Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Nie mogę zrozumieć jak to możliwe, że nie widujesz synów. Mam dzieci w podobnym wieku i mąż pomimo, że zdradził, odchodził , wracał, mieszka z kochanką i nie raz nie dopilnował dzieci, bez problemu uzyskał w sądzie to, że zabiera ich do siebie w tygodniu, jak również nocują u niego co drugi weekend. Oczywiście nie zabraniałam kontaktów, ale nie chciałam żeby dzieci miały kontakt z kochanką i nocowały u nich, ale sąd nie przyjął moich argumentów,pomimo, że młodsze dziecko miało tylko dwa lata.
w.z. [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 07:31
Prawo ostatnio chyba zmieniło się i zmienia na korzyść ojców, ale wcześniej nie można było w żaden sposób zmusić matki by umożliwiała widywanie się z dzieckiem. Mogła dostać najwyżej za to grzywnę, ale nawet policja nie mogła matce zabrać dzieci i przekazać ojcu. Pewnie u zalesia było podobnie.
zaleś [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 09:31
moja żona chyba czuje sie właścicielka dzieci-izoluje je ode mnie tym samym wyobcowując mnie.Jest takie zjawisko, PAS.Byc moze jest pod silnym wplywem swej matki ,która jej nakazuje tak robic.Byc moze pod silnym wplywem otoczenia-ktore jej tak zaleca-nie wiem.Wiem jedynie ze wszelkie próby kontaktów z chlopcami sa spychane.Poczta nie dojdzie,od 4 lat nie umozliwiono mi rozmów telefonicznych mimo ze do nich dzwonie-do domu ich babki.Policja nic nie zrobi-odsyla do Sądu.Jedynie dobra wola żony moze to zmienic.A mlodszy synek mówił do mnie wujek-bo nie znal taty.jak mnie wtedy skręcało .Wierze jednak ze Sąd chce nam dac szanse-bo przeciez 10 rozpraw i nie ma konca?Gdyby bylo juz po ropadzie związku to na II rozprawie bylibysmy juz po.A tak wojujemy-ona za ja przeciw ropzadowi i raczej nie ma "bolka" u niej.....hey
w.z. [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 09:42
A może ... "pokochaj swoją teściową" - to może być klucz do sukcesu. Nie ma rzeczy niemożliwych :).
zaleś [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 09:52
powiem tak; nie czuje nienawisci do tesciowej,wspólczuje jej nawet .Kochac natomiast moge tylko swoja zone i 2 orłów.Jesli nasze malzenstwo ma byc zalezne od tesciowej-to co to za małżeństwo?-jesli żona wybiera za partnera swą matke a nie mnie-jesli jej matka ma decydowac za Nas...........czyttak powinno byc?
w.z. [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 10:10
Zależy jaki masz cel. Jeśli celem jest kontakt z dziećmi, to "politycznie" byłoby dogadać się z teściową, bo od niej dużo w tym układzie zależy. To, że Twoja żona jest niedojrzała to na to nie masz wpływu.
zaleś [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 10:34
teraz to Sąd ustala me kontakty z dziecmi a zona ma obowiazek je realizowac......tesciowa obecnie tylko mnie zastepuje w wychowywaniu ich na co tez nie mam wpływu........hey
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 10:58
Zaleś czy Ty masz pełnię władzy rodzicielskiej?
Mglisto napisałeś o wyprowadzce żony, może się wtedy wydarzyło coś, co spowodowało całą lawinę wydarzeń...
I wiesz, czas popatrzeć na całą sytuację oczami dzieci - jest przy nich mama, babcia, a tata jest nieobecny... Czy zrobiłeś naprawdę wszystko żeby to zmienić?
Dla dobra dzieci warto zmienić nastawienie do teściowej.
Gdyby mi ktoś powiedział trzy lata temu, że będę w poprawnych relacjach z teściami, a z teściową dzieci mają nawet większy kontakt niż z moją mamą czasami, nie uwierzyłabym. Uważałam, że to ich wina, że mąż jest takim egoistą. Nadal poniekąd tak uważam, ale zmieniłam swoje nastawienie - wolno mi ich w myślach oceniać, krytykować i na szczęście mogę postępować inaczej. Jednak to są dziadkowie moich córek.
Mężowi nie broniłam kontaktu z dziećmi, choć był czas, gdy go unikałam. Pomimo tego wszystkiego co zrobił, zawsze może porozmawiać z nimi i je zobaczyć. Ponieważ są małe jeszcze, nie widzę wywożenia ich z domu. Ale mój mąż wcale o to nie zabiega.
Sąd nie załatwi za Ciebie czegoś, co tylko Ty możesz zrobić.
Dzieci na tej wojnie tracą zbyt wiele, życzę Ci by Nowy Rok przyniósł dobre rady i samo Dobro, pokoju w sercu i radości ze spotkań z synami!
Pozdr
zaleś [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 11:18
mam pelnie władzy rodzicielskie choc w praktyce jej nie mam....zona chce mnie pozbawic praw rodzicelskich do dzieci których i tak nie mam.....Prawa rodzicelskie nie ograniczaja kontaktów z dziecmi..Wiem ze tesciowa to matka mojej zony.Nie mam nic do niej tym samym-nawet modle sie za nia (wolno mi i tak czuje).Lawina była -owszem.Moja zona raczej z zemsty chce odizolowac ojca od dzieci.Powiedziala mi kiedys tesciowa -ZABIORE CI DZIECI...chyba to realizuje.Chciałem rozmawiac z teściowa o naszym małzenstwie-om rozwiazaniu konfliktu-lecz ona nie potrafi rozmawiac przedmiotowo.Jedynie zaognia sytuacje wyciągając brudy i tworząc niedorzeczności..Zona wyprowadziła sie bo tak postanowiła.Pod moja nieobecność.Wyłączyła telefony,zmieniła tel synowi-odseparowała mnie od dzieci.Takie bywaja matki.(Wiecej o takich matkach i losach ojców na www.wstroneojca.pl...)
malta [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 11:26
Witam - pozwolisz Zaleś, ze najpierw zwrócę się do piszących tu forumowiczów?
Kochani - pamietacie wątek lustra - a wczesniej chyba 4-5 innych par? no własnie... prawda zawsze okazywała się "ciut" inna kiedy do rozmowy dołaczała ta druga osoba...
taka mała dygresja - wiadomo o co chodzi...
Zaleś - nie bedę udzielać sie na twoim watku - wpadłam tu tylko na chwilę i od razu wpadły mi w oko pewne powtarzające się u Ciebie frazy. Sa to mianowicie: "nie chcę wracać do przeszłości", "mniejsza z tym jak było", "nagonka na katolików", "naruszanie miru domowego", "nie wracajmy do przeszłosci" itp...
widzisz - tylko ja mysle, że własnie w tej przeszłosci - którą tak bagatelizujesz i nie chcesz o niej pisać - lezy klucz do rozwiazania twojego problemu - zreszta Ty o tym swietnie wiesz - ale nie chcesz o tym pisać bo to pewnie niezbyt chwalebne zajscia.
Ja też jestem katoliczką - praktykującą - i nie ukrytą - noszę medalik i głośno mówie o tym, że wierzę - tez mieszkam w Warszawie i przenigdy nie byłam z tego powodu dyskryminowania ani w pracy ani w sądach ani nigdzie.
Naruszanie miru domowego o którym pisałeś - wybacz ale - to zajscie w którym ktos przekracza próg twojego domu wbrew woli mieszkających tam osób - jeśli Twoja zona zapraszała swoja mamę a ona przychodziła - to nie miało miejsca żadne naruszanie miru a wyłacznie granic twojej cierpliwosci.
Kolejna sprawa to sądy. Owszem są nadal niedoskonałe - ale Polska to nie Białoruś - zmiana in plus jest ogromna. Jesli mieszkasz w zalesiu to wiem w którym wydziale na Al. Solidarności toczy sie twoja rozprawa - wybacz - ale nie chce mi sie wierzyć, ze którykolwiek z zatrudnionych tam sędziów nie reaguje w sytuacji w której matka przez 4 lata ukrywa dzieci przed ojcem - chyba, ze sa sytuacje w przeszłosci, które uprawopodabniałby i uzasadniały jaj niepokój i ostrozność.
Znam w Warszawie Mamę, która w czasie przeznaczonym dla ojca - wyjechała z dziećmi do Egiptu i wierz mi miała olbrzymie nieprzyjemnosci z tego tytułu w sadzie i na policji której ojciec zajscie zgłosił.
Napisałeś, że Matka motywuje swój opór stwierdzeniem, ze że jesteś zagrozeniem dla dzieci - ot tak to sobie powiedziała - a sąd nie zareagował przez 4 lata?
Mieszkasz w najwiekszym miescie w Polsce - masz do dyspozycji Niebieska Linię, Komitet Praw dziecka, biuro rzecznika praw Dziecka, masę organizacji pozarządowych z siedzibami w Wawie własnie...do tego kilka telewizji z programami interwencyjnymi które tylko czekaja na takie sygnały i same proszą o kontakt.... mija tyle czasu a Ty nie skorzystałeś?
Zaleś... taka prośba... albo pisz jak było - a wtedy i tak ludzie Cie wesprą bo takie własnie miejsce - albo daj spokój w ocenzurowanymi postami - bo pisząc " nieważne co było - ważne co bedzie" - jesteś trochę mało wiarygodny - oczywiście to WYŁĄCZNIE moja opinia.
Jeśli źle Cie oceniłam - bardzo przepraszam.
Malta
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 11:28
Coś na pewno da się zrobić.
A synowie muszą wiedzieć że ich kochasz i walczysz o kontakty z nimi.
Za chwilę przestaną wykonywać polecenia i będą mieć własne zdanie.
To smutne historie, znam takich wiele...
Pozdr!
zaleś [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 11:36
Malta -mam wrazenie ze zle mnie oceniasz......telewizja,media,instytucje,policja-to tylko zaognianie i tak napietej sytuacji.Naszej Rodzinie potrzeba spokoju i wyjscia z kryzysu nie walki.....hey(Tak uważam)
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 11:56
Na forum jest Jarek321 (zielony), prawnik, skontaktuj się z nim, może Ci coś poradzi
malta [Usunięty]
Wysłany: 2010-12-31, 12:04
ok - jesli sie pomyliłam - to sory wielkie.
Po prostu czytając Twoje posty zauwazyłam nastepujacy obrazek:
- wścibska i złorzecząca teściowa
- bierna i msciwa żona grajaca uczuciami dzieci
- ślepa Temida
- pogromcy katolików....
a przeciwko nim wszystkim Ty - który wg tego co piszesz - ABOLUTNIE NICZYM nie zawiniłeś.
Po prostu ciezko mi w to uwierzyć - ale może rzeczywiscie się pomyliłam i jest to jakas bezprecedensowa sytuacja. jesli tak jest - to oczywiście jak napisałam wczesniej - przepraszam.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.