Decyzję która będzie miała wpływ na jego i moje życie, bez mojej zgody. Mówi, że to nie jest dla niego łątwe ale on już dłużej nie może tak żyć, z osobą której nie kocha.
Nie mam pojęcia co robić, jak sie zachowywać...
Prosze o pomoc. Chciałabym pójść do jakiegoś specjalisty ale zależy mi żeby to była osoba wierząca. Nie potrafie się zachować w tej sytuacji. Nie mam pojecia co robić. Gdy dobrze sobie radze, zajmuje sie sobą, pracuje, nie narzucam sie mężowi on mi mówi, że widzi, że dobrze sobie radze (bez jego miłości) wiec po rozwodzie też sobie poradze i znajde sobie kogoś. Jednocześnie czuje, że gdybym pokazała mężowi moją odwage, siłę mojego uczucia mąż również zrozumiałby że rozwód to nie jedyna droga, że mąłżeństwo to praca. Czy to w ogóle będzie właściwe? Znowu ciągnięcie go na siłe, nakładnianie do pracy?
Prosze Was o pomoc. Może jest ktoś z Poznania kto poradziłby mi jakąś przychodnie małżeńską? Czy moze ktoś wie czy Pan Jacek Pulikowski przyjmuje takich ludzi jak ja? Czuje się taka... niekompetentna, nieporadna, mam... supełki w głowie :(

Nie zawsze tak było, i nie zawsze tak jest. Ja poczułąm spokój w momencie gdy przestałam robić wszystko, żeby mąż do mnie wrócił. Niby od początku pracowałam nad sobą dla samej siebie ale to była nie prawda. Prawdą było, że robiłam wszystko żeby mąż mnie na nowo pokochał. Gdy wyjechałam do Niemiec na 2 tygodnie, bez codziennego obcowania z mężem, codzienne szkolenie, inwestowanie w siebie, nowi ludzie, ksiądz z którym rozmawiałam po angielsku... i powiedział, że dobrze, że nie w moim ojczystym języku bo wszystko wyraziłam tak jak czuje i jak jest, nie ubierając tego w piekne słowa, wymówki. W tych dniach poprostu uwierzyłam, że potrafie żyć bez męża, bez żebrania o jego miłość, że poradze sobie sama. Mąż sam mi powiedział, że widzi, że się zmieniłam, ale to nie robi na nim żadnego wrażenia. Wtedy pomyślałam... ale na mnie robi wrażenie :) Nie wiedziałam, że moge być szczęśliwa z samą sobą, polubić siebie w takij sytuacji... w kryzysie. Tak, codziennie rano czuje się jakby Bóg sie do mnie uśmiechał, jak Tato, mówił "dasz sobie rade, świetnie sobie radzisz" :)
Ale momentami to znika, zwłąszcza gdy siedze sama w domu i rozmyślam, i wracają moje pesymistyczne chwile, moje marzenia sprzed kryzysu, że kiedyś bedziemy mieli rodzine, dom- sielanka. Wczoraj byłam z mężem na ślubie, na weselu jego kuzynki, zapytał czy pójde z nim żeby jego rodzice nic nie podejrzewali. Powiedziałam mężowi, że znowu robi coś, żeby otoczenie nie miało do niego pretensji choc na prawde tego nie chce. Ślub też niby ze mną wziął bo moja mama tego chciała. Powiedziałam, żeby sie zastanowił, czy nie chce isc sam. Powiedział, że nie i ok, poszłam. W kościele przy przysiedze ledwie sie trzymałam. Potem fotograf robił grupowe zdjęcie młodych małżeństwom i nagle powiedział "a teraz wszyscy sie całują"... spojrzałam na męża, ten chłód w oczach jak u zbuntowanego nastolatka, dałam buziaka w policzek. Pięknie! W końcu stwierdziłam, ze jestem na weselu, jest fajny dj wiec chociaz sie wybawie. Mąż nie chciał tańczyć wiec wytańczyłam jego biednego kuzyna i jakiegoś chłopaka który przyszedł sam. Ale nie ukrywam, wolałabym się bawić z mężem. I że boli mnie myśl, że już mnie nikt nie przytuli, że już nie bedę sie tak szczerze smiała do łez, że nie bede miała dzieci... i już zawsze bede sama. Boli. Ale nie można pielęgnować tych myśli bo to nam nie pomaga! Choc czasem mam dosyc samej organizowania sobie czasu zeby nie miec chwili usiasc i zatopic sie w smutku, jak w morzu. Dla mnie nadalkażdy dzień to pracowanie nad sobą, nad swoim charakterem, emocjami, uzaleznieniem (mezem). I tylko jak się modle, zwłaszcza w kosciele, przynosi mi absolutny pokój. Trzeba być cierpliwym, wiara, nadzieja i spokój przychodzi z czasem.
Aniołku prawdą jest, że jak sie dowiedziałam o zdradzie, i mąż powiedział, że mnie nie kocha chciałam umrzeć, przestać oddychać, wejsc w wode i poprostu przestać czuć. Nie można użalać sie i płakać bez przerwy, po paru dniach stwierdziłąm, że czas "zacisnąć poślady" i wziąć sie w garsc. Złożyłam CV do firmy o której kiedyś słyszałam i zawsze myślałam "nigdy się tam nie dostane", podobno na rozmowie kwalifikacyjnej wypadłam rewelacyjnie i pracuje tam od 3 miesiecy. Skoro jakoś sobie radze z kryzysem w małżeństwie i brakiem miłości (co kiedyś wydawało mi się końcem życia) to czemu nie mam sobie poradzić w nowej pracy. Dotąd miałam dobrą, ale nie rozwojąwą prace. Teraz poczułam, że czas chwycic byka za roki. Ciągle czułam że sama przed sobą udaje, że sama z sobą walcze ale tak musiało być, nie chciałąm już leżeć na podłodze zapłakana. Mam 26 lat, Bóg chce żebym żyła, była szczęśliwa. Uwierz mi, każdy z Nas ma taki krzyż jaki zdoła udzwignąć! Mój momentami wydaje się lżejszy, momentami cięższy... a przed kryzysem w ogóle go nie czułam, nieświadoma i niedoceniająca tego co miałam.
Nie mam problemu z dotrzymaniem wierności. Nawet się nad tym nie zastanawiałam. Widze fajnych, interesujących mężczyzn, wiem, że niektórzy mnie lubią ale nie pojmuję ich w kategorii "a może on mnie pokocha". Szczerze do tej pory nawet o tym nie myslałam. Po prostu miejsce męża w moim życiu już jest zajęte.
Pozdrawiam w tym słabszym dniu.

[ Dodano: 2012-08-15, 22:30 ]
Trace siły... nie mam chęci zycia. Chcialabym zniknąć, przestać czuć... Cieżko mi. Nie potrafie teraz myśleś, że kiedyś bede szczęśliwa...
Chicialabym cofnąc czas i być dobrą żoną dla mojego męża.
Im wiecej czytam, im wiecej rozumiem tym bardziej widze jaka głupia byłam. I że tego nie zmienie.
Żyjemy obok siebie, wraca wieczorem, cos je, siada przed kompem i idzie na rower, motor... ja udaje, ze dobrze mi idzie w pracy, na zumbie, na rolkach, widuje sie z koleżankami. Modle sie samotnie i po cichu. Tkwimy. Już 5 miesiecy. Czasem wydaje mi się, ze w koncu powie tak jak kiedyś "już się na siebie nie gniewajmy" ale nie powie.
Na prawde nie mam siły.

[ Dodano: 2012-08-24, 10:53 ]
Nie wiem co robić. Pomocy!
Rozmawiałam wczoraj z mężem. Powiedział mi, że pod moją nieobecnośc miesiac temu poszedł do księdza, opowiedział jaka jest sytuacja, że mąz mnie nie kocha i nie potrafi zmienić w sobie uczucia, że podupada psychicznie... i podobno ksiądz mu powiedział, że jeżeli tak to wygląda to powinniśmy pomyśleć o rozstaniu się i staraniu o rozwód kościelny! Nie rozumiem jak ksiądz, osoba która również składała przysięge przed Bogiem, mógł tak powiedzieć. Po jednej rozmowie z mężem. Podobno powiedział, że mąż jest najważniejszy dla Boga, żeby był szczęśliwy. I nie ukrywam ja też tego chce ale żeby tak od razu... rozwód?
Nie rozumiem, po prostu nie rozumiem jak mąż może podejmować taką decyzję. Decyzję która będzie miała wpływ na jego i moje życie, bez mojej zgody. Mówi, że to nie jest dla niego łątwe ale on już dłużej nie może tak żyć, z osobą której nie kocha.
Nie mam pojęcia co robić, jak sie zachowywać...
Prosze o pomoc. Chciałabym pójść do jakiegoś specjalisty ale zależy mi żeby to była osoba wierząca. Nie potrafie się zachować w tej sytuacji. Nie mam pojecia co robić. Gdy dobrze sobie radze, zajmuje sie sobą, pracuje, nie narzucam sie mężowi on mi mówi, że widzi, że dobrze sobie radze (bez jego miłości) wiec po rozwodzie też sobie poradze i znajde sobie kogoś. Jednocześnie czuje, że gdybym pokazała mężowi moją odwage, siłę mojego uczucia mąż również zrozumiałby że rozwód to nie jedyna droga, że mąłżeństwo to praca. Czy to w ogóle będzie właściwe? Znowu ciągnięcie go na siłe, nakładnianie do pracy?
Prosze Was o pomoc. Może jest ktoś z Poznania kto poradziłby mi jakąś przychodnie małżeńską? Czy moze ktoś wie czy Pan Jacek Pulikowski przyjmuje takich ludzi jak ja? Czuje się taka... niekompetentna, nieporadna, mam... supełki w głowie :(

[Jedna]

Tak, pan Jacek Pulikowski przyjmuje takie osoby - ja byłam u niego dwa lata temu.
Trzeba tylko wcześniej się zdecydować, bo oczekiwanie na wizytę u niego to pewnie jakiś miesiąc. Księdza Pawła Pacholaka też znam.
Zerto odpowiem na pw po powrocie z weekendu dobrze?
I oczywiście już teraz z góry zapraszam cię na wrześniowe spotkanie ogniska poznańskiego.

[ Dodano: 2012-08-27, 19:03 ]
Zerto jeszcze zadanko domowe dla ciebie: odmawianie kilka, kilkanaście razy dziennie modlitwy o pogodę ducha: "Boże, użycz mi pogody ducha, abym godziła się z tym czego nie mogę zmienić, odwagi abym zmieniała to co mogę zmienić i mądrości, abym odróżniała jedno od drugiego."

Tak, pan Jacek Pulikowski przyjmuje takie osoby - ja byłam u niego dwa lata temu.
Trzeba tylko wcześniej się zdecydować, bo oczekiwanie na wizytę u niego to pewnie jakiś miesiąc. Księdza Pawła Pacholaka też znam.
Zerto odpowiem na pw po powrocie z weekendu dobrze?
I oczywiście już teraz z góry zapraszam cię na wrześniowe spotkanie ogniska poznańskiego.

[ Dodano: 2012-08-27, 19:03 ]
Zerto jeszcze zadanko domowe dla ciebie: odmawianie kilka, kilkanaście razy dziennie modlitwy o pogodę ducha: "Boże, użycz mi pogody ducha, abym godziła się z tym czego nie mogę zmienić, odwagi abym zmieniała to co mogę zmienić i mądrości, abym odróżniała jedno od drugiego."

[zerta]

9.09.2012
Mam fatalny dzień, ciężki ten krzyż. Sama go zrobiłam.
Dokładałam, pretensji, presji, wyrzutów... jak szczapy, jedna do drugiej.
Boli mnie serce dzisiaj, strasznie.
Rozmawiałam wczoraj z mężem. Powiedziałam "kocham Cie, wiesz?"
Nie odpowiedział. Potem kłótnia.
Jak z samym diabłem. Ty, Ty, Ty! Ty jesteś winna.
Ja nie chciałem ślubu. Ty i Twoja mama.
Ja sie chciałem tylko oświadczyć.
Czy możemy spróbować?
Nie, bo ja juz nie wierze w miłość, w Ciebie, w małżeństwo, w Nas. W nic.
Jest mi wszystko obojętne.
Rozpadłam sie dzisiaj na kawałeczki. Potrzebuje pomocy, dłoni, światła.
Byłam wczoraj u księdzy, u spowiedzi, i porozmawiać.
Obwiniał męża, ja siebie. Nie potrafił poradzić. Ale sama spowiedz dużo pomogła.

Jutro będzie dobrze, wiecie?
Tak jak dzisiaj nad ranem, chwile było dobrze,
mgła, i wschód słońca, promienie daja mi nadzieje, siłe.
Potem stres, strach, i znowu wymiotuje, i nic nie jem, dzisiaj bez sensu byłoby jeść.
Ale zaprosiłam męża do restauracji, chyba mu sie podobało.
Ani razu nie spojrzał mi w oczy. Ale rozmawialiśmy, co u Niego, u mnie, co u znajomych.
Chce dzisiaj wieczorem dokończyć rozmowe z Nim.
Czy... da mi szanse, czas... czy przyjmie moja prace, staranie.
Wiem, nie powinnam. Bo nie mam prawa wymagać, no i... on nie chce już nic.
Ale mówi, że nie jest jeszcze pewien bo tak to już by się wyprowadził.
I to jest moja nadzieja. Chwytam się, napajam...
On sie starał przed ślubem, i po ślubie.
Był dobry, kochany, robił mi wycieczki, niespodzianki, zabierał na spacer, na rower.
A ja marudziłam, że mi zimno, że w piachu jade, że tak wcześnie to ja chce spać.
Głupia. Co za głąb ze mnie!
Ale szczęśliwa wtedy byłam!
Mąż był i jest moim darem od Boga.
Nie wiem za co :)
Pokazał mi miłość, poznał z Bogiem, teraz...
zostawił.
Źle zrobiłam rozmawiając z nim wczoraj?
Starałam sie bronić, czułam się jak zbity szczeniak,
rzucał granatami, wyciągał wszystkie złe momenty z 7 lat znajomości.
Jak można się tak uprzeć? (ale ja też się uparłam, że z Bogiem moge wszystko)
Że sie nie da?
Co się nie da?
Póki żyjesz możesz wszystko!
Wystarczy chcieć!
Czemu oni nie chcą? Czemu to dla nich żadna wartość, ot małżeństwo!
Mąz mówi, że chce być sam,
ze szkoda mu teraz czasu ze mną, potem że chce sobie ułożyć życie.
Podnoszę się, sklejam :) moja kawałeczki.
Boże daj mi siłę. I odwagę.
Mąz mówi, że kochałam go ułomnie. Bo jak mieszkaliśmy u jego rodziców ciągle myślałam, że musze sie podporządkować do Niego, jego rodziny, ich zwyczajów, być jak oni.
Tak było, tak czułam. Mimo, że mąż nigdy nie chciał źle dla mnie. Wyszarpywałam swoje :(

10.09.2012
Dziwny dzisiaj dzień, wiosenny mimo jesieni?
Szczęśliwy mimo kryzysu?

Mąż wychodząc do pracy zawsze daje mi buziaka.
Nas piękny, niezniszczalny gest.
W pierwszych miesiącach kryzysu walczyłam o niezaprzestanie tego Naszego minimum bliskości, czułości.

Mąż napisał mi sms, czy możemy porozmawiać? Oddzwoniłam, niepewnie pytając, czy to na pewno do mnie.
Powiedział, że tak... bo tak spałam, tak skulona, że mu się tak... miękko zrobiło.
Powiedział, że on nie może powiedzieć, że "kocha" ale już nie był taki nieustapliwy!
Powiedziałam, że skoro on nie wierzy w miłośc, małżeństwo... to może mojej wiary wystarczy dla Nas dwojga.
Zapytał czy ktoś wie o Naszej sytuacji. Nie, nikt nie wie, to My, to Nasze małżeństwo.
Nie chce nikomu mówić. Dlaczego? Bo w oczach... przeciętnego wierzącego-nie-wierzącego mój mąż wygląda na winnego, tego gorszego, złego.
A tak nie jest.
Ja tego nie potrzebuje! Potrzebuje pomocy a nie słów "on jest winny, odbiło mu". Wg mnie ciężej byłoby mężowi wrócić jeżeli jeszcze życzliwi znajomi mówili/ myśleli "powrócił mąż marnotrawny".

Powiedzcie...
... ładny dzisiaj dzień? :)
Dzięki Bogu! On mnie prowadzi :)

Mąz przeprosił, że był agresywny w kłótni. On wie, że teraz nie jest sobą. I ja to wiem. Jakiś diabeł w niego wlazł.
Ale i mężowi nie jest dobrze tak z samym sobą, i mi z jego diabłem. Wygonimy go!

Jeździł ktoś na roller coasterze?
Wytrzymaliście?
Ja tak, potem było wiele radości, że "przeżyłam".
I kryzys tez przeżyję!
Ośmielę się napisać- mądrzejsza, wyrozumialsza, pokorniejsza.
Dopiero teraz rozumiem co to miłość... albo jeszcze nie całkiem ale na pewno jestem bliższa prawdy niż przed kryzysem. I bliżej Boga.
Kiedyś nie potrafiłam wierzyć. Teraz nie potrafię nie wierzyć! :)
W sumie... Nasze małżeństwo od początku było... kryzysowe! Dopiero teraz to rozumiem...
Czemu ten polak mądry dopiero po ( w trakcie) szkodzie? Yhhh....

Jedna dziękuję Ci za modlitwę, kiedyś, gdzieś ją widziałam... ale jeszcze chyba wtedy nie ufałam. Teraz... przynosi ulgę, i siłę, i wiarę.
Czy spotkanie ogniska Sychar na pewno jest w sobotę, 22.09? Przeważnie chyba było w niedziele. Jeżeli będzie w sobote... mam nadzieje, że się zobaczymy?!

Przyznać się kto mi pomagał modlitwami :) Ktoś na pewno... bo łatwiej się podnoszę :) Bóg zapłać!
Ściskam Was dzisiaj wyjątkowo serdecznie :)

9.09.2012
Mam fatalny dzień, ciężki ten krzyż. Sama go zrobiłam.
Dokładałam, pretensji, presji, wyrzutów... jak szczapy, jedna do drugiej.
Boli mnie serce dzisiaj, strasznie.
Rozmawiałam wczoraj z mężem. Powiedziałam "kocham Cie, wiesz?"
Nie odpowiedział. Potem kłótnia.
Jak z samym diabłem. Ty, Ty, Ty! Ty jesteś winna.
Ja nie chciałem ślubu. Ty i Twoja mama.
Ja sie chciałem tylko oświadczyć.
Czy możemy spróbować?
Nie, bo ja juz nie wierze w miłość, w Ciebie, w małżeństwo, w Nas. W nic.
Jest mi wszystko obojętne.
Rozpadłam sie dzisiaj na kawałeczki. Potrzebuje pomocy, dłoni, światła.
Byłam wczoraj u księdzy, u spowiedzi, i porozmawiać.
Obwiniał męża, ja siebie. Nie potrafił poradzić. Ale sama spowiedz dużo pomogła.

Jutro będzie dobrze, wiecie?
Tak jak dzisiaj nad ranem, chwile było dobrze,
mgła, i wschód słońca, promienie daja mi nadzieje, siłe.
Potem stres, strach, i znowu wymiotuje, i nic nie jem, dzisiaj bez sensu byłoby jeść.
Ale zaprosiłam męża do restauracji, chyba mu sie podobało.
Ani razu nie spojrzał mi w oczy. Ale rozmawialiśmy, co u Niego, u mnie, co u znajomych.
Chce dzisiaj wieczorem dokończyć rozmowe z Nim.
Czy... da mi szanse, czas... czy przyjmie moja prace, staranie.
Wiem, nie powinnam. Bo nie mam prawa wymagać, no i... on nie chce już nic.
Ale mówi, że nie jest jeszcze pewien bo tak to już by się wyprowadził.
I to jest moja nadzieja. Chwytam się, napajam...
On sie starał przed ślubem, i po ślubie.
Był dobry, kochany, robił mi wycieczki, niespodzianki, zabierał na spacer, na rower.
A ja marudziłam, że mi zimno, że w piachu jade, że tak wcześnie to ja chce spać.
Głupia. Co za głąb ze mnie!
Ale szczęśliwa wtedy byłam!
Mąż był i jest moim darem od Boga.
Nie wiem za co :)
Pokazał mi miłość, poznał z Bogiem, teraz...
zostawił.
Źle zrobiłam rozmawiając z nim wczoraj?
Starałam sie bronić, czułam się jak zbity szczeniak,
rzucał granatami, wyciągał wszystkie złe momenty z 7 lat znajomości.
Jak można się tak uprzeć? (ale ja też się uparłam, że z Bogiem moge wszystko)
Że sie nie da?
Co się nie da?
Póki żyjesz możesz wszystko!
Wystarczy chcieć!
Czemu oni nie chcą? Czemu to dla nich żadna wartość, ot małżeństwo!
Mąz mówi, że chce być sam,
ze szkoda mu teraz czasu ze mną, potem że chce sobie ułożyć życie.
Podnoszę się, sklejam :) moja kawałeczki.
Boże daj mi siłę. I odwagę.
Mąz mówi, że kochałam go ułomnie. Bo jak mieszkaliśmy u jego rodziców ciągle myślałam, że musze sie podporządkować do Niego, jego rodziny, ich zwyczajów, być jak oni.
Tak było, tak czułam. Mimo, że mąż nigdy nie chciał źle dla mnie. Wyszarpywałam swoje :(

10.09.2012
Dziwny dzisiaj dzień, wiosenny mimo jesieni?
Szczęśliwy mimo kryzysu?

Mąż wychodząc do pracy zawsze daje mi buziaka.
Nas piękny, niezniszczalny gest.
W pierwszych miesiącach kryzysu walczyłam o niezaprzestanie tego Naszego minimum bliskości, czułości.

Mąż napisał mi sms, czy możemy porozmawiać? Oddzwoniłam, niepewnie pytając, czy to na pewno do mnie.
Powiedział, że tak... bo tak spałam, tak skulona, że mu się tak... miękko zrobiło.
Powiedział, że on nie może powiedzieć, że "kocha" ale już nie był taki nieustapliwy!
Powiedziałam, że skoro on nie wierzy w miłośc, małżeństwo... to może mojej wiary wystarczy dla Nas dwojga.
Zapytał czy ktoś wie o Naszej sytuacji. Nie, nikt nie wie, to My, to Nasze małżeństwo.
Nie chce nikomu mówić. Dlaczego? Bo w oczach... przeciętnego wierzącego-nie-wierzącego mój mąż wygląda na winnego, tego gorszego, złego.
A tak nie jest.
Ja tego nie potrzebuje! Potrzebuje pomocy a nie słów "on jest winny, odbiło mu". Wg mnie ciężej byłoby mężowi wrócić jeżeli jeszcze życzliwi znajomi mówili/ myśleli "powrócił mąż marnotrawny".

Powiedzcie...
... ładny dzisiaj dzień? :)
Dzięki Bogu! On mnie prowadzi :)

Mąz przeprosił, że był agresywny w kłótni. On wie, że teraz nie jest sobą. I ja to wiem. Jakiś diabeł w niego wlazł.
Ale i mężowi nie jest dobrze tak z samym sobą, i mi z jego diabłem. Wygonimy go!

Jeździł ktoś na roller coasterze?
Wytrzymaliście?
Ja tak, potem było wiele radości, że "przeżyłam".
I kryzys tez przeżyję!
Ośmielę się napisać- mądrzejsza, wyrozumialsza, pokorniejsza.
Dopiero teraz rozumiem co to miłość... albo jeszcze nie całkiem ale na pewno jestem bliższa prawdy niż przed kryzysem. I bliżej Boga.
Kiedyś nie potrafiłam wierzyć. Teraz nie potrafię nie wierzyć! :)
W sumie... Nasze małżeństwo od początku było... kryzysowe! Dopiero teraz to rozumiem...
Czemu ten polak mądry dopiero po ( w trakcie) szkodzie? Yhhh....

Jedna dziękuję Ci za modlitwę, kiedyś, gdzieś ją widziałam... ale jeszcze chyba wtedy nie ufałam. Teraz... przynosi ulgę, i siłę, i wiarę.
Czy spotkanie ogniska Sychar na pewno jest w sobotę, 22.09? Przeważnie chyba było w niedziele. Jeżeli będzie w sobote... mam nadzieje, że się zobaczymy?!

Przyznać się kto mi pomagał modlitwami :) Ktoś na pewno... bo łatwiej się podnoszę :) Bóg zapłać!
Ściskam Was dzisiaj wyjątkowo serdecznie :)

[Mirakulum]

Zerta Pogody Ducha

Zerta Pogody Ducha

[zerta]

Nie mam siły.
Coraz częściej po prostu nie mam sił.
Nic nie wiem, nic nie rozumie, nie wiem co robić. Nic się nie nauczyłam.
Nie potrafię się uniezależnić. Czuje się wyniszczona. Słaba.

I zawsze coś, Ktoś... jest obok i mnie ratuje.
Dostałam kazanie .
Zastanawiam się... czy mogę być... pomocą dla męża?
Spróbuje.

Nie mam siły.
Coraz częściej po prostu nie mam sił.
Nic nie wiem, nic nie rozumie, nie wiem co robić. Nic się nie nauczyłam.
Nie potrafię się uniezależnić. Czuje się wyniszczona. Słaba.

I zawsze coś, Ktoś... jest obok i mnie ratuje.
Dostałam kazanie .
Zastanawiam się... czy mogę być... pomocą dla męża?
Spróbuje.

[Mirakulum]

Możesz być pomocą -ratownikiem

jak to zrobić ?

podłączyć się do miłości Bożej, siłę czerpać z niewyczerpanego źródła.

zapraszam na rekolekcje dobre źródełko

Możesz być pomocą -ratownikiem

jak to zrobić ?

podłączyć się do miłości Bożej, siłę czerpać z niewyczerpanego źródła.

zapraszam na rekolekcje dobre źródełko

[zerta]

[ewa b.]

Podsyłam link o rekolekcjach

http://www.kryzys.org/vie...p=200012#200012

Wspieram modlitwą

Podsyłam link o rekolekcjach

http://www.kryzys.org/vie...p=200012#200012

Wspieram modlitwą

[zerta]

Dziękuję za szybką odpowiedz.
Świdnica, pochodzę z okolic Świdnicy.
Jeszcze raz dziękuję za link!

Jak się zachowywać?
Jak... się nie narzucać mężowi?
Gdy (powiedzmy) dobrze sobie radze, zajmuję się sobą... pracuje, modlę się, spotykam się ze znajomymi mówi, że skoro sobie dobrze radzę bez jego miłości to z łątwością pogodzę się z jego dezycją odejscia, wyprowadzenia się.
Niemal codziennie gotuje obiady, nieraz szykuję mu śniadanie do pracy, prasuję mu koszule, pytam się czy ma plany na niedzielę (bo chciałabym z Nim iść na spacer).
Nie powinnam, tak?
Bo mąż czuje się... obserwowany? Przytłoczony?
Wiec mam żyć obok i nie zwracać na Niego uwagi? (pomijając fakt, że nie wiem czy tak w ogólę potrafię).
I jeszcze jedno... czy mogę zapytać męża czy może chciałby ze mną jechać na rekolekcje? Skoro... chodzimy razem do kościoła (mimo, że on przesypia msze to on kiedyś mnie nakłaniał żebym chodziłą z nim do kościoła). Czy znowu odbierze tę propozycję jako atak? Bo przecież kiedyś nie chodziłam na rekolekcje.
[/u]

Dziękuję za szybką odpowiedz.
Świdnica, pochodzę z okolic Świdnicy.
Jeszcze raz dziękuję za link!

Jak się zachowywać?
Jak... się nie narzucać mężowi?
Gdy (powiedzmy) dobrze sobie radze, zajmuję się sobą... pracuje, modlę się, spotykam się ze znajomymi mówi, że skoro sobie dobrze radzę bez jego miłości to z łątwością pogodzę się z jego dezycją odejscia, wyprowadzenia się.
Niemal codziennie gotuje obiady, nieraz szykuję mu śniadanie do pracy, prasuję mu koszule, pytam się czy ma plany na niedzielę (bo chciałabym z Nim iść na spacer).
Nie powinnam, tak?
Bo mąż czuje się... obserwowany? Przytłoczony?
Wiec mam żyć obok i nie zwracać na Niego uwagi? (pomijając fakt, że nie wiem czy tak w ogólę potrafię).
I jeszcze jedno... czy mogę zapytać męża czy może chciałby ze mną jechać na rekolekcje? Skoro... chodzimy razem do kościoła (mimo, że on przesypia msze to on kiedyś mnie nakłaniał żebym chodziłą z nim do kościoła). Czy znowu odbierze tę propozycję jako atak? Bo przecież kiedyś nie chodziłam na rekolekcje.
[/u]

[Jedna]

Zerta ja jadę na te rekolekcje.
Nie wiem na ile będę w stanie piątego urwać się z pracy, ale możliwe że pojadę samochodem z jakąś inną Sycharowiczką z Poznania.
Może się też zdecydujesz i odezwiesz do mnie?
Chyba że jednak udałoby sie wam z mężem pojechać, to już i tak wielkie osiągnięcie, znaleźc się we dwoje na sycharowych rekolekcjach. I to jeszcze z Pulikowskim.

Dlaczego nie możesz być na spotkaniu sycharowym w przyszłą sobotę? To wielka szkoda.

Zerta ja jadę na te rekolekcje.
Nie wiem na ile będę w stanie piątego urwać się z pracy, ale możliwe że pojadę samochodem z jakąś inną Sycharowiczką z Poznania.
Może się też zdecydujesz i odezwiesz do mnie?
Chyba że jednak udałoby sie wam z mężem pojechać, to już i tak wielkie osiągnięcie, znaleźc się we dwoje na sycharowych rekolekcjach. I to jeszcze z Pulikowskim.

Dlaczego nie możesz być na spotkaniu sycharowym w przyszłą sobotę? To wielka szkoda.

[zerta]

Bardzo mi zależy na tych rekolekcjach.
Z mężem byłoby cudownie, Pulikowski (męskie, logiczne gadanie bardziej trafia do mężczyzn) i jeszcze moje rodzinne strony.
Jeżeli się okaże, że jadę sama bardzo chętnie się z Tobą zabiorę Jedna, lub zabiorę Ciebie :) Byłoby mi bardzo miło.

W niedziele miałam jechać do Krakowa w sprawie służbowej, niestety okazuje się, że muszę jechać w sobote z rana. Przykro mi, bardzo chciałam.

[ Dodano: 2012-10-02, 10:40 ]
Mąż się nie zgodził na uczestnictwo w rekolekcjach, przykro mi ale rozumiem. On walczy o siebie, o swoje zdanie, że chce być sam i nie chce już tkwić w tym bezsensownym małżeństwie.
Ja na rekolekcje tez nie pojadę, mam uraz szyjnego odcinka kręgosłupa.
Modlę się...
Nie czuję żebym podjęła jakąś znaczące starania o męża.
O siebie tak, wyciaszając się, modląc, pojmując siebie sprzed informacji "nie kocham Cie".
Ale nie o męża, o pomoc dotrzymania mu przysięgi małżeńskiej.
Mąz kiedyś powiedział "za mało byłem uparty jak walczyłem o lepszych Nas", może ja teraz jestem za mało uparta?
Może powinnam znaleźć jakiegoś dobrego terapeutę i zaciągnąć mężą?
Tylko to nie jest zgodne z tym czego... mnie wcześniej uczyliście.
Daj czasowi czas....
A tym czasem... ja zabijam czas żeby on nie zabił mnie.
Trwam, nie działam.
Dobrze to czy źle?
I co znaczy dobry terapeuta? Okaże się, że to jest kobieta po 2 rozwodach (taka trafiła się mojemu znajomemu) która powie- nie warto czynić jakiegokolwiek wysiłku, życie masz jedno i zrób tak żebyś był szczęśliwy, nie patrząc na nikogo... bla, bla, bla...
Mąż też pyta dlaczego otworzyły mi się oczy dopiero jak walnął pięścią w stół i powiedział "odchodzę". Widocznie ślepa byłam, potrzebowałam mocnego impulsu do mobilizacji, Szkoda.
Mąż mówi że chce być sam, wolny... ale nie odchodzi, bo nie jest przekonany, Tkwimy...
Ja i On, jakbyśmy na coś czekali.
Nie lubię tkwić, być bierną.
Co robić?

[ Dodano: 2012-10-17, 14:52 ]
Ja swoje, mąż swoje... życie.
Jak współlokatorzy.
Ja praca, obiad, zakupy, porządki, zumba, ksiązka, dvd.
Wpadam do kościoła... pomodlić się, posiedzieć... odpocząć, odetchnąć, uspokoić.
Mąz praca w firmie, praca u rodziców, pomoc koledze w budowie domu.
Pada, zasypia na podłodze, nakrywam go kocem, podeje poduszke.
Rano wychodzi dając mi buziaka w policzek.
Ale nie uśmiecha się, nie pamiętam już kiedy się przy mnie uśmiechnął.
W niedziele wspólna msza, podanie ręki i "życze Tobie życia wiecznego",
na prawde, ze szczerym sercem życzę.
Po mszy spotykamy znajomych którym urodziła się córeczka,
zapraszają nas na kawe i pytają "a kiedy wy...",
coraz lepiej idzie Nam granie z mężem, w aktorów się bawimy.
Popłynęły mi łzy, mąż zapytał o co chodzi, odpowiedziałam wprost
"chciałabym mieć rodzinę, lub chodziaż móc ją planować".
Głupie. Szantaż? Manipulacja?
Zredukować.

I tak tuptam z dnia na dzien, cieszą mnie momenty,
chwile, widoki, małe sukcesy... pierdoły.
Ale nic tak w pełni, z tyłu głowy... nie wiem... strach, ból, żal.

Nie chce przywyknąć do takiego życia.
Nie potrafie żyć sama.
Nawet nie chce.

Łeb do Słońca.
Pozdrawiam.

Bardzo mi zależy na tych rekolekcjach.
Z mężem byłoby cudownie, Pulikowski (męskie, logiczne gadanie bardziej trafia do mężczyzn) i jeszcze moje rodzinne strony.
Jeżeli się okaże, że jadę sama bardzo chętnie się z Tobą zabiorę Jedna, lub zabiorę Ciebie :) Byłoby mi bardzo miło.

W niedziele miałam jechać do Krakowa w sprawie służbowej, niestety okazuje się, że muszę jechać w sobote z rana. Przykro mi, bardzo chciałam.

[ Dodano: 2012-10-02, 10:40 ]
Mąż się nie zgodził na uczestnictwo w rekolekcjach, przykro mi ale rozumiem. On walczy o siebie, o swoje zdanie, że chce być sam i nie chce już tkwić w tym bezsensownym małżeństwie.
Ja na rekolekcje tez nie pojadę, mam uraz szyjnego odcinka kręgosłupa.
Modlę się...
Nie czuję żebym podjęła jakąś znaczące starania o męża.
O siebie tak, wyciaszając się, modląc, pojmując siebie sprzed informacji "nie kocham Cie".
Ale nie o męża, o pomoc dotrzymania mu przysięgi małżeńskiej.
Mąz kiedyś powiedział "za mało byłem uparty jak walczyłem o lepszych Nas", może ja teraz jestem za mało uparta?
Może powinnam znaleźć jakiegoś dobrego terapeutę i zaciągnąć mężą?
Tylko to nie jest zgodne z tym czego... mnie wcześniej uczyliście.
Daj czasowi czas....
A tym czasem... ja zabijam czas żeby on nie zabił mnie.
Trwam, nie działam.
Dobrze to czy źle?
I co znaczy dobry terapeuta? Okaże się, że to jest kobieta po 2 rozwodach (taka trafiła się mojemu znajomemu) która powie- nie warto czynić jakiegokolwiek wysiłku, życie masz jedno i zrób tak żebyś był szczęśliwy, nie patrząc na nikogo... bla, bla, bla...
Mąż też pyta dlaczego otworzyły mi się oczy dopiero jak walnął pięścią w stół i powiedział "odchodzę". Widocznie ślepa byłam, potrzebowałam mocnego impulsu do mobilizacji, Szkoda.
Mąż mówi że chce być sam, wolny... ale nie odchodzi, bo nie jest przekonany, Tkwimy...
Ja i On, jakbyśmy na coś czekali.
Nie lubię tkwić, być bierną.
Co robić?

[ Dodano: 2012-10-17, 14:52 ]
Ja swoje, mąż swoje... życie.
Jak współlokatorzy.
Ja praca, obiad, zakupy, porządki, zumba, ksiązka, dvd.
Wpadam do kościoła... pomodlić się, posiedzieć... odpocząć, odetchnąć, uspokoić.
Mąz praca w firmie, praca u rodziców, pomoc koledze w budowie domu.
Pada, zasypia na podłodze, nakrywam go kocem, podeje poduszke.
Rano wychodzi dając mi buziaka w policzek.
Ale nie uśmiecha się, nie pamiętam już kiedy się przy mnie uśmiechnął.
W niedziele wspólna msza, podanie ręki i "życze Tobie życia wiecznego",
na prawde, ze szczerym sercem życzę.
Po mszy spotykamy znajomych którym urodziła się córeczka,
zapraszają nas na kawe i pytają "a kiedy wy...",
coraz lepiej idzie Nam granie z mężem, w aktorów się bawimy.
Popłynęły mi łzy, mąż zapytał o co chodzi, odpowiedziałam wprost
"chciałabym mieć rodzinę, lub chodziaż móc ją planować".
Głupie. Szantaż? Manipulacja?
Zredukować.

I tak tuptam z dnia na dzien, cieszą mnie momenty,
chwile, widoki, małe sukcesy... pierdoły.
Ale nic tak w pełni, z tyłu głowy... nie wiem... strach, ból, żal.

Nie chce przywyknąć do takiego życia.
Nie potrafie żyć sama.
Nawet nie chce.

Łeb do Słońca.
Pozdrawiam.

[ewa b.]

Cytat:

Mąz kiedyś powiedział "za mało byłem uparty jak walczyłem o lepszych Nas", może ja teraz jestem za mało uparta? Może powinnam znaleźć jakiegoś dobrego terapeutę i zaciągnąć mężą?

Podobne słowa usłyszałam od mojego męża i teraz mam podobne przemyślenia jak Ty że może teraz ja powinnam walczyć o nas, i też myślałam o zaciągnięciu męża na rekolekcję, na terapię ale za chwilę myślę co to da?na siłę skoro on nie chce..chyba jeszcze większą niechęć do mnie w moim przypadku..

Wspieram modlitwą i podbijam wątek przy okazji abyś nie była sama z tym wszystkim.

Cytat:

Mąz kiedyś powiedział "za mało byłem uparty jak walczyłem o lepszych Nas", może ja teraz jestem za mało uparta? Może powinnam znaleźć jakiegoś dobrego terapeutę i zaciągnąć mężą?

Podobne słowa usłyszałam od mojego męża i teraz mam podobne przemyślenia jak Ty że może teraz ja powinnam walczyć o nas, i też myślałam o zaciągnięciu męża na rekolekcję, na terapię ale za chwilę myślę co to da?na siłę skoro on nie chce..chyba jeszcze większą niechęć do mnie w moim przypadku..

Wspieram modlitwą i podbijam wątek przy okazji abyś nie była sama z tym wszystkim.

[zerta]

Już odbiegłam od takiego zamiaru, wiem, że to nic nie da.
Wiem, że mąz odebrałby to jako atak na siebie, przymuszanie,
jakbym mu wytykała "coś z Tobą jest nie tak".
Sama bym to tak odbierała, staram się rozumieć jego "obronę".
Oboje się pogubiliśmy.
Ja przez mgłę widzę, co ze mną jest nie tak,
i trudno mi przychodzi praca nad sobą,
zwłaszcza nad uniezależnieniem się emocjonalnym od męża.
Mężowi nie będę wytykała, to mądry człowiek, gdy przyjdzie jego czas sam zauważy,
a jeżeli nie, to ja mogę jedynie mu pomóc, nie wytykać, wypychać na rekolekcje, terapie.

Boli mnie... takie życie.
Zabijam czas żeby on nie zabił mnie.
Ciągłe wymyślanie sobie zajęć żeby się nie zatrzymać,
zagłębiać w smutku, żalu.
Ciągle się zsarpie z myślami, ale tak na prawde nic nie robie.
Oprócz czytania książek (stukania sie po głowie "dlaczego ja wczesniej tego nie wiedziałam, zwłaszcza gdy chodzi o różnice między kobietą a mężczyzną, naszą psychiką, moim dawnym zachowaniem, brakiem pokory itp.), pracy nad sobą, swoim zachowaniem, emocjami, sposobem wyrażania się, i modlitwami nie wykonuję żadnych znaczących kroków.
Czuję się jakbym stała w korku na autostradzi,
i nie ma żadnego zjazdu,
nie widać celu (zbawienia czy powrotu męża).
Ciężko jest żyjąc tak jak ja do tej pory
nagle postawić Boga na pierwszym miejscu,
bezgranicznie zaufać.
Umysł wie, rozumie, chce ufać...
ale targają mną emocje...
egoizm?

Znowu z mężem przeciągamy linę?
Ja chce być z Tobą- a ja chce być sam, odejść.
Kto wygra?
Czyli jednak walka się odbywa?
A tak chciałam ratować...
małżenstwo, siebie, męża.

Czasem mi sie wydaje "juz jest dobrze"
ale chwile pozniej... jak sie zastanowie to nie,
wcale nie jest mi dobrze,
oszukuje sama siebie.

Ale dziękuje Bogu za tego "klapsa",
otworzyły mi się oczy,
widze, czuje, analizuje wiecej.
Czuje się jak daltonista który zobaczył tęczę :)

Pozdrawiam serdecznie i dziękuje Ci Ewo, bo czułam się troszke... niewspierana :)

Już odbiegłam od takiego zamiaru, wiem, że to nic nie da.
Wiem, że mąz odebrałby to jako atak na siebie, przymuszanie,
jakbym mu wytykała "coś z Tobą jest nie tak".
Sama bym to tak odbierała, staram się rozumieć jego "obronę".
Oboje się pogubiliśmy.
Ja przez mgłę widzę, co ze mną jest nie tak,
i trudno mi przychodzi praca nad sobą,
zwłaszcza nad uniezależnieniem się emocjonalnym od męża.
Mężowi nie będę wytykała, to mądry człowiek, gdy przyjdzie jego czas sam zauważy,
a jeżeli nie, to ja mogę jedynie mu pomóc, nie wytykać, wypychać na rekolekcje, terapie.

Boli mnie... takie życie.
Zabijam czas żeby on nie zabił mnie.
Ciągłe wymyślanie sobie zajęć żeby się nie zatrzymać,
zagłębiać w smutku, żalu.
Ciągle się zsarpie z myślami, ale tak na prawde nic nie robie.
Oprócz czytania książek (stukania sie po głowie "dlaczego ja wczesniej tego nie wiedziałam, zwłaszcza gdy chodzi o różnice między kobietą a mężczyzną, naszą psychiką, moim dawnym zachowaniem, brakiem pokory itp.), pracy nad sobą, swoim zachowaniem, emocjami, sposobem wyrażania się, i modlitwami nie wykonuję żadnych znaczących kroków.
Czuję się jakbym stała w korku na autostradzi,
i nie ma żadnego zjazdu,
nie widać celu (zbawienia czy powrotu męża).
Ciężko jest żyjąc tak jak ja do tej pory
nagle postawić Boga na pierwszym miejscu,
bezgranicznie zaufać.
Umysł wie, rozumie, chce ufać...
ale targają mną emocje...
egoizm?

Znowu z mężem przeciągamy linę?
Ja chce być z Tobą- a ja chce być sam, odejść.
Kto wygra?
Czyli jednak walka się odbywa?
A tak chciałam ratować...
małżenstwo, siebie, męża.

Czasem mi sie wydaje "juz jest dobrze"
ale chwile pozniej... jak sie zastanowie to nie,
wcale nie jest mi dobrze,
oszukuje sama siebie.

Ale dziękuje Bogu za tego "klapsa",
otworzyły mi się oczy,
widze, czuje, analizuje wiecej.
Czuje się jak daltonista który zobaczył tęczę :)

Pozdrawiam serdecznie i dziękuje Ci Ewo, bo czułam się troszke... niewspierana :)