[Andrzej]

[Norbert1]

[Nirwanna]

[bywalec]

Jarku piszesz:
Ale ja trochę o czymś innym napisałem, bywalcu.

Jedną sprawą jest, że ludzie "jednak się nie zmieniają" - co jest przekonaniem, a nie obiektywnym faktem.

A drugą sprawą jest to, co w Tobie to czyni, bywalcu, że takie przekonanie masz, że "ludzie jednak się nie zmieniają".

Ponieważ moim zdaniem jest to Twoje przekonanie (schemat poznawczy), które pewnie coś w Tobie powoduje, które "każe" Ci postępować, mówić, robić to czy tamto.
- mnie raczej zastanawia Jarku skąd takie przekonanie w tobie o mnie. Nie znasz mnie, ba możesz jedynie mnie oceniać po tym co pisze….a pisze zawsze zmieniaj się bo twoja zmiana może spowodowac i zmiane w zachowaniach drugiej osoby… nawet w tym temacie o tym pisałam do Oli, skąd zatem taka analiza?

Często jednak gdy sami nie wierzymy w coś, w tym wypadku w zmiane kogoś to te odczucia przypisujemy drugiej osobie…Ja Jarku pisząc zmieniaj się bo zmiany mogą spowodować zmiany drugiej osoby, pisze tak bo wiem na własnym przykładzie, że to możliwe….ale wiem też, że nie mogę pisac innym zmieniaj się to druga strona na pewno się zmieni, bo to kłamstwo, i wprowadzałabym ich w błąd. Dlatego pisze może się zmienić, ale nie zawsze tak jest pod wpływem naszych zmian ktoś się zmienia.

Czy pedofil, homoseksualista, psychopata może się zmienić pod wpływem naszych zmian, nie zmieni swojej orientacji, upodobań, zachowań na to są dowody naukowe. Czy alkoholik, narkoman może się zmienić, o tu już prędzej, ale znów większa liczba nałogowców raczej mimo naszych zmian dalej spada na dno uzależnienia a kończą śmiercią nie zaznając wyleczenia, przyczyna…
- zła nasza zmiana, walka czy raczej brak dobrej woli i siły by pokonac nałóg
Gdzie zaś nas doprowadza myslenie mimo stawianych granic, przy jednoczesnej okazywanej miłości i ratowaniu małżeństwa? W ogromnej pułapce bezsilności, dołku psychicznym, kłopotach zdrowotnych i finansowych…czuje się bezwartościowy, ma poczucie winy, iż widocznie robi coś źle skoro u niego zmiany nie działaja na druga strona. A dlaczego? Bo nie potrafi się Cieszyc tym, co dla niego samego te zmiany czynia, jest skupiony tylko na efektach czy działaja na drugą strone a jak ich nie ma to wpada w depresje a to praca terapeuty na długie lata by taką osobe z takiego myślenia uwolnić, że moje zmiany mogą być dla kogoś tym samym co dla mnie.
Przykład ludzi z forum o tym mówi, ktoś 13 lat zmienia się a druga strona nadal tego nie widzi to o czym to świadczy?

- że źle się zmienia?
- może, że ze mną coś nie tak, źle to robie i wpędzam się w depresje, poczucie winy?
- możę dla własnego komfortu przerzucam wine na drugą stronę, tak ja taki już „wyrozwojowany” i duchowo, i emocjonalnie, wiem już co złego robiłem, przerobiłem to, tylko z nią, nim coś nie tak, zły ich opętał i nie można do nich przez to dotrzec i uratowac związek, przerzucanie winy na siły wyższe gdzie ja nie mam wpływu na to co się dzieje nie tylko z tą osobą, ale też i na siebie. Mam tak, bo tu potrzeba egzorcysty bo zły go opętał.
- a może po prostu, nazwyczajniej w świecie tego małzonka moja osoba nie obchodzi jak i moje zmiany, dlatego cokolwiek nie zrobie i tak miłości nie wskrzesze… i pozostaje tylko nadzieja. On ma inne poglądy, zasady, moralność i dla niego to co robi nie jest niczym złym?
Znów albo się pogodzić z tym i życ w postawie mąż, żona jednej osoby bez iluzji… w zgodzie z prawdą o tym , że ten człowiek taki już jest i raczej swoich poglądów nie zmieni chyba, że dokona się jakiś cud i z wiarą wszystko w rękach Boga
Albo, zaprzeczać wszystkiemu, głosić miłość bezgraniczną do tej osoby, życ w oderwaniu od rzeczywistości w przekonaniu, zły ich opętał i nie chca wrócić do rodziny.

A oni żyja sobie gdzieś tam, szczęsliwie i w ogóle ich nie obchodzi cała ta nasza walka o małżeństwo, ta nasza miłość, to głoszenie o jej wielkości , wierności i wyłączności…są szczęsliwi bez naszej miłości
- a my? My też?

Czy nam daje radość ta zmiana jaka dzięki temu kryzysowi pozwoliła nam się rozwinąć i uczynić lepszym? Czy tylko wciąż walczymy o tego małżonka, który już dawno odszedł i nie wiadomo czy w ogóle kiedyś wróci . Jak wygląda obraz naszej rodziny, jakie są tego skutki na psychice naszych dzieci, które wyrastają w tej atmosferze, jaka jest nasza psychika tylko dlatego, że ktoś nam wmówił zmiana może uczynic wszystko ale nie dodaje, że to tylko połowiczna prawda… Może uczynic dużo głownie dla nas, dla dzieci, rodziny, bliskich ale nie zawsze dla tej pogubionej też osoby.

Zmieniaj się, ale realnie odbieraj rzeczywistość bez oderwania od tego co dzieje się wokół ciebie… wierz, ufaj tak by to nie kolidowało z twoim życiem, nie było przyczyną destrukcyjnego zaniżania wartości siebie, nie powodowało problemów u twoich dzieci…skąd to wiedzieć? Może spytaj innych jak naprawde widzą to, nie jednego wielu, zasięgnij opinii psychologa czy w twojej rodzinie rzeczywiście wszystko jest ok., jak duchowni widzą twoje życie duchowe czy tylko może to tylko twoje przekonanie, iż wszystko ok., a wkoło wszyscy inni widzą to inaczej te twoje zmiany jak i wpływ wiary w uzdrowienie małżeństwa.

[ Dodano: 2011-12-30, 09:57 ]

Jarku piszesz:
Ale ja trochę o czymś innym napisałem, bywalcu.

Jedną sprawą jest, że ludzie "jednak się nie zmieniają" - co jest przekonaniem, a nie obiektywnym faktem.

A drugą sprawą jest to, co w Tobie to czyni, bywalcu, że takie przekonanie masz, że "ludzie jednak się nie zmieniają".

Ponieważ moim zdaniem jest to Twoje przekonanie (schemat poznawczy), które pewnie coś w Tobie powoduje, które "każe" Ci postępować, mówić, robić to czy tamto.
- mnie raczej zastanawia Jarku skąd takie przekonanie w tobie o mnie. Nie znasz mnie, ba możesz jedynie mnie oceniać po tym co pisze….a pisze zawsze zmieniaj się bo twoja zmiana może spowodowac i zmiane w zachowaniach drugiej osoby… nawet w tym temacie o tym pisałam do Oli, skąd zatem taka analiza?

Często jednak gdy sami nie wierzymy w coś, w tym wypadku w zmiane kogoś to te odczucia przypisujemy drugiej osobie…Ja Jarku pisząc zmieniaj się bo zmiany mogą spowodować zmiany drugiej osoby, pisze tak bo wiem na własnym przykładzie, że to możliwe….ale wiem też, że nie mogę pisac innym zmieniaj się to druga strona na pewno się zmieni, bo to kłamstwo, i wprowadzałabym ich w błąd. Dlatego pisze może się zmienić, ale nie zawsze tak jest pod wpływem naszych zmian ktoś się zmienia.

Czy pedofil, homoseksualista, psychopata może się zmienić pod wpływem naszych zmian, nie zmieni swojej orientacji, upodobań, zachowań na to są dowody naukowe. Czy alkoholik, narkoman może się zmienić, o tu już prędzej, ale znów większa liczba nałogowców raczej mimo naszych zmian dalej spada na dno uzależnienia a kończą śmiercią nie zaznając wyleczenia, przyczyna…
- zła nasza zmiana, walka czy raczej brak dobrej woli i siły by pokonac nałóg
Gdzie zaś nas doprowadza myslenie mimo stawianych granic, przy jednoczesnej okazywanej miłości i ratowaniu małżeństwa? W ogromnej pułapce bezsilności, dołku psychicznym, kłopotach zdrowotnych i finansowych…czuje się bezwartościowy, ma poczucie winy, iż widocznie robi coś źle skoro u niego zmiany nie działaja na druga strona. A dlaczego? Bo nie potrafi się Cieszyc tym, co dla niego samego te zmiany czynia, jest skupiony tylko na efektach czy działaja na drugą strone a jak ich nie ma to wpada w depresje a to praca terapeuty na długie lata by taką osobe z takiego myślenia uwolnić, że moje zmiany mogą być dla kogoś tym samym co dla mnie.
Przykład ludzi z forum o tym mówi, ktoś 13 lat zmienia się a druga strona nadal tego nie widzi to o czym to świadczy?

- że źle się zmienia?
- może, że ze mną coś nie tak, źle to robie i wpędzam się w depresje, poczucie winy?
- możę dla własnego komfortu przerzucam wine na drugą stronę, tak ja taki już „wyrozwojowany” i duchowo, i emocjonalnie, wiem już co złego robiłem, przerobiłem to, tylko z nią, nim coś nie tak, zły ich opętał i nie można do nich przez to dotrzec i uratowac związek, przerzucanie winy na siły wyższe gdzie ja nie mam wpływu na to co się dzieje nie tylko z tą osobą, ale też i na siebie. Mam tak, bo tu potrzeba egzorcysty bo zły go opętał.
- a może po prostu, nazwyczajniej w świecie tego małzonka moja osoba nie obchodzi jak i moje zmiany, dlatego cokolwiek nie zrobie i tak miłości nie wskrzesze… i pozostaje tylko nadzieja. On ma inne poglądy, zasady, moralność i dla niego to co robi nie jest niczym złym?
Znów albo się pogodzić z tym i życ w postawie mąż, żona jednej osoby bez iluzji… w zgodzie z prawdą o tym , że ten człowiek taki już jest i raczej swoich poglądów nie zmieni chyba, że dokona się jakiś cud i z wiarą wszystko w rękach Boga
Albo, zaprzeczać wszystkiemu, głosić miłość bezgraniczną do tej osoby, życ w oderwaniu od rzeczywistości w przekonaniu, zły ich opętał i nie chca wrócić do rodziny.

A oni żyja sobie gdzieś tam, szczęsliwie i w ogóle ich nie obchodzi cała ta nasza walka o małżeństwo, ta nasza miłość, to głoszenie o jej wielkości , wierności i wyłączności…są szczęsliwi bez naszej miłości
- a my? My też?

Czy nam daje radość ta zmiana jaka dzięki temu kryzysowi pozwoliła nam się rozwinąć i uczynić lepszym? Czy tylko wciąż walczymy o tego małżonka, który już dawno odszedł i nie wiadomo czy w ogóle kiedyś wróci . Jak wygląda obraz naszej rodziny, jakie są tego skutki na psychice naszych dzieci, które wyrastają w tej atmosferze, jaka jest nasza psychika tylko dlatego, że ktoś nam wmówił zmiana może uczynic wszystko ale nie dodaje, że to tylko połowiczna prawda… Może uczynic dużo głownie dla nas, dla dzieci, rodziny, bliskich ale nie zawsze dla tej pogubionej też osoby.

Zmieniaj się, ale realnie odbieraj rzeczywistość bez oderwania od tego co dzieje się wokół ciebie… wierz, ufaj tak by to nie kolidowało z twoim życiem, nie było przyczyną destrukcyjnego zaniżania wartości siebie, nie powodowało problemów u twoich dzieci…skąd to wiedzieć? Może spytaj innych jak naprawde widzą to, nie jednego wielu, zasięgnij opinii psychologa czy w twojej rodzinie rzeczywiście wszystko jest ok., jak duchowni widzą twoje życie duchowe czy tylko może to tylko twoje przekonanie, iż wszystko ok., a wkoło wszyscy inni widzą to inaczej te twoje zmiany jak i wpływ wiary w uzdrowienie małżeństwa.

[ Dodano: 2011-12-30, 09:57 ]

[Jarek321]

Bywalcu,

To Ty napisałaś "ludzie jednak się nie zmieniają", a nie ja. To Twój pogląd, nie mój.

Po drugie, w wątku nie pisaliśmy o patologiach, zboczeniach, przypadkach chorób psychicznych czy uszkodzeniach ośrodkowego układu nerwowego, ale o - ujmę to - zwyczajnych ludziach. Ja to wiem i Ty to wiesz. Zatem po co pisać o pedofilach? Normę wnioskujemy z patologii i zboczeń? Czy raczej uznajemy to zachowania poza normą?

Nałogowe zachowania wszelkiego rodzaju... "ludzie jednak się nie zmieniają". Ale ci co się zmienili, to znaczy, że... mieli farta? Że to czysty przypadek? Że ich zmiana jest niewytłumaczalna? Że jest wbrew ... czemu? Wbrew może być tylko schematowi: "ludzie jednak się nie zmieniają". I dlatego pisałem, że to schemat, fałszywy. Bo każdy człowiek jest sobą, odrębnym bytem, a nie częścią jakiejś statystyki. Załóżmy, że 1 narkoman na 50 jest w stanie uwolnić się z nałogu po najlepszej terapii (przykład z sufitu, nie znam statystyk), czy oznacza to, że nie ma sensu podejmować tej terapii? Czy lepiej jednak sprawdzić co takiego stało się, że akurat temu jednemu udało się?

Z resztą Twojego posta całkowicie się zgadzam.

Bywalcu,

To Ty napisałaś "ludzie jednak się nie zmieniają", a nie ja. To Twój pogląd, nie mój.

Po drugie, w wątku nie pisaliśmy o patologiach, zboczeniach, przypadkach chorób psychicznych czy uszkodzeniach ośrodkowego układu nerwowego, ale o - ujmę to - zwyczajnych ludziach. Ja to wiem i Ty to wiesz. Zatem po co pisać o pedofilach? Normę wnioskujemy z patologii i zboczeń? Czy raczej uznajemy to zachowania poza normą?

Nałogowe zachowania wszelkiego rodzaju... "ludzie jednak się nie zmieniają". Ale ci co się zmienili, to znaczy, że... mieli farta? Że to czysty przypadek? Że ich zmiana jest niewytłumaczalna? Że jest wbrew ... czemu? Wbrew może być tylko schematowi: "ludzie jednak się nie zmieniają". I dlatego pisałem, że to schemat, fałszywy. Bo każdy człowiek jest sobą, odrębnym bytem, a nie częścią jakiejś statystyki. Załóżmy, że 1 narkoman na 50 jest w stanie uwolnić się z nałogu po najlepszej terapii (przykład z sufitu, nie znam statystyk), czy oznacza to, że nie ma sensu podejmować tej terapii? Czy lepiej jednak sprawdzić co takiego stało się, że akurat temu jednemu udało się?

Z resztą Twojego posta całkowicie się zgadzam.

[bywalec]

Jarku, już koryguje swoją gafe, zastanawiałam się czemu mimo że zgadzamy jednak odebrałes to inaczej, popełniłam bład bo z zdaniu jakie napisałam...ja odpowiem znów ty znów jakby to było pewne że pomoże, może pomóc bądź nie, z obserwacji jednak więcej wynika z postu Oli też, że ludzie mimo naszych starań jednak sie nie zmieniają".. nie było jednak moga sie nie zmienić.

Brak tego słowa mimo całego kontekstu sprawił takie obrót i myslenie.

Cóz przyznaje, popełniłam błąd bo niezbyt dokładnie sprecyzowałam swoj pogląd. Na tym ale własnie polega komunikacja, że pytamy, doprecyzowujemy i wyjaśniamy sobie w którym momencie mimo, że chcemy tego samego jednak jak w małżeństwie sie nie rozumiemy.

dalej

Jarku, już koryguje swoją gafe, zastanawiałam się czemu mimo że zgadzamy jednak odebrałes to inaczej, popełniłam bład bo z zdaniu jakie napisałam...ja odpowiem znów ty znów jakby to było pewne że pomoże, może pomóc bądź nie, z obserwacji jednak więcej wynika z postu Oli też, że ludzie mimo naszych starań jednak sie nie zmieniają".. nie było jednak moga sie nie zmienić.

Brak tego słowa mimo całego kontekstu sprawił takie obrót i myslenie.

Cóz przyznaje, popełniłam błąd bo niezbyt dokładnie sprecyzowałam swoj pogląd. Na tym ale własnie polega komunikacja, że pytamy, doprecyzowujemy i wyjaśniamy sobie w którym momencie mimo, że chcemy tego samego jednak jak w małżeństwie sie nie rozumiemy.

dalej

[Andrzej]

[Satine]

[Norbert1]

[Andrzej]

[Mirela]

a tutaj o tych Łaskach...bardzo byłam ciekawa "ponazywania" tych łask :)

"Zeby łaska sakramentu małzenstwa "działała" w codziennym zyciu trzeba wiedziec, ze nie mozna go
traktowac magicznie tzn. na zasadzie, ze Pan Bóg teraz wszystko za nas zrobi.
Potrzebne jest nawrócenie sie do Boga sercem i ciagłe nawracanie sie
Nasladowanie dwóch postaw Jezusa - postawy słuzby i miłosci do konca jest podstawa miłosci małzenskiej.
Modlitwa indywidualna i wspólna jest otwarciem serc przed Bogiem, który wlewa w nasze serca swoja łaske,
uzdalniajac nas do prawdziwej miłosci.
Jednosc małzenska jest dana i zadana, wiec nie mozna zwolnic sie od wysiłku jej tworzenia na co dzien i we
wszystkich sferach zycia.
Dokument poswiecony rodzinie "Familiaris consortio" w p.13 mówi:
Pierwszym i bezposrednim skutkiem małzenstwa nie jest sama łaska nadprzyrodzona ale chrzescijanska wiez
małzenska, komunia dwojga typowo chrzescijanska, poniewaz przedstawia tajemnice wcielenia Chrystusa i
tajemnice Jego Przymierza. Szczególna jest takze tresc uczestnictwa w zyciu Chrystusa; miłosc małzenska
www.radiomaryja.pl Strona 8/9
zawiera w sobie jakas całosc, w która wchodza wszystkie elementy osoby - impulsy ciała i instynktu, siła
uczuc i przywiazania, dazenie ducha i woli. Miłosc zmierza do jednosci głeboko osobowej, która nie tylko
łaczy w jedno ciało, ale prowadzi do tego, by było tylko jedno serce i jedna dusza."
Zyczymy wszystkim małzonkom wytrwałego dazenia do takiej jednosci, korzystania z wielkiego daru jakim
jest sakrament małzenstwa w całym zyciu małzenskim i na tej drodze do zjednoczenia z Bogiem, który
obdarza nas miłoscia równiez poprzez miłosc współmałzonka."

całość tutaj
http://www.radiomaryja.pl...p?r=au&id=19446

pozdrawiam

a tutaj o tych Łaskach...bardzo byłam ciekawa "ponazywania" tych łask :)

"Zeby łaska sakramentu małzenstwa "działała" w codziennym zyciu trzeba wiedziec, ze nie mozna go
traktowac magicznie tzn. na zasadzie, ze Pan Bóg teraz wszystko za nas zrobi.
Potrzebne jest nawrócenie sie do Boga sercem i ciagłe nawracanie sie
Nasladowanie dwóch postaw Jezusa - postawy słuzby i miłosci do konca jest podstawa miłosci małzenskiej.
Modlitwa indywidualna i wspólna jest otwarciem serc przed Bogiem, który wlewa w nasze serca swoja łaske,
uzdalniajac nas do prawdziwej miłosci.
Jednosc małzenska jest dana i zadana, wiec nie mozna zwolnic sie od wysiłku jej tworzenia na co dzien i we
wszystkich sferach zycia.
Dokument poswiecony rodzinie "Familiaris consortio" w p.13 mówi:
Pierwszym i bezposrednim skutkiem małzenstwa nie jest sama łaska nadprzyrodzona ale chrzescijanska wiez
małzenska, komunia dwojga typowo chrzescijanska, poniewaz przedstawia tajemnice wcielenia Chrystusa i
tajemnice Jego Przymierza. Szczególna jest takze tresc uczestnictwa w zyciu Chrystusa; miłosc małzenska
www.radiomaryja.pl Strona 8/9
zawiera w sobie jakas całosc, w która wchodza wszystkie elementy osoby - impulsy ciała i instynktu, siła
uczuc i przywiazania, dazenie ducha i woli. Miłosc zmierza do jednosci głeboko osobowej, która nie tylko
łaczy w jedno ciało, ale prowadzi do tego, by było tylko jedno serce i jedna dusza."
Zyczymy wszystkim małzonkom wytrwałego dazenia do takiej jednosci, korzystania z wielkiego daru jakim
jest sakrament małzenstwa w całym zyciu małzenskim i na tej drodze do zjednoczenia z Bogiem, który
obdarza nas miłoscia równiez poprzez miłosc współmałzonka."

całość tutaj
http://www.radiomaryja.pl...p?r=au&id=19446

pozdrawiam

[bywalec]

Andrzej,
wczoraj w Tv w cyklu programów sąd rodzinny było coś na przekrój tego co mówisz... może w ten sposób bardziej obrazowo... jak rózne są historie i jak przykład innych może być dowodem, że nie zawsze teoria miłosci jest na korzyść ważności małżeństwa.

Po krótce...standard żona wnosi o rozwód z winy mężą, powód zdrada. W trakcie trwania procesu zaczyna jednak już żałować bo widzi miłość męża do niej, jak walczy i sie sprzeciwia rozwodowi, mówiąc, że ją kocha i że bardzo żałuje. Jednak na światło dzienne wychodzą brutalne fakty, które mimo iż kobieta zaczyna żałować, i widać u niej miłość do męża, chęć wycofania pozwu wszystko kończy sie tragicznie. Na światło dzienne wychodzi fakt, iż są spokrewnieni a z ich miłością i nienarodzonym jeszcze dzieckiem będą musieli sobie umieć poradzić.

Jest miłość, ale jest też i prawdziwa historia brutalna jaką pisze życie nie zaś to co sami pod tą teorie sobie dopisujemy na potwierdzenie jej...że tam gdzie jest miłość jest i argument ważności sakramentu...

Takich historii jest wiele, wiele można tu opisywac, że tam gdzie miłość jednego chociaż z małzonków tam nie zawsze jest ona argumentem jaki przemawia to za jego ważnoscią.

Ale myslę, jak wciąż piszę, że tobie Andrzeju chodzi o te przypadki, które ty znasz i przemawiają i są argumentem wazności. Problem tylko w tym, że chyba nieudolnie piszemy i przekazujemy sobie nawzajem to, i jak to w zyciu bywa, a często w małżeńśtwie, gdzie relacja jest szczególnie emocjami podszyta zakrada sie to niedopowiedzenie i niezrozumienie.

Po prostu brakuje nam często precyzyjnego dopowiadania tego co mysle, z drugiej zaś strony za mało pytań doprecyzujących i zaczynają sie albo zarzuty albo tłumaczenia, które z kolei powodują taki jak nasz wywód...niby mamy wspolne zdanie a dogadać sie nie umiemy... dla mnie to kolejna nauka jak można sie pogubić w rozmowie nawet mając to samo lub podobne zdanie.
Bo w sumie zgadzamy sie z tym o czym ty piszesz, jak i ty sie zgadzasz o czym inni piszą, problem mamy chyba w tym jak to przekazujemy sobie, a przekazujemy tłumacząc swoja teorie zamiast wczuć sie w to co druga strona nam pisze...

pozdrawiam

Andrzej,
wczoraj w Tv w cyklu programów sąd rodzinny było coś na przekrój tego co mówisz... może w ten sposób bardziej obrazowo... jak rózne są historie i jak przykład innych może być dowodem, że nie zawsze teoria miłosci jest na korzyść ważności małżeństwa.

Po krótce...standard żona wnosi o rozwód z winy mężą, powód zdrada. W trakcie trwania procesu zaczyna jednak już żałować bo widzi miłość męża do niej, jak walczy i sie sprzeciwia rozwodowi, mówiąc, że ją kocha i że bardzo żałuje. Jednak na światło dzienne wychodzą brutalne fakty, które mimo iż kobieta zaczyna żałować, i widać u niej miłość do męża, chęć wycofania pozwu wszystko kończy sie tragicznie. Na światło dzienne wychodzi fakt, iż są spokrewnieni a z ich miłością i nienarodzonym jeszcze dzieckiem będą musieli sobie umieć poradzić.

Jest miłość, ale jest też i prawdziwa historia brutalna jaką pisze życie nie zaś to co sami pod tą teorie sobie dopisujemy na potwierdzenie jej...że tam gdzie jest miłość jest i argument ważności sakramentu...

Takich historii jest wiele, wiele można tu opisywac, że tam gdzie miłość jednego chociaż z małzonków tam nie zawsze jest ona argumentem jaki przemawia to za jego ważnoscią.

Ale myslę, jak wciąż piszę, że tobie Andrzeju chodzi o te przypadki, które ty znasz i przemawiają i są argumentem wazności. Problem tylko w tym, że chyba nieudolnie piszemy i przekazujemy sobie nawzajem to, i jak to w zyciu bywa, a często w małżeńśtwie, gdzie relacja jest szczególnie emocjami podszyta zakrada sie to niedopowiedzenie i niezrozumienie.

Po prostu brakuje nam często precyzyjnego dopowiadania tego co mysle, z drugiej zaś strony za mało pytań doprecyzujących i zaczynają sie albo zarzuty albo tłumaczenia, które z kolei powodują taki jak nasz wywód...niby mamy wspolne zdanie a dogadać sie nie umiemy... dla mnie to kolejna nauka jak można sie pogubić w rozmowie nawet mając to samo lub podobne zdanie.
Bo w sumie zgadzamy sie z tym o czym ty piszesz, jak i ty sie zgadzasz o czym inni piszą, problem mamy chyba w tym jak to przekazujemy sobie, a przekazujemy tłumacząc swoja teorie zamiast wczuć sie w to co druga strona nam pisze...

pozdrawiam

[Oli]

"Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19) , czyż mylę się,że takie były słowa Chrystusa skierowane do apostołów? I chyba nie wynikało to z przeświadczenia,że takie słuszne będą ich decyzje, czy dlatego, że sa oni tak rozsądni i mądrzy ale wiedząc,że "innego Pocieszyciela Wam poślę" czyli Ducha Świętego , który będzie działał w Kościele.
Moje przekonanie jest takie,że mój mąż nie był osobą dojrzałą i odpowiedzialną w momencie naszego ślubu, nie składał tej przysięgi "na serio" i w dobrej woli. Nie wiem dlaczego to zrobił... być może byłam rzeczywiście wynikiem zakładu... A przesłanki te powodują, ze czuję się w tym małżeństwie jakby go nie było, a on? od początku przecież nie kierował się sakramentem i nie traktował go poważnie. Czy w takim wypadku moja miłość ma byc dalej wierna, jedyna, cierpliwa, łaskawa.... ? W moim przekonaniu nic to nie da... Bo nie ma nad czym pracować, dla czego się starać ? tego małżeństwa po prostu nie ma... Nigdy nie chciałam być mądrzejsza od Kościoła, ani broń mnie Panie Boże od samego Chrystusa... w moim życiu było wiele pokory i traktowania wszystkiego bo taka wola Boża, bo trzeba przyjąć cierpienie , ból... bo Dobry Ojciec Bóg przez te doświadczenia chce mnie wychować, nauczyć, sprawić abym dojrzała... bo warto się starać Bóg wie co robi, w końcu - bo to mój sakramentalny małżonek i do tego stopnia,że wierzyłam całym sercem,że Bóg postawił mi go na drodze bo to może doprowadzi do mojego i jego nawrócenia, nawet przez te wszystkie sytuacje... ale po ostatnich wiadomościach, które skrzętnie przede mną ukrywał w moim sumieniu jest przekonanie,że TO MAŁŻEŃSTWO JEST NIEWAŻNE, a jeśli nieważne to nie działa tu łaska sakramentalna, po prostu jej nie ma, bo nie ma sakramentu...
Jeśli jest możliwość by rozwiać moje wątpliwości i sprawdzić "co na to Kościół" chcę to zrobić... Jeśli Kościół daje taką furtkę to chcę z niej skorzystać.... I dalej nie rozumiem również co złego widzicie w ludziach, którzy układają sobie po takim orzeczeniu nieważności życie od nowa? Jeśli sakrament był nieważny, ktoś nas wykorzystał, oszukał i Kościół zezwala na budowanie nowego związku na łasce sakramentalnej, to co w tym złego? Czy to,że ktoś nas oszukał, wykorzystał ma spowodować,że do końca życia będę to rozpamiętywać. Mogę zostać sama i pewnie zostanę ale nie jestem mądrzejsza od Kościoła i Chrystusa i nawet jeśli spotkam kiedyś człowieka, z którym w łasce sakramentu będę mogła żyć to dlaczego mam tego nie zrobić, jeśli pobłogosławi to sam Kościół a przez niego Jezus Chrystus?
Nie zakładam takiej sytuacji lecz , gdyby tak się stało to z niektórych wypowiedzi wynika,że uznalibyście mnie za całe zło tego świata... A ja patrzę na moje małe dzieci i widzę, że ojca nie mają, nie dba o nie, nie spotyka się z nimi, nic go nie obchodzą, żyją w rozbitej rodzinie i takim dzieciom pewnie potrzebny jest ojciec, ale ten, który jest nie zadba o nie i nie pomoże w niczym.
Myślę Andrzeju,że twoja żona owszem skrzywdziła Cię i podziwiam,że czekasz, trwasz w takiej postawie pokory i wierności. Ale wydaje mi się również, że może w momencie waszego ślubu miłość była obustronna a przynajmniej obojgu Wam się tak wydawało, natomiast jasne jest ,że w momencie mojego ślubu tylko ja byłam przekonana,że kocham mojego męża, a on sobie ze mnie tylko kpił, na boku czekała inna panna, która być może była ważniejsza ode mnie a nawet na pewno, a świętość sakramentu nic dla niego nie znaczyła. ...

"Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19) , czyż mylę się,że takie były słowa Chrystusa skierowane do apostołów? I chyba nie wynikało to z przeświadczenia,że takie słuszne będą ich decyzje, czy dlatego, że sa oni tak rozsądni i mądrzy ale wiedząc,że "innego Pocieszyciela Wam poślę" czyli Ducha Świętego , który będzie działał w Kościele.
Moje przekonanie jest takie,że mój mąż nie był osobą dojrzałą i odpowiedzialną w momencie naszego ślubu, nie składał tej przysięgi "na serio" i w dobrej woli. Nie wiem dlaczego to zrobił... być może byłam rzeczywiście wynikiem zakładu... A przesłanki te powodują, ze czuję się w tym małżeństwie jakby go nie było, a on? od początku przecież nie kierował się sakramentem i nie traktował go poważnie. Czy w takim wypadku moja miłość ma byc dalej wierna, jedyna, cierpliwa, łaskawa.... ? W moim przekonaniu nic to nie da... Bo nie ma nad czym pracować, dla czego się starać ? tego małżeństwa po prostu nie ma... Nigdy nie chciałam być mądrzejsza od Kościoła, ani broń mnie Panie Boże od samego Chrystusa... w moim życiu było wiele pokory i traktowania wszystkiego bo taka wola Boża, bo trzeba przyjąć cierpienie , ból... bo Dobry Ojciec Bóg przez te doświadczenia chce mnie wychować, nauczyć, sprawić abym dojrzała... bo warto się starać Bóg wie co robi, w końcu - bo to mój sakramentalny małżonek i do tego stopnia,że wierzyłam całym sercem,że Bóg postawił mi go na drodze bo to może doprowadzi do mojego i jego nawrócenia, nawet przez te wszystkie sytuacje... ale po ostatnich wiadomościach, które skrzętnie przede mną ukrywał w moim sumieniu jest przekonanie,że TO MAŁŻEŃSTWO JEST NIEWAŻNE, a jeśli nieważne to nie działa tu łaska sakramentalna, po prostu jej nie ma, bo nie ma sakramentu...
Jeśli jest możliwość by rozwiać moje wątpliwości i sprawdzić "co na to Kościół" chcę to zrobić... Jeśli Kościół daje taką furtkę to chcę z niej skorzystać.... I dalej nie rozumiem również co złego widzicie w ludziach, którzy układają sobie po takim orzeczeniu nieważności życie od nowa? Jeśli sakrament był nieważny, ktoś nas wykorzystał, oszukał i Kościół zezwala na budowanie nowego związku na łasce sakramentalnej, to co w tym złego? Czy to,że ktoś nas oszukał, wykorzystał ma spowodować,że do końca życia będę to rozpamiętywać. Mogę zostać sama i pewnie zostanę ale nie jestem mądrzejsza od Kościoła i Chrystusa i nawet jeśli spotkam kiedyś człowieka, z którym w łasce sakramentu będę mogła żyć to dlaczego mam tego nie zrobić, jeśli pobłogosławi to sam Kościół a przez niego Jezus Chrystus?
Nie zakładam takiej sytuacji lecz , gdyby tak się stało to z niektórych wypowiedzi wynika,że uznalibyście mnie za całe zło tego świata... A ja patrzę na moje małe dzieci i widzę, że ojca nie mają, nie dba o nie, nie spotyka się z nimi, nic go nie obchodzą, żyją w rozbitej rodzinie i takim dzieciom pewnie potrzebny jest ojciec, ale ten, który jest nie zadba o nie i nie pomoże w niczym.
Myślę Andrzeju,że twoja żona owszem skrzywdziła Cię i podziwiam,że czekasz, trwasz w takiej postawie pokory i wierności. Ale wydaje mi się również, że może w momencie waszego ślubu miłość była obustronna a przynajmniej obojgu Wam się tak wydawało, natomiast jasne jest ,że w momencie mojego ślubu tylko ja byłam przekonana,że kocham mojego męża, a on sobie ze mnie tylko kpił, na boku czekała inna panna, która być może była ważniejsza ode mnie a nawet na pewno, a świętość sakramentu nic dla niego nie znaczyła. ...

[Norbert1]