Anonymous - 2011-05-06, 01:09 Geniusz kobiety cz.II Bóg stworzył najpierw mężczyznę dlatego, że odsłaniał swoją niezwykłość stopniowo. Bycie kobietą kojarzy się często z niższym statusem społecznym, z zależnością od mężczyzn, z bólem i trudem rodzenia dzieci. Tak widziana kobiecość traktowana jest raczej jak ciężar, niż jak powód do dumy. Tymczasem wychowanie dzieci czy troska o ludzkie oblicze ziemi wymaga większego geniuszu, niż skonstruowanie komputera czy zbudowanie wieżowca... Kobieca religijność Bóg wyraża swoją obecność na ziemi poprzez macierzyńską troskę kobiety o człowieka. Kobiety inaczej niż mężczyźni przeżywają swoją religijność. Wiara to więź z Bogiem, który jest osobową Miłością, a kontakt z Kimś, kto nas kocha, ma szczególne znaczenie właśnie dla kobiet. Z tego właśnie powodu one więcej się modlą, chętniej uczestniczą w Eucharystii, odważniej dają świadectwo wiary, bardziej troszczą się o wychowanie religijne dzieci i młodzieży oraz o więź z Bogiem wszystkich członków rodziny. Są kapłankami Kościoła domowego. Przyprowadzają do Boga tych, których kochają. Jednak kobiety łatwiej niż mężczyźni ulegają egzaltacji i dewocji. Właśnie dlatego potrzebują pogłębionej formacji po to, by ich religijność nie stawała się ucieczką od życia, ani zastępowaniem życia magicznymi praktykami, lecz sztuką życia tu i teraz mocą Bożej miłości i prawdy. Bóg nie jest ani mężczyzną, ani kobietą. Mieć określoną płeć to być kimś niepełnym i potrzebującym wsparcia osób drugiej płci. Bóg jest pełnią - pełnią miłości. To jedyne, co wiemy o Nim z pewnością, co nie jest przenośnią czy symbolem. Gdyby istniał na sposób jednej z płci, nie mógłby być Bogiem. Prawdą jest natomiast to, że mówiąc człowiekowi o swojej tajemnicy i o swojej miłości, Bóg posługuje się językiem ludzkim. Odwołuje się wtedy zarówno do porównania swojej miłości z miłością mężczyzny (dobry ojciec, pasterz) jak i z miłością kobiecą, zwłaszcza macierzyńską: Jak kogo pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę (Iz 66, 13). Używając zatem ludzkiego języka mówimy, że Bóg jest miłością macierzyńską i ojcowską. Objawiając siebie, porównuje On swoją miłość do miłości mężczyzny (dobry ojciec, pasterz, król, przyjaciel) i do miłości kobiety, zwłaszcza tej macierzyńskiej. Bóg-Miłość zapewnia, że kocha nas jeszcze bardziej niż dobra mama kocha własne dziecko: Czy może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie (Iz 49, 15). Kobieta jest specjalistką od człowieka i od miłości. Stąd wypływa jej wyjątkowa rola w Kościele, który istnieje po to, by przyprowadzać ludzi do Boga-Miłości i do siebie nawzajem. Ewa wypełnia sobą samotność Adama, a Maryja staje obok Jezusa, słuchając i rozważając Jego słowa. Dzięki temu wskazuje wierzącym receptę na życie: Zróbcie wszystko, cokolwiek On wam powie (J 2, 5). Zlecając Matce troskę o swego ucznia, Jezus zawierza kobietom wszystkich mężczyzn. One dają świadectwo wiary, katechizują, wychowują przyszłych księży. Jeśli kapłani i inni mężczyźni nie doceniają obecności kobiety w Kościele, to najbardziej tracą na tym oni sami. Z troską o najbliższych Geniusz kobiecy wyraża się najbardziej poprzez troskę o męża i dzieci. Właśnie dlatego zdumiewają nas kobiety, które cieszą się swoją kobiecością, a mimo to rezygnują z założenia rodziny. Wstępując do klasztoru, stają się oblubienicami Jezusa czystego, ubogiego i posłusznego. Fascynują Nim siebie i innych. Modlą się, podejmują dzieła miłosierdzia, pracę na misjach. Zachowują fizyczne dziewictwo, aby być duchowo płodnymi matkami. Gdy siostra zakonna traci swą kobiecą wrażliwość i ciepło, to staje się imitacją kapłana. Gdy zaniedbuje więź z Chrystusem, jest źródłem niepokoju dla siebie i innych. Jakość powołań zakonnych świadczy o jakości wychowania w rodzinie i społeczeństwie. Gdy kobiety dotyka kryzys, wtedy trudno nie tylko o siostry zakonne, ale też o dojrzałe żony i matki. Siostra zakonna to tajemnica spotkania Bożej i kobiecej miłości. Kobiecość nie uznaje przeciętności, gdyż świat osób stawia wyższe wymagania niż świat rzeczy. Mimo wewnętrznych trudności i zewnętrznych zagrożeń, wiele kobiet dorasta do swego geniuszu. Nie ulegają one sloganom, że kobieta jest "warta" nowych kosmetyków czy ubrań. Wiedzą, że kobiety są warte czegoś znacznie więcej: szacunku, wdzięczności, podziwu dla ich uroku, ich sposobu bycia matką, żoną, siostrą, córką, współpracowniczką, dla ich niezastąpionego wkładu w życie rodziny i społeczeństwa. Gdy otrzymują miłość i wsparcie, wtedy dosłownie rozkwitają w swojej kobiecości, jak kwiaty w słońcu. Postępują jak duchowe księżniczki i wymagają od mężczyzn, by tak je właśnie traktowali. To sprawia, iż czują się szczęśliwe i spełnione. Biblia przypomina o tym, że Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę. Oboje mają jednakową godność i powołani są do świętości. Oboje też są sobie wzajemnie potrzebni, gdyż mają sobie tylko właściwe uzdolnienia i niepowtarzalne powołanie. Bez kobiety mężczyzna pozostawałby w świecie rzeczy i zwierząt. Byłby osamotniony. Bóg obdarza mężczyznę obecnością kobiety, gdyż ona jest zdolna, by wprowadzić go w świat dialogu, w świat osób, w świat więzi z ludźmi i z Bogiem. Spotkanie z kobietą jest tak ważne i konieczne, że mężczyzna opuści nawet swoich rodziców, aby złączyć się z kobietą poprzez nierozerwalną miłość małżeńską Dopiero poprzez spotkanie z kobietą mężczyzna może w pełni odkryć i zrealizować samego siebie, stając się mężem i ojcem, ucząc się miłości i odpowiedzialności. To właśnie z tego względu, że kobieta wprowadza mężczyznę w świat więzi i miłości, najpierw ona zostaje w raju zaatakowana przez szatana. Macierzyństwo powołaniem kobiety Kobieta jest zawsze matką i wychowawczynią na wzór Maryi lub Ewy. Najbardziej wyróżniającą cechą kobiety jest to, że tylko ona może być matką. Tylko ona może dzielić się ze swoim dzieckiem swoim ciałem i swoją krwią. Macierzyństwo to zdolność nieosiągalna dla mężczyzn i niezwykły przejaw miłości. Miłość macierzyńska jest fundamentem cywilizacji życia. Kobieta-matka przez dziewięć miesięcy staje się mieszkaniem dla dziecka. Później ofiaruje swoją obecność i miłość, by dziecko mogło żyć i rozwijać się. Dojrzałe macierzyństwo fizyczne jest połączone z macierzyństwem duchowym i z geniuszem wychowawczym. Może istnieć macierzyństwo duchowe bez fizycznego, ale odwrotna sytuacja oznacza dramatyczną krzywdę i cierpienie dla dziecka. Każda kobieta jest matką i wychowawczynią. Może być drugą Ewą, która karmi siebie i innych toksycznymi iluzjami, budując cywilizację śmierci, albo drugą Maryją, która karmi siebie i innych Bożą miłością i prawdą, budując cywilizację życia. Macierzyństwo duchowe oznacza podtrzymywanie życia w innych ludziach poprzez karmienie ich kobiecą obecnością, miłością i codzienną troską. W tym sensie każda kobieta jest powołana do macierzyństwa. W tym sensie każda siostra zakonna realizuje swoje powołanie do macierzyństwa, gdyż karmi innych ludzi Bożą miłością i prawdą, umacnia w nich życie Boże. Nie przypadkowo najbardziej obecnie znaną kobietą, którą nazywamy matką, jest siostra zakonna - matka Teresa z Kalkuty. Bycie matką jest najwspanialszym zamysłem Bożym wobec kobiety i najbardziej czyni ją podobną do Chrystusa, który na krzyżu uczynił dar ze swego ciała i krwi. "Moim największym odkryciem, mówi Bóg, jest moja Matka. Brakowało mi jej i dlatego ją stworzyłem. Sprawiłem, że powstała, zanim powstałem w jej łonie. Teraz jestem człowiekiem takim, jak wszyscy inni. Nie muszę nikomu niczego zazdrościć, bo sam też mam Matkę. Brakowało mi jej. Moja Matka nosi imię Maryja, mówi Bóg. Jej dusza jest czysta i pełna wdzięku. Jej ciało jest dziewicze i przeniknięte takim światłem, że nigdy nie mogłem oderwać od niej oczu, przestać jej słuchać i podziwiać. Moja Matka jest tak piękna, że wszystkie piękności nieba nie były mi bliższe od niej. Wiem, mówi Bóg, co znaczy przebywać w objęciach aniołów: a jednak, wierzcie mi, brakowało mi matczynych ramion!" (Michel Quoist). Miłość macierzyńska kobiety to przejaw jej podstawowego geniuszu, dzięki któremu potrafi ona rozumieć i wspierać nie tylko swoje fizyczne czy duchowe dzieci, lecz również wszystkich ludzi, których spotyka na swojej drodze. W obliczu biblijnych prawd o kobiecie i o jej powołaniu możemy stwierdzić, że główna różnica między kobietą a mężczyzną polega właśnie na tym, że kobiety z natury bardziej są predysponowane do funkcjonowania w świecie osób, a mężczyznom z natury łatwiej funkcjonować w świecie przedmiotów. Adam zajmował się nazywaniem zwierząt i podporządkowaniem sobie tej ziemi. Dopiero spotkanie z Ewą wprowadziło go w świat osób. Wszystkie inne różnice między kobietą a mężczyzną są konsekwencją tej właśnie podstawowej różnicy. Odmienny rozwój i zachowanie Powyższa różnica nie jest jedynie wynikiem socjalizacji, czyli odmiennych sposobów wychowywania dziewcząt i chłopców. Jest ona wrodzona i pozostanie aktualna we wszystkich czasach oraz kulturach. Odmienny rozwój i zachowanie dziewcząt i chłopców polega na doskonaleniu już posiadanych predyspozycji i uzdolnień, a nie na ich narzucaniu przez społeczeństwo. Cała sfera cielesna, psychiczna i duchowa kobiety nastawiona jest na kontakt z osobami i na troskę o świat osób. Ciało kobiece jest inne niż ciało mężczyzny. Nie chodzi tu jednak tylko o najłatwiejsze do odnotowania różnice fizyczne. Różnice między kobietami i mężczyznami są znacznie większe i sięgają głębiej. Ciało kobiety przystosowane jest do innego rodzaju wysiłku niż ciało mężczyzny. Kobieta nie jest wprawdzie tak silna fizycznie, jak mężczyzna, ale za to potrafi być "na dyżurze" nawet dzień i noc, np. opiekując się dzieckiem czy czuwając przy kimś chorym. Mężczyzna może dźwigać znacznie większe ciężary, ale później potrzebuje dłuższego odpoczynku, co w świecie rzeczy jest możliwe. W świecie ludzi natomiast trzeba być nieustannie na dyżurze, zwłaszcza w kontakcie z osobami z kręgu rodziny. Kobieta dysponuje nie tylko specyficzną budową ciała, lecz także specyficznym działaniem narządów zmysłów. Z reguły kobiety widzą dokładniej, barwniej i szerzej niż mężczyźni. Potrafią dzięki temu dokładniej myć, sprzątać, a także piękniej ubierać się i gustowniej dekorować wnętrza. Kobiety widzą też lepiej psychicznie, czyli bardziej w głąb. Potrafią trafniej od mężczyzn odróżnić wyraz twarzy czy spojrzenia danej osoby. W świecie przedmiotów tak subtelny wzrok nie jest konieczny. Z reguły kobiety lepiej niż mężczyźni słyszą. Chętniej i więcej śpiewają. Potrafią łatwiej niż mężczyzna usłyszeć w nocy płacz dziecka, ale też łatwiej usłyszą zmianę tonu głosu drugiej osoby. Ponadto kobiety dysponują z reguły lepszym powonieniem, dlatego są wrażliwsze na smaki i zapachy. Potrafią lepiej przyrządzać potrawy. Większe znaczenie mają dla nich kosmetyki. Zasadnicze różnice między kobietą a mężczyzną odnotowujemy w odniesieniu do dotyku. Badania na ten temat wykazują, że wrażliwość dotykowa kobiet aż tak bardzo przewyższa wrażliwość dotykową mężczyzn, że skale w tej dziedzinie w ogóle na siebie nie zachodzą Jest to zrozumiałe, gdyż troszcząc się o osoby trzeba mieć znacznie wrażliwszy dotyk niż np. konstruując jakąś budowlę. Myśleć i przeżywać emocje Kobiety i mężczyźni różnią się również psychicznie. Różnice te wynikają przede wszystkim z faktu, że półkule mózgowe u kobiet mają bogatsze połączenia neurologiczne za pomocą ciała modzelowatego. Dzięki temu istnieje lepszy przepływ informacji między lewą półkulą, która bardziej odpowiada za myślenie, a prawą półkulą, która bardziej odpowiada za emocje. W konsekwencji mężczyznom łatwiej jest oddzielić myślenie od emocji, co jest korzystne np. przy pisaniu klasówki z matematyki czy przy programowaniu jakiegoś urządzenia. Z drugiej strony mężczyznom grozi oddzielenie emocji od myślenia, zwłaszcza w sytuacji mocnych napięć emocjonalnych. Z tego właśnie względu w obliczu bolesnych emocji mężczyźni znacznie częściej niż kobiety sięgają po alkohol czy narkotyk, chociaż jest to zachowanie nielogiczne, gdyż pogarsza jeszcze bardziej ich sytuację. Podobnie, w czasie silnego zauroczenia emocjonalnego, chłopcom z reguły trudniej jest niż dziewczętom zachować zdrowy rozsądek. Tymczasem kobiety mają tendencję do tego, by w każdej sytuacji jednocześnie myśleć i przeżywać emocje. Takie funkcjonowanie psychiki jest lepiej dostosowane do świata osób, gdyż dojrzała postawa wobec ludzi wymaga tego, by rozumieć ich sposoby myślenia, a jednocześnie by wczuwać się w ich przeżycia. Z drugiej strony u kobiet łatwiej nie tylko o zmienność nastrojów, lecz także o zmienność myśli i przekonań. Kobieta, która przeżywa bolesne emocje, jest skłonna układać wtedy "czarne scenariusze", np. myśleć, że nikt jej nie kocha i że jej życie nie ma sensu. Między kobietami a mężczyznami istnieją istotne różnice w funkcjonowaniu społecznym. Kontakt z innymi osobami jest dla kobiet z reguły ważniejszy i silniej przeżywany niż przez mężczyzn. Ponadto kobiety włączają się w więzi międzyludzkie na zasadzie współzależności i przynależności, podczas gdy mężczyźni przeżywają kontakt z innymi bardziej na zasadzie niezależności i samodzielności. Jedną z konsekwencji tego faktu jest zupełnie różne znaczenie prób samobójczych. U kobiet oznaczają one z reguły wołanie o pomoc, a u mężczyzn oznaczają zwykle wołanie o śmierć. Właśnie dlatego próby samobójcze u kobiet są częstsze, ale za to mniej groźne. W Polsce kobiety cztery razy częściej niż mężczyźni podejmują takie próby, a mimo to trzy razy więcej mężczyzn niż kobiet ginie śmiercią samobójczą. Różnice w funkcjonowaniu społecznym sprawiają także i to, że kobiety więcej i chętniej mówią niż mężczyźni. Ich rozmowy, jak było wspomniane, dotyczą zwykle osób, podczas gdy mężczyźni łatwiej i chętniej komunikują się na temat rzeczy. Można to zauważyć już w kontaktach między dziewczętami i chłopcami. One mówią o swych więziach, uczuciach i marzeniach, a chłopcy najchętniej opowiadają o sporcie, komputerach czy innych rzeczach. Kobiety wybierają z reguły taki styl życia, a także taką pracę zawodową, która oznacza bezpośredni kontakt z ludźmi. Zajmują się więc wychowaniem dzieci, są nauczycielkami, pielęgniarkami, lekarkami, terapeutkami Z kolei mężczyźni chętniej zajmują się takimi funkcjami społecznymi czy zawodami, które wymagają głównie kontaktu z przedmiotami. Najmniejsze różnice między kobietami a mężczyznami występują w sferze duchowej, czyli w tej sferze, w której szukamy odpowiedzi na pytanie: kim jesteśmy i po co żyjemy? Kobiety i mężczyźni mają bowiem dokładnie tę samą godność oraz to samo powołanie do życia w Bożej miłości i prawdzie. Różnica polega jedynie na tym, że kobiety są z reguły bardziej wrażliwe i otwarte na sferę duchową, gdyż bardziej intensywnie niż mężczyźni stykają się codziennie z tajemnicą człowieka, który się rozwija, który błądzi i cierpi, który potrzebuje rady i pomocy. Kobiety są też z reguły bardziej otwarte i wrażliwe na sferę religijną, gdyż istotą religijności jest przyjaźń z Bogiem, a kobiety są z natury nakierowane na więzi międzyosobowe. Radość bycia kobietą Dojrzała i szczęśliwa kobieta to skarb dla rodziny i święto dla ludzkości. Pierwszym zadaniem każdej z dziewcząt jest poznanie oraz przyjęcie z radością i dumą własnej płciowości, a zatem własnego bycia kobietą i własnego powołania. Dojrzała dziewczyna ma świadomość, że prawdziwy feminizm jest tylko w tych społeczeństwach, w których człowiek jest ważniejszy od rzeczy, gdyż to właśnie kobiety mają największy wkład w troskę o człowieka. Drugim zadaniem dziewcząt jest wdzięczność Bogu za otrzymany dar kobiecości. Do tej wdzięczności za dar kobiecości powinni włączyć się także mężczyźni. Przykładem w tym względzie może być postawa Jana Pawła II, który dziękował Bogu za "tajemnicę kobiety i za każdą kobietę - za to, co stanowi odwieczną miarę jej godności kobiecej, za wielkie dzieła Boże, jakie w niej i przez nią dokonały się w historii ludzkości. Dziękujemy ci, kobieto, za to, że jesteś kobietą! Zdolnością postrzegania, cechującą twą kobiecość, wzbogacasz właściwe zrozumienie świata i dajesz wkład w pełną prawdę o związkach między ludźmi"[1]. Zadaniem trzecim dziewcząt i kobiet jest stała troska o rozwijanie własnej kobiecości, a zwłaszcza własnej zdolności do tego, by kochać, by wprowadzać innych ludzi w świat Bożej miłości i prawdy, by pomagać mężczyznom w dorastaniu do miłości i odpowiedzialności. Szczęśliwa i dojrzała kobieta jest największym bogactwem i skarbem tej ziemi. Jest genialną współpracownicą mężczyzny w budowaniu cywilizacji miłości. Jest też wspaniałym wsparciem dla dziecka, które czuje się bezpieczne i szczęśliwe jedynie wtedy, gdy jest kochane przez mamę dojrzale kochającą samą siebie i cieszącą się własną kobiecością. "W rodzinie kobieta jest więzią, która łączy ojca z dzieckiem. Jest tą, przez którą ojciec spieszy ku dziecku, a dziecko ku ojcu. Tą, ku której spieszy ojciec i dziecko. Jest wspólnym oddechem ojca i dziecka. Dzięki kobiecie ojciec staje się bardziej ojcem, a dziecko bardziej dzieckiem. Taka jest kobieta w rodzinie, uświęcona przez łaskę" (Nicole Echivard). ks. Marek Dziewiecki -------------------------------------------------------------------------------- Przypisy: [1] Jan Paweł II, List do Kobiet, Watykan 1995, nr 1. http://www.katolik.pl/ind...rtykuly&id=2777 Anonymous - 2011-05-08, 00:37 Tylko dla Panów . Ej , człowieku ..... Do Ciebie mówię ! DAMSKIE SPRAWY napisali ! 
a tu macie trochę jakby "instrukcja obsługi kobiety" 
może nawet więcej JAK ZROZUMIEĆ KOBIETĘ . ( chociaż trochę ) Za to i Nobel nic nie znaczy , bezcenna rzecz . CZYTAĆ PANOWIE !!! ....... te " damskie sprawy " bo warto 
Anonymous - 2011-05-25, 21:25 Geniusz i piękno żony i matki Krystyna Zając http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=26016 Anonymous - 2011-12-07, 22:15 Jadwiga Zięba Tajemnica kobiecości Odnajdujemy w kulturze ślady przenikliwych obserwacji mężczyzn, którzy tworzyli interesujące portrety kobiet. Jednak pełniejszy obraz dają dzieła samych kobiet, odsłaniające tajemnice ich serc. Chociaż przez narodzenie ze Świętej Dziewicy podział natury ludzkiej na mężczyzn i kobiety został przezwyciężony (Maksym Wyznawca, VII w.) i kobiecość Maryi może mieć sens dotyczący całej ludzkości (myśliciele prawosławni), warto zwrócić uwagę na znaczenie, jakie ma dla samych kobiet w doświadczeniu Tajemnicy. Kobieta wobec Tajemnicy Z kartek pamiętników, autobiografii, listów, z osobistych zwierzeń, poznajemy różnobarwne portrety kobiet. Mówią o sobie jako o kobietach powściągliwych i nieopanowanych, trzymających się wzorów i nakazów oraz poddanych zmysłowej żywiołowości. Wyznają, że potrafią być równocześnie: dobre i złe, tkliwe i brutalne, wspaniałomyślne i okrutne. Często wbrew wszelkiemu doświadczeniu kochają nawet wtedy, gdy wszystko wydaje się stracone, i wierzą w odmianę losu. Spotykamy zastępy kobiet nieszczęśliwych w miłości i w swoich życiowych planach nie spełnionych, dla których ważne jest nie to, kim są, ale to - kim nie są. Kochają tych, którzy z ich życia odeszli. Pragną tego, co straciły. Cierpią, czasem na własne życzenie. Bywają nieszczęśliwe z powodu utraconej młodzieńczej miłości, której nie może dorównać żadne późniejsze uczucie. Są kobiety zadziwione życiem, ludźmi, własną naturą. Pod pozorami zwyczajności kryją się istoty niezwykle wrażliwe, skomplikowane i zarazem zaskakujące. Codzienność odsłaniają warstwy kobiecej samotności, zmęczenia, rezygnacji, ich poczucie zagrożenia i obcości, opuszczenia i bezradności. Odkrywamy proste kobiety - świadków historii, budzące podziw dla wytrzymałości wewnętrznego człowieka. Spotykamy kobiety, które wyrosły w specyficznym kulcie dzielności, dawania sobie rady we wszystkim, angażując w to całą swoją żywotność, chociaż często czują się słabsze, nadwrażliwe. Wobec sztywnych układów, zakłamanych zależności wyłaniają się postawy kobiet, które pragną żyć według własnej fantazji i na własny rachunek. Różnorodna galeria kobiecych "twarzy" ukazuje, że wielokrotnie zaskakiwana jest ona swoją tajemniczością i niezrozumiałymi zdarzeniami w życiu. Ta prawda rodzi w jej sercu radosne zdumienie, paraliżujący lęk i pytania. W rozjaśnianiu prawdy o sobie samej kobieta poszukuje pierwowzoru, modelu swojej kobiecości. Jeśli postrzega siebie całościowo zawsze ocierać się będzie o tajemnicę, także w sensie religijnym. Bóg ukrywa przed ludzkim sercem swe tajemnice, bo grzech udaremnia zrozumienie tego, co Boże. Im bardziej kobieta zechce przez wiarę otwierać się na Tajemnicę, tym bardziej musi sprzeciwiać się grzechowi. Bowiem wszystko co nie pochodzi od wiary jest grzechem (por. Rz 14,23). Poznanie tajemnic Bożych jest darem łaski, a przyjęcie tego daru wymaga od człowieka mądrości duchowej i czystości serca. Dlatego właściwą postawą wobec tajemnicy Bożej jest pokorne zawierzanie, milczenie pełne miłości, kontemplacja, odważne czekanie, wierne posłuszeństwo, dzielenie się z innymi zbawczą miłością Boga. Odnajdujemy ją w osobie Maryi, która jest Nauczycielem nieprzeniknionej Tajemnicy Bożej (J. Ratzinger). Przez wieki "Wielka Wierząca" wiarygodnie wskazuje, jak stawać się kobietą wiary i współtworzyć historię swojego życia pod spojrzeniem Tajemnicy. Tajemnicza droga Maryi Powołanie Maryi całkowicie odnosi się do tajemnicy Jezusa. Pierwsi chrześcijanie dostrzegali, że zachodzi ścisła korelacja między rolą Maryi a wiarą w boskie pochodzenie Chrystusa. Maryja: jedna z naszego, ludzkiego rodu, stając się matką tak niezwykłego Syna, weszła w zdumiewające, jedyne, niepowtarzalne, i pełne tajemniczej wielkości odniesienie do Syna, a przez Niego do całej Trójcy Przenajświętszej (o. St.C. Napiórkowski). Przez sam fakt, że żyje Ona Chrystusem i dla Niego, tajemnice Jezusa są również Jej tajemnicami, nawet wtedy, gdy nie jest z nimi bezpośrednio związana. Jest to droga przykładu Dziewicy z Nazaretu, Niewiasty wiary, milczenia i słuchania. Jest to równocześnie droga pobożności maryjnej, która karmi się nierozerwalną więzią Matki z Synem i równocześnie pulsuje życiem ludzkim (Rosarium Virginis Mariae 24-25). Każda rozważana tajemnica drogi Maryi, odsłania misterium kobiety. Serce Maryi jest księgą pełną tajemnic nieba. Osoby otwarte na Łaskę wtajemnicza w sprawy milczenia godne. Maryja jako osoba kontemplatywna, obdarzona wewnętrzną siłą, wskazuje, że kobieca natura jest zdolna do kontemplacji. Maryja potrafiła zachować milczenie i nie załamała się, niosąc ciężar wielkiej tajemnicy zwiastowania. Wobec takiego daru największym hołdem, wyrazem wdzięczności i wierności było całkowite milczenie. Stajemy przytłoczeni i zadziwieni nieskończoną pokorą, niezwykłą dojrzałością i naturalnością, z jaką Maryja w wielkiej samotności przyjmuje Tajemnicę (I. Larrańaga). By smiercionośna ciekawość pierwszej Ewy mogła się przemienić, potrzebne było życiodajne milczenie drugiej Ewy. Nowy człowiek rodzi się zawsze w obliczu tajemnicy. Każda kobieta może odradzać się w nową kobietę z dnia na dzień, gdy pozwoli przenikać się tajemniczej łasce jak Maryja. Wtedy jest szansa na "przebudzenie religijne" w niej i wokół niej. By ono się dokonywało, serce kobiety wystawiane jest na doświadczenie paradoksu. Wtedy ono wezwane do zawierzania, jest głęboko zranione, bo wydaje mu się, że wiara czegoś go pozbawia. To bolesne doświadczanie otwiera zranione serce na zstąpienie Boga do głębin samotności. Jakże nieodzowne jest w tej drodze prowadzenie przez Pełną Łaski, by serce mogło usłyszeć Jezusowe słowa: Twoja wiara cię uzdrowiła, poprzez które Pan odsłonił godność kobiety jako "córki" Boga. Maryja wtajemnicza kobietę w odkrywanie własnej tożsamości. Zaświadcza, że sama kobiecość jest darem łaski. Przypomina, że kobieta najpierw została stworzona "dla Boga" a potem "dana" mężczyźnie "jako pomoc", przede wszystkim w "byciu człowiekiem". Godność kobiety, a tym samym jej duchowość, związana jest ściśle z miłością, jakiej ona doznaje i którą obdarza (Mulieris Dignitatem 30). Wśród darów kobiecego serca wyróżnia się zdolność do otwartości na "Innego", którą odkrywa mężczyzna dzięki swej matce, siostrze, małżonce. Swoim wewnętrznym bogactwem kobiety obdarowują z radością i lękiem, gdyż wartość takich darów jest trudniej dostrzegalna. Maryja jest lustrem dla rozpoznania prawdziwości kobiecej twarzy. Czystość Jej serca odsłania "tajemnicę nieprawości", jaka "triumfuje" w postaci zła w dziejach świata. W bliskości Maryi serce kobiety jest pouczane o grzechu, który zawsze obraża obdarowującego Boga. Wobec "Tajemnicy nieprawości", w której uczestniczy każdy, kto nie przyjął miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia (2Tes 2,10), zasadniczym powołaniem kobiety staje się służba zbawieniu, nierozerwalnie związana ze służbą życiu, które w szerokim pojęciu oznacza sprzeciwianie się śmierci. A to dokonuje się przez łaskę cierpienia, przyjęcia której uczy Współcierpiąca. Zbawienie przychodzi w świętości. W Bogu kobieta jest bardziej zdolna do tego, aby zbliżyć się do istoty świętości i istnienia. Dokonuje się to mocą pokory, która jest sztuką odnajdywania swego własnego miejsca. Dlatego prosi o wstawiennictwo Maryję, by mogła zrealizować macierzyński charyzmat zradzania Chrystusa w "zniszczonych duszach" (P. Evdokimov). To związanie każdej kobiety z kontynuacją życia wyraża wrodzoną intymność przyjęcia przez kogoś i przyjmowania kogoś w siebie. Tę macierzyńską funkcję kobiety realizują w małżeństwie, w życiu zakonnym, albo na innych drogach, które istniały lub które są do odkrycia. Maryja współdziałająca z Łaską jest obrazem kobiety włączonej przez Boga do wypełnienia Jego zamysłu miłości nie jako bierne narzędzie w rękach artysty, ale jako osoba oddzielnie cała, wolna, pouczona przez samego Boga, który prosząc o współdziałanie "Jej woli i wiary" wzywa Ją, by stała się Jego "współpracowniczką" (M. Kabasilas). Tę współpracę oddaje Ewangelia wg św. Jana, ukazująca Matkę Jezusa i inne kobiety jako "zwiastunki tajemnicy". Kobieta przyzywa tajemnicę, przyciąga ją, wyprzedza lub wprowadza mocą łaski, nawet w pewien sposób jest jej sprawcą (R. Laurentin). Człowiek nie zrozumie siebie bez Chrystusa, kobieta nie zrozumie samej siebie ani kim jest, ani kim ma być - bez Maryi. Bez względu na dystans, jaki dzieli kobietę od Maryi, można mieć pewność, że zachodzi tajemniczy związek pomiędzy tym, co w Maryi, jest z Boga, a tym, co w kobiecie tworzy Boga (L. Gillet). Jak podczas spotkania Maryi z Elżbietą, tak w prawdziwej bliskości Maryi z każdym człowiekiem, z kobietą, to co jest z Boga, doznaje poruszenia. Jadwiga Zięba http://www.katolik.pl/taj...543,416,cz.html Anonymous - 2011-12-13, 00:40 Feminizm a mężczyźni
- Feministki proponują walkę kobiet z mężczyznami, aktywiści gejowscy proponują izolację mężczyzn i kobiet, a Bóg proponuje wzajemną miłość. Na początek warto sprecyzować znaczenie pojęcia "feminizm" - pisze ks. Marek Dziewiecki w katolickim magazynie studenckim TRYBY. Otóż, nie jest feministką ta kobieta, która jest świadoma własnej godności, która o tym głośno mówi, która stanowczo sprzeciwia się poniżaniu kobiet (także przez prostytucję czy pornografię) oraz wszelkim formom dyskryminowania kobiet w stosunku do mężczyzn. Przeciwnie, ktoś taki w precyzyjny sposób odczytuje zamysł Boga, który stworzył kobietę w szczególnie uprzywilejowanej pozycji: jako tę, która stanowi pomoc dla mężczyzny. Ten biblijny fakt ma podwójne znaczenie, gdyż świadczy o tym, że mężczyzna potrzebuje pomocy w swoim rozwoju i że kobieta jest na tyle niezwykła - i w niektórych aspektach dojrzalsza od mężczyzny - że takiej pomocy może mi udzielić. Równie wyraźnie niezwykłość kobiety podkreśla Jezus nie tylko wtedy, gdy stanowczo broni kobiet przed mężczyznami - krzywdzicielami, ale gdy stwierdza, że kobieta jest godna tego, by mężczyzna z miłości do niej i z zachwytu dla niej opuścił własnych rodziców i by w małżeństwie kochał ją do śmierci, nieodwołalnie i wiernie. Z perspektywy chrześcijaństwa feministki to nie te kobiety, które są świadome swej godności i które potrafią bronić swej wyjątkowości oraz swego kobiecego geniuszu, ale przeciwnie - to te kobiety, które rezygnują ze swej kobiecości oraz niepowtarzalności i starają się upodobnić do mężczyzn. Takie kobiety nie wierzą w to, że jakiś mężczyzna może pokochać je wiernie i na zawsze. W konsekwencji są przekonane, że pozostaje im już tylko walka z mężczyznami i zadowalanie się jakąś formą zadowolenia, które nie wiąże się z miłością, lecz z karierą zawodową, społeczną, finansową czy polityczną. To właśnie dlatego - w (nieświadomym?) poczuciu niższości i kompleksów - feministki publicznie i w sposób agresywny atakują te kobiety, które są dumne ze swojej kobiecości - a nie z naśladowania mężczyzn - i które z entuzjazmem opowiadają o tym, że dla nich największą karierą jest kariera miłości w małżeństwie i rodzinie. Ich największą radością jest radość z miłości, którą okazują mężowi i dzieciom, a także z tej miłości, jaką okazuje im mąż oraz dzieci. Feministki są tak "reprezentacyjne" dla kobiet jak homoseksualiści są "reprezentatywni" dla mężczyzn. Mają one jednak za sobą potężne wsparcie polityków lewicy oraz dominujących obecnie mediów. Poparcie to wynika z faktu, że lewica i laickie media wspierają wszystkich, którzy osłabiają małżeństwo i rodzinę i którzy kierują się w życiu popędem, orientacją seksualną, karierą zawodową i czymkolwiek innym, byle nie miłością, realizmem i Dekalogiem. Właśnie dlatego feministki - mimo że nieliczne - wyciskają mocne, negatywne piętno na współczesnej kulturze i obyczajach, a zwłaszcza na relacji kobieta - mężczyzna. Przejawem tego piętna jest lęk sporej grupy mężczyzn przed kobietami oraz dążenie do rywalizacji i walki zamiast do wzajemnego pomagania sobie w rozwoju i w dorastaniu do miłości. Przy mało kobiecych kobietach, mężczyźni stają się mało męscy. Nie zachwycają się takimi kobietami. Nie są skłonni wiązać się z nimi na całe życie i pokochać je na zawsze. Skutkiem takiej wizji kobiecości, jaką promują feministki, są jawne i ukryte formy pogardy mężczyzn wobec kobiet. Przykładem są aktywiści gejowscy, którzy swoim stylem życia głośno mówią o tym, że godnymi ich partnerami są jedynie mężczyźni. Podobnie przejawem zamaskowanej formy traktowania kobiet jako istot niższego rzędu jest postawa "postępowych" polityków, którzy patrzą na kobiety z wyniosłością i łaskawie wyznaczają im połowę miejsc na swoich listach wyborczych czy dążą do ustawowego wprowadzenia parytetów. W konsekwencji publicznie deklarują, że bez takiej pomocy kobiety skazane są na porażkę w konfrontacji z mężczyznami. Feminizm wpływa szczególnie negatywnie na myślenie mężczyzn na temat małżeństwa i rodziny. Mężczyzna, który ulega wpływom feminizmu, traktuje małżeństwo jako ograniczanie kobiet w ich "prawdziwej" karierze. W konsekwencji czymś niepożądanym i kłopotliwym staje się dla niego małżeństwo, a tym bardziej rodzicielstwo. Małżeństwo i rodzicielstwo jawi się jako coś niepożądanego także z tego względu, że wzajemna i nieodwołalna miłość między małżonkami uznawana jest przez feministki jako coś nierealnego. Nic więc dziwnego, że w społeczeństwach zdominowanych ideologią feminizmu mamy coraz więcej mężczyzn ulegających ideologii "szczęśliwego" singla lub ideologii "szczęśliwego" geja, którego "miłością" życia staje się drugi mężczyzna. ks. Marek Dziewiecki źródło: http://www.fronda.pl/news...mezczyzni_17537 |
