[izabelka1234]

witam u mnie sytuacja wygląd PODOBNIE jestem 4 lata po ślubie i mam już dosyc. Ja zauważyłam że jestem całkiem inna niż byłam rzadko się uśmiecham wpadam w szał i furię taka nigdy mi sie nie zdażała.
jestem ogólnie smutna przygnębiona i wiecznie zła.
Mój mąż potrafi zabierac mi kluczyki wieczorem do samochodu kiedy wcześnie rano muszę wyjechac na zjazd do szkoły i szantażować mnie abym posprzątała coś albo coś powiedziała np. go przeprosiła za to że go obraziłam podczas kłótni. czesto odwraca kota ogonem i mówi że to ja zaczełam kłutnie itp. kiedy to on zaczyna i ja jestemk tego świadoma.
psycholog powiedziała że on wbija mi taką igłę w plecy i kłuje i kłuje a potem ja wybucham. i on czesto to wykorzystuje np. nagrywa na telefon jak krzycze i puszcza. ostastnio teściowej bo wmieszał ją w kłótnie i pokazywał jaka to ja nie jestem zła ai mydlił oczy nawet szatanem nie nazwał kiedy ja bardzo wieżę w BOGA. Męczy go to że ja duzo się dowiaduje o religi czytam ciekawostki itp. on uważa że robie to dla tego że mam słabą wiare kiedy ja mu tłumacze że dla mnie standardowa modlitwa to troche za mało lunie szukać dowiadywać się czegoś więcej i to nie świadczy o mnie jako nie wierny Tomasz tylko ja pragnę głębszej wiary szukam głębokich kazań na mszy itp.
więc ja zawsze jestem zła nawet jak bym zrobiła coś super to pochwała zawsze jest krutka i ironiczna. Albo coś takiego "ale super posprzątałaś ale mogłas to tez zrobić".wtedy wątpie w miłość

witam u mnie sytuacja wygląd PODOBNIE jestem 4 lata po ślubie i mam już dosyc. Ja zauważyłam że jestem całkiem inna niż byłam rzadko się uśmiecham wpadam w szał i furię taka nigdy mi sie nie zdażała.
jestem ogólnie smutna przygnębiona i wiecznie zła.
Mój mąż potrafi zabierac mi kluczyki wieczorem do samochodu kiedy wcześnie rano muszę wyjechac na zjazd do szkoły i szantażować mnie abym posprzątała coś albo coś powiedziała np. go przeprosiła za to że go obraziłam podczas kłótni. czesto odwraca kota ogonem i mówi że to ja zaczełam kłutnie itp. kiedy to on zaczyna i ja jestemk tego świadoma.
psycholog powiedziała że on wbija mi taką igłę w plecy i kłuje i kłuje a potem ja wybucham. i on czesto to wykorzystuje np. nagrywa na telefon jak krzycze i puszcza. ostastnio teściowej bo wmieszał ją w kłótnie i pokazywał jaka to ja nie jestem zła ai mydlił oczy nawet szatanem nie nazwał kiedy ja bardzo wieżę w BOGA. Męczy go to że ja duzo się dowiaduje o religi czytam ciekawostki itp. on uważa że robie to dla tego że mam słabą wiare kiedy ja mu tłumacze że dla mnie standardowa modlitwa to troche za mało lunie szukać dowiadywać się czegoś więcej i to nie świadczy o mnie jako nie wierny Tomasz tylko ja pragnę głębszej wiary szukam głębokich kazań na mszy itp.
więc ja zawsze jestem zła nawet jak bym zrobiła coś super to pochwała zawsze jest krutka i ironiczna. Albo coś takiego "ale super posprzątałaś ale mogłas to tez zrobić".wtedy wątpie w miłość

[basilicum]

izabelka1234, a co poradziła Ci Twoja pani psycholog? jaka jest przyczyna takiej sytuacji?

izabelka1234, a co poradziła Ci Twoja pani psycholog? jaka jest przyczyna takiej sytuacji?

[izabelka1234]

byliśmy razem u pani psycholog.
powiedziała kilka takich stwierdzeń że ja mam duży żal do męża za to że on ciągle chce mnie poprawiać i dyktować co mam robić i to mi sie kumuluje potem wybucham.
Mojego męża krytykę posumowała tak że my kobiety patrzymy na wszystko emocjonalnie a mężczyźni tak prostolinijnie. powiedziała mu żeby przestał aby zwracał na to uwagę itp. że ja jestem młoda i troche mnie przytłaczają moje role w życiu:
żona ,matka,studentka,właścicielka firmy,instruktor fitness, do tego sprzątaczka i kucharka. Trochę to dużo i najprościej w świecie mogę sobie nie radzić. A ja jestem taka osoba która bierze byka za rogi i się nie poddaje lecz sama już wiem że nie wyrabiam w tym wszystkim...
Po ostatniej kłótni kiedy padło dużo gorzkich słów to było w sobotę to mało rozmawiamy prawie wcale mijamy się w domu na korytarzu i nic więcej.

byliśmy razem u pani psycholog.
powiedziała kilka takich stwierdzeń że ja mam duży żal do męża za to że on ciągle chce mnie poprawiać i dyktować co mam robić i to mi sie kumuluje potem wybucham.
Mojego męża krytykę posumowała tak że my kobiety patrzymy na wszystko emocjonalnie a mężczyźni tak prostolinijnie. powiedziała mu żeby przestał aby zwracał na to uwagę itp. że ja jestem młoda i troche mnie przytłaczają moje role w życiu:
żona ,matka,studentka,właścicielka firmy,instruktor fitness, do tego sprzątaczka i kucharka. Trochę to dużo i najprościej w świecie mogę sobie nie radzić. A ja jestem taka osoba która bierze byka za rogi i się nie poddaje lecz sama już wiem że nie wyrabiam w tym wszystkim...
Po ostatniej kłótni kiedy padło dużo gorzkich słów to było w sobotę to mało rozmawiamy prawie wcale mijamy się w domu na korytarzu i nic więcej.

[basilicum]

Dobrze, ze twój mąz chociaz poszedl razem z Tobą. Mój nie chce. Ja jednak zastanawiam sie ska takie źródło krytyki? Przecież nie wszyscy meżczyzni tacy są. Moj maz pochodzi z tzw. rodziny dysfunkcyjnej, wychowywał sie bez ojca, wiele rzeczy go przygniata, chociaz odgrywa twardziela, zawsze był dosc krytyczny wzgledem swiata, ale to co odtawia w ostatnim czasie to juz przesada. Ludzie powoli sie od niego odsuwaja, nie ma bliskich przyjaciol.

Dobrze, ze twój mąz chociaz poszedl razem z Tobą. Mój nie chce. Ja jednak zastanawiam sie ska takie źródło krytyki? Przecież nie wszyscy meżczyzni tacy są. Moj maz pochodzi z tzw. rodziny dysfunkcyjnej, wychowywał sie bez ojca, wiele rzeczy go przygniata, chociaz odgrywa twardziela, zawsze był dosc krytyczny wzgledem swiata, ale to co odtawia w ostatnim czasie to juz przesada. Ludzie powoli sie od niego odsuwaja, nie ma bliskich przyjaciol.

[NORBERT]

[izabelka1234]

moj mąż pochodzi z dobrej rodziny stereotypowej ale nie złej. Mama gotowała sprzątała(nadgorliwie) a ojciec zarabiał pieniądze. wszystko ok mój mąż jest jedynym i najmłodszym synem u nich w rodzinie nie wymagali on niego niczego jeżeli chodzi o pomoc domową. Ja byłam długo najmłodsza w domu i pełniłam rolę synka tatusia bo długo go nie miał prace domowe sa dla mnie katorga i męką nie znosze tego robic wole iść skosić trawnik rozpalac w piecu rąbać drewno itp. takie typowo męskie zajęcia. i taraz nasze światy się gryzą on przyzwyczajony do sterylnej czystości w domu ja wogóle nie nauczona sprzątania choć nie powiem że się nie staram i staje tupiąc noga i mówiąc że nie będe tego robiła bo nie lubie. tylko nie wiem dlaczego on mnie tak piętnuje wie że ja po prostu męczę się w tej roli może powinien mi pomagać. Lecz On twierdzi że jak pokaże mi że on potrafi to ja usiąde sobie na kanapie i będe tylko leżeć i pachnieć a on będzie ciagle wszystko robił za mnie. Lecz tak nie jest zachęcał by mnie też to tego by coś robic w tym kierunku.
Czasami jest taka sytuacja że jemy obiad wszystko ładnie smakuje mu . a nagle pada takie stwierdzenie "ale te garnki w zlewie mogłaś posprzątać" kiedy jeszcze jemy obiad ja się napracowałam żeby przygotować obiad i nawet nie mam prawa razem z nim usiąść tylko muszę pierw wszystko posprzątać i potem moge zjeść CZY TO JEST NORMALNE!!!!

moj mąż pochodzi z dobrej rodziny stereotypowej ale nie złej. Mama gotowała sprzątała(nadgorliwie) a ojciec zarabiał pieniądze. wszystko ok mój mąż jest jedynym i najmłodszym synem u nich w rodzinie nie wymagali on niego niczego jeżeli chodzi o pomoc domową. Ja byłam długo najmłodsza w domu i pełniłam rolę synka tatusia bo długo go nie miał prace domowe sa dla mnie katorga i męką nie znosze tego robic wole iść skosić trawnik rozpalac w piecu rąbać drewno itp. takie typowo męskie zajęcia. i taraz nasze światy się gryzą on przyzwyczajony do sterylnej czystości w domu ja wogóle nie nauczona sprzątania choć nie powiem że się nie staram i staje tupiąc noga i mówiąc że nie będe tego robiła bo nie lubie. tylko nie wiem dlaczego on mnie tak piętnuje wie że ja po prostu męczę się w tej roli może powinien mi pomagać. Lecz On twierdzi że jak pokaże mi że on potrafi to ja usiąde sobie na kanapie i będe tylko leżeć i pachnieć a on będzie ciagle wszystko robił za mnie. Lecz tak nie jest zachęcał by mnie też to tego by coś robic w tym kierunku.
Czasami jest taka sytuacja że jemy obiad wszystko ładnie smakuje mu . a nagle pada takie stwierdzenie "ale te garnki w zlewie mogłaś posprzątać" kiedy jeszcze jemy obiad ja się napracowałam żeby przygotować obiad i nawet nie mam prawa razem z nim usiąść tylko muszę pierw wszystko posprzątać i potem moge zjeść CZY TO JEST NORMALNE!!!!

[NORBERT]

[izabelka1234]

dokładnie tez tak uważam i walcze z tym.
choć mój mąż niby wykształcony ale istny burak jezeli chodzi o role w domu. Ogólnie mam nie za łatwy zawód co prawda pracuje tylko wieczorami bo od16 do 21czaem 22 ale jestem instruktorem fitness i siłowni więc jest to praca męcząca fizycznie on o tym wie. dobrze wie ze w soboty nie mam zajęc i wtedy dosyć pożadnie ogarniam dom w tygodniu sie oszczędzam do tej 16 więc mało robie w domu jeżeli chodzi o sprzątanie. ja mam codziennie 3 godziny ciężkich zajęć bez przerwy On wie że potrzebuje dużo siły i wypoczynku żeby to osiągnąć klientów nie interesuje to że na 3 gościnie ja juz nie mam siły i robie lajtowe zajęcia oni chcą zawsze mocne i wyczerpujące każdy na swojej godzinie. Kto nie jest ins. bedzie mu ciężko to zrozumieć ale fitness jest bardzo wymagajacy od instruktora choć wydaje sie taki banalny i prosty.Bardzo dobrze wiem że mój mąż o tym wie tylko nie mam pojęcia co go blokuje i o co tajk naprawde chodzi.
znajomych tez nie ma żadnych bo nikt nie chce słuchać ciągłego mądrowania się i poprawiania kogoś. Ja na przykład nie znosze tego jak przychodzimy do kogoś na gościne (znajomi którzy nie mają za dużo pieniędzy ale radzą sobie mają własne mieszkanie itp.) podczas rozmowy padają takie słowa:"ale lampę to byście sobie kupili w końcu jakąś" to taki przykład, ale mówi to do ludzi których na dzień dzisiejszy nie jest na nią stać i on dobrze o tym wie.....ŻAL

dokładnie tez tak uważam i walcze z tym.
choć mój mąż niby wykształcony ale istny burak jezeli chodzi o role w domu. Ogólnie mam nie za łatwy zawód co prawda pracuje tylko wieczorami bo od16 do 21czaem 22 ale jestem instruktorem fitness i siłowni więc jest to praca męcząca fizycznie on o tym wie. dobrze wie ze w soboty nie mam zajęc i wtedy dosyć pożadnie ogarniam dom w tygodniu sie oszczędzam do tej 16 więc mało robie w domu jeżeli chodzi o sprzątanie. ja mam codziennie 3 godziny ciężkich zajęć bez przerwy On wie że potrzebuje dużo siły i wypoczynku żeby to osiągnąć klientów nie interesuje to że na 3 gościnie ja juz nie mam siły i robie lajtowe zajęcia oni chcą zawsze mocne i wyczerpujące każdy na swojej godzinie. Kto nie jest ins. bedzie mu ciężko to zrozumieć ale fitness jest bardzo wymagajacy od instruktora choć wydaje sie taki banalny i prosty.Bardzo dobrze wiem że mój mąż o tym wie tylko nie mam pojęcia co go blokuje i o co tajk naprawde chodzi.
znajomych tez nie ma żadnych bo nikt nie chce słuchać ciągłego mądrowania się i poprawiania kogoś. Ja na przykład nie znosze tego jak przychodzimy do kogoś na gościne (znajomi którzy nie mają za dużo pieniędzy ale radzą sobie mają własne mieszkanie itp.) podczas rozmowy padają takie słowa:"ale lampę to byście sobie kupili w końcu jakąś" to taki przykład, ale mówi to do ludzi których na dzień dzisiejszy nie jest na nią stać i on dobrze o tym wie.....ŻAL

[NORBERT]

[twardy]

Witam basilicum i izabelka1234.

Ja kiedyś postępowałem podobnie jak Wasi mężowie. Może nie aż tak egoistycznie i napewno nie tak złośliwie ...ale niestety podobnie.
Teraz gdy przyponinam sobie mój brak zainteresowania sprawami żony, jej problemami (wydawało mi się, że jak nie pracuje i siedzi z dziećmi w domu , to ich nie ma), to nie mogę uwierzyć - jak mogłem traktować tak własną żonę, którą wybrałem z wielkiej miłości.
Najdziwniejsze jest to, że postępując tak głupio - kochałem ją.
Ktoś mógłby powiedzieć, że nie można kochać kogoś, a jednocześnie bezmyślnie ranić.
NIESTETY - MOŻNA!

NORBERT napisał, że wiele zachowań wynosi się ze swojego domu ... i tu niestety ma rację.
Teraz już wiem skąd u mnie brak pomocy żonie w domowych pracach - nawet tych "męskich".
Mój tato dużo pracował i po pracy zmęczony nie pomagał już w domu. Mama sama nawet malowała mieszkanie itp.
Ja też dużo pracowałem i mając taki wzorzec z domu rodzinnego wydawało mi się, że postępuję normalnie. Dla mnie to była norma. Ja poprostu nic złego w tym nie widziałem
.
Aż trudno uwierzyć. Jak takie zachowanie można było uważać za normalne?
Teraz samemu nie mieści mi się to w głowie.

A teraz powiem po co to Wam piszę.
Wasi mężowie są na etapie mojego rozumienia małżeństwa z przed mojego kryzysu.
Jak widać z moich kilku wcześniejszych zdań - mój sposób myślenia zmienił się całkowicie i myślę, że jest chyba na właściwym miejscu (szkoda, że za późno ).

Życzył bym Wam, aby wasi mężowie zrozumieli to wcześniej niż ja.
Jak to zrobić? Łatwo powiedzieć - trudniej zrobić. Napewno, ale...

Wiem, że każdy przypadek jest inny, ale może coś pomogę?

Jak zmienić sposób myślenia mężczyzny, aby zauwałył swoje krzywdzące zachowania?

Mnie zmieniło - po pierwsze czytanie tego forum - może gdyby udało się jakimś cudem namówić męża na poświęcenie trochę czasu na to forum, to kto wie?
(wiem, że to nie łatwe).
Ale przede wszystkim - gdyby mnie żona, zamiast "marudzić" (bo tak to odbiera część mężczyzn) poprosiła abym usiadł przy stole i poświęcił jej pół godziny i wysłuchał jej ...
(szkoda, że tego nie zrobiła) i powiedziałaby mi co czuje, że jest jej żle, przykro a moje słowa i zachowanie ją ranią i wystawia jej miłość i wierność na ciężką próbę ... to chyba bym zrozumiałbym, że ją krzywdzę, a moja żona nie jest moją własnością i może się okazać, że ją stracę..... oj nie wierzę, że nie zrobiłoby na mnie to wrażenia i nie zmusiłoby do zastanowienia.

Może już rozmawiałyście z mężami... ale czy nie było to oderwanie go od jakiegoś ważnego dla niego zajęcia - i myślami był tylko przy tym by szybko już ta rozmowa sią skończyłą?
Albo rozmowa odbyła się stojąc, a jeszcze gorzej podczas kłótni?
Facet musi poczuć, że to jest poważna rozmowa, a wtedy dotrze do niego, że jest ważna.

I jeszcze jedno.
Czytając "Mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus", znalazłem takie stwierdzenie jednego z mężów przeżywających kryzys w swoim małżeństwie: "gdybym ja to wszystko wiedział wcześniej".
Po przeczytaniu tej książki pomyślałem dokładnie tak samo.

Warto by Wasi mężowie przeczytali tę książkę.
Może też otworzyłyby się im oczy i serca?

Wiem, że moje sugestie mogą nie przystawać do Waszych sytuacji, może już tego wszystkiego próbowałyście, ale może jednak moje refleksje komuś się przydadzą?

Życzę dużo cierpliwości i wiary.

Witam basilicum i izabelka1234.

Ja kiedyś postępowałem podobnie jak Wasi mężowie. Może nie aż tak egoistycznie i napewno nie tak złośliwie ...ale niestety podobnie.
Teraz gdy przyponinam sobie mój brak zainteresowania sprawami żony, jej problemami (wydawało mi się, że jak nie pracuje i siedzi z dziećmi w domu , to ich nie ma), to nie mogę uwierzyć - jak mogłem traktować tak własną żonę, którą wybrałem z wielkiej miłości.
Najdziwniejsze jest to, że postępując tak głupio - kochałem ją.
Ktoś mógłby powiedzieć, że nie można kochać kogoś, a jednocześnie bezmyślnie ranić.
NIESTETY - MOŻNA!

NORBERT napisał, że wiele zachowań wynosi się ze swojego domu ... i tu niestety ma rację.
Teraz już wiem skąd u mnie brak pomocy żonie w domowych pracach - nawet tych "męskich".
Mój tato dużo pracował i po pracy zmęczony nie pomagał już w domu. Mama sama nawet malowała mieszkanie itp.
Ja też dużo pracowałem i mając taki wzorzec z domu rodzinnego wydawało mi się, że postępuję normalnie. Dla mnie to była norma. Ja poprostu nic złego w tym nie widziałem
.
Aż trudno uwierzyć. Jak takie zachowanie można było uważać za normalne?
Teraz samemu nie mieści mi się to w głowie.

A teraz powiem po co to Wam piszę.
Wasi mężowie są na etapie mojego rozumienia małżeństwa z przed mojego kryzysu.
Jak widać z moich kilku wcześniejszych zdań - mój sposób myślenia zmienił się całkowicie i myślę, że jest chyba na właściwym miejscu (szkoda, że za późno ).

Życzył bym Wam, aby wasi mężowie zrozumieli to wcześniej niż ja.
Jak to zrobić? Łatwo powiedzieć - trudniej zrobić. Napewno, ale...

Wiem, że każdy przypadek jest inny, ale może coś pomogę?

Jak zmienić sposób myślenia mężczyzny, aby zauwałył swoje krzywdzące zachowania?

Mnie zmieniło - po pierwsze czytanie tego forum - może gdyby udało się jakimś cudem namówić męża na poświęcenie trochę czasu na to forum, to kto wie?
(wiem, że to nie łatwe).
Ale przede wszystkim - gdyby mnie żona, zamiast "marudzić" (bo tak to odbiera część mężczyzn) poprosiła abym usiadł przy stole i poświęcił jej pół godziny i wysłuchał jej ...
(szkoda, że tego nie zrobiła) i powiedziałaby mi co czuje, że jest jej żle, przykro a moje słowa i zachowanie ją ranią i wystawia jej miłość i wierność na ciężką próbę ... to chyba bym zrozumiałbym, że ją krzywdzę, a moja żona nie jest moją własnością i może się okazać, że ją stracę..... oj nie wierzę, że nie zrobiłoby na mnie to wrażenia i nie zmusiłoby do zastanowienia.

Może już rozmawiałyście z mężami... ale czy nie było to oderwanie go od jakiegoś ważnego dla niego zajęcia - i myślami był tylko przy tym by szybko już ta rozmowa sią skończyłą?
Albo rozmowa odbyła się stojąc, a jeszcze gorzej podczas kłótni?
Facet musi poczuć, że to jest poważna rozmowa, a wtedy dotrze do niego, że jest ważna.

I jeszcze jedno.
Czytając "Mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus", znalazłem takie stwierdzenie jednego z mężów przeżywających kryzys w swoim małżeństwie: "gdybym ja to wszystko wiedział wcześniej".
Po przeczytaniu tej książki pomyślałem dokładnie tak samo.

Warto by Wasi mężowie przeczytali tę książkę.
Może też otworzyłyby się im oczy i serca?

Wiem, że moje sugestie mogą nie przystawać do Waszych sytuacji, może już tego wszystkiego próbowałyście, ale może jednak moje refleksje komuś się przydadzą?

Życzę dużo cierpliwości i wiary.

[basilicum]

Winny, dziękuję, każda pomoc jest dobra. Wiesz mi jest przykro, że wczoraj ledwie przyszedl z pracy o 18, zjadł obiad i przed godzina 20 poszedl na urodziny kolegi z pracy, wrócil po 24 kiedy ja juz spalam, dzis spał do 11, wstał i pojechał na 12:30 na siatkówkę, potwm wróci o 14:30, zje obiad i zasiadzie do kompa. Zero planowania spedzania z rodziną. Prosze, aby chodził na siatkowkę w inny dzien niz sobota, to nie, bo bola go plecy, bo ma siedzacy tryb pracy. To moze jak wroci ja tez sobie splyne na siatkowke na 3 h i niech on sie zajmuje dzieckiem? To nie jest sprawiedliwe. Ja sprzatam, ja gotuję, pracuję, opiekuje sie dzieckiem, a jak chche wspolnie spedzic czas, albo sama to nie moge. Jestem tym zmeczona.

[ Dodano: 2011-03-05, 12:53 ]
Skoro razem pracujemy, razem mamy dziecko, to chyba powinniśmy dzielic sie obowiazakami. On mi mowi, ze on pracuje. No tak, ale ja tez sie nie obijam. On musi odpoczac. On, on, on. Zwykły egoizm i tyle. I jeszcze ma pretensje, ze kolegom to zony pracuja koszule, a on chodzi w wygniecionych.

[ Dodano: 2011-03-05, 13:07 ]
Mój mąz raczej z czytania Sycharu nie skorzysta. Ma do mnie pretensje, ze czytam forum. Nie wiadomo po co czytam to forum,skoro masz dobrego meza, tylko tego nie widzisz. Ksiazke czytal juz dawno temu, sam ja kupil, ale refleksje po przeczytanie byly tylko takie, ze "kobiety sa dziwne".

Winny, dziękuję, każda pomoc jest dobra. Wiesz mi jest przykro, że wczoraj ledwie przyszedl z pracy o 18, zjadł obiad i przed godzina 20 poszedl na urodziny kolegi z pracy, wrócil po 24 kiedy ja juz spalam, dzis spał do 11, wstał i pojechał na 12:30 na siatkówkę, potwm wróci o 14:30, zje obiad i zasiadzie do kompa. Zero planowania spedzania z rodziną. Prosze, aby chodził na siatkowkę w inny dzien niz sobota, to nie, bo bola go plecy, bo ma siedzacy tryb pracy. To moze jak wroci ja tez sobie splyne na siatkowke na 3 h i niech on sie zajmuje dzieckiem? To nie jest sprawiedliwe. Ja sprzatam, ja gotuję, pracuję, opiekuje sie dzieckiem, a jak chche wspolnie spedzic czas, albo sama to nie moge. Jestem tym zmeczona.

[ Dodano: 2011-03-05, 12:53 ]
Skoro razem pracujemy, razem mamy dziecko, to chyba powinniśmy dzielic sie obowiazakami. On mi mowi, ze on pracuje. No tak, ale ja tez sie nie obijam. On musi odpoczac. On, on, on. Zwykły egoizm i tyle. I jeszcze ma pretensje, ze kolegom to zony pracuja koszule, a on chodzi w wygniecionych.

[ Dodano: 2011-03-05, 13:07 ]
Mój mąz raczej z czytania Sycharu nie skorzysta. Ma do mnie pretensje, ze czytam forum. Nie wiadomo po co czytam to forum,skoro masz dobrego meza, tylko tego nie widzisz. Ksiazke czytal juz dawno temu, sam ja kupil, ale refleksje po przeczytanie byly tylko takie, ze "kobiety sa dziwne".

[twardy]

Basilicum, Twój mąż przegina całkowicie. Ja aż takim egoistą nie byłem, a i tak żona miała dosyć takiego małżeństwa i "poszła na zieleńszą trawkę".
Twój mąż żyje jak kawaler. Same przyjemności (dla niego), a gdzie żona?
Do niego musi dotrzeć, że miłość polega na dbaniu przede wszystkim o osobę którą się kocha, a nie o siebie.
Mężczyzna jest z natury leniwy, a jak pozwolisz mężowi na leniuchowanie i robienie tylko tego co jemu sprawia przyjemność nielicząc się z Twoimi potrzebami, to kiedyś będziesz miała tego już dosyć - małżeństwa również.
Już piszesz, że jesteś tym zmęczona.

Musisz obudzić męża, zmienić jego rozumienie małżeństwa.
Jeżeli nic z tym nie zrobisz, to gdy będziesz miała kiedyś już dosyć tego małżeństwa - to będzie również to Twoja wina, że widząc jak Wasze małżeństwo stacza się po równi pochyłej - nic nie zrobiłaś.
To Ty jesteś w Waszym małżeństwie tą osobą świadomą, która widzi cały problem i dlatego to Ty musisz działać.
On nie widzi żadnego problemu, więc sam z siebie nie będzie nic zmieniał.

Wiem, wiem co powiesz - coś zrobić? - ale co? - ale jak?
Masz racje wiem, że łatwo mi tak pisać, ale musisz znależć jakieś rozwiązanie by go obudzić, by zrozumiał, że kobiety nie są dziwne, tylko inne od mężczyzn (i całe szczęście).

Na tym forum w "świadectwach", lena napisała niedawno co poruszyło jej męża, zmusiło do refleksji nad sobą.
I co to było?
Gdy lena powiedziała mężowi, że była na dyskotece (oczywiście bez niego) i poznała kogoś, grunt się poruszył pod nogami męża.
Zrozumiał, że żona nie jest dana "na własność", "na zawsze" że może zagospodarować sobie czas bez niego.
To nim poruszyło.
Nie namawiam Cię abyś zaczeła interesować się innymi mężczyznami, ale może gdyby Twój mąż zobaczył w jakiś sposób, że Ty możesz mieć swoje życie - bez niego (może z koleżankami - o czym on nie musi wiedzieć), to może by się zastanowił nad sobą i zrozumiał, że nie koniecznie musisz być jego na zawsze.
Trochę zazdrości czasem pomaga, ale z tą zazdrością też należy uważać, bo można przesadzić i osiągnie się odwrotny skutek od zamierzonego.

Dobrze byłoby, gdyby Twój mąż posłuchał Pulikowskiego, ks.Pawlukiewicza.
Niektóre dziewczyny pisały tu na forum, że gdy mężowie nie chcieli słuchać, to słuchały same, ale w obecności mężów. Chcąc nie chcąc musieli słuchać. Udawali, że nie słuchają- ale słuchali.
I podobno niektórym się to spodobało.

Dobrym rozwiązaniem byłaby poradnia małżeńska, ale pewnie Twój mąż nie będzie chciał pójść bo przecież on nie widzi problemu.
A może sama idź do poradni. Może tam ktoś doradzi Ci jak dotrzeć do sumienia i serca męża?

No i oczywiście modlitwa, bo tak naprawdę to nie od nas zależy jak potoczą sie nasze sprawy.

Basilicum, Twój mąż przegina całkowicie. Ja aż takim egoistą nie byłem, a i tak żona miała dosyć takiego małżeństwa i "poszła na zieleńszą trawkę".
Twój mąż żyje jak kawaler. Same przyjemności (dla niego), a gdzie żona?
Do niego musi dotrzeć, że miłość polega na dbaniu przede wszystkim o osobę którą się kocha, a nie o siebie.
Mężczyzna jest z natury leniwy, a jak pozwolisz mężowi na leniuchowanie i robienie tylko tego co jemu sprawia przyjemność nielicząc się z Twoimi potrzebami, to kiedyś będziesz miała tego już dosyć - małżeństwa również.
Już piszesz, że jesteś tym zmęczona.

Musisz obudzić męża, zmienić jego rozumienie małżeństwa.
Jeżeli nic z tym nie zrobisz, to gdy będziesz miała kiedyś już dosyć tego małżeństwa - to będzie również to Twoja wina, że widząc jak Wasze małżeństwo stacza się po równi pochyłej - nic nie zrobiłaś.
To Ty jesteś w Waszym małżeństwie tą osobą świadomą, która widzi cały problem i dlatego to Ty musisz działać.
On nie widzi żadnego problemu, więc sam z siebie nie będzie nic zmieniał.

Wiem, wiem co powiesz - coś zrobić? - ale co? - ale jak?
Masz racje wiem, że łatwo mi tak pisać, ale musisz znależć jakieś rozwiązanie by go obudzić, by zrozumiał, że kobiety nie są dziwne, tylko inne od mężczyzn (i całe szczęście).

Na tym forum w "świadectwach", lena napisała niedawno co poruszyło jej męża, zmusiło do refleksji nad sobą.
I co to było?
Gdy lena powiedziała mężowi, że była na dyskotece (oczywiście bez niego) i poznała kogoś, grunt się poruszył pod nogami męża.
Zrozumiał, że żona nie jest dana "na własność", "na zawsze" że może zagospodarować sobie czas bez niego.
To nim poruszyło.
Nie namawiam Cię abyś zaczeła interesować się innymi mężczyznami, ale może gdyby Twój mąż zobaczył w jakiś sposób, że Ty możesz mieć swoje życie - bez niego (może z koleżankami - o czym on nie musi wiedzieć), to może by się zastanowił nad sobą i zrozumiał, że nie koniecznie musisz być jego na zawsze.
Trochę zazdrości czasem pomaga, ale z tą zazdrością też należy uważać, bo można przesadzić i osiągnie się odwrotny skutek od zamierzonego.

Dobrze byłoby, gdyby Twój mąż posłuchał Pulikowskiego, ks.Pawlukiewicza.
Niektóre dziewczyny pisały tu na forum, że gdy mężowie nie chcieli słuchać, to słuchały same, ale w obecności mężów. Chcąc nie chcąc musieli słuchać. Udawali, że nie słuchają- ale słuchali.
I podobno niektórym się to spodobało.

Dobrym rozwiązaniem byłaby poradnia małżeńska, ale pewnie Twój mąż nie będzie chciał pójść bo przecież on nie widzi problemu.
A może sama idź do poradni. Może tam ktoś doradzi Ci jak dotrzeć do sumienia i serca męża?

No i oczywiście modlitwa, bo tak naprawdę to nie od nas zależy jak potoczą sie nasze sprawy.

[p_erła]

Witam wszystkich.
W końcu się odważyłam napisać.
Czytam, to forum już od dłuższego czasu.
Wiele trudnych chwil z nim przetrwałam, wiele przemyślałam.

Nie mogę pisać nic konkretnego. Zbyt wiele osób to czyta.

Ale
Basilicum - jak ja Cię rozumiem

Czasem mam wrażenie, że wyczerpałam już wszystkie możliwe drogi.
Wiem, jest Bóg, ale ciężko mi uwierzyć, że mnie wysłuchuje.


Proszę o modlitwę.

Witam wszystkich.
W końcu się odważyłam napisać.
Czytam, to forum już od dłuższego czasu.
Wiele trudnych chwil z nim przetrwałam, wiele przemyślałam.

Nie mogę pisać nic konkretnego. Zbyt wiele osób to czyta.

Ale
Basilicum - jak ja Cię rozumiem

Czasem mam wrażenie, że wyczerpałam już wszystkie możliwe drogi.
Wiem, jest Bóg, ale ciężko mi uwierzyć, że mnie wysłuchuje.


Proszę o modlitwę.

[marek12b7]

P_erła - nie zamykaj sobie ust. Pisz. Wielu pisanie pomogło. To co trzymamy w ukryciu najbardziej boli

P_erła - nie zamykaj sobie ust. Pisz. Wielu pisanie pomogło. To co trzymamy w ukryciu najbardziej boli