Anonymous - 2011-12-28, 21:56 Temat postu: Chcę uratować małżeństwo - proszę o pomoc Witam, Jestem w związku z kobietą mojego życia 5 lat, z czego już 2,5 roku po ślubie, mamy kilkunastomiesięczne dziecko. Przyczyna kryzysu jest bardzo złożona, nie ma najmniejszych szans aby całkowicie rozwinąć temat online. Jedną z przyczyn są relacje mojej żony z jej rodzicami. Dawno temu rodzina ta przeżyła straszną traumę, żona straciła brata a teściowie syna - odbiło się to na ich dalszym życiu. Cała trójka żyje w wielkim wzajemnym strachu o siebie (teraz także i w strachu o wnuka). Teściowie stworzyli mojej żonie cudowny wyidealizowany i bezpieczny świat. Kolejna sprawa to wspólne interesy między nami a teściami i uzależnienie finansowe. Rozpocząłem pracę w ich firmie i to był początek naszych problemów. Po jakimś czasie mimo niesamowitego dobrobytu stwierdziłem, że to nie jest to, że nie o to chodzi w życiu. Rozpocząłem samotną walkę o uniezależnienie nas od teściów i o odcięcie pępowiny między żoną a teściami i o przywrócenie normalnych ralacji. Jak się pewnie domyślacie wszystko obróciło się przeciwko mnie. Kryzys narastał, problemów przybywało, nie potrafiliśmy się w żaden sposób porozumieć ani pójść na kompromis. Narastała moja frustracja, bezsilność, byłem już taki bezradny, że podniosłem na żonę rękę. W jednej chwili straciłem całe życie - straciłem żonę, syna, pracę, dom, samochód... Żona wyjechała z synem do rodziców i poprosiła mnie o to żebym się wyprowadził. Spełniłem jej prośbę w międzyczasie próbując porozumienia. Obecnie bardzo żałuję tego co zrobiłem, wiem że taka sytuacja nie ma prawa nigdy się powtórzyć. Nie chcę aby były to tylko słowa bez pokrycia. Chcę się zmienić. Chcę nad sobą pracować. Chcę być dobrym człowiekiem. Chcę walczyć o naszą rodzinę - są dla mnie najważniejszymi osobami na świecie. Niestety, żona wyklucza ze mną możliwość jakiejkolwiek rozmowy. Nie widzieliśmy się od 2 tygodni. Podczas kontaktów telefonicznych zachowuje się jakby nigdy nic nas nie łączyło. jestem przerażony obawiam się najgorszego. Żona twierdzi, że potrzebuje czasu. Nie wie czy nasze relacje są do odbudowania. W rozmowie jest chłodna, zimna, na każde moje słowo przepraszam reaguje wręcz agresywnie. Jestem załamany bardzo chciałbym wszystko naprawić. Kompletnie nie wiem co mam robić? Nikt nie chce, bądź nie potrafi mi pomóc. Boję się że przebywanie mojej żony u teściów może tylko pogorszyć sytuację. Wyjeżdżając do nich i nawet w pierwszych dniach pobytu była całkiem inna, potrafiła wydusić z siebie przez telefon że chce żeby było dla nas dobrze tylko potrzebuje czasu aby uwierzyc ze za moimi slowami ida takze czyny. Obecnie nie jest w stanie tego powtorzyc. Swieta spedzilismy osobno. Pijechalem do jej rodziny chcac ich wszystkich przeprosic i prosic o wybaczenie niestety nie chcieli mnie widziec. Nie wiem co mam robic. Czy rzeczywiscie zona potrzebuje tak duzo czasu? Dzis myslalem nawet o tym zeby pojechac na spotkanie z tesciowa i ja prosic o pomoc (jakby nie bylo przy ich relacjach rodzinnych ma na pewno wielki wplyw na corke). Prosze nie linczujcie mnie. Prosze Was o pomoc bo nikt nie jest w stanie pomoc nam wyjsc z koziego rogu w ktory zabrnelismy. Co do propozycji terapii zona sugerowala takie rozwiazanie 2 tygodnie temu w pierwszych dniach po rozstaniu obecnie reaguje na moja prosbe oczywiscie agresja. Wiec ewentualna terapie bede chcial rozpoczac sam bo bardzo zalezy mi na tym aby sie zmienic i aby nasza rodzina przetrwala. Anonymous - 2011-12-28, 22:52 Witaj na forum rozejrzyj się tu , na początek polecam film " Ognioodporny" http://www.youtube.com/wa...feature=related Nic nie piszesz jakie miejsce w Waszym życiu zajmuje Bóg ? W naszej wspólnocie proponujemy rozwój duchowy i intelektualny pracujemy programem " 12-kroków- ku pełni życia " Zapraszam do naszych Ognisk Sycharowskich , na górze strony masz wypisane miasta w których takowe są. Zapraszam na skypa ,spotykamy się codziennie wieczorem , można też pogadać indywidualnie na skypie mam taki nick jak tu :Mirakulum Pogody Ducha Anonymous - 2011-12-29, 00:51
Witaj na forum. Z tego co piszesz wystraszyłeś swoja połowicę i nie dziwię się w cale,że nie reaguje na to co robisz, bo zamiast ją utwierdzić w chęci zmiany zwyczajnie straszysz, choć nieświadomie. Rodzice są jak mury obronne w twierdzy i nie sforsujesz dopóki nie wykażesz inicjatywy.To najbardziej wymowna forma przeprosin i skruchy-praca nad sobą. Proponuję sprawdzić takie mozliwości naprawy małżeństwa: -odnów i umocnij swoja relację z Bogiem-sakramenty, rekolekcje, słuchaj audycji o małżeństwie ( są na forum )- to pomaga opanować i wyciszyć emocje. Spokojny mężczyzna budzi zaufanie, rozemocjonowany może obudzic obawy. -zapisz się do psychologa i na terapię dla osób mających kłopoty z agresją-zacznij uczciwie uczęszczać na zajęcia- dasz dowód determinacji i chęci poprawy -obejżyj film "Ognioodporny " jaki Ci poleciła Miraculum- dużo Ci powie o sposobie podejścia do żony. - nie dzwoń i nie nagabuj żony- wyślij np. kwiaty , ale dopiero, gdy będziesz już uczestnikiem grupy terapeutycznej, możesz jej o tym napisać w bileciku. -pracuj i dbaj o siebie i dom ( utrzymuj czystość i porządek ) jakby żona była w domu, gdy zechce Cię odwiedzić zobaczy,że czekasz w jak mąż nie kawaler. -porozmawiaj z psychologiem jak postępować z osobą niedojrzałą emocjonalnie, która nie odcięła pępowiny. Nie postępuj jak domorosły psycholog, bo może tylko pogarszałeś sytuację przez swój sposób myślenia o tym jak w twoim odczuciu powinna funkcjonować zdrowa rodzina. Nie zapominaj,że Ty i żona wychowaliście się w innych środowiskach i macie inne wzorce zachowań, małżeństwo winno wypracować kompromis postepowania, a nie narzucać spojrzenie jednej ze stron. Trauma w rodzinie żony mogła upośledzić normalne funkcjonowanie jej rodziny, ale nie musiała, byc może to tylko Ty tak odbierasz tę zwiększoną troskę. Dobrzeby poznać osąd o tym jakiegoś neutralnego fachowca, bo z punktu widzenia żony ta historia z pewnością brzmi inaczej. -poszukaj poradni rodzinnej , sprawdź mozliwość terapii -pogadaj z wieloletnim małżonkiem, który wydaje i się szczęśliwym mężem. Dowiedz się jaka jest różnica w myśleniu kobiet i mężczyzn, a jak nie to wysłuchaj audycji z naszego forum o tych różnicach. Często zapędzamy się w kozi róg oczekując od kobiet męskich reakcji lub od mężczyzn damskiego rozumienia spraw. Na rozmowę z teściową musisz mieć konkrety, matka żony Cię wysłucha tylko gdy będzie widziała w tym dobro córki, nie fantazje. Rozmawiając z nią pamiętaj,że to przede wszystkim kobieta i matka, nie wróg i nie facet. 
To tak w skrócie to co mi się nasunęło . 
Anonymous - 2011-12-29, 03:24 Nic dodać, nic ująć do słów Kingi. Ode mnie lekkie zwrócenie Twojej uwagi na to zdanie:
Żona, syn, dom, samochód. To Twój stan posiadania? Wybacz - zabrzmiało, jakbyś wymieniał inwentarz. Elementy na równi ze sobą. Bo jeśli traci się rodzinę - cóż z tego, że traci się też auto? Jakie to ma znaczenie? Pierwszy zwrot do Ciebie - gdzie może zazgrzytać. Być może (to tylko moje przypuszczenia) żona poza tym, co zrobiłeś, podsumowała sobie to, jak się czuła w małżeństwie - jak element Twojego wyposażenia. Nie partnerka, nie kobieta. No i terapia. A czemu to żona musi iść na terapię? Przecież to Ty ją uderzyłeś. Mnie też raz mąż uderzył. Jedyne, co czułam w tamtym momencie - to nawet nie strach, ale... wstyd, że zobaczyłam mojego męża w tak poniżającej dla niego sytuacji (bo kimże jest facet, który uderza kobietę (osobę słabszą fizycznie, czy kogokolwiek zresztą). Wstyd czułam za niego. Brak szacunku (a jak pożądać, podziwiać, chcieć być razem, jeśli się nie szanuje). Rozczarowanie ogromne, taki zwykły ludzki zawód drugim człowiekiem, przyjacielem, kimś bliskim. I utrata czegoś, co dla każdej kobiety jest najważniejsze - utrata poczucia bezpieczeństwa. Bo jak może czuć się bezpieczna kobieta, kiedy ktoś, kto w zamyśle powinien ją chronić i dbać o jej bezpieczeństwo, sam ją krzywdzi? Mąż w tamtej chwili stał się jakby obcym człowiekiem. Wszystkie jego miłe określenia mojej osoby - kruszynki, słoneczka, kochania stały się kłamstwem. Jego miłość do dziecka stała się kłamstwem. I tak dalej. Gonitwa myśli. To czuje Twoja żona. Dodatkowo wspierana zapewne przez rodziców. Wstyd jej przed rodzicami też zapewne, że była w takiej sytuacji. Wiadomo, że chciałoby się pokazać małżonka z jak najlepszej strony, a tu taka porażka. No i świadomość, że to nieodwracalne. Można powiedzieć, że w kłótni i gniewie powiedziało się kilka słów za dużo i wcale tak naprawdę nie myślało. Ale co zrobić z uderzeniem? Ręka przez pomyłkę się sama zamachnęła? Daj żonie czas i ciszę. Wierz mi, ona teraz tego bardzo potrzebuje. Plus wiedzę na temat tego, że się starasz. Zacznij od terapii dla przemocowców. Bo jakoś o tym nie mówisz, jakbyś bagatelizował sprawę - ale masz z tym problem. Dojrzały, zrównoważony człowiek nie rozwiązuje swoich problemów agresją, przemocą. I błagam - nie tłumacz się, że to był tylko raz, nie bagatelizuj tego, że Cię poniosło. Nie chodzi o to, byś teraz do końca życia chodził w worze pokutnym, ale NIE BAGATELIZUJ i nie wybielaj tego czynu, to może zrobić tylko Twoja żona, sama. Masz więc swoje pole do zaorania - bierz się za robotę i czekaj na żonę. Na wspólną terapię przyjdzie czas. Z Bogiem.... Anonymous - 2011-12-29, 18:47 Witaj Wybaczenie u kazdej osoby to zapewne sprawa indiwidualna.... potrzeba Tobie dużo sił i wytrwałości aby doczekać tej pięknej chwili , której to uzyskasz wybaczenie od swojej Żony... ja czekam już 2 lata i nic i wczesniej myślałem że wina stoi bardziej po stronie mojej Żony jednak, gdy zaczełem pisać na tym wspaniałym forum to zrozumiałem iż to ja jestem tutaj jak najbardziej winny.... zrozumiałem iż muszę sobię postawić twardo zasady i się ich mocno 3 mać... nawet jak opadam juz z sił....a gdy cierpie to mówie sobie najwidoczniej na to zasłużyłem.... mnie za moje grzeczy powinno spotkać coś wiecej niz brak przebaczenia..... nie umiałem zajać się córeczką, kłamałem, leniłem się... po prostu się poddałem dlatego mam jak ma... ale dość o sobie.... jedno jest pewne proszę już nigdy nie uderz swojej Żony, pokonaj swoje agresywne zachowania.... kobieta wytrzymała ból przy porodzie, który meżczyzna by nie przeżył... moja Żona prawie umarła po porodzie( transfuzja krwi uratowała moja Królową) a córeczka była owinieta pępowiną i nie oddychała... a ja upadłem i nie robiłem nic... wiec proszę nie popełniaj moich błedów.... wybaczenie nie jest sprawą łatwą... zaufaj Bogu a w nim odnajdziesz siłe.... podziękuj za to co masz.... cierpliwi wszak zawsze otrzymują nagrodę....i pamiętaj każdego dnia będziesz musiał walczyć z swoimi słabościami, lecz pamietaj by się nie poddać a masz dla kogo walczyć.... najgorzej będzie jak bedziesz miał kryzys, bo nie otrzymasz wybaczenia tak szybko jak chcesz... ale pamietaj teraz to twoja Żona decyduje , kiędy Tobie wybaczy....czasami trzeba pozbyć się z siebie swojego egozimu i patrzec tylko na druga osobe... 3 maj się i nie poddawaj i poczytaj dalsze posty ludzi, którzy potrafią uleczyć tego co jest nie uleczalne , wszak nie kazdą rana da się zabliżnic... Anonymous - 2011-12-29, 19:27 Otóż ma znaczenie czy straci się samochód czy nie, podobnie rzecz ma się ze stratą pracy. Skoro ktoś tak twierdzi, to jednak argumenty pisane go nie przekonają - ale być może kiedyś samo życie tak. Żyjemy w realnym świecie, gdzie jak na razie manna z nieba nie spada. Czasem warto o tym pamiętać zamiast z marszu posądzać autora wątku o zbytnie przywiązanie do materialnych rzeczy. Warto też mieć na uwadze, że to mężczyzna, który zabiegał o finansowe i nie tylko uniezależnienie swojej rodziny od teściów. Sądzę, że jest godny podziwu, bo mógł żyć nie wysilając się zbytnio w - jak sam napisał - dobrobycie, ale wybrał trudniejszą i godniejszą drogę. Skoro już uderzył żonę to oczywiście należy ją przeprosić. Jednak w żadnym wypadku nie należy się przed nią płaszczyć. Nie chce przyjąć przeprosin - to trudno. Może kiedyś doceni ten gest, a na razie należy jej pozwolić pożyć z nieprzebaczeniem. Nie od niego to zależy. Nie na tym polega małżeństwo, by szantażem (jak się będziesz bardziej starał to może kiedyś Ci przebaczę...) próbować coś osiągnąć. Z terapią dla przemocowców to chyba przesada? Ci którzy jeszcze nie czytali, a nie doświadczyli na żywo sytuacji przemocy bądź nie byli jej świadkami, polecam Dobsona - pisze on tam wyraźnie, że w większości ci "źli"męźczyźni, którym zdarzyło się nieszczęście uderzyć żonę, byli prowokowani przez żony, czy nierzadko też bici. To nikogo nie usprawiedliwia, ale pozwala inaczje spojrzeć. Anonymous - 2011-12-29, 19:33 Zen a co według Ciebie jest płaszczeniem się przed Żona? a co do prokowakacji to skaść ją znam eh.... niektórzy nawet nazywają facetów pantoflarzami bo słuchają swojej Żony...a przecież słuchac się na wzajem to podstawa Anonymous - 2011-12-29, 20:24 Pod pojęciem "płaszczenia się" rozumiem pozbawianie się godności, by tylko zdobyć przebaczenie, w tym przypadku żony. A trzeba mieć szacunek do siebie, bo jak niby ktoś inny ma nas szanować? Jeśli ona nie chce przebaczyć to nie przebaczy. I żadne słowa ani czyny tego nie spowodują. W przebaczaniu jest coś z szlachetności. Jeśli ktoś nie przebacza, to należałoby się domyślać, że uważa się za idealnego, kim oczywiście nie jest. Natomiast ten kto "płaszczy się" ma przeważnie dobre intencje (chyba, że nieszczere, wtedy to próba manipulacji). To przeważnie dobry człowiek, który jednak za mało kocha siebie a za bardzo (niewłaściwie) tą drugą osobę. Zrozumiał swój błąd i szczerze chce pojednania. Niestety często jest też naiwny - przynajmniej ten pierwszy raz i daje się osobie od której oczekuje przebaczenia zmanipulować i wpędzić w poczucie winy - niewspółmierne do czynu, który nieszczęśliwie popełnił . Osoba ta, jeśli w ogóle dopuszcza przebaczenie, to najpierw chce go "przeczołgać" - najpierw przed sobą. A zapewne potem - bo jak pisze autor wątku, najpewniej mamy do czynienia z nieodciętą pępowiną u jego żony - także przed jej rodzicami. I tu trzeba się zastanowić czy chce się takiego przebaczenia. Bo nawet jeśli do tego dojdzie, to jak potem z tą osobą żyć, kiedy ma się świadomość, że postąpiła z nami niegodnie wykorzystując naszą słabość czy niedojrzałą do niej miłość? Odnośnie męża, który jest tzw. "pantoflarzem". Z najbliższej rodziny znam takie małżeństwo i faktycznie jest bardzo szczęśliwe. Jednak żona "pantoflarza" jest pewną swojej wartości (żadne tam współżycie przed ślubem itp.), szanującą siebie i dbającą o męża i dzieci kobietą. Mąż "pantoflarz" świata poza nią nie widzi - bo niejako ona swoim szlachetnym, pełnym miłości postępowaniem wobec niego i dzieci nie daje mu innego wyjścia. Ja chciałbym być takim "pantoflarzem". Anonymous - 2011-12-29, 20:50 przyjdzie czas gdy wogóle nawet nie uzyska się przebaczenia i co wtedy? czy warto kcohać za dwóch? Anonymous - 2011-12-29, 21:15 Witam. Co do samochodu to nie jest on dla mnie zadna wartoscia, moj przekaz byl calkiem inny chodzilo mi bardziej o okreslenie "od milionera do zera", chociaz pewnie i za to zaraz zbiore baty... nie jest to dla mnie teraz istotne, sprawy materialne nigdy nie byly wazniejsze od rodziny a Zona nigdy nie miala prawa czuc sie przedmiotowo... Dzisiaj rano wsiadlem w pociag i pojechalem spotkac sie z mama mojej Zony. Niedawno wrocilem z tej rozmowy choc trwala moze tylko z 10 minut. Chcialem to zrobic bo wiem jak dla mojej Zony wazna jest jej rodzina. Nie chce zabierac Zonie rodzicow, a tesciom corki, wiem ze kocha ich najmocniej na swiecie i bez tego nigdy nie bedzie szczesliwa. Pojednanie z rodzina Zony jest dla mnie bardzo wazne i niezbedne dla szczescia nas wszystkich. Powiedzialem to mamie. Przeprosilem ja takze za wszystkie krzywdy ktore wyrzadzilem im oraz ich corce. Powiedzialem ze chce uratowac nasze malzenstwo i poprosilem o to zeby nam pomogli. Co na to mama? Powiedziala mi, ze moje zachowanie przekroczylo wszelkie normy i granice i zapomiec tego sie chyba nie da. Zona sie waha, mota, zastanawia sie jaka decyzje podjac. Powiedziala, ze po slubie przyjeli mnie do rodziny, chcieli dla nas dobrze a ja zle odczytywalem ich intencje, zaznaczyla ze oni rowniez popelnili kilka bledow. Pomoc w zaden sposob niestety nam nie moze, bo to jest Zycie zony i to Zona bedzie musiala zyc dalej z konsekwencjami tych decyzji, a ona nie chce aby corka miala do niej kiedykolwiek w przyszlosci o to pretensje. Dodala ze przekaze zonie o mojej wizycie, poklepala mnie po ramieniu i odeszla. Nie wiem co myslec o tej rozmowie, z jednej strony poprawny zdrowy dystans (tak jak powiedzmy powinno byc od poczatku malzenstwa) a z drugiej strony slowa "nie moge sie wtracac" od osoby ktora przeciez przez caly nasz zwiazek ukladala nam zycie. Ciesze sie ze sie spotkalismy i ze moglem przeprosic, aczkolwiek z drugiej strony chyba oczekiwalem czegos wiecej... Pocieszajacy jest tez fakt, ze decyzje jeszcze nie zapadly, a z drugiej strony martwi mnie fakt ze ciezarek decyzji wisi chyba tylko nad jedna szala, kazdy widzi we mnie tylko psychopate. Co do doradcow to podobno kuzyn (a nie rodzice) przekonal zone abysmy sie od siebie odcieli. Wczoraj prosilem tez o pomoc nasza swiadkowa ze slubu - w pierwszej chwili sie zgodzila, ale gdy juz bylem w drodze odwolala. Odnosnie terapii. Wiem, ze jest mi potrzebna. Chce umiec radzic sobie z emocjami i wyeliminowac agresje. Chce sie zmienic. Chce byc dobrym czlowiekiem - dobrym ojcem i mezem. Podjalem juz decyzje i zapisalem sie na terapie - rozpoczynam juz w przyszlym tygodniu. Tak bardzo chcialbym moc porozmawiac z moja Zona... Tylko tyle... Jakies rady? Anonymous - 2011-12-29, 21:23 aby nie ponieśc konsekwencji ludzie mówią to nie moja sprawa.... po to by nie narobić sobie wrogów.... taką opinię słysząłem i to smutne i osoby trzecie wpłyneły na decyzje swojej Żony ale walcz a to że zapisałeś się na terapie to już pierwszy krok ku zwycieństwu... Anonymous - 2011-12-29, 21:38 Myślę, że skoro się kogoś poprosiło o przebaczenie, tzn. ten ktoś wie, że chcemy aby nam przebaczył, że nam na nim zależy i chcemy uzdrowienia naszej relacji to nie należy nalegać. I dać mu spokój. Może na razie nie dojrzał do tego, a może nigdy nie dojrzeje. Wiem z własnego doświadczenia, że na początku chciałoby się, aby ta upragniona chwila nadeszła już, jak najszybciej. I wtedy łatwo o emocjonalne działanie, którego potem przeważnie się żałuje. Anonymous - 2011-12-29, 23:33
Zwróć uwagę: "nie miała prawa czuć się (jakoś tam)" Ależ miała prawo czuć się tak, jak czuła. Co nie oznacza oczywiście, że jej odczucia były adekwatne do sytuacji, prawidłowe, uzasadnione itd. Ale mogła czuć wszystko (bo tak, a nie inaczej była wychowana, bo miała takie, a nie inne oczekiwania, bo źle Cię zrozumiała w danej chwili itd - powodów może być mnóstwo. Wyznaczanie granic drugiej osobie, co ma prawo czuć lub nie, to też rodzaj przemocy. Stawiasz się w pozycji osoby, która "wie lepiej", co jest dla niej najważniejsze, najlepsze i prawidłowe. Jeśli jest uzależniona od rodziców i oni również jej wyznaczali całe życie takie granice (masz co jeść, masz w co się ubrać, teraz wypełniaj swoje zadanie bycia dobrą córką), to z jednego rodzaju zniewolenia weszła w drugi. To tylko zwrócenie uwagi na pewien problem, jaki występuje u wielu osób, nie tylko mężczyzn. Przypisujemy innym ludziom, naszym małżonkom NASZE odczucia, nasze rozumienie pewnych spraw, zapominając, że ci nasi najbliżsi wychowali się w innych domach, patrzyli na inne wzorce itd. Są innymi ludźmi i właśnie mają PRAWO do odczuwania spraw tak, jak czują. Nawet jeśli my się z tym nie zgadzamy. Rozumiesz? To żaden zarzut, to tylko zwrócenie uwagi. Piszesz, że nie powinna czuć się przedmiotowo. A jednak wymieniłeś sprawy doczesne na równi z ludźmi, wspominając o ich utracie. Może to tylko zapis, literki, a może Twoje spojrzenie na życie, gdzie małżeństwo jest elementem do wypełnienia, podobnie jak osiągnięcie statusu materialnego - a to są dwie kompletnie różne sprawy. Nieprawdopodobnie wiele rodzin rozpadło się, kiedy mąż/żona w pogoni za osiągnięciem statusu materialnego zapominało o potrzebach duchowych swoich bliskich i traktowało rodzinę, jako element życia, taki sam, jak praca, dom, samochód. W rezultacie często "przegapiało się" osamotnienie tej drugiej osoby, jej ból osoby opuszczonej dla spraw materialnych (choćby i sama do tego zachęcała). Nawet tu na forum mieliśmy całą masę takich smutnych przypadków... Przychodził dzień, kiedy był dom, były pieniądze, było wszystko - tylko nie było rodziny, dla dobra której rzekomo się to wszystko zdobywało. I potem frustracja: ja wypruwam flaki, a tobie ciągle coś nie pasuje. Właściwa hierarchia to podstawa. I jeśli nawet jedna strona o tym nie wie, to warto popracować, by samemu tej hierarchii przestrzegać. Byłoby mi przykro, gdyby mój mąż gdzieś tam wymieniał, co osiągnął w życiu - w taki właśnie sposób: mam żonę, dziecko, dom i samochód. Okropne być czymś, co jest - jak dom, samochód - "własnością" drugiego człowieka, co się miało, zdobyło, straciło... Rieldz, co mogę Ci poradzić, to jedno - nie schodzić z obranej drogi, bo wybrałeś ją słuszną. Może pod wpływem groźby utraty rodziny, a może podświadomie chcesz odbudować swoją męskość, która została nadszarpnięta w momencie tego incydentu. Wytrwałość, cierpliwość, pewność siebie, pokora (przyznanie się do błędu) to wybitnie męskie cechy. Pielęgnuj je, bo to jedyna droga do osiągnięcia porozumienia z żoną i odbudowania zaufania. Minęły dwa tygodnie, to mało czasu. Myślę, że nie jest tak źle, nawet oceniając pobieżnie Twoją rozmowę z teściową. Postaraj się ją zrozumieć - tak po ludzku, w tej konkretnej sytuacji. Jesteś ojcem - przeszedłbyś nad tym do porządku dziennego, gdyby ktoś użył przemocy na Twoim dziecku? Nieważne, że jest dorosłe. A co do wtrącania się, pewnie w jej mniemaniu ich wcześniejsze zachowania, postępowania wobec córki, nie były wtrącaniem się. To dość powszechny problem - rodzice małżonków bardzo często nie widzą, jak mocno ingerują w małżeństwo ich dzieci, a zbyt bliskie i częste kontakty, niestety bardzo często też kończą się rozbiciem rodziny. Są dwa problemy więc, z którymi musisz się uporać. Przekonanie żony o prawdziwości swoich intencji, o miłości. I ułożenie prawidłowych relacji z teściami. Jedno jest pewne, to drugie będzie teraz o wiele trudniejsze. Może być tak, że nawet jeśli żona "zapomni", to w odpowiedniej chwili teściowa lub teść jej to przypomną. Tutaj dużo zależy od Twojego dalszego postępowania. Na Spowiedzi Świętej same przeprosiny nie wystarczają. Nie wystarcza też obietnica, że nigdy się danego grzechu nie powtórzy. Ważna jest pokuta i....zadośćuczynienie. Wynagrodzenie krzywdy. Myślę, że Bóg to świetnie przemyślał i pokazał drogę do wybaczenia ludzi, których skrzywdziliśmy. Małżeństwo nie polega na tym, by "nie krzywdzić". To nie wystarczy. Myślę, że dobrze by było, gdybyś przeczytał Pulikowskiego 'Warto pokochać teściową". Tak dla siebie. Jeśli trudno będzie "zmienić" postawę teściów, warto poznać motywy ich postępowania, by móc potem ułożyć z nimi zdrowsze relacje. Olbrzymi plus dla Ciebie, ta decyzja o terapii. Mój mąż też bardzo szybko na nią się zapisał, do dzisiaj profilaktycznie chodzi na spotkania ze swoją panią psycholog, raz na dwa miesiące. Dla pokrzepienia powiem Ci, że jest możliwe, aby żona na nowo poczuła się bezpiecznie w Twoich ramionach. Bo ja się czuję bezpiecznie w obecności mojego męża. Spokojnie, pewnie. Czuję się kochana, szanowana. Ale w 95% była to tylko i wyłącznie zasługa mojego małżonka, który NIGDY się nie usprawiedliwiał, nie wybielał, przyjął na klatę swój błąd i ciężko pracował (terapią i mozolnym budowaniem mojego zaufania na nowo). Pomógł mi w tym procesie wybaczenia, bez jego pracy, nie wiem, co by było. I wcale się nie płaszczył - nie trzeba tu płaszczenia się. Szanuję mojego męża, imponuje mi w wielu sprawach i podziwiam go. Odbudował to wszystko. Może tylko dodam, jak zachowywał się mój mąż po całym incydencie. Pierwsze tygodnie chodził jak cień, unikając mnie (przeprosił tego samego dnia i na drugi dzień). Było mu wstyd, wiem to, ale i ja nie chciałam o tym rozmawiać. Tu się wpasowaliśmy w swoje potrzeby. Byliśmy trochę jak obcy sobie ludzie, ten okres wspominam najgorzej. Ale myślę, że nie można było inaczej. Dalej powoli wracało wszystko do normalnego życia - rozmowy o sprawach codziennych, wspólne spędzanie czasu. Widziałam, jak mąż wciąż czyta coś na temat przemocy, agresji, sposobów radzenia sobie z emocjami (do dzisiaj czyta różne pozycje na temat relacji międzyludzkich). Zaangażował się bardziej w życie domu - porobił wszystkie zaległe sprawy domowe, jakieś naprawy i rzeczy, o które go wcześniej wiele tygodni prosiłam. Wyremontował pokój synka, spędzał z nim więcej czasu, co sobotę szli razem na spacer na takie łąki za naszym osiedlem, skąd wracali obaj z bukiecikiem własnoręcznie zebranych roślin. Sam z własnej woli robił mi herbatę i stawiał na biurku, kiedy pracowałam (do dzisiaj to robi). Częściej całował mnie w czoło, w głowę, bardzo często całował w dłoń - nigdy wcześniej gest ucałowania dłoni nie miał dla mnie takiej siły, jak wtedy. Kiedy na filmie oglądanym wspólnie była pokazana przemoc w rodzinie - przytulał mnie mocno. Szczególnie silnie przeżył pewną scenę z "Placu Zbawiciela". Myślę, że zobaczył siebie w tej scenie i było mu bardzo źle z tym. Za dużo nie rozmawialiśmy o tym. Nie roztrząsaliśmy tego. Raz jedyny mu to wypomniałam, w sprzeczce na temat wycieczki szkolnej syna, mąż podniósł głos, powiedziałam mu wtedy, że skoro krzyczy, to może niech mi przywali, to lepiej zrozumiem jego argumenty. Ale przeprosiłam go za te słowa, to było beznadziejne z mojej strony. Nigdy już do tego nie wracaliśmy, nigdy. Czy jego zachowanie było podpowiedzią jego pani psycholog? Czy były podyktowane sercem? Nie wnikam. Wiem, że było (i jest szczere) i dlatego nie miałam problemu z wybaczeniem. W tej chwili wydaje mi się, że ta cała sprawa tylko mi się śniła. Pamiętam ją, ale nie mam już żalu do męża.
Nawet trudno to skomentować.... Straszne. Ma docenić gest przeprosin... bo to łaska. Wszak mógł bić i nic sobie z tego nie robić. Niech się żonka cieszy, że żałuje. Mąż, który "pozwala swojej żonie pożyć" z czymś tam... Naprawdę straszne. Błogosławię Bogu, że dał mi mądrego męża.
Anonymous - 2011-12-30, 07:33 Miło przeczytac iż cudą się zdarzają co może być przykładem i wielką motywacją dla tych, którzy walczą aby kryzys w swoim małżeństwie pokonać...oby wszystkim została dana taka możliwość..... |
