[złamana]

Pestko, a może czas wyjść ze środka soczystego miąższu, wpaśc w urodzajną glebę i zakwitnąć.. (tylko co jest miązszem, co glebą i czy chcesz i jak zakwitnąć?)

Tak mi sie ostatnio przypomniało moje zmaganie ze straszliwie trudną sprawą jaką jest....upieczenie ciasta.
Nigdy mi się to nie udawało. Próbowałam i próbowałam i zawsze zakalec, i wszystko było sprawcze i mąka i piecyk i nawet otwarte okno. Próbowałam różnych przepisów, nawet takich gotowców z paczki i zawsze kompletna klapa. nawet myslałam, że za silne mam ręce, albo kręce nie w tą strone, co trzeba... Lata mijały, a mnie to denerwowało, przecież przydałoby sie na niedzielę do kawy coś słodkiego własnej roboty. W koncu dałam sobie spokój, odpusciłam na dwa, trzy lata. Stwierdziałm, że nie przeskocze tego i już. Po tym spróbowałam i znowu klapa. Nie mogłam pojąc jak to jest, ze inne rzeczy mi wychodzą a to nie. I pewnego dnia, tak zupełnie od niechcenia znowu się zabrałam za pieczenie. Wielkie wydarzenie, bo starsze dzieci jedno z poprzednich wyczynów o grubości 3 mm umiesciły na facebooku z odpowienim opisem. Robiłam to z dziećmi, i juz w sumie nie liczylo sie to ciasto tylko wszystko wokół. Mielismy naprawde super zabawę, efekt wydawał się być oczywisty. I jak sie domyslasz ku zaskoczeniu nas wszystkich... udało się. Od tego czasu udają się różne, różniste. Do dziś nie znam konkretnego powodu dla którego wczesniej sie nie udawało. Nie było to z pewnoscią nic z zewnątrz, ani maka, ani piecyk ani inne takie. No i nie mam pewności, że za kolejnym razem nie wyjdzie zakalec. Ale sprawia mi to przyjemność, staram się i robie to w towarzystwie, z tym kto ma akurat na to ochotę i ze spokojem. Bo jak znowu się nie uda, to albo dam sobie spokój na chwilę albo bedę próbować i próbować. Oczywiście nie zajmuje się tym na okragło, bo konsumenci mogliby wymagac kompletnej zmiany garderoby.
Są sprawy, na które nie ma jednego wypróbowanego dla wszystkich przepisu, dobrze sobie jasno okreslić cel działania, znaleźć cierpliwość, swój własny sposób, nie poddawać się, czasami odpuścić, spróbować inaczej i mieć swiadomośc, że czasami wychodzi zakalec (a i ten nadaje się do konsumpcji, co kto lubi...albo do czego przywyknie).
Pestko, może łatwiej bedzie Ci się żyło jak na chwilę sobie samej dasz spokój i przestaniesz koncentrować się na brakach a dostrzeżesz co masz. Może odnajdziesz swoje małe oazy szczęśliwości ( kontakt z córką, pieczenie ciasta:)) i one beda taką trampoliną do tego na czym Ci zalezy w związku. Spokoju Ci życzę.

Pestko, a może czas wyjść ze środka soczystego miąższu, wpaśc w urodzajną glebę i zakwitnąć.. (tylko co jest miązszem, co glebą i czy chcesz i jak zakwitnąć?)

Tak mi sie ostatnio przypomniało moje zmaganie ze straszliwie trudną sprawą jaką jest....upieczenie ciasta.
Nigdy mi się to nie udawało. Próbowałam i próbowałam i zawsze zakalec, i wszystko było sprawcze i mąka i piecyk i nawet otwarte okno. Próbowałam różnych przepisów, nawet takich gotowców z paczki i zawsze kompletna klapa. nawet myslałam, że za silne mam ręce, albo kręce nie w tą strone, co trzeba... Lata mijały, a mnie to denerwowało, przecież przydałoby sie na niedzielę do kawy coś słodkiego własnej roboty. W koncu dałam sobie spokój, odpusciłam na dwa, trzy lata. Stwierdziałm, że nie przeskocze tego i już. Po tym spróbowałam i znowu klapa. Nie mogłam pojąc jak to jest, ze inne rzeczy mi wychodzą a to nie. I pewnego dnia, tak zupełnie od niechcenia znowu się zabrałam za pieczenie. Wielkie wydarzenie, bo starsze dzieci jedno z poprzednich wyczynów o grubości 3 mm umiesciły na facebooku z odpowienim opisem. Robiłam to z dziećmi, i juz w sumie nie liczylo sie to ciasto tylko wszystko wokół. Mielismy naprawde super zabawę, efekt wydawał się być oczywisty. I jak sie domyslasz ku zaskoczeniu nas wszystkich... udało się. Od tego czasu udają się różne, różniste. Do dziś nie znam konkretnego powodu dla którego wczesniej sie nie udawało. Nie było to z pewnoscią nic z zewnątrz, ani maka, ani piecyk ani inne takie. No i nie mam pewności, że za kolejnym razem nie wyjdzie zakalec. Ale sprawia mi to przyjemność, staram się i robie to w towarzystwie, z tym kto ma akurat na to ochotę i ze spokojem. Bo jak znowu się nie uda, to albo dam sobie spokój na chwilę albo bedę próbować i próbować. Oczywiście nie zajmuje się tym na okragło, bo konsumenci mogliby wymagac kompletnej zmiany garderoby.
Są sprawy, na które nie ma jednego wypróbowanego dla wszystkich przepisu, dobrze sobie jasno okreslić cel działania, znaleźć cierpliwość, swój własny sposób, nie poddawać się, czasami odpuścić, spróbować inaczej i mieć swiadomośc, że czasami wychodzi zakalec (a i ten nadaje się do konsumpcji, co kto lubi...albo do czego przywyknie).
Pestko, może łatwiej bedzie Ci się żyło jak na chwilę sobie samej dasz spokój i przestaniesz koncentrować się na brakach a dostrzeżesz co masz. Może odnajdziesz swoje małe oazy szczęśliwości ( kontakt z córką, pieczenie ciasta:)) i one beda taką trampoliną do tego na czym Ci zalezy w związku. Spokoju Ci życzę.

[Norbert1]

[Pestka75]

[kinga2]

Pestka75,
to co opisujesz to może być wynik np. stanów depresyjnych czy zmian hormonalnych ( jakies gwałtowne zmiany lub niedobory ). Pod ich wpływem zmienia się nasze postrzeganie świata, odbiór emocjonalny otoczeniai i subiektywne odczucie szczęścia. Aby to zmienić niektórzy idąc za radą lekarzy przyjmują medykamenty na poprawę nastroju, można też wykorzystać metody innych terapii np. duchową. Powierzyć Jezusowi tę chorobę emocji i ducha i poprosić o uzdrowienie. Zmieniając siebie i własne wnętrze zmienisz swój stosunek i zachowanie wobec otoczenia. Spróbuj podziałać w kierunku rozjaśnienia wewnętrznego, Miłość Boga i człowieka potrafi czynić cuda, ale sama musisz tego chcieć, naucz się najpierw kochać siebie. Kochając siebie możesz Miłością obdarzyć otoczenie i przede wszystkim męża.

Pestka75,
to co opisujesz to może być wynik np. stanów depresyjnych czy zmian hormonalnych ( jakies gwałtowne zmiany lub niedobory ). Pod ich wpływem zmienia się nasze postrzeganie świata, odbiór emocjonalny otoczeniai i subiektywne odczucie szczęścia. Aby to zmienić niektórzy idąc za radą lekarzy przyjmują medykamenty na poprawę nastroju, można też wykorzystać metody innych terapii np. duchową. Powierzyć Jezusowi tę chorobę emocji i ducha i poprosić o uzdrowienie. Zmieniając siebie i własne wnętrze zmienisz swój stosunek i zachowanie wobec otoczenia. Spróbuj podziałać w kierunku rozjaśnienia wewnętrznego, Miłość Boga i człowieka potrafi czynić cuda, ale sama musisz tego chcieć, naucz się najpierw kochać siebie. Kochając siebie możesz Miłością obdarzyć otoczenie i przede wszystkim męża.

[Satine]

[mada27]

[bywalec]

[Norbert1]

[Pestka75]

zaczęłam Wam odpisywać i..... stwierdziłam, ze już brak mi sił na ględzenie... czytać: udowadnianie jak bardzo mąż mnie nie rozumie, jak bardzo jestem a raczej czuję się w małżeństwie samotna, sfrustrowana...czego mi brak i dlaczego...

powinnam zacząć od tego że umęczyłam się sama sobą i swoim myśleniem...
zapragnęłam działania i chociaż nie mam na razie się czym tutaj pochwalić, bo stawiam tak małe kroki, że ich prawie sama nie widzę ;) to mam wrażenie , że to co próbuję robić lekko mnie wycisza... nawet boję się o tym pisać żeby nie uleciało ze mnie...

zaczęłam od spowiedzi i modlitwy ( na razie stać mnie tylko na dziesiątkę różańca wieczorem i to nie całą bo przysypiam
nie słyszę już w swojej głowie tylu własnych zjadliwych, oskarżających, "tupiących" ze złości myśli... chociaż "myślę je" to... pojawiły się też te które mi pomagają zatrzymać się i ... przyglądać się sobie,
przyglądanie się mężowi boli, jest źle... nie mam już siły, poddaje się..., jestem bezsilna, nie mogę zrobić nic by Go zmienić ( choć stale łapie się na tym, że wciąż tych zmian próbuje)
z ostatniej chwili: mąż ostatnio dzwoni do mnie by dowiedzieć się co na obiad i móc wybrać czy zje w domu czy u swojej mamy, spędza więc u mamy obiadokolację przy okazji odbierania córki od babci..., przyjeżdża z tych obiadokolacji coraz później tak, ze mała nadaje się juz tylko do spania..., sam więc ląduje zwyczajowo na swojej kanapie... i to tyle w temacie naszego rodzinnego życia...

wszystko się we mnie buntuje a jednocześnie chyba już nie chce tracić energii na zmiane czegoś nad czym i tak nie panuję...
po co piszę o tym?
bo czuję, ze potrzeba mi czyjejś modlitwy, nie tylko teraz, dziś ale też jutro...

zaczęłam Wam odpisywać i..... stwierdziłam, ze już brak mi sił na ględzenie... czytać: udowadnianie jak bardzo mąż mnie nie rozumie, jak bardzo jestem a raczej czuję się w małżeństwie samotna, sfrustrowana...czego mi brak i dlaczego...

powinnam zacząć od tego że umęczyłam się sama sobą i swoim myśleniem...
zapragnęłam działania i chociaż nie mam na razie się czym tutaj pochwalić, bo stawiam tak małe kroki, że ich prawie sama nie widzę ;) to mam wrażenie , że to co próbuję robić lekko mnie wycisza... nawet boję się o tym pisać żeby nie uleciało ze mnie...

zaczęłam od spowiedzi i modlitwy ( na razie stać mnie tylko na dziesiątkę różańca wieczorem i to nie całą bo przysypiam
nie słyszę już w swojej głowie tylu własnych zjadliwych, oskarżających, "tupiących" ze złości myśli... chociaż "myślę je" to... pojawiły się też te które mi pomagają zatrzymać się i ... przyglądać się sobie,
przyglądanie się mężowi boli, jest źle... nie mam już siły, poddaje się..., jestem bezsilna, nie mogę zrobić nic by Go zmienić ( choć stale łapie się na tym, że wciąż tych zmian próbuje)
z ostatniej chwili: mąż ostatnio dzwoni do mnie by dowiedzieć się co na obiad i móc wybrać czy zje w domu czy u swojej mamy, spędza więc u mamy obiadokolację przy okazji odbierania córki od babci..., przyjeżdża z tych obiadokolacji coraz później tak, ze mała nadaje się juz tylko do spania..., sam więc ląduje zwyczajowo na swojej kanapie... i to tyle w temacie naszego rodzinnego życia...

wszystko się we mnie buntuje a jednocześnie chyba już nie chce tracić energii na zmiane czegoś nad czym i tak nie panuję...
po co piszę o tym?
bo czuję, ze potrzeba mi czyjejś modlitwy, nie tylko teraz, dziś ale też jutro...

[złamana]

Pestko, jest w internecie taka książka pt gry i zabawy małżeńskie. To rozmowa psychologa Andrzeja Wiśniewskiego i Katzryny Grocholi o bardzo skomplikowanych relacjach w małżeństwie i stosowanych przeróznych świadomych i nieuświadomionych gier. Jest tam o sztuce prowadzenia rozmów, o tzw, metarozmowaych, przejmowaniu kontroli rozmowy i braku możliwości uzyskania odpowiedzi na dany problem. Jest o braku umiejętności słuchania, o uwikłaniu we własne wizje małżeńskiego szczęścia. Jest o nadinterpetowywaniu słów małżonka do własnych wyobrażeń o jego przekaniach i intencjach. Może pozwoli Ci znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego telefon męża w nd uznałaś za oczekiwanie na powrót opikunki do dziecka a nie zwykłą troskę o Ciebie. Wiedział, chyba, że wracasz w nd, prawda? W tej książce jest o przyczynach milczenia mężczyzn, o braku podejmowania przez nich współzycia i tego jak reakacja żony na jego jedną czy druga odmowę przekłada się na dalszą niechęć. W tek książce znajdziesz też troszkę o uwikłaniu mężczyzny w relacje żona - matka. Może znajdziesz tam odpowiedź na pytanie, dlaczego jak mąż je obiad u Was patrzysz czy zjadł mało czy dużo i martwisz się tym, że u mamy jednak też zjadł. Jej, zjadł dwa obiady, żeby i mama i żona były zadowolone. Czyli, zależy mu na Tobie. Ma też problem z matką. Musi mu być nieciekawie. W tej książce jest też o najpoważniejszej przyczynie kryzysów, tj braku poczucia własnej wartości. I o tym, że dojrzały wybiera dojrzałego, mniej dojrzały mniej dojrzałego a niedojrzały niedojrzałego. No i jakie sa przyczyny tego. Poczytaj. Pozdrawiam.

Pestko, jest w internecie taka książka pt gry i zabawy małżeńskie. To rozmowa psychologa Andrzeja Wiśniewskiego i Katzryny Grocholi o bardzo skomplikowanych relacjach w małżeństwie i stosowanych przeróznych świadomych i nieuświadomionych gier. Jest tam o sztuce prowadzenia rozmów, o tzw, metarozmowaych, przejmowaniu kontroli rozmowy i braku możliwości uzyskania odpowiedzi na dany problem. Jest o braku umiejętności słuchania, o uwikłaniu we własne wizje małżeńskiego szczęścia. Jest o nadinterpetowywaniu słów małżonka do własnych wyobrażeń o jego przekaniach i intencjach. Może pozwoli Ci znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego telefon męża w nd uznałaś za oczekiwanie na powrót opikunki do dziecka a nie zwykłą troskę o Ciebie. Wiedział, chyba, że wracasz w nd, prawda? W tej książce jest o przyczynach milczenia mężczyzn, o braku podejmowania przez nich współzycia i tego jak reakacja żony na jego jedną czy druga odmowę przekłada się na dalszą niechęć. W tek książce znajdziesz też troszkę o uwikłaniu mężczyzny w relacje żona - matka. Może znajdziesz tam odpowiedź na pytanie, dlaczego jak mąż je obiad u Was patrzysz czy zjadł mało czy dużo i martwisz się tym, że u mamy jednak też zjadł. Jej, zjadł dwa obiady, żeby i mama i żona były zadowolone. Czyli, zależy mu na Tobie. Ma też problem z matką. Musi mu być nieciekawie. W tej książce jest też o najpoważniejszej przyczynie kryzysów, tj braku poczucia własnej wartości. I o tym, że dojrzały wybiera dojrzałego, mniej dojrzały mniej dojrzałego a niedojrzały niedojrzałego. No i jakie sa przyczyny tego. Poczytaj. Pozdrawiam.

[bywalec]

...nie słyszę już w swojej głowie tylu własnych zjadliwych, oskarżających, "tupiących" ze złości myśli... chociaż "myślę je" to... pojawiły się też te które mi pomagają zatrzymać się i ... przyglądać się sobie,
przyglądanie się mężowi boli, jest źle... nie mam już siły, poddaje się..., jestem bezsilna, nie mogę zrobić nic by Go zmienić ( choć stale łapie się na tym, że wciąż tych zmian próbuje)...

Pestko nie akceptujesz się jako kobieta, żona, matka, ktoś sprzedał ci przekonanie o sobie i na tym przekonaniu do dziś opierasz swoje życie.
Nie chce czułości pewnie ze mna coś nie tak, w odwróceniu złosci i gniewu przerzucanie na męża własnych odczuc to z nim cos nie tak… w pewnym sensie tak, zdrowy mężczyzna pragnie takich kontaktów, ale to jego problem, dlaczego unika, co jest tego przyczyną. Ty możesz pracować tylko nad tym jak sama odbierasz brak zainteresowania Toba przez męża.

On wybiera sobie lepsze obiady, te które mu lepiej smakuja, pewnie znów odczucie, jestem złą kucharką, woli dlatego obiady u mamy, bo jest lepszą kucharką ode mnie, w przerzuceniu złośc, gniewu, że tak nie jest, gotuje smacznie jest znów to z nim jest coś nie tak, woli mame ode mnie, jest od niej uzależniony, i znów to jego problem czy tak jest czy tylko mądrze wybiera co chce zjeść i na co ma ochote.

Dalej, jestem zła matką, przy babci zachowuje się inaczej, pewnie nie umie nią być, tworzyć i wymyślać takie zabawy by dziecko nie było kapryśne i marudne. Z nia tez jest marudne ale babcia tego tak nie odczuwa jak ty, że powodem jest to iż to wina po jej stronie, tylko zwykłe tłumaczenie siebie zmęczeniem, do którego mamy prawo, jak i stanem dziecka, które także ma prawo do nastrojów raz pogodnych raz mniej, związanych nie z osoba i jej traktowaniem dziecka, a także z przyczyn samoistnych jak zdrowie, zmęczenie dziecka, emocje związane z dniem, sen… Ty jednak tłumaczysz przeważnie moja wina, że tak się dzieje, nie jestem taka jaka powinnam być, a skąd takie przekonania o nieradzeniu sobie? Z zyciem, dzieckiem, z małżeństwem, i zgodnie z nimi takie zachowania i emocje dla podtrzymania, ze tak własnie jest….

Wewnętrzny twój krytyk wciąż ci podkłada noge, zabraniając widzieć się taką jaka jesteś, dobra, mądra, inteligentna, ładna, przedsiębiorcza, opiekuńcza, pozwala ci za to wciąż doszukiwać się i analizowac każdy twój ruch, zachowanie pod kontem tego czy właściwie, czy dobrze, by nie poczuc się tylko fajnie samej ze sobą, i mieć odczucie, że to co robię jest ok., fajne, może ktoś inny zrobił by to inaczej, nie znaczy że lepiej… Pozwól sobie na chwalenie siebie za to kim jesteś, do czego doszłaś.. co masz ciesz się tym, to twoja zasługa. To fakty przemawiaja za tym iż tak jest, nikt za ciebie nie doszedł do tego co dziś masz, wykształcenie, praca, wizerunek osobisty, tylko ty sama, jednak odczucia zadowolenia z tego nie ma, bo wciąż widzisz się nie taką jaką byś chciała się widzieć.

Zastanów się dlaczego wciąż włącza się wewnętrzny krytyk, kto utwierdza cie w tym przekonaniu nadal, nie pozwalając tym samym ci myśleć o sobie inaczej, kłóciło by się to z opinią tej osoby o tobie, jako tej odważnej i umiejącej poradzić sobie, wyjśc z tego myślenia.

Wciąż piszesz:… chce ale nie mam siły, lub ..wszystko się we mnie buntuje a jednocześnie chyba już nie chce tracić energii na zmiane czegoś nad czym i tak nie panuję...
ty ta klatkę stworzyłaś, możesz z niej wyjść, nikt inny cie w niej nie zamknął oprócz siebie samej. Masz siłe o którą się nawet sama nie podejrzewasz, że umiesz, wystarczy zmiana przekonań, jest ok, każdy tak ma, nikt nie jest idealny, nikt nie jest bez problemów i nikt nie jest idealna matką czy żona, każdy gotuje jak umie, nie wartośc w tym jak gotuje tylko ile daje mi radości samo gotowanie, nie ważne jaka jestem matką, tylko ile radości daje mi bycie z dzieckiem, nie ważne kto co mówi o mnie, ważne że sama ze soba czuje się fajnie.

Ludzie mówią…. teraz wygrała los na loterii, mąż zajmuje się dzieckiem, ty na wyjeździe ze znajomymi, a cóz w tym złego, ich opinia mówi o mężu, że jest ok. zgadzając się na taki układ, nie zaś o tobie, ze ty jesteś nie ok., że jesteś złą żoną czy matką bo zostawiłaś ich w domu a sama pojechałaś się zabawic, masz z tym problem? Masz prawo do tego, oboje się na to zgodziliście, ale ty nie dałaś sobie pełnego prawo do tego by czuć się z tym wyjazdem dobrze…

Pestko, zadam niewinne pytanie, bo nigdzie nie wyczytałam tego, wciąż mówisz o tej kanapie, osobnym łóżku,
a starałaś się to zmienić, ale nie rozmową na ten temat dlaczego nie chce a…. tylko mówiąc zalotnie i kokieteryjnie: kochanie może dzis przyjdziesz do naszej sypialni kiedy on już lezy na swojej kanapie, albo czy ja zmieszcze się jeszcze obok z niewinnym uśmiechem … starałaś się sama zainicjować wieczór w romantyczną randkę we dwoje, czy raczej patrząc na męża na kanapie samotnego odczuwasz tylko on nie chce, czy starałaś się czasem mimowolnie w kontakcie z mężem o czułe zachowania, przelotny dotyk, niewinne przytulenie się zwykłe ludzkie odruchy okazywania komus zainteresowania jego osobą…

Czy może tylko czekasz, aż on pierwszy zrobi krok w kierunku twoim, w kierunku zalotnych zachowań potwierdzających jego zainteresowanie Toba bo przecież kobiecie może nie wypada? Czy może próbowałaś ale on odpycha cie kiedy się do niego zbliżasz, kiedy chcesz się do niego przytulic….mówiąc nie mam ochoty, daj mi spokój, nie kocham cie, nie pragne ciebie?

...nie słyszę już w swojej głowie tylu własnych zjadliwych, oskarżających, "tupiących" ze złości myśli... chociaż "myślę je" to... pojawiły się też te które mi pomagają zatrzymać się i ... przyglądać się sobie,
przyglądanie się mężowi boli, jest źle... nie mam już siły, poddaje się..., jestem bezsilna, nie mogę zrobić nic by Go zmienić ( choć stale łapie się na tym, że wciąż tych zmian próbuje)...

Pestko nie akceptujesz się jako kobieta, żona, matka, ktoś sprzedał ci przekonanie o sobie i na tym przekonaniu do dziś opierasz swoje życie.
Nie chce czułości pewnie ze mna coś nie tak, w odwróceniu złosci i gniewu przerzucanie na męża własnych odczuc to z nim cos nie tak… w pewnym sensie tak, zdrowy mężczyzna pragnie takich kontaktów, ale to jego problem, dlaczego unika, co jest tego przyczyną. Ty możesz pracować tylko nad tym jak sama odbierasz brak zainteresowania Toba przez męża.

On wybiera sobie lepsze obiady, te które mu lepiej smakuja, pewnie znów odczucie, jestem złą kucharką, woli dlatego obiady u mamy, bo jest lepszą kucharką ode mnie, w przerzuceniu złośc, gniewu, że tak nie jest, gotuje smacznie jest znów to z nim jest coś nie tak, woli mame ode mnie, jest od niej uzależniony, i znów to jego problem czy tak jest czy tylko mądrze wybiera co chce zjeść i na co ma ochote.

Dalej, jestem zła matką, przy babci zachowuje się inaczej, pewnie nie umie nią być, tworzyć i wymyślać takie zabawy by dziecko nie było kapryśne i marudne. Z nia tez jest marudne ale babcia tego tak nie odczuwa jak ty, że powodem jest to iż to wina po jej stronie, tylko zwykłe tłumaczenie siebie zmęczeniem, do którego mamy prawo, jak i stanem dziecka, które także ma prawo do nastrojów raz pogodnych raz mniej, związanych nie z osoba i jej traktowaniem dziecka, a także z przyczyn samoistnych jak zdrowie, zmęczenie dziecka, emocje związane z dniem, sen… Ty jednak tłumaczysz przeważnie moja wina, że tak się dzieje, nie jestem taka jaka powinnam być, a skąd takie przekonania o nieradzeniu sobie? Z zyciem, dzieckiem, z małżeństwem, i zgodnie z nimi takie zachowania i emocje dla podtrzymania, ze tak własnie jest….

Wewnętrzny twój krytyk wciąż ci podkłada noge, zabraniając widzieć się taką jaka jesteś, dobra, mądra, inteligentna, ładna, przedsiębiorcza, opiekuńcza, pozwala ci za to wciąż doszukiwać się i analizowac każdy twój ruch, zachowanie pod kontem tego czy właściwie, czy dobrze, by nie poczuc się tylko fajnie samej ze sobą, i mieć odczucie, że to co robię jest ok., fajne, może ktoś inny zrobił by to inaczej, nie znaczy że lepiej… Pozwól sobie na chwalenie siebie za to kim jesteś, do czego doszłaś.. co masz ciesz się tym, to twoja zasługa. To fakty przemawiaja za tym iż tak jest, nikt za ciebie nie doszedł do tego co dziś masz, wykształcenie, praca, wizerunek osobisty, tylko ty sama, jednak odczucia zadowolenia z tego nie ma, bo wciąż widzisz się nie taką jaką byś chciała się widzieć.

Zastanów się dlaczego wciąż włącza się wewnętrzny krytyk, kto utwierdza cie w tym przekonaniu nadal, nie pozwalając tym samym ci myśleć o sobie inaczej, kłóciło by się to z opinią tej osoby o tobie, jako tej odważnej i umiejącej poradzić sobie, wyjśc z tego myślenia.

Wciąż piszesz:… chce ale nie mam siły, lub ..wszystko się we mnie buntuje a jednocześnie chyba już nie chce tracić energii na zmiane czegoś nad czym i tak nie panuję...
ty ta klatkę stworzyłaś, możesz z niej wyjść, nikt inny cie w niej nie zamknął oprócz siebie samej. Masz siłe o którą się nawet sama nie podejrzewasz, że umiesz, wystarczy zmiana przekonań, jest ok, każdy tak ma, nikt nie jest idealny, nikt nie jest bez problemów i nikt nie jest idealna matką czy żona, każdy gotuje jak umie, nie wartośc w tym jak gotuje tylko ile daje mi radości samo gotowanie, nie ważne jaka jestem matką, tylko ile radości daje mi bycie z dzieckiem, nie ważne kto co mówi o mnie, ważne że sama ze soba czuje się fajnie.

Ludzie mówią…. teraz wygrała los na loterii, mąż zajmuje się dzieckiem, ty na wyjeździe ze znajomymi, a cóz w tym złego, ich opinia mówi o mężu, że jest ok. zgadzając się na taki układ, nie zaś o tobie, ze ty jesteś nie ok., że jesteś złą żoną czy matką bo zostawiłaś ich w domu a sama pojechałaś się zabawic, masz z tym problem? Masz prawo do tego, oboje się na to zgodziliście, ale ty nie dałaś sobie pełnego prawo do tego by czuć się z tym wyjazdem dobrze…

Pestko, zadam niewinne pytanie, bo nigdzie nie wyczytałam tego, wciąż mówisz o tej kanapie, osobnym łóżku,
a starałaś się to zmienić, ale nie rozmową na ten temat dlaczego nie chce a…. tylko mówiąc zalotnie i kokieteryjnie: kochanie może dzis przyjdziesz do naszej sypialni kiedy on już lezy na swojej kanapie, albo czy ja zmieszcze się jeszcze obok z niewinnym uśmiechem … starałaś się sama zainicjować wieczór w romantyczną randkę we dwoje, czy raczej patrząc na męża na kanapie samotnego odczuwasz tylko on nie chce, czy starałaś się czasem mimowolnie w kontakcie z mężem o czułe zachowania, przelotny dotyk, niewinne przytulenie się zwykłe ludzkie odruchy okazywania komus zainteresowania jego osobą…

Czy może tylko czekasz, aż on pierwszy zrobi krok w kierunku twoim, w kierunku zalotnych zachowań potwierdzających jego zainteresowanie Toba bo przecież kobiecie może nie wypada? Czy może próbowałaś ale on odpycha cie kiedy się do niego zbliżasz, kiedy chcesz się do niego przytulic….mówiąc nie mam ochoty, daj mi spokój, nie kocham cie, nie pragne ciebie?

[Norbert1]

[Pestka75]

[Norbert1]