Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Witam wszystkich. Zawitałem tutaj szukając... szukając w swojej bezsilnośći sposobu na porozumienie z żoną.
W lutym mieliśmy 10- tą rocznicę... małżeństwa. Dzień w którym nie wiedziałem jak, nie umiałem, bałem się cokolwiek zrobić i w efekcie przeszła obok.
Około 7 lat temu żona zaczeła mnie zarzucać oskarżeniami o to że ciągle mnie nie ma w domu, nie angażuję się, nie dbam o dzieci, że ją zdradzam (chociaż tego nie robiłem), czym doprowadzała mnie do coraz większej frustracji.
Na koniec doprowadziła mnie do szału stwierdzeniem, że nie ma ze mnie żadnego pożytku. A wszystko co do tej pory robiłem dla domu i rodziny to był mój obowiązek i nie ma za co być mi wdzięczna.
Myślałem ,że zwariuję...w szale złości odstawiłem wszystko co do tamtej pory robiłem..... Płaciłem tylko dalej wszystkie opłaty związane z domem i ..... zacząłem pić....piłem codziennie....średnio cztery piwa dziennie w tygodniu (ze względu na ograniczenia związane z jazdą samochodem), a w weekendy...ile miałem siły i ochoty... olałem wszystko, bo chciałem żeby poczuła jak to jest, kiedy się nie ma z kogoś pożytku... a piłem, bo... bo byłem wściekły, sfrustrowany, zagubiony i załamany, że coś takiego mnie spotyka.
To dopiero ją rozwścieczyło... jakby na to czekała....wyprowadziła się z dziećmi i zacząły się jazdy z kłótniami przez telefon, przekonywaniami, parę miesięcy chodziliśmy na terapię dla małżeństw, później sąd. Ja piłem dalej.....w tym okresie zdradziłem ją...nie bedę zganiał na alkohol...
Wróciła z dziećmi po roku, ale ja miałem w sobie mnóstwo urazy i złości i żalu...karmiłem sie nią i piłem dalej....
W końcu powiedziała mi, że to przez moje picie nie możemy się dogadać.... znowu wpadłem w amok. Miesiąc chodziłem naokrągło pijany, zarzucałem dom i piwnicę pustymi puszkami po piwie...."Widzisz, tak się pije jak się ma wszystko w d..."
Po miesiącu miałem dość i postanowiłem z kolei pokazać jej, że potrafię nie pić.
Wytrzymałem dwadzieścia parę dni i w efekcie wylądowałem na odwyku.
Teraz nie piję trzeci rok...cały czas terapia, grupy wsparcia, odnalazłem w sobie wiary... trochę :) ... pisze trochę bo mam jej teraz więcej niż kiedykowliek wcześniej. I bardzo mnie to cieszy i satysfakcjonuje.
Z żoną dalej nie moge się dogadać...ciche dni, tygodnie, miesiące. Nieustające pretensje, żale, żądania, szantaże....
Ja już sie poddałem.... nie chcę walczyć dalej.
Wyczerpałem możliwości dawania czego chciała na początku małżeństwa, bycia bezużytecznym, awanturnikiem, zarzyganym pijakiem, wysłuchującym w ciszy tego co miała do powiedzenia, przytulającym i całującym na każde żądanie... mam dość tego teatru, w którym wychodzę na marnego aktora....
Oddaję to Bogu. Wiem, że kocham żonę. Ale wiem też, że nie potrafię jej usatysfakcjonować i zadowolić. Pogodziłem się z tym, że chce zabrać dzieci i się wyprowadzić, bo nie chcę żeby miały taki obraz małżeństwa i rodziny... gdzie mąż i żona obchodza sie bokiem i naokrągło robią sobie wyrzuty.
Niech się dzieje wola nieba...
Ja od pół roku zacząłem się zajmowac intensywnie sobą, swoim zdrowiem psychicznym i pogłębieniem kontaktu z moją Siłą Wyższą.
Mirela [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 19:24
Serdecznie witam!
Cieszę się ,że terapia w toku , tak to rozumiem przynajmniej. Życzę wytrwalości.
Ważna dla Ciebie jest sfera duchowości i odbudowania relacji z Panem Bogiem tak zupenie w prawdzie.
Co do teatru o którym wspominasz ...i poczucia tej nieprzydatności.
Posluże się przykladem...
Kiedy obojetnie czy mąż , czy zona robi herbate to mając na uwadze satysfakcje tej drugiej strony( bo pragne dla niej najlepszego) zadaje to proste pytanie "miabyś ochote na zielona ,czy może malinową herbate? Cudownie ,że pytasz wiesz , dziś wyjatkowo skusze się na malinową..mialabym ochotę.
Dostaleś od żony komunikat ,że za malo jest Ciebie w domu, że to i tamto...a Ty dalej tą czarna herbate i jeszcze z fusami ,żeby pokazac co?
Przecież to nie żona miala kaca moralnego tylko Ty , ale dalej te fusy i ta herbata, az do bólu, az do upodlenia...bo ta żona taka zla... Pewno ,ze sobie poradzi bez Ciebie, ale czy o to chodzi? Sytuacja zmusiala ją do zaradności...bo facet dalej ta herbatę z fusami chcial pic tak jakby już nic innego nie bylo do wyboru, np. dojrzala postawa, męska postawa...a tu urażona duma miala pierszeństwo i niedojrzalość...
Sam zauważyleś ,że pajacowanie niczego nie polepszylo,wręcz przeciwnie teatr to nie tylko komedia ale i dramat.
Masz szanse na wiele zmian z Panem Bogiem, przede wszystkim ZAWSZE TRZEŹWOŚĆ, bez niej nie ma mozliwości odkrycia tajemnicy jaka jest czlowiek. Same pozytywy przed Tobą, ale te pozytywy to cięzka praca nie dla mięczaków...Dasz rade jak bedziesz chcial.
Z czasem zrozumiesz wiele, z czasem Twoja swiadomość zacznie sie zmieniac szczególnie jesli bedziesz chcial prawdy , która nie jest latwa, ale potrzebna do rozwoju i trzeźwienia.
Myślę sobie ,że przyjdzie ten moment kiedy , a sa na to szanse kiedy przeprosisz żone , i kiedy ona przeprosi za to co bylo ze zle z jej strony.
Teraz ciezka praca nad sobą z najlepszym PRZYJACIELEM JEZUSEM.
zycze Ci wytrwalosci , i gratuluje odwagi do trzeźwienia i stawania sie czlowiekeim w zamysle Bozym. To bardzo meska decyzja :)
Niech Pan Ci blogoslawi .
Spowiedź regularna i Sakramenty beda Ciebie wspieraly i rowniez uzdrawialy.
wspieram modlitwa:)
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 19:51
Mirela napisał/a:
Dostaleś od żony komunikat ,że za malo jest Ciebie w domu, że to i tamto...a Ty dalej tą czarna herbate i jeszcze z fusami ,żeby pokazac co?
O nie... Ja gnój z szamba... żeby pokazać, że herbata z fusami przynajmniej nadaje się do spożycia.
Ale skończyłem z zajadłością, złośliwością i udawadnianiem czegokolwiek. Zło rodzi zło. Poczułem co to "cud przemiany serc" i będę ciągnął w tą strone wózek...
Dziękuję za szczerą odpowiedź... za odpowiedź wogóle. Bo szczerze powiedziawszy wątpiłem czy ktoś odpowie... Pamiętam swoje podejście do alkoholizmu powiedzmy 4 lata temu. Pijąc 3 lata dzień w dzień sądziłem że alkoholik to ten z rynsztoka, z czerwonym nosem, żywcem gnijący, zaśmierdnięty menel....no ale miałem szansę się tam znaleźć prędzej czy później.
ak70 [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 20:24
Andrzej... dobrze, że w odpowiednim momencie powiedziałeś STOP nałogowi... dobrze, że chodzisz na terapię, na mitingi AA... myślę, że w tym momencie Twoje dojście do pionu jest najważniejsze... może pójdziesz za ciosem i zapiszesz się na 12 kroków dla chrześcijan "Ku pełni życia"? Zapisy są tu: http://www.kryzys.org/vie...p=173705#173705
Sama przeszłam ten program i wiele zmienił w moim życiu, zmienił mnie... polecam!!
Pogody Ducha!!! Dobrze, że tu trafiłeś
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 20:48
ak70 napisał/a:
pójdziesz za ciosem i zapiszesz się na 12 kroków dla chrześcijan "Ku pełni życia"?
Ojoj...gdzie mi tam do życia, a co dopiero do pełni życia.
Dopiero raczkuję :) Najpierw zaliczę 12 kroków po odbiciu się od swojego dna...
Zacząłem 2-gi i mnóstwo pracy przede mną jak widzę. Pierwszy maglowałem cztery miesiące. Ale w przyszłości...którz to wie co mi pisane:) Będę miał w pamięci.
Mirela [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 21:41
Co sprawiało Ci trudność na 1 kroku terapii?
ak70 [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 21:47
Jędrek napisał/a:
Ale w przyszłości...którz to wie co mi pisane:)
Andrzej... Ktoś wie!
Pogody Ducha!!
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 21:49
Mirela napisał/a:
Co sprawiało Ci trudność na 1 kroku terapii?
Pierwszy krok mówi o bezsilności do alkoholu i o niemożności do kierowania swoim życiem...
A ja uparcie uważałem się za tego lepszego alkoholika...bo dwa samochody, dobra praca i takie tam materialne bzdety... a w głowie sieczka. WYprostowałem się sam, bo w tym zacietrzewieniu wpędziłem sie w nawrót i zaliczyłem pare bezsennych nocy, jazdy psychiczne i emocjonalne....no i uwierzyłem :)
A kierować to ja niby trochę umiałem, ale w efekcie i tak wykierowałem się do Szpitala Psychiatrycznego. No więc nie ma o czym mówić.
[ Dodano: 2012-03-04, 21:52 ]
ak70 napisał/a:
Ktoś wie!
Tak wiem. Ale nie wiem, co On wie. I mi tego nie powie. Sam sobie musze poszukać :)
A żeby znaleźć to co On wie, to ja za bardzo nie wiem co robić....
Michaił [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 22:02
dużo pokory w Tobie, to raczej dobrze rokuje.
Powodzenia!
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 22:05
Cytat:
A żeby znaleźć to co On wie, to ja za bardzo nie wiem co robić...
isc dalej droga 12 krokow..ku pelni zycia i zdrowiu.
Gartuluje decyzji o pracy wewnetrznej, jestes juz na dobrej drodze i tak trzymaj.
Pogody Ducha.
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 22:05
Michaił napisał/a:
dużo pokory w Tobie, to raczej dobrze rokuje.
Oddział Zamknięty w Psychiatryku uczy pokory.
Ale i tak mi palma bije jak spuszczę się z oka
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 22:05
Jędrek napisał/a:
co On wie. I mi tego nie powie. Sam sobie musze poszukać :
Powie , powie , tylko trzeba wiedzieć gdzie szukać
polecam codzienne czytanie Pisma św
List do Hebrajczyków 4, 12-13
”Żywe jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek.”
Pogody Ducha
ps. polecam za Ak 12- kroków dla chrześcijan ,
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-04, 22:10
Mirakulum napisał/a:
polecam codzienne czytanie Pisma św
Czytałem, słuchałem i słucham.... ale chyba jeszcze daleko mi do....bezpośredniego kontaktu.
Na razie najlepiej do mnie dociera przez innych ludzi....zwłaszcza tych co mnie drażnią. Bo już nie raz sie przekonałem, że "co mnie dotyka, to mnie dotyczy".
Mirela [Usunięty]
Wysłany: 2012-03-07, 09:35
witam!
1Krok : Przyznaliśmy ,że jesteśmy bezsilni wobec naszego uzaleznienia - że nasze życie stało się niemozliwe do ogarniecia.
Jędrek co spowodowało ,że dotarło do Ciebie ,że nie panujesz nad piciem alkoholu i nad sytuacjami jaka temu towarzyszy? Bo przecież nie byłes w rynsztoku...jak opowiadasz...
Przepraszam ,ze tak wypytuję
Myślę ,że możesz wielu osobom pomóc :)
Pozdrawiam serdecznie
Niech Pan błogosławi Ci na cały piękny dziś dzien :)
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Zadaniem Stowarzyszenie Trudnych Małżeństw SYCHAR jest wspieranie rozwoju naszej Wspólnoty - powstających Ognisk Sycharowskich poprzez m.in. drukowanie materiałów, ulotek... Pomóż nam pomagać małżonkom, umacniać ich w wierności i nadziei! >>
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
