[Malwina75]

Przyszłam tu z błaganiem do Was o modlitwę za mnie.
Czytam forum od dawna, przeczytałam jednym tchem wszystkie tu historie, jednak chyba żadna do mnie nie pasuje.
Wiem, co trzeba robić, wiem, jak muszę postąpić, a jednak tak bardzo potrzebuję modlitwy, wysłuchania, choćby to były anonimowe osoby w Internecie.
Nie mam o sobie najlepszego zdania, wręcz przeciwnie, myślę o sobie jak najgorzej.
Gdybym spotkała taką osobę na swojej drodze, pewnie zastanawiałabym się, czy to możliwe, by ktoś tak podły poruszał się bezkarnie po świecie.
Ja się poruszam, pozornie bezkarnie, chociaż dusza mi gnije i jest mi potwornie źle – to takie górnolotne sformułowanie, ale nie ma lepszego określenia.
Myślę, że nie mam sumienia, nie umiem kochać, nie umiem wierzyć i jestem bezdennie głupia.
Wyszłam za mąż w 2002 roku, mam obecnie 36 lat, nie mamy dzieci. Pobraliśmy się z miłości, po ponad dwuletnim związku. Na mojego męża nie mogę złego słowa powiedzieć – obiektywnie jest to dobry, porządny człowiek, chociaż niewierzący (agnostyk) i antyklerykał. Jest uczciwy i prawy, ma naturę trochę dziecka, mimo wieku, taką niewinną. Tak przynajmniej go widzę.
Od 2004 roku wikłam się w przeróżne romanse, większość z kontaktami fizycznymi.
Wiele razy myślałam, jak to się stało, kiedy był ten pierwszy raz. Co mnie popchnęło i nie wiem. Czy ja naprawdę potrzebowałam adoracji, uwielbienia, że aż upodliłam siebie i moje małżeństwo? Boże mój, nie będę opisywać tego wszystkiego, bo wstyd mi bardzo, wiele razy pisałam sobie „ na brudno” i wychodziło, jaka jestem płytka i powierzchowna.
Mąż o niczym nie wie. Nie domyśla się. Wiem, że to durne usprawiedliwienie, ale myślałam sobie: tak bardzo masz mnie gdzieś, niczego nie widzisz, bo nie patrzysz na mnie, nie interesujesz się mną, nie widzisz we mnie człowieka, kobiety – to masz. Inni widzą. Nie werbalizowałam sobie tego w ten sposób, ale myślę, że moje myśli tak krążyły.
Czy rozmawiałam z mężem o tym? Wielokrotnie. Zazwyczaj zaczynało się od pretensji męża, że nie chcę zbliżeń. Tyle, że ja nie potrafiłam się przemóc. Miałam wrażenie, że mąż widzi to właśnie jako zwyczajowe zaspokojenie własnych potrzeb, nie zastanawiał się nad tym, czy jestem w nastroju, obwiniał mnie, że wszystko psuję.
No owszem, mogłam zacisnąć zęby i niech robi swoje, ale ja tak nie chciałam. Dla mnie to byłoby jak gwałt. :( Problem się nasilał, bo mąż nie chciał przyjąć do wiadomości, że dużo może zdziałać, by sytuacja się zmieniła. Wystarczy, by chciał coś poczytać o tym, czym dla kobiety jest jest seks. Ale on uważał, że wszystko jest w porządku. Kasę na życie daje, ciężko pracuje, a moim zadaniem jest zadowolić go w nocy. No tak to w skrócie wyglądało. Okropnie to brzmi, mąż jest wrażliwy i inteligentny, ale w tej jednej kwestii ma jakieś zatwardziałe poglądy i betonową postawę. Nie chciałam krytykować go w takiej intymnej kwestii – więc kończyło się tylko na ogólnych sporach i osobnym spaniu.
Wikłałam się w romanse i byłam w swoim żywiole. Uwielbiana przez mężczyzn, którzy zachwycali się mną, moim ciałem. Nikt z nich nie wiedział, że jestem mężatką, zazwyczaj mieszkali daleko od mojego miasta. Kiedy romans zaczynał poważnieć, a kochanek już planował sobie życie ze mną, wycofywałam się i uciekałam pod byle pretekstem.
Czy miałam wyrzuty sumienia? Miałam, źle spałam, miałam koszmary.
Podczas spotkań z kochankami, tęskniłam za mężem i wysyłałam mu słodkie smsy, by nie czuł się samotny. Nienormalna jestem.
Trzy lata temu mąż wreszcie się ocknął. Nie, niczego nie podejrzewał nadal – wiem, że gdyby się dowiedział, walizka z moimi rzeczami stałaby na korytarzu. Po prostu sam poczuł się samotny i z płaczem powiedział mi, że chce się rozstać. Przepłakaliśmy całą noc, a do mnie dotarły dwie rzeczy. Że po pierwsze czekałam na to, na ten przełom. A po drugie, że chcę być z mężem. Natychmiast zerwałam kontakt z moim ówczesnym kochankiem i przez kolejne półtora roku byłam przykładną żoną (tyle, że bez zbliżeń, tu nic się nie zmieniło). Byłam wierna, dbałam o męża, gotowałam mu smakołyki, starałam się spędzać z nim więcej czasu, chodzić na spacery, do kina, uczestniczyć w jego hobby, interesować się nim. Nie czułam z serca takiej potrzeby, wiele razy zmuszałam się do tego, by było miło, ale uważałam, ze trwając w takiej postawie, odbuduję to romantyczne uczucie do mojego męża. Wtedy też zbliżyłam się do Boga. Nie, nie było spowiedzi, ale codziennie chodziłam na nieszpory gregoriańskie, co pomagało mi się wyciszać, przybliżało do chwili, kiedy mogłabym już zacząć przygotowywać się do spowiedzi, poczucia, że jestem jeszcze chociaż coś warta. Może niewiele, ale zawsze coś.
Odbudowałam za to uczucie męża. Przestał mówić o zerwaniu, wyczułam, że jest zadowolony, ale…znowu zaczął znikać przed komputerem, przestał dbać o wspólnie spędzony czas. Praca, gry, jedzenie i sen. Plus oczywiście poczucie zadowolenia, że jest miło, żonka siedzi w domu i jest ok. Znowu było mi samotnie, ale czułam, że innej drogi na razie nie ma i pilnowałam się. Kiedy pojawiał się ktoś atrakcyjny na horyzoncie, uciekałam. Oczywiście do czasu. Półtora roku temu na spotkaniu ze znajomymi poznałam Adama. Miło się rozmawiało, podobał mi się szalenie i kiedy zapytał, czy jestem mężatką, a ja powiedziałam „nie” – wiedziałam, że zmora wróciła. :(
Związek był „cudowny” – oj wiem, jak to brzmi. Ale było mi dobrze chwilami, miałam znowu po co wstawać, po co żyć. Ktoś cieszył się z takich drobiazgów, których mój mąż nie zauważał i nie doceniał. I tak dalej, inne bzdury w ten deseń.
Miesiąc temu odwiedziłam go w jego domu i pierwszy raz od długiego, długiego czasu, czułam się tak fatalnie z tym, co robię, jaka jestem, że oszukuję ludzi, męża, kochanka, że uciekłam stamtąd po dwóch dniach, przerywając związek, który trwał ponad półtora roku.
Od miesiąca usiłuję znaleźć sens, bym w ogóle żyła. Nie o to chodzi, że mam myśli samobójcze, na to jestem za dużym tchórzem, ale po prostu chciałabym, aby mnie w ogóle nie było. Jestem takim śmieciem moralnym. Zabieram powietrze porządnym ludziom.
Mam dosyć wszystkiego, siebie. Chcę być normalną żoną, która pragnie tylko swojego męża i umie docenić to, co ma.
Zniszczyłam marzenia wielu mężczyznom, nieświadomym, że byli wykorzystywani przeze mnie do moich zachcianek (bo przecież nie z miłości).
Mój mąż ma za żonę jakąś poczwarę. Dobija mnie to.
Tak chciałabym się z tego uwolnić…
Moja relacja z Bogiem jest na zasadzie, że boję się wejść do kościoła. Modlę się i przygotowuję się do Spowiedzi, wielkiej spowiedzi. Czytam zachłannie wszystko, co traktuje o Bożym Miłosierdziu i trzymam się tego bardzo mocno.
Nie chodzi o to, że zwlekam ze Spowiedzią, ale mam świadomość, jak ciężkie grzechy mam na sumieniu, chcę się oczyścić tak naprawdę.
Teraz dopiero zaczynam bać się Boga.
Czego chcę?
Chciałabym zakochać się w moim mężu na nowo, chcę, by był ze mną szczęśliwy, chciałabym mu wynagrodzić te podłości, które mu wyrządziłam, a których nie jest świadomy.
Chciałabym mieć dziecko, normalną rodzinę.
Ktoś powie: proste, skoro tego chcesz.
Ale ja wiem, że nie jest to proste. Modlę się do Boga o odsunięcie pokus, o to bym zapomniała, nie wspominała, pamiętała jedynie tylko mój ból i błędy, a nie przyjemność i jakieś miłe chwile, za którymi tak mi się tęskni.
Wiem, że problem tkwi we mnie, że muszę sama znaleźć w sobie szczęście, nie szukać do tego innych ludzi. Wiem, że mąż nie jest od uszczęśliwiania mnie. Wiem, że moje życie przed ślubem (wspólne mieszkanie, współżycie) spowodowało, że małżeństwo miało cień, pewnie nie do końca odkupiony. Naprawdę tyle już wyciągnęłam mądrości z tego forum, że nic tylko budować.
Ale potrzebuję Waszej modlitwy, bym wytrwała, bym dała się w pełni zaopiekować Panu Bogu. Sama nie dam rady, błagam, pomóżcie mi.
Chcę być dobrym człowiekiem, nie chcę już nigdy tak więcej postępować. Błagam o modlitwę, bym odtąd podejmowała tylko dobre, mądre decyzje, bym wyszła z tego kokonu znieczulicy, w jakim jestem.
Myślę o terapii, wspomniałam mężowi o tym. Mówiłam mu, że chyba cierpię na depresję, ale to nie depresja, tylko podłość i brak sumienia. Czy na to jest jakaś terapia?
Nie wiem, co jeszcze pisać. I tak nie napisałam wszystkiego. Tylko, czy jeśli ktoś jest na dnie, to czy ma to znaczenie, ile jeszcze kamieni na nim leży? Niżej upaść nie można. Naprawdę, niżej upaść nie mogłam.
I boję się tego, co będzie. Bo nawet teraz, kiedy to piszę – mam świadomość tego zła, a nie mogę pozbawić się wrażenia, że za mało cierpię w stosunku do tego, co zrobiłam. Mam wrażenie, że czeka na mnie jeszcze jakaś kara i mój system obronny powoduje, że jest duszę mam z kamienia. :(
Przepraszam za ten chaos.
Proszę Was o modlitwę za mnie…………………….

Przyszłam tu z błaganiem do Was o modlitwę za mnie.
Czytam forum od dawna, przeczytałam jednym tchem wszystkie tu historie, jednak chyba żadna do mnie nie pasuje.
Wiem, co trzeba robić, wiem, jak muszę postąpić, a jednak tak bardzo potrzebuję modlitwy, wysłuchania, choćby to były anonimowe osoby w Internecie.
Nie mam o sobie najlepszego zdania, wręcz przeciwnie, myślę o sobie jak najgorzej.
Gdybym spotkała taką osobę na swojej drodze, pewnie zastanawiałabym się, czy to możliwe, by ktoś tak podły poruszał się bezkarnie po świecie.
Ja się poruszam, pozornie bezkarnie, chociaż dusza mi gnije i jest mi potwornie źle – to takie górnolotne sformułowanie, ale nie ma lepszego określenia.
Myślę, że nie mam sumienia, nie umiem kochać, nie umiem wierzyć i jestem bezdennie głupia.
Wyszłam za mąż w 2002 roku, mam obecnie 36 lat, nie mamy dzieci. Pobraliśmy się z miłości, po ponad dwuletnim związku. Na mojego męża nie mogę złego słowa powiedzieć – obiektywnie jest to dobry, porządny człowiek, chociaż niewierzący (agnostyk) i antyklerykał. Jest uczciwy i prawy, ma naturę trochę dziecka, mimo wieku, taką niewinną. Tak przynajmniej go widzę.
Od 2004 roku wikłam się w przeróżne romanse, większość z kontaktami fizycznymi.
Wiele razy myślałam, jak to się stało, kiedy był ten pierwszy raz. Co mnie popchnęło i nie wiem. Czy ja naprawdę potrzebowałam adoracji, uwielbienia, że aż upodliłam siebie i moje małżeństwo? Boże mój, nie będę opisywać tego wszystkiego, bo wstyd mi bardzo, wiele razy pisałam sobie „ na brudno” i wychodziło, jaka jestem płytka i powierzchowna.
Mąż o niczym nie wie. Nie domyśla się. Wiem, że to durne usprawiedliwienie, ale myślałam sobie: tak bardzo masz mnie gdzieś, niczego nie widzisz, bo nie patrzysz na mnie, nie interesujesz się mną, nie widzisz we mnie człowieka, kobiety – to masz. Inni widzą. Nie werbalizowałam sobie tego w ten sposób, ale myślę, że moje myśli tak krążyły.
Czy rozmawiałam z mężem o tym? Wielokrotnie. Zazwyczaj zaczynało się od pretensji męża, że nie chcę zbliżeń. Tyle, że ja nie potrafiłam się przemóc. Miałam wrażenie, że mąż widzi to właśnie jako zwyczajowe zaspokojenie własnych potrzeb, nie zastanawiał się nad tym, czy jestem w nastroju, obwiniał mnie, że wszystko psuję.
No owszem, mogłam zacisnąć zęby i niech robi swoje, ale ja tak nie chciałam. Dla mnie to byłoby jak gwałt. :( Problem się nasilał, bo mąż nie chciał przyjąć do wiadomości, że dużo może zdziałać, by sytuacja się zmieniła. Wystarczy, by chciał coś poczytać o tym, czym dla kobiety jest jest seks. Ale on uważał, że wszystko jest w porządku. Kasę na życie daje, ciężko pracuje, a moim zadaniem jest zadowolić go w nocy. No tak to w skrócie wyglądało. Okropnie to brzmi, mąż jest wrażliwy i inteligentny, ale w tej jednej kwestii ma jakieś zatwardziałe poglądy i betonową postawę. Nie chciałam krytykować go w takiej intymnej kwestii – więc kończyło się tylko na ogólnych sporach i osobnym spaniu.
Wikłałam się w romanse i byłam w swoim żywiole. Uwielbiana przez mężczyzn, którzy zachwycali się mną, moim ciałem. Nikt z nich nie wiedział, że jestem mężatką, zazwyczaj mieszkali daleko od mojego miasta. Kiedy romans zaczynał poważnieć, a kochanek już planował sobie życie ze mną, wycofywałam się i uciekałam pod byle pretekstem.
Czy miałam wyrzuty sumienia? Miałam, źle spałam, miałam koszmary.
Podczas spotkań z kochankami, tęskniłam za mężem i wysyłałam mu słodkie smsy, by nie czuł się samotny. Nienormalna jestem.
Trzy lata temu mąż wreszcie się ocknął. Nie, niczego nie podejrzewał nadal – wiem, że gdyby się dowiedział, walizka z moimi rzeczami stałaby na korytarzu. Po prostu sam poczuł się samotny i z płaczem powiedział mi, że chce się rozstać. Przepłakaliśmy całą noc, a do mnie dotarły dwie rzeczy. Że po pierwsze czekałam na to, na ten przełom. A po drugie, że chcę być z mężem. Natychmiast zerwałam kontakt z moim ówczesnym kochankiem i przez kolejne półtora roku byłam przykładną żoną (tyle, że bez zbliżeń, tu nic się nie zmieniło). Byłam wierna, dbałam o męża, gotowałam mu smakołyki, starałam się spędzać z nim więcej czasu, chodzić na spacery, do kina, uczestniczyć w jego hobby, interesować się nim. Nie czułam z serca takiej potrzeby, wiele razy zmuszałam się do tego, by było miło, ale uważałam, ze trwając w takiej postawie, odbuduję to romantyczne uczucie do mojego męża. Wtedy też zbliżyłam się do Boga. Nie, nie było spowiedzi, ale codziennie chodziłam na nieszpory gregoriańskie, co pomagało mi się wyciszać, przybliżało do chwili, kiedy mogłabym już zacząć przygotowywać się do spowiedzi, poczucia, że jestem jeszcze chociaż coś warta. Może niewiele, ale zawsze coś.
Odbudowałam za to uczucie męża. Przestał mówić o zerwaniu, wyczułam, że jest zadowolony, ale…znowu zaczął znikać przed komputerem, przestał dbać o wspólnie spędzony czas. Praca, gry, jedzenie i sen. Plus oczywiście poczucie zadowolenia, że jest miło, żonka siedzi w domu i jest ok. Znowu było mi samotnie, ale czułam, że innej drogi na razie nie ma i pilnowałam się. Kiedy pojawiał się ktoś atrakcyjny na horyzoncie, uciekałam. Oczywiście do czasu. Półtora roku temu na spotkaniu ze znajomymi poznałam Adama. Miło się rozmawiało, podobał mi się szalenie i kiedy zapytał, czy jestem mężatką, a ja powiedziałam „nie” – wiedziałam, że zmora wróciła. :(
Związek był „cudowny” – oj wiem, jak to brzmi. Ale było mi dobrze chwilami, miałam znowu po co wstawać, po co żyć. Ktoś cieszył się z takich drobiazgów, których mój mąż nie zauważał i nie doceniał. I tak dalej, inne bzdury w ten deseń.
Miesiąc temu odwiedziłam go w jego domu i pierwszy raz od długiego, długiego czasu, czułam się tak fatalnie z tym, co robię, jaka jestem, że oszukuję ludzi, męża, kochanka, że uciekłam stamtąd po dwóch dniach, przerywając związek, który trwał ponad półtora roku.
Od miesiąca usiłuję znaleźć sens, bym w ogóle żyła. Nie o to chodzi, że mam myśli samobójcze, na to jestem za dużym tchórzem, ale po prostu chciałabym, aby mnie w ogóle nie było. Jestem takim śmieciem moralnym. Zabieram powietrze porządnym ludziom.
Mam dosyć wszystkiego, siebie. Chcę być normalną żoną, która pragnie tylko swojego męża i umie docenić to, co ma.
Zniszczyłam marzenia wielu mężczyznom, nieświadomym, że byli wykorzystywani przeze mnie do moich zachcianek (bo przecież nie z miłości).
Mój mąż ma za żonę jakąś poczwarę. Dobija mnie to.
Tak chciałabym się z tego uwolnić…
Moja relacja z Bogiem jest na zasadzie, że boję się wejść do kościoła. Modlę się i przygotowuję się do Spowiedzi, wielkiej spowiedzi. Czytam zachłannie wszystko, co traktuje o Bożym Miłosierdziu i trzymam się tego bardzo mocno.
Nie chodzi o to, że zwlekam ze Spowiedzią, ale mam świadomość, jak ciężkie grzechy mam na sumieniu, chcę się oczyścić tak naprawdę.
Teraz dopiero zaczynam bać się Boga.
Czego chcę?
Chciałabym zakochać się w moim mężu na nowo, chcę, by był ze mną szczęśliwy, chciałabym mu wynagrodzić te podłości, które mu wyrządziłam, a których nie jest świadomy.
Chciałabym mieć dziecko, normalną rodzinę.
Ktoś powie: proste, skoro tego chcesz.
Ale ja wiem, że nie jest to proste. Modlę się do Boga o odsunięcie pokus, o to bym zapomniała, nie wspominała, pamiętała jedynie tylko mój ból i błędy, a nie przyjemność i jakieś miłe chwile, za którymi tak mi się tęskni.
Wiem, że problem tkwi we mnie, że muszę sama znaleźć w sobie szczęście, nie szukać do tego innych ludzi. Wiem, że mąż nie jest od uszczęśliwiania mnie. Wiem, że moje życie przed ślubem (wspólne mieszkanie, współżycie) spowodowało, że małżeństwo miało cień, pewnie nie do końca odkupiony. Naprawdę tyle już wyciągnęłam mądrości z tego forum, że nic tylko budować.
Ale potrzebuję Waszej modlitwy, bym wytrwała, bym dała się w pełni zaopiekować Panu Bogu. Sama nie dam rady, błagam, pomóżcie mi.
Chcę być dobrym człowiekiem, nie chcę już nigdy tak więcej postępować. Błagam o modlitwę, bym odtąd podejmowała tylko dobre, mądre decyzje, bym wyszła z tego kokonu znieczulicy, w jakim jestem.
Myślę o terapii, wspomniałam mężowi o tym. Mówiłam mu, że chyba cierpię na depresję, ale to nie depresja, tylko podłość i brak sumienia. Czy na to jest jakaś terapia?
Nie wiem, co jeszcze pisać. I tak nie napisałam wszystkiego. Tylko, czy jeśli ktoś jest na dnie, to czy ma to znaczenie, ile jeszcze kamieni na nim leży? Niżej upaść nie można. Naprawdę, niżej upaść nie mogłam.
I boję się tego, co będzie. Bo nawet teraz, kiedy to piszę – mam świadomość tego zła, a nie mogę pozbawić się wrażenia, że za mało cierpię w stosunku do tego, co zrobiłam. Mam wrażenie, że czeka na mnie jeszcze jakaś kara i mój system obronny powoduje, że jest duszę mam z kamienia. :(
Przepraszam za ten chaos.
Proszę Was o modlitwę za mnie…………………….

[Nirwanna]

Malwino, każda podróż zaczyna się od pierwszego kroku. Nie warto już teraz zagłębiać się, ile tych kroków masz zrobić, ważne być mieć na widoku, na mecie - Cel. Pewien krok już zrobiłaś - jesteś tu. Witaj zatem. Następne kroki też przyjdą, chociaż od razu uprzedzę Cię, że pokus w życiu nie unikniesz. Będą zawsze. Ale możesz, z pomocą Bożą, nauczyć się je odpierać i świadomie omijać rafy.

Pod Twoją obronę....

Malwino, każda podróż zaczyna się od pierwszego kroku. Nie warto już teraz zagłębiać się, ile tych kroków masz zrobić, ważne być mieć na widoku, na mecie - Cel. Pewien krok już zrobiłaś - jesteś tu. Witaj zatem. Następne kroki też przyjdą, chociaż od razu uprzedzę Cię, że pokus w życiu nie unikniesz. Będą zawsze. Ale możesz, z pomocą Bożą, nauczyć się je odpierać i świadomie omijać rafy.

Pod Twoją obronę....

[Malwina75]

Witaj Nirwanno, dziękuję za Twój post. Dziękuję też innym za wiadomości prywatne i za deklarację modlitwy za mnie. Daje mi to naprawdę wielką siłę, no i nadzieję. Dziękuję, że nikt mnie nie potępił. Naprawdę zaczynam wierzyć, że Bóg mnie tu przyprowadził. Ja modlę się także za Was wszystkich.
Dziękuję...

...uciekamy się Święta Boża Rodzicielko...

Witaj Nirwanno, dziękuję za Twój post. Dziękuję też innym za wiadomości prywatne i za deklarację modlitwy za mnie. Daje mi to naprawdę wielką siłę, no i nadzieję. Dziękuję, że nikt mnie nie potępił. Naprawdę zaczynam wierzyć, że Bóg mnie tu przyprowadził. Ja modlę się także za Was wszystkich.
Dziękuję...

...uciekamy się Święta Boża Rodzicielko...

[kinga2]

Malwina75,
Witaj,
twoja historia jest bardzo zagmatwana i bardzo prosta zarazem. Znajduję w niej nawet ciut własnej. Pocieszę Cię, nie jest tak źle skoro patrzysz w kierunku Boga, wyjdziesz z tego gdy determinacja naprawy życia będzie równie mocna jak w chwili pisania postu.
Twoja droga do uzdrowienia wiedzie przez konfesjonał, Eucharystię, zadośćuczynienie Bogu i ludziom, terapię psychologa, seksuologa, rozmowę z ks. egzorcystą. Myślę,że najpierw terapię będziesz prowadzić skrycie-Ty i Bóg bez wglądu osób trzecich, a gdy umocnisz się przyjdzie czas na włączenie w nią męża i terapeutów.
Bóg Cię woła, abyś żyła pełną piersią bez wstydu i nie w błocie, ale tańcząc przed Pańskim Tronem. Jesteś bożym dzieckiem, czas już odzyskać jego godność. I to jest możliwe, najlepiej poproś Maryję o prowadzenie. Zobaczysz ile delikatności, dobra i Miłości otoczy Cię, gdy powierzysz Jej swoją nędzę.
Jeśli chcesz odzyskać swoje Życie to trafiłaś w miejsce, gdzie bez oceniania , ale szczerze, aż do bólu Sycharki pomogą Ci spojrzeć na siebie. Czasem to bolesne, ale pomaga.

Malwina75,
Witaj,
twoja historia jest bardzo zagmatwana i bardzo prosta zarazem. Znajduję w niej nawet ciut własnej. Pocieszę Cię, nie jest tak źle skoro patrzysz w kierunku Boga, wyjdziesz z tego gdy determinacja naprawy życia będzie równie mocna jak w chwili pisania postu.
Twoja droga do uzdrowienia wiedzie przez konfesjonał, Eucharystię, zadośćuczynienie Bogu i ludziom, terapię psychologa, seksuologa, rozmowę z ks. egzorcystą. Myślę,że najpierw terapię będziesz prowadzić skrycie-Ty i Bóg bez wglądu osób trzecich, a gdy umocnisz się przyjdzie czas na włączenie w nią męża i terapeutów.
Bóg Cię woła, abyś żyła pełną piersią bez wstydu i nie w błocie, ale tańcząc przed Pańskim Tronem. Jesteś bożym dzieckiem, czas już odzyskać jego godność. I to jest możliwe, najlepiej poproś Maryję o prowadzenie. Zobaczysz ile delikatności, dobra i Miłości otoczy Cię, gdy powierzysz Jej swoją nędzę.
Jeśli chcesz odzyskać swoje Życie to trafiłaś w miejsce, gdzie bez oceniania , ale szczerze, aż do bólu Sycharki pomogą Ci spojrzeć na siebie. Czasem to bolesne, ale pomaga.

[Andrzej]

...w potrzebach naszych,
ale od wszelakich złych przygód
racz nas zawsze wybawiać,
Panno chwalebna i błogosławiona...

[marek12b7]

Malwina -terapia
leczenie uczuć
powoli
do przodu
tylko trzymaj kierunek
życie naprawdę jest piękne
Ty wybierasz

Malwina -terapia
leczenie uczuć
powoli
do przodu
tylko trzymaj kierunek
życie naprawdę jest piękne
Ty wybierasz

[Malwina75]

Dziękuję Wam. Kingo, czekałam na Twoją odpowiedź, niesamowicie podniosła mnie na duchu.

Marku, trzymam kierunek. Odczuwam to teraz jako ciężką pracę, bo jest tak:

Każdego dnia rano budzę się i jest źle.
Poczucie beznadziei, brak jakiegoś takiego światła w tunelu, samotność (bo przecież nie mogę powiedzieć nikomu, zwierzyć się, podzielić się tym - poza Wami).
Zaczynam sobie wmawiać różne głupoty. Że Bóg mi nie pomoże, bo może nasze małżeństwo było nieważnie zawarte. Mąż jest niewierzący, sakrament bierzmowania przyjął na kilka tygodni przed ślubem (chociaż Pismo Święte zna doskonale, ma nawet swoją ulubioną księgę [Koheleta]). Wiem, że są praktykowane śluby z osobami oficjalnie niewierzącymi, ale wtedy się to inaczej odbywa, małżonek nie wypowiada zdaje się całej formuły itd. Tutaj było pewnego rodzaju oszustwo. Chociaż zaznaczam, że mój proboszcz, który udzielał nam ślubu - wiedział od dawna, że mąż jest daleko od Boga w sensie świadectwa wiary, wiedział, że bierzmowanie jest świeże, a na rozmowie przedślubnej dowiedział się, że mąż naukę religii skończył na III klasie szkoły podstawowej. Mąż jest dobrym człowiekiem, no ale nie w imię Boga - teraz nie wiem, czy to się nie wyklucza. :( Proboszcz wtedy powiedział, że każdy taki "niewierzący" przyciągnięty do Kościoła to skarb. No nie wiem.... Nie miałam z kim chodzić do kościoła, więc samej mi się nie chciało. I tak - usprawiedliwiając się zachowaniem męża, sama się do tego kościoła oddaliłam. Taka to była moja wiara.... :(

Rozumiecie - pewnie się mylę, jednak tak sobie właśnie to tłumaczę.
Że może nasze małżeństwo nie miało błogosławieństwa, takiego jak trzeba i że sama do tego dopuściłam. I że wtedy i życie z mężem jest grzechem. Może dlatego nie mamy dzieci, chociaż pierwsze dwa lata po ślubie współżycie było częste i oczywiście bez żadnych zabezpieczeń. Teraz to niemożliwe ze względów fizycznych. Zaczynam wariować.
W ciągu dnia modlitwy, przy każdej okazji. Każdą myśl i tęsknotę, która wraca do kochanka, zagłuszam szepcząc "Ojcze Nasz" z naciskiem na "nie wódź nas na pokuszenie" lub powtarzając kilkanaście razy pod rząd "Jezu, ufam Tobie". Wtedy się uspokajam, ale takie sytuacje wracają.

W ciągu dnia cały czas od nowa sobie tłumaczę, że idę dobrą drogą. Że to jest jedyne wyjście, tak ma być i tak jest dobrze. To jak orka na ugorze. Na przemian ściśnięte gardło z ulgą. Falowo.

Pod koniec dnia już czuję się prawie całkiem znośnie. Uspokojona, nastawiona pozytywnie, tak jakbym po ciężkim dniu przekonywania kogoś do słuszności podjętej decyzji, odniosła wreszcie sukces. Uśmiecham się szczerze i modląc się, zasypiam, potwornie zmęczona psychicznie.

Budzę się i zmora siedzi na piersi od nowa. Od nowa ciężka praca i modlitwa.
Jestem zmęczona, ale nie poddaję się. Dlatego modlę się głównie o siły i wytrwałość.


Martwię się, że jestem chora psychicznie. Nie wszystko można usprawiedliwić samotnością czy zagubieniem, brakiem zrozumienia, potrzebą adoracji czy brakami z dzieciństwa, ciągłą potrzebą dowartościowania się.

Tu nawet nie chodziło o seks.

Ogólnie, martwię się tym, że miesiącami, latami mogłam prowadzić podwójne życie, kłamać na wszystkie strony, tak lekko czasami mi to przychodziło, bez zająknięcia. Można powiedzieć, że wyspecjalizowałam się w tym do tego stopnia, że mąż wielokrotnie sam namawiał mnie do wyjazdów, a kochanek uważał mnie za fantastyczną partię i miłość swojego życia.

Przyjeżdżałam do domu i płakałam, że po co mi to? Co ja z tego mam? Byle jakie życie na ciągłym oszukiwaniu ludzi. Gdzie są te stracone lata? Co ja zrobiłam?
I żeby chociaż mąż w czymś był niedoskonały, krzywdził mnie. Nie - w ogólnym rozrachunku mąż zawsze okazywał się od tych drugich lepszy, mądrzejszy, przystojniejszy, bardziej zaradny. Może poza sferą intymną, chociaż tu nie chodzi o samą technikę, tylko podejście, czułość, zachwyt mną, jako kobietą.

Bywało, że wracałam z postanowieniem powrotu do normalności, ale gdzieś potem mąż nacisnął wrażliwą strunę, nie zauważył znaczącej zmiany w moim wyglądzie i dalej była równia pochyła. Jego zainteresowanie mną ograniczało się jedynie do kontroli, niż do żywej ciekawości, co robiłam, jak się czuję itd. Znowu pojawiało się takie poczucie, że nie chciałam być obsługiwaczką, sprzątaczką, praczką i kucharką. Że mąż tak naprawdę nic nie wie o mnie, nie zna mnie i nie chce znać. A rozmowy z nim kończyły się ciągle tym samym tekstem męża: bo mnie odtrącałaś w nocy. No odtrącałam, bo czułam się jak dodatkowy punkt dnia. Po prostu sięgał sobie po mnie w nocy i tyle. I nie przeszkadzało mu to, że wcześniej pośmiał się z mojej pracy, że mało płatna, a także to, że jestem zmęczona, czymś zasmucona i potrzebuję dłuższej chwili na nastrojenie się. Nie chciało mu się czekać, starać, chciał szybko i od razu, a ja tak nie mogłam.

Najgorsze, że nawet naprawdę delikatne rozmowy nie dają żadnych rezultatów. Podsunęłam mu książki Dobsona, to ani ich do końca nie przeczytał, a to co przeczytał - to po to, by podkreślić ołówkiem, moje błędy opisane w tych książkach, jakby chciał potwierdzić: miałem rację, to twoja wina. Mąż jest ambitny w każdej dziedzinie i gdybym powiedziała, że w tej jednej intymnej nawala, byłby to koniec. Zablokowałby się totalnie. Do seksuologa nie pójdzie na pewno, po prostu ujma na honorze. Moja wina jest i koniec. :(

Dużo pracy przede mną, wiem. Ale nie ma innego wyjścia. Dłużej tak żyć jak żyłam nie mogę - choćby z takiego powodu, że przecież i tak to do niczego nie doprowadzi, a w rezultacie czuję się psychicznie jeszcze gorzej niż przed upadkiem.

W dalszym ciągu proszę o modlitwę.

Dziękuję Wam. Kingo, czekałam na Twoją odpowiedź, niesamowicie podniosła mnie na duchu.

Marku, trzymam kierunek. Odczuwam to teraz jako ciężką pracę, bo jest tak:

Każdego dnia rano budzę się i jest źle.
Poczucie beznadziei, brak jakiegoś takiego światła w tunelu, samotność (bo przecież nie mogę powiedzieć nikomu, zwierzyć się, podzielić się tym - poza Wami).
Zaczynam sobie wmawiać różne głupoty. Że Bóg mi nie pomoże, bo może nasze małżeństwo było nieważnie zawarte. Mąż jest niewierzący, sakrament bierzmowania przyjął na kilka tygodni przed ślubem (chociaż Pismo Święte zna doskonale, ma nawet swoją ulubioną księgę [Koheleta]). Wiem, że są praktykowane śluby z osobami oficjalnie niewierzącymi, ale wtedy się to inaczej odbywa, małżonek nie wypowiada zdaje się całej formuły itd. Tutaj było pewnego rodzaju oszustwo. Chociaż zaznaczam, że mój proboszcz, który udzielał nam ślubu - wiedział od dawna, że mąż jest daleko od Boga w sensie świadectwa wiary, wiedział, że bierzmowanie jest świeże, a na rozmowie przedślubnej dowiedział się, że mąż naukę religii skończył na III klasie szkoły podstawowej. Mąż jest dobrym człowiekiem, no ale nie w imię Boga - teraz nie wiem, czy to się nie wyklucza. :( Proboszcz wtedy powiedział, że każdy taki "niewierzący" przyciągnięty do Kościoła to skarb. No nie wiem.... Nie miałam z kim chodzić do kościoła, więc samej mi się nie chciało. I tak - usprawiedliwiając się zachowaniem męża, sama się do tego kościoła oddaliłam. Taka to była moja wiara.... :(

Rozumiecie - pewnie się mylę, jednak tak sobie właśnie to tłumaczę.
Że może nasze małżeństwo nie miało błogosławieństwa, takiego jak trzeba i że sama do tego dopuściłam. I że wtedy i życie z mężem jest grzechem. Może dlatego nie mamy dzieci, chociaż pierwsze dwa lata po ślubie współżycie było częste i oczywiście bez żadnych zabezpieczeń. Teraz to niemożliwe ze względów fizycznych. Zaczynam wariować.
W ciągu dnia modlitwy, przy każdej okazji. Każdą myśl i tęsknotę, która wraca do kochanka, zagłuszam szepcząc "Ojcze Nasz" z naciskiem na "nie wódź nas na pokuszenie" lub powtarzając kilkanaście razy pod rząd "Jezu, ufam Tobie". Wtedy się uspokajam, ale takie sytuacje wracają.

W ciągu dnia cały czas od nowa sobie tłumaczę, że idę dobrą drogą. Że to jest jedyne wyjście, tak ma być i tak jest dobrze. To jak orka na ugorze. Na przemian ściśnięte gardło z ulgą. Falowo.

Pod koniec dnia już czuję się prawie całkiem znośnie. Uspokojona, nastawiona pozytywnie, tak jakbym po ciężkim dniu przekonywania kogoś do słuszności podjętej decyzji, odniosła wreszcie sukces. Uśmiecham się szczerze i modląc się, zasypiam, potwornie zmęczona psychicznie.

Budzę się i zmora siedzi na piersi od nowa. Od nowa ciężka praca i modlitwa.
Jestem zmęczona, ale nie poddaję się. Dlatego modlę się głównie o siły i wytrwałość.


Martwię się, że jestem chora psychicznie. Nie wszystko można usprawiedliwić samotnością czy zagubieniem, brakiem zrozumienia, potrzebą adoracji czy brakami z dzieciństwa, ciągłą potrzebą dowartościowania się.

Tu nawet nie chodziło o seks.

Ogólnie, martwię się tym, że miesiącami, latami mogłam prowadzić podwójne życie, kłamać na wszystkie strony, tak lekko czasami mi to przychodziło, bez zająknięcia. Można powiedzieć, że wyspecjalizowałam się w tym do tego stopnia, że mąż wielokrotnie sam namawiał mnie do wyjazdów, a kochanek uważał mnie za fantastyczną partię i miłość swojego życia.

Przyjeżdżałam do domu i płakałam, że po co mi to? Co ja z tego mam? Byle jakie życie na ciągłym oszukiwaniu ludzi. Gdzie są te stracone lata? Co ja zrobiłam?
I żeby chociaż mąż w czymś był niedoskonały, krzywdził mnie. Nie - w ogólnym rozrachunku mąż zawsze okazywał się od tych drugich lepszy, mądrzejszy, przystojniejszy, bardziej zaradny. Może poza sferą intymną, chociaż tu nie chodzi o samą technikę, tylko podejście, czułość, zachwyt mną, jako kobietą.

Bywało, że wracałam z postanowieniem powrotu do normalności, ale gdzieś potem mąż nacisnął wrażliwą strunę, nie zauważył znaczącej zmiany w moim wyglądzie i dalej była równia pochyła. Jego zainteresowanie mną ograniczało się jedynie do kontroli, niż do żywej ciekawości, co robiłam, jak się czuję itd. Znowu pojawiało się takie poczucie, że nie chciałam być obsługiwaczką, sprzątaczką, praczką i kucharką. Że mąż tak naprawdę nic nie wie o mnie, nie zna mnie i nie chce znać. A rozmowy z nim kończyły się ciągle tym samym tekstem męża: bo mnie odtrącałaś w nocy. No odtrącałam, bo czułam się jak dodatkowy punkt dnia. Po prostu sięgał sobie po mnie w nocy i tyle. I nie przeszkadzało mu to, że wcześniej pośmiał się z mojej pracy, że mało płatna, a także to, że jestem zmęczona, czymś zasmucona i potrzebuję dłuższej chwili na nastrojenie się. Nie chciało mu się czekać, starać, chciał szybko i od razu, a ja tak nie mogłam.

Najgorsze, że nawet naprawdę delikatne rozmowy nie dają żadnych rezultatów. Podsunęłam mu książki Dobsona, to ani ich do końca nie przeczytał, a to co przeczytał - to po to, by podkreślić ołówkiem, moje błędy opisane w tych książkach, jakby chciał potwierdzić: miałem rację, to twoja wina. Mąż jest ambitny w każdej dziedzinie i gdybym powiedziała, że w tej jednej intymnej nawala, byłby to koniec. Zablokowałby się totalnie. Do seksuologa nie pójdzie na pewno, po prostu ujma na honorze. Moja wina jest i koniec. :(

Dużo pracy przede mną, wiem. Ale nie ma innego wyjścia. Dłużej tak żyć jak żyłam nie mogę - choćby z takiego powodu, że przecież i tak to do niczego nie doprowadzi, a w rezultacie czuję się psychicznie jeszcze gorzej niż przed upadkiem.

W dalszym ciągu proszę o modlitwę.

[Anna Teresa]

Myślę, że dobrze trafiłaś tu na ta stronę, ja tu nie jestem kto wie jak długo, ale czytam różne posty i czasem mi one pomagają, jakoś tak spokojniej podchodzę,że każdy ma problemy w małżeństwie i widzę , że trzeba ciągle walczyć o to małżeństwo. Twoja sytuacja jest trudna to fakt, ale widać, że bardzo chcesz to wszytko zmienić i trzymasz się Boga. Ja też zbieram się do spowiedzi świętej i nie wiem kiedy dojdę bo wcale nie jest to takie proste, też się obawiam jej , bo żyję w ciężkim grzechu gdyż to ja złożyłam pozew o rozwód,żałuje tego bardzo, dopiero po czasie widzę że to mój największy błąd, bo mój mąż nigdy już raczej do mnie nie wróci , ma swoje pocieszenie i tak sobie żyje z dnia na dzień... pocieszając się

[ Dodano: 2011-08-01, 20:30 ]
To pocieszenie znalazło się jak nie mieszkaliśmy razem ale byliśmy nadal małżeństwem,myślałam że to zakończy ale nadal to ciągnie i się pociesza

Myślę, że dobrze trafiłaś tu na ta stronę, ja tu nie jestem kto wie jak długo, ale czytam różne posty i czasem mi one pomagają, jakoś tak spokojniej podchodzę,że każdy ma problemy w małżeństwie i widzę , że trzeba ciągle walczyć o to małżeństwo. Twoja sytuacja jest trudna to fakt, ale widać, że bardzo chcesz to wszytko zmienić i trzymasz się Boga. Ja też zbieram się do spowiedzi świętej i nie wiem kiedy dojdę bo wcale nie jest to takie proste, też się obawiam jej , bo żyję w ciężkim grzechu gdyż to ja złożyłam pozew o rozwód,żałuje tego bardzo, dopiero po czasie widzę że to mój największy błąd, bo mój mąż nigdy już raczej do mnie nie wróci , ma swoje pocieszenie i tak sobie żyje z dnia na dzień... pocieszając się

[ Dodano: 2011-08-01, 20:30 ]
To pocieszenie znalazło się jak nie mieszkaliśmy razem ale byliśmy nadal małżeństwem,myślałam że to zakończy ale nadal to ciągnie i się pociesza