Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Błogosławieństwa Bożego, aby narodzony tej świętej nocy Zbawiciel świata, obecny w naszym życiu, zawsze napełniał nas radością i nadzieją, a Jego światłość zwyciężała w nas to, co od Boga oddala - życzy administrator
Malto skąd u Ciebie ta irytacja? Musiało Cię coś bardzo urazić, osobiście dotknąć.
Normalnie jeżeli nie interesuje kogoś jakiś wątek, wydumane problemy to nie odpowiada i przechodzi do następnego wątku. Ty wytraciłaś sporo energii w zdemaskowanie ( w Twojej ocenie) niecnych zamiarów Moniki. Dlaczego?
Mariola1972 [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:21
A może trzeba zrobić sobie kilka dni urlopu od forum?
róża [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:29
Malta napisała:
Cytat:
BIEDNA POKRZYWDZONA MONIA - ABSOLUTNIE NAJBIEDNIEJSZA ZE WSZYSTKICH Z ABSOLUTNIE NAJPODLEJSZYM ZYCIEM I NAJOKROPNIEJSZYM MĘŻEM -
Najpierw pochodź w butach Moniki ( a one pewnie na niewiele nóg by pasowały) potargaj sama wózek z niepełnosprawnym dzieckiem, a potem oceń... Mylisz tu uczucie nienawiści z z uczuciem (słusznego) żalu, jaki ma Monika...........
Monika36 [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:29
malta napisał/a:
BIEDNA POKRZYWDZONA MONIA - ABSOLUTNIE NAJBIEDNIEJSZA ZE WSZYSTKICH Z ABSOLUTNIE NAJPODLEJSZYM ZYCIEM I NAJOKROPNIEJSZYM MĘŻEM -byc zmuszana do rozmów telefonicznych, skypowych
Czy ja to gdzieś napisałam .
Właśnie płaczę , bo tracę najlepszego na świcie ojca dla dziecka.
Wiesz rzeczywiście mnie zastanawia tak jak Jarosława kim jesteś ?
Kochanki mężów to nie piszą na sycharowych forach.
Nie oddałaś Ty czasem chorego dziecka do zakładu ???????
Kiedyś tak kobieta mnie zaczepiła na osiedlu . Płakała, małemu dała 100zł.
Wcale na forum nie piszesz, a mnie chętnie atakujesz.
Czy każdy piszący na forum ma się ujawniać publicznie ?
Nie każdy to robi.
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:38
Monika, czego tak naprawdę pragnie Twoje serce?
Na niebie dzisiaj u mnie ołowiane chmury, ziąb i leje...Ale gdzieś tam musi być Słońce...
malta [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:41
Pytasz Jarosław co mnie zirytowało? Otóż sprowadzenie przez Monike swojego męza do roli bankomatu i obsługiwacza.
Wyraźnie pisze - po co mu ta lepsza praca? W strej mu było źle? Po co mu ta szkoła - w tym wieku do szkół sie nie chodzi. Po co mu ta praca biurowa - w głowie mu sie od niej poprzewracało itp. Wczesniej wszystko jej zawdzieczał i tak było dobrze a teraz zobaczył że stać go na coś, ze cos moze sobie zawdzieczać, ze ma ambicje, ze cos mu sie w zyciu udaje - i od razu zona jest wsciekła.
Oczywiscie, ze postąpił podle porzucając zone i chore dziecko - ale to też człowiek nie maszyna i nie mozna zabraniać komuś rozwoju tylko dlatego ze ktos inny jest o to zazdrosny.
To mnie zirytowało - to ze Monika wyraźnie już wiele razy powtórzyła - tak jak było dotychczas było dobrze i tak ma być. Nie liczy sie z męża amibicjami. Pracował fizycznie i tylko tyle mu w zyciu było wolno. Ma pracować tam gdzie ona chce, nigdzie nie chodzić, nie uczyc się, nie rozwijac się - tylko siedzieć w domu i przynosić pieniądze.
To bardzo niesprawiedliwe - tak zarzadzać kimś - niewazne czy mężem, czy dzieckiem, czy obcym człowiekiem. To rzeczywiście bardzo mnie zdenerwowało co nie znaczy że przyklaskuje temu co zrobił - uważam jedynie, ze jego zdrada to był wybuch jego frustracji na niewolę i brak mozliwosci decydowania o sobie w kwestiach podstawowych.
Monika36 [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:49
katblo napisał/a:
Monika, czego tak naprawdę pragnie Twoje serce?
Na niebie dzisiaj u mnie ołowiane chmury, ziąb i leje...Ale gdzieś tam musi być Słońce...
Jest słońce . Ponad chmurami. Widziałam to w samolocie. Cudny widok. Słońce , takie duze ,a na dole chmury , a niżej ziemia.
A ponad tym wszystkim kochany nasz Pan Bóg.
Pragnę spokoju . Szacunku i miłości. Chcę odpocząć.
Mąż mógł mnie zostawić jak dzieci były małe, jeśli mnie nie kochał. Po co się poświęcał ?
Teraz to większy żal.
W sobotę mały jedzie, a ja też wyruszam w świat.
Różo-
Nie szukam poklasku czy potwierdzenia.
Lekarz i psycholog wyrażnie powiedziały- mam bardzo wyrażne powody do takiego żalu.
Mąż skrzywdził całą rodzinę, a sam się śmieje teraz z nas i ma się dobrze.
Lekarka mówiła ,że wszystko przede mną. Będzie coraz gorszy.
Jakby co to - niebieska linia, bo teraz ja z dzieckiem jestem przeszkodą w jego miłości.
Tylko starszemu je z ręki- bo to jego duma- mgr inż.
róża [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:51
Cytat:
Ma pracować tam gdzie ona chce, nigdzie nie chodzić, nie uczyc się, nie rozwijac się - tylko siedzieć w domu i przynosić pieniądze.
Malta, a wiesz dlaczego??
Poprzednia praca dawała coś, o czym marzy Monika - możliwość (bardzo potrzebnego Jej) odpoczynku od opieki nad niepełnosprawnym synem. Tu nie chodzi o ambicje, ale o takie zwykłe, ludzkie przemęczenie - żeby można było odpocząć od bardzo trudnej codzienności....
Jarosław [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 11:54
Malto przez Monikę przemawia wielki żal i ból, obraz w takiej sytuacji staje się trochę mniej wyraźny, ale wspierajmy się nawzajem.
Monika jako główną przyczynę zmiany męża upatruje w szkole i nowej pracy, czy nie wolno jej?
Odbierasz Malto Monice takie prawo?
Z Twoich postów wyziera spore zaangażowanie emocjonalne, taka jakby złośliwość, ocenianie jej osoby. Proszę przemyśl czy nie robisz tego za ostro?
Pogody ducha Miłe Panie.
Monika36 [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 12:03
Widzisz Malta ...troszkę się gubisz. Nikt nie pisał ,że ma nie chodzić do szkoły. To ja go tam wysłałam, bo kiedyś chciał.
Nie rozumiesz cały czas jednego.
On teraz dalej nie ma kasy , ani siły. Mam mniejszą kasę, a dużo więcej pracuje.
Nie był fizyczny póki co. Byczył się .
To ja zawsze miałam większą kasę, więc na jego kasę nie lecę.
Teraz on się wziął za pracę, bo ja w domu odpoczywam.
To ja byłam bankomatem i robotem domowym.
Szkoda słów Malta.
Właśnie taka jak Ty go zabrała. Ona mu współczuje , a Ty rozumiesz jaki biedny.
Widzisz tylko ja jestem dumna, że wychowałam syna tyle lat.
Nie uciekam od niego. Czuwam ...cały czas i pracuję w domu i zawodowo na niego tyle lat, bo mąż to zarobi, to na siebie jeśli zaczynasz takie wyliczanki.
malta [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 12:05
próbuje sobie wyobrazic taka sytuacje w której nic mi nie wolno. Nie mogę iść na kurs jezykowy bo mąż nie pozwala, nie mogę pojechać w góry bo mąż nakazał nad morze, nie mogę zmienić pracy na taką w której poczuje się ważna bo mąż mi nie pozwala, nie moge się doszkalac bo mąż zabronił. Jesli bym miała 80 lat - to bym pewnie pomyslała - a co tam trudno -jakos dociągnę do końca zycia - ale jesli ludzie jeszcze sa młodzi to nie można ich zamykac w klatkach, nie mozna ludzi uzywac wg własnych wyobrazeń.
Jestem niemal pewna, ze jesli pozwoli sie bliskim rozijac skrzydła, jesli sie ich w tym wspiera i trzyma kciuki - to oni od nas nie odchodzą - ale bedąc spełnionymi - pozostaja tam gdzie są doceniani.
Jesli natomiast ciagle sie powtarza - tego ci nie wolno, tego ci zabraniam - zadziała przekora. Mnóstwo dorosłych ludzi sie doucza, studiuje - co w tym złego.
Małzeństwo to nie jest niewola ale partnerstwo - kazdy potrzebuje oddychać...
coraz wiecej sie o sobie dowiaduję. Fajnie. Oddałam chore dziecko do zakładu i jestem taka jak Kochanka twojego męża - extra. Wiesz co zapomniałas dopisac, że stoje tam gdzie Zomo
Przyjaźnie sie z kilkoma osobami z forum prywatnie - mamy niezły ubaw - rysuj mnie dalej - to interesujące.
Monika36 [Usunięty]
Wysłany: 2010-07-28, 12:14
Malta nie mam słów.
Słyszysz co się do Ciebie pisze ???
Dziecko na wózku to NIEWOLA. Jeśli się ktoś na to decyduje ..to żyje w niewoli tak jak ja.
W takim razie Ty nie pozwalałaś mężowi na NIC był w niewoli i Cię zostawił.
Albo TY byłaś w niewoli i go zostawiłaś , albo dalej twierdzę CHORE DZIECKO masz w zakładzie
Kończę pisanie.
Panie Boże błagam Cię o pomoc.
[ Dodano: 2010-07-28, 12:19 ]
malta napisał/a:
:lol:
Przyjaźnie sie z kilkoma osobami z forum prywatnie - mamy niezły ubaw - rysuj mnie dalej - to interesujące.
Udanej zabawy . W maliny mnie nie wypuścisz. ..pomimo zmęczenia.
Miłego dnia.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Ona mu współczuje , a Ty rozumiesz jaki biedny.
