Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Myślę, że właśnie wymiana poglądów i doświadczeń pomaga o wiele więcej niż rady - zrób tak siak czy owak. Każdy może wybrać co jemu pasuje najbardziej.
Ja staram sie unikać dawania 'złotych "rad.Jak już to sugestie jak ja odczuwam lub odczuwałem podobny problem.
Ale nie "złota" rada.
j23 napisał/a:
Skoro już tu jestem to chciałbym poznać Twoją opinie o mojej deklaracji:
"słuchaj ja bardzo bym chciał ci wybaczyć, ale twoja postawa mi w tym przeszkadza. Zastanów się nad tym."
nie tą z początku dyskusji ale teraz kiedy lepiej się poznaliśmy.
Odniosę się do tego..........ale pod koniec tygodnia-jak pozwolisz.Poprostu nawał sprawa służbowych.
Pogody Ducha
[ Dodano: 2011-01-15, 17:17 ]
J23.....zapytałeś o moje widzenie tego tematu:
"...Skoro już tu jestem to chciałbym poznać Twoją opinie o mojej deklaracji:
"słuchaj ja bardzo bym chciał ci wybaczyć, ale twoja postawa mi w tym przeszkadza. Zastanów się nad tym."
nie tą z początku dyskusji ale teraz kiedy lepiej się poznaliśmy..."
Wiesz......już samo myślenie o wybaczenie komuś własnych krzywd jest bardzo trudne.
Miałem i mam kogoś na swojej drodze komu trudno mi było wybaczyć.
Ale zdecydowanie łatwiej mi było i jest teraz,bo to osoba nie jest związana ze mną więzami krwi ani małżeństwem.
To jest inna płaszczyzna związków.
I długo pielęgnowałem w sobie poczucie skrzywdzenia,samą krzywdę.
Był taki czas gdy właściwie to moje myśli uciekały samowolnie w kierunku tej osoby.Podobnie było nawet we snach,w codzinności
Stałem się poprostu "niewolnikiem" tej osoby, myślenia o niej i swoich krzywdach.
Prawie w każdej rozmowie z kimś innym rozmowa kończyła się na podkreślaniu własnych krzywd i winie tego drugiego.
Podczas pracy ze sponsorem przy pomocy programu 12 Kroków przyszedł czas na zmierzenie się z problemmem wybaczenia.
Wtedy udało mi się -przy pomocy sponsora i programu 12 Kroków- spojrzeć na "winy i krzywdy" w inny sposób.
Pozwoliło mi to dostrzec i zobaczyć siebie jako niewolnika poczucia krzywdy i zranienia-a tym samym niewolnikiem tegoż osobnika(krzywdzieciela).
I tu przyszedł w sukurs zdrowy rozsądek wsparty doświadczeniami programu i sponsora.
Na początek wypracowałem w sobie "postawę" gotowości do wybaczenia.
W wyniku tego moje poczucie krzywdy jakby zmalało-mimo że mój "krzywdzieciel" absolutnie nie poczuwał i nie poczuwa się do jakiejkolwiek winy.
(Nawet mnie zbeształ jakiś czas temu telefonicznie a ja byłem w trakcie rozważań nad wybaczeniem).
Mój sponsor pomógł mi zrozumieć -najpierw rozumowo- jak wielkim obciążeniem dla mnie jest trwanie w postawie skrzywdzonego.
I tak,dla własnegoW dobra,najpierw rozumowo a potem już i duchowo wybaczyłem .
ybaczyłem, ale nie ma tu-w tym jednostronnym akcie woli- pojednania.
Czy mój "przeciwnik" ułatwiał mi wybaczenie???? NIE.
Czy ułatwia mi trwanie w postawie :WYBACZAM???? NIE.
To jest moja suwerenna decyzja.
Ona jest potrzebna mnie...nie tej osobie 'krzywdziciela".
Bo ta ja potrzebuję spokoju ducha,spokojnego snu,spokojnego myślenia o tej osobie,bez wstrętu,bez bólu,bez poczucia krzywdy.Ja pamiętam to wszystko co się zdarzyło.
W tym procesie wybaczenia dotrzegłem też swój udział w moich odczuwanych "krzywdach".
Nawet gdybym go ograniczył tylko do pewnego rodzaju własnego zaniedbania w zachowaniu należytej ostrożności w realcjach z innym człowiekiem,to i tak był tam mój udział.
W szerszym spojrzeniu to mam najczęsciej swój udział we wszelkich krzywdach i bólach .W każdej realcji.
Żony i dzieci oraz rodziców i rodzeństwa nie wyłączając.
Nie wiem na ile jasno napisałem i jak odczytasz ten mój przekaz.
Podsumowując :wybaczam dla własnego siebie.......nie dla osoby krzywdzieciela.A to wcale nie znaczy że mam przeć do pojednania za wszelką cenę.
Wybaczyć to nie znaczy zapomnieć.
Ja nie utrzymuję realcji z moim krzywdziecielem.A jak już muszę się spotkać lub spotykam przypadkowo ,to jest to bardzo oficjalne i suche.
Powiem więcej............nawet w realcjach z najbliższymi ,ale krótko po subiektywnie widzianym i odczuwanym skrzywdzeniu najpierw wypracowuję postawę gotowości do wybaczenia a dopiero potem wybaczenie.
Tu ogromną rolę ma Bóg z jego tak mocno odczuwaną przezemnie postawą gotowości do wybaczenia MNIE za moje wywijasy w życiu.
I jeszcze jedno............... wybaczenie nie ma wiele wspólnego ze sprawiedliwością.
To są moje doświadczenia i przemyślenia w temacie "WYBACZAM".
Czy jasno przedstawiłem swoje widzenie????
Pogody Ducha
anulka_35 [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-17, 17:05 ....chciałam dać świadectwo, że można....
.....a jednak rozwód :(
-kajka- [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-27, 19:59
Anulka, napisz coś więcej jeśli możesz.
Dlaczego się nie udało?
wiara47 [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-13, 20:56
Moj maz chce rozwodu , jego- nie wiem jak napisac " kolezanka" - "partnerka" chce slubu...
Juz w ubiegle wakacje spotkal sie ze mna i mowil o tym ; odmowilam - powiedzialam ze poczekajmy jeszcze...moze cos sie zmieni..ze ja czekam...
Teraz mowi ze zrobi to bez mojego udzialu ....
Jestem zalamana ; jak bardzo wiem ze zawinlam ....
Nie cofne czasu , nie wymarze niczego .....
Jest we mnie tak wielkie poczucie winny ze jestem gotowa wziasc wszystko na siebie i powiedziec ze to tylko moja wina....
Maz nie utrzymuje juz zadnego kontaktu z "dzieciakami"(20i19)...chlopcy maja ogromny zal do niego - moje proby tlumaczenia ze powinni go nie potepiac kwituja;zartujesz...
Prosze Was o modlitwe....
Zebym umiala wybaczyc sobie ....
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-13, 22:48
wiara47 napisał/a:
mowi ze zrobi to bez mojego udzialu ..
no to będzie trudne, bez Ciebie się nie da.
Pamiętam w modlitwie
wiara47 napisał/a:
Zebym umiala wybaczyc sobie ....
może warsztaty "12- kroków - ku pełni życia"
kinga2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-14, 00:56
Mirakulum napisał/a:
no to będzie trudne, bez Ciebie się nie da.
Niestety się da, nasze Sądy przechdzą same siebie.
Ale pamiętaj,że zawsze ostatnie słowo należy do Jezusa. Jemu zaufaj, skoro wyprowadził z grobu Łazarza, to cóż dla Niego zapanować nad Twoim problemem. Rób co możesz wiara47 i wierz. Tam gdzie wzmógł się grzech tam bardziej rozlała się łaska i o tym pamiętaj. Jezus nie jest bezradny, ani bezsilny, ale zawsze jest silny Twoją wiarą.
nałóg [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-14, 08:38
wiara47 napisał/a:
Zebym umiala wybaczyc sobie ....
Wiesz co Wiara??? kiedyś kard.Nycz powiedziął takie zdanie w jedej ze swoich homili:"nie można iść do przodu z głowa odwróconą do tyłu...." bo potknięcie jest pewne.
Ważne by pamiętając o tym co było nie żyć tym co było.Pamiętać by nie powtórzyć upadku.
Pogody Ducha
Agnieszka [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-14, 10:22
Wiara, na wszystko potrzeba CZASU, a dokładniej rzecz biorąc działania w określonym czasie. Często chcemy przyspieszyc pewne rzeczy, często je tez opóźniamy. Twoj proces zdrowienia zacznie się gdy zintegrujesz wszystkie wydarzenia z przeszłości z tym co teraz się dzieje. Jeden ciąg, jedna całość, Twoje życie, pasmo decyzji i konsekwencji. Przeszlości nie zmienisz. Potrzebujesz to przyjąć, opłakać, przeżyć stratę i wybaczyć samej sobie. TO PROCES. Powodzenia, pamiętam o Tobie.
Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie jest mnie godzien…
Łk 21,12-19
Czy ten pług warto pchać? Czy ja przypadkiem, własnymi siłami nie oram cudzego pola? Trochę mi ciężko… Czy mogę przestać? Ile już zrobiłem…?
Lepiej obejrzeć się wstecz…
Oglądam się. Patrzę na to, co zostawiłem, od czego, idąc tym polem, oddalam się; patrzę też na to, czego już dokonałem.
A przecież ten, kto wstecz się ogląda, nie jest godzien być z Jezusem…!
Wstecz się ogląda – ogląda – czyli to jest czynność trwająca.
Nie oglądał, tylko ogląda… A w czym to przeszkadza? No spróbuj iść do przodu patrząc w tył… Daleko nie zajdziesz. A spróbuj orać pole patrząc w tył… Wyjdzie źle zaorane, jakoś krzywo czy co gorsza jeszcze inne. Trzeba się przed siebie patrzeć! Ku temu, co przede mną! Ku temu, do czego idę.
A przecież w ciemności idziemy, w ciemności. Z nocy idziemy do światła. To pragnienie światła oświeca naszą drogę.
Maz nie utrzymuje juz zadnego kontaktu z "dzieciakami"(20i19)...chlopcy maja ogromny zal do niego - moje proby tlumaczenia ze powinni go nie potepiac kwituja;zartujesz...
Czemu nie utrzymuje kontaktu z synami?
Michaił [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-14, 16:51
Wujt napisał/a:
Czemu nie utrzymuje kontaktu z synami?
wyrzuty sumienia?
ketram [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-24, 19:33
wiara47
To co dzieje się z Twoim mężem to dokładnie ten sam stan, w którym Ty znajdowałaś się jakiś czas temu. Pamiętasz tamten amok. Myśli kierunkuja sie tylko w jedna stronę, jest się jak na haju, skrzydła u ramion, pobudzenie, przekonanie o nieomylności.
To zawsze mija. Wczesniej czy później.
Jesteś bogatsza w wiedzę o przebiegu tej choroby. Jego stan musi sie wypalić. Wtedy powoli zacznie opadać kurz.
Pamietaj także o tym, aby nie dać się wbić w poczucie wyłącznej winy. Nie może teraz Cię osłabiać samobiczowanie. To nieprawda, że Twój mąż ma prawo zachowywać się teraz tak, jak to robi. Jedyne do czego ewentualnie miał/ma prawo to do samotności - jeśli zbyt trudno mu było pogodzic się z wiedzą o Twym romansie. Teraz to tylko tania wymówka.
Prawdopodobnie do jego amoku dochodzi jego przeświadczenie, że chce Cię ukarać.
To minie. Ale jeszcze nie teraz. Wiedząc to wszystko, co juz wiesz, postepuj, jak z osoba chorą, nie w pełni świadomą
wiara47 [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-25, 09:42
Dziekuje Ci .
Bardzo sie staram.
Kazdego dnia oddaje Bogu moj grzech....tak trudno przebaczyc samej sobie.
Dziekuje Wam wszystkim za modlitwe.
ketram [Usunięty]
Wysłany: 2011-04-25, 21:22
wiara47
Kiedys przykuł moją uwagę pewien fragment w ewangelii. Jezus mówi tam o gatunku grzechów, które nie zostaną odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu. Zbiorczo określa je się jako grzechy przeciwko Duchowi Św. Jest ich sześć:
1. grzeszyć zuchwale w nadziei miłosierdzia Bożego,
2. rozpaczać albo wątpić w łaskę Boża,
3. sprzeciwiać się uznanej prawdzie chrześcijańskiej,
4. nie życzyć lub zazdrościć bliźniemu łaski Bożej,
5. mieć zatwardziałe serce na zbawienne natchnienia,
6. umyślnie zaniedbywać pokutę aż do śmierci.
Szczególnie dwa pierwsze wskazują osobliwy rodzaj symetrii - w sytuacji tragedii małżeństwa.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
