[rafcik]

Witajcie
po prawie rocznej przerwie znów zawitałem na forum.

Przez ten rok wiele, ale to bardzo wiele się wydarzyło.

Zacznę od mojego wątku:
Jak ratować naszą rodzinę - jak wzbudzić miłośc żony?

W skórcie można go opisac w paru zdaniach.
11 lat małżeństwa. 2 dzieci. Pierwsze lata małżeństwa idealne. Potem ja posiwcam czas pilce i kolega.
Zaniedbana żona znajduje pocieszenie w rekach kolegi z pracy. Zakochuje sie.....
Ja sie budze, mysle ze jest już za pozno. Walcze z soba, z nia, z nim. Miotam się. Zmieniam na lepszego męza, ojca. Zwracam z modlitwa do Boga, "nawracam" na nowo. Nie ma żadnych zmian i perspektyw.

Na tym zakończyłem obecność na forum. Odpuściłem ratowanie małżeństw.
Zacząłem zyć własnym życiem. Pojawiły się pierwsze rozmowy o rozwodzie. Ustalenia szczegółów. Zaczynam spotykac się z inymi kobietami i co...... Nagle żona zmiania się nie do poznania.
Prosi o szanse. Przeprasza. Mówi, że kocha, żałuje. Że popełniła błąd.
Ja wierze w to bo wciąż ją kocham i zaczynamy znów cudowne zycie. Pełne miłości, radosći.
Trwa to ok. miesiąca. Znów widzę, że się zmienia. jest "inna". Naciskam na szczerą rozmowa. Po paru dniach namowy do szczerej rozmowy wyznaje, że wciąż kocha tamtego. Nie umie zapomnieć. Że chce być z nim.
Scenariusz ten sam co poprzednio. Ja odpuszczam. Rezygnuje. Znów zaczynam żyć własnym życiem. Szkoła, praca, hobby. Oczywiście nie zaniedbuję domowych obowiązków. Dzieci. Rodziny.
Ponownie pojawia się rozmowa o rozwodzie. Tym razem poważniejsza. Dłuższa. Konkretna. Ja czuje że coś ze mnie zeszło. Że już tego nie uratuje.
Poznaje jednak kogoś. Myślę, że to może być to. Pocieszenie. Nowa miłosć. Nie wiem.
Zaczynam funkcjonowac znów normalnie (czyli nie mysle o zonie i jej kochanku).
Trwa to pare dni, może tygodni. Reakcja żony tym razem mnie jednak zaskakuje. Jestem w dużym szoku.
Odwiedza to forum. Poniżej jej wątek:
zadawałam ból a teraz ja cierpie

Zaczyna walczyć o mnie jak ja pół roku wczesniej o nią. Czyta ksiązki. Jest w domu ideałem (mimo że ja spotykam sie z inną). Modli. Płacze po nocach. Prosi o wybaczenia. Trwa to ok. 2 miesięcy. Ja coraz bardziej zaczynam jej wierzyć, że to jest to. Że może rzeczywiscie warto zaufać i znów sprobowac. Odpuszczam ta drugą. I powoli małymi krokami zbliżam do zony. I gdy wydaje się że wszystko jest na najlepszej drodze do naszego szczęscia ona znów wraca do kochanka. Już bardziej oficjalnie. Biorą nasze dzieci na spacery. On nawet odwiedza ja w naszym domu.
Ja całkowicie zagubiony zdezorientowany i znów odpuszczam..... odkurzam kontakt z kobieta z którą sie spotykałem. Jednak widzę, że zona z tego powodu się znów zmienia. Zabiega o mnie. Totalna paranoja!!!!!!
Po tygodniu tym razem oboje po poważnej rozmowie decydujemy o spróbowaniu. Dajemy sobie najpierw miesiąc. Mija on w szczęsciu i mozna powiedziec miłosci (choć zona slowa kocham bezposrednio nie wypowiada).
Mamy współne plany, cieszymy się sobą.
Mija kolejny tydzien, i znów widze, ze cos jest nie tak. STARY SPRAWDZONY SCENARIUSZ.
Znów rozmowa. Żona twierdzi, że go kocha, nie umie zapomnieć (nadal z nim pracuje to jak ma). Ja mówie tylko tyle że miesiąc to za mało. Potrzeba czasu. I choć przez ten miesiąc było jej dobrze to myśli o tamtym.
Niby ustalamy że musimy dac sobie wiecej czasu. Ale ze strony żony nie jest to aż tak stanowcze.
Widze że cos jeszcz iskrzy między nią a kochankiem.

Tyle o sytuacji.
Teraz najważniejsze. Czy spotkaliście się z takim przypadkiem??
Przecież to jest chore. Jeśli ja znów odpuszcze. Zacznę życ swoim zyciem. Układac je na nowo. Ona znów bedzie chciała wracać. Po raz 4,5 bo juz nie wiem. Boję się jednak o to, że ja tym razem nie ulegnę. Po prostu po raz kolejny nie będe przez to przechodził. Rozwód i koniec koszmaru......
Tyle tylko, że ja tym razem nie odpuszcze i to jej powiedziałem. Mogę, ale nie zrobie tego i nie pozwole na rozpad rodziny i małżeństwa. Znam ja i wiem, ze mnie kocha. I nie bedzie umiała bezemnie życ. Zreszta już te pare razy sie o tym przekonałem i za każdym razem mówiłem że znów wróci.
Szukam w tej chwili siły w modlitwie i Bogu. Szukam jednak też jakieś pomocy "na ziemi, tzn. u specjalisty. W poradni lub w takim miejscu. Po rozmowie z żoną wychodzi na to, ze ona jest gotowa do takiego specjalisty się udać.
Macie może jakieś pomysły lub propozycje gdzie na terenie Śląska lub wogóle południowej Polski kogoś takiego znaleźć.
Mojej żonie, ale także mi (nam) trzeba pomóc. I musi to zrobić ktoś kto nasz przypadek będzie potrafił wyjasnic.

pozdrawiam

Witajcie
po prawie rocznej przerwie znów zawitałem na forum.

Przez ten rok wiele, ale to bardzo wiele się wydarzyło.

Zacznę od mojego wątku:
Jak ratować naszą rodzinę - jak wzbudzić miłośc żony?

W skórcie można go opisac w paru zdaniach.
11 lat małżeństwa. 2 dzieci. Pierwsze lata małżeństwa idealne. Potem ja posiwcam czas pilce i kolega.
Zaniedbana żona znajduje pocieszenie w rekach kolegi z pracy. Zakochuje sie.....
Ja sie budze, mysle ze jest już za pozno. Walcze z soba, z nia, z nim. Miotam się. Zmieniam na lepszego męza, ojca. Zwracam z modlitwa do Boga, "nawracam" na nowo. Nie ma żadnych zmian i perspektyw.

Na tym zakończyłem obecność na forum. Odpuściłem ratowanie małżeństw.
Zacząłem zyć własnym życiem. Pojawiły się pierwsze rozmowy o rozwodzie. Ustalenia szczegółów. Zaczynam spotykac się z inymi kobietami i co...... Nagle żona zmiania się nie do poznania.
Prosi o szanse. Przeprasza. Mówi, że kocha, żałuje. Że popełniła błąd.
Ja wierze w to bo wciąż ją kocham i zaczynamy znów cudowne zycie. Pełne miłości, radosći.
Trwa to ok. miesiąca. Znów widzę, że się zmienia. jest "inna". Naciskam na szczerą rozmowa. Po paru dniach namowy do szczerej rozmowy wyznaje, że wciąż kocha tamtego. Nie umie zapomnieć. Że chce być z nim.
Scenariusz ten sam co poprzednio. Ja odpuszczam. Rezygnuje. Znów zaczynam żyć własnym życiem. Szkoła, praca, hobby. Oczywiście nie zaniedbuję domowych obowiązków. Dzieci. Rodziny.
Ponownie pojawia się rozmowa o rozwodzie. Tym razem poważniejsza. Dłuższa. Konkretna. Ja czuje że coś ze mnie zeszło. Że już tego nie uratuje.
Poznaje jednak kogoś. Myślę, że to może być to. Pocieszenie. Nowa miłosć. Nie wiem.
Zaczynam funkcjonowac znów normalnie (czyli nie mysle o zonie i jej kochanku).
Trwa to pare dni, może tygodni. Reakcja żony tym razem mnie jednak zaskakuje. Jestem w dużym szoku.
Odwiedza to forum. Poniżej jej wątek:
zadawałam ból a teraz ja cierpie

Zaczyna walczyć o mnie jak ja pół roku wczesniej o nią. Czyta ksiązki. Jest w domu ideałem (mimo że ja spotykam sie z inną). Modli. Płacze po nocach. Prosi o wybaczenia. Trwa to ok. 2 miesięcy. Ja coraz bardziej zaczynam jej wierzyć, że to jest to. Że może rzeczywiscie warto zaufać i znów sprobowac. Odpuszczam ta drugą. I powoli małymi krokami zbliżam do zony. I gdy wydaje się że wszystko jest na najlepszej drodze do naszego szczęscia ona znów wraca do kochanka. Już bardziej oficjalnie. Biorą nasze dzieci na spacery. On nawet odwiedza ja w naszym domu.
Ja całkowicie zagubiony zdezorientowany i znów odpuszczam..... odkurzam kontakt z kobieta z którą sie spotykałem. Jednak widzę, że zona z tego powodu się znów zmienia. Zabiega o mnie. Totalna paranoja!!!!!!
Po tygodniu tym razem oboje po poważnej rozmowie decydujemy o spróbowaniu. Dajemy sobie najpierw miesiąc. Mija on w szczęsciu i mozna powiedziec miłosci (choć zona slowa kocham bezposrednio nie wypowiada).
Mamy współne plany, cieszymy się sobą.
Mija kolejny tydzien, i znów widze, ze cos jest nie tak. STARY SPRAWDZONY SCENARIUSZ.
Znów rozmowa. Żona twierdzi, że go kocha, nie umie zapomnieć (nadal z nim pracuje to jak ma). Ja mówie tylko tyle że miesiąc to za mało. Potrzeba czasu. I choć przez ten miesiąc było jej dobrze to myśli o tamtym.
Niby ustalamy że musimy dac sobie wiecej czasu. Ale ze strony żony nie jest to aż tak stanowcze.
Widze że cos jeszcz iskrzy między nią a kochankiem.

Tyle o sytuacji.
Teraz najważniejsze. Czy spotkaliście się z takim przypadkiem??
Przecież to jest chore. Jeśli ja znów odpuszcze. Zacznę życ swoim zyciem. Układac je na nowo. Ona znów bedzie chciała wracać. Po raz 4,5 bo juz nie wiem. Boję się jednak o to, że ja tym razem nie ulegnę. Po prostu po raz kolejny nie będe przez to przechodził. Rozwód i koniec koszmaru......
Tyle tylko, że ja tym razem nie odpuszcze i to jej powiedziałem. Mogę, ale nie zrobie tego i nie pozwole na rozpad rodziny i małżeństwa. Znam ja i wiem, ze mnie kocha. I nie bedzie umiała bezemnie życ. Zreszta już te pare razy sie o tym przekonałem i za każdym razem mówiłem że znów wróci.
Szukam w tej chwili siły w modlitwie i Bogu. Szukam jednak też jakieś pomocy "na ziemi, tzn. u specjalisty. W poradni lub w takim miejscu. Po rozmowie z żoną wychodzi na to, ze ona jest gotowa do takiego specjalisty się udać.
Macie może jakieś pomysły lub propozycje gdzie na terenie Śląska lub wogóle południowej Polski kogoś takiego znaleźć.
Mojej żonie, ale także mi (nam) trzeba pomóc. I musi to zrobić ktoś kto nasz przypadek będzie potrafił wyjasnic.

pozdrawiam

[wiara47]

Pytasz czy ktos zna taki przypadek.
Tak - znam taki przypadek.
Mysle ze bardzo w tym wszystkim na dokladke miesza zly....
Polecam jesli jest tylko taka mozliwosc dla was obojga - modlitwe o uwolnienie....
Kazde malzenstwo jest do uratowania : jesli tylko tego chcesz...chcecie oboje.
Pamietaj ze toczy sie walka duchowa o wasza jednosc malzenska : naprawde !
Bede modlila sie za Was .

Pytasz czy ktos zna taki przypadek.
Tak - znam taki przypadek.
Mysle ze bardzo w tym wszystkim na dokladke miesza zly....
Polecam jesli jest tylko taka mozliwosc dla was obojga - modlitwe o uwolnienie....
Kazde malzenstwo jest do uratowania : jesli tylko tego chcesz...chcecie oboje.
Pamietaj ze toczy sie walka duchowa o wasza jednosc malzenska : naprawde !
Bede modlila sie za Was .

[Norbert1]

[kinga2]

rafcik,
Witaj,
jakby Ci to tu napisać jasno. Właściwie wiara 47 trafiła w sedno.
Bóg Was ratuje jak może, a Wy oboje koniecznie chcecie to psuć.
Jak można napisać,że się chce zadbać o małżeństwo, a potem szukać ukojenia w ramionach drugiej kobiety? Z żoną to samo. Czy życie swoim życiem to szukanie zastępstwa za małżonka?
Zachowujecie się tak nieracjonalnie, a to dlatego że Wam na sobie zależy. Tyle że gdy wracacie do siebie to wchodzi z silnym działaniem zło, bo zaczynacie wszystko od końca zamiast po kolei eliminowac problemy.
Po takich traumach nie da się do siebie wrócić i żyć sielanką. Wiadomo z góry,że przyjdą zgrzyty. Trzeba zachowywać się jak dorośli. Zacznijcie naprawiać swoje małżeństwo od spotkań i ze sobą i z terapeutami. Jedźcie na spotkania małżeńskie , rekolekcje ignacjańskie czy inne.
Chodzi o to, aby złapać dystans - nie da się bez konsekwencji "wyskoczyć z jednego łózka i wskoczyć do następnego".
Wasza psychika wyraźnie to komunikuje-potrzeba wstrzemięźliwości w myślach, emocjach , czynach. Potrzebujecie wiecznego urlopu od złych nawyków i zachowań.
Krótko mówiąc zamiast wracać do roli małżonków zacznijcie od ról narzeczeńskich ( wykonując obowiązki wobec dzieci ) sami przeżyjcie w czystości okres narzeczeński.
(RCSM dla małżeństw- to pomaga ) Nauczcie sie budować z Bogiem i na Bogu rozpoczynając od modlitwy, sakramentów, terapii, mieszkania w osobnych pokojach. Zbliżajcie się do siebie jak narzeczeni w czystości najpierw duchem, potem emocją, a dopiero po odnowieniu przysięgi małżeńskiej jako małżonkowie.
Ten czas potrzebny jest na przeżycie złych emocji nie obarczając się nimi na wzajem, omówienie trudnych tematów, narodzenie i odbudowanie emocji pozytywnych i rozkwit Miłości.
To czas potrzebny na modlitwy uwolnienia i uzdrowienia sfery małżeńskiej, uporządkowanie własnych kłopotów i problemów, bo skoro nie potraficie dla wspólnego dobra żyć jakiś czas "w celibacie" tylko szukacie pocieszycieli to znaczy,że są w Was rany jakie należy uzdrowić.
To jest czas na dorastanie do roli małżonka i małżonki oraz do roli rodziców. To szansa na trwałą budowlę od fundamentów, a nie od komina.

rafcik,
Witaj,
jakby Ci to tu napisać jasno. Właściwie wiara 47 trafiła w sedno.
Bóg Was ratuje jak może, a Wy oboje koniecznie chcecie to psuć.
Jak można napisać,że się chce zadbać o małżeństwo, a potem szukać ukojenia w ramionach drugiej kobiety? Z żoną to samo. Czy życie swoim życiem to szukanie zastępstwa za małżonka?
Zachowujecie się tak nieracjonalnie, a to dlatego że Wam na sobie zależy. Tyle że gdy wracacie do siebie to wchodzi z silnym działaniem zło, bo zaczynacie wszystko od końca zamiast po kolei eliminowac problemy.
Po takich traumach nie da się do siebie wrócić i żyć sielanką. Wiadomo z góry,że przyjdą zgrzyty. Trzeba zachowywać się jak dorośli. Zacznijcie naprawiać swoje małżeństwo od spotkań i ze sobą i z terapeutami. Jedźcie na spotkania małżeńskie , rekolekcje ignacjańskie czy inne.
Chodzi o to, aby złapać dystans - nie da się bez konsekwencji "wyskoczyć z jednego łózka i wskoczyć do następnego".
Wasza psychika wyraźnie to komunikuje-potrzeba wstrzemięźliwości w myślach, emocjach , czynach. Potrzebujecie wiecznego urlopu od złych nawyków i zachowań.
Krótko mówiąc zamiast wracać do roli małżonków zacznijcie od ról narzeczeńskich ( wykonując obowiązki wobec dzieci ) sami przeżyjcie w czystości okres narzeczeński.
(RCSM dla małżeństw- to pomaga ) Nauczcie sie budować z Bogiem i na Bogu rozpoczynając od modlitwy, sakramentów, terapii, mieszkania w osobnych pokojach. Zbliżajcie się do siebie jak narzeczeni w czystości najpierw duchem, potem emocją, a dopiero po odnowieniu przysięgi małżeńskiej jako małżonkowie.
Ten czas potrzebny jest na przeżycie złych emocji nie obarczając się nimi na wzajem, omówienie trudnych tematów, narodzenie i odbudowanie emocji pozytywnych i rozkwit Miłości.
To czas potrzebny na modlitwy uwolnienia i uzdrowienia sfery małżeńskiej, uporządkowanie własnych kłopotów i problemów, bo skoro nie potraficie dla wspólnego dobra żyć jakiś czas "w celibacie" tylko szukacie pocieszycieli to znaczy,że są w Was rany jakie należy uzdrowić.
To jest czas na dorastanie do roli małżonka i małżonki oraz do roli rodziców. To szansa na trwałą budowlę od fundamentów, a nie od komina.

[rafcik]

Dziękuję za odzew.

Norbert1 niestety dzieci to na pewno odczuwają, choć żona uważa że wszystko OK :/
Przez okres gdy jesteśmy razem, miłostki, uniesienia itp. są wiadomo zachwycone, cieszą się. Starsza córka (11 lat) pewnie rozumie temat. Młodsza (4,5 roku) bardzo sie cieszy gdy jesteśmy razem.
Jednak gdy nadchodzą żle chwile, tylko starsza nie jest zadowolona. Młodszej wydaje sie ze kochanek zony to tylko kolega. Zwłaszcza że żona go tak przedstawia. Zdaża się ze razem zawożą młodsza do przedszkola itp.
Żonie wydaje się, że jeśli nasza rodzina się rozwali to dzieci przecież tego nie odczują bo przeciez beda miały rodziców. Choc oddzielnie to bedą miały. Niewyobrażalne.....

A granice.... gdzie są te granice?? Jak powiedzieć STOP komuś kto średnio co 2 miesiące zmienia zdanie na temat przyszłości i losu rodziny??

Teraz żona jest niby z nim. Nie ze mną. Jej los rodziny i dzieci w tej chwili nie obchodzi.
Zyje w świecie bajek. Motylków w brzuchu. Dziewczęcych marzeń itp.

Czytaliście jej wątek. To było tak NIEDAWNO. I znów zmiana. A nic miedzy nami sie strasznego nie wydarzyło. Było dobrze i nagle zaczęła mieć wątpliwości czy bedzie szczęsliwa. Czy mnie pokocha.... po miesiącu.

Wiem że potrzebujemy OBOJE pomocy.
Trudno jednak po raz kolejny przechodzić przez to samo. Kłamstwa, spotkania z tamtym, smsy itp.
Jak wiec budowac to małeństwo od nowa skoro jedna strona chce, a drugia nie wie czy chce.

Dziękuję za odzew.

Norbert1 niestety dzieci to na pewno odczuwają, choć żona uważa że wszystko OK :/
Przez okres gdy jesteśmy razem, miłostki, uniesienia itp. są wiadomo zachwycone, cieszą się. Starsza córka (11 lat) pewnie rozumie temat. Młodsza (4,5 roku) bardzo sie cieszy gdy jesteśmy razem.
Jednak gdy nadchodzą żle chwile, tylko starsza nie jest zadowolona. Młodszej wydaje sie ze kochanek zony to tylko kolega. Zwłaszcza że żona go tak przedstawia. Zdaża się ze razem zawożą młodsza do przedszkola itp.
Żonie wydaje się, że jeśli nasza rodzina się rozwali to dzieci przecież tego nie odczują bo przeciez beda miały rodziców. Choc oddzielnie to bedą miały. Niewyobrażalne.....

A granice.... gdzie są te granice?? Jak powiedzieć STOP komuś kto średnio co 2 miesiące zmienia zdanie na temat przyszłości i losu rodziny??

Teraz żona jest niby z nim. Nie ze mną. Jej los rodziny i dzieci w tej chwili nie obchodzi.
Zyje w świecie bajek. Motylków w brzuchu. Dziewczęcych marzeń itp.

Czytaliście jej wątek. To było tak NIEDAWNO. I znów zmiana. A nic miedzy nami sie strasznego nie wydarzyło. Było dobrze i nagle zaczęła mieć wątpliwości czy bedzie szczęsliwa. Czy mnie pokocha.... po miesiącu.

Wiem że potrzebujemy OBOJE pomocy.
Trudno jednak po raz kolejny przechodzić przez to samo. Kłamstwa, spotkania z tamtym, smsy itp.
Jak wiec budowac to małeństwo od nowa skoro jedna strona chce, a drugia nie wie czy chce.

[Norbert1]

[Satine]

[rafcik]

Norbert1 i Satine nie chce się tłumaczyć, ale tez nie chce całej sytuacji przedstawiać ze swojej strony jako osoby bez winy.
W tym wszytskim chodzi o to, że gdy się tracimy nawzajem, to dopiero wtedy zaczynamy widziec ile dla siebie znaczymy.

To że teraz trwam w tym wszytski i nie robie przyslowiowego obrotu na pięcie ku nowemu zyciu" to nie dlatego, że nikogo nie ma na horyzoncie. Horyzont jest ogromny.... ale nie o to w tym chodzi.
Zwroty żony ku mnie gdy mnie traci, a pozniej ponowne w druga strone gdy mnie ma dla siebie to może byc zwykłe 'chciejstwo".
Jednak teraz nie chce odpuszaczc i isc na latwizne. Nie chce jej nic udowadniac. Po prostu bede trwał i tyle. Potrzeba czasu. Wiem. W bólu niestety.

Wiele razy zastanawiałem sie nad tym by się wyprowadzić. Po prostu zostawić ją w domu i wyjśc. Moze jak pomieszka bezemnie alebo nawet z nim. Poprowdza normalne życie. Z problemami i kłótniami. I gdy dojdzie do wniosku że skonczyla sie sielanka, piekne beztroskie chwile a zaczęło się ŻYCIE to może stwierdzi że popełniała i popełnia bład......

Jednak nie moge zostawić dzieci i także jej.

"na dobre i na złe" jak to sobie przysięgalismy.

Norbert1 i Satine nie chce się tłumaczyć, ale tez nie chce całej sytuacji przedstawiać ze swojej strony jako osoby bez winy.
W tym wszytskim chodzi o to, że gdy się tracimy nawzajem, to dopiero wtedy zaczynamy widziec ile dla siebie znaczymy.

To że teraz trwam w tym wszytski i nie robie przyslowiowego obrotu na pięcie ku nowemu zyciu" to nie dlatego, że nikogo nie ma na horyzoncie. Horyzont jest ogromny.... ale nie o to w tym chodzi.
Zwroty żony ku mnie gdy mnie traci, a pozniej ponowne w druga strone gdy mnie ma dla siebie to może byc zwykłe 'chciejstwo".
Jednak teraz nie chce odpuszaczc i isc na latwizne. Nie chce jej nic udowadniac. Po prostu bede trwał i tyle. Potrzeba czasu. Wiem. W bólu niestety.

Wiele razy zastanawiałem sie nad tym by się wyprowadzić. Po prostu zostawić ją w domu i wyjśc. Moze jak pomieszka bezemnie alebo nawet z nim. Poprowdza normalne życie. Z problemami i kłótniami. I gdy dojdzie do wniosku że skonczyla sie sielanka, piekne beztroskie chwile a zaczęło się ŻYCIE to może stwierdzi że popełniała i popełnia bład......

Jednak nie moge zostawić dzieci i także jej.

"na dobre i na złe" jak to sobie przysięgalismy.

[Satine]

[rafcik]

[rafal41]

Rafcik,he...własnie sam nie wiem dlaczego tak kobiety postępują...nie wiem czy czytaleś moją historie ale...u mnie podobnie...dwa lata już jestesmy osobno ale podczas spotkań,mówiła,że nadal kocha ale jednak to z nim pojechała na wakacje.dzieci w domu,he.ja obok dzieci,ja trwam blisko.Tylko ,że we mnie to już powoli przechodzi w obojętność,czekam ale...już nie walczę.odpuszczam sobie....buduje swoją REPUBLIKE.
zastanwia mnie tylko jedno...dlaczego mówi ,że kocha a jest z nim?dlaczego miała życ dla dzieci a Je zostawia/maja 17 i 19lat/i one robią teraz co chcą.np.17letnie córka wychodzi na imprezki,ma dwa tatuaże...ubiera się wyzywająco....wlasnie ,dlatego dzieci mają lepiej.Nie mają wzorców ani rodziców.
Znajomi mowią,że będziemy razem ...może TAK.a może NIE.ja jednak wiem,że dla mnie wazny jestem JA,a Ona zawsze moze wrocić.
MOZE minie okres oślepienia-są już pewne objawy-murarz,jej kochanek stracił prywtke,idzie do pracy,dzieci tracą pieniążki-dalem już ,,alimenty,, na rok do przodu....czyżby to ekonomia przesądziła????
Panowie,trzymajmy się,cieszy mnie,że jest nas kilkoro,ktorzy walczą o swój związek,nie odpuszczają....pozdrawiam

Rafcik,he...własnie sam nie wiem dlaczego tak kobiety postępują...nie wiem czy czytaleś moją historie ale...u mnie podobnie...dwa lata już jestesmy osobno ale podczas spotkań,mówiła,że nadal kocha ale jednak to z nim pojechała na wakacje.dzieci w domu,he.ja obok dzieci,ja trwam blisko.Tylko ,że we mnie to już powoli przechodzi w obojętność,czekam ale...już nie walczę.odpuszczam sobie....buduje swoją REPUBLIKE.
zastanwia mnie tylko jedno...dlaczego mówi ,że kocha a jest z nim?dlaczego miała życ dla dzieci a Je zostawia/maja 17 i 19lat/i one robią teraz co chcą.np.17letnie córka wychodzi na imprezki,ma dwa tatuaże...ubiera się wyzywająco....wlasnie ,dlatego dzieci mają lepiej.Nie mają wzorców ani rodziców.
Znajomi mowią,że będziemy razem ...może TAK.a może NIE.ja jednak wiem,że dla mnie wazny jestem JA,a Ona zawsze moze wrocić.
MOZE minie okres oślepienia-są już pewne objawy-murarz,jej kochanek stracił prywtke,idzie do pracy,dzieci tracą pieniążki-dalem już ,,alimenty,, na rok do przodu....czyżby to ekonomia przesądziła????
Panowie,trzymajmy się,cieszy mnie,że jest nas kilkoro,ktorzy walczą o swój związek,nie odpuszczają....pozdrawiam

[rafcik]

Najgorsze jest to że żona w ciągu 2-3 dni zmieniła się nie do poznania. Praktycznie 3 dni temu jeszcze byliśmy jakby razem. Miłe telefony w ciągu dnia, wspólny romantyczny wieczór, upojna noc. A za 2-3 dni traktuje mnie jak najwieksze zło, jak intruza. Masakra....
To jakby od miłości do nienawiści prędkością światła.
Tysiące myśli chodzi mi po głowie....... jak silny musi byc ZŁY by kobietę praktycznie idealną zmienić w opętaną??Rozmawiałem z nią dziś przez telefon. Ten jad ta nienawiść aż bije z eteru.
To jest tak niezrozumiałe, że aż niemożliwe. Teraz to już o jakiejkolwiek próbie wspólnego naprawiania małżeństwa mogę zapomnieć.

Przypadek beznadziejny niestety. Licze tylko na cud. Że skoro mogła się zmienić w jedna strone to może bedzie mogła w druga również.

Najgorsze jest to że żona w ciągu 2-3 dni zmieniła się nie do poznania. Praktycznie 3 dni temu jeszcze byliśmy jakby razem. Miłe telefony w ciągu dnia, wspólny romantyczny wieczór, upojna noc. A za 2-3 dni traktuje mnie jak najwieksze zło, jak intruza. Masakra....
To jakby od miłości do nienawiści prędkością światła.
Tysiące myśli chodzi mi po głowie....... jak silny musi byc ZŁY by kobietę praktycznie idealną zmienić w opętaną??Rozmawiałem z nią dziś przez telefon. Ten jad ta nienawiść aż bije z eteru.
To jest tak niezrozumiałe, że aż niemożliwe. Teraz to już o jakiejkolwiek próbie wspólnego naprawiania małżeństwa mogę zapomnieć.

Przypadek beznadziejny niestety. Licze tylko na cud. Że skoro mogła się zmienić w jedna strone to może bedzie mogła w druga również.

[rafal41]

Kolego,to pewnie żona coś chciala osiągnąć...zyskać na czasie....po prostu manipuluje.porównuje.nie gniewaj się ale to tylko moje skromne zdanie.W moim przypadku ,,niby,,się ciągle zastanawiała,grała przed dziecmi....w trakcie już rozwodu.ale moze się mylę.Moja rada-postaraj się z nią nie kontaktować.oderwać od niej...pokazać ,że masz swoje życie...czyli jakieś hobby,rob wszystko,nie szukając jej...daj jej luz i buduj swoją POTĘGĘ.zbieraj siły!!!czuję,ze sporo wyzwań przed Tobą.trzymaj się ,kolego.pozdrawiam

Kolego,to pewnie żona coś chciala osiągnąć...zyskać na czasie....po prostu manipuluje.porównuje.nie gniewaj się ale to tylko moje skromne zdanie.W moim przypadku ,,niby,,się ciągle zastanawiała,grała przed dziecmi....w trakcie już rozwodu.ale moze się mylę.Moja rada-postaraj się z nią nie kontaktować.oderwać od niej...pokazać ,że masz swoje życie...czyli jakieś hobby,rob wszystko,nie szukając jej...daj jej luz i buduj swoją POTĘGĘ.zbieraj siły!!!czuję,ze sporo wyzwań przed Tobą.trzymaj się ,kolego.pozdrawiam

[Satine]