[Nirwanna]

[Wujt]

Polecam dwa linki. Ja nie mam zamiaru dyskutować z doktryną KK, ale warto przeczytać

http://janturnau.blox.pl/...21-czyli-1.html

http://www.opoka.org.pl/b...amentalne1.html

"Tygodnik Powszechny" nr 31/2009

Maciej Müller i Tomasz Ponikło
Miłość większa niż przysięga

Ks. Henryk Paprocki, teolog: Prawosławie przyjmuje, że ze względu na ułomność człowieka małżeństwo może nie być prawidłowo realizowane. Zdrada niszczy związek, bo podważa lub przekreśla miłość. Kościół, opierając się na wypowiedzianej przez Chrystusa tzw. klauzuli nierządu, może skonstatować - ustanie łaski sakramentalnej.

„tygodnik powszechny”: Jakie są różnice w postrzeganiu małżeństwa jako sakramentu w Kościołach prawosławnym i katolickim?

Ks. Henryk Paprocki: Najważniejsza dotyczy rozumienia materii sakramentu. W katolicyzmie jest nią przysięga. W prawosławiu — miłość małżonków.

W V-VI w. toczyły się w chrześcijaństwie spory o definicję małżeństwa. Dla katolicyzmu istotną rolę odegrała definicja rzymskiego prawnika Modestyna, podkreślająca zobowiązujący charakter przysięgi, która miała dbać o majątek małżonków. Ta forma przysięgi jest niemal taka sama jak w pogańskim Cesarstwie Rzymskim. Natomiast definicja, według której to miłość czyni sakrament małżeństwa, jest autorstwa wcale nie duchownego czy teologa, ale wschodniorzymskiego cesarza Justyniana.

A więc: nie ma miłości, nie ma sakramentu.

Kto w prawosławiu jest szafarzem sakramentu?

To druga ważna różnica. W katolicyzmie jest nim para małżonków. W prawosławiu — kapłan. Ceremonia ślubna składa się z obrzędu zaręczyn i koronowania — kiedy na głowy nowożeńców nakłada się korony i wymawia słowa: „Koronowany jest sługa boży dla służebnicy bożej”. Od teraz ci dwoje znajdują się na pozycji człowieka w raju. A jakie to małżeństwo będzie, zależy tylko od nich. Może być też piekłem.

Według prawosławnych ksiąg liturgicznych małżeństwo to pozostałość raju na ziemi.

Pierwsze małżeństwo według prawosławia — co stanowi ciągłość teologii starotestamentowej — miało miejsce w raju. Każde zawierane małżeństwo jest powrotem do tej sytuacji. Kościół nie daje gwarancji, że małżeństwo będzie szczęśliwe. Stawia nowożeńców vis-ŕ-vis Boga i działania Jego łaski. Nowożeńcy otrzymują możliwość rozwoju osobowości w związku małżeńskim. Silny nacisk kładzie się na słowa z Księgi Rodzaju: „Niedobrze jest być człowiekowi samemu”. Człowiek więc rozwija w pełni swą osobowość i relacje z Bogiem w małżeństwie. Na Wschodzie małżeństwo zawierają także duchowni i ma być ono wzorem dla wszystkich, z którymi się spotyka.

Czy Kościół prawosławny posługuje się pojęciem nierozerwalności małżeństwa?

Nie. Uważa natomiast, że małżeństwo zawiera się na całą wieczność, czyli że ma ono nie tylko doczesny wymiar. Prawosławie przyjmuje jednak, że ze względu na ułomność człowieka małżeństwo może nie być prawidłowo realizowane. Chrystus wypowiada tzw. klauzulę nierządu. Nierząd to szerokie pojęcie: greckie słowo porneia to nie zdrada małżeńska wprost, ale też np. chorobliwe zainteresowane przeciwną płcią. W prawosławiu zdrada niszczy małżeństwo, bo podważa lub przekreśla miłość. Kościół może wtedy skonstatować ustanie łaski sakramentalnej. Małżeństwo przestało być małżeństwem chrześcijańskim — czyli związkiem opartym na łasce Bożej i miłości dwojga ludzi. Ta praktyka funkcjonowała na Wschodzie od początku istnienia chrześcijaństwa na tych terenach. Istnieją świadectwa historyczne rozwiązywania małżeństw nie tylko z powodu zdrady, ale też wieloletniej nieobecności, zaginięcia. Oczywiście, jeśli małżonkowie decydują się trwać w małżeństwie po zdradzie, ich związek nadal istnieje.

Teologowie katoliccy twierdzą, że Chrystus ustanowił nierozerwalność małżeństwa. Przytaczają Jego słowa na pytanie faryzeuszy o możliwość odprawienia żony: „na początku tak nie było”.

Jezus nie ustanawia małżeństwa, ale przywraca sytuację z czasów Mojżesza, który „ze względu na twardość waszego karku” był zmuszony ją zmienić. Prawosławie słowa „nie od początku tak było” odnosi wprost do sytuacji w raju. Jezus przywraca więc małżeństwu rajski charakter, odrzucając wszystkie interpretacje, które wiążą się z późnym judaizmem.

Stary Testament, jeśli chodzi o Prawo, uzyskuje swój kształt dopiero od czasów niewoli babilońskiej. Przepisy, które mają istotne znaczenie dla judaizmu, są wtórne w stosunku do prawa, które Mojżesz otrzymał na Synaju. I wobec sytuacji wcześniejszej — a więc małżeństwa rajskiego. Także elementy ludzkiej interpretacji prawa zostały wprowadzone do Starego Testamentu.

Kiedy małżonkowie czują, że ich miłość się wypaliła, do kogo się udają?

Do proboszcza. Nie ma czegoś takiego jak sąd kościelny. Osobą, która decyduje w takiej sprawie, jest biskup diecezji, od którego można się odwołać do zwierzchnika Kościoła. Świadkowie składają dokumenty, kuria prowadzi postępowanie. Musi nastąpić konstatacja, że miłość w tym związku się wypaliła i że to już nie jest małżeństwo.

Mąż i żona muszą być zgodni w tej konstatacji?

Jeżeli ktoś się dopuścił zdrady, to trudno by teraz mówił, że chce być świętym. Druga osoba ma zazwyczaj do czynienia z całą serią takich sytuacji od lat. Zawsze ważniejsza jest opinia strony skrzywdzonej. Jeśli mąż lubi inne panie, to decydująca będzie opinia jego małżonki, a nie jego, dowodzącego, że to nie przeszkadza małżeństwu. To by było przeciwko sprawiedliwości.

Dlaczego ceremonia kolejnego małżeństwa ma charakter pokutny?

To wynika ze świadomości, że znajdujemy się w sytuacji grzechu, który należy naprawić. Czyta się fragment Listu św. Pawła porównujący miłość Chrystusa do Kościoła do miłości małżonków. Jeżeli związek ulega rozbiciu, poważnie naruszony zostaje ideał małżeństwa — zostaje zniszczona miłość — podstawa związku. Dlatego druga ceremonia nie ma radosnego charakteru, a modlitwy mówią o konieczności pokuty i nawrócenia. Warto podkreślić, że prawosławie dopuszcza tylko trzykrotny związek. Kolejnych nie błogosławi. W kanonach kościelnych, zwłaszcza Bazylego Wielkiego, tego rodzaju sytuacja nazwana została bowiem zezwierzęceniem człowieka.

Jakie są różnice w akcentowaniu celów małżeństwa? Kościół katolicki podkreśla płodność i budowanie rodziny, a prawosławny?

Na pierwszym miejscu jest miłość i rozwój małżonków. Uzupełnianie się w dążeniu do Królestwa Bożego. Dzieci też są oczywiście celem małżeństwa, ale nie najważniejszym. Bezpłodność nie stanowi przeszkody. Zdajemy się na wolę Bożą. Kiedyś patriarcha Bartłomiej powiedział, że nie zamierza wchodzić do sypialni małżeńskich — to sprawa niesłychanie intymna i Kościół stara się zachować w sposób taktowny. Nie ingeruje, nie narzuca wzorców, ponieważ byłoby to ograniczanie rozwoju ludzi.

W prawosławiu sytuacja jest o tyle bardziej skomplikowana, że za ideał rozwoju człowieka uważa się życie monastyczne. Monastyr daje gwarancję, że możliwość grzeszenia jest mniejsza. Małżeństwo więc powinno orientować się na ten wzorzec. Małżonkowie to osoby postawione na drodze do Królestwa. Do jednego celu prowadzą dwie ścieżki: życia pustelniczego i małżeńskiego. Więc na tej drodze Kościół nie stawia znaków zakazu i nakazu, tylko uważa, że należy dać małżonkom wolność rozwoju. Chrześcijaństwo jest religią wolności, więc nie można niczego narzucać wiernym, poza zwyczajną moralnością, która każdego obowiązuje.

Małżeństwo w prawosławiu jest rozumiane jako sakrament, który wprowadza do wiecznej radości. Katolicyzm akcentuje, że w życiu wiecznym małżeństwa nie będą istniały.

Nie będą istniały w sensie kontynuacji pożycia seksualnego. Jezus mówi wyraźnie, że „będą jak aniołowie w niebie”. Ale to nie znaczy, że człowiek będzie pozbawiony pamięci. Trudno sobie wyobrazić, żeby istota psychofizyczna, która zmartwychwstała w swojej materii, została pozbawiona pamięci i nie rozpoznawała bliskich, a zwłaszcza żony czy męża.

Czy spodziewa się Ksiądz, że w Kościele katolickim mogą nastąpić zmiany w pojmowaniu sakramentu małżeństwa?

Trzeba uwzględnić, że w Piśmie św. jest napisane, iż wszystko, co związane na ziemi, będzie związane w niebie. Kościół otrzymał władzę ustanawiania porządku. Ustalił, ile jest sakramentów — w Biblii nie ma takiej listy — przedstawił warunki ich zawierania i przeszkody na drodze do małżeństwa. Kościół otrzymał władzę ustanawiania, a więc też władzę modyfikowania ustaleń. Ta władza nie dotyczy jedynie kwestii dogmatycznych o Bogu w Trójcy Jedynym i osobie Chrystusa. Ale to, co dotyczy wymiaru ziemskiego, może być zmieniane.

Uważam więc, że postrzeganie małżeństwa jako sakramentu może się zmienić w przyszłości. Także moim Kościele. Kościół nie jest instytucją statyczną, skostniałym muzeum wykopalisk archeologicznych. Kościół jest życiem. Życie, jak wiemy, trudno zdefiniować, ale można się do niego odnosić, zmieniać, kształtować. I taka jest rola Kościoła.

Rozmawiali Maciej Müller i Tomasz Ponikło

Ks. Henryk Paprocki jest teologiem prawosławnym, wykładowcą, autorem książek i tłumaczeń; ostatnio opublikował wraz z ks. Wacławem Hryniewiczem i Karolem Karskim „Credo. Symbol wspólnej wiary”. Jest rzecznikiem prasowym Kościoła prawosławnego, kierownikiem redakcji ekumenicznej TVP.

Polecam dwa linki. Ja nie mam zamiaru dyskutować z doktryną KK, ale warto przeczytać

http://janturnau.blox.pl/...21-czyli-1.html

http://www.opoka.org.pl/b...amentalne1.html

"Tygodnik Powszechny" nr 31/2009

Maciej Müller i Tomasz Ponikło
Miłość większa niż przysięga

Ks. Henryk Paprocki, teolog: Prawosławie przyjmuje, że ze względu na ułomność człowieka małżeństwo może nie być prawidłowo realizowane. Zdrada niszczy związek, bo podważa lub przekreśla miłość. Kościół, opierając się na wypowiedzianej przez Chrystusa tzw. klauzuli nierządu, może skonstatować - ustanie łaski sakramentalnej.

„tygodnik powszechny”: Jakie są różnice w postrzeganiu małżeństwa jako sakramentu w Kościołach prawosławnym i katolickim?

Ks. Henryk Paprocki: Najważniejsza dotyczy rozumienia materii sakramentu. W katolicyzmie jest nią przysięga. W prawosławiu — miłość małżonków.

W V-VI w. toczyły się w chrześcijaństwie spory o definicję małżeństwa. Dla katolicyzmu istotną rolę odegrała definicja rzymskiego prawnika Modestyna, podkreślająca zobowiązujący charakter przysięgi, która miała dbać o majątek małżonków. Ta forma przysięgi jest niemal taka sama jak w pogańskim Cesarstwie Rzymskim. Natomiast definicja, według której to miłość czyni sakrament małżeństwa, jest autorstwa wcale nie duchownego czy teologa, ale wschodniorzymskiego cesarza Justyniana.

A więc: nie ma miłości, nie ma sakramentu.

Kto w prawosławiu jest szafarzem sakramentu?

To druga ważna różnica. W katolicyzmie jest nim para małżonków. W prawosławiu — kapłan. Ceremonia ślubna składa się z obrzędu zaręczyn i koronowania — kiedy na głowy nowożeńców nakłada się korony i wymawia słowa: „Koronowany jest sługa boży dla służebnicy bożej”. Od teraz ci dwoje znajdują się na pozycji człowieka w raju. A jakie to małżeństwo będzie, zależy tylko od nich. Może być też piekłem.

Według prawosławnych ksiąg liturgicznych małżeństwo to pozostałość raju na ziemi.

Pierwsze małżeństwo według prawosławia — co stanowi ciągłość teologii starotestamentowej — miało miejsce w raju. Każde zawierane małżeństwo jest powrotem do tej sytuacji. Kościół nie daje gwarancji, że małżeństwo będzie szczęśliwe. Stawia nowożeńców vis-ŕ-vis Boga i działania Jego łaski. Nowożeńcy otrzymują możliwość rozwoju osobowości w związku małżeńskim. Silny nacisk kładzie się na słowa z Księgi Rodzaju: „Niedobrze jest być człowiekowi samemu”. Człowiek więc rozwija w pełni swą osobowość i relacje z Bogiem w małżeństwie. Na Wschodzie małżeństwo zawierają także duchowni i ma być ono wzorem dla wszystkich, z którymi się spotyka.

Czy Kościół prawosławny posługuje się pojęciem nierozerwalności małżeństwa?

Nie. Uważa natomiast, że małżeństwo zawiera się na całą wieczność, czyli że ma ono nie tylko doczesny wymiar. Prawosławie przyjmuje jednak, że ze względu na ułomność człowieka małżeństwo może nie być prawidłowo realizowane. Chrystus wypowiada tzw. klauzulę nierządu. Nierząd to szerokie pojęcie: greckie słowo porneia to nie zdrada małżeńska wprost, ale też np. chorobliwe zainteresowane przeciwną płcią. W prawosławiu zdrada niszczy małżeństwo, bo podważa lub przekreśla miłość. Kościół może wtedy skonstatować ustanie łaski sakramentalnej. Małżeństwo przestało być małżeństwem chrześcijańskim — czyli związkiem opartym na łasce Bożej i miłości dwojga ludzi. Ta praktyka funkcjonowała na Wschodzie od początku istnienia chrześcijaństwa na tych terenach. Istnieją świadectwa historyczne rozwiązywania małżeństw nie tylko z powodu zdrady, ale też wieloletniej nieobecności, zaginięcia. Oczywiście, jeśli małżonkowie decydują się trwać w małżeństwie po zdradzie, ich związek nadal istnieje.

Teologowie katoliccy twierdzą, że Chrystus ustanowił nierozerwalność małżeństwa. Przytaczają Jego słowa na pytanie faryzeuszy o możliwość odprawienia żony: „na początku tak nie było”.

Jezus nie ustanawia małżeństwa, ale przywraca sytuację z czasów Mojżesza, który „ze względu na twardość waszego karku” był zmuszony ją zmienić. Prawosławie słowa „nie od początku tak było” odnosi wprost do sytuacji w raju. Jezus przywraca więc małżeństwu rajski charakter, odrzucając wszystkie interpretacje, które wiążą się z późnym judaizmem.

Stary Testament, jeśli chodzi o Prawo, uzyskuje swój kształt dopiero od czasów niewoli babilońskiej. Przepisy, które mają istotne znaczenie dla judaizmu, są wtórne w stosunku do prawa, które Mojżesz otrzymał na Synaju. I wobec sytuacji wcześniejszej — a więc małżeństwa rajskiego. Także elementy ludzkiej interpretacji prawa zostały wprowadzone do Starego Testamentu.

Kiedy małżonkowie czują, że ich miłość się wypaliła, do kogo się udają?

Do proboszcza. Nie ma czegoś takiego jak sąd kościelny. Osobą, która decyduje w takiej sprawie, jest biskup diecezji, od którego można się odwołać do zwierzchnika Kościoła. Świadkowie składają dokumenty, kuria prowadzi postępowanie. Musi nastąpić konstatacja, że miłość w tym związku się wypaliła i że to już nie jest małżeństwo.

Mąż i żona muszą być zgodni w tej konstatacji?

Jeżeli ktoś się dopuścił zdrady, to trudno by teraz mówił, że chce być świętym. Druga osoba ma zazwyczaj do czynienia z całą serią takich sytuacji od lat. Zawsze ważniejsza jest opinia strony skrzywdzonej. Jeśli mąż lubi inne panie, to decydująca będzie opinia jego małżonki, a nie jego, dowodzącego, że to nie przeszkadza małżeństwu. To by było przeciwko sprawiedliwości.

Dlaczego ceremonia kolejnego małżeństwa ma charakter pokutny?

To wynika ze świadomości, że znajdujemy się w sytuacji grzechu, który należy naprawić. Czyta się fragment Listu św. Pawła porównujący miłość Chrystusa do Kościoła do miłości małżonków. Jeżeli związek ulega rozbiciu, poważnie naruszony zostaje ideał małżeństwa — zostaje zniszczona miłość — podstawa związku. Dlatego druga ceremonia nie ma radosnego charakteru, a modlitwy mówią o konieczności pokuty i nawrócenia. Warto podkreślić, że prawosławie dopuszcza tylko trzykrotny związek. Kolejnych nie błogosławi. W kanonach kościelnych, zwłaszcza Bazylego Wielkiego, tego rodzaju sytuacja nazwana została bowiem zezwierzęceniem człowieka.

Jakie są różnice w akcentowaniu celów małżeństwa? Kościół katolicki podkreśla płodność i budowanie rodziny, a prawosławny?

Na pierwszym miejscu jest miłość i rozwój małżonków. Uzupełnianie się w dążeniu do Królestwa Bożego. Dzieci też są oczywiście celem małżeństwa, ale nie najważniejszym. Bezpłodność nie stanowi przeszkody. Zdajemy się na wolę Bożą. Kiedyś patriarcha Bartłomiej powiedział, że nie zamierza wchodzić do sypialni małżeńskich — to sprawa niesłychanie intymna i Kościół stara się zachować w sposób taktowny. Nie ingeruje, nie narzuca wzorców, ponieważ byłoby to ograniczanie rozwoju ludzi.

W prawosławiu sytuacja jest o tyle bardziej skomplikowana, że za ideał rozwoju człowieka uważa się życie monastyczne. Monastyr daje gwarancję, że możliwość grzeszenia jest mniejsza. Małżeństwo więc powinno orientować się na ten wzorzec. Małżonkowie to osoby postawione na drodze do Królestwa. Do jednego celu prowadzą dwie ścieżki: życia pustelniczego i małżeńskiego. Więc na tej drodze Kościół nie stawia znaków zakazu i nakazu, tylko uważa, że należy dać małżonkom wolność rozwoju. Chrześcijaństwo jest religią wolności, więc nie można niczego narzucać wiernym, poza zwyczajną moralnością, która każdego obowiązuje.

Małżeństwo w prawosławiu jest rozumiane jako sakrament, który wprowadza do wiecznej radości. Katolicyzm akcentuje, że w życiu wiecznym małżeństwa nie będą istniały.

Nie będą istniały w sensie kontynuacji pożycia seksualnego. Jezus mówi wyraźnie, że „będą jak aniołowie w niebie”. Ale to nie znaczy, że człowiek będzie pozbawiony pamięci. Trudno sobie wyobrazić, żeby istota psychofizyczna, która zmartwychwstała w swojej materii, została pozbawiona pamięci i nie rozpoznawała bliskich, a zwłaszcza żony czy męża.

Czy spodziewa się Ksiądz, że w Kościele katolickim mogą nastąpić zmiany w pojmowaniu sakramentu małżeństwa?

Trzeba uwzględnić, że w Piśmie św. jest napisane, iż wszystko, co związane na ziemi, będzie związane w niebie. Kościół otrzymał władzę ustanawiania porządku. Ustalił, ile jest sakramentów — w Biblii nie ma takiej listy — przedstawił warunki ich zawierania i przeszkody na drodze do małżeństwa. Kościół otrzymał władzę ustanawiania, a więc też władzę modyfikowania ustaleń. Ta władza nie dotyczy jedynie kwestii dogmatycznych o Bogu w Trójcy Jedynym i osobie Chrystusa. Ale to, co dotyczy wymiaru ziemskiego, może być zmieniane.

Uważam więc, że postrzeganie małżeństwa jako sakramentu może się zmienić w przyszłości. Także moim Kościele. Kościół nie jest instytucją statyczną, skostniałym muzeum wykopalisk archeologicznych. Kościół jest życiem. Życie, jak wiemy, trudno zdefiniować, ale można się do niego odnosić, zmieniać, kształtować. I taka jest rola Kościoła.

Rozmawiali Maciej Müller i Tomasz Ponikło

Ks. Henryk Paprocki jest teologiem prawosławnym, wykładowcą, autorem książek i tłumaczeń; ostatnio opublikował wraz z ks. Wacławem Hryniewiczem i Karolem Karskim „Credo. Symbol wspólnej wiary”. Jest rzecznikiem prasowym Kościoła prawosławnego, kierownikiem redakcji ekumenicznej TVP.

[Nirwanna]

Wujcie - w zacytowanym Twoim zdaniu telepnęły mnie dwie rzeczy.
1. Co do klauzuli nierządu polecam tego linka: http://adonai.pl/narzeczenstwo/?id=23
I tu ja też nie mam zamiaru dyskutować z doktryną KK.
2. Ja czytając to Twoje zdanie odebrałam to jako myślenie "jak mi się KK nie spodoba, nie dam rady żyć sam, to sobie zmienię wyznanie" Taaak - adekwatnie rozumując - jak mi przestanie pasować współmałżonek to sobie zmienię go na innego?

Wujcie - w zacytowanym Twoim zdaniu telepnęły mnie dwie rzeczy.
1. Co do klauzuli nierządu polecam tego linka: http://adonai.pl/narzeczenstwo/?id=23
I tu ja też nie mam zamiaru dyskutować z doktryną KK.
2. Ja czytając to Twoje zdanie odebrałam to jako myślenie "jak mi się KK nie spodoba, nie dam rady żyć sam, to sobie zmienię wyznanie" Taaak - adekwatnie rozumując - jak mi przestanie pasować współmałżonek to sobie zmienię go na innego?

[Nadzieja86]

Napisałam do Męża, że chcę się z nim spotkać, porozmawiać, przeanalizować to co było, jest i co będzie, odpisał, że o tym co było nie będzie rozmawiał, bo to przeszłość, chce rozwodu:( mam się z nim jutro spotkać, ale odrazu stwierdził, że go nie przekonam. Kazałam mu obejrzeć "Ognioodpornego". I co mam mu powiedzieć,nic do niego nie dociera, jak go przkonać?

Napisałam do Męża, że chcę się z nim spotkać, porozmawiać, przeanalizować to co było, jest i co będzie, odpisał, że o tym co było nie będzie rozmawiał, bo to przeszłość, chce rozwodu:( mam się z nim jutro spotkać, ale odrazu stwierdził, że go nie przekonam. Kazałam mu obejrzeć "Ognioodpornego". I co mam mu powiedzieć,nic do niego nie dociera, jak go przkonać?

[Wujt]

[Nirwanna]

[Ania19771]

Witam Cię Nadziejo!!!
Masz piękny Nick....
Przeczytałam Twoje posty i serce mi się kroi bo wiem że teraz strasznie cierpisz i przeżywasz całą tą sytuacje
Nie jestem fachowcem w tej dziedzinie nie udzielam się na forum SYCHAR ale moje małżeństwo też przeżywa kryzys i ciągle podczytuje innych forumowiczów i staram się wcielać w życie ich rady -chociaż jest bardzo ciężko...
Nadziejo-pewnie jesteś młodą osobą i zobaczysz przy pomocy dobrych duszyczek przejdziesz ten kryzys...ja po cichu wierzę że Twój mąż zmądrzeje i wróci na kolanach ale Ty musisz być gotowa na ten powrót -->musisz być silna Bogiem...powiem Ci że wcale nie jest łatwiej
Teraz Twoje serducho i umysł na oślep pragną powrotu męża -pewnie wszystko byś oddała , żeby mieć go przy sobie-ale uwierz mi ciężko jest żyć z człowiekiem który zdradzał ,który zawiódł nasze zaufanie...
Nadziejo -pisz codziennie tutaj na forum -ONI Ci podpowiedzą co robić żeby się nie cofać żeby iść do przodu -krok po kroczku z podniesioną głową..na to wszystko oczywiście potrzeba sporo czasu...a my ludzie jesteśmy tak niecierpliwi -wszystko chcielibyśmy mieć jak za pstryknięciem
Teraz płacz i pisz do nas...listy mają moc terapeutyczną....Musisz wypłakać swój ból
Nadziejo-teraz modlitwa powinna Ci przychodzić z łatwością<bo pamiętam po sobie...gdy cierpiałam łatwiej mi się kolana uginały> ja ze swojej strony obiecuję modlitwę za Ciebie Kochana żebyś miała ogromną siłę przetrwać ten ból a potem żebyś umiała swoja postawą walczyć o męża...nie siłą , nie słowami a swoją postawą...żeby zobaczył KOGO stracił!!!!!
Bo stracił wiele-mądrą i dobrą kobietkę....

Nadziejo...ja jestem mężatką od 11 lat< w tym roku 12 minie>po narodzeniu drugiego dziecka -synka 6lat temu oboje z mężem oddalaliśmy się od siebie...zaraz po narodzinach po ciężkiej chorobie zmarł mój tatuś...mąż owszem był przy mnie ale bardziej fizycznie niż duchowo-tak po męsku a nie po babsku<jak ja to mówię-no ale to akurat nie jego wina>-l...rok w ciągłej rozpaczy...coraz więcej łez i smutku- mąż zaczął uciekać z takiego domu...musiałam zrezygnować z pracy<to był największy błąd jaki popełniłam> dzieci stały się najważniejsze..męża odstawiłam na bok..."więdłam "coraz bardziej ale nie umiałam odbudować tej więzi ...ale chyba po jakimś czasie zrozumiałam że tak musi być i brnęłam dalej...2 lata temu mąż zmienił pracę zaczął awansować a koło niego zaczęły pojawiać się w niesamowitej ilości koleżanki...dla każdej miły każdej pomagał z każdą żartował ...aż wdał się w romans , i to w tym czasie gdy mi się wydawało ze zaczynamy prostować naszą drogę...ale to mi się tylko tak wydawało-on po prostu stał się szczęśliwym człowiekiem...uśmiechnięty niesamowicie towarzyski-ojciec rodziny....a ja myślałam ze to moje ciągłe modlitwy o dar pojednania z mężem
Widziałam to wszystko widziałam ze wychodzi i dzwoni do kogoś ciągle ukryty telefon ciągłe smsy i uśmiech na buzi
Boże jak to nadal boli
Nadziejo-on sam przerwał ten romans gdy owa mężatka chciała czegoś więcej ale potem były następne koleżanki do flirtowania...
W sierpniu o 2w nocy po długiej rozmowie z Bogiem-i z Jego pomocą odważyłam się szczerze porozmawiać z mężem -był w szoku-przepraszał ale po części nadal kłamał... jednocześnie ukrywał kolejny flirt<zwał jak zwał>...
Okazało się że mimo ze jesteśmy ze sobą 11 lat w ogóle się nie znamy...on nie wiedział że ja tak cierpię a ja nie wiedziałam że on potrzebował bliskości ..ja chciałam pokazać ze skoro nie potrafi mi dać miłości takiej jak ja potrzebuję to sobie dam rade i na odwrót...
Nadziejo-teraz wyglądamy i zachowujemy się jak młode małżeństwo ale..... ja mu nie ufam ...modle się staram się ale jest okropnie okropnie ciężko...codziennie jestem na tym forum codziennie płaczę do poduchy wiec dlatego Ci Kochana pisze że musisz przejść przez jakieś oczyszczenie musisz najpierw wypłakać się zacząć budować siebie żeby być SILNA w BOGU kobietą przygotowaną odpowiednio na kolejny cios...jeśli by maż chciał do Ciebie wrócić...mi też się wydawało ze skoro wiele spraw wyjaśniliśmy i mamy chęć do naprawy małżeństwa to pójdzie łatwo-wcale tak nie jest...okazuje się ze nie jestem tak silna...
Pokora...modlitwa...może coś z tego będzie ...
Nadziejo-jeśli chodzi o ROZWÓD bądź stanowcza i nie wdawaj się w dyskusje
Jasno i stanowczo NIE ...
Postaraj się uspokoić -choć wiem że to trudno -i szczerze porozmawiać jutro z mężem -chociaż nie licz na wiele..on jedzie innym torem niż Ty ...on ma inny cel...to boli -wiem
Bardzo mi przykro

A wszystkich forumowiczów przepraszam ze się tak bez przywitania w kleszczyłam w wątek Nadziei ale nie mogłam przejść obojętnie-tak mi po-ludzku żal tej dziewczyny ...przy okazji wypłynęło ze mnie wszystko co kryje
Cieszę się że Was znalazłam-naprawdę pomagacie..krok po kroku uczycie ludzi jak się podnosić z godnością i pokorą -na początku tej drogi jest ciężko trzeźwo i rozsądnie myśleć <okropnie ciężko>a Wy swym doświadczeniem podpowiadacie co robić żeby się nie pogrążyć i wyjść z twarzą
Dziękuje i pozdrawiam

Witam Cię Nadziejo!!!
Masz piękny Nick....
Przeczytałam Twoje posty i serce mi się kroi bo wiem że teraz strasznie cierpisz i przeżywasz całą tą sytuacje
Nie jestem fachowcem w tej dziedzinie nie udzielam się na forum SYCHAR ale moje małżeństwo też przeżywa kryzys i ciągle podczytuje innych forumowiczów i staram się wcielać w życie ich rady -chociaż jest bardzo ciężko...
Nadziejo-pewnie jesteś młodą osobą i zobaczysz przy pomocy dobrych duszyczek przejdziesz ten kryzys...ja po cichu wierzę że Twój mąż zmądrzeje i wróci na kolanach ale Ty musisz być gotowa na ten powrót -->musisz być silna Bogiem...powiem Ci że wcale nie jest łatwiej
Teraz Twoje serducho i umysł na oślep pragną powrotu męża -pewnie wszystko byś oddała , żeby mieć go przy sobie-ale uwierz mi ciężko jest żyć z człowiekiem który zdradzał ,który zawiódł nasze zaufanie...
Nadziejo -pisz codziennie tutaj na forum -ONI Ci podpowiedzą co robić żeby się nie cofać żeby iść do przodu -krok po kroczku z podniesioną głową..na to wszystko oczywiście potrzeba sporo czasu...a my ludzie jesteśmy tak niecierpliwi -wszystko chcielibyśmy mieć jak za pstryknięciem
Teraz płacz i pisz do nas...listy mają moc terapeutyczną....Musisz wypłakać swój ból
Nadziejo-teraz modlitwa powinna Ci przychodzić z łatwością<bo pamiętam po sobie...gdy cierpiałam łatwiej mi się kolana uginały> ja ze swojej strony obiecuję modlitwę za Ciebie Kochana żebyś miała ogromną siłę przetrwać ten ból a potem żebyś umiała swoja postawą walczyć o męża...nie siłą , nie słowami a swoją postawą...żeby zobaczył KOGO stracił!!!!!
Bo stracił wiele-mądrą i dobrą kobietkę....

Nadziejo...ja jestem mężatką od 11 lat< w tym roku 12 minie>po narodzeniu drugiego dziecka -synka 6lat temu oboje z mężem oddalaliśmy się od siebie...zaraz po narodzinach po ciężkiej chorobie zmarł mój tatuś...mąż owszem był przy mnie ale bardziej fizycznie niż duchowo-tak po męsku a nie po babsku<jak ja to mówię-no ale to akurat nie jego wina>-l...rok w ciągłej rozpaczy...coraz więcej łez i smutku- mąż zaczął uciekać z takiego domu...musiałam zrezygnować z pracy<to był największy błąd jaki popełniłam> dzieci stały się najważniejsze..męża odstawiłam na bok..."więdłam "coraz bardziej ale nie umiałam odbudować tej więzi ...ale chyba po jakimś czasie zrozumiałam że tak musi być i brnęłam dalej...2 lata temu mąż zmienił pracę zaczął awansować a koło niego zaczęły pojawiać się w niesamowitej ilości koleżanki...dla każdej miły każdej pomagał z każdą żartował ...aż wdał się w romans , i to w tym czasie gdy mi się wydawało ze zaczynamy prostować naszą drogę...ale to mi się tylko tak wydawało-on po prostu stał się szczęśliwym człowiekiem...uśmiechnięty niesamowicie towarzyski-ojciec rodziny....a ja myślałam ze to moje ciągłe modlitwy o dar pojednania z mężem
Widziałam to wszystko widziałam ze wychodzi i dzwoni do kogoś ciągle ukryty telefon ciągłe smsy i uśmiech na buzi
Boże jak to nadal boli
Nadziejo-on sam przerwał ten romans gdy owa mężatka chciała czegoś więcej ale potem były następne koleżanki do flirtowania...
W sierpniu o 2w nocy po długiej rozmowie z Bogiem-i z Jego pomocą odważyłam się szczerze porozmawiać z mężem -był w szoku-przepraszał ale po części nadal kłamał... jednocześnie ukrywał kolejny flirt<zwał jak zwał>...
Okazało się że mimo ze jesteśmy ze sobą 11 lat w ogóle się nie znamy...on nie wiedział że ja tak cierpię a ja nie wiedziałam że on potrzebował bliskości ..ja chciałam pokazać ze skoro nie potrafi mi dać miłości takiej jak ja potrzebuję to sobie dam rade i na odwrót...
Nadziejo-teraz wyglądamy i zachowujemy się jak młode małżeństwo ale..... ja mu nie ufam ...modle się staram się ale jest okropnie okropnie ciężko...codziennie jestem na tym forum codziennie płaczę do poduchy wiec dlatego Ci Kochana pisze że musisz przejść przez jakieś oczyszczenie musisz najpierw wypłakać się zacząć budować siebie żeby być SILNA w BOGU kobietą przygotowaną odpowiednio na kolejny cios...jeśli by maż chciał do Ciebie wrócić...mi też się wydawało ze skoro wiele spraw wyjaśniliśmy i mamy chęć do naprawy małżeństwa to pójdzie łatwo-wcale tak nie jest...okazuje się ze nie jestem tak silna...
Pokora...modlitwa...może coś z tego będzie ...
Nadziejo-jeśli chodzi o ROZWÓD bądź stanowcza i nie wdawaj się w dyskusje
Jasno i stanowczo NIE ...
Postaraj się uspokoić -choć wiem że to trudno -i szczerze porozmawiać jutro z mężem -chociaż nie licz na wiele..on jedzie innym torem niż Ty ...on ma inny cel...to boli -wiem
Bardzo mi przykro

A wszystkich forumowiczów przepraszam ze się tak bez przywitania w kleszczyłam w wątek Nadziei ale nie mogłam przejść obojętnie-tak mi po-ludzku żal tej dziewczyny ...przy okazji wypłynęło ze mnie wszystko co kryje
Cieszę się że Was znalazłam-naprawdę pomagacie..krok po kroku uczycie ludzi jak się podnosić z godnością i pokorą -na początku tej drogi jest ciężko trzeźwo i rozsądnie myśleć <okropnie ciężko>a Wy swym doświadczeniem podpowiadacie co robić żeby się nie pogrążyć i wyjść z twarzą
Dziękuje i pozdrawiam

[Wujt]

Cytat:

[quote="Nirwanna"] Wujt napisał/a: Lepiej będę się czuł żyjąc w związku niesakramentalny niż stwierdzając nieważność małżeństwa lub zmieniając wyznanie. No to drążymy dalej - czy wg Ciebie w życiu należy kierować się czuciem? Tym jak się czuję w danej sytuacji? I niczym więcej? Czy może odgórną jakąś zasadą? Etyką? Moralnością? Która bywa ciężka, boli i uwiera a więc powoduje kiepskie samo-po-czucie?

Moja moralność i etyka mówi mi, że lepiej jest stanąć w prawdzie i ponosić konsekwencje swoich wyborów niż kombinować. Dlatego też wolę sobie powiedzieć nie jestem w stanie wytrwać w wierności małżonkowi, bo zbyt bardzo pragnę mieć kogoś bliskiego niż kombinować ze stwierdzeniem nieważności małżeństwa lub zmianą wyznania żeby formalnie wszystko było ok.

Chciałbym pozostać sam do końca życia, ale wiem, że dla mnie to będzie bardzo trudne. Nie mam ochoty z nikim się wiązać byleby kogoś mieć, ale marzę o tym, że spotkam kogoś kto mnie pokocha i koga ja też pokocham. Ja się pogodzę z tym co się stało, wybaczę żonie, będę normalnie funkcjonował wiem, że to mi się uda, ale nie widzę choćby światełka w tunelu, że poczuję się w pełni szczęśliwy bez kogoś bliskiego u mojego boku.

Cytat:

[quote="Nirwanna"] Wujt napisał/a: Lepiej będę się czuł żyjąc w związku niesakramentalny niż stwierdzając nieważność małżeństwa lub zmieniając wyznanie. No to drążymy dalej - czy wg Ciebie w życiu należy kierować się czuciem? Tym jak się czuję w danej sytuacji? I niczym więcej? Czy może odgórną jakąś zasadą? Etyką? Moralnością? Która bywa ciężka, boli i uwiera a więc powoduje kiepskie samo-po-czucie?

Moja moralność i etyka mówi mi, że lepiej jest stanąć w prawdzie i ponosić konsekwencje swoich wyborów niż kombinować. Dlatego też wolę sobie powiedzieć nie jestem w stanie wytrwać w wierności małżonkowi, bo zbyt bardzo pragnę mieć kogoś bliskiego niż kombinować ze stwierdzeniem nieważności małżeństwa lub zmianą wyznania żeby formalnie wszystko było ok.

Chciałbym pozostać sam do końca życia, ale wiem, że dla mnie to będzie bardzo trudne. Nie mam ochoty z nikim się wiązać byleby kogoś mieć, ale marzę o tym, że spotkam kogoś kto mnie pokocha i koga ja też pokocham. Ja się pogodzę z tym co się stało, wybaczę żonie, będę normalnie funkcjonował wiem, że to mi się uda, ale nie widzę choćby światełka w tunelu, że poczuję się w pełni szczęśliwy bez kogoś bliskiego u mojego boku.

[mada27]

Mi się wydaje, ze jednak lepiej zbadać ważność małżeństwa...
Chociaż rozumiem Cię bardzo dobrze. Wątpie zebym była na tyle silna, aby być sama.
Jednak bycie z komś jest otyle niekorzystne, ze jakby nie było blokuje naprawe małżenstwa. Czyli sam sobie człowiek zabiera szanse powrotu do normalności.

Mi się wydaje, ze jednak lepiej zbadać ważność małżeństwa...
Chociaż rozumiem Cię bardzo dobrze. Wątpie zebym była na tyle silna, aby być sama.
Jednak bycie z komś jest otyle niekorzystne, ze jakby nie było blokuje naprawe małżenstwa. Czyli sam sobie człowiek zabiera szanse powrotu do normalności.

[Wujt]

Mada tylko ile można czekać? Rok? Dwa? pięć? 10?

Powiedzmy sobie uczciwie jeżeli małżonek ułożył sobie życie z kimś innym, to szanse, że mu się odmieni są raczej bliskie zeru.

Takie czekanie to chyba najgorsze co można zrobić. Mnie by to wykańczało. Jak ktoś mi kiedyś napisał trzeba czekać nie czekając.

Co do ważności małżeństwa, to ja nie czuję żeby moje małżeństwo było nieważne. Zresztą nie wnosiłbym o stwierdzenie nieważności, bo to byłby tylko prezent dla mojej żony, ot taka złośliwość.

p.s. znów mam gorsze dni. 12 dni nie płakałem, a wczoraj jak byłem z dzieckiem i ono zasnęło tak słodko to się rozpłakałem.

Mada tylko ile można czekać? Rok? Dwa? pięć? 10?

Powiedzmy sobie uczciwie jeżeli małżonek ułożył sobie życie z kimś innym, to szanse, że mu się odmieni są raczej bliskie zeru.

Takie czekanie to chyba najgorsze co można zrobić. Mnie by to wykańczało. Jak ktoś mi kiedyś napisał trzeba czekać nie czekając.

Co do ważności małżeństwa, to ja nie czuję żeby moje małżeństwo było nieważne. Zresztą nie wnosiłbym o stwierdzenie nieważności, bo to byłby tylko prezent dla mojej żony, ot taka złośliwość.

p.s. znów mam gorsze dni. 12 dni nie płakałem, a wczoraj jak byłem z dzieckiem i ono zasnęło tak słodko to się rozpłakałem.

[Nirwanna]

[Michaił]

[malta]

Hej - Nirwana mnie wywołała więc jestem - ale chciałam słówko do nowej kolezanki która pisała powyżej - Ani.

Witaj - na forum - mamy kilka zbieznych momentów w zyciu - choćby ten, że mój kryzys również pojawił się kiedy byłam bardzo zaabsorbowana chorobą w rodzinie i zwyczajnie przegapiłam zwiastuny. Przeczytałam Cię z uwagą i empatią ale aż mi zazgrzytały zeby jak dotarłam do momentu w którym piszesz Nadziei:

"ja po cichu wierzę że Twój mąż zmądrzeje i wróci na kolanach ale Ty musisz być gotowa na ten powrót"

... oj nie Kochana - nie, nie i jeszcze raz nie... NO WAY.

jesli ktoś czeka na powrót małzonaka po to aby wziąć na nim odwet, aby postawić na nim stopę i powiedzieć: veni, vidi, vici... to lepiej niech to małżeństwo nadal pozostanie w rozsypce - serio... lepiej dla małzonków, lepiej dla dzieci, lepiej dla otoczenia...

Jest taka swietna dyskusja na watku " to ja zdradzałam" gdzie róża, nalóg i J23 rozmawiaja o wybaczeniu. Celowo sie tam nie udzielam - bo w żaden sposób nie chcę im zakłócać tej rozmowy - ale przesłanie jest proste - albo wybaczamy i przyjmujemy dezertera z całym dobrodziejstwem inwentarza - albo to sciema a nie wybaczenie.

Powracający po separacji, rozwodzie małżonek nie może być partnerem kategorii B, drugim sortem, który wraca do łaskawcy całując pierścień... albo wraca jako równorzędny członek teamu - albo to nie ma sensu...

To się da wypracować - trzeba albo iść na terapię albo obłozyć się ksiazkami i chłonąć to co tam napisane.
jesli ktoś nie jest gotowy ( i do tej grupy osób niestety równiez ja sie na dziś zaliczam) wybaczyć bezwarunkowo to albo niech poczeka aż bedzie gotów albo niech da sobie spokój.
Biorąc współmałzonka "na stan" w celu odreagowania swojej złości na niego, żalu, krzywd - stajemy się gorsi niz on kiedy nas krzywdził... a to dlatego, ze on/ona niejdenokrotnie działali pod wpływem emocji, słabości, nastroju chwili... a my - na zimno, z premedytacją...

wiec powrotom - mówię - TAK
powrotom na kolanach - NIE MA MOWY !!!

Hej - Nirwana mnie wywołała więc jestem - ale chciałam słówko do nowej kolezanki która pisała powyżej - Ani.

Witaj - na forum - mamy kilka zbieznych momentów w zyciu - choćby ten, że mój kryzys również pojawił się kiedy byłam bardzo zaabsorbowana chorobą w rodzinie i zwyczajnie przegapiłam zwiastuny. Przeczytałam Cię z uwagą i empatią ale aż mi zazgrzytały zeby jak dotarłam do momentu w którym piszesz Nadziei:

"ja po cichu wierzę że Twój mąż zmądrzeje i wróci na kolanach ale Ty musisz być gotowa na ten powrót"

... oj nie Kochana - nie, nie i jeszcze raz nie... NO WAY.

jesli ktoś czeka na powrót małzonaka po to aby wziąć na nim odwet, aby postawić na nim stopę i powiedzieć: veni, vidi, vici... to lepiej niech to małżeństwo nadal pozostanie w rozsypce - serio... lepiej dla małzonków, lepiej dla dzieci, lepiej dla otoczenia...

Jest taka swietna dyskusja na watku " to ja zdradzałam" gdzie róża, nalóg i J23 rozmawiaja o wybaczeniu. Celowo sie tam nie udzielam - bo w żaden sposób nie chcę im zakłócać tej rozmowy - ale przesłanie jest proste - albo wybaczamy i przyjmujemy dezertera z całym dobrodziejstwem inwentarza - albo to sciema a nie wybaczenie.

Powracający po separacji, rozwodzie małżonek nie może być partnerem kategorii B, drugim sortem, który wraca do łaskawcy całując pierścień... albo wraca jako równorzędny członek teamu - albo to nie ma sensu...

To się da wypracować - trzeba albo iść na terapię albo obłozyć się ksiazkami i chłonąć to co tam napisane.
jesli ktoś nie jest gotowy ( i do tej grupy osób niestety równiez ja sie na dziś zaliczam) wybaczyć bezwarunkowo to albo niech poczeka aż bedzie gotów albo niech da sobie spokój.
Biorąc współmałzonka "na stan" w celu odreagowania swojej złości na niego, żalu, krzywd - stajemy się gorsi niz on kiedy nas krzywdził... a to dlatego, ze on/ona niejdenokrotnie działali pod wpływem emocji, słabości, nastroju chwili... a my - na zimno, z premedytacją...

wiec powrotom - mówię - TAK
powrotom na kolanach - NIE MA MOWY !!!

[NORBERT]

Malto

-wielki szacun

Malto

-wielki szacun