[jeziorko1]

witajcie,
po kilkutygodniowym podczytywaniu Waszych wypowiedzi odważyłam się ujawnic i napisać.
Sama nie wiem co chciałabym usłyszeć, może wsparcie, może radę, może słowa prawdy.
Sytuacja u nas chyba w sumie banalna, prawie 6 lat po ślubie, 2 dzieci, mąż pracujący dużo, ja dzieląca czas pomiędzy pracę, dzieci, dom... taki standard układów nierównych.
Moj mąż jest trudnym człowiekiem - nie sa to tylko moje obserwacje, ale osob niezależnych. Jest twardy i konsekwentny w pracy ale jest emocjonalnie niewydolny z drugiej strony. Choć w piękny sposob zdobywał moje względy - w życiu codziennym nie daje sobie rady.
we wrześniu zeszłego roku rozpoczął flirt w pracy - dowiedziałam się o tym i dałam mu znak, że nie tędy droga. i tak walczę z czymś z czym walczyć nie ma sensu od tego czasu. Flirt przerodził się w uczucie. Mąż znalazł się z emocjonalnym rozkładzie. Nie ma siły podjąć decyzji z kim chce być, nie umie zrezygnować ze mnie (a może raczej z rodziny) a ni z tamtej (mimo, że ona jest mezatka, chyba jeszcze jest). Od grudnia spotykam się z psychologiem, staram sie pracować nas sobą i uniezależnić emocjonalnie od niego, zapisalam sie na studia podyplomowe, mąż musi wiecej poświęcać dzieciom, dobrze mu to zrobiło, widzę że je kocha i bardzo się stara.
Miesiąc temu postawiłam mu ultimatum - musi podjąć decyzję albo wybieram separację - nie mogę udawać wiecej, że wszsytko jest ok. Powiedział, że nie ma sił zeby podjąc decyzję, że czuje sie wszsytkiemu winny, że boi się zadać cierpienie a każdy jego krok to bedzie czyjeś cierpienie. :( ponieważ nie mialam możliwości się wyprowadzić (cieżki czas w pracy i ciężki emocjonalny stan u jednego z naszych chlopcow) - postanowilam wyprowadzic sie do innego pokoju na razie...
Rozumiem, że to nie jest ode mnie zależne, że uczucia nie są zależne, że to walka z wiatrakami, że powinnam zająć się sobą i trwać... wszsytko wiem - teoretycznie, w praktyce często moja podświadomość narzuca mi pewne zachowania "wspoluzaleznionej" jak chęć reakcji, kontroli, wplywania na niego...
Co mam robić? wczoraj wieczorem siedzielismy przytuleni i czułam, że kończą mi się siły i nadzieja, cichutko płakałam, on po raz pierwszy od dłuższego czasu nie odtrącił moich łez ale przytulał i pozwolił się wypłakać. Spytał, czy wroce do niego na noc - spytałam czy podjął decyzję, przyznał, że ciągle nie - odmowiłam... :(
ale sama nie wiem czy tędy droga... w ogóle nie wiem któredy droga :(
czy ktoś to w ogóle wie? smutno mi bardzo

witajcie,
po kilkutygodniowym podczytywaniu Waszych wypowiedzi odważyłam się ujawnic i napisać.
Sama nie wiem co chciałabym usłyszeć, może wsparcie, może radę, może słowa prawdy.
Sytuacja u nas chyba w sumie banalna, prawie 6 lat po ślubie, 2 dzieci, mąż pracujący dużo, ja dzieląca czas pomiędzy pracę, dzieci, dom... taki standard układów nierównych.
Moj mąż jest trudnym człowiekiem - nie sa to tylko moje obserwacje, ale osob niezależnych. Jest twardy i konsekwentny w pracy ale jest emocjonalnie niewydolny z drugiej strony. Choć w piękny sposob zdobywał moje względy - w życiu codziennym nie daje sobie rady.
we wrześniu zeszłego roku rozpoczął flirt w pracy - dowiedziałam się o tym i dałam mu znak, że nie tędy droga. i tak walczę z czymś z czym walczyć nie ma sensu od tego czasu. Flirt przerodził się w uczucie. Mąż znalazł się z emocjonalnym rozkładzie. Nie ma siły podjąć decyzji z kim chce być, nie umie zrezygnować ze mnie (a może raczej z rodziny) a ni z tamtej (mimo, że ona jest mezatka, chyba jeszcze jest). Od grudnia spotykam się z psychologiem, staram sie pracować nas sobą i uniezależnić emocjonalnie od niego, zapisalam sie na studia podyplomowe, mąż musi wiecej poświęcać dzieciom, dobrze mu to zrobiło, widzę że je kocha i bardzo się stara.
Miesiąc temu postawiłam mu ultimatum - musi podjąć decyzję albo wybieram separację - nie mogę udawać wiecej, że wszsytko jest ok. Powiedział, że nie ma sił zeby podjąc decyzję, że czuje sie wszsytkiemu winny, że boi się zadać cierpienie a każdy jego krok to bedzie czyjeś cierpienie. :( ponieważ nie mialam możliwości się wyprowadzić (cieżki czas w pracy i ciężki emocjonalny stan u jednego z naszych chlopcow) - postanowilam wyprowadzic sie do innego pokoju na razie...
Rozumiem, że to nie jest ode mnie zależne, że uczucia nie są zależne, że to walka z wiatrakami, że powinnam zająć się sobą i trwać... wszsytko wiem - teoretycznie, w praktyce często moja podświadomość narzuca mi pewne zachowania "wspoluzaleznionej" jak chęć reakcji, kontroli, wplywania na niego...
Co mam robić? wczoraj wieczorem siedzielismy przytuleni i czułam, że kończą mi się siły i nadzieja, cichutko płakałam, on po raz pierwszy od dłuższego czasu nie odtrącił moich łez ale przytulał i pozwolił się wypłakać. Spytał, czy wroce do niego na noc - spytałam czy podjął decyzję, przyznał, że ciągle nie - odmowiłam... :(
ale sama nie wiem czy tędy droga... w ogóle nie wiem któredy droga :(
czy ktoś to w ogóle wie? smutno mi bardzo

[nałóg]

Miłość ,małżeństwo to permanętny proces i praca przy mierzeniu
się codziennie z utratą własnych złudzeń i rozczarowań „tym drugim”
czyli małżonkiem.
Miłość musi być mądra i jednocześnie wymagająca.
Wymagaj......od siebie ale i od męża.Mądrze wymagaj.

Miłość ,małżeństwo to permanętny proces i praca przy mierzeniu
się codziennie z utratą własnych złudzeń i rozczarowań „tym drugim”
czyli małżonkiem.
Miłość musi być mądra i jednocześnie wymagająca.
Wymagaj......od siebie ale i od męża.Mądrze wymagaj.

[kinga2]

jeziorko1,
Witaj na forum.
Czy może mieszkasz w pobliżu jakiegoś naszego Ogniska? Spotkanie w realu mogłoby bardzo pomóc. Miasta, gdzie działają już czynnie nasze grupy są u góry strony.
Czy może korzystasz już z jakiejś formy stałej pomocy? Psycholog? Duszpasterstwo rodzin?

jeziorko1,
Witaj na forum.
Czy może mieszkasz w pobliżu jakiegoś naszego Ogniska? Spotkanie w realu mogłoby bardzo pomóc. Miasta, gdzie działają już czynnie nasze grupy są u góry strony.
Czy może korzystasz już z jakiejś formy stałej pomocy? Psycholog? Duszpasterstwo rodzin?

[Wujt]

Jeziorko

z Twojego postu bije siła i mimo wszystko pewność siebie. Myślę, że to dobrze.

Co robić? Nie wiem. Może trzeba postępować tak żeby przynajmniej czuć się w miarę dobrze w tej trudnej sytuacji. z tego co czytam to tak postępujesz.

Jeziorko

z Twojego postu bije siła i mimo wszystko pewność siebie. Myślę, że to dobrze.

Co robić? Nie wiem. Może trzeba postępować tak żeby przynajmniej czuć się w miarę dobrze w tej trudnej sytuacji. z tego co czytam to tak postępujesz.

[jeziorko1]

ale czy tędy droga do uratowania tego małżeństwa..?
wiem, wiem, ze to mało ode mnie zależy... ale zapewne w jakims stopniu zależy od mojej postawy, ode tego czy się płaszczę czu uśmiecham, jestem twarda czy płaczę... najgorsze jest to, że sama nie umiem nad sobą zapanować i jakoś "przyszłościowo" ocenić jakie kroki stawiać, żeby nie stracić godności i szacunku do siebie i nie stracić ...
czuję się jak na bagnie, nie umiem ocenić sensowności i bezpieczeństwa stawianych kroków... ech
jak długo trwać w takiej pseudo-separacji? jak długo trwać w takim zawieszeniu i w sumie trojkącie emocjonalnym...? czy podejmować decyzję o prawdziwej separacji...? za glupia tu jestem, za slaba

ale czy tędy droga do uratowania tego małżeństwa..?
wiem, wiem, ze to mało ode mnie zależy... ale zapewne w jakims stopniu zależy od mojej postawy, ode tego czy się płaszczę czu uśmiecham, jestem twarda czy płaczę... najgorsze jest to, że sama nie umiem nad sobą zapanować i jakoś "przyszłościowo" ocenić jakie kroki stawiać, żeby nie stracić godności i szacunku do siebie i nie stracić ...
czuję się jak na bagnie, nie umiem ocenić sensowności i bezpieczeństwa stawianych kroków... ech
jak długo trwać w takiej pseudo-separacji? jak długo trwać w takim zawieszeniu i w sumie trojkącie emocjonalnym...? czy podejmować decyzję o prawdziwej separacji...? za glupia tu jestem, za slaba

[annad]

witaj Jeziorko
polecam Ci książkę Dobsona "miłość wymaga stanowczości", może w tekstach i wskazówkach wieloletniego doradcy rodzinnego znajdziesz coś dla siebie. Polecam również a raczej przede wszystkim modlitwę. Wiem z własnego doświadczenia, że czasem nie można, jest bunt, niezgoda ale wbrew nadziei miej nadzieję i rozmawiaj z Jezusem. Posłuchaj ks.Pawlukiewicza dużo jego kazań i konferencji znajdziesz w necie.
Jestem w małżeństwie sakramentalnym 18 lat, w kryzysie od 18l. a mąż odszedł w 2006r.

Niech Cię Jezus i Maryja prowadzą a Duch święty napełni pokojem.

witaj Jeziorko
polecam Ci książkę Dobsona "miłość wymaga stanowczości", może w tekstach i wskazówkach wieloletniego doradcy rodzinnego znajdziesz coś dla siebie. Polecam również a raczej przede wszystkim modlitwę. Wiem z własnego doświadczenia, że czasem nie można, jest bunt, niezgoda ale wbrew nadziei miej nadzieję i rozmawiaj z Jezusem. Posłuchaj ks.Pawlukiewicza dużo jego kazań i konferencji znajdziesz w necie.
Jestem w małżeństwie sakramentalnym 18 lat, w kryzysie od 18l. a mąż odszedł w 2006r.

Niech Cię Jezus i Maryja prowadzą a Duch święty napełni pokojem.

[Mufinka]

U mnie też posucha na gruncie emocjonalnym z mężem.
Chociaż inne są powody.
Nikt nie odpowie Ci co masz robić nawet psycholog.
Spytaj siebie czego Ty oczekujesz , czego chcesz?
Może trzeba sobie wypisać to na kartce -sama już nie wiem.
Widzę po swoim mężu ,że im mniej się nim zajmuję a więcej sobą tym większe jest zainteresowanie i zwrócenie uwagi przez niego na mnie.
Np. wczoraj cały dzień czytałam książkę -taki trochę romans. On cały czas przyklejony do netu.
Ja nic mu w tym ważnym zajęciu nie przeszkadzałam .
Zainteresował sie , pytał co robię , co czytam .
Jak „zmęczyłam” książkę do wieczora.
Wziął do ręki i mówi - co romans -już tylko to nam zostało? Ja odpowiadam - no chyba tak.
Ale ja mam dopiero 44 lata , chcę kochać i być kochana .
On wegetuje przed kompem i potrafi tylko tak podsumować nasze życie emocjonalne.
Już dawno poddałam się - czy ja już nie umiem kochać i tylko potrafię trwać

U mnie też posucha na gruncie emocjonalnym z mężem.
Chociaż inne są powody.
Nikt nie odpowie Ci co masz robić nawet psycholog.
Spytaj siebie czego Ty oczekujesz , czego chcesz?
Może trzeba sobie wypisać to na kartce -sama już nie wiem.
Widzę po swoim mężu ,że im mniej się nim zajmuję a więcej sobą tym większe jest zainteresowanie i zwrócenie uwagi przez niego na mnie.
Np. wczoraj cały dzień czytałam książkę -taki trochę romans. On cały czas przyklejony do netu.
Ja nic mu w tym ważnym zajęciu nie przeszkadzałam .
Zainteresował sie , pytał co robię , co czytam .
Jak „zmęczyłam” książkę do wieczora.
Wziął do ręki i mówi - co romans -już tylko to nam zostało? Ja odpowiadam - no chyba tak.
Ale ja mam dopiero 44 lata , chcę kochać i być kochana .
On wegetuje przed kompem i potrafi tylko tak podsumować nasze życie emocjonalne.
Już dawno poddałam się - czy ja już nie umiem kochać i tylko potrafię trwać

[Wujt]

Hm...

Żona gacha mojej żony cierpliwie wszystko zniosła. Efekt jest taki, że ona dalej żyje ze swoim mężem, który biega do mojej żony bawić ich wspólne dziecko. Czy oni mają dalej romans, to nie wiem. W każdym razie nie zazdroszczę tamtej dziewczynie.

Ja raczej dążyłem do jasnej sytuacji i faktycznej separacji. Efekt jest taki, że nie żyję ze swoją żoną, a ona ma dziecko z kochankiem.

Kto ,,mądrzej'' postępował? Ja, czy żona gacha?

Moje doświadczenie jest takie, że niewiele ode mnie zależy. Żyj tak żeby nie dać się wykończyć tą całą sytuacją. Poza tym moje doświadczenie jest też takie, że ten zdradzający to nie chce podejmować żadnych decyzji. Jak Ty za niego podejmiesz to ok, ale sam nic nie zrobi. Np. moja żona niby chce rozwodu, ale od 9 miesięcy tylko to zapowiada. Pewnie jakbym ja złożył pozew to byłoby już po.

Nie wiem ile to u Ciebie trwa, ja z perspektywy 18 miesięcy mogę powiedzieć, że to czego najbardziej brakuje to poczucia bycia kochanym. I wciąż jeszcze towarzyszy poczucie zranienia i oszukania. Cała reszta tj. rozpacz, nawet poczucie krzywdy gdzieś zniknęło.

Hm...

Żona gacha mojej żony cierpliwie wszystko zniosła. Efekt jest taki, że ona dalej żyje ze swoim mężem, który biega do mojej żony bawić ich wspólne dziecko. Czy oni mają dalej romans, to nie wiem. W każdym razie nie zazdroszczę tamtej dziewczynie.

Ja raczej dążyłem do jasnej sytuacji i faktycznej separacji. Efekt jest taki, że nie żyję ze swoją żoną, a ona ma dziecko z kochankiem.

Kto ,,mądrzej'' postępował? Ja, czy żona gacha?

Moje doświadczenie jest takie, że niewiele ode mnie zależy. Żyj tak żeby nie dać się wykończyć tą całą sytuacją. Poza tym moje doświadczenie jest też takie, że ten zdradzający to nie chce podejmować żadnych decyzji. Jak Ty za niego podejmiesz to ok, ale sam nic nie zrobi. Np. moja żona niby chce rozwodu, ale od 9 miesięcy tylko to zapowiada. Pewnie jakbym ja złożył pozew to byłoby już po.

Nie wiem ile to u Ciebie trwa, ja z perspektywy 18 miesięcy mogę powiedzieć, że to czego najbardziej brakuje to poczucia bycia kochanym. I wciąż jeszcze towarzyszy poczucie zranienia i oszukania. Cała reszta tj. rozpacz, nawet poczucie krzywdy gdzieś zniknęło.

[jeziorko1]

hej Wujcie :)

chyba jesteśmy podobni w podejściu do "sprawy" - ja od początku dążyłam do jasności sytuacji... moj mąż stwierdził w pewnym momencie, że mam predyspozycje autodestrukcyje, ale ja wolałam wiedzieć i mieć możliwość podjęcia decyzji niż trwać w błogiej nieświadomości - w błogiej, bo mój mąż bardzo się zmienił - myślę, że to również efekt zmiany mojego zachowania i postępowania z nim - bardzo się zmienił na plus w domu, ale co mi z tego, jeśli nie umie zrezygnować z tamtej.
u nas to trwa 9 miesiąc... mam ciągle nadzieję, ale nie mam również cierpliwości i siły znosić to na spokojnie i biernie. Myślę, że gdyby stalo się "najgorsze" to dam sobie radę sama dość dobrze, może i lepiej niż on.

Mówisz, że to norma, że zdradzający nie chcą dezydować? tu mnie trochę zaniepokoiłeś... bo miałam nadzieję, że moje dążenie do separacji zmusi mojego męża do przemyślenia, dokonania wyboru, nie będę za niego tego robić, chcę żeby sam przerobił tę lekcję, również dla swojego dobra.
co jest we mnie... dobrze piszesz... jest we mnie ból bycia nie kochaną, choć w jego oczach często widzę miłość. Jest we mnie ból, strach, że nieodwołalnie skończył się między nami okres szaleńczej miłości, zwariowania, to jak poczucie żałoby... nie ma we mnie nienawiści, rozpaczy, strachu o przyszłość...
ech

[ Dodano: 2011-05-23, 23:00 ]
i jeszcze jedno...
mój mąż nigdy nie powiedział, że mnie nie kocha, że woli tamtą, że chce odejść... nie... nigdy... można by powiedzieć, że to ja dążę do jakiejś finalnej konfrontacji i jasnego określenia ja albo ona... hmmmm....

w sumie - tak twierdzi moja psycholog - jest możliwe to, że mężczyzna może kochać dwie kobiety... ja również nie neguję tego... może i jest tak, że kocha nas obie...
tylko... ja chyba tego nie akceptuje... nie wiem.. może moja miłość jest za bardzo ludzka i egoistyczna... ale nie umiem się dzielić...

hej Wujcie :)

chyba jesteśmy podobni w podejściu do "sprawy" - ja od początku dążyłam do jasności sytuacji... moj mąż stwierdził w pewnym momencie, że mam predyspozycje autodestrukcyje, ale ja wolałam wiedzieć i mieć możliwość podjęcia decyzji niż trwać w błogiej nieświadomości - w błogiej, bo mój mąż bardzo się zmienił - myślę, że to również efekt zmiany mojego zachowania i postępowania z nim - bardzo się zmienił na plus w domu, ale co mi z tego, jeśli nie umie zrezygnować z tamtej.
u nas to trwa 9 miesiąc... mam ciągle nadzieję, ale nie mam również cierpliwości i siły znosić to na spokojnie i biernie. Myślę, że gdyby stalo się "najgorsze" to dam sobie radę sama dość dobrze, może i lepiej niż on.

Mówisz, że to norma, że zdradzający nie chcą dezydować? tu mnie trochę zaniepokoiłeś... bo miałam nadzieję, że moje dążenie do separacji zmusi mojego męża do przemyślenia, dokonania wyboru, nie będę za niego tego robić, chcę żeby sam przerobił tę lekcję, również dla swojego dobra.
co jest we mnie... dobrze piszesz... jest we mnie ból bycia nie kochaną, choć w jego oczach często widzę miłość. Jest we mnie ból, strach, że nieodwołalnie skończył się między nami okres szaleńczej miłości, zwariowania, to jak poczucie żałoby... nie ma we mnie nienawiści, rozpaczy, strachu o przyszłość...
ech

[ Dodano: 2011-05-23, 23:00 ]
i jeszcze jedno...
mój mąż nigdy nie powiedział, że mnie nie kocha, że woli tamtą, że chce odejść... nie... nigdy... można by powiedzieć, że to ja dążę do jakiejś finalnej konfrontacji i jasnego określenia ja albo ona... hmmmm....

w sumie - tak twierdzi moja psycholog - jest możliwe to, że mężczyzna może kochać dwie kobiety... ja również nie neguję tego... może i jest tak, że kocha nas obie...
tylko... ja chyba tego nie akceptuje... nie wiem.. może moja miłość jest za bardzo ludzka i egoistyczna... ale nie umiem się dzielić...

[Wujt]

Cytat:

Mówisz, że to norma, że zdradzający nie chcą dezydować? tu mnie trochę zaniepokoiłeś... bo miałam nadzieję, że moje dążenie do separacji zmusi mojego męża do przemyślenia, dokonania wyboru, nie będę za niego tego robić, chcę żeby sam przerobił tę lekcję, również dla swojego dobra.

Nie wiem czy to norma. Piszę jak widzę to u siebie. U mnie było tak, że żona godziła się z każdym kolejnym elementem separacji. Ja liczyłem, że nią to wstrząśnie, a ją to tylko utwierdzało w przekonaniu jaka to ją wspaniała miłość spotkała, dla której jest w stanie zrobić wszystko.

Nie wiem, czy dobrze zrobiłem dążąc do konfrontacji i podejmując decyzje za nią. Jak już napisałem, nie wydaje mi się, że miałem/mam jakiś większy wpływ na nią. Ona podjęła decyzję, że chce być z tamtym i do tego dążyła jednocześnie oszukując wszystkich wokół. Myślę, że na pewno oszczędziło mi to dużo nerwów, że nie mieszkaliśmy w zasadzie od początku razem.

Cytat:

i jeszcze jedno... mój mąż nigdy nie powiedział, że mnie nie kocha, że woli tamtą, że chce odejść... nie... nigdy... można by powiedzieć, że to ja dążę do jakiejś finalnej konfrontacji i jasnego określenia ja albo ona... hmmmm....

W sumie żona też mi nigdy prosto w twarz nie powiedziała ,,nie kocham cię''. Jak ją przycisnąłem to potwierdziła, że kocha tamtego i że ,,chyba nie da się kochać dwóch osób''. To znaczy, że mnie nie kocha, ale jakoś jej przez gardło to nie przeszło.

Dla mnie to moja żona jest tchórzem, który przypala się papierosem myśląc, że to jest dowód na odwagę.

Cytat:

Mówisz, że to norma, że zdradzający nie chcą dezydować? tu mnie trochę zaniepokoiłeś... bo miałam nadzieję, że moje dążenie do separacji zmusi mojego męża do przemyślenia, dokonania wyboru, nie będę za niego tego robić, chcę żeby sam przerobił tę lekcję, również dla swojego dobra.

Nie wiem czy to norma. Piszę jak widzę to u siebie. U mnie było tak, że żona godziła się z każdym kolejnym elementem separacji. Ja liczyłem, że nią to wstrząśnie, a ją to tylko utwierdzało w przekonaniu jaka to ją wspaniała miłość spotkała, dla której jest w stanie zrobić wszystko.

Nie wiem, czy dobrze zrobiłem dążąc do konfrontacji i podejmując decyzje za nią. Jak już napisałem, nie wydaje mi się, że miałem/mam jakiś większy wpływ na nią. Ona podjęła decyzję, że chce być z tamtym i do tego dążyła jednocześnie oszukując wszystkich wokół. Myślę, że na pewno oszczędziło mi to dużo nerwów, że nie mieszkaliśmy w zasadzie od początku razem.

Cytat:

i jeszcze jedno... mój mąż nigdy nie powiedział, że mnie nie kocha, że woli tamtą, że chce odejść... nie... nigdy... można by powiedzieć, że to ja dążę do jakiejś finalnej konfrontacji i jasnego określenia ja albo ona... hmmmm....

W sumie żona też mi nigdy prosto w twarz nie powiedziała ,,nie kocham cię''. Jak ją przycisnąłem to potwierdziła, że kocha tamtego i że ,,chyba nie da się kochać dwóch osób''. To znaczy, że mnie nie kocha, ale jakoś jej przez gardło to nie przeszło.

Dla mnie to moja żona jest tchórzem, który przypala się papierosem myśląc, że to jest dowód na odwagę.

[jeziorko1]

rozumiem, że film Ognioodporny jest przeznaczony raczej dla mężczyzn... a czy jest coś w tym stylu skierowane do kobiet, ktore chciałyby odzyskać uczucie męża...?
czy w ogóle można odzyskać czyjeś uczucia?
choć zakładam, że uczucia jeszcze są, tylko, że zagubione...

rozumiem, że film Ognioodporny jest przeznaczony raczej dla mężczyzn... a czy jest coś w tym stylu skierowane do kobiet, ktore chciałyby odzyskać uczucie męża...?
czy w ogóle można odzyskać czyjeś uczucia?
choć zakładam, że uczucia jeszcze są, tylko, że zagubione...

[kinga2]

[jeziorko1]

hmmm... w sobotę mam urodziny, nie za bardzo mi się chce wyprawiać. Mąż dzisiaj rano zaproponował, żebyśmy gdzieś razem wyjechali z tej okazji bez dzieci...
bardzo chcę... ale się zastanawiam czy powinnam...
a może jeśli chcę i się ucieszyłam to po prostu pojechać, cieszyć się wyjazdem i chwilą i nie spodziewać się po tym niczego, nie zakładać, że ta propozycja oznacza, że podjął decyzję...
niby dużo mam poukładane a jednak dużo jest pozarkęcane ;)

hmmm... w sobotę mam urodziny, nie za bardzo mi się chce wyprawiać. Mąż dzisiaj rano zaproponował, żebyśmy gdzieś razem wyjechali z tej okazji bez dzieci...
bardzo chcę... ale się zastanawiam czy powinnam...
a może jeśli chcę i się ucieszyłam to po prostu pojechać, cieszyć się wyjazdem i chwilą i nie spodziewać się po tym niczego, nie zakładać, że ta propozycja oznacza, że podjął decyzję...
niby dużo mam poukładane a jednak dużo jest pozarkęcane ;)

[Satine]

Jeziorko, prosiłaś mnie o kilka słów na temat Twojej sprawy, więc pozwolę sobie podzielić się refleksją.

Jeziorko, prosiłaś mnie o kilka słów na temat Twojej sprawy, więc pozwolę sobie podzielić się refleksją.