[ewa b.]

Witajcie,
trafiłam na to forum ze strony "miłujcie się"..jestem w podobnej sytuacji choć można powiedzieć że trochę lepszej bo mąż mnie jeszcze nie zdradził ale czy lepsza jest wątpie skoro twierdzi że mnie już chyba nie kocha..? uslyszałam to od niego ponad miesiąc temu..twierdzi że się wypalił że to już chyba minęło dlatego że mieszkaliśmy u moich rodziców a mąż nie dogadywał się z moją mamą,( i że ja się robię coraz bardziej podobna do niej) i że go zmusiłam do mieszkania tam..a on chciał mieszkać u swoich a ja nie chciałam,( bo niestety ale mieszkamy na wsi mąż tylko pracuje, ja od roku już nie pracuję i nie mogę znaleźć pracy nie stać nas było na własne mieszkanie) i wiem jest w tym moja wina bo nie posluchałam go i teraz mam to co mam..zaczęłam oczywiscie od tego co tu czytam że to moja wina że muszę się bardziej postarać, być kochającą, czułą żoną i tak robiłam ale to nic nie dało...dwa tygodnie temu mąż chciał się sam wyprowadzić do swoich rodziców bo chciał odpocząć przemyśleć wszystko, tego dnia długo rozmawialiśmy i udało nam się dojść do porozumienia że jednak razem przeprowadzimy się do jego rodziców i tu spróbujemy i tak zrobiliśmy..myślałam że powoli będziemy to odbudowywać, zaczęłam się dogadywać z jego rodzicami, mąż ma sporo do pracy więc musi nocować poza domem więc kilka dni w tygodniu go nie ma, myślałam że jak będzie wracał będziemy rozmawiać, spędzać razem czas jakoś to naprawiać..ale znowu 3 dni temu usłyszałam że go do domu nic nie ciągnie, że ja my (w sensie ja i jego rodzice) zmuszamy go do bycia razem na siłę, osaczamy go, że ja się lepiej dogaduje z jego rodzicami i bratem niż z nim, że mnie traktuje już bardziej jak koleżankę a nie żonę...zapytałam go czy to znaczy że mam się wyprowadzić a on że "niewie"..wróci za 2 dni z pracy i wtedy mamy podjąć decyzje...a ja już niewiem co mam robić z jednej strony chciała bym go prosić żeby dał nam szansę że powoli się ułoży ale z drugiej wiem że może mi tylko ulegnie i dalej będzie myślał że go zmuszam i na ciskam a on będzie się utwierdzał w przekonaniu że jest ze mną na siłę...proszę pomóżcie i poradzcie co mam robić??

W głębi serca wiem że powinnam mu dać samemu podjąć decyzję co dalej ale to tak boli na samą myśl jeżeli zechce żebym się wyprowadziła...

modlę się codziennie za nasze małżeństwo, za męża, wierzę że Bóg je ocali, że mąż wróci do mnie że będzie chciał ratować nasze małżeństwo, że to nastąpi gdy przyjdzie na to czas, tylko boję się tej samotności i czasu bez męża i dlatego tak bezwzględnie uczepiłam się tej myśli że musimy to teraz ratować mimo że mąż w tym momencie już chyba nie chce..

Witajcie,
trafiłam na to forum ze strony "miłujcie się"..jestem w podobnej sytuacji choć można powiedzieć że trochę lepszej bo mąż mnie jeszcze nie zdradził ale czy lepsza jest wątpie skoro twierdzi że mnie już chyba nie kocha..? uslyszałam to od niego ponad miesiąc temu..twierdzi że się wypalił że to już chyba minęło dlatego że mieszkaliśmy u moich rodziców a mąż nie dogadywał się z moją mamą,( i że ja się robię coraz bardziej podobna do niej) i że go zmusiłam do mieszkania tam..a on chciał mieszkać u swoich a ja nie chciałam,( bo niestety ale mieszkamy na wsi mąż tylko pracuje, ja od roku już nie pracuję i nie mogę znaleźć pracy nie stać nas było na własne mieszkanie) i wiem jest w tym moja wina bo nie posluchałam go i teraz mam to co mam..zaczęłam oczywiscie od tego co tu czytam że to moja wina że muszę się bardziej postarać, być kochającą, czułą żoną i tak robiłam ale to nic nie dało...dwa tygodnie temu mąż chciał się sam wyprowadzić do swoich rodziców bo chciał odpocząć przemyśleć wszystko, tego dnia długo rozmawialiśmy i udało nam się dojść do porozumienia że jednak razem przeprowadzimy się do jego rodziców i tu spróbujemy i tak zrobiliśmy..myślałam że powoli będziemy to odbudowywać, zaczęłam się dogadywać z jego rodzicami, mąż ma sporo do pracy więc musi nocować poza domem więc kilka dni w tygodniu go nie ma, myślałam że jak będzie wracał będziemy rozmawiać, spędzać razem czas jakoś to naprawiać..ale znowu 3 dni temu usłyszałam że go do domu nic nie ciągnie, że ja my (w sensie ja i jego rodzice) zmuszamy go do bycia razem na siłę, osaczamy go, że ja się lepiej dogaduje z jego rodzicami i bratem niż z nim, że mnie traktuje już bardziej jak koleżankę a nie żonę...zapytałam go czy to znaczy że mam się wyprowadzić a on że "niewie"..wróci za 2 dni z pracy i wtedy mamy podjąć decyzje...a ja już niewiem co mam robić z jednej strony chciała bym go prosić żeby dał nam szansę że powoli się ułoży ale z drugiej wiem że może mi tylko ulegnie i dalej będzie myślał że go zmuszam i na ciskam a on będzie się utwierdzał w przekonaniu że jest ze mną na siłę...proszę pomóżcie i poradzcie co mam robić??

W głębi serca wiem że powinnam mu dać samemu podjąć decyzję co dalej ale to tak boli na samą myśl jeżeli zechce żebym się wyprowadziła...

modlę się codziennie za nasze małżeństwo, za męża, wierzę że Bóg je ocali, że mąż wróci do mnie że będzie chciał ratować nasze małżeństwo, że to nastąpi gdy przyjdzie na to czas, tylko boję się tej samotności i czasu bez męża i dlatego tak bezwzględnie uczepiłam się tej myśli że musimy to teraz ratować mimo że mąż w tym momencie już chyba nie chce..

[Elżbieta]

[Nirwanna]

[Jędrek]

Jakieś siedem lat temu znienawidziłem żonę....
Zacząło się tak:
1. od 2002 zacząłem prace dodatkowe, żeby polepszyć byt rodzienie'
2. rozmawialiśmy, planowaliśmy z żoną co i jak robić....zamieszkaliśmy w domu moich dziadków i zacząłem gdy sie żeniliśmy byłem w trakcie generalnego remontu: zostały tylko mury i dach- resztę wymieniałem. Wszystko robiłem pod dyktando żony....projekt łazienki, projekt kuchni, projekt kominka...niestety z zarobków nie wystarczało, zacząłem brać na kartę jedną drugą, trzecią, kredyt jeden drugi...w tym samym domu mieszkała moja matka- osobne wejście, osobne mieszkanie.
3. Niestety moja matka ciągle wtryniała swoje trzy grosze. Komentarze do mnie i ..."podobno" do mojej żony. Piszę podobno, bo nie słyszałem...jeżeli były to nie przy mnie.
4. W końcu matka zaproponowała, żebym się tak nie męczył z tymi kartami, tylko wziął jeden hipoteczny na dom i zrobił raz porządek.
5. Poddałem się. Matka ma zpisaną dożywotnią służebność. Dom przepisaliśmy na mnie i wziąłem kredyt.
6. I zaczęła się jazda: docinki mojej żony w stosunku do matki, zarzuty, że bardziej kocham matkę i siostrę niż ją...później ni stąd ni zowąd oskarżenia o zdradę (wyjaśniło się- koleżanka ją wkręcała bezczelnie opowiadając że mnie widywała w towarzystiwe podczas gdy ja tyrałem po budowach na drugą zmianę...)
7. Po trzech latach, gdy żona była bez pracy (dwoje dzieci, opieki, ciąży na podtrzymaniu notorycznie w szpitalu) znalazła pracę i stało się piekło. Dalej wszystko wisiało na mnie (opłaty)- nawet za jej komórkę płaciłem. Około trzy miesiące popracowała i w końcu pomiędzy całym tym narzekaniem rzuciła, że nie ma ze mnie żadnego pożytku ... :)

Doprowadziła mnie tym do szału i wtedy tak naprawdę zaczął się u nas kryzys. Zacząłem pić na potęgę i olałem wszystko z wyjątkiem płatności rachunków za dom. To było w 2005. Trwa do tej pory.... gdzie popełniłem ja błąd?? gdzie moja żona?? A na ile było nam to pisane?? Nie jestem w stanie dziś odpowiedzieć....
Odkąd nawiązałem kontakt z Bogiem myślałęm o tym wiele. Różne dziwne i niezrozumiałe rzeczy dzieją się wokół mnie.... I po przemyśleniach uważam, że:
1. Zawsze lubiłem piwo i piłem często. Zanim się ożeniłem miałem już ciągi alkoholowe (tak cztery pięć dni po ok. sześć piw- do upojenia- i przerwa dwa tygonie, miesiąc). Więc na dziś uważam, że zanim się ożeniłem byłem już alkoholikiem.
żona nakręcając mnie do wściekłości i frustracji przyspieszyła moją degradację znacząco. Więc teraz po dwóch latach abstynencji i roku trzeźwienia (razem trzy) uważam, że Bóg mnie połączył z moją żoną po to, żeby mi pomogła przestać pić. Przestałem pić dzięki niej i faktycznie jestem jej za to wdzięczny....ale dalej się nie możemy dogadać. :(
2. Teraz jaką rolę Bóg przypisał mnie... No bo chyba nie na tym kończy się moje zadanie życiowe, że przestałem pić. Teraz dopiero czuję, że mogę coś pożytecznego zrobić.....A co???
Wczoraj oglądałem film polecony na tym forum: http://www.gloria.tv/?media=248605
Popłakałem się.

Uważam, że doświadczenia które przeszedłem były bardzo bolesne. Pijąc myślałem że oszaleję. Próbując przestać pić wylądowałem w psychiatryku, bo zapiłem antydepresanty. Przestałem sądzić, że wszystko wiem najlepiej, że jestem najmądrzejszy, że sobie ze wszystkim poradzę SAM. Oddałem się w ręce Boga....chociaż jeszcze często wątpię...

Jakieś siedem lat temu znienawidziłem żonę....
Zacząło się tak:
1. od 2002 zacząłem prace dodatkowe, żeby polepszyć byt rodzienie'
2. rozmawialiśmy, planowaliśmy z żoną co i jak robić....zamieszkaliśmy w domu moich dziadków i zacząłem gdy sie żeniliśmy byłem w trakcie generalnego remontu: zostały tylko mury i dach- resztę wymieniałem. Wszystko robiłem pod dyktando żony....projekt łazienki, projekt kuchni, projekt kominka...niestety z zarobków nie wystarczało, zacząłem brać na kartę jedną drugą, trzecią, kredyt jeden drugi...w tym samym domu mieszkała moja matka- osobne wejście, osobne mieszkanie.
3. Niestety moja matka ciągle wtryniała swoje trzy grosze. Komentarze do mnie i ..."podobno" do mojej żony. Piszę podobno, bo nie słyszałem...jeżeli były to nie przy mnie.
4. W końcu matka zaproponowała, żebym się tak nie męczył z tymi kartami, tylko wziął jeden hipoteczny na dom i zrobił raz porządek.
5. Poddałem się. Matka ma zpisaną dożywotnią służebność. Dom przepisaliśmy na mnie i wziąłem kredyt.
6. I zaczęła się jazda: docinki mojej żony w stosunku do matki, zarzuty, że bardziej kocham matkę i siostrę niż ją...później ni stąd ni zowąd oskarżenia o zdradę (wyjaśniło się- koleżanka ją wkręcała bezczelnie opowiadając że mnie widywała w towarzystiwe podczas gdy ja tyrałem po budowach na drugą zmianę...)
7. Po trzech latach, gdy żona była bez pracy (dwoje dzieci, opieki, ciąży na podtrzymaniu notorycznie w szpitalu) znalazła pracę i stało się piekło. Dalej wszystko wisiało na mnie (opłaty)- nawet za jej komórkę płaciłem. Około trzy miesiące popracowała i w końcu pomiędzy całym tym narzekaniem rzuciła, że nie ma ze mnie żadnego pożytku ... :)

Doprowadziła mnie tym do szału i wtedy tak naprawdę zaczął się u nas kryzys. Zacząłem pić na potęgę i olałem wszystko z wyjątkiem płatności rachunków za dom. To było w 2005. Trwa do tej pory.... gdzie popełniłem ja błąd?? gdzie moja żona?? A na ile było nam to pisane?? Nie jestem w stanie dziś odpowiedzieć....
Odkąd nawiązałem kontakt z Bogiem myślałęm o tym wiele. Różne dziwne i niezrozumiałe rzeczy dzieją się wokół mnie.... I po przemyśleniach uważam, że:
1. Zawsze lubiłem piwo i piłem często. Zanim się ożeniłem miałem już ciągi alkoholowe (tak cztery pięć dni po ok. sześć piw- do upojenia- i przerwa dwa tygonie, miesiąc). Więc na dziś uważam, że zanim się ożeniłem byłem już alkoholikiem.
żona nakręcając mnie do wściekłości i frustracji przyspieszyła moją degradację znacząco. Więc teraz po dwóch latach abstynencji i roku trzeźwienia (razem trzy) uważam, że Bóg mnie połączył z moją żoną po to, żeby mi pomogła przestać pić. Przestałem pić dzięki niej i faktycznie jestem jej za to wdzięczny....ale dalej się nie możemy dogadać. :(
2. Teraz jaką rolę Bóg przypisał mnie... No bo chyba nie na tym kończy się moje zadanie życiowe, że przestałem pić. Teraz dopiero czuję, że mogę coś pożytecznego zrobić.....A co???
Wczoraj oglądałem film polecony na tym forum: http://www.gloria.tv/?media=248605
Popłakałem się.

Uważam, że doświadczenia które przeszedłem były bardzo bolesne. Pijąc myślałem że oszaleję. Próbując przestać pić wylądowałem w psychiatryku, bo zapiłem antydepresanty. Przestałem sądzić, że wszystko wiem najlepiej, że jestem najmądrzejszy, że sobie ze wszystkim poradzę SAM. Oddałem się w ręce Boga....chociaż jeszcze często wątpię...

[AJA]

a ja już niewiem co mam robić z jednej strony chciała bym go prosić żeby dał nam szansę że powoli się ułoży ale z drugiej wiem że może mi tylko ulegnie i dalej będzie myślał że go zmuszam i na ciskam a on będzie się utwierdzał w przekonaniu że jest ze mną na siłę...proszę pomóżcie i poradzcie co mam robić??

Ewa,
popatrz na to tak, że Wasze mieszkanie razem niczego nie poprawiło, więc może warto spróbować czegoś innego, czegoś, co zmieni jego perspektywę spojrzenia na Ciebie,
a i Twoją na niego, przy okazji.
Na nic, na żadną opcję nigdy nie dostaniesz gwarancji, jak widać na forum, nawet Bóg ich nie udziela,
daj Wam obojgu przestrzeń... takie jest moje zdanie.
Wiem jak cholernie trudno jest odpuścić, nie prosić, nie czekać, nie działać.
Ale im bardziej będziesz naciskać, tym bardziej on będzie uciekać.
Takie jest moje zdanie, ale to Ty decydujesz.

modlę się codziennie za nasze małżeństwo, za męża, wierzę że Bóg je ocali, że mąż wróci do mnie że będzie chciał ratować nasze małżeństwo, że to nastąpi gdy przyjdzie na to czas,

Daj Wam ten czas, naciskanie nie działa.
Módl się o siłę dla siebie, o spokój.

Tylko boję się tej samotności i czasu bez męża i dlatego tak bezwzględnie uczepiłam się tej myśli że musimy to teraz ratować mimo że mąż w tym momencie już chyba nie chce

Tak jak mówisz, "w tym momencie".
Oswój swoją samotność, poszukaj innych ludzi, na których możesz się teraz oprzeć,
tak będzie lepiej dla Ciebie i Twojego małżeństwa,
Męża teraz nie ma dla Ciebie,
ale nie powiedział nic definitywnego, więc daj Wam czas i przestrzeń,
żeby coś dobrego mogło się wydarzyć.

Ja wiem, że jest Ci teraz mega trudno, że nie jesteś w stanie przestać myśleć
i zająć się czymś innym.
Ale z tego co piszesz wygląda na to, że Twój mąż nie podjął jeszcze żadnych decyzji,
że nie jest pewien, więc wszystko może się jeszcze zdarzyć.

A strach przed cierpieniem jest gorszy niż samo cierpienie.

a ja już niewiem co mam robić z jednej strony chciała bym go prosić żeby dał nam szansę że powoli się ułoży ale z drugiej wiem że może mi tylko ulegnie i dalej będzie myślał że go zmuszam i na ciskam a on będzie się utwierdzał w przekonaniu że jest ze mną na siłę...proszę pomóżcie i poradzcie co mam robić??

Ewa,
popatrz na to tak, że Wasze mieszkanie razem niczego nie poprawiło, więc może warto spróbować czegoś innego, czegoś, co zmieni jego perspektywę spojrzenia na Ciebie,
a i Twoją na niego, przy okazji.
Na nic, na żadną opcję nigdy nie dostaniesz gwarancji, jak widać na forum, nawet Bóg ich nie udziela,
daj Wam obojgu przestrzeń... takie jest moje zdanie.
Wiem jak cholernie trudno jest odpuścić, nie prosić, nie czekać, nie działać.
Ale im bardziej będziesz naciskać, tym bardziej on będzie uciekać.
Takie jest moje zdanie, ale to Ty decydujesz.

modlę się codziennie za nasze małżeństwo, za męża, wierzę że Bóg je ocali, że mąż wróci do mnie że będzie chciał ratować nasze małżeństwo, że to nastąpi gdy przyjdzie na to czas,

Daj Wam ten czas, naciskanie nie działa.
Módl się o siłę dla siebie, o spokój.

Tylko boję się tej samotności i czasu bez męża i dlatego tak bezwzględnie uczepiłam się tej myśli że musimy to teraz ratować mimo że mąż w tym momencie już chyba nie chce

Tak jak mówisz, "w tym momencie".
Oswój swoją samotność, poszukaj innych ludzi, na których możesz się teraz oprzeć,
tak będzie lepiej dla Ciebie i Twojego małżeństwa,
Męża teraz nie ma dla Ciebie,
ale nie powiedział nic definitywnego, więc daj Wam czas i przestrzeń,
żeby coś dobrego mogło się wydarzyć.

Ja wiem, że jest Ci teraz mega trudno, że nie jesteś w stanie przestać myśleć
i zająć się czymś innym.
Ale z tego co piszesz wygląda na to, że Twój mąż nie podjął jeszcze żadnych decyzji,
że nie jest pewien, więc wszystko może się jeszcze zdarzyć.

A strach przed cierpieniem jest gorszy niż samo cierpienie.

[mario]

Jędrek, pięknie napisane, czuć szczerość z Twego wpisu. Mam podobne przejścia z pracą, zarobkami, remontami itd. Mieszkam w domu żony z teściową, obecnie "jadę na długach", po szczegóły odsyłam do moich wpisów, a żona wciąż wymaga abym coś w domu robił, remontował, wkładał kasę. Tylko pytam się skąd ją wziąć. A teraz najgorsze: żona pracuje dorywczo, ale cóż jak jej pieniążki idą na nałogi (papierosy i alkohol). Z mojej pensji starcza na bieżące wydatki i opłaty, ubranka dzieci (rosną), a żonka "przepuszcza" swoje a wymaga inwestowania w dom. O dodatkową pracę jest trudno, a poza tym nie chcę być gościem w domu, jestem mocno związany emocjonalnie z córeczkami, i nie wyobrażam sobie sytuacji że mnie wieczór nie zobaczą, że się nie pobawią. I tak żyjemy w błędnym kole: żona wymaga nakładów na dom, swoją pensję "przepuszcza", ja się buntuję i walczę z jej nałogami i wciąż jest konflikt. Ja wymagam zaprzestania picia, ograniczenia (przynajmniej) palenia, a ona że owszem, ale jak ja "wezmę się do roboty".
Trochę za dużo napisałem, a tu przecież chodzi o Ewę. Mnie też "pachnie" fascynacją inną kobietą. Pewnie się przerazisz jak tyle osób Ci to zasugeruje, ale może wszyscy się mylimy? Oby. Jedyna rada, jeszcze bardziej zaufaj Panu, oddaj Mu siebie i Wasze małżeństwo. Ku pocieszeniu i wzmocnieniu polecam kącik filmowy, naprawdę pomaga.
Piszesz że masz tylko dwa dni, trwaj mocno przy swoim, spokojnie i z rozwagą (poproś Boga o dar Ducha Św.) powiedz mężowi co do niego czujesz i tyle. Oddaj się Panu i ufaj, ufaj, ufaj.......

Jędrek, pięknie napisane, czuć szczerość z Twego wpisu. Mam podobne przejścia z pracą, zarobkami, remontami itd. Mieszkam w domu żony z teściową, obecnie "jadę na długach", po szczegóły odsyłam do moich wpisów, a żona wciąż wymaga abym coś w domu robił, remontował, wkładał kasę. Tylko pytam się skąd ją wziąć. A teraz najgorsze: żona pracuje dorywczo, ale cóż jak jej pieniążki idą na nałogi (papierosy i alkohol). Z mojej pensji starcza na bieżące wydatki i opłaty, ubranka dzieci (rosną), a żonka "przepuszcza" swoje a wymaga inwestowania w dom. O dodatkową pracę jest trudno, a poza tym nie chcę być gościem w domu, jestem mocno związany emocjonalnie z córeczkami, i nie wyobrażam sobie sytuacji że mnie wieczór nie zobaczą, że się nie pobawią. I tak żyjemy w błędnym kole: żona wymaga nakładów na dom, swoją pensję "przepuszcza", ja się buntuję i walczę z jej nałogami i wciąż jest konflikt. Ja wymagam zaprzestania picia, ograniczenia (przynajmniej) palenia, a ona że owszem, ale jak ja "wezmę się do roboty".
Trochę za dużo napisałem, a tu przecież chodzi o Ewę. Mnie też "pachnie" fascynacją inną kobietą. Pewnie się przerazisz jak tyle osób Ci to zasugeruje, ale może wszyscy się mylimy? Oby. Jedyna rada, jeszcze bardziej zaufaj Panu, oddaj Mu siebie i Wasze małżeństwo. Ku pocieszeniu i wzmocnieniu polecam kącik filmowy, naprawdę pomaga.
Piszesz że masz tylko dwa dni, trwaj mocno przy swoim, spokojnie i z rozwagą (poproś Boga o dar Ducha Św.) powiedz mężowi co do niego czujesz i tyle. Oddaj się Panu i ufaj, ufaj, ufaj.......

[Jędrek]

[ewa b.]

Dziękuję wszystkim za odpowiedz i wsparcie.
Cieszę się bardzo że tu trafiłam, że mogę wreszcie z kimś "porozmawiać"

Rozmawialiśmy ostatnio o tym że sobie ślubowaliśmy przed Bogiem i że tak łatwo chce zerwać tą przysięgę bez "walki" to mąż mi wtedy odpowiedział to że ma być że mną na siłę bo przyrzekał...

tak Nirwanno masz rację chodzi o odpowiedzialność nie winę, ja wiem że jestem za to odpowiedzialna w dużej mierze i nie wypieram się tego i wiem że muszę ponieść konsekwencje swych decyzji i chcę je ponieść i naprawić to co żle zrobiłam..tylko niewiem jak to zrobić do konca..chyba muszę uporać się sama z sobą wczesniej, zmienić siebie, odnaleść Boga, myśle tu nad rekolekcjami które będą w kwietniu i do zapisania się do programu 12 kroków ale niewiem czy to dobry pomysl choć czuję ogromną potrzebę przemiany mojego serca, otworzenia się na Boga ale niewiem czy powinnam od tego zacząć??

i dopiero wtedy naprawiania relacji z moim mężem, bo czuję że jeżeli nie zmienię siebie, nie otworzę się na Boga to relacji między nami nie odbuduję..niewiem czy ja dobrze myślę czy powinnam inaczej się do tego zabrać tylko jak..nie mam pojęcia..

tak Aja to co piszesz to prawda..bolesna ale prawda i chyba tak powinnam zrobić że jeżeli zechce żebym się wyprowadziła to zrobię to,

Cytat:

Oswój swoją samotność, poszukaj innych ludzi, na których możesz się teraz oprzeć,

chyba tylko tu na forum mogę wyrazić to co myślę i czuję w tym momencie, inni z mojego otoczenia doradzają mi tylko że dobrze będzie że mamy być razem i że jakoś się ułoży powoli, a ja już chyba w to nie wierzę, bo samo z siebie się nie ułoży..

Jutro mąż wraca nie będę go już prosić, powiem tylko co czuję a że decyzja co dalej należy do niego, bo widzę to że im wiecej go proszę i naciskam to on tym bardziej się buntuje i to nie ma sensu...tylko co jak uslyszę od męża że "niewie" czy mam się wyprowadzić, bo to stwierdzenie najczęściej ostatnio slyszę od niego że "niewie"; to co wtedy zrobić?? trwać przy nim i próbować czy samemu podjąć decyzję o wyprowadzce....niewiem nie mam pojęcia co wtedy zrobić..jak będzie lepiej

proszę o modlitwe za nas

Dziękuję wszystkim za odpowiedz i wsparcie.
Cieszę się bardzo że tu trafiłam, że mogę wreszcie z kimś "porozmawiać"

Rozmawialiśmy ostatnio o tym że sobie ślubowaliśmy przed Bogiem i że tak łatwo chce zerwać tą przysięgę bez "walki" to mąż mi wtedy odpowiedział to że ma być że mną na siłę bo przyrzekał...

tak Nirwanno masz rację chodzi o odpowiedzialność nie winę, ja wiem że jestem za to odpowiedzialna w dużej mierze i nie wypieram się tego i wiem że muszę ponieść konsekwencje swych decyzji i chcę je ponieść i naprawić to co żle zrobiłam..tylko niewiem jak to zrobić do konca..chyba muszę uporać się sama z sobą wczesniej, zmienić siebie, odnaleść Boga, myśle tu nad rekolekcjami które będą w kwietniu i do zapisania się do programu 12 kroków ale niewiem czy to dobry pomysl choć czuję ogromną potrzebę przemiany mojego serca, otworzenia się na Boga ale niewiem czy powinnam od tego zacząć??

i dopiero wtedy naprawiania relacji z moim mężem, bo czuję że jeżeli nie zmienię siebie, nie otworzę się na Boga to relacji między nami nie odbuduję..niewiem czy ja dobrze myślę czy powinnam inaczej się do tego zabrać tylko jak..nie mam pojęcia..

tak Aja to co piszesz to prawda..bolesna ale prawda i chyba tak powinnam zrobić że jeżeli zechce żebym się wyprowadziła to zrobię to,

Cytat:

Oswój swoją samotność, poszukaj innych ludzi, na których możesz się teraz oprzeć,

chyba tylko tu na forum mogę wyrazić to co myślę i czuję w tym momencie, inni z mojego otoczenia doradzają mi tylko że dobrze będzie że mamy być razem i że jakoś się ułoży powoli, a ja już chyba w to nie wierzę, bo samo z siebie się nie ułoży..

Jutro mąż wraca nie będę go już prosić, powiem tylko co czuję a że decyzja co dalej należy do niego, bo widzę to że im wiecej go proszę i naciskam to on tym bardziej się buntuje i to nie ma sensu...tylko co jak uslyszę od męża że "niewie" czy mam się wyprowadzić, bo to stwierdzenie najczęściej ostatnio slyszę od niego że "niewie"; to co wtedy zrobić?? trwać przy nim i próbować czy samemu podjąć decyzję o wyprowadzce....niewiem nie mam pojęcia co wtedy zrobić..jak będzie lepiej

proszę o modlitwe za nas

[Slawomir]

[rafal41]

...Ewo,jak różne losy ludzi...sama widzisz.Są przeróżne losy małżenstw...Jednak najczesciej rozstają się ludzi z powodu tej trzeciej osoby...dlaczego?bo wiele jest diablic i diabłów...Tych,ktorzy już rozwalili swoje ,najkochansze RODZINY!!!!!!!!chociaż,ja nie potrafię,tego zrozumieć...jak można przestać kochać?jak można zapomnieć,że są dzieci,rodzina...nie wspomnę o Bogu!.
...co robić?....nie wiem.
Ja probuję,trzymać swoje malżenstwo przez dzieci!,pomimo krytyki-czytaj posty moje o wspolnym mieszkaniu z córka!ale to nas lączy.syn mieszka z żoną i kochankiem żony a córka ze mną...TO JEJ WYBOR!
ale i tak to ON nas osadzi...wiem,ze życie straciło ostatnio na wartości...jak miałem 20lat inaczej patrzylem na to życie...chciało się życ ,a dziś???pozdrawiam...pomodlę się za Was...chociaż...tak od serca Ci napiszę,dbaj o Siebie...bądż silna...trzymaj się...odmawiaj rożaniec,On mi pomaga...czuje jego sile.

...Ewo,jak różne losy ludzi...sama widzisz.Są przeróżne losy małżenstw...Jednak najczesciej rozstają się ludzi z powodu tej trzeciej osoby...dlaczego?bo wiele jest diablic i diabłów...Tych,ktorzy już rozwalili swoje ,najkochansze RODZINY!!!!!!!!chociaż,ja nie potrafię,tego zrozumieć...jak można przestać kochać?jak można zapomnieć,że są dzieci,rodzina...nie wspomnę o Bogu!.
...co robić?....nie wiem.
Ja probuję,trzymać swoje malżenstwo przez dzieci!,pomimo krytyki-czytaj posty moje o wspolnym mieszkaniu z córka!ale to nas lączy.syn mieszka z żoną i kochankiem żony a córka ze mną...TO JEJ WYBOR!
ale i tak to ON nas osadzi...wiem,ze życie straciło ostatnio na wartości...jak miałem 20lat inaczej patrzylem na to życie...chciało się życ ,a dziś???pozdrawiam...pomodlę się za Was...chociaż...tak od serca Ci napiszę,dbaj o Siebie...bądż silna...trzymaj się...odmawiaj rożaniec,On mi pomaga...czuje jego sile.

[Slawomir]

[ewa b.]

Po przeprowadzce myślałam że coś się zmieni ale teraz już wiem że się łudziłam...
tak masz rację to jest w nas a zmiana miejsca zamieszkania nic nie da dopóki sami się z tym nie uporamy to to od tak nie zniknie...
jest mu na pewno ciężko bo musi dojeżdżać sporo, wcześnie wstawać jak jest w domu bo o 4.15 jest to męczące, widzę że się męczy i jednocześnie wszystko go irytuje i złości w domu, widzę że oddala się od Boga ale niewiem jak mu pomóc...co mogło by mu pomóc..

Po przeprowadzce myślałam że coś się zmieni ale teraz już wiem że się łudziłam...
tak masz rację to jest w nas a zmiana miejsca zamieszkania nic nie da dopóki sami się z tym nie uporamy to to od tak nie zniknie...
jest mu na pewno ciężko bo musi dojeżdżać sporo, wcześnie wstawać jak jest w domu bo o 4.15 jest to męczące, widzę że się męczy i jednocześnie wszystko go irytuje i złości w domu, widzę że oddala się od Boga ale niewiem jak mu pomóc...co mogło by mu pomóc..

[Slawomir]

[Aniołek5]