[Hanusia]

Od 3 miesięcy czytam to forum i bardzo dużo z niego się uczę. Długo zwlekałam, żeby napisać o sobie, gdyż marny ze mnie pisarz (zawsze kiepskie oceny z wypracowań były), dlatego z góry przepraszam, jeśli będzie mało składnie lub poruszać będę kilka wątków jednocześnie. Moją historię postaram się opisać w skrócie. Szczegóły być może będą potem. Zacznę od tego, że byliśmy z mężem zgodnym, kochającym się małżeństwem (tak mi się przynajmniej wydawało). Na początku tego roku mąż zaczął bardzo dużo pracować. Nawaliło mu się dużo spraw na głowę, odpowiedzialne stanowisko, nieduże doświadczenie, chciał sprostać zadaniu. Ja to rozumiałam i wspierałam go, ale on był coraz bardziej oddalony. Wtedy spróbowałam z nim porozmawiać, o tym co się dzieje. Mówił, że praca. Ja wierzyłam. Był bardzo kochającym mężem i tatą (mamy 2-letnią córeczkę). Ufałam mu bezgranicznie, nigdy nie zwątpiłam. Aż nagle 1 marca br. dowiedziałam się, że się zakochał w koleżance z pracy (która ma męża i 2 malutkich dzieci), że oni są sobie przeznaczeni, że ja byłam pomyłką, że dziecko urodziło się, bo to już wypadało, że był ze mną nieszczęśliwy, że do siebie nie pasujemy, że koleżanka z pracy jest jego drugą połową duszy. A co gorsze, tłumaczy sobie, że to Pan Bóg mu ją zesłał, po to, aby teraz mógł w końcu zaznać szczęścia. Słuchałam i nie mogłam uwierzyć. Mój wspaniały, ukochany, ideał coś takiego zrobił... To tak jak kula prosto w serce... No i wtedy się zaczęło. Płacze, błaganie, proszenie, żeby się opamiętał. Dziś wiem, że to tylko pogarszało sprawę. Po 2 tygodniach wyprowadził się z domu, gdyż chciał ode mnie odpocząć i pomyśleć nad własnym szczęściem. Potem było coraz gorzej... Obecnie sytuacja wygląda tak, że przychodzi do córki 2 razy w tygodniu i prawie ze sobą nie rozmawiamy. A romans kwitnie...
Boli mnie to bardzo, bardzo... tyle przykrych słów słyszałam, tyle poniżenia, porównywanie do tej innej, idealnej kobiety... To tak boli, że moje myśli czasem podążały w bardzo złym kierunku Żałuję... Jednak... w całym tym doświadczeniu jest też wiele dobrego. I czasem aż mi głupio, że mam chwile, że czuję się szczęśliwa. Bo cała sytuacja stała się przełomem w moim życiu. Pozwoliła odkryć, jak bardzo się zagubiłam w codzienności, jak bardzo błądziłam, jak sama ze sobą byłam nieszczęśliwa. Teraz wszystko się poprzestawiało. Bardzo pracuję nad sobą. I wróciłam na właściwą drogę... Modlę się, aby mój mąż także zawrócił z tych ciemności, w których kroczy...
Pozdrawiam wszystkich i chętnie posłucham opinii. Dni mam lepsze i gorsze, czasem upadam, ale potem... podnoszę się jednak. Jakoś muszę dać radę.
Miało być w skrócie, a wyszło jak zawsze

Od 3 miesięcy czytam to forum i bardzo dużo z niego się uczę. Długo zwlekałam, żeby napisać o sobie, gdyż marny ze mnie pisarz (zawsze kiepskie oceny z wypracowań były), dlatego z góry przepraszam, jeśli będzie mało składnie lub poruszać będę kilka wątków jednocześnie. Moją historię postaram się opisać w skrócie. Szczegóły być może będą potem. Zacznę od tego, że byliśmy z mężem zgodnym, kochającym się małżeństwem (tak mi się przynajmniej wydawało). Na początku tego roku mąż zaczął bardzo dużo pracować. Nawaliło mu się dużo spraw na głowę, odpowiedzialne stanowisko, nieduże doświadczenie, chciał sprostać zadaniu. Ja to rozumiałam i wspierałam go, ale on był coraz bardziej oddalony. Wtedy spróbowałam z nim porozmawiać, o tym co się dzieje. Mówił, że praca. Ja wierzyłam. Był bardzo kochającym mężem i tatą (mamy 2-letnią córeczkę). Ufałam mu bezgranicznie, nigdy nie zwątpiłam. Aż nagle 1 marca br. dowiedziałam się, że się zakochał w koleżance z pracy (która ma męża i 2 malutkich dzieci), że oni są sobie przeznaczeni, że ja byłam pomyłką, że dziecko urodziło się, bo to już wypadało, że był ze mną nieszczęśliwy, że do siebie nie pasujemy, że koleżanka z pracy jest jego drugą połową duszy. A co gorsze, tłumaczy sobie, że to Pan Bóg mu ją zesłał, po to, aby teraz mógł w końcu zaznać szczęścia. Słuchałam i nie mogłam uwierzyć. Mój wspaniały, ukochany, ideał coś takiego zrobił... To tak jak kula prosto w serce... No i wtedy się zaczęło. Płacze, błaganie, proszenie, żeby się opamiętał. Dziś wiem, że to tylko pogarszało sprawę. Po 2 tygodniach wyprowadził się z domu, gdyż chciał ode mnie odpocząć i pomyśleć nad własnym szczęściem. Potem było coraz gorzej... Obecnie sytuacja wygląda tak, że przychodzi do córki 2 razy w tygodniu i prawie ze sobą nie rozmawiamy. A romans kwitnie...
Boli mnie to bardzo, bardzo... tyle przykrych słów słyszałam, tyle poniżenia, porównywanie do tej innej, idealnej kobiety... To tak boli, że moje myśli czasem podążały w bardzo złym kierunku Żałuję... Jednak... w całym tym doświadczeniu jest też wiele dobrego. I czasem aż mi głupio, że mam chwile, że czuję się szczęśliwa. Bo cała sytuacja stała się przełomem w moim życiu. Pozwoliła odkryć, jak bardzo się zagubiłam w codzienności, jak bardzo błądziłam, jak sama ze sobą byłam nieszczęśliwa. Teraz wszystko się poprzestawiało. Bardzo pracuję nad sobą. I wróciłam na właściwą drogę... Modlę się, aby mój mąż także zawrócił z tych ciemności, w których kroczy...
Pozdrawiam wszystkich i chętnie posłucham opinii. Dni mam lepsze i gorsze, czasem upadam, ale potem... podnoszę się jednak. Jakoś muszę dać radę.
Miało być w skrócie, a wyszło jak zawsze

[Mirakulum]

witaj Haneczko na forum

Znajdziesz tu pomoc i wsparcie , może ktoś z nas mieszka blisko Ciebie , lub jest w okolicy jakieś nasze ognisko ???? To daj znać .

w Takim kryzysie dobrze jest mieć osoby wspierające nie tylko rada , ale i modlitwa , Tu znajdziesz takie

mamy kilka inicjatyw modlitewnych ,
jeśli masz skypa zapraszam do naszej grupy . wiadomość do mnie na priwa . Codziennie po 21 prowadzimy pogaduchy , a ok, 22-23 modlitwa , to daje duże wsparcie i pomoc .

Obiecuje modlitwę . Z Bogiem

witaj Haneczko na forum

Znajdziesz tu pomoc i wsparcie , może ktoś z nas mieszka blisko Ciebie , lub jest w okolicy jakieś nasze ognisko ???? To daj znać .

w Takim kryzysie dobrze jest mieć osoby wspierające nie tylko rada , ale i modlitwa , Tu znajdziesz takie

mamy kilka inicjatyw modlitewnych ,
jeśli masz skypa zapraszam do naszej grupy . wiadomość do mnie na priwa . Codziennie po 21 prowadzimy pogaduchy , a ok, 22-23 modlitwa , to daje duże wsparcie i pomoc .

Obiecuje modlitwę . Z Bogiem

[Agnieszka]

Witaj Hanusiu Bardzo się cieszę , że napisałaś . Ty już zaczęłaś wychodzić z kryzysu - dobry kierunek obrałaś Tak myślę sobie , że Twoja historia jest bardzo podobna do innych . Możnaby zrobić schemat historii sycharowskich i tylko wykropkować imiona ... W sumie to dobra wiadomość , że zły jest taki schematyczny...
proza codzienności - zmęczenie -trochę kłopotów i wjeżdża jak na tacy - ta jedyna , połóweczka...

Witaj Hanusiu Bardzo się cieszę , że napisałaś . Ty już zaczęłaś wychodzić z kryzysu - dobry kierunek obrałaś Tak myślę sobie , że Twoja historia jest bardzo podobna do innych . Możnaby zrobić schemat historii sycharowskich i tylko wykropkować imiona ... W sumie to dobra wiadomość , że zły jest taki schematyczny...
proza codzienności - zmęczenie -trochę kłopotów i wjeżdża jak na tacy - ta jedyna , połóweczka...

[sama79]

Hanusiu.
Ja też odkryłam zdrade męża ( też super koleżanka z pracy - ech życie, jakie to banalne). Syn ma 2 lata, córka 5 miesięcy ( romans zaczął się gdy byłam w ciąży). na początku też robiłam awantury, prosiłam, groziłam, błagałam. Ale definitywnie zapowiedziałam, że na rozwód się zgadzam i tego się trzymam ( moja historia w temacie - nie zgadzam się na rozwód). Podesłałam mu do przeczytania treść kodeksu rodzinnego ( temat rozwód itp. ) żeby się zapoznał i przestał wygadywać głupoty. Emocje jakoś opadły, i już nie szaleję. Bardzo, ale to naprawde bardzo pomaga mi modlitwa. Czekam na cud nawrócenia męża, odnalezienia drogi do Boga, a potem do rodziny. Nie zazdroszcze mu bo został sam, a ja mam przecież nasze dzieci.

Hanusiu.
Ja też odkryłam zdrade męża ( też super koleżanka z pracy - ech życie, jakie to banalne). Syn ma 2 lata, córka 5 miesięcy ( romans zaczął się gdy byłam w ciąży). na początku też robiłam awantury, prosiłam, groziłam, błagałam. Ale definitywnie zapowiedziałam, że na rozwód się zgadzam i tego się trzymam ( moja historia w temacie - nie zgadzam się na rozwód). Podesłałam mu do przeczytania treść kodeksu rodzinnego ( temat rozwód itp. ) żeby się zapoznał i przestał wygadywać głupoty. Emocje jakoś opadły, i już nie szaleję. Bardzo, ale to naprawde bardzo pomaga mi modlitwa. Czekam na cud nawrócenia męża, odnalezienia drogi do Boga, a potem do rodziny. Nie zazdroszcze mu bo został sam, a ja mam przecież nasze dzieci.

[róża]

Cytat:

I wróciłam na właściwą drogę... Modlę się, aby mój mąż także zawrócił z tych ciemności, w których kroczy...

Hanusiu, tyle dojrzałości, spokoju w Twoich słowach, że nawet nie wiem, w czym by można Ci pomóc... A może to Ty pomożesz piszącym tutaj, ukoisz nieco chociaż jedno obolałe serce, poradzisz..., bo przecież z tym pisaniem to kłopotów nie masz, nie kłam... To widać i słychać...
Jak Ty to zrobiłaś, że jesteś tak wyciszona? Może jakaś recepta?
Masz moją zdrowaśkę za Was.

Cytat:

I wróciłam na właściwą drogę... Modlę się, aby mój mąż także zawrócił z tych ciemności, w których kroczy...

Hanusiu, tyle dojrzałości, spokoju w Twoich słowach, że nawet nie wiem, w czym by można Ci pomóc... A może to Ty pomożesz piszącym tutaj, ukoisz nieco chociaż jedno obolałe serce, poradzisz..., bo przecież z tym pisaniem to kłopotów nie masz, nie kłam... To widać i słychać...
Jak Ty to zrobiłaś, że jesteś tak wyciszona? Może jakaś recepta?
Masz moją zdrowaśkę za Was.

[Hanusia]

Ale się ucieszyłam, że odpisałyście
Agnieszka - co do surowego oceniania, to po czym tak wywnioskowałaś? Bo wydawało mi się, że raczej o tym nie pisałam, ale bardzo dobrze zauważyłaś. Jestem wobec siebie surowa i wymagająca. Poczucie własnej wartości też zaniżone. Być może to jeszcze zaszłości z dzieciństwa. I w tej sytuacji, która mnie spotkała również byłam dla siebie strasznie surowa. Był czas, że obwiniałam tylko siebie za to co się stało. Że byłam za słabą żoną, za mało się starałam, za mało dawałam, za dużo wymagałam, za późno zrozumiałam itd. A mąż przed tą historią z koleżanką nigdy mi nie mówił, że jest coś nie tak, że jest nieszczęśliwy, czy niezadowolony, wręcz przeciwnie, zapewniał o miłości. Teraz tego nie pamięta...
A co do romansu, że to nie prawdziwa miłość, to mój mąż twierdzi, że teraz przy tej koleżance dopiero odkrył, co to miłość
Pozdrawiam i dziękuję za miłe przyjęcie

Ale się ucieszyłam, że odpisałyście
Agnieszka - co do surowego oceniania, to po czym tak wywnioskowałaś? Bo wydawało mi się, że raczej o tym nie pisałam, ale bardzo dobrze zauważyłaś. Jestem wobec siebie surowa i wymagająca. Poczucie własnej wartości też zaniżone. Być może to jeszcze zaszłości z dzieciństwa. I w tej sytuacji, która mnie spotkała również byłam dla siebie strasznie surowa. Był czas, że obwiniałam tylko siebie za to co się stało. Że byłam za słabą żoną, za mało się starałam, za mało dawałam, za dużo wymagałam, za późno zrozumiałam itd. A mąż przed tą historią z koleżanką nigdy mi nie mówił, że jest coś nie tak, że jest nieszczęśliwy, czy niezadowolony, wręcz przeciwnie, zapewniał o miłości. Teraz tego nie pamięta...
A co do romansu, że to nie prawdziwa miłość, to mój mąż twierdzi, że teraz przy tej koleżance dopiero odkrył, co to miłość
Pozdrawiam i dziękuję za miłe przyjęcie

[sama79]

Mam takie pytanie. Co na to mąż tej pani? napisałaś, że mają dwoje malutkich dzieci. On nie reaguje?

Mam takie pytanie. Co na to mąż tej pani? napisałaś, że mają dwoje malutkich dzieci. On nie reaguje?

[Hanusia]

Sama 79, ja też modlę się o cud, bo nic innego tu nie pomoże. I w moim przypadku także pomaga modlitwa. Choć mam gorsze dni, dużo gorsze, gdzie trudno nie płakać. Bo ja niestety muszę przyznać, że byłam trochę uzależniona od męża. Mimo, że wydawało mi się, że dajemy sobie dużo wolności.

Sama 79, ja też modlę się o cud, bo nic innego tu nie pomoże. I w moim przypadku także pomaga modlitwa. Choć mam gorsze dni, dużo gorsze, gdzie trudno nie płakać. Bo ja niestety muszę przyznać, że byłam trochę uzależniona od męża. Mimo, że wydawało mi się, że dajemy sobie dużo wolności.

[Jola90]

Witaj Haniu, moja historia również podobna do Twojej, schemat ten sam: nigdy mi nie mówił, że jest coś nie tak, że jest nieszczęśliwy, czy niezadowolony, wręcz przeciwnie, zapewniał o miłości i co czuje się w euforii z nią, choć kilka razy zapewniał, że nie zdradził. Mamy dwójkę dzieci i co, gdzie jego odpowiedzialność, zachowuje się jak kawaler, wszystko ma gdzieś, teraz też go nie ma-pewnie poleciał do niej :(.
Najlepszą recepta jest nie rozmyślać o tym wszystkim, bo to poprawia nasze samopoczucie. Pogody ducha życzę i pozdrawiam :).

Witaj Haniu, moja historia również podobna do Twojej, schemat ten sam: nigdy mi nie mówił, że jest coś nie tak, że jest nieszczęśliwy, czy niezadowolony, wręcz przeciwnie, zapewniał o miłości i co czuje się w euforii z nią, choć kilka razy zapewniał, że nie zdradził. Mamy dwójkę dzieci i co, gdzie jego odpowiedzialność, zachowuje się jak kawaler, wszystko ma gdzieś, teraz też go nie ma-pewnie poleciał do niej :(.
Najlepszą recepta jest nie rozmyślać o tym wszystkim, bo to poprawia nasze samopoczucie. Pogody ducha życzę i pozdrawiam :).

[Anais]

Hanusiu, masz moją modlitwę. Mam nadzieję, że będzie to kolejna kropelka, aż w końcu przeleje się wiele ŁASKI...

Hanusiu, masz moją modlitwę. Mam nadzieję, że będzie to kolejna kropelka, aż w końcu przeleje się wiele ŁASKI...

[Agnieszka]

[Hanusia]

[czerwona]

Droga Hanusiu . Nie bierz na serio tego co mówi Twój mąż- stara się przerzucić na Ciebie winę bo nie chce unieść tego , że to on nie sprawdził się jako mąż i ojciec. Będzie mówił przykre rzeczy - bo tak broni się sam przed sobą - przed swoim poczuciem winy . Nie pozwól się w to wmanipulować , nie roztrząsaj tego . Myślę, że ksiądz Ci dobrze powiedział . Nie daj się wciągać w gierki rozkapryszonego chłopca i nie pozwól się więcej ranić.
Nikt nie ma prawa ranić innego człowieka.

[ Dodano: 2010-05-30, 08:28 ]
Ty też nie masz prawa ranić jego ale to nie oznacza , że masz potulnie przyjmować jego ciosy poniżej pasa.

Droga Hanusiu . Nie bierz na serio tego co mówi Twój mąż- stara się przerzucić na Ciebie winę bo nie chce unieść tego , że to on nie sprawdził się jako mąż i ojciec. Będzie mówił przykre rzeczy - bo tak broni się sam przed sobą - przed swoim poczuciem winy . Nie pozwól się w to wmanipulować , nie roztrząsaj tego . Myślę, że ksiądz Ci dobrze powiedział . Nie daj się wciągać w gierki rozkapryszonego chłopca i nie pozwól się więcej ranić.
Nikt nie ma prawa ranić innego człowieka.

[ Dodano: 2010-05-30, 08:28 ]
Ty też nie masz prawa ranić jego ale to nie oznacza , że masz potulnie przyjmować jego ciosy poniżej pasa.

[Hanusia]

Witajcie ponownie! Ehh, trudne są te dni, gdy mąż przychodzi do dziecka. Naprawdę bardzo się staram myśleć o sobie i o małej (i wydaje mi się, że całkiem nieźle mi to wychodzi, bo w końcu od kilku lat czuję się szczęśliwa i na właściwej drodze), ale niestety, jak widzę mojego męża takiego obojętnego, dalekiego, zamyślonego, wyglądającego, jakby siedział z dzieckiem z przymusu, to jednak robi się bardzo smutno na sercu. Bo ten mój mąż jedyny, ukochany jest gdzieś baaaaardzo daleko. A przecież jeszcze tak niedawno byliśmy sobie tacy bliscy. Wiedzieliśmy o sobie wszystko. Każdą wolną chwilę spędzaliśmy razem. Naprawdę staram się już nie analizować tych jego min czy zachowań, ale jeszcze gdzieś przez głowę takie myśli przemykają. Jeszcze czasem próbuje mnie sprowokować do kłótni jakimś niemiłym tekstem, ale ja już wiem jak postępować. I wtedy on dziwnie się uspokaja (przynajmniej takie mam wrażenie ) Generalnie jednak bardzo mało się odzywamy. Ciężkie to jest, bo mąż przychodzi do dziecka w czasie, gdy ja też jestem w domu, więc tak czy siak, nawet gdy czytam książkę w drugim pokoju, to dziecko i tak przychodzi i chce się wspólnie bawić. W takich sytuacjach jeszcze nie bardzo wiem, jak postępować. Myślę wtedy przede wszystkim o dziecku i wciągam się w te zabawy. Ale jak potem widzę męża umęczonego moim widokiem, to szybko mój zapał stygnie. No i znowu interpretuje jego miny Ale jak tu nie myśleć? Ehhh, dobrze kończę już, bo późno jak dla mnie Pozdrawiam wszystkich, dziękuję za wsparcie i możliwość wygadania się. Czytam Was dużo, chłonę całym umysłem, rad jeszcze nie mam śmiałości udzielać, bo chyba jeszcze w lesie jestem i nie czuję się kompetentną osobą w tym temacie
PS. Proszę też o modlitwę... dodaje sił

Witajcie ponownie! Ehh, trudne są te dni, gdy mąż przychodzi do dziecka. Naprawdę bardzo się staram myśleć o sobie i o małej (i wydaje mi się, że całkiem nieźle mi to wychodzi, bo w końcu od kilku lat czuję się szczęśliwa i na właściwej drodze), ale niestety, jak widzę mojego męża takiego obojętnego, dalekiego, zamyślonego, wyglądającego, jakby siedział z dzieckiem z przymusu, to jednak robi się bardzo smutno na sercu. Bo ten mój mąż jedyny, ukochany jest gdzieś baaaaardzo daleko. A przecież jeszcze tak niedawno byliśmy sobie tacy bliscy. Wiedzieliśmy o sobie wszystko. Każdą wolną chwilę spędzaliśmy razem. Naprawdę staram się już nie analizować tych jego min czy zachowań, ale jeszcze gdzieś przez głowę takie myśli przemykają. Jeszcze czasem próbuje mnie sprowokować do kłótni jakimś niemiłym tekstem, ale ja już wiem jak postępować. I wtedy on dziwnie się uspokaja (przynajmniej takie mam wrażenie ) Generalnie jednak bardzo mało się odzywamy. Ciężkie to jest, bo mąż przychodzi do dziecka w czasie, gdy ja też jestem w domu, więc tak czy siak, nawet gdy czytam książkę w drugim pokoju, to dziecko i tak przychodzi i chce się wspólnie bawić. W takich sytuacjach jeszcze nie bardzo wiem, jak postępować. Myślę wtedy przede wszystkim o dziecku i wciągam się w te zabawy. Ale jak potem widzę męża umęczonego moim widokiem, to szybko mój zapał stygnie. No i znowu interpretuje jego miny Ale jak tu nie myśleć? Ehhh, dobrze kończę już, bo późno jak dla mnie Pozdrawiam wszystkich, dziękuję za wsparcie i możliwość wygadania się. Czytam Was dużo, chłonę całym umysłem, rad jeszcze nie mam śmiałości udzielać, bo chyba jeszcze w lesie jestem i nie czuję się kompetentną osobą w tym temacie
PS. Proszę też o modlitwę... dodaje sił