[róża]

Meg, podzielę się z Tobą własnym doświadczeniem...
Ilekroć zaczynam roztrząsać nasze "wczoraj", czuję, że nadciągają czarne chmury nad nasze dziś. Całkiem słoneczne dziś... Przywołuję więc siebie do porządku i wcale nie dlatego, że nie chce mi się patrzeć na tę nawałnicę poza nami (ona ma swój diaboliczny urok), ale dlatego, że ...nie chcę czarnych chmur tu i teraz... W ten sposób, mając świadomość zagrożenia (w sobie!) - skutecznie je odpędzam. Było, minęło, nie mam na to wpływu... Mam natomiast wpływ na dziś...
Żeby spojrzeć z optymizmem w przyszłość, iść ku lepszemu - trudną przeszłość trzeba zamknąć. Zamknąć świadomie...

Meg, podzielę się z Tobą własnym doświadczeniem...
Ilekroć zaczynam roztrząsać nasze "wczoraj", czuję, że nadciągają czarne chmury nad nasze dziś. Całkiem słoneczne dziś... Przywołuję więc siebie do porządku i wcale nie dlatego, że nie chce mi się patrzeć na tę nawałnicę poza nami (ona ma swój diaboliczny urok), ale dlatego, że ...nie chcę czarnych chmur tu i teraz... W ten sposób, mając świadomość zagrożenia (w sobie!) - skutecznie je odpędzam. Było, minęło, nie mam na to wpływu... Mam natomiast wpływ na dziś...
Żeby spojrzeć z optymizmem w przyszłość, iść ku lepszemu - trudną przeszłość trzeba zamknąć. Zamknąć świadomie...

[bywalec]

Meg od tego sa terapie, by właśnie takie wizje stworzonego przez siebie świata, postrzegania samego siebie zmienić, raczej samemu trudno do takich zmian dojść z racji mechanizmów obronnych, które mocno zaburzaja nasze właściwe postrzeganie siebie…

Wizje człowieka bez problemów, który radzi sobie ze wszystkim stworzyłaś po to, by czuć się silną wobec tych którzy patrza na ciebie, bo ważna jest dla ciebie opinia tych ludzi… a wobec nich nie chcesz uchodzić za słabą, niezaradną, mówiąc wprost złą
sama sobie nie pozwalasz pomóc, bo inaczej musiałabys pokazać światu inną osobe niż jesteś, obawiasz się krytyki i oceny, która jest tak ważna dla ciebie. To przekonanie jest fałszywe i terapia mogłaby ci pomóc w zmianie tego.
zakładasz maskę na siebie pokazując się inna niż jest to prawdą, bo w twoim przekonaniu - myslisz gdyby się świat dowiedział o tym, jaka jesteś odrzucili by cie, przestali kochac. Naturalna potrzeba człowieka bycia kochanym, akceptowanym i szanowanym. Istynkt poczucia bezpieczeństwa, ciepła, kochania.
Takim myśleniem zabraniasz sobie możliwości tworzenia realnych relacji opartych nie na uczciwej, zgodnej z prawdą akceptacji takim jakim jestem tylko takim jaki sama uważam że powinnam być… Meg ludzie robią różne rzeczy, to ich nie determinuje na całe życie i nie powoduje, że przestaje się ich kochać, szanowac… podtrzymując wciąż poczucie winy, wtedy za to co zrobilas, dziś za to co dalszym takim myśleniem zmusza cie do jego kontynuowania. W ten sposób nigdy nie uda ci się z tego wyjść, do czego już zreszta doszłaś, jak i nie pozwala wymazac wydarzeń z przeszłości, bo wciąż je podtrzymujesz…

zbyt mocno zbudowałaś na swojej wystepku przekonanie poczucie własnej winy, która po przerobieniu jej może okazac się do przyjęcia przez ciebie. Czy inni musza ją znac?
to już będzie zależeć od ciebie, i tego co w świadomy sposób przerobisz uznając za właściwe…dziś niestety takiego dostępu do tego nie masz, i braku potrzebnych narzędzi do wyjściu z tej sytuacji, nie masz realnego obiektywnego spojrzenia na problem i jego wpływu na twoje życie… Masz tylko emocjonalny stosunek do tego, który mocno zaburza cale postrzeganie problemu i stwarza kolejne…

Meg od tego sa terapie, by właśnie takie wizje stworzonego przez siebie świata, postrzegania samego siebie zmienić, raczej samemu trudno do takich zmian dojść z racji mechanizmów obronnych, które mocno zaburzaja nasze właściwe postrzeganie siebie…

Wizje człowieka bez problemów, który radzi sobie ze wszystkim stworzyłaś po to, by czuć się silną wobec tych którzy patrza na ciebie, bo ważna jest dla ciebie opinia tych ludzi… a wobec nich nie chcesz uchodzić za słabą, niezaradną, mówiąc wprost złą
sama sobie nie pozwalasz pomóc, bo inaczej musiałabys pokazać światu inną osobe niż jesteś, obawiasz się krytyki i oceny, która jest tak ważna dla ciebie. To przekonanie jest fałszywe i terapia mogłaby ci pomóc w zmianie tego.
zakładasz maskę na siebie pokazując się inna niż jest to prawdą, bo w twoim przekonaniu - myslisz gdyby się świat dowiedział o tym, jaka jesteś odrzucili by cie, przestali kochac. Naturalna potrzeba człowieka bycia kochanym, akceptowanym i szanowanym. Istynkt poczucia bezpieczeństwa, ciepła, kochania.
Takim myśleniem zabraniasz sobie możliwości tworzenia realnych relacji opartych nie na uczciwej, zgodnej z prawdą akceptacji takim jakim jestem tylko takim jaki sama uważam że powinnam być… Meg ludzie robią różne rzeczy, to ich nie determinuje na całe życie i nie powoduje, że przestaje się ich kochać, szanowac… podtrzymując wciąż poczucie winy, wtedy za to co zrobilas, dziś za to co dalszym takim myśleniem zmusza cie do jego kontynuowania. W ten sposób nigdy nie uda ci się z tego wyjść, do czego już zreszta doszłaś, jak i nie pozwala wymazac wydarzeń z przeszłości, bo wciąż je podtrzymujesz…

zbyt mocno zbudowałaś na swojej wystepku przekonanie poczucie własnej winy, która po przerobieniu jej może okazac się do przyjęcia przez ciebie. Czy inni musza ją znac?
to już będzie zależeć od ciebie, i tego co w świadomy sposób przerobisz uznając za właściwe…dziś niestety takiego dostępu do tego nie masz, i braku potrzebnych narzędzi do wyjściu z tej sytuacji, nie masz realnego obiektywnego spojrzenia na problem i jego wpływu na twoje życie… Masz tylko emocjonalny stosunek do tego, który mocno zaburza cale postrzeganie problemu i stwarza kolejne…

[Norbert1]

[meg-pl]

Norbercie, Różo.. to "rozpamiętywanie" też brałam na warsztat. Dlaczego to cały czas jest skoro tego nie chcę, skoro stało się, czasu nie cofnę..Nie jestem zachwycona z tego co wyszło ale..
To chyba potrzeba zwrócenia uwagi, pochylenia się nad moim problemem, usłyszenia..nie twoja wina..potrzeba poczucia bezpieczeństwa, wypłakania się w czyjś rękaw...kiedyś usłyszałam takie słowa,ze żałobe trzeba przeżyć do końca...tego zabrakło w moim zyciu...możliwości pogodzenie się z tym co było w dzieciństwie, dlaczego nie dałam sobie szansy? bo po części czuję sie winna tego co zaszło..koło się zamyka

Bywalec..może jednak pomyslę o psychologu..wolę wyciągnąc trupa z szafy raz a konkretnie, niż całe życie po kawałku

Norbercie, Różo.. to "rozpamiętywanie" też brałam na warsztat. Dlaczego to cały czas jest skoro tego nie chcę, skoro stało się, czasu nie cofnę..Nie jestem zachwycona z tego co wyszło ale..
To chyba potrzeba zwrócenia uwagi, pochylenia się nad moim problemem, usłyszenia..nie twoja wina..potrzeba poczucia bezpieczeństwa, wypłakania się w czyjś rękaw...kiedyś usłyszałam takie słowa,ze żałobe trzeba przeżyć do końca...tego zabrakło w moim zyciu...możliwości pogodzenie się z tym co było w dzieciństwie, dlaczego nie dałam sobie szansy? bo po części czuję sie winna tego co zaszło..koło się zamyka

Bywalec..może jednak pomyslę o psychologu..wolę wyciągnąc trupa z szafy raz a konkretnie, niż całe życie po kawałku

[mada27]

Jeśli chcesz to mogę polecić dobrego terapeute

Jeśli chcesz to mogę polecić dobrego terapeute

[meg-pl]

Trochę mnie nie było. Myslałam,ze uda mi się wprowadzić w zycie teorię, którą tu pięknie opisałam...ale gdy słyszę, ze mąż znów zamierza się z nią spotkac, gdy nie wykazuje ani odrobiny skruchy, nie ma pojęcia czym może mnie ranić skoro nic złego nie robi to ..ja nie chcę takiego związku. Spytałam tylko, czy nadal bedzie ją widywał...odpowiedział, ze tak, bo to jego przyjaciółka ale przecież mnie kocha i chce żeby było jak dawniej...
Co wieczór słysze pytanie czy pokochamy się, czy bedzie mógł sie przytulić..słyszy tylko,że dokonał wyboru, teraz czas na konsekwencje, proponuje zapoznać się tez z obsługą pralki, zelazka i kuchenki..
Wiem,że może to błąd z mojej strony, może nie mają romansu, może wbiłam sobie coś do głowy ale...jeśli bedę upierała się,ze mają się nie widywać to koniec małżeństwa, jeżli będę chciała się z nią skontaktować to koniec małżeństwa..to tym bardziej nie rozumiem jak można dla obcej osoby, do której nic się nie czuje stawiać na szalę małżeństwo i spokój psychiczny żonu, którą ponoć się kocha

Mąż mówi mi, ze swoim zachowaniem tez przyczyniam się do rozpadu...że nie powinnam wymagać pozbycia się przyjaciółki, nie powinnam odsuwać go od siebie..
Boję się,że może mieć racje..

Trochę mnie nie było. Myslałam,ze uda mi się wprowadzić w zycie teorię, którą tu pięknie opisałam...ale gdy słyszę, ze mąż znów zamierza się z nią spotkac, gdy nie wykazuje ani odrobiny skruchy, nie ma pojęcia czym może mnie ranić skoro nic złego nie robi to ..ja nie chcę takiego związku. Spytałam tylko, czy nadal bedzie ją widywał...odpowiedział, ze tak, bo to jego przyjaciółka ale przecież mnie kocha i chce żeby było jak dawniej...
Co wieczór słysze pytanie czy pokochamy się, czy bedzie mógł sie przytulić..słyszy tylko,że dokonał wyboru, teraz czas na konsekwencje, proponuje zapoznać się tez z obsługą pralki, zelazka i kuchenki..
Wiem,że może to błąd z mojej strony, może nie mają romansu, może wbiłam sobie coś do głowy ale...jeśli bedę upierała się,ze mają się nie widywać to koniec małżeństwa, jeżli będę chciała się z nią skontaktować to koniec małżeństwa..to tym bardziej nie rozumiem jak można dla obcej osoby, do której nic się nie czuje stawiać na szalę małżeństwo i spokój psychiczny żonu, którą ponoć się kocha

Mąż mówi mi, ze swoim zachowaniem tez przyczyniam się do rozpadu...że nie powinnam wymagać pozbycia się przyjaciółki, nie powinnam odsuwać go od siebie..
Boję się,że może mieć racje..

[bywalec]

[meg-pl]

dlaczego uciekam od bliskości?
czuję się wykorzystywana, mam wrażenie,że jestem od zaspokajania najbardziej prymitywnych potrzeb,
mam być do dyspozycji, bo jak nie to..będe powodem rozpadu związku
mam zrozumieć jego potrzeby ale on nie jest w stanie zrozumieć,że nie potrafię kochac się z kimś kto oficjalnie mówi mi,że wybiera kogś innego
potrzebę bliskości z mojej strony staram się skutecznie zabić...każdorazowy sex wpędza mnie w poczucie winy, że ciało zwyciężyło z psychiką,

proponowałam rozmowę z kimś z zewnątrz, mąż nie chce, psycholog odpada,
powiedziałam,że bardzo mozliwe,ze ja źle postępuję, że się mylę ale chcę to usłyszeć od kogoś kto wysłuchał obydwu stron,
wydaje mi się,że mąż przyjmie tylko to do wiadomości, ze ja mam się zmienić, zmiana jego postepowania nie wchodzi w grę

dlaczego uciekam od bliskości?
czuję się wykorzystywana, mam wrażenie,że jestem od zaspokajania najbardziej prymitywnych potrzeb,
mam być do dyspozycji, bo jak nie to..będe powodem rozpadu związku
mam zrozumieć jego potrzeby ale on nie jest w stanie zrozumieć,że nie potrafię kochac się z kimś kto oficjalnie mówi mi,że wybiera kogś innego
potrzebę bliskości z mojej strony staram się skutecznie zabić...każdorazowy sex wpędza mnie w poczucie winy, że ciało zwyciężyło z psychiką,

proponowałam rozmowę z kimś z zewnątrz, mąż nie chce, psycholog odpada,
powiedziałam,że bardzo mozliwe,ze ja źle postępuję, że się mylę ale chcę to usłyszeć od kogoś kto wysłuchał obydwu stron,
wydaje mi się,że mąż przyjmie tylko to do wiadomości, ze ja mam się zmienić, zmiana jego postepowania nie wchodzi w grę

[Norbert1]

[bywalec]

Norbert dopiero co pisałeś każdy ma wolna wole, może robić co chce, zakaz niczego nie rozwiązuje i do niczego nie prowadzi, moralizowanie jak winno być rzadko komu oczy otwiera…
a dziś
całkowity odwrót…że „Realcje przyjazni winny byc tak mądrze ustawione by nie kolidowały w małżeństwo,by nie powodowały bólu i smutku w drugiej osobie.”

winno tak być, a tak nie jest więc gdzieś jest przyczyna tego, zatem nie ma sensu myślenie jak winno być, tylko szukanie przyczyn problemu, który ten kryzys pogłebia.
Owszem mogę szukać winnego, bo mąż postępuje tak i tak…a i tak do niczego mnie to nie doprowadzi, nawet jak postawie ostre warunki mogą być w niektórych przypadkach gwoździem do trumny…. Gdy sama nie dojde do zrozumienia swoich zachowań, które mogą w sposób przyczynowy wpływać na druga osobe, jak i zachowania drugiej osoby wywoływac schemat przyczynowo skutkowy u mnie samej.

Paradoksalnie jest myślenie…- ja bym potrafiła tworzyć bliskie, ciepłe relacje ale on woli inną, stawiając na szali nasze małżeństwo, czyli mu nie zależy na mnie, bo mnie nie kocha….on w odpowiedzi na to, jeszcze mocniej zaciesnia stosunki z przyjaciółką, przy której czuje się zrozumiany a przy żonie odczuwa się odsunięty, bo żona się coraz mocniej oddala a na prośby o bliskość odmawia, odsuwa chociaż pragnienia bliskości są w niej, ale mocno je w sobie zabija.
Tworzy się coraz większy problem, każdy ucieka we własne zachowania chroniące go przed odczuwaniem cierpienia pogłębiając tym samym kryzys i oddalanie się wzajemne.

Oczywiście, też tak powinno być, że dwoje ludzi stara się ten kryzys rozwiązywać, ale czasami sa niezrozumiałe te starania dla drugiej strony i przez to niezauważalne jakby ich wcale nie było… życie to nie bajka i ludzie nie zawsze postępują ok., czy tak jakbyśmy chcieli., ale często zupełnie są to nieświadome zachowania nie mające na celu krzywdzenie nas, Człowiek potrzebuje bliskości, głaskania po głowie, w życiu dorosłym taką potrzebe zaspakaja rozmowa i kontaktem z druga osoba, jeśli w jakiś sposób ktoś takich relacji unika, lub nie potrafi tworzyc to druga strona szuka ich poza związkiem…Prawdą jest też, że jedni mocniej inni mniej takiej bliskości potrzebują i różnie nauczyli się ją zaspakajac, czy nawet tłumić.

Dlatego pisze nieświadome zachowania a coś co jest nieświadome, trudno to nazwać manipulacją, czy wyrządzaniem zła, choć zło istnieje jednak na poziomie realnego postrzegania sytuacji wglądu w to nie ma…

Jest świadoma potrzeba bliskości i więzi po obu stronach, ale droga do jej uzyskania sprawia, że nieświadomie sami się tej potrzeby pozbawiamy…mąż pragnie bliskości żony ale swoim podtrzymywaniem kontaktów wzbudza w żonie zazdrość i oddalenie emocjonalne, żona pragnąc bliskości męża nie mogąc sobie poradzić z odczuciami jakie zachowania męża w niej wywołują tłumi je, pozbawiając się tym samym ich…w konsekwencji oboje czują brak więzi, choć sami swoim zachowaniem podtrzymują te przekonanie..im więcej ona unika, tym mocniej on zacieśnia relacje z przyjaciółką, bo tam czuje się ok…im mocniej on zacieśnia relacje z przyjaciólką tym mocniej ona odczuwa to i przekonuje się do swojego myslenia on mnie nie kocha woli spotkania z nią za cene nawet małżeństwa…

takie obopólne zachowania nieświadome zaś doprowadzają do coraz większego kryzysu…takie nieświadome szukanie kontaktu z przyjaciólką po odczuciu odrzucenia ze strony żony doprowadza do zaciskania się więzi, co za tym idzie w kontaktach damsko męskich do zauroczenia tą osoba, mylnie uważanego za objaw miłości i porozumienia duchowego..i takie nieświadome odrzucanie gdy tak naprawde czuje się potrzebe przytulenia, czułości tłumienia tych uczuc powoduje u drugiej osoby myślenie odrzucenia mnie, braku zainteresowania mną, bo naturalnym okazywaniem miłości u mężczyzn jest fizyczny kontakt, brak jego powoduje że czują się odrzuceni, jak i brak możliwości okazywania w ten sposób uczuć pozbawia ich tworzenia więzi z kobietą.
Tak się wszystko na siebie nakłada powodując mase mylnego odbierania zachowań u każdej z tych osób.. powodując kryzys i myslenie że tego nie da się odkręcić….da się, czasami potrzebna jest osoba zajmująca stanowisko mediatora, terapeuty pokazująca jak z tego błednego koła wyjść.

Piszesz meg…czuje się wykorzystywana, mam wrażenie, wydaje mi się, czuje się winna, że pragne tej bliskości – jak dla mnie za dużo odczuć i własnej interpretacji za mało faktów potwierdzających że tak właśnie jest. Nie wiesz jak zareaguje mąż na terapie, ale już sama się nastawiasz, że nie będzie chciał…co za tym idzie odbierasz sobie prawo do działania, myśleniem… bo i tak nic z tego nie wyjdzie.
Nawet jak nie wyjdzie to zawsze możesz sama z terapii skorzystac, i coś dla siebie z niej wynieść
Samo odczucie wykorzystania, myśli iż woli przyjaciółkę od ciebie i odczucia zazdrości o te relacje dużo już mówią o ocenie samej siebie, która może w mocny sposób ważyć na twoje zachowania, bo jest myslenie woli ją ode mnie…a to może być nie prawda, jest zazdrość o te relacje, bo czujesz się gorsza od tej osoby, i dlatego uważasz iż mąz dlatego wybiera jej towarzystwo zamiast twojego… gdy tymczasem swoim zachowaniem i oddalaniem, unikaniem bliskości sama niejako tworzysz mur między wami…pomimo, że jest potrzeba bycia blisko z nim.

Nie oznacza to tym samym, iż mąż jest ok., i nie ma problemów skoro uwikłał się w przyjaźń, której nie chce zakończyć, nie umie z niej zrezygnować ale może jak troche wniesiesz zmian w swoim życiu i sposobie myślenia i odbierania siebie to równie dobrze może dla was zacząc się inny nowy etap małżeństwa…
może też i być tak, że relacja męża z przyjaciółką się rozwijać nadal będzie, ale na pewno po takich przemianach siebie i postrzegania siebie jako fajna, mądra, zaradna, silna… to nie będzie tak boleć, poradzisz sobie z tym, jak i nie będziesz odczuwać poczucia winy, że to twoja zasługa, bo mogłam inaczej, przecież dawał mi sygnały, mowił, że swoim zachowaniem też przyczyniam się do rozpadu…

Norbert dopiero co pisałeś każdy ma wolna wole, może robić co chce, zakaz niczego nie rozwiązuje i do niczego nie prowadzi, moralizowanie jak winno być rzadko komu oczy otwiera…
a dziś
całkowity odwrót…że „Realcje przyjazni winny byc tak mądrze ustawione by nie kolidowały w małżeństwo,by nie powodowały bólu i smutku w drugiej osobie.”

winno tak być, a tak nie jest więc gdzieś jest przyczyna tego, zatem nie ma sensu myślenie jak winno być, tylko szukanie przyczyn problemu, który ten kryzys pogłebia.
Owszem mogę szukać winnego, bo mąż postępuje tak i tak…a i tak do niczego mnie to nie doprowadzi, nawet jak postawie ostre warunki mogą być w niektórych przypadkach gwoździem do trumny…. Gdy sama nie dojde do zrozumienia swoich zachowań, które mogą w sposób przyczynowy wpływać na druga osobe, jak i zachowania drugiej osoby wywoływac schemat przyczynowo skutkowy u mnie samej.

Paradoksalnie jest myślenie…- ja bym potrafiła tworzyć bliskie, ciepłe relacje ale on woli inną, stawiając na szali nasze małżeństwo, czyli mu nie zależy na mnie, bo mnie nie kocha….on w odpowiedzi na to, jeszcze mocniej zaciesnia stosunki z przyjaciółką, przy której czuje się zrozumiany a przy żonie odczuwa się odsunięty, bo żona się coraz mocniej oddala a na prośby o bliskość odmawia, odsuwa chociaż pragnienia bliskości są w niej, ale mocno je w sobie zabija.
Tworzy się coraz większy problem, każdy ucieka we własne zachowania chroniące go przed odczuwaniem cierpienia pogłębiając tym samym kryzys i oddalanie się wzajemne.

Oczywiście, też tak powinno być, że dwoje ludzi stara się ten kryzys rozwiązywać, ale czasami sa niezrozumiałe te starania dla drugiej strony i przez to niezauważalne jakby ich wcale nie było… życie to nie bajka i ludzie nie zawsze postępują ok., czy tak jakbyśmy chcieli., ale często zupełnie są to nieświadome zachowania nie mające na celu krzywdzenie nas, Człowiek potrzebuje bliskości, głaskania po głowie, w życiu dorosłym taką potrzebe zaspakaja rozmowa i kontaktem z druga osoba, jeśli w jakiś sposób ktoś takich relacji unika, lub nie potrafi tworzyc to druga strona szuka ich poza związkiem…Prawdą jest też, że jedni mocniej inni mniej takiej bliskości potrzebują i różnie nauczyli się ją zaspakajac, czy nawet tłumić.

Dlatego pisze nieświadome zachowania a coś co jest nieświadome, trudno to nazwać manipulacją, czy wyrządzaniem zła, choć zło istnieje jednak na poziomie realnego postrzegania sytuacji wglądu w to nie ma…

Jest świadoma potrzeba bliskości i więzi po obu stronach, ale droga do jej uzyskania sprawia, że nieświadomie sami się tej potrzeby pozbawiamy…mąż pragnie bliskości żony ale swoim podtrzymywaniem kontaktów wzbudza w żonie zazdrość i oddalenie emocjonalne, żona pragnąc bliskości męża nie mogąc sobie poradzić z odczuciami jakie zachowania męża w niej wywołują tłumi je, pozbawiając się tym samym ich…w konsekwencji oboje czują brak więzi, choć sami swoim zachowaniem podtrzymują te przekonanie..im więcej ona unika, tym mocniej on zacieśnia relacje z przyjaciółką, bo tam czuje się ok…im mocniej on zacieśnia relacje z przyjaciólką tym mocniej ona odczuwa to i przekonuje się do swojego myslenia on mnie nie kocha woli spotkania z nią za cene nawet małżeństwa…

takie obopólne zachowania nieświadome zaś doprowadzają do coraz większego kryzysu…takie nieświadome szukanie kontaktu z przyjaciólką po odczuciu odrzucenia ze strony żony doprowadza do zaciskania się więzi, co za tym idzie w kontaktach damsko męskich do zauroczenia tą osoba, mylnie uważanego za objaw miłości i porozumienia duchowego..i takie nieświadome odrzucanie gdy tak naprawde czuje się potrzebe przytulenia, czułości tłumienia tych uczuc powoduje u drugiej osoby myślenie odrzucenia mnie, braku zainteresowania mną, bo naturalnym okazywaniem miłości u mężczyzn jest fizyczny kontakt, brak jego powoduje że czują się odrzuceni, jak i brak możliwości okazywania w ten sposób uczuć pozbawia ich tworzenia więzi z kobietą.
Tak się wszystko na siebie nakłada powodując mase mylnego odbierania zachowań u każdej z tych osób.. powodując kryzys i myslenie że tego nie da się odkręcić….da się, czasami potrzebna jest osoba zajmująca stanowisko mediatora, terapeuty pokazująca jak z tego błednego koła wyjść.

Piszesz meg…czuje się wykorzystywana, mam wrażenie, wydaje mi się, czuje się winna, że pragne tej bliskości – jak dla mnie za dużo odczuć i własnej interpretacji za mało faktów potwierdzających że tak właśnie jest. Nie wiesz jak zareaguje mąż na terapie, ale już sama się nastawiasz, że nie będzie chciał…co za tym idzie odbierasz sobie prawo do działania, myśleniem… bo i tak nic z tego nie wyjdzie.
Nawet jak nie wyjdzie to zawsze możesz sama z terapii skorzystac, i coś dla siebie z niej wynieść
Samo odczucie wykorzystania, myśli iż woli przyjaciółkę od ciebie i odczucia zazdrości o te relacje dużo już mówią o ocenie samej siebie, która może w mocny sposób ważyć na twoje zachowania, bo jest myslenie woli ją ode mnie…a to może być nie prawda, jest zazdrość o te relacje, bo czujesz się gorsza od tej osoby, i dlatego uważasz iż mąz dlatego wybiera jej towarzystwo zamiast twojego… gdy tymczasem swoim zachowaniem i oddalaniem, unikaniem bliskości sama niejako tworzysz mur między wami…pomimo, że jest potrzeba bycia blisko z nim.

Nie oznacza to tym samym, iż mąż jest ok., i nie ma problemów skoro uwikłał się w przyjaźń, której nie chce zakończyć, nie umie z niej zrezygnować ale może jak troche wniesiesz zmian w swoim życiu i sposobie myślenia i odbierania siebie to równie dobrze może dla was zacząc się inny nowy etap małżeństwa…
może też i być tak, że relacja męża z przyjaciółką się rozwijać nadal będzie, ale na pewno po takich przemianach siebie i postrzegania siebie jako fajna, mądra, zaradna, silna… to nie będzie tak boleć, poradzisz sobie z tym, jak i nie będziesz odczuwać poczucia winy, że to twoja zasługa, bo mogłam inaczej, przecież dawał mi sygnały, mowił, że swoim zachowaniem też przyczyniam się do rozpadu…

[Norbert1]

[meg-pl]

"winno tak być, a tak nie jest więc gdzieś jest przyczyna tego, zatem nie ma sensu myślenie jak winno być, tylko szukanie przyczyn problemu, który ten kryzys pogłebia"

a ja wolałabym zniwelować samą przyczyne kryzysu, nie tylko elementy go pogłębiające a do tego potrzebna wola męża

to wszystko co napisałaś jest faktem, mozliwe że obecne moje zachowanie pogłębia kryzys ale żeby postepować inaczej, żeby spojrzeć w stronę męża przychylnym okiem potrzebuje słowa przepraszam z jego strony, przynajmniej stwierdzenie, że nie wiedział,ze swoim postepwaniem mnie rani...cokolwiek
ja przecież tolerowałam obecną i wszystkie pozostałe kolezanki do czasu, gdy nie wyszło, że ona jest wazniejsza ode mnie
co prawda mąż twierdzi, że ja jestem na pierwszym miejscu ale jego postepowanie mówi co innego,

dla męza bliskość jest ważna, jej brak to takie moje "nie" na jego zachowanie..zresztą on o tym wie, same słowa nie docierają
nie mam zamiaru sexem zatrzymywać go przy sobie, moje ciało już było kartą przetargową o odrobinę zainteresowania i czułości, nigdy wiecej

"może też i być tak, że relacja męża z przyjaciółką się rozwijać nadal będzie, ale na pewno po takich przemianach siebie i postrzegania siebie jako fajna, mądra, zaradna, silna… to nie będzie tak boleć, poradzisz sobie z tym"
boli zawsze tym bardziej,że taka zaradna, silna to ja właśnie byłam gdy mąż ropoczynał swoją przyjaźń,
kiedyś spytałam co takiego w niej jest,że jest taka fajna...powiedział, że ze mną nie wypije flaszki na wale przy Wisle, nie bedzie siedział przed blokiem z piwem w ręku ..a z nią tak...racja ja nie mogę sobie na taki "luzacki" styl pozwolić, gdyby ktoś mnie zobaczył w takiej akcji mogłabym mieć problem z pracą a i syn lepiej,żeby nie miał takiego wzoru...

dla mnie zachowanie męza jest zdradą emocjonalną
bez słowa przepraszam nie widzę mozliwości naprawy naszych stosunków, a on nie widzi swojej winy, spytałam kiedys czy gdyby jakiś facet pisał do mnie takie smsy i spotykalibyśmy się czy nie widziałby w tym nic złego...no...widziałby...
spytałam czy przewiduje,ze przestanie sie z nią widywać...tak..jest taka mozliwosc, gdy ona spotka swoją druga połówkę i tamtemu nie bedzie odpowiadała ich relacja..powiedziałam,że przecież ja o tym samym mówię...tak więc jesli kolezanka będzie chciala ograniczyć kontakty albo je w ogóle zerwać to on to uszanuje ale ze swojej strony albo ze względu na mnie tego nie zrobi..
i on po tym wszystkim pyta sie czy wieczorem się pokochamy...wiesz bywalec po takim pytaniu czuje się jakby ktoś dał mi w twarz

"winno tak być, a tak nie jest więc gdzieś jest przyczyna tego, zatem nie ma sensu myślenie jak winno być, tylko szukanie przyczyn problemu, który ten kryzys pogłebia"

a ja wolałabym zniwelować samą przyczyne kryzysu, nie tylko elementy go pogłębiające a do tego potrzebna wola męża

to wszystko co napisałaś jest faktem, mozliwe że obecne moje zachowanie pogłębia kryzys ale żeby postepować inaczej, żeby spojrzeć w stronę męża przychylnym okiem potrzebuje słowa przepraszam z jego strony, przynajmniej stwierdzenie, że nie wiedział,ze swoim postepwaniem mnie rani...cokolwiek
ja przecież tolerowałam obecną i wszystkie pozostałe kolezanki do czasu, gdy nie wyszło, że ona jest wazniejsza ode mnie
co prawda mąż twierdzi, że ja jestem na pierwszym miejscu ale jego postepowanie mówi co innego,

dla męza bliskość jest ważna, jej brak to takie moje "nie" na jego zachowanie..zresztą on o tym wie, same słowa nie docierają
nie mam zamiaru sexem zatrzymywać go przy sobie, moje ciało już było kartą przetargową o odrobinę zainteresowania i czułości, nigdy wiecej

"może też i być tak, że relacja męża z przyjaciółką się rozwijać nadal będzie, ale na pewno po takich przemianach siebie i postrzegania siebie jako fajna, mądra, zaradna, silna… to nie będzie tak boleć, poradzisz sobie z tym"
boli zawsze tym bardziej,że taka zaradna, silna to ja właśnie byłam gdy mąż ropoczynał swoją przyjaźń,
kiedyś spytałam co takiego w niej jest,że jest taka fajna...powiedział, że ze mną nie wypije flaszki na wale przy Wisle, nie bedzie siedział przed blokiem z piwem w ręku ..a z nią tak...racja ja nie mogę sobie na taki "luzacki" styl pozwolić, gdyby ktoś mnie zobaczył w takiej akcji mogłabym mieć problem z pracą a i syn lepiej,żeby nie miał takiego wzoru...

dla mnie zachowanie męza jest zdradą emocjonalną
bez słowa przepraszam nie widzę mozliwości naprawy naszych stosunków, a on nie widzi swojej winy, spytałam kiedys czy gdyby jakiś facet pisał do mnie takie smsy i spotykalibyśmy się czy nie widziałby w tym nic złego...no...widziałby...
spytałam czy przewiduje,ze przestanie sie z nią widywać...tak..jest taka mozliwosc, gdy ona spotka swoją druga połówkę i tamtemu nie bedzie odpowiadała ich relacja..powiedziałam,że przecież ja o tym samym mówię...tak więc jesli kolezanka będzie chciala ograniczyć kontakty albo je w ogóle zerwać to on to uszanuje ale ze swojej strony albo ze względu na mnie tego nie zrobi..
i on po tym wszystkim pyta sie czy wieczorem się pokochamy...wiesz bywalec po takim pytaniu czuje się jakby ktoś dał mi w twarz

[róża]

Cytat:

bez słowa przepraszam nie widzę mozliwości naprawy naszych stosunków,

Przepraszam jest tam, gdzie świadomość krzywdy drugiego człowieka, chęć naprawy. W sytuacji, jaką opisujesz byłoby ono słowem pustym, wyzutym ze swojego sensu. Może więc dobrze, że nie pada. Jest spójność pomiędzy sercem i ustami...

Cytat:

bez słowa przepraszam nie widzę mozliwości naprawy naszych stosunków,

Przepraszam jest tam, gdzie świadomość krzywdy drugiego człowieka, chęć naprawy. W sytuacji, jaką opisujesz byłoby ono słowem pustym, wyzutym ze swojego sensu. Może więc dobrze, że nie pada. Jest spójność pomiędzy sercem i ustami...

[bywalec]

post był analiza do czego zachowania każdego doprowadzają w związku, z róznych dziejących się w nim przyczyn…a które wpływaja na całość małżeństwa.

Twój kryzys rozpoczął się na długo przed znajomością z przyjaciólka, ona jest tylko kolejną przyczyna tego, że coś innego jest problemem. Cofnij się do czasu sprzed znajomości z przyjaciólką, która dała mus wsparcie, a którego ty już nie potrafiłas dawać… jakie było myślenie wtedy, że pozwalałaś na to…takie jak dziś jak mówisz…wiem do czego może doprowadzić mężą ta znajomość, ale zabronić niczego mu mogę…”zdaję sobie sprawę, że może być taka sytuacja, ze ich relacje wejdą na inne tory, nie mam na to wpływu, ja chcę tylko z czystym sumieniem móc powiedzić, że ze swej strony zrobiłam wszystko,żeby utrzymac małżeństwo”… po sprowokowaniu cie do przemyśleń, że to może doprowadzić do zdrady, z którą mogłabyś sobie nie poradzić zaczełaś inaczej myśleć, buntować się… gdyby takiej prowokacji nie było może nadal byś żyłą w przekonaniu, że muszę być cierpliwa, powinna ustąpić dla dobra małżeństwa, czy takie myślenie było i w przeszłości…

teraz pytanie, co takie przekonanie wywołuje? Poczucie winy bo sama uważam, że kłamiąc nie jestem do końca niewinna, w związku z tym przyzwalam i drugiej osobie na moralnie złe zachowania mnie karzące?
Widzisz być może, gdybyś uwolniła się od tego poczucia winy za kłamstwo jakiego się dopuściłaś być może twoje sumienie czyste od tego, pozwoliło by ci na realne przeciwstawianie się pewnym zachowaniom męża. Być może jest i tak, że poczucie winy jakie nosisz w sercu wcale takim nie jest, tylko ty sama przez lata trwania takim myśleniu sama się karzesz, może doświadczenia z przeszłości nie są twoją wina, tylko czyimś wmówieniem ci tego… jak dziś łatwo wmówić mężowi ci pewne rzeczy i zmusić tym do ustępliwości a ty z tego samego przekonania ustępujesz zgadzając się na coś…

Niewątpliwie, nosisz w sobie jakieś przekonanie, które mocno zaburza twoje postrzeganie rzeczywistości, a które doprowadza osoby z Toba żyjące do możliwości zmanipulowania cie pod własne potrzeby dobra. Uwolnij się od tego, przerób pewne myślenie a być może coś dobrego z tego nie tylko dla ciebie wyniknie, ale tez i dla męża.
Bo jak widac męża uczucia nie do końca są w stosunku do ciebie puste, na tej podstawie można coś jeszcze budować, potem gdy one się wypala, nie będzie czego już budowac, pytanie tylko czy ty także jesteś w stanie to uczucie przerobić, zmierzyć się z własnym problemem. Czy ty pragniesz być z mężem mimo zranien jakie wypierasz i starasz się tłumaczyc.


Wiesz dlaczego ludzie kłamia? Bo mają z tego okreslona korzyść, by podnieść swoją zaniżoną samoocene, by uchronić kogoś przed cierpieniem, ale zawsze przyczyną jest własny interes. Osoba która świadomie uważa, że kłamie kogoś innego jest w konflikcie sama ze soba, dlatego tak trudno jej się z tym godzić i życ. A zyjąc z takim przekonaniem i z takim poczuciem winy trudno o dobrą samoocene siebie, jak i widzieć w innych dobre rzeczy, trudno tez tworzyć zdrowe relacje nie oparte na ciągłym własnym takim zachowaniu, które świadczy o ustepowaniu w geście pokuty…a które daja zaczątek takiej osobie do ranienia nas, i czynów złych, ma ograniczone możliwości zobaczenia tego taka osoba, bo jej nie pozwalam na to, a jak do tego dodać jeszcze brak jakiś zasad moralnych samej tej osoby…to już rodzi się przekonanie u takich osób -przeciez w tym nie ma nic złego…godzi się na to, więc jest ok…nie ma tylko świadomości skąd się ta zgoda bierze i co jest u jej zródła przyczyna…
a przyczyną jest sama przecież kłamie, sama przeciez jestem nie w porządku jak mogę wymagać by ktoś inny był w porządku… i w takie błedne koło ludzie się wkręcają myśleniem, że brak ujawnienia kłamstwa jest lepszym wyjściem, niż pokazanie światu jaka jestem na prawde, a prawda może wcale nie być taka jak myslisz…że to kłamstwo…tylko ktoś sprzedał ci to a ty kupiłas bo sam miał w tym własny interes byś tak myślała o nim.
I dlatego, oprócz wsparcia duchowego jakie masz w swoim przewodniku, proponuje dołączyc wsparcie psychologiczne by zobaczyc realia nie takim jakie postrzegasz i swoim zachowaniam naginasz by i inni widzieli ale takimi jakie są na prawde, odarte z kłamstwa, iluzji i skrywania.

Ważna dla ciebie opinia innych jest przeszkodą do mówienia prawdy i wyzwolenia się tego poczucia winy..i przekonania jak mnie zobaczą inna to odrzucą, to nie prawdą jest jak i nie koniecznie jak pisałam świat musi wiedzieć o tym, ale ty musisz zdawać sobie sprawe do czego takie myślenie doprowadza…
Kiedy byłem dzieckiem nie obchodziło mnie co mówią o mnie inni ludzie,
kiedy byłem nastolatkiem to co mówili o mnie ludzie miało wagę życia i śmierci, teraz kiedy jestem starcem wiem, że tak naprawdę nigdy nie obchodziłem innych ludzi"

post był analiza do czego zachowania każdego doprowadzają w związku, z róznych dziejących się w nim przyczyn…a które wpływaja na całość małżeństwa.

Twój kryzys rozpoczął się na długo przed znajomością z przyjaciólka, ona jest tylko kolejną przyczyna tego, że coś innego jest problemem. Cofnij się do czasu sprzed znajomości z przyjaciólką, która dała mus wsparcie, a którego ty już nie potrafiłas dawać… jakie było myślenie wtedy, że pozwalałaś na to…takie jak dziś jak mówisz…wiem do czego może doprowadzić mężą ta znajomość, ale zabronić niczego mu mogę…”zdaję sobie sprawę, że może być taka sytuacja, ze ich relacje wejdą na inne tory, nie mam na to wpływu, ja chcę tylko z czystym sumieniem móc powiedzić, że ze swej strony zrobiłam wszystko,żeby utrzymac małżeństwo”… po sprowokowaniu cie do przemyśleń, że to może doprowadzić do zdrady, z którą mogłabyś sobie nie poradzić zaczełaś inaczej myśleć, buntować się… gdyby takiej prowokacji nie było może nadal byś żyłą w przekonaniu, że muszę być cierpliwa, powinna ustąpić dla dobra małżeństwa, czy takie myślenie było i w przeszłości…

teraz pytanie, co takie przekonanie wywołuje? Poczucie winy bo sama uważam, że kłamiąc nie jestem do końca niewinna, w związku z tym przyzwalam i drugiej osobie na moralnie złe zachowania mnie karzące?
Widzisz być może, gdybyś uwolniła się od tego poczucia winy za kłamstwo jakiego się dopuściłaś być może twoje sumienie czyste od tego, pozwoliło by ci na realne przeciwstawianie się pewnym zachowaniom męża. Być może jest i tak, że poczucie winy jakie nosisz w sercu wcale takim nie jest, tylko ty sama przez lata trwania takim myśleniu sama się karzesz, może doświadczenia z przeszłości nie są twoją wina, tylko czyimś wmówieniem ci tego… jak dziś łatwo wmówić mężowi ci pewne rzeczy i zmusić tym do ustępliwości a ty z tego samego przekonania ustępujesz zgadzając się na coś…

Niewątpliwie, nosisz w sobie jakieś przekonanie, które mocno zaburza twoje postrzeganie rzeczywistości, a które doprowadza osoby z Toba żyjące do możliwości zmanipulowania cie pod własne potrzeby dobra. Uwolnij się od tego, przerób pewne myślenie a być może coś dobrego z tego nie tylko dla ciebie wyniknie, ale tez i dla męża.
Bo jak widac męża uczucia nie do końca są w stosunku do ciebie puste, na tej podstawie można coś jeszcze budować, potem gdy one się wypala, nie będzie czego już budowac, pytanie tylko czy ty także jesteś w stanie to uczucie przerobić, zmierzyć się z własnym problemem. Czy ty pragniesz być z mężem mimo zranien jakie wypierasz i starasz się tłumaczyc.


Wiesz dlaczego ludzie kłamia? Bo mają z tego okreslona korzyść, by podnieść swoją zaniżoną samoocene, by uchronić kogoś przed cierpieniem, ale zawsze przyczyną jest własny interes. Osoba która świadomie uważa, że kłamie kogoś innego jest w konflikcie sama ze soba, dlatego tak trudno jej się z tym godzić i życ. A zyjąc z takim przekonaniem i z takim poczuciem winy trudno o dobrą samoocene siebie, jak i widzieć w innych dobre rzeczy, trudno tez tworzyć zdrowe relacje nie oparte na ciągłym własnym takim zachowaniu, które świadczy o ustepowaniu w geście pokuty…a które daja zaczątek takiej osobie do ranienia nas, i czynów złych, ma ograniczone możliwości zobaczenia tego taka osoba, bo jej nie pozwalam na to, a jak do tego dodać jeszcze brak jakiś zasad moralnych samej tej osoby…to już rodzi się przekonanie u takich osób -przeciez w tym nie ma nic złego…godzi się na to, więc jest ok…nie ma tylko świadomości skąd się ta zgoda bierze i co jest u jej zródła przyczyna…
a przyczyną jest sama przecież kłamie, sama przeciez jestem nie w porządku jak mogę wymagać by ktoś inny był w porządku… i w takie błedne koło ludzie się wkręcają myśleniem, że brak ujawnienia kłamstwa jest lepszym wyjściem, niż pokazanie światu jaka jestem na prawde, a prawda może wcale nie być taka jak myslisz…że to kłamstwo…tylko ktoś sprzedał ci to a ty kupiłas bo sam miał w tym własny interes byś tak myślała o nim.
I dlatego, oprócz wsparcia duchowego jakie masz w swoim przewodniku, proponuje dołączyc wsparcie psychologiczne by zobaczyc realia nie takim jakie postrzegasz i swoim zachowaniam naginasz by i inni widzieli ale takimi jakie są na prawde, odarte z kłamstwa, iluzji i skrywania.

Ważna dla ciebie opinia innych jest przeszkodą do mówienia prawdy i wyzwolenia się tego poczucia winy..i przekonania jak mnie zobaczą inna to odrzucą, to nie prawdą jest jak i nie koniecznie jak pisałam świat musi wiedzieć o tym, ale ty musisz zdawać sobie sprawe do czego takie myślenie doprowadza…
Kiedy byłem dzieckiem nie obchodziło mnie co mówią o mnie inni ludzie,
kiedy byłem nastolatkiem to co mówili o mnie ludzie miało wagę życia i śmierci, teraz kiedy jestem starcem wiem, że tak naprawdę nigdy nie obchodziłem innych ludzi"