[Kami]

Witam,

Czytam od dłuzszego czasu Forum, jakiś czas temu nawet miałam swój wątek...myślałam że ja dojrzałam, mój mąż dojrzał i problem znikł...ale niestety tak się nie stało. Kłótnie zdarzają się dużo rzadziej - ale efekty po kłótni są dużo cięższe i trudniejsze! Mąż stał się dużo agresywniejszy, wczoraj doszło do nieporozumienia,a reakcja męża mnie strasznie zaskoczyła. jak jest człowiekiem spokojnym, zaczął przeklinać, krzyczeć, wyrywać się - próbowałam go zatrzymać i spóbować porozmaiać! Jego zachowanie było dość agresywne. Jest mi strasznie ciężko, oczywiście strategia męża jest jak zawsze ta sama -zawsze po kłótni obwinia mnie (nawet jeśli tego nie mówi -to da się to odczuć), jest wycowany, obrażony, nie oddzywa się, unika mnie i oczywiście nie chce rozmaiwiać!
Z mojej strony wygląda to tak -ja na pewno popełniłam znowu wczoraj jakiś błąd (miałam trochę gorszy humor i chyba nieświadomie zaczęłm narzekac na brak kontaktu, czułości między nami) i to go rozwścieczyło -ale to była moja chwila słabości! Chciałam później porozmaiwać, przeprosić -ale nie dało sie -Ściana, mur nie do przebicia!

Nie wiem co robić, znowu mam zadzwonić pierwsza -mam mieszane uczucia! czy trzymanie tej sytuacji w napięciu, nie oddzywanie sie poprawi tą sytuację? Ala pojawia sie we mnie opór, że to znowu ja mam wyjść pierwsza. Tez sie czuje urażona, zraniona - mąż zaczął wczoraj wykrzykiwać różne rzeczy.
czuje się bezradna, nie wiem co mogę zrobić żeby naprawić tą sytuację???!

prosze o wsparcie i pomoc!

Witam,

Czytam od dłuzszego czasu Forum, jakiś czas temu nawet miałam swój wątek...myślałam że ja dojrzałam, mój mąż dojrzał i problem znikł...ale niestety tak się nie stało. Kłótnie zdarzają się dużo rzadziej - ale efekty po kłótni są dużo cięższe i trudniejsze! Mąż stał się dużo agresywniejszy, wczoraj doszło do nieporozumienia,a reakcja męża mnie strasznie zaskoczyła. jak jest człowiekiem spokojnym, zaczął przeklinać, krzyczeć, wyrywać się - próbowałam go zatrzymać i spóbować porozmaiać! Jego zachowanie było dość agresywne. Jest mi strasznie ciężko, oczywiście strategia męża jest jak zawsze ta sama -zawsze po kłótni obwinia mnie (nawet jeśli tego nie mówi -to da się to odczuć), jest wycowany, obrażony, nie oddzywa się, unika mnie i oczywiście nie chce rozmaiwiać!
Z mojej strony wygląda to tak -ja na pewno popełniłam znowu wczoraj jakiś błąd (miałam trochę gorszy humor i chyba nieświadomie zaczęłm narzekac na brak kontaktu, czułości między nami) i to go rozwścieczyło -ale to była moja chwila słabości! Chciałam później porozmaiwać, przeprosić -ale nie dało sie -Ściana, mur nie do przebicia!

Nie wiem co robić, znowu mam zadzwonić pierwsza -mam mieszane uczucia! czy trzymanie tej sytuacji w napięciu, nie oddzywanie sie poprawi tą sytuację? Ala pojawia sie we mnie opór, że to znowu ja mam wyjść pierwsza. Tez sie czuje urażona, zraniona - mąż zaczął wczoraj wykrzykiwać różne rzeczy.
czuje się bezradna, nie wiem co mogę zrobić żeby naprawić tą sytuację???!

prosze o wsparcie i pomoc!

[Renata23]

Jeżeli widzisz ze jest brak uczucia z jego strony to pierwszy sygnał ze coś jest nie tak , w mojej sytuacji tak było tez pytałam co robić pytałam go co się dzieje odpowiadała ze wszystko w porządku ze przesadzam a on miał ta drugą teraz to wiem nie rób tych błędów co ja nie nadskakuj Ty wycofaj, otwórz mu klatkę, gdzieś przeczytałam bardzo mądre słowa nie należny latać tego co się wali , niech się zwali daj temu upaść jeżeli macie solidny fundament to postawicie wszystko od nowa takie łatanie to agonia.
Wydaje mi się ze masz syndrom kobiety które kochają za bardzo a to właśnie prowadzi do rozpadu małżeństwa wiem to z własnego doświadczenia. Przeżyłam bardzo trudne chwile chciałam umrzeć nie wiedziałam jak żyć dużo opowiadać mogę polecić Ci modlitwę ale pamiętaj nie jest łatwo, szatan wie na czym Ci najbardziej zależy i będzie robił wszystko żeby zniszczyć Ci małżeństwo możesz do mnie napisać Rrenata780@interia.pl

Jeżeli widzisz ze jest brak uczucia z jego strony to pierwszy sygnał ze coś jest nie tak , w mojej sytuacji tak było tez pytałam co robić pytałam go co się dzieje odpowiadała ze wszystko w porządku ze przesadzam a on miał ta drugą teraz to wiem nie rób tych błędów co ja nie nadskakuj Ty wycofaj, otwórz mu klatkę, gdzieś przeczytałam bardzo mądre słowa nie należny latać tego co się wali , niech się zwali daj temu upaść jeżeli macie solidny fundament to postawicie wszystko od nowa takie łatanie to agonia.
Wydaje mi się ze masz syndrom kobiety które kochają za bardzo a to właśnie prowadzi do rozpadu małżeństwa wiem to z własnego doświadczenia. Przeżyłam bardzo trudne chwile chciałam umrzeć nie wiedziałam jak żyć dużo opowiadać mogę polecić Ci modlitwę ale pamiętaj nie jest łatwo, szatan wie na czym Ci najbardziej zależy i będzie robił wszystko żeby zniszczyć Ci małżeństwo możesz do mnie napisać Rrenata780@interia.pl

[w.z.]

[Kami]

Najgorszy jest taki upór, który wciaż rośnie...im więcej takich sytuacji tym gorzej przełamać te lody. Na początku takich sytuacji - starałam się nie trzymac urazy w sobie szybko póbowałam zażartować, uśmiechnąć się, machnąć ręką! Zdaje sobie sprawe, że gniew, agresja z mojej strony nie pomoże a nieumozliwi poprawę. Ale poczucie, że ktoś widzi we mnie tylko problem i sytuacje, w których zostają przekroczone granice "przywoitości", poczucie niesprawiedliwego potraktowania to wszystko strasznie blokuje i zniechęca to wyciągnięcia ręki.
Pojawia się we mnie takie poczucie, że jeśli wciąż będę ja wyciągać rękę to mój mąż przyzna że to faktycznie wszystko moja wina, nie poczuje że on równiez ma wpływ na relacje między nami, że również zdarza mu się przekroczyć jakies granice, zranić mnie. ja czasem mam wrażenie że albo nie chce tego widzieć, ale faktycznie tego nie zauważa ;((((
Sprawia trochę wrażenie - wiecznie obrażonego chłopca...

Najgorszy jest taki upór, który wciaż rośnie...im więcej takich sytuacji tym gorzej przełamać te lody. Na początku takich sytuacji - starałam się nie trzymac urazy w sobie szybko póbowałam zażartować, uśmiechnąć się, machnąć ręką! Zdaje sobie sprawe, że gniew, agresja z mojej strony nie pomoże a nieumozliwi poprawę. Ale poczucie, że ktoś widzi we mnie tylko problem i sytuacje, w których zostają przekroczone granice "przywoitości", poczucie niesprawiedliwego potraktowania to wszystko strasznie blokuje i zniechęca to wyciągnięcia ręki.
Pojawia się we mnie takie poczucie, że jeśli wciąż będę ja wyciągać rękę to mój mąż przyzna że to faktycznie wszystko moja wina, nie poczuje że on równiez ma wpływ na relacje między nami, że również zdarza mu się przekroczyć jakies granice, zranić mnie. ja czasem mam wrażenie że albo nie chce tego widzieć, ale faktycznie tego nie zauważa ;((((
Sprawia trochę wrażenie - wiecznie obrażonego chłopca...

[Renata23]

Skup się bardziej na sobie, bardziej niż zwykle zadbaj o siebie, na narzucaj się mężowi, ale bądź uprzejma uśmiechnięta i czekaj na jego propozycje napisz do mnie na meila

Skup się bardziej na sobie, bardziej niż zwykle zadbaj o siebie, na narzucaj się mężowi, ale bądź uprzejma uśmiechnięta i czekaj na jego propozycje napisz do mnie na meila

[w.z.]

[bywalec]

Tak Kami, kryzys narasta, a mąż coraz mocniej zachowuje się wycofująco i coraz mocniej reaguje na to co się dzieje… pewnie, że agresja to złe wyrażanie emocji, ale posłuchaj sama tego co piszesz…reakcja męża mnie zaskoczyła, spokojny człowiek nagłe zmienił sie w wulkan energii… a dlaczego?
Bo żona miała jak mówisz bardzo skromnie troche gorszy dzień, który dał prawo do usprawiedliwienia wywalenia emocji na innych… a że macie problem zarówno z okazywaniem jak i odbieraniem czytelnym emocji tak więc o problem, kłótnie nie trudno… ty złą, zmęczona, poirytowana nie potrafisz tego przekazać mężowi, on nie potrafi odczytać z twoich zachowań twojego nastroju…

Nie lepiej nauczyć się okazywania nastroju… tak by był czytelny dla drugiej strony, zamiast wywalać na nim flustracje dnia, być jeszcze obrażonym, że druga strona nie odczytuje ich jak należy? Ba nawet się nie domysla jakie emocje dziś targają mna?
Po wszystkim, Kami tobie przechodzi, bo naturalnie wywaliłaś emocje na zewnątrz, i już nie czujesz napięcia… dziwisz się jeszcze że mąż jednak jest obrażony, ale on dopiero po twoim wybuchu poczuł góre emocji do przerobienia… ale co znów robisz?

Znów nie rozumiesz, iż może on potrzebuje innego czasu niż ty do wyrównania nastroju i wyciszenia niż ty?
ma też do przerobienia i poczucie swojego udziału w tej kłótni i to, iż to ty się obrażasz na niego, choć w jego mniemaniu uważa, iż ty go sprowokowałaś do zachowań złych swoim gorszym dniem… nie czując się winna w jego oczach po wszystkim, widzi tak samo jak ty obrażonego mężą on widzi żone, tylko może i słusznie winną całemu zajściu po gorszym dniu?


Musi przerobić poczucie winy za swoje zachowanie agresywne, plus do tego na nowo poczuć do ciebie uczucia w miare potrzebne do choć poprawnych relacji…ale potrzebuje na to czasu, jak i twojej reakcji by mu w tym pomóc…piszesz znów ja mam podejść pierwsz…a ja spytam, kto był lub przeważnie jest osoba, która prowokuje takie sytuacje? Po któ®ych jak znów piszesz, on cie obrażą…czy tylko on? Czy ty nie stosujesz w kłótni personalnych wycieczek? Słowa ranią głęboko, ale mówione w emocjach, mają inne znaczenie,
Warto się zastanowić jak ja sama wyrażam emocje w momencie gdy jak piszesz mam troche gorszy dzień, jak to moje zachowanie wtedy wpływa na innych, do jakich zachowań prowokuje potem zastanowić się nad tym i podejmować prace nad ciągła zmiana tych zachowań…

I dlaczego ktos ma pierwszy wyciągnąć ręke… bo to tez i dla drugiej osoby znak, że ta osoba poczuwa się do winy, iż sprowokowała kłótnie,
Nastepnym razem, jak będziesz miała zły dzień odreraguj inaczej… zastanów się jak przeważnie się czujesz, jak wyrażasz złość? na kim? Jak to się przeważnie kończy i czy gdybyś coś zmieniła w schemacie tych zachowań do czegoś by nie doszło, mówie o kłótni… czy gdybyś się zatrzymała na pojmowaniu dziś czuje się zdenerwowana, mówie innym zchodzić mi z drogi… szczególnie panuje nad tym co mówie, by innych nie urazić, zobaczysz że można lepiej kontrolować to co się dzieje z Toba, nie raniąc innych… tak troche pozwalamy sobie sami emocjom rządzić nami, doprowadzać nas do myślenia jeszcze, iż to druga osoba powinna to zrozumieć, bo przecież jestem zła, i mam prawo do wyrażania jej w zły sposób a ona powinna wtedy mnie przytulić, wiedzieć iż jest mi źle… niby skąd ma to wiedzieć, plus do tego sam może mieć dziś zły dzień i być skoncentrowany na sobie, a przez to może mu umknąc twój nastrój…. Lepiej o nim mówić, innym, by nasze zachowania, emocje były czytelne dla nich… zamiast musieli się domyślać…

Tak Kami, kryzys narasta, a mąż coraz mocniej zachowuje się wycofująco i coraz mocniej reaguje na to co się dzieje… pewnie, że agresja to złe wyrażanie emocji, ale posłuchaj sama tego co piszesz…reakcja męża mnie zaskoczyła, spokojny człowiek nagłe zmienił sie w wulkan energii… a dlaczego?
Bo żona miała jak mówisz bardzo skromnie troche gorszy dzień, który dał prawo do usprawiedliwienia wywalenia emocji na innych… a że macie problem zarówno z okazywaniem jak i odbieraniem czytelnym emocji tak więc o problem, kłótnie nie trudno… ty złą, zmęczona, poirytowana nie potrafisz tego przekazać mężowi, on nie potrafi odczytać z twoich zachowań twojego nastroju…

Nie lepiej nauczyć się okazywania nastroju… tak by był czytelny dla drugiej strony, zamiast wywalać na nim flustracje dnia, być jeszcze obrażonym, że druga strona nie odczytuje ich jak należy? Ba nawet się nie domysla jakie emocje dziś targają mna?
Po wszystkim, Kami tobie przechodzi, bo naturalnie wywaliłaś emocje na zewnątrz, i już nie czujesz napięcia… dziwisz się jeszcze że mąż jednak jest obrażony, ale on dopiero po twoim wybuchu poczuł góre emocji do przerobienia… ale co znów robisz?

Znów nie rozumiesz, iż może on potrzebuje innego czasu niż ty do wyrównania nastroju i wyciszenia niż ty?
ma też do przerobienia i poczucie swojego udziału w tej kłótni i to, iż to ty się obrażasz na niego, choć w jego mniemaniu uważa, iż ty go sprowokowałaś do zachowań złych swoim gorszym dniem… nie czując się winna w jego oczach po wszystkim, widzi tak samo jak ty obrażonego mężą on widzi żone, tylko może i słusznie winną całemu zajściu po gorszym dniu?


Musi przerobić poczucie winy za swoje zachowanie agresywne, plus do tego na nowo poczuć do ciebie uczucia w miare potrzebne do choć poprawnych relacji…ale potrzebuje na to czasu, jak i twojej reakcji by mu w tym pomóc…piszesz znów ja mam podejść pierwsz…a ja spytam, kto był lub przeważnie jest osoba, która prowokuje takie sytuacje? Po któ®ych jak znów piszesz, on cie obrażą…czy tylko on? Czy ty nie stosujesz w kłótni personalnych wycieczek? Słowa ranią głęboko, ale mówione w emocjach, mają inne znaczenie,
Warto się zastanowić jak ja sama wyrażam emocje w momencie gdy jak piszesz mam troche gorszy dzień, jak to moje zachowanie wtedy wpływa na innych, do jakich zachowań prowokuje potem zastanowić się nad tym i podejmować prace nad ciągła zmiana tych zachowań…

I dlaczego ktos ma pierwszy wyciągnąć ręke… bo to tez i dla drugiej osoby znak, że ta osoba poczuwa się do winy, iż sprowokowała kłótnie,
Nastepnym razem, jak będziesz miała zły dzień odreraguj inaczej… zastanów się jak przeważnie się czujesz, jak wyrażasz złość? na kim? Jak to się przeważnie kończy i czy gdybyś coś zmieniła w schemacie tych zachowań do czegoś by nie doszło, mówie o kłótni… czy gdybyś się zatrzymała na pojmowaniu dziś czuje się zdenerwowana, mówie innym zchodzić mi z drogi… szczególnie panuje nad tym co mówie, by innych nie urazić, zobaczysz że można lepiej kontrolować to co się dzieje z Toba, nie raniąc innych… tak troche pozwalamy sobie sami emocjom rządzić nami, doprowadzać nas do myślenia jeszcze, iż to druga osoba powinna to zrozumieć, bo przecież jestem zła, i mam prawo do wyrażania jej w zły sposób a ona powinna wtedy mnie przytulić, wiedzieć iż jest mi źle… niby skąd ma to wiedzieć, plus do tego sam może mieć dziś zły dzień i być skoncentrowany na sobie, a przez to może mu umknąc twój nastrój…. Lepiej o nim mówić, innym, by nasze zachowania, emocje były czytelne dla nich… zamiast musieli się domyślać…

[Kami]

Dziękuje Wam za odpowiedzi.
Bywalec Twoja wypowiedź trochę mnie zaskoczyła... przeczytałam to co napisałeś kilka razy i przyznam szczerze że nie zdawałam sobie sprawy, że tak to może wyglądać. Choc takie sytuację miały miejsce wczesniej, to nie potrafiłam znaleźć w sobie problemu. Jest mi wstyd... najgorsze jest to że w teorii wygląda to wszystko na tak oczywiste, ale faktycznie jak pojawiają się emocje to wszystkie przyzwoite zachowani idą w kąt i wypływają ze mnie jak lawa... Kilka razy słyszałam z ust męża, że ja go prowokuję... ale nie rozumiałam tego (myslałam sobie przecież każdy ma prawo mieć zły dzień- ale nie sądziłam że to takie zachowanie rozkapryszonej małej dziewczynki -wszyscy muszą się dowiedzieć że mam jakieś napięcia i emocje i biada temu który tego nie odczyta i i odpowiednio nie zareaguje) Nie jest łatwo pisac o swoich ułomnościach...ale dziękuje że ułatwiacie mi je w sobie znaleźć żeby nad nimi pracować!

Przeprosiłam wczoraj męża... ale widziałam że nie chce rozmawiać... więc nie naciskałm i nie dręczyłam pytaniami.

Proszę o modlitwe!

Dziękuje Wam za odpowiedzi.
Bywalec Twoja wypowiedź trochę mnie zaskoczyła... przeczytałam to co napisałeś kilka razy i przyznam szczerze że nie zdawałam sobie sprawy, że tak to może wyglądać. Choc takie sytuację miały miejsce wczesniej, to nie potrafiłam znaleźć w sobie problemu. Jest mi wstyd... najgorsze jest to że w teorii wygląda to wszystko na tak oczywiste, ale faktycznie jak pojawiają się emocje to wszystkie przyzwoite zachowani idą w kąt i wypływają ze mnie jak lawa... Kilka razy słyszałam z ust męża, że ja go prowokuję... ale nie rozumiałam tego (myslałam sobie przecież każdy ma prawo mieć zły dzień- ale nie sądziłam że to takie zachowanie rozkapryszonej małej dziewczynki -wszyscy muszą się dowiedzieć że mam jakieś napięcia i emocje i biada temu który tego nie odczyta i i odpowiednio nie zareaguje) Nie jest łatwo pisac o swoich ułomnościach...ale dziękuje że ułatwiacie mi je w sobie znaleźć żeby nad nimi pracować!

Przeprosiłam wczoraj męża... ale widziałam że nie chce rozmawiać... więc nie naciskałm i nie dręczyłam pytaniami.

Proszę o modlitwe!

[Pollyanna]

Bywalec dzieki za Twoj wpis, mi tez dal duzo do myslenia i zastanowienia sie nad soba. Wydrukuje chyba to co napisales i bede co jakis czas czytac.

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie.

Bywalec dzieki za Twoj wpis, mi tez dal duzo do myslenia i zastanowienia sie nad soba. Wydrukuje chyba to co napisales i bede co jakis czas czytac.

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie.

[Elżbieta1974]

Tak macie rację, bywalec pokazał męski punkt widzenia, który dla nas kobiet jest czasem zupełnie niezrozumiały, nie wolno Ci się Kami obrażać, ciągnąć w swoją stronę, że ja też jestem obrażona, że też skrzywdzona, bo to jest działanie szatana!!! Rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa, ale nie przy emocjach, lecz gdy one opadną, bo emocje, to najgorsze co może być w rozwiązywaniu problemów!!! Polecam książki Kryzys wieku średniego, autor: Jacques Gauthier, czy Jacek Pulikowski Ewa czuje inaczej, Warto naprawić małżeństwo,
Jeśli każde z was będzie czekać, aż druga strona pierwsza wyciągnie rękę, to możecie przejść całę życie obok siebie lub co gorsza pewnego dnia dojdziesz do wniosku, że mąż po prostu odejdzie. Gdy widzisz, że coś jest nie tak w związku należy to naprawiać, a nie czekać. Niestety z właśnego doświadczenia wiem, że kryzys w małżeństwie jestjak grypa - nieleczona szybko i skutecznie przechodzi w zapalenie płuc! I pamiętaj małżeństwo to nie dziecinada, gdzie można się obrażać. Pomogły mi to zrozumieć wpisy mądrych forumowiczów i ksiązki o których napisałam!

Będę pamietać o Tobie w modlitwie!
łuc,

Tak macie rację, bywalec pokazał męski punkt widzenia, który dla nas kobiet jest czasem zupełnie niezrozumiały, nie wolno Ci się Kami obrażać, ciągnąć w swoją stronę, że ja też jestem obrażona, że też skrzywdzona, bo to jest działanie szatana!!! Rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa, ale nie przy emocjach, lecz gdy one opadną, bo emocje, to najgorsze co może być w rozwiązywaniu problemów!!! Polecam książki Kryzys wieku średniego, autor: Jacques Gauthier, czy Jacek Pulikowski Ewa czuje inaczej, Warto naprawić małżeństwo,
Jeśli każde z was będzie czekać, aż druga strona pierwsza wyciągnie rękę, to możecie przejść całę życie obok siebie lub co gorsza pewnego dnia dojdziesz do wniosku, że mąż po prostu odejdzie. Gdy widzisz, że coś jest nie tak w związku należy to naprawiać, a nie czekać. Niestety z właśnego doświadczenia wiem, że kryzys w małżeństwie jestjak grypa - nieleczona szybko i skutecznie przechodzi w zapalenie płuc! I pamiętaj małżeństwo to nie dziecinada, gdzie można się obrażać. Pomogły mi to zrozumieć wpisy mądrych forumowiczów i ksiązki o których napisałam!

Będę pamietać o Tobie w modlitwie!
łuc,

[Kami]

Dziękuje za odpowiedzi,
Tak zgadzam się, że obrażanie to najgorsza droga do pojednania, ale tak szczerze czy każdemu z was łato przychodzi pierwszemu/ pierwszej wyciągnąć rękę?
Zwłaszcza kiedy zamiast spokojnej rozmowy, słysze wyrzuty, oskarżenia w takiej atmoserze nawet jesli trochę rozumiem swój błąd - zaczynam się bronić a nie słuchac co do mnie mówi mój mąż.
ja nie pamietam rozmowy spokojnej po nieporozumieniach, zawsze sa emocje i zawsze każdy zrzuca winę i sie broni...
Więc jak zrozumiec swoje błędy, kiedy nie potrafimy ze sobą rozmawiać...a każda kłotnia przynosi podział , mur między nami a nie zbliżenie....
Na pewno popełniam mnóstwo błędów.... chce je zmieniać...

Wczoraj pierwszy raz byłam na spotkaniu z psychologiem....czas zacząć przyjrzeć się sobie!!

Polecam sie w modlitwie!

Dziękuje za odpowiedzi,
Tak zgadzam się, że obrażanie to najgorsza droga do pojednania, ale tak szczerze czy każdemu z was łato przychodzi pierwszemu/ pierwszej wyciągnąć rękę?
Zwłaszcza kiedy zamiast spokojnej rozmowy, słysze wyrzuty, oskarżenia w takiej atmoserze nawet jesli trochę rozumiem swój błąd - zaczynam się bronić a nie słuchac co do mnie mówi mój mąż.
ja nie pamietam rozmowy spokojnej po nieporozumieniach, zawsze sa emocje i zawsze każdy zrzuca winę i sie broni...
Więc jak zrozumiec swoje błędy, kiedy nie potrafimy ze sobą rozmawiać...a każda kłotnia przynosi podział , mur między nami a nie zbliżenie....
Na pewno popełniam mnóstwo błędów.... chce je zmieniać...

Wczoraj pierwszy raz byłam na spotkaniu z psychologiem....czas zacząć przyjrzeć się sobie!!

Polecam sie w modlitwie!

[bywalec]

To nie męski punkt widzenia a ludzki sposób wyrażania i zachowywania się pod wpływem emocji, mężczyźni tak samo jak kobiety potrafią źle reagowac pod wpływem emocji… to nie emocje są złe, one są i nie są złe, coś nam mówią, że jakieś nasze potrzeby sa nie zaspokojone, że jesteśmy zmęczeni, niespokojni, smutni, zazdrośni, gniewni… to nie emocja jest zła, to ludzkie odczuwanie na jakąś rzeczywistość, sytuacje, złe jest reagowanie i zachowywanie pod wpływem emocji. Nie rozumiemy naszych emocji, nie doszukujemy się skąd się biora i co nam mówią, zamiast tego w wyuczony dla siebie sposób odreagowujemy do wewnątrz siebie, odczuwając i maja przy tym rózne symptomy choroby jak kołatanie serca, nagły lęk i panike, uczucie drżenia rąk, ciała…. lub na zewnątrz wywalając z całą agresją na innych nasze emocje. Stosujemy całą mase środków znieczulających te doznania jak alkohol, narkotyki inne używki, jedzenie…., czasmi może to być inny zamiennik znieczulania i nie dopuszczania do siebie odczuwania tego co boli powodując u siebie różne formy uzależnienia od czegoś bo to pozwala nam jakoś funkcjonować i poczuć się choc na chwile spokojnym.

Są to też wyuczone mechanizmy zachowan na te emocje, które stosujemy od lat, dlatego takie trudne do zmiany, nawykowe reakcje na złość, gniew, smutek, zamykamy się w sobie, blokujemy, nie potrafimy innym powiedzieć co się z anmi dzieje, bo sami często nie rozumiemy skąd się wzięła emocja, a jak wiemy… coś się z nami dzieje złego, odczuwamy złość to „szukamy” w nawykowy sposob kogoś na kim można odreagowac by poczuć się lepiej, jak już ją wywalimy na zewnątrz na chwile czujemy się spokojniejsi ale jak wiemy to nie jest dobra metoda odreagowywania bo czujemy się winne za to, że swoim zachowaniem doprowadziliśmy do kłótni, niezdrowej atmosfery w domu, pracy…i wcale nie jest lepiej, na jedną emocje nakłada się następna, gniew bo ktoś nie zrozumiał, bo nasze zachowanie wyzwoliło emocje w drugiej osobie, teraz obie strony musza sobie poradzić i ze swoimi emocjami, odszukac ich przyczyn, odreagować je a każdy ma swój czas na to by się uspokoic, i swój mechanizm zachowań plus modyfikacja ich pogłębianie jak wciąż trwa w takim emocjonalnym reagowaniu na stresowe sytuacje…

Raczej polecam poczytac więcej na temat emocji, ludzkich zachowań by zrozumieć gdzie jest problem, nauczyć się inaczej z korzyścią dla siebie reagowac, osób z nami żyjącymi dla naszych dzieci przede wszystkim dla których jesteśmy emocjonalnie niedostępni i ucza się od nas tych samych zachowań. Jak już wiemy jak się czujemy, umiemy je komunikowac, umiemy je nazywac co czujemy, pomagać dzieciom je rozumieć, nazywac i radzić sobie z nimi…mówiąć
- widze, ze się złościsz, bo nie możesz więcej oglądać bajek, ale to jest niezdrowe dla ciebie, musze dbać o twoje zdrowie, bo cie kocham, wiem, że czujesz się nietajnie, kocham cie mocno
Dziecko oczywiście, nie będzie rozumiec tego, iż to dla niego dobre, ale w ramionach matki, poradzi sobie z tym, wie że może czuć złość, uspokoi się i po chwili już jest uśmiechnięte i bawi się czym innym… ale jak mu nikt nie wytłumaczy, odrzuci, ukarze za płącz, reagowanie na złość to uczy się że nie można jej okazywac, nie rozumie skąd się wzięłą, czuje się skrzywdzone, i z takim bagażem wchodzi w swoje dorosłe życie, jak wyobrazić sobie, że życie to pasmo ciągłych takich narzucanych wyrzeczeń, które ucza nas czegoś to nie trudno zobaczyc jak łatwo można nauczyć się błędnych zachowań, których potem nawet nie rozumiemy dlaczego są złe…

To nie męski punkt widzenia a ludzki sposób wyrażania i zachowywania się pod wpływem emocji, mężczyźni tak samo jak kobiety potrafią źle reagowac pod wpływem emocji… to nie emocje są złe, one są i nie są złe, coś nam mówią, że jakieś nasze potrzeby sa nie zaspokojone, że jesteśmy zmęczeni, niespokojni, smutni, zazdrośni, gniewni… to nie emocja jest zła, to ludzkie odczuwanie na jakąś rzeczywistość, sytuacje, złe jest reagowanie i zachowywanie pod wpływem emocji. Nie rozumiemy naszych emocji, nie doszukujemy się skąd się biora i co nam mówią, zamiast tego w wyuczony dla siebie sposób odreagowujemy do wewnątrz siebie, odczuwając i maja przy tym rózne symptomy choroby jak kołatanie serca, nagły lęk i panike, uczucie drżenia rąk, ciała…. lub na zewnątrz wywalając z całą agresją na innych nasze emocje. Stosujemy całą mase środków znieczulających te doznania jak alkohol, narkotyki inne używki, jedzenie…., czasmi może to być inny zamiennik znieczulania i nie dopuszczania do siebie odczuwania tego co boli powodując u siebie różne formy uzależnienia od czegoś bo to pozwala nam jakoś funkcjonować i poczuć się choc na chwile spokojnym.

Są to też wyuczone mechanizmy zachowan na te emocje, które stosujemy od lat, dlatego takie trudne do zmiany, nawykowe reakcje na złość, gniew, smutek, zamykamy się w sobie, blokujemy, nie potrafimy innym powiedzieć co się z anmi dzieje, bo sami często nie rozumiemy skąd się wzięła emocja, a jak wiemy… coś się z nami dzieje złego, odczuwamy złość to „szukamy” w nawykowy sposob kogoś na kim można odreagowac by poczuć się lepiej, jak już ją wywalimy na zewnątrz na chwile czujemy się spokojniejsi ale jak wiemy to nie jest dobra metoda odreagowywania bo czujemy się winne za to, że swoim zachowaniem doprowadziliśmy do kłótni, niezdrowej atmosfery w domu, pracy…i wcale nie jest lepiej, na jedną emocje nakłada się następna, gniew bo ktoś nie zrozumiał, bo nasze zachowanie wyzwoliło emocje w drugiej osobie, teraz obie strony musza sobie poradzić i ze swoimi emocjami, odszukac ich przyczyn, odreagować je a każdy ma swój czas na to by się uspokoic, i swój mechanizm zachowań plus modyfikacja ich pogłębianie jak wciąż trwa w takim emocjonalnym reagowaniu na stresowe sytuacje…

Raczej polecam poczytac więcej na temat emocji, ludzkich zachowań by zrozumieć gdzie jest problem, nauczyć się inaczej z korzyścią dla siebie reagowac, osób z nami żyjącymi dla naszych dzieci przede wszystkim dla których jesteśmy emocjonalnie niedostępni i ucza się od nas tych samych zachowań. Jak już wiemy jak się czujemy, umiemy je komunikowac, umiemy je nazywac co czujemy, pomagać dzieciom je rozumieć, nazywac i radzić sobie z nimi…mówiąć
- widze, ze się złościsz, bo nie możesz więcej oglądać bajek, ale to jest niezdrowe dla ciebie, musze dbać o twoje zdrowie, bo cie kocham, wiem, że czujesz się nietajnie, kocham cie mocno
Dziecko oczywiście, nie będzie rozumiec tego, iż to dla niego dobre, ale w ramionach matki, poradzi sobie z tym, wie że może czuć złość, uspokoi się i po chwili już jest uśmiechnięte i bawi się czym innym… ale jak mu nikt nie wytłumaczy, odrzuci, ukarze za płącz, reagowanie na złość to uczy się że nie można jej okazywac, nie rozumie skąd się wzięłą, czuje się skrzywdzone, i z takim bagażem wchodzi w swoje dorosłe życie, jak wyobrazić sobie, że życie to pasmo ciągłych takich narzucanych wyrzeczeń, które ucza nas czegoś to nie trudno zobaczyc jak łatwo można nauczyć się błędnych zachowań, których potem nawet nie rozumiemy dlaczego są złe…

[Kami]

ja bradzo chętnie chce się nauczyć wyrażać i mówić o swoich emocjach i uczuciach, ale co jeśli mąż nie chce o tym słuchać?
Jak mamy sie tego uczyć, kiedy w dialogu zostaje sama....??
ja rozumiem, że ktoś może być zmęczony i przeciążony takimi sytuacjami... ale jastem człowiekiem, zdażają mi sie podknięcia nawet jeśli chce to zmienić...nic nie przychodzi od razu! czy nie powinnam oczekiwać od męża, żeby to zrozumiał i aby miał dla mnie jakąś choć niewielką wyrozumiałosć...
Naawiasem mówiąc, ja może bardzie prowokuje swoimi emocjami takie konflikty- ale mój mąż również nie potrafi wyrażażać swoich emocji w sposób konstruktywny.... i swumie tez mogę być czepliwa że nie umie a powinien! Koło sie zamyka...

Więc zostaje praca nad sobą, na tyle ile umiem, narazie bez męża -bo on nie chce i już!? Ewentualnie czekać aż mu przejdzie i aż mu sie zeche??

Pozdrawiam

ja bradzo chętnie chce się nauczyć wyrażać i mówić o swoich emocjach i uczuciach, ale co jeśli mąż nie chce o tym słuchać?
Jak mamy sie tego uczyć, kiedy w dialogu zostaje sama....??
ja rozumiem, że ktoś może być zmęczony i przeciążony takimi sytuacjami... ale jastem człowiekiem, zdażają mi sie podknięcia nawet jeśli chce to zmienić...nic nie przychodzi od razu! czy nie powinnam oczekiwać od męża, żeby to zrozumiał i aby miał dla mnie jakąś choć niewielką wyrozumiałosć...
Naawiasem mówiąc, ja może bardzie prowokuje swoimi emocjami takie konflikty- ale mój mąż również nie potrafi wyrażażać swoich emocji w sposób konstruktywny.... i swumie tez mogę być czepliwa że nie umie a powinien! Koło sie zamyka...

Więc zostaje praca nad sobą, na tyle ile umiem, narazie bez męża -bo on nie chce i już!? Ewentualnie czekać aż mu przejdzie i aż mu sie zeche??

Pozdrawiam

[bywalec]