[Pozytywna]

Witam,
od dłuzszego czasu czytam Forum, jakis czas temu pisałam moja historie, ale w ostatnim momencie nacisnęłam jakis klawisz mi wszystko mi zniknęło - może nie był to jeszcze czas na moja historie;-)))
Dzis mam nadzieje, uda mi sie opisac co dzieje sie w moim zyciu.
W kryzysie jestem od konca października 2010, mąż stwierdził, ze nie kocha mnie juz od roku i tylko udawał itp. W związku z tym ze pracował (pracuje) w delegacjach, zmienie uległo tylko to, że nie przyjezdzał na weekendy.
Między nami nie było dobrze, juz jakis czas, ale żadne z nas, nie zrobiło nic aby to naprawic (przepraszam, mąż zawsze mówił musisz sie zmienic, bo dobrze nie bedzie - aby od kogos wymagac, najpierw trzeba by zacząc od siebie - to tak na marginesie).
Mąż odszedł, ja dzięki temu wydarzeniu dostałam takiego powera, energii, siły - góry mogałbym przenosic. Zmieniłam siebie, zarówno wewnatrz, jak i zewnatrz. Schudłam około 20 kg, zaczełam inaczej sie ubierac, nawet czasem malowac - patrząc w lustro mówie sama do siebie - jestem super, jestes zaje..fajna. Duzo czytam o Bogu, o pozytywnym mysleniu itp. Od rozpoczecia kryzysu bardz duzo sie modle, zawsze była wierzaca - praktykujaca, ale teraz jest jakby bardziej świadomie. Wstaje o 4.00 by do 6.00 zdązyc z modlitwami, które mam nadzieje mi dopomogą (nowenna pomejska, Koronka do Miosierdzia Bozego, litania np. do Krwi Chrystusa, św. Rita, św. Juda Tadeusz, Sw. Antoni i wiele innych).

NA MARGINESIE - Zawsze uważałam, że modlitwa różancowa jest długa nudna, odkąd odmawiam Nowenne Pompejską życie stało sie jeszcze lepsze. Odmawaim ja zawsze jaką pierwsza i musze powiedziec, że kazdy dzien jest piekny. Modle sie o małżeństwo, o nawrócenie męża a otrzymuje inne łaski, które pomagaja w codziennym zyciu, dzieki tej modlitwie mam codziennie usmiech na twarzy, w kazdej sytuacji szukam tylko pozytywów. Ludzie myslą czasami, ze zwariowałam, że powinnam chyba płakać, smucic się - przecież mąż ode mnie odszedł - a ja co? A ja jestem szczęśliwa!!!!!

C.D. historii:
Mąż po odejściu zamieszakał, jak wtedy twierdził z koleżanką, niby od jakiegos czasu dopiero są ze soba i ją kocha. Moim zdaniem zwiazek te trwa juz od jakiegos czasu, ale chyba nie chce znac prawdy - bo będzie mnie boleć, a tego nie chce.
Na poczatku byłam chyba troche nachalna w stosunku do niego, potem odpusciłam, rzadko sie kontaktowałam, jedynie w sprawach dotyczących naszego dziecka. Ciągle jednak trwałam w modlitwie. Bywały chwile zwątpienia, ale dośc szybko mijały, zwłaszcza po czytaniu na Forum Świadectw;-)))
Co mnie gnębi i nie do końca sobie z tym radze, to fakt, że mąż oszukiwał mnie ale teraz oszukuje również kochanke - głupio zabrzmi ale zdradza ja z własna żoną. Godziłam sie na seks czasami, mysląc ze go to zblizy do mnie, ale chyba nie tędy droga. Ten seks nie dokonća był chyba dla mnie dobry, bo czułam się po nim, jakbym robiła cos złego, a przeciez robiłam to z własnym mężem.
Gdy tak rozmyslam, to mam wrazenie, ze on jest złym człowiekiem (patrząc w przeszłość wiele razy mnie oszukiwał, juz była jedna zdrada rok po slubie - wtedy wybaczyłam ale nie zapomniałam, choc mysle teraz ze powinnam wtedy zapomniec), albo może pogubionym? Nie wiem jak mam patrzec na niego i co o nim mysleć. Niby mówi jedno, potem robi drugie.
Wczoraj sie dowiedziałam (nie wiem czy to prawda do końca), że mąż z kochanką nie zabezpieczaja sie, czyli co? Planują dziecko? - szczerze nie ukuło mnie to w serce, byłam bardzo spokojna, az sama sie dziwie mojej reakcji - ale Bóg czuwa i daje mi siłe na to wszystko.
W chwili obecniej ja nadal sie zmieniam, wiele czytam , mysle o sobie (ale bez wiekszego egozimu;-))), dbam o córke - ona jest teraz najwazniejsza dla mnie, no i ja sama jestem dla siebie ważna (nigdy tak nie było - zawsze potrzeby innych były wazniejsze).

Ja nadal sie modle o ratunek dla nas, o ratunek dla męża - choc dzis nie jestem pewna czy tego chce. A może Bóg ma dla mnie coś innego? Wiem, że nie powinnam mysleć, ze ma dla mnie kogos innego, bo to nie byłoby po Bożemu ale......

O rozwodzie narazie nie było mowy, bo mężowi to nie potrzebne - nie wiem co o tym myslec, sądzić. Ja obecnie mysle o separacji formalnej - chodzi o sprawy finansowe, nie chciałabym np. spłacac długów męża - nie stac mnie na to. Swoja drogą, nie mam zbyt wielu pieniędzy (spłacam m.in. kredyt hipoteczny), ale jakos nie martwi mnie to. Wierze, że Bóg nie pozwoli mi zginąć, że wie co robi.
Troche napisałam, czasami może chaotycznie - przepraszam, ale chciałam sie komus poprostu wygadac. Z nikim z otoczenia nie rozmawiam na ten temat, bo z jednej strony mi wstyd, z drugiej nie mam chyba ochoty. Sama radze sobie z moim problemem i jestem z tego dumna.

Chciałam jeszcze powiedziec do tych wszystkich skrzywdzonych: nie dajcie sie złemu samopoczuciu, codziennie świeci słońce, codziennie sa chwile piekne. Myslcie pozytywnie, to jest bardzo ważne. Przestawcie swoje myslenie na dobro, na pozytyw, a spojrzycie na wasze kłopoty z innej strony.
Ja w chwili obecnej dziekuje Bogu za mój kryzys, bo nigdy nie doszłabym do takiego momentu, w którym jestem teraz, nie czytałabym, nie byłabym tak blisko Niego, nie wiedziałbym, że jestem piekną, wartościową kobietą, że moge spełniac swoje marzenia i byc poprostu szczesliwą.

Witam,
od dłuzszego czasu czytam Forum, jakis czas temu pisałam moja historie, ale w ostatnim momencie nacisnęłam jakis klawisz mi wszystko mi zniknęło - może nie był to jeszcze czas na moja historie;-)))
Dzis mam nadzieje, uda mi sie opisac co dzieje sie w moim zyciu.
W kryzysie jestem od konca października 2010, mąż stwierdził, ze nie kocha mnie juz od roku i tylko udawał itp. W związku z tym ze pracował (pracuje) w delegacjach, zmienie uległo tylko to, że nie przyjezdzał na weekendy.
Między nami nie było dobrze, juz jakis czas, ale żadne z nas, nie zrobiło nic aby to naprawic (przepraszam, mąż zawsze mówił musisz sie zmienic, bo dobrze nie bedzie - aby od kogos wymagac, najpierw trzeba by zacząc od siebie - to tak na marginesie).
Mąż odszedł, ja dzięki temu wydarzeniu dostałam takiego powera, energii, siły - góry mogałbym przenosic. Zmieniłam siebie, zarówno wewnatrz, jak i zewnatrz. Schudłam około 20 kg, zaczełam inaczej sie ubierac, nawet czasem malowac - patrząc w lustro mówie sama do siebie - jestem super, jestes zaje..fajna. Duzo czytam o Bogu, o pozytywnym mysleniu itp. Od rozpoczecia kryzysu bardz duzo sie modle, zawsze była wierzaca - praktykujaca, ale teraz jest jakby bardziej świadomie. Wstaje o 4.00 by do 6.00 zdązyc z modlitwami, które mam nadzieje mi dopomogą (nowenna pomejska, Koronka do Miosierdzia Bozego, litania np. do Krwi Chrystusa, św. Rita, św. Juda Tadeusz, Sw. Antoni i wiele innych).

NA MARGINESIE - Zawsze uważałam, że modlitwa różancowa jest długa nudna, odkąd odmawiam Nowenne Pompejską życie stało sie jeszcze lepsze. Odmawaim ja zawsze jaką pierwsza i musze powiedziec, że kazdy dzien jest piekny. Modle sie o małżeństwo, o nawrócenie męża a otrzymuje inne łaski, które pomagaja w codziennym zyciu, dzieki tej modlitwie mam codziennie usmiech na twarzy, w kazdej sytuacji szukam tylko pozytywów. Ludzie myslą czasami, ze zwariowałam, że powinnam chyba płakać, smucic się - przecież mąż ode mnie odszedł - a ja co? A ja jestem szczęśliwa!!!!!

C.D. historii:
Mąż po odejściu zamieszakał, jak wtedy twierdził z koleżanką, niby od jakiegos czasu dopiero są ze soba i ją kocha. Moim zdaniem zwiazek te trwa juz od jakiegos czasu, ale chyba nie chce znac prawdy - bo będzie mnie boleć, a tego nie chce.
Na poczatku byłam chyba troche nachalna w stosunku do niego, potem odpusciłam, rzadko sie kontaktowałam, jedynie w sprawach dotyczących naszego dziecka. Ciągle jednak trwałam w modlitwie. Bywały chwile zwątpienia, ale dośc szybko mijały, zwłaszcza po czytaniu na Forum Świadectw;-)))
Co mnie gnębi i nie do końca sobie z tym radze, to fakt, że mąż oszukiwał mnie ale teraz oszukuje również kochanke - głupio zabrzmi ale zdradza ja z własna żoną. Godziłam sie na seks czasami, mysląc ze go to zblizy do mnie, ale chyba nie tędy droga. Ten seks nie dokonća był chyba dla mnie dobry, bo czułam się po nim, jakbym robiła cos złego, a przeciez robiłam to z własnym mężem.
Gdy tak rozmyslam, to mam wrazenie, ze on jest złym człowiekiem (patrząc w przeszłość wiele razy mnie oszukiwał, juz była jedna zdrada rok po slubie - wtedy wybaczyłam ale nie zapomniałam, choc mysle teraz ze powinnam wtedy zapomniec), albo może pogubionym? Nie wiem jak mam patrzec na niego i co o nim mysleć. Niby mówi jedno, potem robi drugie.
Wczoraj sie dowiedziałam (nie wiem czy to prawda do końca), że mąż z kochanką nie zabezpieczaja sie, czyli co? Planują dziecko? - szczerze nie ukuło mnie to w serce, byłam bardzo spokojna, az sama sie dziwie mojej reakcji - ale Bóg czuwa i daje mi siłe na to wszystko.
W chwili obecniej ja nadal sie zmieniam, wiele czytam , mysle o sobie (ale bez wiekszego egozimu;-))), dbam o córke - ona jest teraz najwazniejsza dla mnie, no i ja sama jestem dla siebie ważna (nigdy tak nie było - zawsze potrzeby innych były wazniejsze).

Ja nadal sie modle o ratunek dla nas, o ratunek dla męża - choc dzis nie jestem pewna czy tego chce. A może Bóg ma dla mnie coś innego? Wiem, że nie powinnam mysleć, ze ma dla mnie kogos innego, bo to nie byłoby po Bożemu ale......

O rozwodzie narazie nie było mowy, bo mężowi to nie potrzebne - nie wiem co o tym myslec, sądzić. Ja obecnie mysle o separacji formalnej - chodzi o sprawy finansowe, nie chciałabym np. spłacac długów męża - nie stac mnie na to. Swoja drogą, nie mam zbyt wielu pieniędzy (spłacam m.in. kredyt hipoteczny), ale jakos nie martwi mnie to. Wierze, że Bóg nie pozwoli mi zginąć, że wie co robi.
Troche napisałam, czasami może chaotycznie - przepraszam, ale chciałam sie komus poprostu wygadac. Z nikim z otoczenia nie rozmawiam na ten temat, bo z jednej strony mi wstyd, z drugiej nie mam chyba ochoty. Sama radze sobie z moim problemem i jestem z tego dumna.

Chciałam jeszcze powiedziec do tych wszystkich skrzywdzonych: nie dajcie sie złemu samopoczuciu, codziennie świeci słońce, codziennie sa chwile piekne. Myslcie pozytywnie, to jest bardzo ważne. Przestawcie swoje myslenie na dobro, na pozytyw, a spojrzycie na wasze kłopoty z innej strony.
Ja w chwili obecnej dziekuje Bogu za mój kryzys, bo nigdy nie doszłabym do takiego momentu, w którym jestem teraz, nie czytałabym, nie byłabym tak blisko Niego, nie wiedziałbym, że jestem piekną, wartościową kobietą, że moge spełniac swoje marzenia i byc poprostu szczesliwą.

[kinga2]

Pozytywna,
Witaj na forum.

Pozytywna,
Witaj na forum.

[oaza]

"Między nami nie było dobrze, juz jakis czas, ale żadne z nas, nie zrobiło nic aby to naprawic (przepraszam, mąż zawsze mówił musisz sie zmienic, bo dobrze nie będzie..."

Czytając Twój post,widzę swoją historię swojego małżeństwa.Pierwsza zdrada kilka lat po ślubie (ja dla odmiany zapomniałam),obecnie "kocha i nie chce zdradzać jej ze mną,a ja mam nie udawać zazdrosnej żony".Podziwiam Cię za to,że masz w sobie tyle wiary i optymizmu.My nadal mieszkamy razem,(choć mąż ze mną nie chce rozmawiać)więc udaję,że są mi obojętne sms-y,które przychodzą o 3,4 lub 5 rano(w zależności o której mąż wstaje do pracy),10 minut po powrocie z pracy,czasami przed 24 i długie 0,5-2-godzinne rozmowy telefoniczne.Mąż jest chodzi w "skowronkach"śpiewa piosenki o miłości,żartuje z młodszymi dziećmi. Ja dla odmiany cały czas smutna,więc może dlatego dzieci wolą ojca?

"Między nami nie było dobrze, juz jakis czas, ale żadne z nas, nie zrobiło nic aby to naprawic (przepraszam, mąż zawsze mówił musisz sie zmienic, bo dobrze nie będzie..."

Czytając Twój post,widzę swoją historię swojego małżeństwa.Pierwsza zdrada kilka lat po ślubie (ja dla odmiany zapomniałam),obecnie "kocha i nie chce zdradzać jej ze mną,a ja mam nie udawać zazdrosnej żony".Podziwiam Cię za to,że masz w sobie tyle wiary i optymizmu.My nadal mieszkamy razem,(choć mąż ze mną nie chce rozmawiać)więc udaję,że są mi obojętne sms-y,które przychodzą o 3,4 lub 5 rano(w zależności o której mąż wstaje do pracy),10 minut po powrocie z pracy,czasami przed 24 i długie 0,5-2-godzinne rozmowy telefoniczne.Mąż jest chodzi w "skowronkach"śpiewa piosenki o miłości,żartuje z młodszymi dziećmi. Ja dla odmiany cały czas smutna,więc może dlatego dzieci wolą ojca?

[Pozytywna]

Mnie jest chyba łatwiej, bo nie mieszkamy ze sobą, aczkowiek gdy przyjeżdza do córki lub po nią to były smsy. Poprosiłam, aby wyłączał telefon lub zciszał, bo mnie to nie odpowiada. Jak narazie sie stosuje.

Mam troche wrażenie, że napisałam o sobie aż za nadto optymistycznie. Wiem, jak mnie ludzie postrzegają, ludzie nie lubieją takich "pozytywistów". Widze to np. w pracy, ja która ma problemy tryskam energia i pozytywnymi myslami, a osoby, które mają wszystko czyli poukładane zycie, mężą, pieniadze - nie potrafią sie z tego cieszyc. Mysle, że człowiek docenia życie lub inne rzeczy, gdy je traci. Ja doceniłam i byc może dlatego tak sie zachowuje i tak sie czuje.

Dzis przeczytałam pewien mały wierszyk o kobietach - wydaje mi sie taki prawdziwy:

Kobieta ma tyle siły, że zadziwia mężczyzn...
Dźwiga ciężary losu, rozwiązuje problemy, jest pełna miłości, radości i mądrości.
Uśmiecha się, gdy chce krzyczeć.
Śpiewa, gdy chce się jej płakać.
Płacze, gdy się cieszy i śmieje, gdy się boi.
Jej miłość jest potężna. Jedyna...
Niesłuszna w Niej rzecz to to, że często zapomina ile jest warta.

Wiem, ze jest Ci trudno, ale musisz mysleć o sobie (dla mnie to nie jest egoizm) i o dzieciach. Wiem co czujesz, jesli chodzi o dzieci, bo moja córka nie widzi taty przez 3 tygodnie (i jest dobrze), wystarczy, że powiem, że tata przyjezdza, to nic i nikt sie nie liczy - tylko tata. No ale co: mama wychowuje, mama poucza, mama wymaga, a tata? Tata kupuje to co dziecko chce, karmi tym co dziecko chce, itd... to boli, nawet bardzo, ale tak sobie tłumacze, że gdy będzie starsza, to może zrozumie, że tata nie jest taki idealny jak ona to widzi.
Ty natomiast musisz pomysleć o tym czego ty chcesz, co chcesz robic, jak chcesz zyc. Ja myslac o sobie, mysle odrazu o córce, bo jesli ja będę szczęsliwa, to ona tez będzie.
Czytałam kiedys ksiązke "Jak sie nie zamartwiac" (nie wiem czy nie był inny tytuł) i tam jest napisane, że trzeba każdą sytuacje okreslic, np. jaka będzie jego najgorsza konsekwencja (w moim przypadku np. mąż do mnie nie wróci) i starac sie to powoli akceptowac. W momencie ostatecznego rozwiązania nie bedziemy zaskoczeni i będziemy prawie gotowi na przyjęcie tego rozwiązania.
Trzymaj sie i staraj sie myslec pozytywnie. Mnie bardzo pomaga Matka Boża i Nowenna Pomejska - polecam.

Mnie jest chyba łatwiej, bo nie mieszkamy ze sobą, aczkowiek gdy przyjeżdza do córki lub po nią to były smsy. Poprosiłam, aby wyłączał telefon lub zciszał, bo mnie to nie odpowiada. Jak narazie sie stosuje.

Mam troche wrażenie, że napisałam o sobie aż za nadto optymistycznie. Wiem, jak mnie ludzie postrzegają, ludzie nie lubieją takich "pozytywistów". Widze to np. w pracy, ja która ma problemy tryskam energia i pozytywnymi myslami, a osoby, które mają wszystko czyli poukładane zycie, mężą, pieniadze - nie potrafią sie z tego cieszyc. Mysle, że człowiek docenia życie lub inne rzeczy, gdy je traci. Ja doceniłam i byc może dlatego tak sie zachowuje i tak sie czuje.

Dzis przeczytałam pewien mały wierszyk o kobietach - wydaje mi sie taki prawdziwy:

Kobieta ma tyle siły, że zadziwia mężczyzn...
Dźwiga ciężary losu, rozwiązuje problemy, jest pełna miłości, radości i mądrości.
Uśmiecha się, gdy chce krzyczeć.
Śpiewa, gdy chce się jej płakać.
Płacze, gdy się cieszy i śmieje, gdy się boi.
Jej miłość jest potężna. Jedyna...
Niesłuszna w Niej rzecz to to, że często zapomina ile jest warta.

Wiem, ze jest Ci trudno, ale musisz mysleć o sobie (dla mnie to nie jest egoizm) i o dzieciach. Wiem co czujesz, jesli chodzi o dzieci, bo moja córka nie widzi taty przez 3 tygodnie (i jest dobrze), wystarczy, że powiem, że tata przyjezdza, to nic i nikt sie nie liczy - tylko tata. No ale co: mama wychowuje, mama poucza, mama wymaga, a tata? Tata kupuje to co dziecko chce, karmi tym co dziecko chce, itd... to boli, nawet bardzo, ale tak sobie tłumacze, że gdy będzie starsza, to może zrozumie, że tata nie jest taki idealny jak ona to widzi.
Ty natomiast musisz pomysleć o tym czego ty chcesz, co chcesz robic, jak chcesz zyc. Ja myslac o sobie, mysle odrazu o córce, bo jesli ja będę szczęsliwa, to ona tez będzie.
Czytałam kiedys ksiązke "Jak sie nie zamartwiac" (nie wiem czy nie był inny tytuł) i tam jest napisane, że trzeba każdą sytuacje okreslic, np. jaka będzie jego najgorsza konsekwencja (w moim przypadku np. mąż do mnie nie wróci) i starac sie to powoli akceptowac. W momencie ostatecznego rozwiązania nie bedziemy zaskoczeni i będziemy prawie gotowi na przyjęcie tego rozwiązania.
Trzymaj sie i staraj sie myslec pozytywnie. Mnie bardzo pomaga Matka Boża i Nowenna Pomejska - polecam.

[oaza]

Masz rację,to jest przykre,ale mu mnie jest podobnie.Nie piszesz w jakim wieku jest Twoja córka.Moje dzieci to nastolatki,a i tak idealizują tatę,który teraz zachowuje się,jak kumpel,a mama się czepia"posprzątaj,wyłącz laptop...telewizor,ucz się(w roku szkolnym)..."No i akceptują jego znajomość...
Też odmawiam Nowennę Pompejańską.Kończę 26 lipca,w uroczystość Anny i Joachima...Ciągle mam nadzieję,ze nie dojdzie do najgorszego...

Masz rację,to jest przykre,ale mu mnie jest podobnie.Nie piszesz w jakim wieku jest Twoja córka.Moje dzieci to nastolatki,a i tak idealizują tatę,który teraz zachowuje się,jak kumpel,a mama się czepia"posprzątaj,wyłącz laptop...telewizor,ucz się(w roku szkolnym)..."No i akceptują jego znajomość...
Też odmawiam Nowennę Pompejańską.Kończę 26 lipca,w uroczystość Anny i Joachima...Ciągle mam nadzieję,ze nie dojdzie do najgorszego...

[Pozytywna]

Moja córka ma 4,5 roku, oficjalnie nie mówilismy jej co sie dzieje, ale pewnie cos wyczuwa. Gdy mąż ją zabiera, to potem słucham o cioci Ani. Powiedziałam jej, ze ma mi o niej nie opowiadac, bo za nią nie przepadam, a jesli ona ją lubi no to niech lubi (choc serce mnie zabolało, gdy to mówiłam).
Byłam u psychologa dzieciecego, bo córka, gdy wyjeżdzała na weekend to często w nocy mąż musiał ja odwozić, bo miała takie ataki kaszlu, ze nie mógl niczym zahamować. Psycholog mówił, że może to byc reakcja córki na brak mamy, Jestesmy dośc ze sobą zżyte, wiec gdy nie ma mamy wieczorem to sie zaczyna. Te ataki, niby nie są przez dziecko kontrolowane, to wszystko psychika, podobno minie. Narazie umówiliśmy się z mężem, że bedzie jezdzic tylko na 1 dzien, bez nocek.
Nie chce jej narazie mówic prawdy, uważam ze jest jeszcze za mała, choc może to tylko moje zdanie.

Moja córka ma 4,5 roku, oficjalnie nie mówilismy jej co sie dzieje, ale pewnie cos wyczuwa. Gdy mąż ją zabiera, to potem słucham o cioci Ani. Powiedziałam jej, ze ma mi o niej nie opowiadac, bo za nią nie przepadam, a jesli ona ją lubi no to niech lubi (choc serce mnie zabolało, gdy to mówiłam).
Byłam u psychologa dzieciecego, bo córka, gdy wyjeżdzała na weekend to często w nocy mąż musiał ja odwozić, bo miała takie ataki kaszlu, ze nie mógl niczym zahamować. Psycholog mówił, że może to byc reakcja córki na brak mamy, Jestesmy dośc ze sobą zżyte, wiec gdy nie ma mamy wieczorem to sie zaczyna. Te ataki, niby nie są przez dziecko kontrolowane, to wszystko psychika, podobno minie. Narazie umówiliśmy się z mężem, że bedzie jezdzic tylko na 1 dzien, bez nocek.
Nie chce jej narazie mówic prawdy, uważam ze jest jeszcze za mała, choc może to tylko moje zdanie.

[oaza]

"uważam ze jest jeszcze za mała"Nie jestem psychologiem,ale z teorii wiem,że dzieci powinny znać prawdę.Oczywiście przekazaną i dostosowaną do wieku dziecka.

Moje dzieci niestety są uświadomione przez tatę,że nie był szczęśliwy z mamą+"mama jest taka...taka...nie robi tego...tamtego..."i teraz "chce ułożyć sobie życie".Obecnie moja walka o utrzymanie rodziny,to walka z wiatrakami.Walczę za pomocą różańca i czekam na CUD.

"uważam ze jest jeszcze za mała"Nie jestem psychologiem,ale z teorii wiem,że dzieci powinny znać prawdę.Oczywiście przekazaną i dostosowaną do wieku dziecka.

Moje dzieci niestety są uświadomione przez tatę,że nie był szczęśliwy z mamą+"mama jest taka...taka...nie robi tego...tamtego..."i teraz "chce ułożyć sobie życie".Obecnie moja walka o utrzymanie rodziny,to walka z wiatrakami.Walczę za pomocą różańca i czekam na CUD.

[ketram]

[Pozytywna]

Ketram i Oazo,

mam czasami wielka ochote powiedziec prawde, ale .....boje się? nie wiem jak? Mamy, niby układ z mężem, ze gdy jest córka z nimi to nie zachowują się jak "zakochani" - mysle, że mąż tego przestrzega, bo mała nic nie mówi o całowaniu, czy chodzeniu za rękę itp. Staram sie ograniczac, jak tylko moge te kontakty, ale z drugiej strony nie moge Mu ich zabronic. Nie toczymy ze soba walki (oboje tego nie chcemy), raczej wszystko staramy sie ze spokojem uzgadniac. Nie wiem, czy nie jestem zbyt uległa? A może ja jestem poprostu naiwna? Nie mam ochoty na walke, na kłotnie.
Ja staram sie byc wobec męża fair (choc może on nie zasługuje na to), mam nadzieje, że on jest fair w stosunku do mnie (naiwna?), że to co ustalamy tak jest robione.
Generalnie staram sie nie zastanawiac zbytnio nad jego postepowaniem, odpusciłam. Ostatnio tylko powiedziałam mu, ze go nadal kocham, tesknie i będe czekac (lekko sie usmiechnął i przytulił).
Ja mam ciagle nadzieje, na jego powrót i nadzieje, na to, że nie będe musiała mówic nic córce, że wróci wszystko do normalności.

Ketram i Oazo,

mam czasami wielka ochote powiedziec prawde, ale .....boje się? nie wiem jak? Mamy, niby układ z mężem, ze gdy jest córka z nimi to nie zachowują się jak "zakochani" - mysle, że mąż tego przestrzega, bo mała nic nie mówi o całowaniu, czy chodzeniu za rękę itp. Staram sie ograniczac, jak tylko moge te kontakty, ale z drugiej strony nie moge Mu ich zabronic. Nie toczymy ze soba walki (oboje tego nie chcemy), raczej wszystko staramy sie ze spokojem uzgadniac. Nie wiem, czy nie jestem zbyt uległa? A może ja jestem poprostu naiwna? Nie mam ochoty na walke, na kłotnie.
Ja staram sie byc wobec męża fair (choc może on nie zasługuje na to), mam nadzieje, że on jest fair w stosunku do mnie (naiwna?), że to co ustalamy tak jest robione.
Generalnie staram sie nie zastanawiac zbytnio nad jego postepowaniem, odpusciłam. Ostatnio tylko powiedziałam mu, ze go nadal kocham, tesknie i będe czekac (lekko sie usmiechnął i przytulił).
Ja mam ciagle nadzieje, na jego powrót i nadzieje, na to, że nie będe musiała mówic nic córce, że wróci wszystko do normalności.

[ketram]

Pozytywna

Tak. Jesteś naiwna. Jak każdy kiedyś w takiej sytuacji.

Traumą dla dziecka jest sam fakt, że nie widzi mamy i taty razem. Jeżeli uważasz, ze swoja szlachetną postawą zmiękczysz serce ukochanego męża, to się mylisz. Dolewasz tylko oliwy do ognia brakiem stanowczych reakcji.

Pozytywna

Tak. Jesteś naiwna. Jak każdy kiedyś w takiej sytuacji.

Traumą dla dziecka jest sam fakt, że nie widzi mamy i taty razem. Jeżeli uważasz, ze swoja szlachetną postawą zmiękczysz serce ukochanego męża, to się mylisz. Dolewasz tylko oliwy do ognia brakiem stanowczych reakcji.

[oaza]

Wiesz Pozytywna,ja mam podobnie.Też nie wiem jak i boję się...ale chodzi tu o moich rodziców.Poza tym ciągle mam nadzieję,ze jednak nie będę musiała im mówić.Myślę,że mój mąż tez nie poinformował jeszcze swojej rodziny,przecież to ja zawsze byłam"ta niedobra".
Jeśli chodzi o Twoją córkę...Skoro mąż z Wami nie mieszka i zabiera ją do siebie,to może wystarczy po prostu stwierdzić fakty i nie wybiegać w przyszłość.Ona i tak już wie,że nie jest tak,jak było dawniej.

Wiesz Pozytywna,ja mam podobnie.Też nie wiem jak i boję się...ale chodzi tu o moich rodziców.Poza tym ciągle mam nadzieję,ze jednak nie będę musiała im mówić.Myślę,że mój mąż tez nie poinformował jeszcze swojej rodziny,przecież to ja zawsze byłam"ta niedobra".
Jeśli chodzi o Twoją córkę...Skoro mąż z Wami nie mieszka i zabiera ją do siebie,to może wystarczy po prostu stwierdzić fakty i nie wybiegać w przyszłość.Ona i tak już wie,że nie jest tak,jak było dawniej.

[ketram]

Pozytywna

Powierzajac w tej chwili dziecko mężowi jest dokładnie tak, jakbyś je powierzała czynnemu alkoholikowi

Musisz uświadomić sobie kim jest zdradzacz. To osoba jak w cugu. Nie myśli i nie zachowuje się racjonalnie. Jest zdolny do najgorszych świństw. Nie zdaje sobie sprawy co robi - ma wyłączone jakiekolwiek morale. Jest pod wpływem silnych psychotropów, generowanych przez mózg, w postaci nadprodukcji określonych hormonów.

Kiedy wytrzeźwieje (zerwie romans) zdradzacz jest najczęściej dalej pijany "na sucho" - tzn. jest podatny na nowe okazje lub nagle odświeża stary romans.

Nie wolno Ci ulegać bzdurom wygadywanym przez tzw nową psychologię. Opowiadają tam zawsze o partnerach (nigdy mąż, zona) o związkach (nigdy małżeństwo). Usłyszysz np o naturalnych końcach związków oraz o tym, ze dzieci znajdą substytut rodziny przy nowym partnerze. No i oczywiście masę bełkotu kulturalnych rozwodach

Oto kilka twardych prawd dla Ciebie:

1. Nie istnieją kulturalne rozwody
2. Nie isnieją substytuty rodziny
3. Mąż jest w typowym cugu zdradzacza
4. Żaden Twój gest nie zostanie doceniony
5. Każde Twe ustępstwo działa na Twoja niekorzyść

Proponuję

1. Kategoryczna izolacja dziecka od kochanki meża
2. Spotkania z ojcem tylko w domu dziecka i w Twoim towarzystwie
3. Być może - kompletny zakaz spotkań z córka - gdyby mąż nie przystał na wizyty tylko w domu
4. Prawdopodobnie wpadnie we wściekłośc i na jakiś czas całkiem się odizoluje - to standard w takich sytuacjach
5. Z Twojej strony zero jakiegokolwiek kontaktu wobec niego
6. Absolutnie nie możesz Ty do niego dzwonic lub smsować
7. Wcześniej czy później dotrze do niego co traci - i wtedy to bedzie, jak Bóg da, początek jego zdrowienia

Pozytywna

Powierzajac w tej chwili dziecko mężowi jest dokładnie tak, jakbyś je powierzała czynnemu alkoholikowi

Musisz uświadomić sobie kim jest zdradzacz. To osoba jak w cugu. Nie myśli i nie zachowuje się racjonalnie. Jest zdolny do najgorszych świństw. Nie zdaje sobie sprawy co robi - ma wyłączone jakiekolwiek morale. Jest pod wpływem silnych psychotropów, generowanych przez mózg, w postaci nadprodukcji określonych hormonów.

Kiedy wytrzeźwieje (zerwie romans) zdradzacz jest najczęściej dalej pijany "na sucho" - tzn. jest podatny na nowe okazje lub nagle odświeża stary romans.

Nie wolno Ci ulegać bzdurom wygadywanym przez tzw nową psychologię. Opowiadają tam zawsze o partnerach (nigdy mąż, zona) o związkach (nigdy małżeństwo). Usłyszysz np o naturalnych końcach związków oraz o tym, ze dzieci znajdą substytut rodziny przy nowym partnerze. No i oczywiście masę bełkotu kulturalnych rozwodach

Oto kilka twardych prawd dla Ciebie:

1. Nie istnieją kulturalne rozwody
2. Nie isnieją substytuty rodziny
3. Mąż jest w typowym cugu zdradzacza
4. Żaden Twój gest nie zostanie doceniony
5. Każde Twe ustępstwo działa na Twoja niekorzyść

Proponuję

1. Kategoryczna izolacja dziecka od kochanki meża
2. Spotkania z ojcem tylko w domu dziecka i w Twoim towarzystwie
3. Być może - kompletny zakaz spotkań z córka - gdyby mąż nie przystał na wizyty tylko w domu
4. Prawdopodobnie wpadnie we wściekłośc i na jakiś czas całkiem się odizoluje - to standard w takich sytuacjach
5. Z Twojej strony zero jakiegokolwiek kontaktu wobec niego
6. Absolutnie nie możesz Ty do niego dzwonic lub smsować
7. Wcześniej czy później dotrze do niego co traci - i wtedy to bedzie, jak Bóg da, początek jego zdrowienia

[bywalec]

Pozytywna jestem godna podziwu dla twojej postawy w zaistniałej sytuacji w jakiej się znajdujesz… wielki szacunek za mądrość i dojrzałość… stosuj z rozwagą udzielane rady… to twoje dziecko i twoje będą problemy z naprawą psychiki dziecka jak relacje twoje z mężem się popsują i będą złe, dziś mimo porzucenia są poprawne i ugodowe jak widac po każdej ze stron, to ogromna zasługa twojej dojrzałości radzenia sobie z tym.

Dodam
- dziecko łatwiej, szczególnie w tym wieku dostosowuje się niż dorosły myśli, do odejścia i braku ojca na co dzień
- dziecko łatwiej pogodzi się z nową sytuacją w domu jeśli jego opiekun matka/ ojciec sam sobie dobrze radzi z tą sytuacja i porzuceniem
- dziecko będzie czuło się kochane przez obojga rodziców, nie będzie miało problemów z poczuciem bezpieczeństwa jeśli mu się pozwoli kochać bez lojalności w stosunku do tego co został porzucony
- dziecko poradzi sobie ze swoim odrzuceniem jak drugi rodzic nie będzie mu przeszkadzał w tym, i nie będzie przenosił swojego poczucia odrzucenia, emocji z tym związanych gniewu, złości w stosunku do współmałzonka na dziecko
- dziecko potrafi bardzo fajnie odróżniać dobro od zła jeśli tylko dorosły swoim postępowaniem temu nie przeczy, jeśli w swoim otoczeniu ma mądre osoby, pozwalające mu na własnym przykładzie pokazywac jak traktować z szacunkiem inne osoby, w tym także kochanki i kochanków, w mysl kochaj bliźniego swego jak siebie samego, oceniasz nie człowieka wtedy a jego czyn, nawet jak jest to osoba, która żyje pod jednym dachem z twoim współmałżonkiem
- wszelkie tłumaczenia powinny być dostosowane zgodnie z prawda, do wieku dziecka, bo dziecko bardzo dobrze wie co się dzieje w jego domu.
- to na dobru dziecka w konflikcie dorosłych powinno nam zależec najmocniej, dlatego nasze relacje ze współmałżonkiem powinny nosic znamiona osób rzeczywiście dorosłych i dojrzałych, którzy potrafią swoim zachowaniem uczyć dziecko szacunku i miłości
- jeśli tego dziecko nie widzi w kontaktach swoich rodziców, samo sie uczy postaw jakie oni sami swoim zachowaniem mu wpoili, ucząc tym samym braku spójności w tym co dziecko widzi u nich a co słyszy od nich, gdy sami wymagają w toku wychowywania go na przyzwoitego człowieka…
i mogą wiele potem uczyć dziecko postaw miłości do bliźniego, tego by nie kłamało, by było grzeczne i poprawnie się zachowywało w stosunku do innych z marnym skutkiem…jego doświadczenia i wzornictwo jest obrazem ich relacji jakie widziało
Poczucie braku zgodności tego co się widzi z tym czego się od niego wymaga w powazny sposób zaburza psychike dziecka i doprowadza do braku rozumienia wydarzeń, do braku poczucia zrozumiałości, zaradności i sensowności jakiegokolwiek zachowania

Tak więc baczmy na to jaki sami dajemy przykład naszym dzieciom, i jaki wpływ może to mieć na nasze dziecko, bo nasze problemy w małżeństwie nie sa powodem wytłumaczenia naszej niedojrzałości i nienawiści do innych, skrzetnie wmanipulowane w jego rzekome dobro …

Pozytywna jestem godna podziwu dla twojej postawy w zaistniałej sytuacji w jakiej się znajdujesz… wielki szacunek za mądrość i dojrzałość… stosuj z rozwagą udzielane rady… to twoje dziecko i twoje będą problemy z naprawą psychiki dziecka jak relacje twoje z mężem się popsują i będą złe, dziś mimo porzucenia są poprawne i ugodowe jak widac po każdej ze stron, to ogromna zasługa twojej dojrzałości radzenia sobie z tym.

Dodam
- dziecko łatwiej, szczególnie w tym wieku dostosowuje się niż dorosły myśli, do odejścia i braku ojca na co dzień
- dziecko łatwiej pogodzi się z nową sytuacją w domu jeśli jego opiekun matka/ ojciec sam sobie dobrze radzi z tą sytuacja i porzuceniem
- dziecko będzie czuło się kochane przez obojga rodziców, nie będzie miało problemów z poczuciem bezpieczeństwa jeśli mu się pozwoli kochać bez lojalności w stosunku do tego co został porzucony
- dziecko poradzi sobie ze swoim odrzuceniem jak drugi rodzic nie będzie mu przeszkadzał w tym, i nie będzie przenosił swojego poczucia odrzucenia, emocji z tym związanych gniewu, złości w stosunku do współmałzonka na dziecko
- dziecko potrafi bardzo fajnie odróżniać dobro od zła jeśli tylko dorosły swoim postępowaniem temu nie przeczy, jeśli w swoim otoczeniu ma mądre osoby, pozwalające mu na własnym przykładzie pokazywac jak traktować z szacunkiem inne osoby, w tym także kochanki i kochanków, w mysl kochaj bliźniego swego jak siebie samego, oceniasz nie człowieka wtedy a jego czyn, nawet jak jest to osoba, która żyje pod jednym dachem z twoim współmałżonkiem
- wszelkie tłumaczenia powinny być dostosowane zgodnie z prawda, do wieku dziecka, bo dziecko bardzo dobrze wie co się dzieje w jego domu.
- to na dobru dziecka w konflikcie dorosłych powinno nam zależec najmocniej, dlatego nasze relacje ze współmałżonkiem powinny nosic znamiona osób rzeczywiście dorosłych i dojrzałych, którzy potrafią swoim zachowaniem uczyć dziecko szacunku i miłości
- jeśli tego dziecko nie widzi w kontaktach swoich rodziców, samo sie uczy postaw jakie oni sami swoim zachowaniem mu wpoili, ucząc tym samym braku spójności w tym co dziecko widzi u nich a co słyszy od nich, gdy sami wymagają w toku wychowywania go na przyzwoitego człowieka…
i mogą wiele potem uczyć dziecko postaw miłości do bliźniego, tego by nie kłamało, by było grzeczne i poprawnie się zachowywało w stosunku do innych z marnym skutkiem…jego doświadczenia i wzornictwo jest obrazem ich relacji jakie widziało
Poczucie braku zgodności tego co się widzi z tym czego się od niego wymaga w powazny sposób zaburza psychike dziecka i doprowadza do braku rozumienia wydarzeń, do braku poczucia zrozumiałości, zaradności i sensowności jakiegokolwiek zachowania

Tak więc baczmy na to jaki sami dajemy przykład naszym dzieciom, i jaki wpływ może to mieć na nasze dziecko, bo nasze problemy w małżeństwie nie sa powodem wytłumaczenia naszej niedojrzałości i nienawiści do innych, skrzetnie wmanipulowane w jego rzekome dobro …

[róża]

..

..