Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
"Pani Małgorzata pobiera wysokie opłaty za porady prawne, które udzielane są bezpłatnie. Po za tym jej artykuł na stronach www.kosciol.pl "prawo kanoniczne - orzeczenie nieważności małżeństwa" skupiający się przede wszystkim na potrzebie udziału przedstawiciela strony bądź adwokata w procesie o stwierdzenie nieważności to czysta autoreklama. Jestem prawnikiem kanonistą, wykształceniem i wiekiem zbliżonym do Pani Małgorzaty Baran, która w ubiegłym roku skończyła studia. Mogę pomóc i odpowiedzieć na państwa pytania chmagda80@go2.pl "
Kingo.
Jeden prawnik kanonista rzuca oszczerstwa na drugiego prawnika kanonistę.
Uważasz że to uczciwe postępowanie? I nie jest to reklama swojej osoby kosztem innej?
Oczywiście ów autor nie napisał ile on sam bierze za swoje "darmowe" porady.
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-23, 14:31
Kajka
Moim zdaniem Boża kolejność dla osoby wierzącej, kogoś kto ma bardzo poważne wątpliwości co do ważności sakramentu to:
1. zbadanie tych wątpliwości w sądzie biskupim.
jeśli sąd je potwierdzi, i stwierdzi nieważność ( zgodnie z prawdą i sumieniem )
to taka osoba ma dwie możliwości
- albo kocha i dąży do uważnienia małżeństwa ,
- albo kieruje sprawę do sadu cywilnego.
Najpierw sąd kościelny potem świecki .
kinga2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-23, 18:07
elzd1 napisał/a:
Kingo.
Jeden prawnik kanonista rzuca oszczerstwa na drugiego prawnika kanonistę.
Uważasz że to uczciwe postępowanie? I nie jest to reklama swojej osoby kosztem innej?
Oczywiście,że nie podoba mi się forma takiej autoreklamy, ale nie o nią chodzi tylko o stwierdzenie,że porady powinny być darmowe i na to trzeba zwrócić uwagę.
/ Nie doszukuj się dodatkowych podtekstów, bo ich tam nie ma. /
A skoro osoba reklamuje się jako udzielajaca porad za darmo to może warto sprawdzić ten kontakt w przypadku , gdy ktoś ma problem i nie wie, ani gdzie się zwrócić, ani jak się zabrać do rozwiązywania swojego kłopotu. To wszystko.
Nikt nie musi korzystać z takiej pomocy, ale liczy się,że jest możliwość.
[ponadto w moim odczuciu większość reklamy jako takiej jest dwuznaczna etycznie, ale czy w związku z tym Ty omijasz w sklepach wszystkie produkty jakich ona dotyczy, bo jeśli tak to super, niestety większość z ludzi tego nie robi. A ja choć się staram tak robić to zdarzają mi się wpadki Czasem niezamierzone, czasem z musu. ]
(inną sprawą jest sposób w jaki odnoszą się do siebie i swojej pracy osoby, które powinny odznaczać się wyjątkową etyką, ale to .....)
elzd1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-23, 20:48
Właśnie o tę etykę zawodową mi chodzi. Jakoś nie mam przekonania do ludzi, którzy o innych wiedzą tylko to co złe. Zaś autor-autorka tamtego posta wcale nie napisała, że swoich porad udziela za darmo.
Mnie zastanawia zbieżność wątków na dwóch różnych portalach i w zupełnie innym czasie:
http://e-prawnik.pl/forum...ta-baran-1.html http://alimenty.pl/rozwod...a-baran/13/7953
Tylko autorzy mają inne nicki.
[ Dodano: 2011-01-23, 20:51 ]
Oczywiście nie mam nic przeciwko reklamie jako takiej, w końcu skąd bym wiedziała który proszek do prania jest lepszy, gdyby nie reklamy
pi2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-23, 23:44
Dziś po raz kolejny rozmawiałem z kanonistą na którego się powoływałem. Nasza rozmowa potoczyła się zupełnie inaczej niż tego oczekiwałem. Zadawałem pytania dotyczace "najlepszej kolejności" i ... odpowiedzi nie uzyskałem. Jedyne co z rozmowy wynikało ponad wszelką wątpliwość i co warto abym przytoczył w tym miejscu to: "strona powodowa musi być przekonana o braku możliwości pojednania."
Moje refleksje po rozmowie jak i kolejnym przeczytaniu tego wątka są następujące:
dokładnie tak jak pisze Danka, szukamy autorytetów, szukamy odpowiedzi, rady. Szukamy jasnego wskazania, że należy postąpić tak a tak. Czy przypadkiem nie jest tak że szukamy odpowiedzi na zewnątrz a nie w sobie i we własnym sumieniu? Czy nie szukamy przepisu który zdejmie z nas ciężar odpowiedzialności za podejmowana decyzję? Tyle razy mówimy: zacznij od siebie, skup się na sobie i na tym co ty możesz zrobić. Jestem przekonany, że to bardzo głęboka myśl.
Jak tu powiedziano: materia sakramentalnego małżeństwa jest bardzo delikatna. I właśnie dlatego każda sytuacja powinna być rozpatrywana zupełnie indywidualnie. Raczej nie doszukiwał bym się jedynej słusznej regułki. Jest wiele osob które wierzą w uzdrowienie ich związkiów i to wspaniale. Dla Nich nie istnieje dylemat czy składać pozew czy nie. Być może nie wszyscy ludzie są tak silni jak Andrzej czy Kinga. I właśnie dlatego za radą sędziego nie będę szukał jedynej słusznej drogi dla wszystkich. Myślę że takiej nie ma. Będę szukał w swoim sumieniu odpowiedzi co ja mam zrobić w mojej sytuacji.
A prawnicy ... wszędzie są dobrzy i podli.
Pozdrawiam
pi.kwadrat
Jarek321 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-23, 23:53
Cytat:
Być może nie wszyscy ludzie są tak silni jak Andrzej czy Kinga.
Zrobię trochę off-topic. Jeżeli napiszę coś nie tak, to mam nadzieję, że Andrzej i Kinga2 mnie sprostują.
Moim zdaniem, to nie są nasze, ludzkie siły. Nasze są decyzje, wolna wola, by codziennie dokonywać mniejszych i większych wyborów, którą drogą idziemy, rozeznajemy coraz lepiej co należy uczynić. To nie oznacza, że wybory są "łatwe", ale raczej to, że wybiera się to, co słuszne, co powinno. Ja tak to widzę. Siła pochodzi od Pana Boga.
Też czasami w konfesjonale pocieszałem księdza tego i owego, widząc ich zasępienie, że nie wiedzą co poradzić, że ja naprawdę nie potrzebuję rady czy złotej myśli jak mam naprawić małżeństwo, bo tu nie ma gotowych rozwiązań.
Tym samym - im mniej liczymy na siebie, czyniąc to, co słuszne, a im bardziej liczymy na Pana Boga, to coś, co w oczach postronnych wygląda na siłę czy heroizm, jeżeli nawet jest siłą i heroizmem, to należy tylko do Pana Boga i do nikogo więcej.
kinga2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-24, 01:08
pi2 napisał/a:
Być może nie wszyscy ludzie są tak silni jak Andrzej czy Kinga.
No cóż, to uznanie nalezy się nie mnie tylko Najświętszej Maryi Pannie. To Ona trzyma nieustannie moja rękę, abym nie narobiła głupot( do których patrząc na swoje życie mam chyba wyjątkowy talent ) To Jej wiara i siła, Jej determinacja nieustannie stawia mnie przed Jezusem i zachęca do rozmów, zwierzania się z kłopotów, a nawet tupania nóżką, gdy brak mi argumentów. To urok Jej modlitwy wyprasza mi siłę u Boga Ojca do trwania i zmagania się z sytuacją po ludzku przekraczajacą moje siły.
Tu całkowicie zgodzę się z Jarkiem 321, to nie jest moja siła, moje są tylko wybory.
Resztę za mnie "załatwia " Niebo.
Tak naprawdę wszystko co naistotniejsze zaczyna się od wiary... A celem jedynym, który nadaje życiu sens jest miłość. A po drodze jest nadzieja. :) Bóg jest miłością. Wszystko od niego pochodzi - w szczególności dar wiary.
pi2 napisał/a:
Dziś po raz kolejny rozmawiałem z kanonistą na którego się powoływałem. Nasza rozmowa potoczyła się zupełnie inaczej niż tego oczekiwałem. Zadawałem pytania dotyczace "najlepszej kolejności" i ... odpowiedzi nie uzyskałem. Jedyne co z rozmowy wynikało ponad wszelką wątpliwość i co warto abym przytoczył w tym miejscu to: "strona powodowa musi być przekonana o braku możliwości pojednania."
Dla strony, która prawdziwie kocha miłością nie tylko uczuciową, ale przede wszystkim wierną i ofiarną, opartą na akcie woli, na wierze w działającą w sakramencie moc Boga, to nigdy - dopóki żyje sakramentalny współmałżonek - NIE BĘDZIE PRZEKONANIA O BRAKU MOŻLIWOŚCI POJEDNANIA. Taka miłość, która przechodzi ciężkie próby np. zdrady, jeszcze bardziej się umacnia i oczyszcza, i jest koronnym dowodem na działanie łaski sakramentu małżeństwa.
Dla strony, która nie kocha taką wierną i ofiarną miłością do końca, która nie ma oparcia w silnej wierze, to za życia współmałżonka może zrodzić się SUBIEKTYWNE PRZEKONANIE O BRAKU MOŻLIWOŚCI POJEDNANIA. Takiemu przekonaniu BRAKUJE WIARY w to, że współmałżonek może w którymś momencie pozwolić Bogu odmienić swoje serce.
Dla człowieka wiary zawsze - dopóki żyje człowiek - jest możliwość pojednania.
_________________ "Módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a działaj, jakby wszystko zależało tylko od ciebie" (Święty Ignacy Loyola)
"Najpierw modlitwa, potem przebłaganie, dopiero na trzecim miejscu - daleko "na trzecim miejscu"- działanie" (Święty Josemaria Escriva)
„Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (List św. Pawła do Filipian 4:13)
„I nie uczynił tam wielu cudów z powodu ich niewiary” (Ew. Mateusza 13:58)
www.separacja.org ::: www.sychar.org ::: www.modlitwa.info
Imię małżonka/i: Kama
Wiek: 30 Dołączył: 22 Mar 2006 Posty: 349 Skąd: Warszawa
Wysłany: 2011-01-25, 13:41
Silne nie uzdrowione zranienia, poczucie krzywdy, brak przebaczenia (otwarcia się na pojednanie), brak formacji duchowej, brak wiary w odrodzenie małżeństwa (przemianę serca współmałżonka) - mogą zrodzić w sercu i głowie myśl o "ułożeniu sobie życia" z kimś innym. Jak pokazuje życie nierzadko (a może nawet najczęściej) - to nadzieja na otwarcie sobie drogi (w razie stwierdzenia przez sąd biskupi nieważności) do nowego związku.
Moim zdaniem, rzadko zdarza się, żeby jedyną motywacją strony powodowej było wyłącznie stwierdzenie prawdy (sprawdzenie czy związek był ważnie zawarty) i wykluczenie w przyszłości nowego związku. I to by się zgadzało z tym, co usłyszał pi2 od księdza kanonisty, że "strona powodowa musi być przekonana o braku możliwości pojednania."
Kto kocha do końca jest jednocześnie wierny do końca, a wierność ze swej istoty wyklucza jakiekolwiek "układanie sobie życia" z kimkolwiek innym. Takiej wiernej miłości zawsze towarzyszy nadzieja na pojednanie się...
_________________ "Módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a działaj, jakby wszystko zależało tylko od ciebie" (Święty Ignacy Loyola)
"Najpierw modlitwa, potem przebłaganie, dopiero na trzecim miejscu - daleko "na trzecim miejscu"- działanie" (Święty Josemaria Escriva)
„Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (List św. Pawła do Filipian 4:13)
„I nie uczynił tam wielu cudów z powodu ich niewiary” (Ew. Mateusza 13:58)
www.separacja.org ::: www.sychar.org ::: www.modlitwa.info
elzd1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-25, 23:59
Andrzej napisał/a:
Moim zdaniem, rzadko zdarza się, żeby jedyną motywacją strony powodowej było wyłącznie stwierdzenie prawdy (sprawdzenie czy związek był ważnie zawarty) i wykluczenie w przyszłości nowego związku.
Na szczęście napisałeś, że to TWOJE zdanie.
Andrzej napisał/a:
Kto kocha do końca jest jednocześnie wierny do końca, a wierność ze swej istoty wyklucza jakiekolwiek "układanie sobie życia" z kimkolwiek innym. Takiej wiernej miłości zawsze towarzyszy nadzieja na pojednanie się...
MOIM zdaniem wierność małżonkowi nie musi polegać na złudnej nadziei. Można żyć w wierności i nie oczekiwać powrotu. Tak jest zdrowiej, przede wszystkim dla nas.
Andrzej napisał/a:
brak przebaczenia (otwarcia się na pojednanie)
Przebaczenie nie oznacza otwarcia na pojednanie.
Andrzej napisał/a:
Dla strony, która prawdziwie kocha miłością nie tylko uczuciową, ale przede wszystkim wierną i ofiarną, opartą na akcie woli, na wierze w działającą w sakramencie moc Boga, to nigdy - dopóki żyje sakramentalny współmałżonek - NIE BĘDZIE PRZEKONANIA O BRAKU MOŻLIWOŚCI POJEDNANIA.
Zapomniałeś napisać, że to Twoje zdanie.
Dla jasności - ja wiem, że nie zawsze jest możliwe pojednanie za życia.
Jak Ty Andrzeju niewiele wiesz o życiu. I o ludziach. I o uczuciach.
Jarek321 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-26, 00:30
Elu... rozumiem co napisał Andrzej, a to co Ty napisałaś ja odczytuję tylko jako negację. Czy mogłabyś rozwinąć wypowiedź?
To podkreślone "ja wiem" oznacza to samo co "nie wierzę że". Bo w fizycznym świecie nie znasz przyszłości - tę zna tylko Pan Bóg. Mówiąc "ja wiem" odnośnie przyszłości, stawiasz się w miejscu Pana Boga.
pi2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-26, 08:32
Jarku,
Odpowiem za Elę, mysle że się nie obrazi.
Użyje porównania, niestety niedoskonalego:
Codzienne na polskich drogach umieraja ludzie. Ja to wiem, że w ciagu najblizszych 24 gadzin ktos umze w samochodzie albo na przejsciu dla pieszych. Nie wiem kto, nie wiem gdzie i nie wiem czy dlatego że ktos zawinil, czy moze dlatego że tak zdecydowal Bóg. Ale wiem że tak się stanie. Bedzie to tragedia dla jakiejs rodziny. Taki jest ten swiat. Naznaczony niedoskonaloscia.
Podobnie jest z małżeństwami. Czasem (oby jak najczesciej) ludziom udaje się zejsc, a czasem nie. Czasem rany i blizny sa zbyt wielkie. Czasem po ludzku już się nie da. Czasem w takie sytuacje wkracza Bog i czyni cuda, ale nie zawsze. Bog zawsze moze udzielic łaski pojednania, ale nie zawsze jej udziela i nie zawsze czlowiek potrafi ją przyjać. Co nie zwalnia z obowiazku pozostania w wiernosci sakramentalnemu małżonkowi.
Czy dobrze zrozumialem Elu?
Pozdrawiam
pi.kwadrat
nałóg [Usunięty]
Wysłany: 2011-01-26, 08:41
elzd1 napisał/a:
Przebaczenie nie oznacza otwarcia na pojednanie.
Elżbieto............. ze przebaczenie nie oznacza pojednania ....z tym się zgadzam.
Ale nie zgadzam się z tym że przebaczenie nie jest otwarciem się na pojednanie.
Bez przebaczenia nie ma pojednania.
Ale przebaczenie może być bez pojednania i jednostronne.Nawet bez wiedzy i woli "krzywdzieciela".
Jest aktem woli.....może wyższej(w sensie nie każdego stać na to) dojrzałości duchowej i emocjonalnej
Andrzej napisał/a:
Moim zdaniem, rzadko zdarza się, żeby jedyną motywacją strony powodowej było wyłącznie stwierdzenie prawdy (sprawdzenie czy związek był ważnie zawarty) i wykluczenie w przyszłości nowego związku.
Mam kilka osób znajomych po stwierdzeniu nieważności sakramantu.............. nawet ta która poświęciła się Bogu składając śluby czystości jakiś czas temu ,nie miała takich intencji gdy oddawała sprawę do sądu kurialnego.Chiała poprostu mieć możliwość zawarcia powtórego związku i życia z sakramentami.
Na tym forum sa stwierdzenia ,że chęć oddania sprawy do sądu metropolitarnego jest podyktowana pragnieniem wejścia powtórnie w związek z inym człowiekiem
Imię małżonka/i: Kama
Wiek: 30 Dołączył: 22 Mar 2006 Posty: 349 Skąd: Warszawa
Wysłany: 2011-01-26, 09:10
pi2 napisał/a:
Bog zawsze moze udzielic łaski pojednania, ale nie zawsze jej udziela i nie zawsze czlowiek potrafi ją przyjać.
Bóg ZAWSZE udziela łaski przebaczenia wszystkim ludziom, gdyż pragnie WSZYSTKICH zbawić, pragnie by wszyscy przebaczali i dążyli do pojednania.. Problem w tym, że nie każdy człowiek jest na tę łaskę otwarty - jego serce, głowa może jej nie wpuszczać do siebie. Dzieje się tak np. gdy ktoś tkwiąc w jakimś grzechu, nie chce z niego - z tego grzechu - zrezygnować..
_________________ "Módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a działaj, jakby wszystko zależało tylko od ciebie" (Święty Ignacy Loyola)
"Najpierw modlitwa, potem przebłaganie, dopiero na trzecim miejscu - daleko "na trzecim miejscu"- działanie" (Święty Josemaria Escriva)
„Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (List św. Pawła do Filipian 4:13)
„I nie uczynił tam wielu cudów z powodu ich niewiary” (Ew. Mateusza 13:58)
www.separacja.org ::: www.sychar.org ::: www.modlitwa.info
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
/
Czasem niezamierzone, czasem z musu. 
]
