Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Staszku, czytam Cie i mysle o tym co piszesz o zatrzymywaniu zony
wyrazenie swojego zdania zgodnego z poglądami Twoimi nie jest zatrzymaniem
zona ma swoje zdanie, Ty swoje..
nawet z twoim sprzeciwem dostanie rozwod jak bedzie chciała
nie zatrzymasz jej
ja osobiscie chcialabym by mój mąz zawalczył, stał mocno przy swoim zdaniu
( w dobrej sprawie oczywiscie)
A kluczowe wydaje mi sie osiagniecie wolnosci w swoim sercu, od zony...od uzaleznienia od niej
to sie da wyczuc z zachowaniu w postawie....
z wolnym sercem mozna powiedziec kocham i wierzę w nas, nie bede cie zatrzymywać
ale zgoda na rozwid jest sprzeczna z moja miloscią do Ciebie i wiernościa Panu Bogu
Im wiecej Was czytam tym bardziej jestem utwierdzona..ze jest kuszenie złego
bliskie mi jest to co pisali o tym O Pio i sw Ignacy, są dla mnie autorytetami
co nie zwalnia z odpowiedzialnosci za swoj rozwoj, powtorze sie
to musi isc w parze, duchowosc i praca nad sobą, bardzo jestem o tym przekonana
dla uczciwości, napisze tutaj : Jarek jako moderator musiał usunąć wpiś Norbeta w tym temacie do dzialu technicznego z powodu łamania zasad
mysle ze powinnismy mówic o tym wprost, dla zapewwnienia uczestnikom bezpieczenstwa wypowiedzi i by to było jawne, Norbert otrzymał upomnienie.
proszę Was, by sprawy osobiste załatwiać na priv, tu nie jest miejsce na to, to wątek Stasia
Norbert1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 09:44
przepraszam Stachu za te przerywniki w twoim temacie
Stanisław1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 16:03
W.Z.
gdybym miał kogoś na oku, to nie traciłbym czasu na rozmowy z Tobą.
Odpowiedzialnym trzeba być przede wszystkim za siebie i własne decyzje.
Powiedziałem Żonie, co się stanie, jeżeli zobaczę ją na mieście z innym mężczyzną. Szczerze i uczciwie.
Otrzymałem szczerą odpowiedź: będę sama, albo z Tobą.
Wiem, że wielu osobom tutaj nie mieści się w głowach, że kobieta chce odejść, by żyć samodzielnie.
Ale tak też się dzieje.
Pozdrawiam!
[ Dodano: 2011-06-28, 16:08 ]
Danko,
cenzura?? W moim temacie? Ejjj, to pachnie czasami UCIECZKI Z KINA WOLNOŚĆ.
JAKO AUTOR TEGO TEMATU BARDZO PROSZĘ NIE STOSOWAĆ WIĘCEJ CENZURY WOBEC LUDZI, KTÓRZY TUTAJ PISZĄ.
Każdy, tutaj może pisać co tylko mu się podoba!
Norbercie, nie przyjmuję przeprosin:)
Satine [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 16:11
Bo wiele osób tutaj słyszało mnóstwo już takich historii.
I wie, że do życia samodzielnego - rozwód nie jest potrzebny.
To są tylko niepotrzebne koszty, zabrudzone papiery, łażenie po sądach, pisanie podań, odwołań - masa niepotrzebnych rzeczy, stresów, problemów, które się funduje małżonkowi.
I w imię czego? W imię bycia samemu?
Przecież to się kupy nie trzyma.
Rozwód jest potrzebny, by móc bez przeszkód wejść w oficjalny związek z kimś innym. I tylko po to.
Wszystko inne - rozdzielność majątkowa, alimenty, podział majątku, terminarz spotkań z dziećmi, wyprowadzka, nawet do innego miasta czy kraju - jest możliwa i bez rozwodu.
Ostatnio zmieniony przez Satine 2011-07-25, 14:43, w całości zmieniany 1 raz
olaprawdzik [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 16:19
Satine napisał/a:
I w imię czego? W imię bycia samemu?
Przecież to się kupy nie trzyma.
Rozwód jest potrzebny, by móc bez przeszkód wejść w oficjalny związek z kimś innym. I tylko po to.
Zgadzam się w 100%
Stanisław1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 16:26
Sabino,
nie, nie masz racji. To znaczy masz, własną, subiektywną.
Ludzie się rozstają, bo nie potrafią się ze sobą porozumieć, bo przestali się kochać, gorzej, przestali się szanować.
Dziękuję, za to co piszesz. To dla mnie też jest ogromnie ważne.
Ja naprawdę mam tylko jedno marzenie: zestarzeć się u boku Żony, być jak najlepszym ojcem dla naszego syna, chodzić z rodziną co niedzielę do Kościoła.
I wiem, że to jest możliwe. Ale wiem też, że moje NIE w obecnej sytuacji tylko burzy naszą i tak skomplikowaną relację.
A mnie teraz strasznie zależy na tym, aby ta relacja była spokojna, dobra, ugodowa.
Proszę nie myśl stereotypami, każda sytuacja, każdy kryzys jest inny, każdy ma osobne indywidualne podłoże.
Ja mój kryzys oddaję Panu Bogu.
I czuję przy tym spokój.
Pozdrawiam Cię serdecznie.
w.z. [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 17:13
Stasiu napisał/a:
Otrzymałem szczerą odpowiedź: będę sama, albo z Tobą
Nie wątpię w szczerość Twojej żony. Moja też tak mówiła i myślę, że wiele osób, które planowały ułożyć sobie życie na nowo być może nawet tak z początku myślało. Oczywiście problem nie tkwi w rozważaniu jakie ona ma plany.
Znacznie ciekawsze jest tu Twoje podejście. To chyba nazywa się relatywizm.
Myślę, że tak naprawdę w swoim zachowaniu niewiele różnisz się od żony.
Stanisław1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 17:27
Mógłbyś wyjaśnić na czym polega mój relatywizm?
Satine [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 17:55
Stasiu napisał/a:
To znaczy masz, własną, subiektywną.
Jak mogę mieć subiektywną rację, skoro nie jestem emocjonalnie zaangażowana w w Waszą relację? To właśnie Twoja jest subiektywna - ja stoję z boku i łączę fakty. Obiektywnie.
To co przedstawiłam - to fakty.
Rozwód jest potrzebny, by móc bez przeszkód wejść w oficjalny związek z kimś innym. I tylko po to.
Wszystko inne - rozdzielność majątkowa, alimenty, podział majątku, terminarz spotkań z dziećmi, wyprowadzka, nawet do innego miasta czy kraju - jest możliwa i bez rozwodu.
Czy coś z tego fragmentu nie jest suchym faktem, zgodnym ze stanem prawnym?
Powtarzam.
Do życia samodzielnego - rozwód nie jest potrzebny.
Rozwód jest jedynie wtedy potrzebny, by móc bez przeszkód zawrzeć kolejny związek cywilny. Nie teraz, to w przyszłości - czas tutaj nie ma znaczenia. Liczy się właśnie fakt.
Rozwód też daje wielu ludziom moralne przyzwolenie na jawne adorowanie Twojej żony - jest wolna, więc można. Rozumiem, że wiesz, że zgadzając się na rozwód, zgadzasz się i na to.
Dziś żona mówi, że chce być sama.
Jutro pozna "miłość swojego życia", będzie miała rozwód i weźmie ślub cywilny.
I powie Ci: oj, Stasiu, no skąd miałam wiedzieć, co będzie w przyszłości.
Wspomnisz moje słowa. Tylko wtedy będzie już za późno.
Inna sprawa, że żona może bać się kolejnej separacji, bo podczas tej ostatniej zdążyłeś ją zdradzić, a potem nie dawałeś jej spokoju - męcząc ją rozmowami o Was, ciąganiem do kościoła (zachowanie neofity), brakiem spójności w mowie i zachowaniu, brakiem stabilności emocjonalnej.
Stasiu napisał/a:
Ja mój kryzys oddaję Panu Bogu.
Któremu Bogu, przepraszam?
Bóg, którego znam i w którego wierzę, nienawidzi rozwodów i karze za występowanie przeciwko Sakramentom Świętym. Na pewno wiesz, w jakiego Boga wierzysz i co to w ogóle jest wiara w Boga?
Ostatnio zmieniony przez Satine 2011-07-25, 14:44, w całości zmieniany 1 raz
Stanisław1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 18:36
Dobrze Sabino,
przedstawiasz fakty, powtarzasz je. Ja nie chcę z nimi dyskutować. Te fakty, które pokazujesz przemawiają za Tobą. Wystarczy spojrzeć na forum.
Tym lepiej, że nie jesteś zaangażowana emocjonalnie w moje małżeństwo, ponieważ dzięki Twojemu zdrowemu osądowi mogę się jedynie wiele nauczyć.
Zadaj sobie jednak to proste pytanie: czy byłabyś szczęśliwa w związku, w którym nie chciałabyś być? Czy nie zrobiłabyś wszystkiego, by się od takiego związku uwolnić, gdyby zawiodły wszystkie koła ratunkowe?
Sama postrzegasz bardzo krytycznie moje zachowanie, nawet to co nazywasz "zachowaniem neofity". Tego akurat się nie wstydzę, bo historii neofitów i neofitek przeczytałem tutaj bardzo wiele. W jakimś sensie każda osoba, która wierzy w momencie kryzysu bardziej zwraca się ku Bogu. Moim zdaniem to lepiej niż zwrócić się ku alkoholowi, rozpuście, rozpaczy, etc.
A to, że pragnę zawrócić na tą drogę Żonę? Być może to błąd, bo znam ją dobrze i widzę, kiedy jest w stanie łaski, a kiedy nie. Jeżeli nie robię tego na siłę, ale z cierpliwością i wyczuciem uważam, że daję Mojej Żonie świadectwo. Czy z niego skorzysta? Zostawiam to jej.
Masz rację, jesteśmy tylko ludźmi. Ile to już razy słyszałem od Żony: "może Ty kogoś poznasz, może ja kogoś poznam."
Wiesz, do tego nie trzeba rozwodu, by się w kimś zakochać. Wierzę, że w sercu mojej Żony jest ciągle miłość do mnie i że jest sama.
A to, że nie chce być ze mną. Cóż, zasłużyłem na to własnym, grzesznym życiem.
Widzisz, napisałem, że oddaję Bogu kryzys, nie rozwód.
Oddaję Bogu, który kocha, również tych, którzy grzeszą. Jest pełen miłosierdzia. Jest sprawiedliwy.
Wiara w Boga w moim przekonaniu polega na zaufaniu do Tego, którego ani nie widzimy, ani nie słyszymy. Ale, Który jest Miłością.
To proces, droga ku zbawieniu. To odrzucenie Szatana, zła i grzechu.
Tak, zaraz powiesz, rozwód jest grzechem.
A unieważnienia małżeństw? Dokonywane przez Kościół nie są już grzechem?
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela. Nawet człowiek Kościoła.
Szkoda, Sabino, że jak czytam, jest inaczej.
I tego wyznam szczerze nie pojmuję w ogóle.
Pozdrawiam!
kinga2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 18:55
Stasiu napisał/a:
JAKO AUTOR TEGO TEMATU BARDZO PROSZĘ NIE STOSOWAĆ WIĘCEJ CENZURY WOBEC LUDZI, KTÓRZY TUTAJ PISZĄ.
Każdy, tutaj może pisać co tylko mu się podoba!
Norbercie, nie przyjmuję przeprosin:)
Niestety nie zgadzam się z Tobą.
Forum ustaliło pewne zasady i moderatorzy zobowiązali się ich przestrzegać wraz z użytkownikami, gdy jednak emocje wezmą górę lub dyskusja zbacza z tematu to dla utrzymania porządku czasem trzeba zaingerować. Nie oznacza to jednak cenzury, a tylko zachowanie dobrych manier dyskusji.
Ty sam, aby pisać na forum zaakceptowałeś regulamin, więc czemu Cię teraz dziwi takie zachowanie moderatora?
Nirwanna [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 18:58
Stasiu, nie ma czegoś takiego jak unieważnienie małżeństwa. Jest stwierdzenie po jakimś czasie, że w momencie kiedy wszyscy myśleli że jest ono zawierane - faktycznie tak nie było, nie zaistniało, sakrament nie został zawiązany. Stwierdzenie nieważności małżeństwa. Stwierdzenie faktu nie jest grzechem.
Satine [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 19:19
Stasiu napisał/a:
A unieważnienia małżeństw? Dokonywane przez Kościół nie są już grzechem?
No cóż. Gdzieś dzwon bije, ale nie wiesz, w której dzwonnicy.
Sąd Kościelny nie unieważnia małżeństwa.
Stwierdza, że tego małżeństwa w ogóle nie było, bo nie było ważnie zawarte - z jakichś przyczyn. Z jakichś przyczyn Sakrament był nieważnie zawarty.
To teraz będziesz polemizował z doktryną Kościoła Katolickiego?
Rozwód to zgoda na cudzołóstwo. Tak, daję Ci żono rozwód, więc zezwalam, byś cudzołożyła.
To w Sądzie Cywilnym CZŁOWIEK rozdziela małżeństwo.
Małżeństwo rozdziela kochanek, rozdziela mąż/żona prący do rozwodu, mąż/żona zgadzający się na rozwód, wreszcie sędzia, adwokat pomagający powodowi.
Swojej roli tu nie widzisz i nadal będziesz uświęcał swoje działanie?
Relatywizacja u Ciebie wygląda tak, że grzech cudzołóstwa widzisz słabiej od grzechu na przykład zabijania.
Jest powiedziane: nie zabijaj.
Jest powiedziane: nie cudzołóż.
Ciekawe - Bóg nie zaznaczył, który grzech jest mniej istotny.
Dlaczego relatywizujesz ten grzech i umniejszasz go, bagatelizujesz i usprawiedliwiasz?
Rozumiem, że Bóg ma pomagać wszystkim, nawet tym, którzy ŚWIADOMIE, dla własnej wygody i pozornego spokoju ducha - łamią sakramenty?
Gdyby tak było - niepotrzebna byłaby spowiedź, pokuta, nie byłoby kary za grzechy i Sądu Ostatecznego. Wszak Bóg usprawiedliwi i wybaczy wszystko.
Słyszałeś o grzechu wobec Ducha Świętego? Jest to jedyny grzech, o którym Jezus powiedział, że nie będzie odpuszczony.
To między innymi (cytuję) zuchwała ufność (presumpcja) - rozumiana jako stała i fałszywa pewność w zdobyciu zbawienia z wykluczeniem osobistego zaangażowania w jego osiągnięcie przy jednoczesnym braku bojaźni Bożej (grzech ciężki ze swej natury - ex toto genere suo grave).
Świadomie robisz coś złego, z myślą, że Bóg wybaczy, bo taką ma naturę.
Oczywiście, że nie trzeba rozwodu, by się w kimś zakochać.
Tu Ci to wszyscy powtarzają.
Także to, że żona i tak zapewne rozwód dostanie.
Ale to nie ma znaczenia, bo Ty za SWOJE decyzje będziesz odpowiadał przed Bogiem.
Na razie bluźnisz i ze strachu przed całkowitym opuszczeniem przez żonę, występujesz przeciwko Bogu.
I nie cierpliwością i wyczuciem żonie pokazuj świadectwo swojej wiary - ale ŻYCIEM chrześcijanina i katolika. No rzeczywiście - świetne świadectwo wiary - zgoda na rozwód.
Dużo pięknych słów, Stasiu, a w środku pustka i powierzchnia.
Z Bogiem.
Stanisław1 [Usunięty]
Wysłany: 2011-06-28, 19:24
Nirwano,
dobrze, stwierdzenie nieważności. Nazwaliśmy je.
Powiedz mi teraz, czy zdefiniowanie tego pojęcia pomoże tym wszystkim, którzy wbrew sobie i własnym uczuciom usłyszeli: Twoje małżeństwo było nieważne? Miałeś Żonę/Męża/Dzieci/Teścia/Teściową. Definiuj ich rolę i status w Twoim życiu na nowo.Jak? Jak chcesz.
W takim razie po co Kościołowi te wszystkie zaświadczenia, nauki, szkolenia, pogadanki, skoro później i tak paru "ludzi Kościoła" zbiera się i debatuje nad sensem danego małżeństwa.
Powiedzmy sobie wprost: można to tak rozgrywać czy nie? Czy się na to zgadzamy czy nie?
Ja na przykład nie chciałbym się kiedyś dowiedzieć, że moje świadectwo dojrzałości jest nieważne, bo kiedyś był inny program nauczania.
Przykład nieadekwatny? Niekoniecznie, tutaj przynajmniej mam pewność: zdałem maturę i nikt tego nie zakwestionuje.
A zawsze może być tak, że ktoś zechce zakwestionować moje małżeństwo. I tutaj postawa kościoła napełnia mnie morzem wątpliwości.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
