Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Witam
Nigdy nie myślałam, że będę dzielić się swoimi problemami na forum, ale dopadło i mnie.
Jestem mężatką od 6 lat i od początku nie było różowo. Po ślubie z oszczędności zamieszkaliśmy z teściami wkrótce na świat przyszedł nasz syn i zaczęły się problemy. Teściowa uważała, że tylko ona wie najlepiej jak dbać o dziecko, a ja mam siedzieć cicho i robić co karze mój mąż nigdy mnie nie wspierał nigdy nie stanął po mojej stronie nie pomagał przy dziecku nigdy tak naprawdę się nim nie zajmował. nigdy w niczym mi nie pomagał ciągle porównywał mnie ze swoją matką. Nie dzielił się ze mną swoimi dochodami a wszystko przeznaczał na swoje potrzeby nowe telefony markowe ubrania, samochody i rozrywki. Jego rodzice kryli jego sprawki a wszystkie przyjemności pomagali mu sponsorować nie ważne czy mieliśmy coś na obiad ważne że on miał to co chciał. Tak to trwało ciągłe konflikty narastały. Po roku małżeństwa mąż znalazł sobie nowe ciekawsze zajęcie randki w sieci gdy go nakryłam usunął profile zapewniał o swojej miłości ale na krótko po jakimś czasie znów to zrobił. Wiele razy próbowałam go nakłonić żebyśmy zamieszkali osobno żeby odciął pempowine i dorósł do bycia mężem i ojcem ale dla niego liczyła się wygoda i jego zachcianki. W 6 rocznice naszego ślubu mąż mnie zdradził . Mąż i teściowie całą winą obarczyli mnie bo za dużo od niego wymagam że ciągle mam pretensje wyprowadziłam się z synem. Zamieszkałam u moich rodziców ze względu na daleką odległość musiałam zrezygnować z pracy. Nie mam nic bo wszystko mi zabrał jestem bez środków do życia. modle się o niego żeby dorósł i się opamiętał ale nie wiem czy będę w stanie wybaczyć. najbardziej szkoda mi syna bo on to bardzo przeżywa a jego ojciec teraz pokazuje jakim jest wspaniałym tatusiem ale to wszystko tylko na pokaz. Co robić
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-13, 23:43
Witaj Marietto na forum
Każdego z nas kiedyś dopada kryzys, ważne co z tym zrobimy.
Uciekniemy czy będziemy ratować ???
To forum to niezła kopalnia wiedzy i doświadczenia sycharków
marietta,
witaj,
tu na forum jest wiele takich historii, gdzie życie małżeńskie zostało zaburzone przez osoby trzecie choć bardzo kochające. Niestety nie kazdy rodzaj miłości jest poprawnie okazywany i nie każdy rodzaj m iłości potrafimy przyjąć. Aby zgodnie żyć z ludźmi trzeba wiele wiedzy , edukacji własnej, dobrej woli, ale przede wszystkim bożego prowadzenia.
Zachęcam do przeżywania kryzysu z Maryją. Ona najlepiej poprowadzi cię poprzez zranienia do uzdrowienia prowadząc cię nieustannie do Chrystusa. A że Bóg czyni wiele przez ludzkie ręce to zachęcam do słuchania rekolekcji i zapoznania się z innymi materiałami na forum. Samokształcenie pomoże Ci zrozumieć nie tylko innych, ale zwłaszcza siebie, dostrzec błędy i postarać się je eliminować. Każdy kryzys zaczynamy ujarzmiać poprawiając siebie, a nie drugą stronę " konfliktu".
Zapraszam do Róż Różańcowych , łatwiej wymodlić łaski we wspólnocie, szczególnie gdy emocje nie zawsze pomagają się modlić w samotności.
http://www.kryzys.org/vie...=3925&start=882
Są możliwości także skorzystania z poradni małżeńskich i spotkań w Ogniskach Sychar.
A ponadto pisz o tym co ci doskwiera tu na forum. Sycharki wesprą radą na bieżąco.
Elżbieta1974 [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-14, 09:40
Kochana Marietto, póki się da rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać, rozmawiac....
O wszystkim, co cieszy, co boli, co dobre, co złe!
Ale nie wypominać, tylko rozmawiać, dopóki jest szansa na dialog!
Będę wspierać w modlitwie....
Pod Twoją obronę uciekamy się .....
kinga2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-14, 22:21
Święta Boża Rodzicielko....
Karolina12 [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-14, 22:57
Naszymi prośbami racz nie gardzić...
marietta [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-15, 12:33
Elżbieta1974 napisał/a:
Kochana Marietto, póki się da rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać, rozmawiac....
O wszystkim, co cieszy, co boli, co dobre, co złe!
Ale nie wypominać, tylko rozmawiać, dopóki jest szansa na dialog!
Będę wspierać w modlitwie....
Pod Twoją obronę uciekamy się .....
Jak rozmawiać skoro każda próba rozmowy kończy się kłótnią. Jak dogadać się z kimś kto tego nie chce kto nie chce mnie? Jak ratować małżeństwo skoro druga strona nie chce o tym słyszeć?
martaj [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-15, 12:49
nie mogę Ci nic radzić bo wiem jak to boli. Mój mąz również niedojrzał do roli męża. Wydawło mu się że małżeństwo to bezproblemowe życie, bez stresów i starań. Też myślał o sobie a ja byłam ta zła.
Też mój mąz nie chce słyszeć o ratowaniu małżeństwa. Po jakimś czasie miotania się dojdziesz pewnie do wniosku że musisz odpuścić i dac mu czas, sobie itd. Powiedz mu raz a dobrze czego chcesz, czego oczekujesz i nie drąż. Widzę po sobie że to nic nie daje. Swoje odcierpisz. Ja nie wiem czy ból kiedyś minie. Mój na razioe jest nieustannie ze mną. Ale w jakimś momencie musisz powiedzieć stop.
ulakom [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-15, 19:56
Tak..radzicie poogladaj Ognioodpornego-gdzie mowi sie o tym,ze nalezy dbac o wpsolmazonka, pokazywac mu ze kocham.... z drugiej poczytaj Dobsona - Milosc potrzebuje stanowczosci... gdzie mowi sei -a wlasnie nie, daj mu wolnosc, nierob nic....
Nie wiem co poradzic bo sama mam ten sam problem, Sakrament pokuty w ktorym dostaneisz ukojenie i uciszenie,modlitwa za mezai wasza rodzine,poelcam Rozaniec pompejanski - mnie bardzo uspokaja, cco nieraz budze sie zlana potem ze strachu co bedzei dalej....
Powodzenia!
marietta [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-16, 09:10
Mój mąż zna moje stanowisko . Nie chce rozwodu w grę wchodzi jedynie separacja, ale mąż stwierdził, że po co skoro on i tak nie ma zamiaru do mnie wrócić. Dużo dla niego poświęciłam ale dla niego te lata się nie liczą nie liczy się dobro naszego dziecka i naszej rodziny. Naprawdę uważam że trzeba cudu aby mój mąż dorósł.
Kiedyś przeczytałam mądry cytat JEŚLI KOGOŚ KOCHASZ POZWÓL MU ODEJŚĆ JEŚLI WRÓCI ZAWSZE NALEŻAŁ DO CIEBIE JEŚLI NIE NIGDY NIE BYŁ TWÓJ.
Satine [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-16, 09:22
marietta napisał/a:
Kiedyś przeczytałam mądry cytat JEŚLI KOGOŚ KOCHASZ POZWÓL MU ODEJŚĆ JEŚLI WRÓCI ZAWSZE NALEŻAŁ DO CIEBIE JEŚLI NIE NIGDY NIE BYŁ TWÓJ.
A co jest mądrego w tym cytacie, przepraszam?
Jeśli został zawarty Sakrament Małżeństwa, to tylko Bóg może "rozdzielić" oboje małżonków. Sakramentalny małżonek może pozwolić odejść małżonkowi (bo ma on wolną wolę daną mu przez Boga i jak będzie chciał, to o pozwolenie nie musi się starać), ale zawsze będzie to "JEGO" małżonek, bo co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela.
Jeśli życie małżeńskie to jest kwestia testów - sprawdzamy, czy ktoś jest "nasz", czy nigdy nie był - to po co było brać ślub kościelny?
Smutne jest, jak wielu ludzi przyjmuje sakramenty, nie wierząc jednocześnie w ich ostateczność, ich sens, siłę, obowiązki z tym związane...
A tak nawiasem mówiąc - małżonek nigdy do nas nie należy. Od tego trzeba zacząć. Człowiek to nie przedmiot.
marietta [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-16, 11:56
Nie chodzi o żaden test. Kocham mojego męża mimo tego zła jakie wyrządził mnie i mojemu dziecku. Ale zastanawiam się po prostu czy warto jest tak uparcie trwać w przekonaniu że się ułoży że nagle go oświeci i zrozumie. Czy po prostu pozwolić mu odejść do tej drugiej skoro tak uparcie tego chce. Powiedział że mnie nie kocha że nie chce ze mną być, że nasze małżeństwo było błędem. Więc może jeśli chce odejść to mu na to pozwolić być może przekona się że nie było warto i wróci
Sama nie wiem co robić jestem w rozsypce ta sytuacja mnie przytłacza
Satine napisał/a:
Smutne jest, jak wielu ludzi przyjmuje sakramenty, nie wierząc jednocześnie w ich ostateczność, ich sens, siłę, obowiązki z tym związane
Masz racje Satine Tylko ja wychodziłam za mąż właśnie z tym przekonaniem że będziemy razem do końca to mój mąż zdecydował inaczej. ja chciałam mieć szczęśliwą rodzinę i wszystko się posypało.
Satine [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-16, 12:10
marietta napisał/a:
Więc może jeśli chce odejść to mu na to pozwolić
Ale to możesz mu "nie pozwolić" i zostanie? Nie masz takiej władzy nad drugim człowiekiem.
Puścić męża wolno=otworzyć klatkę=zrozumieć, że nie ma się władzy nad drugim człowiekiem.
Natomiast to nie równa się zgoda na rozwód, zgoda na życie w trójkącie i akceptacja życia małżonka w grzechu. Tyle, że brak akceptacji nie oznacza przywiązania męża do kaloryfera. Oznacza tylko jasny komunikat i trwanie w nim. Tyle możemy.
Dalej pozostaje nam się wzmacniać duchowo, by przetrwać trudne chwile i dalej być żoną sakramentalną - tak jak się przysięgało podczas ślubu.
Czy jeśli teraz ktoś by Ci powiedział - mąż NIGDY do Ciebie nie wróci - pomyślałabyś o układaniu sobie życia na nowo z kimś innym za jakiś czas? Bo musisz to zakładać - że nie wróci. Jesteś gotowa dochować przysięgi, będąc w rzeczywistości samotną żoną?
Jeśli tak - to chwała Tobie.
Jeśli nie - to znaczy, że i Ty nie rozumiesz powagi Sakramentu...
Przysięgamy - bez warunku "dopóki on będzie ze mną", choć mamy takie marzenia - by tak pięknie było zawsze....
marietta [Usunięty]
Wysłany: 2011-09-17, 10:32
Satine napisał/a:
Czy jeśli teraz ktoś by Ci powiedział - mąż NIGDY do Ciebie nie wróci - pomyślałabyś o układaniu sobie życia na nowo z kimś innym za jakiś czas? Bo musisz to zakładać - że nie wróci. Jesteś gotowa dochować przysięgi, będąc w rzeczywistości samotną żoną?
Jeśli tak - to chwała Tobie.
Jeśli nie - to znaczy, że i Ty nie rozumiesz powagi Sakramentu...
Na dzień dzisiejszy nie ma takiej możliwości. Nawet o tym nie myślałam. Ale nigdy tak naprawdę człowiek nie wie co go w życiu czeka. Więc nie powiem ani tak ani nie ale to też nie znaczy że nie rozumiem powagi sakramentu ja dalej jestem związana przysięgą i jej dochowuje i dochowam.
Dzisiaj znów miałam piekielną awanturę z moim mężem i zastanawiam się ile człowiek jeszcze może znieść bo ja już nie daje rady. Od 3 miesięcy żyje w takim stresie że coraz częściej dopadają mnie czarne myśli.
Zastanawiam się też ile jadu i złości może być w tym drugim człowieku. Przecież kiedyś tak mocno się kochaliśmy byliśmy rodziną przetrwaliśmy wiele ciężkich chwil. Więc dlaczego On zrównuje mnie z ziemią, poniża i wyzywa. Nie rozumiem
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
