[zen77]

Cytat:

"Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19) , czyż mylę się,że takie były słowa Chrystusa skierowane do apostołów?

Owszem, były. Jednak one całkowicie czego innego się tyczą. Sąd Biskupi niczego nie rozwiązuje, w tym wypadku małżeństwa, bo byłoby to sprzeczne z nauką Chrystusa. Sąd jedynie stwierdza, że małżeństwo było nieważnie zawarte.

Cytat:

"Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19) , czyż mylę się,że takie były słowa Chrystusa skierowane do apostołów?

Owszem, były. Jednak one całkowicie czego innego się tyczą. Sąd Biskupi niczego nie rozwiązuje, w tym wypadku małżeństwa, bo byłoby to sprzeczne z nauką Chrystusa. Sąd jedynie stwierdza, że małżeństwo było nieważnie zawarte.

[tymeka]

CYTUJĘ
"Chciałbym jednak zwrócić uwagę na bardzo istotną sprawę. Jeśli w małżeństwie mamy do czynienia z dającą się stwierdzić (po owocach) prawdziwą miłością przynajmniej jednego z małżonków, to taka miłość, moim zdaniem, jest znakiem potwierdzającym sakramentalność tego małżeństwa. Taka miłość jest istotnym argumentem przemawiającym za ważnością małżeństwa. Dlaczego? Miłość jest owocem działania Ducha Świętego. Jej źródłem jest sam Bóg. W małżeństwie taka miłość objawia się poprzez łaskę sakramentu małżeństwa. Jeśli Bóg udziela małżonkowi takiej miłości, która przechodzi ciężkie próby w obliczu np. zdrady współmałzonka, kryzysu i mimo to pozostaje nadal wierna wyborowi, to oznacza, że Bóg błogosławi temu małżeństwu i widzi tych małzonków jako ważnych małżonków - jako jedno ciało. Gdyż źródłem tej miłości jest sam Bóg i on do niej uzdalnia. Bez Boga taka prawdziwa miłość jest niemożliwa.

Ważne jest pytanie o miłość - jaka ona jest?" koniec cytatu

A jesli w małzenstwie tych owoców nie było? Bo nie działał Duch Swięty, ....bo przysięga była tylko odklepaną regułką (nieswiadomie z przyczyn niedojrzałosci do małzeństwa), nic nie ważną dla wypowiadającego? Ja tak do tego podeszłam, az wstyd się teraz przyznawac, tak niedojrzale, gdy wyszłam wtedy ze szpitala prosto na przygotowania weselne....było wtedy mi wszystko obojętne, a na zabicie stresu i smutkow myslałąm tylko zeby sobie pojesc pysznosci weselnych, bo tanczyć miałam zakazane......i tak jak było w pierwszy dzien mojego małzenstwa tak mijały wszystkie następne.....bez prawdziwej miłosci, bez starania się, bez dbania o drugą stronę, bez ochoty na bliskość fizyczną taką jak miedzy męzem i żoną....(bo od pierwszego dnia czułam się ze nie spełniam obowiązków zony ze względu na problemy zdrowotne po poronieniu, i czułam się zobowiązana do zaspokajania w inny sposób, niemoralny, grzeszny.....I to wszystko bez nawet jednego dnia w którym by przyszłą mysl ze to ten któremu ofiarowałąm miłość....siebie na zawsze....az do smierci......nigdy tego nie pomyslałam, ...podchodziłam do tego tak neutralnie, jakby miało to być zamieszkaniem z kolegą, nic nie znaczące........ale wtedy nie wiedziałam ze robię coś nie tak......gdy uswiadomiłam sobie ze wszystko jest takie sztuczne, ze brak mi nawet chęci do zblizeń z męzem, myslałąm ze tak już mam, taka jestem, moja mama tez wszystko przyjmowała jako obowiązek, ale kochała.
A teraz gdy całkowicie sama dojrzałąm do tego czym jest miłość, zaczełąm rozwijac się duchowo, nie potrafię jej przełozyć na kogoś kogo nie umiałąm kochać....

CYTUJĘ
"Chciałbym jednak zwrócić uwagę na bardzo istotną sprawę. Jeśli w małżeństwie mamy do czynienia z dającą się stwierdzić (po owocach) prawdziwą miłością przynajmniej jednego z małżonków, to taka miłość, moim zdaniem, jest znakiem potwierdzającym sakramentalność tego małżeństwa. Taka miłość jest istotnym argumentem przemawiającym za ważnością małżeństwa. Dlaczego? Miłość jest owocem działania Ducha Świętego. Jej źródłem jest sam Bóg. W małżeństwie taka miłość objawia się poprzez łaskę sakramentu małżeństwa. Jeśli Bóg udziela małżonkowi takiej miłości, która przechodzi ciężkie próby w obliczu np. zdrady współmałzonka, kryzysu i mimo to pozostaje nadal wierna wyborowi, to oznacza, że Bóg błogosławi temu małżeństwu i widzi tych małzonków jako ważnych małżonków - jako jedno ciało. Gdyż źródłem tej miłości jest sam Bóg i on do niej uzdalnia. Bez Boga taka prawdziwa miłość jest niemożliwa.

Ważne jest pytanie o miłość - jaka ona jest?" koniec cytatu

A jesli w małzenstwie tych owoców nie było? Bo nie działał Duch Swięty, ....bo przysięga była tylko odklepaną regułką (nieswiadomie z przyczyn niedojrzałosci do małzeństwa), nic nie ważną dla wypowiadającego? Ja tak do tego podeszłam, az wstyd się teraz przyznawac, tak niedojrzale, gdy wyszłam wtedy ze szpitala prosto na przygotowania weselne....było wtedy mi wszystko obojętne, a na zabicie stresu i smutkow myslałąm tylko zeby sobie pojesc pysznosci weselnych, bo tanczyć miałam zakazane......i tak jak było w pierwszy dzien mojego małzenstwa tak mijały wszystkie następne.....bez prawdziwej miłosci, bez starania się, bez dbania o drugą stronę, bez ochoty na bliskość fizyczną taką jak miedzy męzem i żoną....(bo od pierwszego dnia czułam się ze nie spełniam obowiązków zony ze względu na problemy zdrowotne po poronieniu, i czułam się zobowiązana do zaspokajania w inny sposób, niemoralny, grzeszny.....I to wszystko bez nawet jednego dnia w którym by przyszłą mysl ze to ten któremu ofiarowałąm miłość....siebie na zawsze....az do smierci......nigdy tego nie pomyslałam, ...podchodziłam do tego tak neutralnie, jakby miało to być zamieszkaniem z kolegą, nic nie znaczące........ale wtedy nie wiedziałam ze robię coś nie tak......gdy uswiadomiłam sobie ze wszystko jest takie sztuczne, ze brak mi nawet chęci do zblizeń z męzem, myslałąm ze tak już mam, taka jestem, moja mama tez wszystko przyjmowała jako obowiązek, ale kochała.
A teraz gdy całkowicie sama dojrzałąm do tego czym jest miłość, zaczełąm rozwijac się duchowo, nie potrafię jej przełozyć na kogoś kogo nie umiałąm kochać....

[Andrzej]

[Norbert1]

[tymeka]

.......akurat parę dni temu przypadkiem weszłam na ta stronę , i wiele innych artykułów tam przeczytałam, ....i też dlatego przyszły mi potem te rózne przemyslenia,co do sakramentalnosci małzeństwa mojego, jak było ono dalekie od takiego jak tam przedstawiają, i jak by się chcialo teraz miec te wiadomosci, tą mądrość wtedy ....10 lat temu....... gdy zaczynalismy naszą drogę .....która nie miała wtedy nic wspólnego z miłoscią prawdziwą.......

.......akurat parę dni temu przypadkiem weszłam na ta stronę , i wiele innych artykułów tam przeczytałam, ....i też dlatego przyszły mi potem te rózne przemyslenia,co do sakramentalnosci małzeństwa mojego, jak było ono dalekie od takiego jak tam przedstawiają, i jak by się chcialo teraz miec te wiadomosci, tą mądrość wtedy ....10 lat temu....... gdy zaczynalismy naszą drogę .....która nie miała wtedy nic wspólnego z miłoscią prawdziwą.......

[maryniaa]

[Norbert1]

[bywalec]

[Oli]

Nie potrafię tak pięknie pisać jak wy i nie ma we mnie tylu głębokich przemyśleń, ale z jednym się zgadzam ,że trzeba żyć tu i teraz, nie jesteśmy, nie żyjemy w chmurach oderwani od świata... Ja długo wierzyłam w moje wizje o mężu , długo łudziłam się, ze się zmieni, że wróci, że będziemy ratowali to małżeństwo ale Pan Bóg szybko zdjął mnie z tych chmur, szybko wróciłam na ziemię. Teraz mogę powiedzieć,że przez 4 lata pielęgnowałam w sobie naiwną miłość do męża, a on to wykorzystywał na ile tylko potrafił twierdząc,że się zmienił, że chce do nas wrócić i w końcu największe kłamstwo,że zostawił dziewczynę dla której nas porzucił i jest sam... a przecież ma nie tylko kochankę ale dwoje małych dzieci... Jaki sens ma dalsze życie w naiwności, czy moja miłość to rzeczywiście miłość do męża czy tylko naiwność z mojej strony... Emocje stygną, spojrzenie na świat sie zmienia... a jednak ciągle budzę się rano i czekam z myślą "a może jednak okaże się,że to nieprawda... " Nie można całe życie udawać, ze nic się nie stało, że tak musi być... bo nie musi... pora zakończyć i wyjaśnić pewne sprawy... Pora z chmur zejść na ziemię.... Czy wart czekać na coś czego prawdopodobnie nie ma i nigdy nie było? Nie twierdzę, ze to rozwiąże moje problemy,że zadziała jak magiczna różdżka... może nawet mam nadzieję, ze on się wtedy zastanowi jaką krzywdę nam zrobił, że może coś zrozumie. ... choćby dla dobra dzieci.... już napisałam wcześniej, że na obecnym etapie nie chcę rozbijać tamtej rodziny... bo czy mam prawo, czy nie będę postępować podobnie do tamtej dziewczyny, egoistycznie walcząc o coś co i tak już zostało zniszczone?? Modlę się za mojego męża, za moją rodzinę, ale nie wierzę w zmianę, nie ma we mnie takiej postawy, bo im bardziej wierzyłam tym więcej i gorszych rzeczy się okazywało,tak jakby Pan Bóg chciał mi pokazać,że nie tędy droga... Że nie takie Jego względem nas zamiary...

A tak na marginesie wiedzy o małżeństwie to wydaje mi się,że za mało w Kościele nauki na ten temat, nikt tego wszystkiego nie uczy przed, nie tłumaczy... Małżeństw udziela się za szybko i na siłę, bo już bo za raz, gdyby była rzeczywiście porządna szkoła przygotowania do małżeństwa, odpowiednie wymagania w tej kwestii to pewnie wielu z nas by tak nie skończyło. Nauki przedmałżeńskie przynajmniej te na które ja chodziłam to była farsa,np. opowiadanie o czystości przedmałżeńskiej pannom w 5 miesiącu ciąży, bo ktoś miał taki program. ... ani słowa o odpowiedzialności za drugą osobę, za jej życie , za naszą miłość, za przyszłe potomstwo... nacisk na to żeby szybko brać ślub bo połowa z przychodzących tam i tak już żyła razem... A potem rozczarowania, ślub jako pokaz dla rodziny, a Pan Bóg daleko za progiem domu i rodziną, której pobłogosławił .... a po latach właśnie takie rozważania jak nasze i wielu pogubionych bo nikt wcześniej nie wyjaśnił na czym to wszystko polega. ...

Nie potrafię tak pięknie pisać jak wy i nie ma we mnie tylu głębokich przemyśleń, ale z jednym się zgadzam ,że trzeba żyć tu i teraz, nie jesteśmy, nie żyjemy w chmurach oderwani od świata... Ja długo wierzyłam w moje wizje o mężu , długo łudziłam się, ze się zmieni, że wróci, że będziemy ratowali to małżeństwo ale Pan Bóg szybko zdjął mnie z tych chmur, szybko wróciłam na ziemię. Teraz mogę powiedzieć,że przez 4 lata pielęgnowałam w sobie naiwną miłość do męża, a on to wykorzystywał na ile tylko potrafił twierdząc,że się zmienił, że chce do nas wrócić i w końcu największe kłamstwo,że zostawił dziewczynę dla której nas porzucił i jest sam... a przecież ma nie tylko kochankę ale dwoje małych dzieci... Jaki sens ma dalsze życie w naiwności, czy moja miłość to rzeczywiście miłość do męża czy tylko naiwność z mojej strony... Emocje stygną, spojrzenie na świat sie zmienia... a jednak ciągle budzę się rano i czekam z myślą "a może jednak okaże się,że to nieprawda... " Nie można całe życie udawać, ze nic się nie stało, że tak musi być... bo nie musi... pora zakończyć i wyjaśnić pewne sprawy... Pora z chmur zejść na ziemię.... Czy wart czekać na coś czego prawdopodobnie nie ma i nigdy nie było? Nie twierdzę, ze to rozwiąże moje problemy,że zadziała jak magiczna różdżka... może nawet mam nadzieję, ze on się wtedy zastanowi jaką krzywdę nam zrobił, że może coś zrozumie. ... choćby dla dobra dzieci.... już napisałam wcześniej, że na obecnym etapie nie chcę rozbijać tamtej rodziny... bo czy mam prawo, czy nie będę postępować podobnie do tamtej dziewczyny, egoistycznie walcząc o coś co i tak już zostało zniszczone?? Modlę się za mojego męża, za moją rodzinę, ale nie wierzę w zmianę, nie ma we mnie takiej postawy, bo im bardziej wierzyłam tym więcej i gorszych rzeczy się okazywało,tak jakby Pan Bóg chciał mi pokazać,że nie tędy droga... Że nie takie Jego względem nas zamiary...

A tak na marginesie wiedzy o małżeństwie to wydaje mi się,że za mało w Kościele nauki na ten temat, nikt tego wszystkiego nie uczy przed, nie tłumaczy... Małżeństw udziela się za szybko i na siłę, bo już bo za raz, gdyby była rzeczywiście porządna szkoła przygotowania do małżeństwa, odpowiednie wymagania w tej kwestii to pewnie wielu z nas by tak nie skończyło. Nauki przedmałżeńskie przynajmniej te na które ja chodziłam to była farsa,np. opowiadanie o czystości przedmałżeńskiej pannom w 5 miesiącu ciąży, bo ktoś miał taki program. ... ani słowa o odpowiedzialności za drugą osobę, za jej życie , za naszą miłość, za przyszłe potomstwo... nacisk na to żeby szybko brać ślub bo połowa z przychodzących tam i tak już żyła razem... A potem rozczarowania, ślub jako pokaz dla rodziny, a Pan Bóg daleko za progiem domu i rodziną, której pobłogosławił .... a po latach właśnie takie rozważania jak nasze i wielu pogubionych bo nikt wcześniej nie wyjaśnił na czym to wszystko polega. ...

[Satine]

[Oli]

Sabin nie znasz mojego męża, nienormowany czas pracy daje możliwości, to co było oczywiste zauważałam, ale kiedy mąż Ci mówi,że jedzie do pracy bo właśnie dzwonił szef ,a szef to potwierdza kolejny raz to chyba nie powód żebym śledziła mojego męża, bo przecież związek to też zaufanie... nie znasz mojej historii, którą opisałam wiele lat temu więc nie oceniaj. Mój mąż ciągle się wyprowadzał z byle jakiego powodu i gdzie go miałam wtedy szukać? To u ciotki 200km stąd, to u ojca, to u dziadka... Myślisz,że nie miałam nic innego na głowie tylko za nim jeździć. Tak wiedziałam,że są kochanki, doraźnie i walczyłam z tym na ile się dało, ale nigdy nie przyszłoby mi do głowy,że jest druga rodzina... Piszesz,że w tym czasie i ja zachodziłam w ciąże... chyba małżeństwo jest też po to żeby założyć rodzinę i mieć dzieci... Tak to prawda, byłam naiwna , bo myślałam,że z czasem na rodzinie zacznie mu zależeć i wiesz co? to pierwsze dziecko ze związku z kochanką urodziło się w czasie względnego spokoju w naszym małżeństwie... Teraz wiem,że niedzielne wypady nie były by pomóc szefowi, tylko by spędzić miło czas z inną kobietą ale wtedy nie miałam powodu by śledzić mojego męża i w niedzielę jeździć z nim do pracy... Ty jeździłaś do pracy z Twoim mężem? to chyba nie byłoby normalne tylko chorobliwa zazdrość z mojej strony, pewnie wtedy słuszna... Jestem katoliczką i nie uznaję pracy w niedziele, ale też nie próbowałam na siłę zmieniać mojego męża, jeśli uważał, a właściwie twierdził,że to słuszne i konieczne. Nie było mnie stać na to by mój maż stracił prace... W tej chwili oceniłaś mnie tak jak od lat ocenia mój mąż,to moja wina,ze on jest zdrajca i oszustem, to ja jestem winna ze za niego wyszłam... w takim razie każdy z nas jest winien za rozpad swojej rodziny a ci którzy odeszli niech sobie żyją długo i szczęśliwie to nie ich wina ze trafili na takich naiwniaków. Pytasz co zrobię jeśli sad orzeknie ważność, już wiele razy pisałam,ze przyjmę z pokora....

Sabin nie znasz mojego męża, nienormowany czas pracy daje możliwości, to co było oczywiste zauważałam, ale kiedy mąż Ci mówi,że jedzie do pracy bo właśnie dzwonił szef ,a szef to potwierdza kolejny raz to chyba nie powód żebym śledziła mojego męża, bo przecież związek to też zaufanie... nie znasz mojej historii, którą opisałam wiele lat temu więc nie oceniaj. Mój mąż ciągle się wyprowadzał z byle jakiego powodu i gdzie go miałam wtedy szukać? To u ciotki 200km stąd, to u ojca, to u dziadka... Myślisz,że nie miałam nic innego na głowie tylko za nim jeździć. Tak wiedziałam,że są kochanki, doraźnie i walczyłam z tym na ile się dało, ale nigdy nie przyszłoby mi do głowy,że jest druga rodzina... Piszesz,że w tym czasie i ja zachodziłam w ciąże... chyba małżeństwo jest też po to żeby założyć rodzinę i mieć dzieci... Tak to prawda, byłam naiwna , bo myślałam,że z czasem na rodzinie zacznie mu zależeć i wiesz co? to pierwsze dziecko ze związku z kochanką urodziło się w czasie względnego spokoju w naszym małżeństwie... Teraz wiem,że niedzielne wypady nie były by pomóc szefowi, tylko by spędzić miło czas z inną kobietą ale wtedy nie miałam powodu by śledzić mojego męża i w niedzielę jeździć z nim do pracy... Ty jeździłaś do pracy z Twoim mężem? to chyba nie byłoby normalne tylko chorobliwa zazdrość z mojej strony, pewnie wtedy słuszna... Jestem katoliczką i nie uznaję pracy w niedziele, ale też nie próbowałam na siłę zmieniać mojego męża, jeśli uważał, a właściwie twierdził,że to słuszne i konieczne. Nie było mnie stać na to by mój maż stracił prace... W tej chwili oceniłaś mnie tak jak od lat ocenia mój mąż,to moja wina,ze on jest zdrajca i oszustem, to ja jestem winna ze za niego wyszłam... w takim razie każdy z nas jest winien za rozpad swojej rodziny a ci którzy odeszli niech sobie żyją długo i szczęśliwie to nie ich wina ze trafili na takich naiwniaków. Pytasz co zrobię jeśli sad orzeknie ważność, już wiele razy pisałam,ze przyjmę z pokora....

[Satine]

[tymeka]

[Oli]

Satine dało mi to do myślenia co napisałaś, masz rację jestem naiwna i byłam ślepa ale to chyba nie znaczy,że mam być ślepa przez całe życie i całe życie się o to obwiniać, masz rację i dobrze,ze mi to wytknęłaś... Problem w tym ,ze te lata z nim były trudne z innych względów również i być moze (choć nie chcę się już usprawiedliwiać ) nie dostrzegałam sygnałów i byłam ślepa bo bardzo chciałm zeby wtedy był obok, bardzo potrzebowałam jego obecności. Jestem naiwna , tak to prawda myślałam,że jeśli ja będę w porządku to druga strona to uszanuje i odpałci mi tym samym... nigdy nie spotkałam nikogo kto by tak postępował. Nie miałam czasu na mężczyzn na poznawanie ich i budowanie z nimi relacji, a kiedy poznałam mojego męża nawet do głowy mi nie przyszło,że to wszystko to oszustwo ... wydawało mi się ,że każdy może być dobry jeśli tylko chce i sądziałm,że pewne zasady postępowania, pewna moralność jest powszechna. Tak ! wychowana byłam pod kloszem i z dala od takich ludzi... W ciągu tych trzech lat małżeństwa ciągle mu wybaczałam, ciągle przecież przepraszał i obiecywał,że się zmieni... W imię walki o małżeństwo, w imię zasady " ile razy mam wybaczać? czy aż 7? nie mówię Ci 7 ale aż 77..." wychowana z taką postawą do świata tak żyłam... Naiwnie i głupio... bez stawiania granic... masz rację... Pierwsze trzy lata naszego małżeństwa to czas kiedy urodziło sie nasze pierwsze dziecko, podobno bardzo przez niego chciane ( i to chyba prawda, bo do dziś pyta tylko o naszą starszą córkę...) ale też czas zagrożonej ciąży i starchu o życie tego dziecka i ciągłych pobytów w szpitalu, potem maleństwo zaprzątało moją uwagę i następna ciąża, ( szybko jak dla Ciebie?, jak dla mnie też... ale nie stosowałam środków antykoncepcyjnych w myśl nauki Kościoła, a mój mąż nie chciał współpracować w tzw. NPR) dziecko umarło w 26th... i straszna trauma i strach co będzie dalej, a rok później ? następna ciąża od początku zagrożona, więc znowu pobyty w szpitalu, starch o życie dziecka, i urodziło się... niestety niepełnosprawne... ma teraz 4 lata , jest po trzech operacjach odbytu i przed ok.20 operacjami kręgosłupa... pierwsza teraz w styczniu... wtedy gdy się urodziła już stawiałam granice choć znowu były ciągłe pobyty w szpitalu wiec tak na prawdę nie mogłam niczego dopilnować kilometry od domu... dziś wiem,że gdy mój mąż nie miał czasu być z nami w szpitalu a mimo to wracał do domu o 4 nad ranem to był z tamta kobietą... jak wyglądało wtedy stawianie granic? powiedzieliśmy sobie jasno ,( bo przecież w Danii czekała na niego kochanka ,o której dowiedziałam się w 9 miesiącu ciąży) albo my albo ona... wybrał ja, po porodzie do domu wróciłam taksówką, a moje dziecko z dalekiej kliniki przywiózł 4 dni później... postawił w nosidełku na stole i pojechał do niej, miesiąc błagał i twierdził,że już jej nie chce, po miesiącu pozwoliłam mu wrócić, miałam chore dziecko, potrzebowało leczenia... kto miał się w tym czasie zająć starszą córka? wrócił i błagał, przepraszał, obiecywał... a 9 miesięcy później zostawił nas już na zawsze... nie wiedziałam,że jest jeszcze kobieta, która była tuż obok i to od zawsze, nikt tego nie podejrzewał, nie wiedziała nawet jego rodzina, ojciec, który cieszył się,że znowu jesteśmy razem... nie wiedziałam... pewnie w swojej ślepocie a moze dlatego,że po takich przejściach nie byłam w stanie racjonalnie myśleć i patrzeć obiektywnie na wszystko, chciałam mieć kogoś kto pomoże udźwignąć mi ten ciężar trudnego macierzyństwa... nie wiem dlaczego? pewnie jestem niedojrzała i ufam jak mała dziewczynka... może kiedyś się zmienię , a moze nigdy nie dorosnę.... są jednak tacy ludzie, którzy nigdy nie postąpiliby w ten sposób, są i tacy jak on, którzy po prostu korzystają z okazji... Przepraszam,że dokonałam nadinterpretacji tego co powiedziałaś... w tej chwili każda krytyka jest dla mnie trudna do przyjecia... może też dlatego,że w małżeństwie ciągle słyszałam,że jestem głupia... i to była prawda była i pewnie jestem w tym względzie naiwna i głupia... Szczęśliwego Nowego Roku...

Satine dało mi to do myślenia co napisałaś, masz rację jestem naiwna i byłam ślepa ale to chyba nie znaczy,że mam być ślepa przez całe życie i całe życie się o to obwiniać, masz rację i dobrze,ze mi to wytknęłaś... Problem w tym ,ze te lata z nim były trudne z innych względów również i być moze (choć nie chcę się już usprawiedliwiać ) nie dostrzegałam sygnałów i byłam ślepa bo bardzo chciałm zeby wtedy był obok, bardzo potrzebowałam jego obecności. Jestem naiwna , tak to prawda myślałam,że jeśli ja będę w porządku to druga strona to uszanuje i odpałci mi tym samym... nigdy nie spotkałam nikogo kto by tak postępował. Nie miałam czasu na mężczyzn na poznawanie ich i budowanie z nimi relacji, a kiedy poznałam mojego męża nawet do głowy mi nie przyszło,że to wszystko to oszustwo ... wydawało mi się ,że każdy może być dobry jeśli tylko chce i sądziałm,że pewne zasady postępowania, pewna moralność jest powszechna. Tak ! wychowana byłam pod kloszem i z dala od takich ludzi... W ciągu tych trzech lat małżeństwa ciągle mu wybaczałam, ciągle przecież przepraszał i obiecywał,że się zmieni... W imię walki o małżeństwo, w imię zasady " ile razy mam wybaczać? czy aż 7? nie mówię Ci 7 ale aż 77..." wychowana z taką postawą do świata tak żyłam... Naiwnie i głupio... bez stawiania granic... masz rację... Pierwsze trzy lata naszego małżeństwa to czas kiedy urodziło sie nasze pierwsze dziecko, podobno bardzo przez niego chciane ( i to chyba prawda, bo do dziś pyta tylko o naszą starszą córkę...) ale też czas zagrożonej ciąży i starchu o życie tego dziecka i ciągłych pobytów w szpitalu, potem maleństwo zaprzątało moją uwagę i następna ciąża, ( szybko jak dla Ciebie?, jak dla mnie też... ale nie stosowałam środków antykoncepcyjnych w myśl nauki Kościoła, a mój mąż nie chciał współpracować w tzw. NPR) dziecko umarło w 26th... i straszna trauma i strach co będzie dalej, a rok później ? następna ciąża od początku zagrożona, więc znowu pobyty w szpitalu, starch o życie dziecka, i urodziło się... niestety niepełnosprawne... ma teraz 4 lata , jest po trzech operacjach odbytu i przed ok.20 operacjami kręgosłupa... pierwsza teraz w styczniu... wtedy gdy się urodziła już stawiałam granice choć znowu były ciągłe pobyty w szpitalu wiec tak na prawdę nie mogłam niczego dopilnować kilometry od domu... dziś wiem,że gdy mój mąż nie miał czasu być z nami w szpitalu a mimo to wracał do domu o 4 nad ranem to był z tamta kobietą... jak wyglądało wtedy stawianie granic? powiedzieliśmy sobie jasno ,( bo przecież w Danii czekała na niego kochanka ,o której dowiedziałam się w 9 miesiącu ciąży) albo my albo ona... wybrał ja, po porodzie do domu wróciłam taksówką, a moje dziecko z dalekiej kliniki przywiózł 4 dni później... postawił w nosidełku na stole i pojechał do niej, miesiąc błagał i twierdził,że już jej nie chce, po miesiącu pozwoliłam mu wrócić, miałam chore dziecko, potrzebowało leczenia... kto miał się w tym czasie zająć starszą córka? wrócił i błagał, przepraszał, obiecywał... a 9 miesięcy później zostawił nas już na zawsze... nie wiedziałam,że jest jeszcze kobieta, która była tuż obok i to od zawsze, nikt tego nie podejrzewał, nie wiedziała nawet jego rodzina, ojciec, który cieszył się,że znowu jesteśmy razem... nie wiedziałam... pewnie w swojej ślepocie a moze dlatego,że po takich przejściach nie byłam w stanie racjonalnie myśleć i patrzeć obiektywnie na wszystko, chciałam mieć kogoś kto pomoże udźwignąć mi ten ciężar trudnego macierzyństwa... nie wiem dlaczego? pewnie jestem niedojrzała i ufam jak mała dziewczynka... może kiedyś się zmienię , a moze nigdy nie dorosnę.... są jednak tacy ludzie, którzy nigdy nie postąpiliby w ten sposób, są i tacy jak on, którzy po prostu korzystają z okazji... Przepraszam,że dokonałam nadinterpretacji tego co powiedziałaś... w tej chwili każda krytyka jest dla mnie trudna do przyjecia... może też dlatego,że w małżeństwie ciągle słyszałam,że jestem głupia... i to była prawda była i pewnie jestem w tym względzie naiwna i głupia... Szczęśliwego Nowego Roku...