Anonymous - 2011-12-20, 14:07 Jest jeszcze jedna droga - zająć się sobą, swoim rozwojem duchowym, z Bogiem. Polecam 12 kroków do pełni życia. Anonymous - 2011-12-21, 02:06 Dobro, te perełki powstają zawsze z cierpienia... Anonymous - 2011-12-21, 15:16
Serdecznie witam Cię Bola! Kiedy poznasz mechanizmy tej choroby i zadbasz o siebie ,nabierzesz pewności , wtedy szybciej będzie możliwe byś pojęła co się z nim dzieje i co dzieje się z Tobą jako osobą współuzaleznioną. Zapewne zauważyłaś ,że raz on jest ofiarą , a raz Ty i odwrotnie. Takiej osobie trzeba nauczyć się stawiac realne granice , ale najpierw to Ty musisz stanąć na nogi. Nie może być tak ,że cały dzien i wszystkie myśli skupiają się na mężu....kiedy wypije? gdzie schował puszkę? czy znowu bedzie awantura...? jak ja to zniosę...? dlaczego muszę ja...? jak on może tak robić...?i taki kołowrotek beznadziei się tworzy, cżłowiek usycha... a nie musi , bo Jezus chce inaczej Bola. Jezus szuka odpoczneinia w Twoim sercu , odkrycia nowej radości i szczęścia , poukładania relacji sam ze sobą i relacji z Bogiem najpierw, a potem powoli , powoli zacznie się zmieniać. Jestem przekonana ,że odkryjesz w sobie szczęście i ,że bedziesz mogła patrzeć na swoje życie zupełnie inaczej, a wiele zalezy od CIEBIE. Niec Pan błogosławi Tobie w nowym kierunku patrzenia i działania. Pozdrawiam serdecznie Ps .Poszukaj grupowej terapii dla siebie w okolicy i zadbaj o wypoczynek dla siebie Anonymous - 2012-02-23, 21:10 Witam wszystkich , przeczytałam od początku wszystkie posty z wątku NAJWIĘKSZYM KRZYŻEM JEST PORZUCENIE "- dla mnie TAK, tak własnie się czuję porzucona i to przez wlasnego męża, który tak bardzo mnie teraz obraża, wyzywa i w ogóle. Agresja i przemoc stają sie coraz częsciej i nasilają się. Niby czuję się bezradna, a może brak mi sił na Walkę ZTYM. ale musze podjąc ta walkę musze sprobować sama się wzmocnic psychicznie poprzez ZAPOMNIENIE o mężu na cały post. Skoro on mnie tak traktuje w sposób poniżający i obojetny. Ja spróbuje poczęstowac go tym samym a zarazem przekonac się samej czy mi na tym czlowieku naprawdę jeszcze zależy. Czy jest sens CIAGNĄC tego dalej, On nic nie rozumie że mnie rani gdy jest taki agresyny i wulgarny. Dla niego wtedy najważniejsze abym cytuje dosłownie ZAMKNELA MORDĘ , I WYPIER ... STĄD, .On chyba nic złego w takich słowach nie widzi, a mnie jakby nozem w serce dźgał. Mało tego nigdy nie usłyszałam przepraszam. To jest takie przykre kiedy widzę że mój mąż zatrzymał się chyba na etapie rozwoju emocjonalnego na poziome dziecka dwuletniego. Bo ma byc tak jak on chce. TAk jak ktoś tu trafnie napisal ze raz ja jestem ofiarą a raz On. I pewnie teraz ja jestem ofiarą, a kiedy NIBY jest dobrze według mnie to pewnie ON czuje się ofiarą. Jak jest dobrze ,,dla MNIE " TO oN NIESAMOWICIE SIĘ ze mną pewnie męczy bo ja mam wysokie oczekiwania , których jest jemu ciężko sprostać np. jakieś kino, teatr, wyjście do znajomych, jakieś zakupy, rozmawianie ze sobą, wyjazdy , jakieś zabawy rodzinne i w ogóle. On to wtedy traktuje jako PODPORZĄDKOWYWANIE się mi i strasznie się wkurza, a jeszcze kiedy mu gadam ,że nie pił codziennie piwa to już go trafia szlag. I PEWNIE czuję się wtedy ofiarą, że naruszam jego godność osobistą. A jak jest teraz gdy się na mnie wydziera aż szyby trzesczą, udaje obojętnego, agresywnego i obrażonego i mnie poniża , to ja czuję się ofiarą bo używa przemocy fizycznej i psychicznej. Nie wiem czy to jest do rozwiązania a nasza stuacja, albo wciąż szukam usprawiedliwienia dla własej głupoty że jeszcze jeSTEM W TYM ZWIĄZKU. Odpiszcie Proszę Anonymous - 2012-02-23, 21:37
Niebieska Linia, nr 4 / 2000 Dlaczego kobiety zostają? Sylwia Kluczyńska Trudno zrozumieć powody, dla których kobiety zostają z brutalnymi mężczyznami. Zazwyczaj wtedy mówimy: Od takiego typa uciekałabym gdzie pieprz rośnie. A przecież wiele kobiet nie odchodzi od "takich typów", pomimo że akty przemocy powtarzają się i nasilają. Przemoc to nie tylko poważne uszkodzenia fizyczne, wyprawy na pogotowie ratunkowe, to także zrażanie rodziny i przyjaciół, życie w wiecznym lęku, zastraszanie dzieci, odbieranie prawa do godnego życia, powtarzające się wezwania policji, groźby zabicia. Kobiety zostają z dręczycielami z wielu powodów. Można wyodrębnić kilkanaście kategorii kobiet-ofiar, mających wiele wspólnych cech. Poszukująca bezpieczeństwa To może być sposób na bezpieczne życie Naturalnym dążeniem większości ludzi jest chęć nawiązania bliskich i bezpiecznych relacji z partnerem. Bezpieczeństwo w niebezpiecznym związku nie oznacza fizycznego czy emocjonalnego zadowolenia. Bezpieczeństwo oznacza życie w warunkach, które się dobrze zna. Na pierwszy rzut oka wygląda to tak, jakby łatwiejsze do zaakceptowania było znane zło niż dobro, które jest niepewne i obce. Są kobiety, które wielokrotnie wychodziły za mąż za alkoholików. W czasie sesji terapeutycznej analizowałyśmy życie jednej z pacjentek. Wychodziła siedem razy za mąż, za każdym razem za alkoholika. W ciągu całego życia tylko raz związała się z mężczyzną, który alkoholikiem nie był. Przyznała, że naprawdę czuła się wspaniale w jego towarzystwie, ale żoną jego nie została. Nie potrafiła tego wyjaśnić. Jej ojciec był alkoholikiem. Dorastała w rodzinie alkoholowej. Od matki uczyła się, jak być dobrą żoną alkoholika. Umiała żyć tylko w rodzinie patologicznej. Dlaczego takie kobiety czują lęk przed innym życiem? Posłużmy się przykładem: na Twojej posesji ląduje pojazd kosmiczny, z którego wychodzą zabawne, zielone ludziki. Przestraszysz się ich mimo zapewnień, że są to przyjazne istoty. Co zrobisz, jeśli zaproponują ci życie na planecie wolnej od cierpienia? Zostawisz wszystko i odlecisz? Prawdopodobnie nie, bo nie wiesz, czy możesz im zaufać, nie wiesz, czego możesz tam się spodziewać. Zostaniesz tu gdzie jesteś, z wierzycielami pukającymi do drzwi, z cieknącym dachem, teściową, z bezrobociem, z którym się borykasz, córką - prostytutką i synem w więzieniu. Zaślepiona To nie jest przemoc Wydaje się oczywiste, że kobieta bita, która musi ukrywać siniaki pod mocnym makijażem, korzystać sporadycznie (lub często) z doraźnej pomocy lekarskiej, zdaje sobie sprawę, że jest ofiarą przemocy w rodzinie. Ale niekiedy tak nie jest. Po mało owocnej pracy terapeutycznej, w czasie kolejnej sesji z kobietą, która doznawała brutalnej przemocy, powiedziałam: Powinnaś udać się do schroniska dla maltretowanych kobiet. Wydawała się być zdziwiona: Dlaczego tam? Przecież to jest miejsce dla ofiar przemocy w rodzinie. Kobiety uruchamiające "mechanizm zaprzeczania" to dość powszechne zjawisko. Nie odnoszą do siebie określenia: "ofiara przemocy". Zazwyczaj są inteligentne. Mogą mieć przyjaciółki bite i dręczone przez mężów. Zdają sobie sprawę, że tamte kobiety są ofiarami, ale siebie tak nie postrzegają, pomimo powtarzających się brutalnych aktów. Są kobiety, które nigdy nie zaznały spokoju i szczęścia. One nie wiedzą, że to jest możliwe. Myślą o tym jak o locie statkiem kosmicznym: jeśli ja nigdy tego nie doświadczyłam - nie wiem, że to istnieje. Więc jak mogę tego pragnąć? Bezwartościowa Nigdy nikt mnie nie kochał Kobiety, które pozostają w związkach nasyconych przemocą, mogą myśleć, że nie zasługują na miłość czy szczęście. Są przekonane, że słusznie doświadczają przemocy zamiast miłości. Przemoc to nie tylko bicie, to także poniżające i raniące komentarze: Jesteś głupia. Nikt cię nie lubi. Wszyscy wiedzą, że jesteś szalona. Nic nie posiadasz. Masz olbrzymie szczęście, że jestem z tobą. U kobiet niepewnych siebie, wątpiących w swoje możliwości, takie pogardliwe komentarze mogą pogłębiać błędną, niesprawiedliwą samoocenę. Mogą stać się samospełniającymi się przepowiedniami. Kobiety godzą się na wszystko, bo nie liczą już na nic innego. Ułomna Zasłużyłam na to, muszę bardziej się starać To efekt postawy "nikt mnie nie kocha", pogłębionej niską samooceną i silnym poczuciem winy. Niektóre kobiety obwiniają siebie za przemoc. Są przekonane, że zrobiły coś (albo czegoś nie zrobiły), co wywołało w partnerze agresję. Wierzą, że bicie było uzasadnioną i sprawiedliwą karą. Sprawcy utwierdzają je w tym, mówiąc: Gdybyś postępowała właściwie, nie musiałbym ci tego robić. Niekiedy dręczyciele próbują całkowicie podporządkować sobie ofiarę, sprawując nad nią pełną kontrolę. Film Sypiając z wrogiem przedstawia ten typ sprawcy: jeśli żona powiesiła ręczniki albo ustawiła puszki inaczej, niż on sobie życzył, spotykała ją kara - mąż dotkliwie bił za jakiekolwiek uchybienie. Do tej kategorii można włączyć też sprawców obsesyjnie zazdrosnych. Są oni przekonani, że żony wciąż ich oszukują i zdradzają. Pozostawiają je same w domu, bez kontaktu z rodziną czy przyjaciółmi. Żądają, by troszczyły się tylko i wyłącznie o ich potrzeby i zachcianki. W końcu w ofiarach rodzi się przekonanie, że jeśli zaczną starać się bardziej niż do tej pory, wtedy nie będą bite. Zarządzająca Muszę zrobić wszystko, by to nie powtórzyło się więcej Niektóre maltretowane żony są przekonane, że po prostu popełniły błąd. Ulegają złudzeniu, że mogą sprawić, by przemoc się nie powtórzyła. Można to nazwać syndromem "jeśli zrobiłabym to albo tamto": Następnym razem powiem to inaczej, następnym razem zrobię to w inny sposób - on na pewno wtedy się nie zdenerwuje. W tej sytuacji ofiary biorą całą odpowiedzialność za agresję sprawcy. Spędzają wiele czasu myśląc o tym, co wydarzyło się w czasie ostatniej awantury i planują, jak w przyszłości rozegrają tę sytuację. Układają szczegółowy scenariusz tego, co powiedzą i zrobią. Scenariusze pisze się dla aktorów, by ci szczegółowo je odtwarzali. Problemem "rodzinnego scenarzysty" jest to, że osoby, dla których pisze on scenariusze, nie chcą odgrywać przypisanych im ról. W konsekwencji zawsze ponosi porażkę. Pomimo to ofiary podejmują kolejne próby. Przygotowują kolejny plan uniknięcia przemocy. Ciągle nie tracą nadziei, że następnym razem na pewno się uda. Naiwna On naprawdę przeprasza, wszystko będzie w porządku Jak widać, wszystkie powody, dla których kobiety zostają ze swymi oprawcami, mają wspólne cechy. Iluzja, że "to się więcej nie powtórzy" wykopuje grób dla większości racjonalnych rozwiązań. Kobiety pozostają naiwne, bo wierzą, że mężczyzna się zmieni. Sprawcy przecież tak gorąco przepraszają i obiecują, że to nigdy więcej się nie powtórzy! Pojednaniu często towarzyszą prezenty i łzy. Większość z nas dąży do szczęścia, spokoju, miłości. Kobiety-ofiary także, dlatego chcą wierzyć w zapewnienia, że będzie lepiej. Chcą czerpać radość z poprawy sytuacji. Przez chwilę nawet bywa lepiej, jakby przeżywały drugi miesiąc miodowy. Niestety, jest on przeważnie krótki. Niektóre kobiety przyznają, że po wielkiej awanturze przeżywają fascynujące zbliżenie seksualne ze swoim partnerem. Jest wiele psychologicznych i fizjologicznych przyczyn wyjaśniających to zjawisko. Istnieją małżeństwa, które próbują wyrównać konsekwencje strasznych awantur poprzez ekscytujący seks. W terapii uczestniczyły kobiety, które nie potrafiły budować spokojnych związków. Narzekały wtedy na nudę i mało satysfakcjonujące intymne zbliżenia. Te kobiety przyzwyczaiły się do emocjonalnych huśtawek ("raz na górze, raz na dole"). Połączenie bólu z satysfakcją było mocno zakorzenione w ich życiu. To zjawisko możemy porównać do wzrostu tolerancji organizmu na alkohol czy narkotyki (oczywiście mechanizmy fizjologiczne są inne). Z czasem potrzeba coraz większej dawki (bólu, alkoholu), aby uzyskać ten sam efekt oszołomienia. Obrończyni On nie chciał mnie skrzywdzić On jest naprawdę dobrym człowiekiem - tak brzmi główna teza mowy obronnej. To dlatego interwencje policji odnoszą niewielki skutek. Gdy stróże porządku przyjeżdżają, zachowanie ofiary, która ich wezwała, ulega radykalnej zmianie. Potrafi ich wręcz zaatakować. Policjanci wielokrotnie są wzywani do tych samych domów. Bite żony, mówią: Tym razem na pewno od niego odejdę. Za każdym razem jednak odmawiają wniesienia oskarżenia. I pozostają ze swoimi mężami. Prowokatorka On jest dobrym człowiekiem, wiem, że to ja zmusiłam go do tych strasznych rzeczy Ta linia obrony sprawcy jest wspólna dla kilku kategorii ofiar. Jedna z klientek płakała przez trzy sesje, opisując straszliwe awantury, które urządzał jej mąż. Kiedy zaczęłam mówić o jej położeniu i daremnych nadziejach, szybko przeobraziła się w obrońcę swojego tyrana: Zdaję sobie sprawę, że to ja zmusiłam go do tych strasznych rzeczy, bo on tak naprawdę, jest dobrym człowiekiem. To ona wybrała owego mężczyznę, mieszka z nim, on jest ojcem jej dzieci - on stanowi znaczącą część jej życia. Broniąc jego, broni swojego życia - choć ta obrona często resztkami sił trzyma się rzeczywistości i zdrowego rozsądku. Prawdopodobnie jej przyjaciele i policja wywierali na nią naciski, by zostawiła go. Ale ona przyzwyczaiła się do usprawiedliwiania swoich decyzji i wątpliwości. Nauczyła się wołać o pomoc i natychmiast zaprzeczać, że ta pomoc jest jej potrzebna. Opiekunka Nikt go nie rozumie, tak jak ja Tu zwykle po pobiciu następują przeprosiny wzbogacone o motyw: Nikt mnie nie rozumie. Agresor szlochając opowiada o tym, jak ciężkie miał życie - włączając w to nadużycia wobec niego w dzieciństwie. Zazwyczaj podkreśla: Ty jesteś jedyną osobą, której to opowiedziałem albo Tylko ty jedna możesz tak naprawdę mnie zrozumieć. Te historie są zazwyczaj prawdziwe. Sprawcy opowiadają je po to, by zrodzić współczucie i chęć pomocy ze strony ofiar - by znaleźć usprawiedliwienie dla przemocy. Ofiary często mi mówią: Nie mogę go opuścić, nie wiem, co mogłoby się z nim stać, nikt go przecież nie rozumie tak jak ja. Fantazjująca Ale ja go kocham Jedna z ofiar w czasie sesji, zalewając się łzami, opowiadała o swojej dramatycznej sytuacji, podawała drastyczne szczegóły awantur, mówiła o licznych interwencjach policji. Na pytanie: Dlaczego z nim jesteś? po prostu odpowiedziała: Ponieważ go kocham. Te ofiary nie bronią swoich mężów, nie usprawiedliwiają ich czynów. Ich bezgraniczna miłość i zaufanie ma niewiele wspólnego z rzeczywistością. Towarzyszy im złudna nadzieja, że miłością i cierpliwością zmienią go na lepsze. Ale postępowanie sprawcy da się przewidzieć - mamy prawie całkowitą pewność, że dalej pozostanie dręczycielem. Iluzją jest myśleć inaczej. Męczennica Jeśli krzywdziłby dzieci, zostawiłabym go Małe dziecko jest kierowane do szkolnego psychologa, gdy jego rysunki przesycone są przemocą. Zdarzają się matki, które tkwią w związku pomimo drastycznej przemocy, ponieważ sprawcy nie biją dzieci. Nie jest łatwe pokazanie im, że dzieci będąc świadkami przemocy, również jej doznają. Pewna matka zdecydowanie twierdziła, że natychmiast opuściłaby męża, gdyby "podniósł rękę na dzieci". Czuła wielkość swojej ofiary - kiedy on ją bił, nie porzebował wyżywać się na dzieciach. Ta matka potrzebowała czasu, by zobaczyć, jak jej dzieci były ranione, emocjonalnie, nie fizycznie. Przyjęła rolę męczęnnicy w imię ich dobra. W rzeczywistości nie była w stanie ustrzec ich przed konsekwencjami przemocy. Długo nie mogła uwierzyć, że w ten sposób dzieci uczyły się, iż życie jest niesprawiedliwe, pełne zła i nienawiści. Nieporadna Sama nie wychowam dzieci Wiele kobiet, które są ofiarami przemocy w rodzinie, jest zależnych finansowo od swych tyranów. Przyczyny są różne. Sprawcy często próbują izolować swoje żony, gdyż to daje im poczucie większej kontroli, bo na zewnątrz są ludzie, którzy mogliby ich kobietom pomóc. Ofiary przemocy w rodzinie mają zazwyczaj mało sił i wiary w swoje możliwości. Swoją energię i czas poświęcają temu, by przetrwać, utrzymać spokój w domu, by uniknąć konfliktów. Ich potrzeba bezpieczeństwa jest wypierana przez potrzeby podstawowe, takie jak żywność, schronienie, ubranie dla dzieci. Paradoks polega na tym, że dzieci rozwijają się lepiej w warunkach mniejszego bezpieczeństwa finansowego niż w sytuacji nasilania się przemocy. Jedna z matek odważyła się stawić czoła finansowym obawom i wraz z dziećmi odeszła z domu pełnego przemocy. Obecnie przeżywają oni więcej miłości i szczęścia, niż kiedykolwiek mogli sobie to wyobrazić. Zastraszona On mnie zabije, jeśli będę próbowała odejść od niego To jedna z najtrudniejszych obaw do przezwyciężenia, kiedy próbujemy pomóc ofierze uniknąć przemocy. Choć w większości przypadków kończy się na pogróżkach - to czasami jednak sprawcy swe groźby spełniają. Pracownik ośrodka interwencyjnego opowiedział tragiczną historię: jeden z uczestników programu dla sprawców przerwał terapię. Jego dziewczyna nie wiedziała, co robić. Doradzono jej, by w dalszym ciągu nie wracała do ich domu. Kiedy mężczyzna dowiedział się o tym, poszedł do jej biura z dubeltówką pod płaszczem. Rozkazał, by wszyscy wyszli, zerwał z niej ubranie, po czym zastrzelił. Z kolei jedna z moich krewnych opuściła swojego męża - sprawcę przemocy, pomimo jego gróźb. On odnalazł ją w innym mieście, gdzie zamieszkała, i zjawił się w jej mieszkaniu z pistoletem. Kiedy przyjechała policja, opróżnił magazynek strzelając wprost w policjanta. Gdy groźby zabicia nasilają się, ofiary stają przed podjęciem decyzji, czy dalej znosić ataki przemocy, które mogą zakończyć się śmiercią, czy też podjąć ryzyko ucieczki. Pozostanie w związku jest również swego rodzaju decyzją. Rozwiązaniem tego problemu prawdopodobnie byłoby opuszczenie sprawcy w momencie, gdy tylko pojawiły się pierwsze oznaki przemocy, a nie czekanie, aż dojdzie do zagrożenia życia. Oprac. Sylwia Kluczyńska na podstawie Nancy Faulkner, Ph. D "Why Women Stay" (grudzień, 1997). http://www.pismo.niebiesk...ndex.php?id=189 Bolu mam nadzieję,że to jakoś pomoże Ci siebie zrozumieć i ruszyć do przodu. Przytulam Cię przez mojego Anioła Stróża. 
Anonymous - 2012-02-23, 22:43 Oj tak, to wszystko dotyczy sie mnie , mojej osoby.jestem ofiarą przemocy fizycznej i psycicznej własny mąż pastwi się nade mną. On nie kocha mnie tylko jak sobie zasłużę ... to znaczy jak jestem cicho, jak nic nie mówię, gdy na wszystko pozwalam na picie i telewzorek po 5 godz dziennie. Wiesz Kingo, kiedy jest lepiej między nami to trwa iluzja ,że jakos się to ułoży, że będzie dobrze że jest sens , że mamy dzieci. A tu GÓWNO PRAWDA , prawda tak boli że człowiek musi spojrzeć prawdzie w oczy. A ta prawda to rozerwanie naszego małżeństwa. STAWIANIE granic, no właśnie bardzo mocno zaczęlam je stawiać od jakichś 2 lat, chyba ja stałam się pewniejsza siebie i silniejsza psychicznie. Mam jakąsś pozycję zawodową, może też to że mam pracę . TAK wciąż próbuje usprawiedliwić mojego męża zakompleksionego , który stosuje systematycznie przemoc wobec mnie. jaka jestem głupia i naiwna w co ja wierzę, na co ja w ogóle liczę.... wiesz Kingo gdy ja mu mówię ,to weż rozwód ze mną, to jakoś nie robi tego, mówi mi tylko ze to jest jego dom, i on nie ma gdzie iść. I jakoś nie kwapi się iść do urzędu po wniosek rozwodowy. A może ja na to liczę, żeby to on zrobił, w koncu to On chce miec święty spokój ode mnie. Bo ja to próbuje ciągle leczyć i szukam sposobu na poprawę realcji między nami , tzn na poprawienie komunikacj werbalnej, bo wierzę że jest to możliwe.. Mój mąż ma wielki lęk przed lekarzami, terapeutami, .....ciekawe dlaczego ???jak myslisz TY Kingo DLACZEgo mój mąz tak bardzo się broni przed terapią i Zaprzecza temu że jest mu ona potrzebna |
