Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
A ja mam trudną dla mnie sytuację i proszę o radę.
Sytuacja jest bardzo delikatna, a mianowicie mój mąż ma
nieślubne dziecko, owoc jego romansu z inną kobietą, które w
najbliższych dniach obchodzi roczek. Jego matka zamówiła mszę na jego roczek,
jak sądzę zresztą jako manipulację moim mężem.
Ja jednak nie wyobrażam sobie mojego męża przed ołtarzem z nią i jej
dzieckiem błogosławionych RAZEM jak gdyby stanowili rodzinę!
Wydaje mi się to obłudą, by przed ołtarzem, gdzie ślubował
Miłość, Wierność i Uczciwość małżeńską przyjmował błogosławieństwo
z kochanką u boku i nieślubnym dzieckiem! Na oczach naszych sąsiadów
i innych ludzi którzy nas znają i otaczają. Czy t6o nie jest w pewnym sensie
zgorszenie?
Zamierzam pójść i poinformować kapłana sprawującego tą Mszę Św.,
że ojciec dziecka jest moim mężem i może stosownie będzie jeśli do
błogosławieństwa poproszona zostanie jedynie matka z dzieckiem?
Co wy o tym myślicie? Czekam na komentarze
Katarzyna74 [Usunięty]
Wysłany: 2012-10-26, 08:38
Wydzieliłam Ci osobny temat, Embiczko, na pewno ktoś z Sycharków będzie mógł Ci pomóc.
Masz moje wsparcie w modlitwie. :)
Akwila [Usunięty]
Wysłany: 2012-10-26, 09:40
Embiczko masz bardzo trudną sytuację, ale jeżeli Bóg w Twoim małżeństwie będzie na pierwszym miejscu pokonasz wszystkie trudności.. Pomódl się do Ducha św. o mądrość..
Miałam i mam podobną sytuację.. Już nie myślę co pomyślą inni, bo to Bóg ma być na pierwszym miejscu, a inni niech myślą co chcą.. Bardzo dużo mądrości czerpałam i czerpię z kazań ks. Pawlukiewicza. Zachęcam Cię do posłuchania ich:
http://www.youtube.com/watch?v=tOPPeFfj20E
Masz moją modlitwę
Tolek52 [Usunięty]
Wysłany: 2012-10-26, 11:07
Embiczko na czym bardziej Tobie zależy?
na tym
Embiczka_26 napisał/a:
Miłość, Wierność i Uczciwość małżeńską
czy na tym
Embiczka_26 napisał/a:
Na oczach naszych sąsiadów
i innych ludzi którzy nas znają i otaczają. Czy t6o nie jest w pewnym sensie
zgorszenie?
To ze jesteście po rozwodzie nie powinno niczego zmieniać DLA CIEBIE a nie dla męża
I jak myślisz to dziecko czemu jest winne, że jego biologiczni rodzice poczęli je w grzechu?
Czy dobro płynące z błogosławieństwa nie należy się temu dziecku?
Dlaczego dzielisz ludzi na lepszych i gorszych?
I na koniec moje pytanie, które wywoła w Tobie największy gniew jest tą sferą w jakiej niedomagasz popracuj nad nią.
P.D.
Embiczka_26 [Usunięty]
Wysłany: 2012-10-27, 10:12
Dziękuję za modlitwę,
jej najbardziej potrzebuję.
Poruszyłam delikatny temat i nie do ogarnięcia dla mnie.
Tolku 52 czytając twoją odpowiedź łzy mi się leją i czuję ucisk w sercu,
bo nie daje sobie rady na myśl o tym bezbronnym dziecku.
Wiesz, kiedy dowiedziałam się, że ona jest w ciąży wsiadłam w samochód
i pojechałam do tego malutkiego Sanktuarium, w którym braliśmy ślub
i na kolanach w rozpaczy przepraszałam Matkę Boską Przyłękowską za ogrom
naszych błędów, ułomności NASZE dorosłych ludzi, za to wszystko cośmy zrobili
ja, Michał, ona.. Żarliwie, błagałam Matkę o błogosławieństwo dla tego dziecka, niewinnego dziecka, by było zdrowe, uwolnione od naszych win, otoczone opieką
tak żarliwie nie modliłam się za naszą córkę!
Kiedy Michał wniósł pozew o rozwód, zgodziłam się od razu, bo
przez cały czas myślałam o tym dziecku. Że się ma urodzić. Nie o nas,
w ogóle nie myślałam o nas..v Nie mogę po prostu
Dziecku należy się błogosławieństwo i sama je błogosławię, ale po błogosławieństwie dla dziecka, błogosławieni są jego rodzice, i tu już coś we mnie krzyczy i nie mogę się stłumić.. Po prostu nie mogę!
Mogą je razem dostać? No jak to, to jest mój kryzys wiary!
Bo w co ja wierzę jeśli to jest możliwe
Katarzyna74 [Usunięty]
Wysłany: 2012-10-27, 10:35
Embiczka_26 napisał/a:
Kiedy Michał wniósł pozew o rozwód, zgodziłam się od razu
Embiczka_26 napisał/a:
ale po błogosławieństwie dla dziecka, błogosławieni są jego rodzice, i tu już coś we mnie krzyczy i nie mogę się stłumić.. Po prostu nie mogę!
Mogą je razem dostać? No jak to, to jest mój kryzys wiary!
Bo w co ja wierzę jeśli to jest możliwe
Embiczko, no ale sama pwoiedz, czy zgoda na rozwód była świadectwem wiary?
Pewnie tak czy inaczej, prędzej czy później by Was rozwiedziono (a może nie), ale czy właśnie wtedy w sądzie nie miałaś szansy na pokazanie, jakimi prawdami się kierujesz, jakimi zasadami? To czy sędzia orzeknie rozwód - to jego samego obciąża, ale i na sali sądowej zawsze warto bronić Sakramentu Małżeństwa, nawet jeśli inni by stukali się w głowę lub posądzali nas o złośliwość i utrudnianie życia małżonkowi. Przysięgaliśmy, że nie opuścimy do śmierci....
Zgoda na rozwód jest jakby właśnie zgodą na zgorszenie, na to, by w ogólnym rozumieniu Twój mąż byl "wolny", więc uprawniony do zakłądania nowej rodziny - a tak przecież nie jest. Dopóki jest między Wami Sakrament, on wolny nigdy nie będzie.
Wiem, już po wszystkim, stało się i tego nie odwrócisz i absolutnie nie chcę wpędzać Cię w poczucie winy, próbuję tylko zestawić także i Twoje zachowania, które nie do końca były zgodne z duchem Kościoła i wiarą. Tłumaczysz, że to dla dobra tamtego dziecka.... Trudno mi to zrozumieć, przecież sami macie dziecko i sądząc po Waszym stażu małżeńskim, jest jeszcze malutkie....Na pewno byłaś z tym sama i w tym zagubieniu nie przemyślałaś wszystkiego, to nie Twoja wina. Jednak jakiś okruch odpowiedzialności tą zgodą na rozwód ponosisz.
Myślę, że ksiądz, który będzie prowadził uroczystość i otrzymał taką prośbę, wypytał rodziców dziecka o sytuację i tak myślę - że wie, jaka ona jest. Do przeżycia w pełni takiej mszy z błogosławieństwem, niezbędna jest Spowiedź. Czy do niej podejdą, to już ich sumienie, nie nam w nie wnikać. Jeśli nie podejdą - jaką ma wartość takie "wyłudzone" błogosławieństwo?
Sądzę też, że podpowiadanie osobie duchownej, kogo ma wywoływać do ołtarza, to już trochę za wiele, jeśli uzna, że tak trzeba - może tak trzeba?
Czy posłuchałaś kazań ks. Pawlukiewicza, które polecała Ci Akwila?
I ja również je polecam, jak i modlitwę do Ducha Świętego, który rozjaśnia umysł, podpowiada mądre i dobre decyzje. Zaufaj Bogu i poproś Go o spokój w Twojej duszy.
My tutaj też otoczymy Cię modlitwą, w tym Sycharki są niezawodne. Trzymaj się ciepło.
Tolek52 [Usunięty]
Wysłany: 2012-10-27, 10:58
Embiczka_26 napisał/a:
Kiedy Michał wniósł pozew o rozwód, zgodziłam się od razu, bo
przez cały czas myślałam o tym dziecku.
Embiczka_26 napisał/a:
Żarliwie, błagałam Matkę o błogosławieństwo dla tego dziecka, niewinnego dziecka, by było zdrowe, uwolnione od naszych win, otoczone opieką
tak żarliwie nie modliłam się za naszą córkę!
Embiczko czy nie myślałaś, że ta prośba może być spełniona?
To nie jest osądzaniem Twojej postawy, to są efekty tej postawy.
Ja również zbieram plony swoich nie do końca przemyślanych decyzji, ale tutaj na Sycharze uczę się nie działać pod wpływem impulsu. Ty również możesz się nauczyć nie kierowania sie emocjami tylko każdą decyzję pozostawić Bogu.
Z waszym małżeństwem dopóki żyjecie nic nie jest stracone wszystko się może zdarzyć pozwól Bogu działać, nie wymuszaj na Nim nic, On cały czas jest pomiędzy wami tylko zaufaj Jemu.
TEOR [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-02, 22:49
Moim zdaniem poinformowanie księdza przez Ciebie o sytuacji będzie jak najbardziej na miejscu, natomiast sugerowaniu księdzu, co ma z tym zrobić już nie jest potrzebne. Ktoś napisał, że informowanie przez Ciebie księdza o sytuacji nie jest potrzebne, bo rodzice dziecka zamiawiając msszę św.już to pewnie zrobili. No i tutaj nie byłabym taka pewna - ludzie mogą mówić różne rzeczy, albo też wiele zatajać, przeinaczać itd. itp. W czasie rozmyślania, co mogłabym podpowiedzieć pytającej nasunęła mi się taka myśl: Czy my - katolicy - czasami nie jesteśmy zbyt "nowocześni, tolerancyjni"?. Czy właściwie interpretujemy miłosierdzie, które powinniśmy okazywać i czynić? No bo, czy rzeczywiście akceptowanie udziału żonatego mężczyzny we mszy św. u boku obcej kobiety nie jest niczym zdrożnym?! Czy wystarczy to tłumaczyć no bo przecież błogosławieństwo ich wspólnego dziecka jest czymś dobrym i właściwym?! Mąż w kościele i nie tylko powinien być u boku żony, czyż nie?! Czy ranienie żony w jakikolwiek sposób po ranie zadanej zdradą i jej owocami jest ze strony męża i jego kochanki aktem miłosierdzia? Myślę, że sytuacja jest patowa i rzeczywiście tylko Bóg jest w stanie ją rozwiązać. Tak jak doradzali przedmówcy modlitwa i jeszcze raz modlitwa. Gdzie człowiek nie może, tam trzeba prosić Naszego Ojca. Pozdrawiam serdecznie.
twardy [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-03, 00:54
Coś w tym jest co napisała TEOR.
Czyż nie powinniśmy napiętnować życia niezgodnego z przykazaniami?
Czyż mamy przymykać na to oczy, czy raczej wręcz wytykać grzeszne postempowanie bliźniemu?
Odpowiedź wydaje mi się jasna, ale............nie jest to taki łatwy temat.
Haniast [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-03, 05:46
Myślę , że nie chodzi tu o tolerancyjność i nowoczesność tylko nie nam jest oceniac całą tą sytuację , bo pewnie znamy jej tylko małą cząstkę . Jak to się mówi - jedną stronę medalu ... ,, napiętnować,, i ,, wytykać,, ... chyba nie tędy droga i nie w ten sposób ... Czy My w naszym życiu wszystko robiliśmy ,, po Bożemu,, ???... Ja na pewno nie , a Wy ???...
Dajmy takim ludziom modlitwę i nasze świadectwo . Jeżeli jest czyste, piękne i w prawdzie z Bogiem to zadziała...
Tolek52 [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-03, 07:29
TEOR napisał/a:
Czy ranienie żony w jakikolwiek sposób po ranie zadanej zdradą i jej owocami jest ze strony męża i jego kochanki aktem miłosierdzia?
TEOR napisał/a:
Czy my - katolicy - czasami nie jesteśmy zbyt "nowocześni, tolerancyjni"?. Czy właściwie interpretujemy miłosierdzie, które powinniśmy okazywać i czynić?
Teor masz rację bardzo dziwnie traktujemy miłosierdzie jak dla mnie to bez liku bo jestem taki taka biedna zdradzony(a) dla mnie miłosierdzie się należy a dla tych grzeszników męki piekielne na wieki. oj faryzeuszko, faryzeuszko uderz się we własne piersi jak ten celnik.
A tak na marginesie mamy jako katolicy siać dobro i pokój no i oczywiście przebaczenie. A może nienawiść i niezgodę? wybór należy tylko do nas ja osobiście wolę żeby mnie Bóg kiedyś sądził według mojego miłosierdzia a nie miłosierdzia jakiego żądałem.
landis85 [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-03, 08:01
ja podzielam zdanie TEOR
sama kiedys powiadomilam ksiedza o pewnej sytuacji z pytaniem o rade i ksiadz mi podziekowal ze mialam odwage powiedziec
Lea [Usunięty]
Wysłany: 2012-11-04, 16:04
Tolek52 napisał/a:
TEOR napisał/a:
Czy ranienie żony w jakikolwiek sposób po ranie zadanej zdradą i jej owocami jest ze strony męża i jego kochanki aktem miłosierdzia?
TEOR napisał/a:
Czy my - katolicy - czasami nie jesteśmy zbyt "nowocześni, tolerancyjni"?. Czy właściwie interpretujemy miłosierdzie, które powinniśmy okazywać i czynić?
Teor masz rację bardzo dziwnie traktujemy miłosierdzie jak dla mnie to bez liku bo jestem taki taka biedna zdradzony(a) dla mnie miłosierdzie się należy a dla tych grzeszników męki piekielne na wieki. oj faryzeuszko, faryzeuszko uderz się we własne piersi jak ten celnik.
A tak na marginesie mamy jako katolicy siać dobro i pokój no i oczywiście przebaczenie. A może nienawiść i niezgodę? wybór należy tylko do nas ja osobiście wolę żeby mnie Bóg kiedyś sądził według mojego miłosierdzia a nie miłosierdzia jakiego żądałem.
Tolek52,
Miłosierdzie Boże (nie ludzkie)
broni dziecka Bożego
a nie grzechu;
broni tego, który wyznaje grzechy (jakiekolwiek by były)
a nie tego, który trwa w grzechu;
miłosierdzie broni prawdy,
nie ukrywa kłamstwa, nie tuszuje go ani nie koloryzuje.
Prawda nie oznacza napiętnowania, potępienia, wyszydzania.
Fakt, że człowiek (każdy) jest grzeszny, niedoskonały
nie oznacza, że ma nie zwracać uwagi na fakt czynienia przez drugiego zła, krzywdy.
Jaki był św. Paweł wszyscy wiedzą - swoje grzechy zapisał dla potomnych na kartach Pisma Św.
Pamiętasz, co apostoł Paweł powiedział do Galatów (Gal 3):
"O, nierozumni Galaci! Któż was urzekł, was, przed których oczami nakreślono obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? (...)
Czyż jesteście aż tak nierozumni, że zacząwszy duchem, chcecie teraz kończyć ciałem?"
A "nierozumny" to człowiek "niemądry" a mówiąc bez kurtuazji "głupi"
"Czyż jesteście aż tak głupi..."
Kto jest dziś w stanie powiedzieć: "Czy jesteś aż tak głupi/głupia, że zdradzasz, porzucasz rodzinę, żonę, męża?"
Czy celem św. Pawła było osądzenie Galatów?
Tak, ale nie osądzenie potępiające, ale osądzenie jako pomoc w rozróżnieniu/wskazaniu dobra i zła.
Św. Paweł chciał ich sprowokować do myślenia.
Z troski o nich i miłości do nich to powiedział.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Zadaniem Stowarzyszenie Trudnych Małżeństw SYCHAR jest wspieranie rozwoju naszej Wspólnoty - powstających Ognisk Sycharowskich poprzez m.in. drukowanie materiałów, ulotek... Pomóż nam pomagać małżonkom, umacniać ich w wierności i nadziei! >>
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
