[bywalec]

[AJA]

bywalec,

mądre to co piszesz, ale my kobietki lecimy w takich sytuacjach na oślep w dół, bo nam świat spod stóp ktoś zabiera... i przeszłość, przyszłość i teraźniejszość...
wydaje nam się, że jak to nasza wina, to wystarczy że my się "poprawimy",
ale to nie działa w taki prosty sposób, o czym się dość szybko przekonujemy

trudno odnaleźć siłę, jak wszystko tylko boli
trudno znaleźć siłę w poczuciu winy
w tej nowej samotności
gdy lecimy w dół, nie ma dna od którego można się odbić
brak fizycznej siły na cokolwiek
a w głowie kołaczą myśli, od których nie da się odsunąć

piszesz co robić, my to wiemy,
my tylko nie wiemy jak, nie mamy siły do tej walki o siebie
chociaż wiemy, że bez "nowego ja" nie będzie też "nowego my"

szukamy nadziei i przewodników w tej walce o nowe życie

ja szukam odpowiedzi na pytanie - jak teraz żyć na co dzień...
razem wychowując dziecko, tak obok siebie - dopóki mój mąż nie powie - ok znalazłem coś nowego??? mam patrzeć jak szuka??? udając dobrego Tatusia póki co,
który chce mieszkać z dzieckiem

osobno ??? - by zrozumiał, że ta odzyskana wolność też ma swoją cenę

jak chodzić do pracy, jak się uśmiechać, jak się bawić z dzieckiem

jak??? jak teraz żyć???

bywalec,

mądre to co piszesz, ale my kobietki lecimy w takich sytuacjach na oślep w dół, bo nam świat spod stóp ktoś zabiera... i przeszłość, przyszłość i teraźniejszość...
wydaje nam się, że jak to nasza wina, to wystarczy że my się "poprawimy",
ale to nie działa w taki prosty sposób, o czym się dość szybko przekonujemy

trudno odnaleźć siłę, jak wszystko tylko boli
trudno znaleźć siłę w poczuciu winy
w tej nowej samotności
gdy lecimy w dół, nie ma dna od którego można się odbić
brak fizycznej siły na cokolwiek
a w głowie kołaczą myśli, od których nie da się odsunąć

piszesz co robić, my to wiemy,
my tylko nie wiemy jak, nie mamy siły do tej walki o siebie
chociaż wiemy, że bez "nowego ja" nie będzie też "nowego my"

szukamy nadziei i przewodników w tej walce o nowe życie

ja szukam odpowiedzi na pytanie - jak teraz żyć na co dzień...
razem wychowując dziecko, tak obok siebie - dopóki mój mąż nie powie - ok znalazłem coś nowego??? mam patrzeć jak szuka??? udając dobrego Tatusia póki co,
który chce mieszkać z dzieckiem

osobno ??? - by zrozumiał, że ta odzyskana wolność też ma swoją cenę

jak chodzić do pracy, jak się uśmiechać, jak się bawić z dzieckiem

jak??? jak teraz żyć???

[bywalec]

Aja, to się właśnie nazywa praca nad sobą, zaprzestanie zajmowania sie mężem i jego życiem, a zajęciem swoim, uporządkowaniem go pod nowe realia i warunki do jakich druga strona nas swoimi decyzjami zmusiła.

Pytasz jak?

jak już jest jeśli chodzi o decyzyjność..tu zresztą nie ma gotowych odpowiedzi i formy.
Każdy ma inna sytuację i inne podejmie decyzje prawne, separacja, rodzielność majątkowa, innym wystarczy tylko nieformalna sepracaja, każdy postępuje zgodnie z tym jak sam uważa, i co dla niego jest najlepszą formą w każdym razie powinien.
Moze sie co najwyżej sugerować doświadczeniami innych, radami ale to życie twoje, nie osoby radzącej i tylko ty możesz podjąc decyzje, jakie są dla ciebie w tej chwili najlepszą formą wyjścia z niezbyt fajnej sytyuacji.

Podejmujesz plan działania, który możliwie najlepiej pozwoli ci funkcjonować, wychowywać i radzić sobie finansowo i prawnie w sytuacji w której jedna ze stron wycofuje sie ze swojego udziału w ukłądzie jaki prawnie zawiązała z mocy prawa....


to jedna strona takiej sytuacji, druga o tę którą pytasz to emocjonalne psychiczne podejście do sytuacji i ta jest o wiele trudniejsza do przerobienia.

Zajmując sie mężęm popadasz wciąż w schemat pt. to ode mnie zależy jak sie dalej potoczy moje małżeństwo... a to połowiczna prawda. Takie myślenie jest realne gdy druga strona chce, zaprzestała czegoś destrukcyjnego związku i wyraża chęć wspólnej pracy. Inaczej właśnie brak tych fajnych rezultatów jakie sie poczynia w kierunku naprawy i scalenia rodziny do
- stresu i depresji
- ciągłęgo obwiniania sie że jestem niezbyt dobra inaczej bym potrafiła to naprawić...to włąśnie powoduje zatracanie sie poczucia włąsnej wartosci i samooceny
- i najważniejsze... zajmowanie sie problemami na jakie nie mam wpływu bo druga osoba mi nie pozwala sprawia, że jeszcze mocniej sie w nie wikłamy oddalając sie tym samym ode włąsnych emocji. Od tego jak my sie czujemy w ten sytuacji, zatracamy sie w niskiej samoocenie w depresji, która skolei uniemożliwia racjonalne myślenie o możliwościach jakie moge wcielić w zycie, by mnie było lżej, lepiej i spokojniej, Skupiona na problemie mąż, nie mam dostępu do odczuć jakie mną szargają, jak sie czuje z odrzuceniem, z pogardą. Do tego ciągłe branie na siebie winy sprawia, że upokorzenia jakich doświadczamy a na jakie same pozwalamy sprawia całkowity brak szacunku do siebie. Wyzwala na przemian złość gniew, poczym wstyd i tak w koło.

Pytasz jak żyć, zajęcie sie sobą, konsekwentne żadanie zaprzestanie krzywdzenia i nade wszystko wymuszenie na drugiej stronie wypowiedzenia sie - jak widzisz dalsze życie, bo ja pod twoje decyzje zmuszona jestem podjąc kroki chroniące moje prawa jak i zdrowie psychiczne.

Aja, to się właśnie nazywa praca nad sobą, zaprzestanie zajmowania sie mężem i jego życiem, a zajęciem swoim, uporządkowaniem go pod nowe realia i warunki do jakich druga strona nas swoimi decyzjami zmusiła.

Pytasz jak?

jak już jest jeśli chodzi o decyzyjność..tu zresztą nie ma gotowych odpowiedzi i formy.
Każdy ma inna sytuację i inne podejmie decyzje prawne, separacja, rodzielność majątkowa, innym wystarczy tylko nieformalna sepracaja, każdy postępuje zgodnie z tym jak sam uważa, i co dla niego jest najlepszą formą w każdym razie powinien.
Moze sie co najwyżej sugerować doświadczeniami innych, radami ale to życie twoje, nie osoby radzącej i tylko ty możesz podjąc decyzje, jakie są dla ciebie w tej chwili najlepszą formą wyjścia z niezbyt fajnej sytyuacji.

Podejmujesz plan działania, który możliwie najlepiej pozwoli ci funkcjonować, wychowywać i radzić sobie finansowo i prawnie w sytuacji w której jedna ze stron wycofuje sie ze swojego udziału w ukłądzie jaki prawnie zawiązała z mocy prawa....


to jedna strona takiej sytuacji, druga o tę którą pytasz to emocjonalne psychiczne podejście do sytuacji i ta jest o wiele trudniejsza do przerobienia.

Zajmując sie mężęm popadasz wciąż w schemat pt. to ode mnie zależy jak sie dalej potoczy moje małżeństwo... a to połowiczna prawda. Takie myślenie jest realne gdy druga strona chce, zaprzestała czegoś destrukcyjnego związku i wyraża chęć wspólnej pracy. Inaczej właśnie brak tych fajnych rezultatów jakie sie poczynia w kierunku naprawy i scalenia rodziny do
- stresu i depresji
- ciągłęgo obwiniania sie że jestem niezbyt dobra inaczej bym potrafiła to naprawić...to włąśnie powoduje zatracanie sie poczucia włąsnej wartosci i samooceny
- i najważniejsze... zajmowanie sie problemami na jakie nie mam wpływu bo druga osoba mi nie pozwala sprawia, że jeszcze mocniej sie w nie wikłamy oddalając sie tym samym ode włąsnych emocji. Od tego jak my sie czujemy w ten sytuacji, zatracamy sie w niskiej samoocenie w depresji, która skolei uniemożliwia racjonalne myślenie o możliwościach jakie moge wcielić w zycie, by mnie było lżej, lepiej i spokojniej, Skupiona na problemie mąż, nie mam dostępu do odczuć jakie mną szargają, jak sie czuje z odrzuceniem, z pogardą. Do tego ciągłe branie na siebie winy sprawia, że upokorzenia jakich doświadczamy a na jakie same pozwalamy sprawia całkowity brak szacunku do siebie. Wyzwala na przemian złość gniew, poczym wstyd i tak w koło.

Pytasz jak żyć, zajęcie sie sobą, konsekwentne żadanie zaprzestanie krzywdzenia i nade wszystko wymuszenie na drugiej stronie wypowiedzenia sie - jak widzisz dalsze życie, bo ja pod twoje decyzje zmuszona jestem podjąc kroki chroniące moje prawa jak i zdrowie psychiczne.

[jeziorko1]

dziękuję Bywalcu...
pisz dalej - nam (przepraszam za l.mn.) potrzebne jest wyłożenie tego jak najkonkretniej, czarno na białym, jak chłopu na roli...
bo właśnie to odnalezienie siebie w nowej codzienności jest najtrudniejsze... dla mnie

dziękuję Bywalcu...
pisz dalej - nam (przepraszam za l.mn.) potrzebne jest wyłożenie tego jak najkonkretniej, czarno na białym, jak chłopu na roli...
bo właśnie to odnalezienie siebie w nowej codzienności jest najtrudniejsze... dla mnie

[AJA]

Bywalec,

bardzo Ci dziękuję, wnosisz tu na forum troskę o jakość życia w nowej sytuacji,
które nie jest tylko czekaniem i modleniem się (nie chodzi mi o to, że czekanie i modlenie się są złe, wręcz przeciwnie, wierzę w siłę modlitwy i kojące działanie czasu)
ale przypominasz nam o nas samych i o tym, że w tej sytuacji, o tym, że zawsze jest coś, co możemy i musimy zrobić dla siebie, żeby nie lecieć spiralą w dół.

To MY SAME musimy się sobą zająć i poukładać nowy świat na wielu różnych poziomach,
bo już teraz nikt nie zrobi tego za nas, chociaż oczywiście wiele z nas ma wsparcie Rodziny i Przyjaciół.

Dziękuję, że nie widzisz tylko jednego rozwiązania, że zmuszasz do myślenia i odpowiedzialności za siebie i dalsze życie.

Dziękuję, że leczysz nas z paraliżującego (działanie, myślenie i czucie) poczucia winy.

Dziękuję, że nie omamiasz nas tym, że Bóg nas uleczy według naszego przepisu. Czasem trudno się oprzeć pokusie, że my lepiej wiemy jakie.
Ja wierzę, że Bóg ma dla mnie najlepsze rozwiązanie w najlepszym czasie, że wszystko się dzieje po coś, że zmiany są dobre, choć na takie nie od razu wyglądają.

Rozpada się to, co nie jest dobre, choć się takim wydawało. Ale bez tego nie byłoby szansy na to co nie wydaje się dobre, a jest dobre naprawdę albo przynajmniej lepsze.

Najważniejsze dla mnie, to nie utknąć w tym, co jest teraz, bo nie jest to dobre miejsce ani dla mnie ani dla mojego Dziecka.

W marcu idziemy na pierwszą wizytę "terapii małżeńskiej".
Mam więc może jakiś mały punkt zaczepienia, mały, bo nie jestem do końca pewna motywacji mojego męża.

Potem ja zadecyduję co dalej. Na razie przygotowuję sobie różne scenariusze i staram się skupić na dniu dzisiejszym - co mogę dziś dla siebie zrobić? - pracować, najlepiej jak jestem w stanie, po pracy pobawić się z moim fantastycznym dzieckiem, pomodlić się, nie analizować w kółko tego, co było, nie bać się o to co będzie. I jak się nie dam żalom, pretensjom do siebie i strachom, to to będzie dobry dzień.

"Strach przed cierpieniem jest gorszy niż samo cierpienie".

Życzę wszystkim nam, żeby tych dobrych dni było coraz więcej.
Może jak się podzielimy naszą siłą - to będzie jej więcej ))
Może jak się podzielimy naszym bólem - to będzie go mniej ))

Bywalec,

bardzo Ci dziękuję, wnosisz tu na forum troskę o jakość życia w nowej sytuacji,
które nie jest tylko czekaniem i modleniem się (nie chodzi mi o to, że czekanie i modlenie się są złe, wręcz przeciwnie, wierzę w siłę modlitwy i kojące działanie czasu)
ale przypominasz nam o nas samych i o tym, że w tej sytuacji, o tym, że zawsze jest coś, co możemy i musimy zrobić dla siebie, żeby nie lecieć spiralą w dół.

To MY SAME musimy się sobą zająć i poukładać nowy świat na wielu różnych poziomach,
bo już teraz nikt nie zrobi tego za nas, chociaż oczywiście wiele z nas ma wsparcie Rodziny i Przyjaciół.

Dziękuję, że nie widzisz tylko jednego rozwiązania, że zmuszasz do myślenia i odpowiedzialności za siebie i dalsze życie.

Dziękuję, że leczysz nas z paraliżującego (działanie, myślenie i czucie) poczucia winy.

Dziękuję, że nie omamiasz nas tym, że Bóg nas uleczy według naszego przepisu. Czasem trudno się oprzeć pokusie, że my lepiej wiemy jakie.
Ja wierzę, że Bóg ma dla mnie najlepsze rozwiązanie w najlepszym czasie, że wszystko się dzieje po coś, że zmiany są dobre, choć na takie nie od razu wyglądają.

Rozpada się to, co nie jest dobre, choć się takim wydawało. Ale bez tego nie byłoby szansy na to co nie wydaje się dobre, a jest dobre naprawdę albo przynajmniej lepsze.

Najważniejsze dla mnie, to nie utknąć w tym, co jest teraz, bo nie jest to dobre miejsce ani dla mnie ani dla mojego Dziecka.

W marcu idziemy na pierwszą wizytę "terapii małżeńskiej".
Mam więc może jakiś mały punkt zaczepienia, mały, bo nie jestem do końca pewna motywacji mojego męża.

Potem ja zadecyduję co dalej. Na razie przygotowuję sobie różne scenariusze i staram się skupić na dniu dzisiejszym - co mogę dziś dla siebie zrobić? - pracować, najlepiej jak jestem w stanie, po pracy pobawić się z moim fantastycznym dzieckiem, pomodlić się, nie analizować w kółko tego, co było, nie bać się o to co będzie. I jak się nie dam żalom, pretensjom do siebie i strachom, to to będzie dobry dzień.

"Strach przed cierpieniem jest gorszy niż samo cierpienie".

Życzę wszystkim nam, żeby tych dobrych dni było coraz więcej.
Może jak się podzielimy naszą siłą - to będzie jej więcej ))
Może jak się podzielimy naszym bólem - to będzie go mniej ))

[gosia woj]

Witajcie!
Widzę, że wątek się rozwija
to bardzo dobrze.
Dziękuję za istotne wskazówki, jak dalej trwać.
Od kilku tygodni doświadczam, że roztrząsanie tego, co było nie przynosi ulgi, nie pomaga a tylko pogarsza sytuację. Staram się żyć z dnia na dzień, myśląc o sobie i o dzieciach.
Po przyznaniu się do zaistniałej sytuacji - czyt. do zdrady - mój mąż "wypłynął na szerokie wody", przestał kryć się z faktem, że ma kogoś.
Nie wiem, co dalej będzie, ale wiem, że gdy tylko postanowi rozpocząć życie bez nas, otrzyma informację o prawnych konsekwencjach tego rozwiązania.To będzie trudna decyzja, żeby napisać pozew o alimenty, czy rozdzielność majątkową... ale myślę, że to jedyne słuszne rozwiązanie.
pozdrawiam
Gosia

Witajcie!
Widzę, że wątek się rozwija
to bardzo dobrze.
Dziękuję za istotne wskazówki, jak dalej trwać.
Od kilku tygodni doświadczam, że roztrząsanie tego, co było nie przynosi ulgi, nie pomaga a tylko pogarsza sytuację. Staram się żyć z dnia na dzień, myśląc o sobie i o dzieciach.
Po przyznaniu się do zaistniałej sytuacji - czyt. do zdrady - mój mąż "wypłynął na szerokie wody", przestał kryć się z faktem, że ma kogoś.
Nie wiem, co dalej będzie, ale wiem, że gdy tylko postanowi rozpocząć życie bez nas, otrzyma informację o prawnych konsekwencjach tego rozwiązania.To będzie trudna decyzja, żeby napisać pozew o alimenty, czy rozdzielność majątkową... ale myślę, że to jedyne słuszne rozwiązanie.
pozdrawiam
Gosia

[bywalec]

Aja, idziesz prawidłowym tokiem a że boli, że nie wiadomo z jakim skutkiem, niestety tego sie nie dowiesz, dopóki ten czas nie nadejdzie.

Jedno jest pewne za wczasu nie ma co sie lękac, niepokoić, wymyslac scenariusze, bo zazwyczaj do nich nie dochodzi. A nawet jak dojdzie do jakiejś dla ciebie niezbyt fajnej sytuacji, wtedy jest czas na reagowanie. Dziś to tylko gdybanie, i wzmacnianie lęków, które niepotrzebnie odbierają energie do życia.

Zajmij się swoim zdrowiem psychicznym, bo niewątpliwie jest w rozsypce, zadbaj o nastrój pozytywny, odganiaj złę mysli, a nabierzesz więcej energii i pozytywnego myślenia, które dziś tak bardzo jest potrzebne by prawidłowo funkcjonowac w zaistaniałej sytuacji, dla siebie, dla dziecka, dla twojej rodziny

Gosiu, między wierszami odczuwam wiele emocji jakie tobą szargaja. Wiele emocji, złości, gniewu, wstydu na i za męża za to jak cie potraktował, a które tłumisz i nie pozwalasz sobie na nie.
Czy powodem jest lęk że jak go okażesz męzowi on się wtedy odwróci już całkowicie od ciebie. Dlatego też wolisz tłumić, nie okazywać go by męża do końća do siebie nie zrazić? Jak sie czujesz z tym co zrobił, z tym że wogóle nie obchodzi go opinia innych? Pozwól sobie ten ból uzewnętrznić, pozwól sobie na wypowiedzenie go, odzyskasz szacunek do siebie.

Nie musisz sie wstydzić i kryć męża to nie ty jesteś winna temu, że postępuje niemoralnie, nie karz sie sama jeszcze.
Wystarczy, że mąż dziś przysparza ci takich emocji, ty sama nie traktuj sie tak surowo i ostro. Chwal siebie samą za siłe bo trzeba być naprawde silną osoba ty radzić sobie nie tylko z tymi odczuciami i lękami, złością wstydem ale też i na codzień być matką, umiejącą tak wszystko poskładać by inni tego nie odczuwali. Masz dzieci, opiekujesz sie domem jego funkcjonowaniem, jesteś w zaistniałej sytuacji na prawde osoba godną uznania, nie zas potepiania siebie samej. Patrz na siebie jak na kogoś wielkiego i mądrego i zaradnego, który ma teraz niezbyt fajny etap w zyciu, na który nie ma wpływu ale który znosi z wielką mądrością i odwagą.

dużo sił i pozytywnego nastawienia do terazniejszości życzę

Aja, idziesz prawidłowym tokiem a że boli, że nie wiadomo z jakim skutkiem, niestety tego sie nie dowiesz, dopóki ten czas nie nadejdzie.

Jedno jest pewne za wczasu nie ma co sie lękac, niepokoić, wymyslac scenariusze, bo zazwyczaj do nich nie dochodzi. A nawet jak dojdzie do jakiejś dla ciebie niezbyt fajnej sytuacji, wtedy jest czas na reagowanie. Dziś to tylko gdybanie, i wzmacnianie lęków, które niepotrzebnie odbierają energie do życia.

Zajmij się swoim zdrowiem psychicznym, bo niewątpliwie jest w rozsypce, zadbaj o nastrój pozytywny, odganiaj złę mysli, a nabierzesz więcej energii i pozytywnego myślenia, które dziś tak bardzo jest potrzebne by prawidłowo funkcjonowac w zaistaniałej sytuacji, dla siebie, dla dziecka, dla twojej rodziny

Gosiu, między wierszami odczuwam wiele emocji jakie tobą szargaja. Wiele emocji, złości, gniewu, wstydu na i za męża za to jak cie potraktował, a które tłumisz i nie pozwalasz sobie na nie.
Czy powodem jest lęk że jak go okażesz męzowi on się wtedy odwróci już całkowicie od ciebie. Dlatego też wolisz tłumić, nie okazywać go by męża do końća do siebie nie zrazić? Jak sie czujesz z tym co zrobił, z tym że wogóle nie obchodzi go opinia innych? Pozwól sobie ten ból uzewnętrznić, pozwól sobie na wypowiedzenie go, odzyskasz szacunek do siebie.

Nie musisz sie wstydzić i kryć męża to nie ty jesteś winna temu, że postępuje niemoralnie, nie karz sie sama jeszcze.
Wystarczy, że mąż dziś przysparza ci takich emocji, ty sama nie traktuj sie tak surowo i ostro. Chwal siebie samą za siłe bo trzeba być naprawde silną osoba ty radzić sobie nie tylko z tymi odczuciami i lękami, złością wstydem ale też i na codzień być matką, umiejącą tak wszystko poskładać by inni tego nie odczuwali. Masz dzieci, opiekujesz sie domem jego funkcjonowaniem, jesteś w zaistniałej sytuacji na prawde osoba godną uznania, nie zas potepiania siebie samej. Patrz na siebie jak na kogoś wielkiego i mądrego i zaradnego, który ma teraz niezbyt fajny etap w zyciu, na który nie ma wpływu ale który znosi z wielką mądrością i odwagą.

dużo sił i pozytywnego nastawienia do terazniejszości życzę

[AJA]

bywalcu,

dziękuję za ogromne wsparcie, bardzo, bardzo mi pomaga to, co piszesz,
nie wiem, przez co Ty przeszedłeś, ale chyba nie mało, sądząc po mądrości życiowej

mnie się udało przeżyć dziś dobrze, czyli w miarę spokojnie dzień i to już samo w sobie mnie pociesza taki sam plan mam na jutro
staram się skupić na tym co dzisiaj - co mogę dziś zrobić dla siebie i z tej troski o siebie od wczoraj realizuję po kolei zaległe wizyty lekarskie

nie kombinuję z dalszą przyszłością, a jak tylko zaczynam to się staram powstrzymywać

gosiu,
myślę też o Tobie, jak Ty dajesz radę pod jednym dachem?
wiem, jakie to bardzo, bardzo trudne
jakbyś chciała pogadać, to daj znać...

bywalcu,

dziękuję za ogromne wsparcie, bardzo, bardzo mi pomaga to, co piszesz,
nie wiem, przez co Ty przeszedłeś, ale chyba nie mało, sądząc po mądrości życiowej

mnie się udało przeżyć dziś dobrze, czyli w miarę spokojnie dzień i to już samo w sobie mnie pociesza taki sam plan mam na jutro
staram się skupić na tym co dzisiaj - co mogę dziś zrobić dla siebie i z tej troski o siebie od wczoraj realizuję po kolei zaległe wizyty lekarskie

nie kombinuję z dalszą przyszłością, a jak tylko zaczynam to się staram powstrzymywać

gosiu,
myślę też o Tobie, jak Ty dajesz radę pod jednym dachem?
wiem, jakie to bardzo, bardzo trudne
jakbyś chciała pogadać, to daj znać...

[gosia woj]

Dziękuję za dobre słowa.
Rzeczywiście nie jest łatwo. Jeden dzień spokojny a na drugi dzień wulkan emocji, pretensji...Ale jakoś to powoli ogarniam. Mam pracę, dzieci, rodzinę i przyjaciół. Przez długi czas z nikim o tym nie rozmawiałam. Wtedy było gorzej. Teraz też niewiele osób wie, co się u nas dzieje, ale już mam z kim o tym rozmawiać i dawać sobie psychiczny luz.
Można jakoś mieszkać pod jednym dachem, nie jest łatwo, ale "prawie" normalnie prowadzimy dom, zajmujemy się dziećmi...
Nie wiem, jak długo dam radę, na razie skupiam się na dzieciach, na pracy i na sobie.
Tak jak Ty AJA, nadrabiam teraz zaległe wizyty u lekarzy:)
Staram się być niezależna i samodzielna i całkiem dobrze mi idzie.
A mąż, sam chyba nie wie, jak teraz żyć. Zobaczymy, co przyniesie czas...

Dziękuję za dobre słowa.
Rzeczywiście nie jest łatwo. Jeden dzień spokojny a na drugi dzień wulkan emocji, pretensji...Ale jakoś to powoli ogarniam. Mam pracę, dzieci, rodzinę i przyjaciół. Przez długi czas z nikim o tym nie rozmawiałam. Wtedy było gorzej. Teraz też niewiele osób wie, co się u nas dzieje, ale już mam z kim o tym rozmawiać i dawać sobie psychiczny luz.
Można jakoś mieszkać pod jednym dachem, nie jest łatwo, ale "prawie" normalnie prowadzimy dom, zajmujemy się dziećmi...
Nie wiem, jak długo dam radę, na razie skupiam się na dzieciach, na pracy i na sobie.
Tak jak Ty AJA, nadrabiam teraz zaległe wizyty u lekarzy:)
Staram się być niezależna i samodzielna i całkiem dobrze mi idzie.
A mąż, sam chyba nie wie, jak teraz żyć. Zobaczymy, co przyniesie czas...

[AJA]

gosia,

czuć już w Tobie większy spokój i siłę...
gratuluję

masz w sobie więcej siły do prowadzenie prawie normalnego domu niż ja
nie wiem, nie wiem co lepsze, pewnie różnie, bo każdy inny,
daję sobie jeszcze trochę czasu na podjęcie tej decyzji,
czy mieszkać czy nie mieszkać,
ale ja chyba wolę naprawdę razem albo naprawdę osobno,
nie chcę żeby mojemu mężowi było wygodnie i tylko mu się poprawiło, bo może teraz robić co chce bez wyrzutów sumienia, tak bez żadnych kosztów/ przykrych konsekwencji swojej decyzji

gosia,

czuć już w Tobie większy spokój i siłę...
gratuluję

masz w sobie więcej siły do prowadzenie prawie normalnego domu niż ja
nie wiem, nie wiem co lepsze, pewnie różnie, bo każdy inny,
daję sobie jeszcze trochę czasu na podjęcie tej decyzji,
czy mieszkać czy nie mieszkać,
ale ja chyba wolę naprawdę razem albo naprawdę osobno,
nie chcę żeby mojemu mężowi było wygodnie i tylko mu się poprawiło, bo może teraz robić co chce bez wyrzutów sumienia, tak bez żadnych kosztów/ przykrych konsekwencji swojej decyzji

[bywalec]

[AJA]

bywalcu,

Twoje wsparcie jest dla mnie tutaj najcenniejsze,
Twoja siła stawiania do pionu bardzo pomaga

czytam także to co piszesz do Gosi,
bo nasze sytuacje trochę podobne i wiadomo, że trochę inne
myślę, że mój mąż na razie nie zdaje sobie sprawy ze wszystkich albo chociaż większości konsekwencji decyzji o rozstaniu i dopóki nie będzie miał pustego domu to nie poczuje,
że jego życie nie będzie tylko lepsze, że nie tylko zyskuje, ale również coś traci
co wygra - czas pokaże
kto wygra - ja wygram tę walkę o siebie, o lepsze życie dla mnie i dla mojego Synka,
bo zmiany są dobre, choć trudne

dziękuję Wam za Waszą siłę, za pokazywanie jak, za pokazywanie że się da

dobrego dnia!

bywalcu,

Twoje wsparcie jest dla mnie tutaj najcenniejsze,
Twoja siła stawiania do pionu bardzo pomaga

czytam także to co piszesz do Gosi,
bo nasze sytuacje trochę podobne i wiadomo, że trochę inne
myślę, że mój mąż na razie nie zdaje sobie sprawy ze wszystkich albo chociaż większości konsekwencji decyzji o rozstaniu i dopóki nie będzie miał pustego domu to nie poczuje,
że jego życie nie będzie tylko lepsze, że nie tylko zyskuje, ale również coś traci
co wygra - czas pokaże
kto wygra - ja wygram tę walkę o siebie, o lepsze życie dla mnie i dla mojego Synka,
bo zmiany są dobre, choć trudne

dziękuję Wam za Waszą siłę, za pokazywanie jak, za pokazywanie że się da

dobrego dnia!

[bywalec]

Aja do każdego trafia co innego, jednym pomaga jedna sugestia do innych ona nie trafia, potrzebuja innej formy dojścia do nich. To nie znaczy, że musi byc jedna zła inna dobra, tylko że po prostu nie przemawiająca do mnie..tak samo z naszymi najbliższymi, nie zawsze umiemy sie porozumiewać...




myślę, że mój mąż na razie nie zdaje sobie sprawy ze wszystkich albo chociaż większości konsekwencji decyzji o rozstaniu i dopóki nie będzie miał pustego domu to nie poczuje,
że jego życie nie będzie tylko lepsze

- to jest najlepszy powód do zrozumienia dlaczego należy się zając sobą.
On sam nie rozumie dokąd go zaprowadzi to wszystko, sam nie zdaje sobie sprawy a ktoś inny na siłe chce mu to uzmysłowić, udowodnić że nie ma racji, a wszystko w oprawie negatywnego nastawienia lub włąsnego upokorzania się...

Tak to nie działa, zamiast porozumienia dochodzi do jeszcze mocniejszych zranien. Ktoś czuje sie pouczany, osądzany, krytykowany choć i słusznie, to na poziomie teraźniejszej świadomości takiego rozeznania nie ma. Za to w odwecie na krytykę zachowań, na brak chęci porozumienia jest odruch obronny i atak. Dochodzi do jeszcze większych zranien, do wypowiadania słów w emocji, które po czasie brzmiałyby zupełnie inaczej, ale w momencie odrzucenia po jednej stronie a po drugiej odczuwanej krytyki i osądzania nie może być innych reakcji i słów, jak tylko takie jak sytuacja napięta dyktuje....

Kiedy po czasie coś miją, i patrzymy już na wszystko z innej perspektywy, często dochodzi do głowy zdrowy rozsądek i jest wtedy mniej emocjopnalnie, czasami wręcz się winimy za zachowanie podyktowane bardziej emocjami niż rozsądkiem, dziś zachowalibysmy sie inaczej. Ale cofnąc pewnych słów i sytuacji, do któych doszło juz nie idzie...

Dlatego zajęcie się soba jest takie ważne, i zostawienie drugiej osoby sobie samej ze swoim problemem jeśli o takowe żąda, nie chce od nas niczego.
NIe dochodzi wtedy do pogłębiania zranienia siebie, nie dochodzi do pozwalania na brak szacunku i oddalania się jeszcze większego. Nie dochodzi do niepotrzebnego stawiania muru pomiędzy sobą, gdy po każdej rozmowie po której mieliśmy nadzieję na otrzeźwienie, a do tego nie dochodzi to następującego wzrostu złości, gniewu, buntu po czym atakowania personalnego ....

Im mniej zranien, im mniej pozwalania na upokorzenia, tym większa możliwość szybszego zbliżenia, pojednania,
i dojścia samemu do pewnych refleksji i tym mniej do wybaczenia krzywd.

Aja do każdego trafia co innego, jednym pomaga jedna sugestia do innych ona nie trafia, potrzebuja innej formy dojścia do nich. To nie znaczy, że musi byc jedna zła inna dobra, tylko że po prostu nie przemawiająca do mnie..tak samo z naszymi najbliższymi, nie zawsze umiemy sie porozumiewać...




myślę, że mój mąż na razie nie zdaje sobie sprawy ze wszystkich albo chociaż większości konsekwencji decyzji o rozstaniu i dopóki nie będzie miał pustego domu to nie poczuje,
że jego życie nie będzie tylko lepsze

- to jest najlepszy powód do zrozumienia dlaczego należy się zając sobą.
On sam nie rozumie dokąd go zaprowadzi to wszystko, sam nie zdaje sobie sprawy a ktoś inny na siłe chce mu to uzmysłowić, udowodnić że nie ma racji, a wszystko w oprawie negatywnego nastawienia lub włąsnego upokorzania się...

Tak to nie działa, zamiast porozumienia dochodzi do jeszcze mocniejszych zranien. Ktoś czuje sie pouczany, osądzany, krytykowany choć i słusznie, to na poziomie teraźniejszej świadomości takiego rozeznania nie ma. Za to w odwecie na krytykę zachowań, na brak chęci porozumienia jest odruch obronny i atak. Dochodzi do jeszcze większych zranien, do wypowiadania słów w emocji, które po czasie brzmiałyby zupełnie inaczej, ale w momencie odrzucenia po jednej stronie a po drugiej odczuwanej krytyki i osądzania nie może być innych reakcji i słów, jak tylko takie jak sytuacja napięta dyktuje....

Kiedy po czasie coś miją, i patrzymy już na wszystko z innej perspektywy, często dochodzi do głowy zdrowy rozsądek i jest wtedy mniej emocjopnalnie, czasami wręcz się winimy za zachowanie podyktowane bardziej emocjami niż rozsądkiem, dziś zachowalibysmy sie inaczej. Ale cofnąc pewnych słów i sytuacji, do któych doszło juz nie idzie...

Dlatego zajęcie się soba jest takie ważne, i zostawienie drugiej osoby sobie samej ze swoim problemem jeśli o takowe żąda, nie chce od nas niczego.
NIe dochodzi wtedy do pogłębiania zranienia siebie, nie dochodzi do pozwalania na brak szacunku i oddalania się jeszcze większego. Nie dochodzi do niepotrzebnego stawiania muru pomiędzy sobą, gdy po każdej rozmowie po której mieliśmy nadzieję na otrzeźwienie, a do tego nie dochodzi to następującego wzrostu złości, gniewu, buntu po czym atakowania personalnego ....

Im mniej zranien, im mniej pozwalania na upokorzenia, tym większa możliwość szybszego zbliżenia, pojednania,
i dojścia samemu do pewnych refleksji i tym mniej do wybaczenia krzywd.

[AJA]

bywalec,

Twoja mądrość powinna być zakaźna ))

zgadzam się i podpisuję pod tym, co napisałaś,
minęło kilkanaście dni, w ciągu których (tak się akurat poukładało życie zawodowe)
byliśmy raczej osobno niż razem i tak mi jest łatwiej, spokojniej.

Ja już nie wracam do rozmów "o tym, co się stało", bo nic się w naszym obecnym statusie nie zmieniło. Idziemy do terapeuty, to kolejny krok, etap i myślę, że na ten moment najlepsze miejsce na rozmowy o naszym małżeństwie. A potem wrócę do kwestii "mieszkaniowo - logistycznych".

Dziękuję i pozdrawiam.
aja

bywalec,

Twoja mądrość powinna być zakaźna ))

zgadzam się i podpisuję pod tym, co napisałaś,
minęło kilkanaście dni, w ciągu których (tak się akurat poukładało życie zawodowe)
byliśmy raczej osobno niż razem i tak mi jest łatwiej, spokojniej.

Ja już nie wracam do rozmów "o tym, co się stało", bo nic się w naszym obecnym statusie nie zmieniło. Idziemy do terapeuty, to kolejny krok, etap i myślę, że na ten moment najlepsze miejsce na rozmowy o naszym małżeństwie. A potem wrócę do kwestii "mieszkaniowo - logistycznych".

Dziękuję i pozdrawiam.
aja