[Nirwanna]

Cinnabar - po prostu, witaj....

Cytat:

Wujt - pora jakoś zakończyć ten związek. Nawet symbolicznie. Ty przecież przez cały czas jesteś jej mężem, nawet jak nie mieszkacie razem. Przychodząc do niej ona traktuje cię jak męża. Niekochanego, niechcianego ale męża. Wydaje mi się że separacja a nawet rozwód byłby dobrym rozwiązaniem. Zmieniłoby się twoje nastawienie psychiczne do tego związku. Dla żony przestałbyś być mężem a został tylko ojcem jej dziecka.

Andrzeju, również witaj. Pozwolę się ustosunkować do Twojej rady. Problem w tym, że jesteś w miejscu, gdzie sakramentalni małżonkowie wiedzą, że są małżeństwem do końca życia, niezależnie od tego, jak to widzi świat, niezależnie od tego, że nie mieszkają już razem, niezależnie od tego, że prawnie nastąpił rozwód. A psychiczne nastawienie, owszem, można zmieniać przez prawne odcinanie się za pomocą rozwodu, ale jest wśród nas trochę ludzi którzy wiedzą, bo na własnej skórze doświadczyli, że nie o taki skutek chodziło, że oczekiwanego spokoju ducha nie osiągnęli. Psychiczne nastawienie o wiele skuteczniej zmienia się inaczej niż za pomocą rozwodu Pracą nad sobą samym - mianowicie

Cinnabar - po prostu, witaj....

Cytat:

Wujt - pora jakoś zakończyć ten związek. Nawet symbolicznie. Ty przecież przez cały czas jesteś jej mężem, nawet jak nie mieszkacie razem. Przychodząc do niej ona traktuje cię jak męża. Niekochanego, niechcianego ale męża. Wydaje mi się że separacja a nawet rozwód byłby dobrym rozwiązaniem. Zmieniłoby się twoje nastawienie psychiczne do tego związku. Dla żony przestałbyś być mężem a został tylko ojcem jej dziecka.

Andrzeju, również witaj. Pozwolę się ustosunkować do Twojej rady. Problem w tym, że jesteś w miejscu, gdzie sakramentalni małżonkowie wiedzą, że są małżeństwem do końca życia, niezależnie od tego, jak to widzi świat, niezależnie od tego, że nie mieszkają już razem, niezależnie od tego, że prawnie nastąpił rozwód. A psychiczne nastawienie, owszem, można zmieniać przez prawne odcinanie się za pomocą rozwodu, ale jest wśród nas trochę ludzi którzy wiedzą, bo na własnej skórze doświadczyli, że nie o taki skutek chodziło, że oczekiwanego spokoju ducha nie osiągnęli. Psychiczne nastawienie o wiele skuteczniej zmienia się inaczej niż za pomocą rozwodu Pracą nad sobą samym - mianowicie

[kinga2]

[kinga2]

Posty do Cinnabar przeniesiono tu:
http://www.kryzys.org/vie...p=117924#117924

Posty do Cinnabar przeniesiono tu:
http://www.kryzys.org/vie...p=117924#117924

[Ozeasz]

Przepraszam że tak ni z gruszki ni z pietruszki ,ale mam pytanie :jak zmienić swój nick?

Przepraszam że tak ni z gruszki ni z pietruszki ,ale mam pytanie :jak zmienić swój nick?

[Jarosław]

Cytat:

Przepraszam że tak ni z gruszki ni z pietruszki ,ale mam pytanie :jak zmienić swój nick?

Kupić laptopa , ale pewnie wystarczy napisać do Admina i jakoś to wdzięcznie uzasadnić.

Cytat:

Przepraszam że tak ni z gruszki ni z pietruszki ,ale mam pytanie :jak zmienić swój nick?

Kupić laptopa , ale pewnie wystarczy napisać do Admina i jakoś to wdzięcznie uzasadnić.

[dorociaus]

[quote="Wujt"]

Cytat:

Twoja NADZIEJA - zdecydowanie powinna zaprzyjaźnić się z CIERPLIWOŚCIĄ, bo zmiany na lepsze... To chyba nie stanie się szybko. Może to kwestia lat?

Witaj Wujcie,
po przeczytaniu Twoich wszystkich wpisów zastanawiam się komu bardziej współczuję czy Tobie czy Twojej żonie. Jetem w związku małżeńskim od 12 lat mamy za sobą wiele kryzysów, zdrad, ciszy ale wciąż jesteśmy razem. Nasze małżeństwo jest bardzo burzliwe ale tak mi się wydaje, że wynika to z ciągłej walki o siebie. Bo ludzie, którym zależy na sobie o siebie walczą. Na pewno była jakaś luka w Waszym związku a tylko czeka na takie właśnie dziury w naszym życiu i szybko wykorzystuje możliwość żeby je zapełnić. Jedno jest pewne teraz Ty musisz Was kochać za obydwoje, od siły Twojej miłości zależy czy kiedyś będziecie razem, miłości do żony i do Boga. To jest Twój sprawdzian z milości i może właśnie tego żonie brakowało, nie czuła tego jak bardzo ją kochasz. Po pierwsze żeby to się udało powinieneś przebaczyć jej i sobie, oddać wszelkie rozterki w ręce Boga i powierzyć jemu Wasze małżeństwo. Nie zadawaj miliona pytań dlaczego, bo to nie ma sensu, to się stało i pytanie dlaczego nic tego nie zmieni. Skup się na tym co możesz dla Was zrobić. Może powinieneś na nowo rozkochać w sobie żonę, zapraszać ją na randki ale bez rozmów o tym co się stało, bez przeszłości. Wielki sprawdzian przed Tobą chłopie, oj wielki. Ale pomyśl, że jak się uda to już nic Was nie zniszczy.
Zasada nr. 1 nie skupiaj się na innych kobietach bo to nie doprowadzi do niczego dobrego. Walcz ale Twoją bronią ma być miłość ona ma niezwykłą moc, nie stawiaj się w roli ofiary nie czuj się niepełnosprawny, gorszy. Sam fakt, ze tu jesteś świadczy o tym, że masz wystarczająco dużo siły żeby zwyciężyć. I módl się za Was, nie sztuką jest kochać tych co nas kochają i im wybaczać ale kochać tych co nas ranią i do nich wracać.
Jestem z Tobą z całych sił.
Pozdrawiam.

[ Dodano: 2011-04-11, 12:16 ]

Wujt napisał/a:

I kolejny kryzys. [ Dodano: 2011-03-29, 12:33 ] Po dłuższej przerwie kolejna smsowa wymiana z żoną. Nie potrafię się z nią porozumieć. Wczoraj się trochę pokłóciliśmy, to dziś mnie zasypuje sms i żale o wszystko plus wstawki typu ,,ślepy jesteś?, masz nierówno pod sufitem''. Napastliwy ton. A ja daję się wciągnąć w takie dyskusje w nadziei, że dojdziemy do jakiegoś porozumienia. Ja musiałbym być jakimś cyborgiem żeby spełniać jej wszystkie oczekiwania. Nie wiem jak z nią rozmawiać, staram się być jakiś koncyliacyjny, ale to nie daje żadnych efektów. Po każdej takiej rozmowie zastanawiam się co ze mną jest nie tak. [ Dodano: 2011-04-05, 23:43 ] Dziś trochę pogadaliśmy. Facet ma zamiar uznać dziecko i się pojawiać. Mieszka ze swoją żoną. Westchnąłem ,,dziewczyno ty sobie życie urządziłaś''. Pokłóciliśmy się. Ja się popłakałem przy dziecku Powiedziałem, że to co mnie boli teraz najbardziej to to, że jest wobec mnie nie życzliwa i niesprawiedliwa i że mam dość pretensji o historie typu, że nie mam przy sobie chusteczek dla dziecka albo że ,,tylko potrafię się z nim bawić''. Oczywiście nic konstruktywnego z tego nie wyszło. Litania nt. jaki jestem siaki i owaki. Że inni to potrafią funkcjonować po zdradzie, a ja to nie (za przykład dała mi małżeństwo gdzie facet widuje dzieci raz na miesiąc). Z tego przebija jakoś poczucie skrzywdzenia przeze mnie, że jej nie rozumiałem, że się nią nie interesowałem, że robię z niej chorą na umyśle i duszy. Nie potrafię znieść jej niechęci do mnie. Chciałbym to olać, być ponad to, a nie wiem jak. My się nie dogadamy. Ona po każdym takim spięciu mówi, że myślała, że obejdzie się bez psychologa, ale widzi, że ze mną się nie da. Ja jej konsekwentnie żebyśmy gdzieś poszli, ale ona potem się wycofuje. Jeszcze dziecko jej ponoć mówi żebyśmy ze sobą nie rozmawiali Biedne widzi tylko jak się sprzeczamy. Ona nic nie zrobi. Wg niej to ona jest super, a ja jestem be (może trochę w uproszczeniu). Co ja mogę zrobić? Mam dość. Nie wiem jak wybrnąć z tej matni. Może jak się to dziecko urodzi i jakoś to wszystko zacznie funkcjonować, to wszyscy się uspokoją.

Wiesz co Wujcie jednak bardziej współczuję Twojej żonie, z tego co piszesz jej poczucie winy ją tak przygniata, ze próbuje za wszelką cenę zrzucić wszystko na Ciebie. WYTRZYMAJ JESZCZE TROCHĘ czuję, ze niedługo pęknie i cały ten jad, który w niej siedzi się wyleje. Wtedy przyjdzie czas na rozmowy. Tylko nie kłóć się z nią przy dziecku, możesz przy dziecku płakać ale ono nie może być świadkiem Waszej walki bo zniszczycie mu psychikę.
Pozdrawiam

[quote="Wujt"]

Cytat:

Twoja NADZIEJA - zdecydowanie powinna zaprzyjaźnić się z CIERPLIWOŚCIĄ, bo zmiany na lepsze... To chyba nie stanie się szybko. Może to kwestia lat?

Witaj Wujcie,
po przeczytaniu Twoich wszystkich wpisów zastanawiam się komu bardziej współczuję czy Tobie czy Twojej żonie. Jetem w związku małżeńskim od 12 lat mamy za sobą wiele kryzysów, zdrad, ciszy ale wciąż jesteśmy razem. Nasze małżeństwo jest bardzo burzliwe ale tak mi się wydaje, że wynika to z ciągłej walki o siebie. Bo ludzie, którym zależy na sobie o siebie walczą. Na pewno była jakaś luka w Waszym związku a tylko czeka na takie właśnie dziury w naszym życiu i szybko wykorzystuje możliwość żeby je zapełnić. Jedno jest pewne teraz Ty musisz Was kochać za obydwoje, od siły Twojej miłości zależy czy kiedyś będziecie razem, miłości do żony i do Boga. To jest Twój sprawdzian z milości i może właśnie tego żonie brakowało, nie czuła tego jak bardzo ją kochasz. Po pierwsze żeby to się udało powinieneś przebaczyć jej i sobie, oddać wszelkie rozterki w ręce Boga i powierzyć jemu Wasze małżeństwo. Nie zadawaj miliona pytań dlaczego, bo to nie ma sensu, to się stało i pytanie dlaczego nic tego nie zmieni. Skup się na tym co możesz dla Was zrobić. Może powinieneś na nowo rozkochać w sobie żonę, zapraszać ją na randki ale bez rozmów o tym co się stało, bez przeszłości. Wielki sprawdzian przed Tobą chłopie, oj wielki. Ale pomyśl, że jak się uda to już nic Was nie zniszczy.
Zasada nr. 1 nie skupiaj się na innych kobietach bo to nie doprowadzi do niczego dobrego. Walcz ale Twoją bronią ma być miłość ona ma niezwykłą moc, nie stawiaj się w roli ofiary nie czuj się niepełnosprawny, gorszy. Sam fakt, ze tu jesteś świadczy o tym, że masz wystarczająco dużo siły żeby zwyciężyć. I módl się za Was, nie sztuką jest kochać tych co nas kochają i im wybaczać ale kochać tych co nas ranią i do nich wracać.
Jestem z Tobą z całych sił.
Pozdrawiam.

[ Dodano: 2011-04-11, 12:16 ]

Wujt napisał/a:

I kolejny kryzys. [ Dodano: 2011-03-29, 12:33 ] Po dłuższej przerwie kolejna smsowa wymiana z żoną. Nie potrafię się z nią porozumieć. Wczoraj się trochę pokłóciliśmy, to dziś mnie zasypuje sms i żale o wszystko plus wstawki typu ,,ślepy jesteś?, masz nierówno pod sufitem''. Napastliwy ton. A ja daję się wciągnąć w takie dyskusje w nadziei, że dojdziemy do jakiegoś porozumienia. Ja musiałbym być jakimś cyborgiem żeby spełniać jej wszystkie oczekiwania. Nie wiem jak z nią rozmawiać, staram się być jakiś koncyliacyjny, ale to nie daje żadnych efektów. Po każdej takiej rozmowie zastanawiam się co ze mną jest nie tak. [ Dodano: 2011-04-05, 23:43 ] Dziś trochę pogadaliśmy. Facet ma zamiar uznać dziecko i się pojawiać. Mieszka ze swoją żoną. Westchnąłem ,,dziewczyno ty sobie życie urządziłaś''. Pokłóciliśmy się. Ja się popłakałem przy dziecku Powiedziałem, że to co mnie boli teraz najbardziej to to, że jest wobec mnie nie życzliwa i niesprawiedliwa i że mam dość pretensji o historie typu, że nie mam przy sobie chusteczek dla dziecka albo że ,,tylko potrafię się z nim bawić''. Oczywiście nic konstruktywnego z tego nie wyszło. Litania nt. jaki jestem siaki i owaki. Że inni to potrafią funkcjonować po zdradzie, a ja to nie (za przykład dała mi małżeństwo gdzie facet widuje dzieci raz na miesiąc). Z tego przebija jakoś poczucie skrzywdzenia przeze mnie, że jej nie rozumiałem, że się nią nie interesowałem, że robię z niej chorą na umyśle i duszy. Nie potrafię znieść jej niechęci do mnie. Chciałbym to olać, być ponad to, a nie wiem jak. My się nie dogadamy. Ona po każdym takim spięciu mówi, że myślała, że obejdzie się bez psychologa, ale widzi, że ze mną się nie da. Ja jej konsekwentnie żebyśmy gdzieś poszli, ale ona potem się wycofuje. Jeszcze dziecko jej ponoć mówi żebyśmy ze sobą nie rozmawiali Biedne widzi tylko jak się sprzeczamy. Ona nic nie zrobi. Wg niej to ona jest super, a ja jestem be (może trochę w uproszczeniu). Co ja mogę zrobić? Mam dość. Nie wiem jak wybrnąć z tej matni. Może jak się to dziecko urodzi i jakoś to wszystko zacznie funkcjonować, to wszyscy się uspokoją.

Wiesz co Wujcie jednak bardziej współczuję Twojej żonie, z tego co piszesz jej poczucie winy ją tak przygniata, ze próbuje za wszelką cenę zrzucić wszystko na Ciebie. WYTRZYMAJ JESZCZE TROCHĘ czuję, ze niedługo pęknie i cały ten jad, który w niej siedzi się wyleje. Wtedy przyjdzie czas na rozmowy. Tylko nie kłóć się z nią przy dziecku, możesz przy dziecku płakać ale ono nie może być świadkiem Waszej walki bo zniszczycie mu psychikę.
Pozdrawiam

[Wujt]

Cytat:

WYTRZYMAJ JESZCZE TROCHĘ czuję, ze niedługo pęknie i cały ten jad, który w niej siedzi się wyleje. Wtedy przyjdzie czas na rozmowy.

Aż się boję myśleć co będzie jak pęknie Jak pękła gdyż była nieszczęśliwa w małżeństwie to skończyło się jak się skończyło.

[ Dodano: 2011-04-26, 14:33 ]
Już po porodzie....

Od nie wiem jak dawna byłem z dzieckiem non-stop przez 5 dni Jakoś bez większych problemów przetrwałem, bo było co robić. Teraz jest gorzej, bo już oddałem dziecko i znów jestem sam

Kupiłem dzidziusiowi prezent z okazji narodzin.

Teraz się zbliża rocznica naszego ślubu. Nie wiem, czy jakoś to żonie zasygnalizować?

Mam przechlapane! Czuję, że żona nie wróci, a jeszcze mniej wierzę w to, że ona się zmieni, a ja nie jestem w stanie się z nikim związać. Ze 100 powodów. Nawet nie chcę się z nikim wiązać. Tak bardzo chciałbym jeszcze mieć rodzinę, dzieci.... Czuję się emocjonalnie wypalony, niezdolny do tego żeby kogoś pokochać, zaufać. Nawet seksualnie jestem jakiś zgaszony.

Zazdroszczę żonie tego dziecka. Nie widziałem jej, ale przez telefon sprawia wrażenie szczęśliwej, radosnej. Czemu ja już mam nie mieć dzieci?!? Nawet swoje dziecku mam na pół gwizdka. Fajne było tych kilka dni, ale teraz samotność jest jeszcze gorsza do zniesienia.

Chciałbym przynajmniej poczuć spokój duszy, a ciągle czekam nie wiadomo na co.

[ Dodano: 2011-06-14, 22:03 ]
Bardziej z kronikarskiego obowiązku niż potrzeby serca piszę co w moich relacjach z żoną.

Dzisiaj gadaliśmy dłuższą chwilę. Takie tematy logistyczne co, gdzie, kiedy dotyczące dziecka.

Dogadaliśmy się. Zresztą zazwyczaj się dogadujemy, ale momentami było odrobinę nieprzyjemnie. To zawsze są jakieś takie twarde negocjacje.

Potem mnie dopadła jakaś głupawka i się trochę podroczyliśmy. Nie wiem co ja jej zrobiłem, ale ona czuje do mnie straszną niechęć. Mi się czasem udaje jakiś dystans do tego wszystkiego złapać, ona zawsze najeżona i czeka kto ją ukąsi. Jakiś mur między nami.

Odseparowała się od świata, poza mama, tatą, siostrą, dwiema przyjaciółkami, to z nikim nie utrzymuje w zasadzie kontaktu.

Mam jeden drobny problem. Proszę żonę żeby coś dla mnie zrobiła. Drobiazg. Ona mówi, że zrobi, ale nie robi. Ja jej tam jakieś drobne przysługi świadczę np. podwożę dziecko do przedszkola. Nie chcę zachować się w ten sposób, że powiem, że nie będę podwoził dziecka dopóki nie zrobi tego o co proszę. Wiem, że to się skończy wielką obrazą i tyle. Co zrobić?

[ Dodano: 2011-06-25, 21:28 ]
Smutno mi. Wróciłem z krótkiego wyjazdu. Chciałem dzisiaj zobaczyć dziecko, ale Magdzie nie pasowało, bo gdzieś była. Zobaczę dopiero jutro rano.

Znowu to poczucie samotności

Niby wszystko jest ok, ale cały czas gdzieś tam we mnie tkwi, że nie tak miało być, a co jakiś czas przychodzi takie przygnębienie.

Smutno mi.

[ Dodano: 2011-06-26, 19:30 ]
Chyba wybiorę się na ten film.

Dobry wywiad: http://www.wysokieobcasy....?as=2&startsz=x

[ Dodano: 2011-06-29, 16:40 ]
Pożarłem się z żoną.

Poprosiła mnie żebym zawiózł jutro dziecko do przedszkola. Powiedziałem krótko, że nie dam rady. Powiedziała, że musi iść ze swoim nowym dzieckiem do lekarza i że nie może zaprowadzić naszego. Powiedziałem żeby z dzieckiem poszedł do lekarza jego ojciec, a ona niech zaprowadzi nasze do przedszkola. Wpadła w furię i krzyczała: że co mnie obchodzi jak ona sobie relacje z gachem układa odnośnie ich dziecka, że kontakty z dzieckiem będę miał przez sąd uregulowane itp. I dalej swoje czemu ja nie mogę.

Powiedziałem, że może i mógłbym sobie inaczej dzień ułożyć i zawieźć dziecko, ale nie mam za dużej motywacji żeby jej pomagać, bo jak ja o coś proszę np. pilota do bramy na osiedle to nie mogę się od pół roku doprosić. I że tak jest ze wszystkim. Dodałem, że ja nie będę na każde jej zawołanie.

To ona znowu w furię.

Nie wiem, czy dobrze postępuję. To psuje relacje między nami, ona pewnie poprosi swojego ojca żeby dziecko zawiózł, a pilota do bramy i tak nie dostanę

Ja się boję tych jej ataków złości. W małżeństwie też tak było i dla świętego spokoju robiłem co chciała. Teraz staram się nie odpuszczać, ale to jest jakby wbrew mojej naturze, bo ja mało czego tak nie lubię jak idiotycznych kłótni o nic.

Cytat:

WYTRZYMAJ JESZCZE TROCHĘ czuję, ze niedługo pęknie i cały ten jad, który w niej siedzi się wyleje. Wtedy przyjdzie czas na rozmowy.

Aż się boję myśleć co będzie jak pęknie Jak pękła gdyż była nieszczęśliwa w małżeństwie to skończyło się jak się skończyło.

[ Dodano: 2011-04-26, 14:33 ]
Już po porodzie....

Od nie wiem jak dawna byłem z dzieckiem non-stop przez 5 dni Jakoś bez większych problemów przetrwałem, bo było co robić. Teraz jest gorzej, bo już oddałem dziecko i znów jestem sam

Kupiłem dzidziusiowi prezent z okazji narodzin.

Teraz się zbliża rocznica naszego ślubu. Nie wiem, czy jakoś to żonie zasygnalizować?

Mam przechlapane! Czuję, że żona nie wróci, a jeszcze mniej wierzę w to, że ona się zmieni, a ja nie jestem w stanie się z nikim związać. Ze 100 powodów. Nawet nie chcę się z nikim wiązać. Tak bardzo chciałbym jeszcze mieć rodzinę, dzieci.... Czuję się emocjonalnie wypalony, niezdolny do tego żeby kogoś pokochać, zaufać. Nawet seksualnie jestem jakiś zgaszony.

Zazdroszczę żonie tego dziecka. Nie widziałem jej, ale przez telefon sprawia wrażenie szczęśliwej, radosnej. Czemu ja już mam nie mieć dzieci?!? Nawet swoje dziecku mam na pół gwizdka. Fajne było tych kilka dni, ale teraz samotność jest jeszcze gorsza do zniesienia.

Chciałbym przynajmniej poczuć spokój duszy, a ciągle czekam nie wiadomo na co.

[ Dodano: 2011-06-14, 22:03 ]
Bardziej z kronikarskiego obowiązku niż potrzeby serca piszę co w moich relacjach z żoną.

Dzisiaj gadaliśmy dłuższą chwilę. Takie tematy logistyczne co, gdzie, kiedy dotyczące dziecka.

Dogadaliśmy się. Zresztą zazwyczaj się dogadujemy, ale momentami było odrobinę nieprzyjemnie. To zawsze są jakieś takie twarde negocjacje.

Potem mnie dopadła jakaś głupawka i się trochę podroczyliśmy. Nie wiem co ja jej zrobiłem, ale ona czuje do mnie straszną niechęć. Mi się czasem udaje jakiś dystans do tego wszystkiego złapać, ona zawsze najeżona i czeka kto ją ukąsi. Jakiś mur między nami.

Odseparowała się od świata, poza mama, tatą, siostrą, dwiema przyjaciółkami, to z nikim nie utrzymuje w zasadzie kontaktu.

Mam jeden drobny problem. Proszę żonę żeby coś dla mnie zrobiła. Drobiazg. Ona mówi, że zrobi, ale nie robi. Ja jej tam jakieś drobne przysługi świadczę np. podwożę dziecko do przedszkola. Nie chcę zachować się w ten sposób, że powiem, że nie będę podwoził dziecka dopóki nie zrobi tego o co proszę. Wiem, że to się skończy wielką obrazą i tyle. Co zrobić?

[ Dodano: 2011-06-25, 21:28 ]
Smutno mi. Wróciłem z krótkiego wyjazdu. Chciałem dzisiaj zobaczyć dziecko, ale Magdzie nie pasowało, bo gdzieś była. Zobaczę dopiero jutro rano.

Znowu to poczucie samotności

Niby wszystko jest ok, ale cały czas gdzieś tam we mnie tkwi, że nie tak miało być, a co jakiś czas przychodzi takie przygnębienie.

Smutno mi.

[ Dodano: 2011-06-26, 19:30 ]
Chyba wybiorę się na ten film.

Dobry wywiad: http://www.wysokieobcasy....?as=2&startsz=x

[ Dodano: 2011-06-29, 16:40 ]
Pożarłem się z żoną.

Poprosiła mnie żebym zawiózł jutro dziecko do przedszkola. Powiedziałem krótko, że nie dam rady. Powiedziała, że musi iść ze swoim nowym dzieckiem do lekarza i że nie może zaprowadzić naszego. Powiedziałem żeby z dzieckiem poszedł do lekarza jego ojciec, a ona niech zaprowadzi nasze do przedszkola. Wpadła w furię i krzyczała: że co mnie obchodzi jak ona sobie relacje z gachem układa odnośnie ich dziecka, że kontakty z dzieckiem będę miał przez sąd uregulowane itp. I dalej swoje czemu ja nie mogę.

Powiedziałem, że może i mógłbym sobie inaczej dzień ułożyć i zawieźć dziecko, ale nie mam za dużej motywacji żeby jej pomagać, bo jak ja o coś proszę np. pilota do bramy na osiedle to nie mogę się od pół roku doprosić. I że tak jest ze wszystkim. Dodałem, że ja nie będę na każde jej zawołanie.

To ona znowu w furię.

Nie wiem, czy dobrze postępuję. To psuje relacje między nami, ona pewnie poprosi swojego ojca żeby dziecko zawiózł, a pilota do bramy i tak nie dostanę

Ja się boję tych jej ataków złości. W małżeństwie też tak było i dla świętego spokoju robiłem co chciała. Teraz staram się nie odpuszczać, ale to jest jakby wbrew mojej naturze, bo ja mało czego tak nie lubię jak idiotycznych kłótni o nic.

[Nirwanna]

Hej, Wujcie. Jak coś to na głównej stronie w boxie zawsze możesz poprosić kogoś o podbicie wątku, bo tak czasem piszesz sobie a muzom

Pytasz się co robić - to co bohater Ognioodpornego może? Dawać nie żądając nic w zamian? Pod warunkiem, że jest to dobre. Złych rzeczy raczej nie robimy wszak. Podstawowe kryterium - czy to jest dobre?
Co do złości żony - to mi pasuje na zachowanie obronne, takie uprzedzające atak. Spodziewa się że ktoś może ją zaatakować, i na wszelki wypadek od razu wystawia kolce. Stąd te kontakty z małym gronem ludzi.... Miłość, miłość przede wszystkim.
A co do samotności. Wiem że to mała pociecha. Pewnie żadna. Ale niektórzy nie mają nawet ćwierci dziecka (przepraszam wrażliwych), nie mówiąc o możliwości posiadania kolejnych.
Pozdrawiam!

Hej, Wujcie. Jak coś to na głównej stronie w boxie zawsze możesz poprosić kogoś o podbicie wątku, bo tak czasem piszesz sobie a muzom

Pytasz się co robić - to co bohater Ognioodpornego może? Dawać nie żądając nic w zamian? Pod warunkiem, że jest to dobre. Złych rzeczy raczej nie robimy wszak. Podstawowe kryterium - czy to jest dobre?
Co do złości żony - to mi pasuje na zachowanie obronne, takie uprzedzające atak. Spodziewa się że ktoś może ją zaatakować, i na wszelki wypadek od razu wystawia kolce. Stąd te kontakty z małym gronem ludzi.... Miłość, miłość przede wszystkim.
A co do samotności. Wiem że to mała pociecha. Pewnie żadna. Ale niektórzy nie mają nawet ćwierci dziecka (przepraszam wrażliwych), nie mówiąc o możliwości posiadania kolejnych.
Pozdrawiam!

[Satine]

[Asiula]

a ja myślę, że należałoby ustalić "reguły gry" i ich się trzymać.
Żona musi poczuć konsekwencje życia jakie wybrała- sama z dziećmi, nie możesz "pomagać zawsze, kiedy jej jesteś potrzebny" i stawiać swojego dnia na głowie bo żona ma inne plany.
Ustalcie, w jaki sposób masz funkcjonować w życiu i dziecka i tego się trzymajcie, i ty i ona. Jeśli będziecie funkcjonowć tak, jak do tej pory, nic się nie zmieni, każde z was musi zmierzyć się z życiem, jakie przyszło mu wieść i dojść do wniosku czy tak chce i czy zamierza to zmienić.
Uwierz, przerabiałąm to w mojej sytuacji, trzeba postawić jasne granice.

a ja myślę, że należałoby ustalić "reguły gry" i ich się trzymać.
Żona musi poczuć konsekwencje życia jakie wybrała- sama z dziećmi, nie możesz "pomagać zawsze, kiedy jej jesteś potrzebny" i stawiać swojego dnia na głowie bo żona ma inne plany.
Ustalcie, w jaki sposób masz funkcjonować w życiu i dziecka i tego się trzymajcie, i ty i ona. Jeśli będziecie funkcjonowć tak, jak do tej pory, nic się nie zmieni, każde z was musi zmierzyć się z życiem, jakie przyszło mu wieść i dojść do wniosku czy tak chce i czy zamierza to zmienić.
Uwierz, przerabiałąm to w mojej sytuacji, trzeba postawić jasne granice.

[w.z.]

[Satine]

Moim zdaniem należy oddzielić latanie na każde zawołanie żony - od pomocy przy dziecku, która jest obowiązkiem rodzica, bez względu na to, co zrobił współmałżonek.

Dziecko nie jest niczemu winne, że rodzice nie potrafią się dogadać.
Wujcie, narzekasz, że z dzieckiem masz kontakt na pół gwizdka, a kiedy nadarza się okazja, by zobaczyć je nadprogramowo i odwieźć do przedszkola, po drodze porozmawiać, przebrać w kapcie, utulić - to Ty rozgrywasz to z żoną po swojemu.
No jasne, że żona zawaliła sprawę i ma kłopoty na swoje życzenie, ale już widzę, jak to Ty biegałeś do lekarza ze swoim dzieckiem kilkutygodniowym, by pomóc żonie (co teraz proponujesz jej gachowi).

Moim zdaniem należy oddzielić latanie na każde zawołanie żony - od pomocy przy dziecku, która jest obowiązkiem rodzica, bez względu na to, co zrobił współmałżonek.

Dziecko nie jest niczemu winne, że rodzice nie potrafią się dogadać.
Wujcie, narzekasz, że z dzieckiem masz kontakt na pół gwizdka, a kiedy nadarza się okazja, by zobaczyć je nadprogramowo i odwieźć do przedszkola, po drodze porozmawiać, przebrać w kapcie, utulić - to Ty rozgrywasz to z żoną po swojemu.
No jasne, że żona zawaliła sprawę i ma kłopoty na swoje życzenie, ale już widzę, jak to Ty biegałeś do lekarza ze swoim dzieckiem kilkutygodniowym, by pomóc żonie (co teraz proponujesz jej gachowi).

[elzd1]

Satine, ów gach, jak nazywasz tamtego człowieka jest również ojcem i jego zakichanym obowiązkiem jest na równo opiekowanie się swoim dzieckiem, tak samo powinien zadbać o wizytę u lekarza, jak nasz kolega ma obowiązek zadbać o swoje sprawy.
Ów gach związał się z kobietą, która już ma swoje dziecko i niejako zobowiązał się tym samym do pełnienia roli opiekuna dziecka, nie tylko do używania jego matki, przecież to jasne.
Zresztą, każda matka jakoś sobie radzi przy dwojgu czy nawet czworgu dzieciaciach, a żona naszego kolegi uważa, że wykona telefon i sprawa załatwiona, bo ma zaplecze w postaci ojca dziecka.
Nie wiem czy wujt pracuje, czy ma określone godziny pracy, ja sobie nie wyobrażam teraz że sobie można nagle nie przyjść do pracy kilka godzin później, przecież opiekuje się dzieckiem matka, nie ojciec.
Zaś telefon żony żeby się nazajutrz zajął dzieckiem, jest zwyczajnie jawną manipulacją, pewnie przemyślaną dokładnie, żąda ona by, facet robił za opiekunkę na zawołanie, wedle humorów matki, zaś później będzie przed sądem udawadniać, że on się miga, bo nie bierze opieki nad dzieckiem gdy mamusia ma taki kaprys.
Czyli kontakty z dzieckiem, gdy ojciec ulega żadaniom żony, będą później uzależnione tylko od jej widzimiesię. Bo on sam żonę tego nauczy, pierszy raz ulegając.
Ale takie jest w Polsce prawo, kobieta która porzuca męża, w nagrodę uzyskuje możliwość do dyktowania wszelkich innych warunków i narzuca co chce, z tego tylko tytułu, że jest matką i kobietą złego prowadzenia.

[ Dodano: 2011-06-30, 12:09 ]
Tylko odmowa opieki powinna być rzeczowo uzasadniona, nie na zasadzie "ty mi tak, to ja tobie tak" - wtedy rzeczywiście żona uzna to za złośliwość.
Uzasadnić podpierając się konkretami i swoim planem dnia, gdzie nie ma miejsca na nadzwyczajne przypadki. Kobieta musi się nauczyć odpowiedzialności za swoje czyny. Ona zaś trakuje i dziecko i męża jak przedmioty według mnie.

Satine, ów gach, jak nazywasz tamtego człowieka jest również ojcem i jego zakichanym obowiązkiem jest na równo opiekowanie się swoim dzieckiem, tak samo powinien zadbać o wizytę u lekarza, jak nasz kolega ma obowiązek zadbać o swoje sprawy.
Ów gach związał się z kobietą, która już ma swoje dziecko i niejako zobowiązał się tym samym do pełnienia roli opiekuna dziecka, nie tylko do używania jego matki, przecież to jasne.
Zresztą, każda matka jakoś sobie radzi przy dwojgu czy nawet czworgu dzieciaciach, a żona naszego kolegi uważa, że wykona telefon i sprawa załatwiona, bo ma zaplecze w postaci ojca dziecka.
Nie wiem czy wujt pracuje, czy ma określone godziny pracy, ja sobie nie wyobrażam teraz że sobie można nagle nie przyjść do pracy kilka godzin później, przecież opiekuje się dzieckiem matka, nie ojciec.
Zaś telefon żony żeby się nazajutrz zajął dzieckiem, jest zwyczajnie jawną manipulacją, pewnie przemyślaną dokładnie, żąda ona by, facet robił za opiekunkę na zawołanie, wedle humorów matki, zaś później będzie przed sądem udawadniać, że on się miga, bo nie bierze opieki nad dzieckiem gdy mamusia ma taki kaprys.
Czyli kontakty z dzieckiem, gdy ojciec ulega żadaniom żony, będą później uzależnione tylko od jej widzimiesię. Bo on sam żonę tego nauczy, pierszy raz ulegając.
Ale takie jest w Polsce prawo, kobieta która porzuca męża, w nagrodę uzyskuje możliwość do dyktowania wszelkich innych warunków i narzuca co chce, z tego tylko tytułu, że jest matką i kobietą złego prowadzenia.

[ Dodano: 2011-06-30, 12:09 ]
Tylko odmowa opieki powinna być rzeczowo uzasadniona, nie na zasadzie "ty mi tak, to ja tobie tak" - wtedy rzeczywiście żona uzna to za złośliwość.
Uzasadnić podpierając się konkretami i swoim planem dnia, gdzie nie ma miejsca na nadzwyczajne przypadki. Kobieta musi się nauczyć odpowiedzialności za swoje czyny. Ona zaś trakuje i dziecko i męża jak przedmioty według mnie.

[Satine]