[bywalec]

Przykro mi Pestko po tym co przeczytałam, szczerze powiedziawszy liczyłam jeszcze na to, że może gdzieś po drodze coś umkło uwadze…po tym co napisałaś przyłączam się do opinii jaką otrzymałaś od terapeuty … ale chyba ten układ nie bardzo ci pasuje, a na inne rozwiązania też jesteś jeszcze nie gotowa

Pozdrawiam gorąco, pragne tylko byś wiedziała, że to nie twoja wina iż w twoim małżeństwie nie ma intymnej więzi, jakąkolwiek tajemnice skrywa mąż jest ona silniejsza od niego i nie pozwala mu z jakiś powodów na szczerość wobec ciebie, wynagradza to jak mówisz w inny sposób, który mocno wpływa na twoją samoocene i stan psychiczny. Nie znając przyczyn i dobrej woli ze strony męża raczej macie małe szanse na rozwiązanie tego problemu.

Sama nie jestes w stanie w tym małżeństwie tworzyc zdrowych relacji, do tego sa potrzebne dwie osoby.
Jedynie co możesz to zadbać o swoje zdrowie psychiczne by cała ta sytuacja nie pogrążyła cie do rozmiarów problemu utrudniającego prawidłowe postrzeganie rzeczywistości w jakiej się znalazłas.

Przykro mi Pestko po tym co przeczytałam, szczerze powiedziawszy liczyłam jeszcze na to, że może gdzieś po drodze coś umkło uwadze…po tym co napisałaś przyłączam się do opinii jaką otrzymałaś od terapeuty … ale chyba ten układ nie bardzo ci pasuje, a na inne rozwiązania też jesteś jeszcze nie gotowa

Pozdrawiam gorąco, pragne tylko byś wiedziała, że to nie twoja wina iż w twoim małżeństwie nie ma intymnej więzi, jakąkolwiek tajemnice skrywa mąż jest ona silniejsza od niego i nie pozwala mu z jakiś powodów na szczerość wobec ciebie, wynagradza to jak mówisz w inny sposób, który mocno wpływa na twoją samoocene i stan psychiczny. Nie znając przyczyn i dobrej woli ze strony męża raczej macie małe szanse na rozwiązanie tego problemu.

Sama nie jestes w stanie w tym małżeństwie tworzyc zdrowych relacji, do tego sa potrzebne dwie osoby.
Jedynie co możesz to zadbać o swoje zdrowie psychiczne by cała ta sytuacja nie pogrążyła cie do rozmiarów problemu utrudniającego prawidłowe postrzeganie rzeczywistości w jakiej się znalazłas.

[Pestka75]

[Satine]

[Norbert1]

[bywalec]

[Pestka75]

Cytat:

Wolisz, by znaleźć jednak czary-mary na to, by to jednak mąż się zmienił/przemyślał/dostosował się itd.

nie wiem czy czary mary... boje się nieodwracalności sytuacji... jakoś tak...
Dziś mój mąż wrócił wcześniej do domu... bardzo się ucieszyłam ale okazało się, że po prostu chciał wcześniej wyjść ( środy zawsze wychodzi do kolegów oglądać mecze).
Dziś doszło jednak coś nowego. Jak to się mówi u nas na śląsku wysztyglował się czyli.. okąpał , przebrał ( nigdy tego nie robi!!! ) Dziwny ten mecz. Wyszedł przed 20.00 a wrócił po 21.00. Tak, napiszecie, że skupiam się znowu na mężu zamiast na swojej odpowiedzialności za nasz kryzys i piszę czarne scenariusze.
To był dla mnie bodziec żeby powiedzieć mu co następuje:
- że mi przykro bo myślałam że wrócił wcześniej żeby ten czas spędzić ze mną, z nami,
- że dziwi mnie zmiana jego nawyków czyli sztyglowanie się ( na co mąż, żebym się nie obawiała bo nie idzie "na panienki")
- powiedziałam dziś pierwszy raz na spokojnie, bez płaczu i nerwów ( choć nie było lekko), że chcialabym złożyć wniosek o separację
- zapytał "a po co ci to"
- odpowiedziałam , że nie umawialiśmy się na "układ" w którym wyswiadczamy sobie tylko przysługi typu zakupy, gotowanie, zajmowanie się dzieckiem, a na małżeństwo ktore jest dla mnie czymś więcej niż obowiązkami, że od dawna nie czuję więzi między nami, że jestem zmęczona brakiem wyjaśnień z jego strony i uciekaniem od rozmowy na temat naszego małżeństwa, nie chcę takiego układu w ktorym jestem zbywana, w którym nie ma bliskości...
No i co? Nic nie odpowiedział. Nie uwierzył, że podejmę jakies kroki.
Chcial mnie przytulić i pocałował w policzek i to ma mnie przekonać do zmiany myślenia???
Przestałam mu ufać, zaczęłam myśleć ze kogos ma a jeśli nie ma to i tak żyjemy jak w separacji tylko pod wspólnym dachem.

Chyba się pospieszyłam, bo formalnie nie jestem jeszcze przygotowana.
Jakie sa procedury separacyjne? Czy mąż musi mieszkać ze mną pod jednym dachem. Kto może pomóc mi by nie mieszkał? ( Ma swoje mieszkanie, wspólnie przez nas wykupione ale wyprowadzka jest dla niego niemozliwa bo co powiedza ludzie, rodzina?)
Chcę spokoju, przesterzeni do przemyslenia nas na nowo. Chce by mnie zostawił na jakis czas w spokoju. Nie ma miedzy nami prawie więzi a obejmowanie mnie w sytuacji iedy mówię o separacji jest nie fair, odbieram jako grę z jego strony. Zawsze to tak działało , że mnie udobruchał rozśmieszając lub obejmując 'czule". Teraz ta nagła czułość jest dla mnie sztuczna, interesowna i odpychająca.
Przestaje wierzyć w zapewnienia ze nikogo nie ma, ze nie potrzebuje sobie kłopotu robić babą na boku.... Jeśli nie depresja, inna choroba powoduje brak zainteresowania żoną... to albo inna kobieta albo co???? Najbardziej boli ze on odpycha mnie i to nie tylko fizycznie ( odsuwając mnie po prostu od siebie) ale emocjonalnie, duchowo. Jak to się mówi: brak więzi małżeńskiej. Nie chcę żyć w zakłamaniu.

Cytat:

Wolisz, by znaleźć jednak czary-mary na to, by to jednak mąż się zmienił/przemyślał/dostosował się itd.

nie wiem czy czary mary... boje się nieodwracalności sytuacji... jakoś tak...
Dziś mój mąż wrócił wcześniej do domu... bardzo się ucieszyłam ale okazało się, że po prostu chciał wcześniej wyjść ( środy zawsze wychodzi do kolegów oglądać mecze).
Dziś doszło jednak coś nowego. Jak to się mówi u nas na śląsku wysztyglował się czyli.. okąpał , przebrał ( nigdy tego nie robi!!! ) Dziwny ten mecz. Wyszedł przed 20.00 a wrócił po 21.00. Tak, napiszecie, że skupiam się znowu na mężu zamiast na swojej odpowiedzialności za nasz kryzys i piszę czarne scenariusze.
To był dla mnie bodziec żeby powiedzieć mu co następuje:
- że mi przykro bo myślałam że wrócił wcześniej żeby ten czas spędzić ze mną, z nami,
- że dziwi mnie zmiana jego nawyków czyli sztyglowanie się ( na co mąż, żebym się nie obawiała bo nie idzie "na panienki")
- powiedziałam dziś pierwszy raz na spokojnie, bez płaczu i nerwów ( choć nie było lekko), że chcialabym złożyć wniosek o separację
- zapytał "a po co ci to"
- odpowiedziałam , że nie umawialiśmy się na "układ" w którym wyswiadczamy sobie tylko przysługi typu zakupy, gotowanie, zajmowanie się dzieckiem, a na małżeństwo ktore jest dla mnie czymś więcej niż obowiązkami, że od dawna nie czuję więzi między nami, że jestem zmęczona brakiem wyjaśnień z jego strony i uciekaniem od rozmowy na temat naszego małżeństwa, nie chcę takiego układu w ktorym jestem zbywana, w którym nie ma bliskości...
No i co? Nic nie odpowiedział. Nie uwierzył, że podejmę jakies kroki.
Chcial mnie przytulić i pocałował w policzek i to ma mnie przekonać do zmiany myślenia???
Przestałam mu ufać, zaczęłam myśleć ze kogos ma a jeśli nie ma to i tak żyjemy jak w separacji tylko pod wspólnym dachem.

Chyba się pospieszyłam, bo formalnie nie jestem jeszcze przygotowana.
Jakie sa procedury separacyjne? Czy mąż musi mieszkać ze mną pod jednym dachem. Kto może pomóc mi by nie mieszkał? ( Ma swoje mieszkanie, wspólnie przez nas wykupione ale wyprowadzka jest dla niego niemozliwa bo co powiedza ludzie, rodzina?)
Chcę spokoju, przesterzeni do przemyslenia nas na nowo. Chce by mnie zostawił na jakis czas w spokoju. Nie ma miedzy nami prawie więzi a obejmowanie mnie w sytuacji iedy mówię o separacji jest nie fair, odbieram jako grę z jego strony. Zawsze to tak działało , że mnie udobruchał rozśmieszając lub obejmując 'czule". Teraz ta nagła czułość jest dla mnie sztuczna, interesowna i odpychająca.
Przestaje wierzyć w zapewnienia ze nikogo nie ma, ze nie potrzebuje sobie kłopotu robić babą na boku.... Jeśli nie depresja, inna choroba powoduje brak zainteresowania żoną... to albo inna kobieta albo co???? Najbardziej boli ze on odpycha mnie i to nie tylko fizycznie ( odsuwając mnie po prostu od siebie) ale emocjonalnie, duchowo. Jak to się mówi: brak więzi małżeńskiej. Nie chcę żyć w zakłamaniu.

[bywalec]

[Pestka75]

Nie zmieniło się nic... Nadal uważam ,ze tkwię w układzie, że to "gra".

Odkryłam czuły punkt męża ale nie chcę go wykorzystywać. Wizja rozstania, propozycja by wyprowadził się do "siebie"... powodują, że cichnie, przestaje się ze mna szarpać o sprawy dnia codziennego.. mimo ze oboje wiemy ze to "groźby" bez pokrycia ale gramy dalej w tą grę.

To nie jest to o co chodzi ale sprawiło , że nie czuję się juz taka ubezwłasnowolniona. Przygladam się tej możliwości, rozważam, sprawia we mnie przestrzen której potrzebuję... Na co ta przestrzeń jeszcze nie wiem.
Zastanawiam się nad soba i swoja sytuacją. Co dałaby mi separacja skoro paradoksalnie nie umiem "odlepić się" od męża?
Skupienie się na sobie, zrobienie czegoś ze sobą. Tego dawno nie próbowałam.
Ostatnia deska ratunku...
Próbuję wykorzystać energię "słusznego gniewu" o którym piszesz bywalcu.
Czekam na grupę 5 ;) 12 krokową.
Zarezerwowałam bilet na samochodową randkę z "Ognioodpornym" ( ja już to widziałam, boję się jak odbierze ten film mój mąż).
Mąż nie wie co to za film... Pewnie nie dobrniemy nawet do audycji radiowej "po"... Ale przynajmniej coś wspólnie obejrzymy i nie będzie to serial w tv ;)
Na co liczę? Przecież my nie rozmawiamy na zadne tematy oprocz tego co w pracy i co z córcią... Mam juz dość analizowania i myślenia co pomyśli mąż...

Widzę, ze różne osoby polecają różne inicjatywy. Wnioskuję, że mogę i ja :)
Klimatyczny wieczór przy kawie, domowym cieście i ... zakończony własnoręcznymi podarkami dla najbliższych http://www.osrodek-brynow.pl/

Wybieram się też na kurs wizażu dla kobiet. Wkrótce podeślę szczegóły :)
Może kogoś zainteresuje tym bardziej , ze to nieodpłatna inicjatywa :)
Potrzeba by coś w sobie zmienić może przecież zacząć się od swego wyglądu ...
Może z lepszym nastrojem będę mniej zrzędzić ;)

Nie wiem jak skończy się ten cały moj eksperyment ale zawsze będe mogła powiedzieć ze próbowałam.

Nie zmieniło się nic... Nadal uważam ,ze tkwię w układzie, że to "gra".

Odkryłam czuły punkt męża ale nie chcę go wykorzystywać. Wizja rozstania, propozycja by wyprowadził się do "siebie"... powodują, że cichnie, przestaje się ze mna szarpać o sprawy dnia codziennego.. mimo ze oboje wiemy ze to "groźby" bez pokrycia ale gramy dalej w tą grę.

To nie jest to o co chodzi ale sprawiło , że nie czuję się juz taka ubezwłasnowolniona. Przygladam się tej możliwości, rozważam, sprawia we mnie przestrzen której potrzebuję... Na co ta przestrzeń jeszcze nie wiem.
Zastanawiam się nad soba i swoja sytuacją. Co dałaby mi separacja skoro paradoksalnie nie umiem "odlepić się" od męża?
Skupienie się na sobie, zrobienie czegoś ze sobą. Tego dawno nie próbowałam.
Ostatnia deska ratunku...
Próbuję wykorzystać energię "słusznego gniewu" o którym piszesz bywalcu.
Czekam na grupę 5 ;) 12 krokową.
Zarezerwowałam bilet na samochodową randkę z "Ognioodpornym" ( ja już to widziałam, boję się jak odbierze ten film mój mąż).
Mąż nie wie co to za film... Pewnie nie dobrniemy nawet do audycji radiowej "po"... Ale przynajmniej coś wspólnie obejrzymy i nie będzie to serial w tv ;)
Na co liczę? Przecież my nie rozmawiamy na zadne tematy oprocz tego co w pracy i co z córcią... Mam juz dość analizowania i myślenia co pomyśli mąż...

Widzę, ze różne osoby polecają różne inicjatywy. Wnioskuję, że mogę i ja :)
Klimatyczny wieczór przy kawie, domowym cieście i ... zakończony własnoręcznymi podarkami dla najbliższych http://www.osrodek-brynow.pl/

Wybieram się też na kurs wizażu dla kobiet. Wkrótce podeślę szczegóły :)
Może kogoś zainteresuje tym bardziej , ze to nieodpłatna inicjatywa :)
Potrzeba by coś w sobie zmienić może przecież zacząć się od swego wyglądu ...
Może z lepszym nastrojem będę mniej zrzędzić ;)

Nie wiem jak skończy się ten cały moj eksperyment ale zawsze będe mogła powiedzieć ze próbowałam.

[Danka 9]

Pestko super!

Pestko super!

[kinga2]

[Aniołek5]

[Pestka75]

[Satine]

[Norbert1]

heee lubię satine twoje spostrzeżenia ..mimo że nieraz sa w ostrej formie

żartuje oczywiście

heee lubię satine twoje spostrzeżenia ..mimo że nieraz sa w ostrej formie

żartuje oczywiście