[róża]

Michaił, jestem pełna podziwu dla Twojej postawy.Tyle dobrej woli w Tobie, tyle chęci pojednania, choć to przecież nie Ty zdradziłeś... Twoje posty aż emanują bólem

Wiesz, wykrycie zdrady to dla "zdradzacza" też wielki stres, więc stąd ta nerwowość, opryskliwość. Wypadałoby teraz stać się troszkę bardziej pokornym, spolegliwym, a nie każdy tak chce, nie każdy potrafi. To właśnie ta pycha, która jest sprawcą wszystkich grzechów - ona doprowadziła do zdrady, ona teraz jest przeszkodą w pojednaniu...
Myślę, że czas pokaże, co zamierza żona.
Rzeczywiście, w tych pierwszych miesiącach po zdradzie zdradzony czuje się lepiej będąc sam, wtedy jakby troszkę mniej boli - też tak wtedy miałam, że było mi lżej, kiedy męża nie było w zasiegu mojego wzroku...
Wiesz, myślę, że dlatego jest Ci aż tak ciężko, bo jednak brakuje czegoś ze strony żony... Ona teraz powinna myśleć, jak Ci wynagrodzić tę krzywdę, powinna starać się, żeby bolało Ciebie mniej, tymczasem żona próbuje zrobić ofiarę z siebie.
Michaił, ten czas teraz to bardzo trudny czas dla Was obydwojga - Ty musisz uporać się z poczuciem ogromnej krzywdy, a żona z poczuciem winy, więc jest ciężko... Możecie mieć wrażenie, że oddalacie się od siebie nawzajem. Kwestią dobrej woli z obydwu stron i czasu jest - kiedy uporacie się ze swoimi problemami.
A gdybyś spytał żonę, czy zechciałaby wspólnie z Toba poszukać pomocy dla Was, bo nie wiem, czy sami przebrniecie pomyślnie przez tę traumę...

Michaił, zdradzacz tuż po zdradzie nie potrafi (chwilowo) kochać...

Jeszcze długo może być tak, że będziecie oddalać się od siebie, to znowu zbliżać z nadzieją.......... To ta huśtawka. Może jednak ktoś pomógłby Wam ją zatrzymać??


Dobranoc

http://www.youtube.com/wa...feature=related

[ Dodano: 2010-08-06, 09:33 ]

Cytat:

zresztą powiedziała mi że sama myśl o seksie ze mną napawa ją obrzydzeniem, tak jakbym to ja ją zdradził...

A ja myślę, że żona nie miała tutaj na myśli Ciebie, ale obrzydzenie do seksu w ogóle, oczywiście na dziś. Hmm, nic dziwnego, kiedy już można zaobserwować to całe cierpienie, jakie wynikło - z seksu przecież (!) , przestaje on być aż tak atrakcyjny ... To oczywiście na pewien czas i miejmy nadzieję, że ten brak atrakcyjności będzie już zawsze kojarzył się - z potencjanym trzecim.
Tak to jest kiedy seks "zafunkcjonuje" w oderwaniu od miłości.

Michaił, jestem pełna podziwu dla Twojej postawy.Tyle dobrej woli w Tobie, tyle chęci pojednania, choć to przecież nie Ty zdradziłeś... Twoje posty aż emanują bólem

Wiesz, wykrycie zdrady to dla "zdradzacza" też wielki stres, więc stąd ta nerwowość, opryskliwość. Wypadałoby teraz stać się troszkę bardziej pokornym, spolegliwym, a nie każdy tak chce, nie każdy potrafi. To właśnie ta pycha, która jest sprawcą wszystkich grzechów - ona doprowadziła do zdrady, ona teraz jest przeszkodą w pojednaniu...
Myślę, że czas pokaże, co zamierza żona.
Rzeczywiście, w tych pierwszych miesiącach po zdradzie zdradzony czuje się lepiej będąc sam, wtedy jakby troszkę mniej boli - też tak wtedy miałam, że było mi lżej, kiedy męża nie było w zasiegu mojego wzroku...
Wiesz, myślę, że dlatego jest Ci aż tak ciężko, bo jednak brakuje czegoś ze strony żony... Ona teraz powinna myśleć, jak Ci wynagrodzić tę krzywdę, powinna starać się, żeby bolało Ciebie mniej, tymczasem żona próbuje zrobić ofiarę z siebie.
Michaił, ten czas teraz to bardzo trudny czas dla Was obydwojga - Ty musisz uporać się z poczuciem ogromnej krzywdy, a żona z poczuciem winy, więc jest ciężko... Możecie mieć wrażenie, że oddalacie się od siebie nawzajem. Kwestią dobrej woli z obydwu stron i czasu jest - kiedy uporacie się ze swoimi problemami.
A gdybyś spytał żonę, czy zechciałaby wspólnie z Toba poszukać pomocy dla Was, bo nie wiem, czy sami przebrniecie pomyślnie przez tę traumę...

Michaił, zdradzacz tuż po zdradzie nie potrafi (chwilowo) kochać...

Jeszcze długo może być tak, że będziecie oddalać się od siebie, to znowu zbliżać z nadzieją.......... To ta huśtawka. Może jednak ktoś pomógłby Wam ją zatrzymać??


Dobranoc

http://www.youtube.com/wa...feature=related

[ Dodano: 2010-08-06, 09:33 ]

Cytat:

zresztą powiedziała mi że sama myśl o seksie ze mną napawa ją obrzydzeniem, tak jakbym to ja ją zdradził...

A ja myślę, że żona nie miała tutaj na myśli Ciebie, ale obrzydzenie do seksu w ogóle, oczywiście na dziś. Hmm, nic dziwnego, kiedy już można zaobserwować to całe cierpienie, jakie wynikło - z seksu przecież (!) , przestaje on być aż tak atrakcyjny ... To oczywiście na pewien czas i miejmy nadzieję, że ten brak atrakcyjności będzie już zawsze kojarzył się - z potencjanym trzecim.
Tak to jest kiedy seks "zafunkcjonuje" w oderwaniu od miłości.

[Michaił]

wczoraj wieczorem znowu dałem plamę. z byle powodu napadłem na żonę, powiedziałem jedno słowo za dużo, ona odpowiedziała i dalej jakoś poszło.

pogodziliśmy się w końcu ale niesmak pozostał nam obojgu, bo parę przykrych i nie zawsze zgodnych z prawdą dla nas obojga słów padło.

miałem dziś zawieźć żonę do rodziców bo jedzie jutro do promotorki, ale zaproponowałem żonie żeby pojechała pociągiem, żona jeszcze rano mnie pytała czy chcę z nią jechać ale powiedziałem że lepiej i bezpieczniej dla nas obojga będzie spędzić ten weekend osobno.

poprosiłem też żonę o to żebyśmy spali osobno. w sumie w naszym łóżku od prawie 2 miesięcy nic się nie dzieje a łoże małżeńskie tylko do spania nie służy.

strasznie mi brakuje, nie tyle seksu, co czułości, zwykłego przytulenia, pocałunku, usłyszenia 'kocham cię' a to że spaliśmy razem wzmagało we mnie złe samopoczucie z tego powodu.

myślę że spanie osobno może mi pomóc, będę dalej żony ale tylko dosłownie bo nawet w łóżku byliśmy daleko od siebie. żonie myślę też pomoże, bo ona momentami nie może na mnie patrzeć, stara się tego po sobie nie dać poznać ale to się czuje.

mam wczoraj ze mną rozmawiała, powiedziała mi mądre zdanie które wcielam teraz w życie: nie mów jej że się zmieniasz, słowa się nie liczą, liczą się czyny.

rodzice widząc co się dzieje zaczęli mnie wspierać. nigdy jeszcze nie rozmawiałem tak dużo i szczerze z mamą co teraz. stwierdziliśmy razem (mama, tata, ja) że wszyscy musimy się zmienić żeby w domu było dobrze, wprawdzie ameryki nie odkryliśmy ale wcześniej w domu nikt ze sobą nie rozmawiał.

wczoraj wieczorem znowu dałem plamę. z byle powodu napadłem na żonę, powiedziałem jedno słowo za dużo, ona odpowiedziała i dalej jakoś poszło.

pogodziliśmy się w końcu ale niesmak pozostał nam obojgu, bo parę przykrych i nie zawsze zgodnych z prawdą dla nas obojga słów padło.

miałem dziś zawieźć żonę do rodziców bo jedzie jutro do promotorki, ale zaproponowałem żonie żeby pojechała pociągiem, żona jeszcze rano mnie pytała czy chcę z nią jechać ale powiedziałem że lepiej i bezpieczniej dla nas obojga będzie spędzić ten weekend osobno.

poprosiłem też żonę o to żebyśmy spali osobno. w sumie w naszym łóżku od prawie 2 miesięcy nic się nie dzieje a łoże małżeńskie tylko do spania nie służy.

strasznie mi brakuje, nie tyle seksu, co czułości, zwykłego przytulenia, pocałunku, usłyszenia 'kocham cię' a to że spaliśmy razem wzmagało we mnie złe samopoczucie z tego powodu.

myślę że spanie osobno może mi pomóc, będę dalej żony ale tylko dosłownie bo nawet w łóżku byliśmy daleko od siebie. żonie myślę też pomoże, bo ona momentami nie może na mnie patrzeć, stara się tego po sobie nie dać poznać ale to się czuje.

mam wczoraj ze mną rozmawiała, powiedziała mi mądre zdanie które wcielam teraz w życie: nie mów jej że się zmieniasz, słowa się nie liczą, liczą się czyny.

rodzice widząc co się dzieje zaczęli mnie wspierać. nigdy jeszcze nie rozmawiałem tak dużo i szczerze z mamą co teraz. stwierdziliśmy razem (mama, tata, ja) że wszyscy musimy się zmienić żeby w domu było dobrze, wprawdzie ameryki nie odkryliśmy ale wcześniej w domu nikt ze sobą nie rozmawiał.

[róża]

Michaił, to super, że wreszcie zdobyłeś się na odwagę i podzieliłeś się zmartwieniem z mamą; teraz już będzie Ci lżej A mama, jako kobieta z doświadczeniem - posłuży też dobrą radą, pocieszy ... Przecież Pan Jezus powiedział, że mamy nosić brzemiona nie tylko swoje, ale i innych... Mama poniesie chętnie...
Odnośnie zmian w sypialni, już dawno myślałam, żeby to zaproponować, czyli rozdzielność... Skoro tak Ci będzie lepiej, lżej, czemu miałbyś nie skorzystać z tej możliwości. Może wreszcie dotrze do żony, co się stało... Może obudzi się w niej sumienie, bo póki co - chyba uśpione...
Wraz z podjęciem zdecydowanych kroków - na pewno coś zacznie się zmieniać, może nie od razu - na lepsze, ale z czasem ...
Kibicuję Wam
Pozdrawiam.

Michaił, to super, że wreszcie zdobyłeś się na odwagę i podzieliłeś się zmartwieniem z mamą; teraz już będzie Ci lżej A mama, jako kobieta z doświadczeniem - posłuży też dobrą radą, pocieszy ... Przecież Pan Jezus powiedział, że mamy nosić brzemiona nie tylko swoje, ale i innych... Mama poniesie chętnie...
Odnośnie zmian w sypialni, już dawno myślałam, żeby to zaproponować, czyli rozdzielność... Skoro tak Ci będzie lepiej, lżej, czemu miałbyś nie skorzystać z tej możliwości. Może wreszcie dotrze do żony, co się stało... Może obudzi się w niej sumienie, bo póki co - chyba uśpione...
Wraz z podjęciem zdecydowanych kroków - na pewno coś zacznie się zmieniać, może nie od razu - na lepsze, ale z czasem ...
Kibicuję Wam
Pozdrawiam.

[Michaił]

powoli zbliża się koniec. jednak rany okazały się zbyt głębokie, moje rany.
nowe fakty sprawiły że chyba już nie czuję nic do żony, nie chcę chyba być z tą osobą, przestało mi na niej zależeć.

miałem ochotę walczyć o żonę ale teraz już nie mam siły. chyba Bóg dał mi zbyt ciężki krzyż, a może tak się to musiało skończyć żebym ja mógł się zmienić?

ale mam dla kogo żyć, bez obaw, rodzice, siostra z mężem są mi życzliwi jak nigdy dotąd, nigdy nie miałem z nimi tak dobrego kontaktu. żona zawsze mi wmawiała że oni mnie ograniczają, wiecznie krytykują i ja w to uwierzyłem, raniąc moich bliskich. i oni nawet nie oczekiwali ode mnie słowa 'przepraszam' tylko mi pomogli i dalej pomoc oferują.

a żona? ona stała się tak zdegenerowaną i wyrachowaną osobą że zastanawiam się czy to ja byłem taki zły czy ona mnie takim uczyniła? jasne aniołkiem nie byłem, ale czy ja sobą nie dałem manipulować przez te 3 lata?

w całej tej sytuacji cieszy mnie to że znowu JA rozdaję karty, znowu mam 4 asy plus jednego w rękawie. cały czas nie mogłem kontrolować tej sytuacji, byłem skopany, stłamszony i manipulowany ale teraz odzyskałem kontrolę nad wszystkim, choć żona jeszcze nie wie...

powoli zbliża się koniec. jednak rany okazały się zbyt głębokie, moje rany.
nowe fakty sprawiły że chyba już nie czuję nic do żony, nie chcę chyba być z tą osobą, przestało mi na niej zależeć.

miałem ochotę walczyć o żonę ale teraz już nie mam siły. chyba Bóg dał mi zbyt ciężki krzyż, a może tak się to musiało skończyć żebym ja mógł się zmienić?

ale mam dla kogo żyć, bez obaw, rodzice, siostra z mężem są mi życzliwi jak nigdy dotąd, nigdy nie miałem z nimi tak dobrego kontaktu. żona zawsze mi wmawiała że oni mnie ograniczają, wiecznie krytykują i ja w to uwierzyłem, raniąc moich bliskich. i oni nawet nie oczekiwali ode mnie słowa 'przepraszam' tylko mi pomogli i dalej pomoc oferują.

a żona? ona stała się tak zdegenerowaną i wyrachowaną osobą że zastanawiam się czy to ja byłem taki zły czy ona mnie takim uczyniła? jasne aniołkiem nie byłem, ale czy ja sobą nie dałem manipulować przez te 3 lata?

w całej tej sytuacji cieszy mnie to że znowu JA rozdaję karty, znowu mam 4 asy plus jednego w rękawie. cały czas nie mogłem kontrolować tej sytuacji, byłem skopany, stłamszony i manipulowany ale teraz odzyskałem kontrolę nad wszystkim, choć żona jeszcze nie wie...

[nałóg]

[margolcia]

Michaił,
kiedy czytam Twoje posty, widzę ten sam schemat.
ten sam co u mnie.
dopóki wierzysz, ze wszystko da sie odwrócić, że jeszcze możesz kochać,
tak niewinnie jak wczesniej, walczysz.
a kiedy spod zasłony niewiedzy wyhynie błoto, nie masz siły walczyc
bo ile trzeba wody żeby to zmyc, czasu żeby zapomnieć, odwagi zeby sie z tym
zmierzyc.

to wszystko jest tak cholernie smutne.
twoja żoną zdrowo bym telepnęla.
nastepna co wierzy, że zmieniając faceta będzie szczęsliwa,
tyle że nie będzie, i jesli jeszcze tego nie wie, to niedługo się dowie.

Michaił,
myślę o Tobie i życzę Ci siły i odwagi.
pozdrawiam
m.

[ Dodano: 2010-08-12, 20:38 ]
A,
jesli chodzi o kontrolę,
to nie masz na nic wpływu.
na nic z wyjątkiem siebie,
ale i tak szybkość krwi w zyłach będzie zależeć
od emocji, a na to juz wplywu brak.
i z tym się raczej trzeba pogodzić.

smutne, ale prawdziwe.
m.

Michaił,
kiedy czytam Twoje posty, widzę ten sam schemat.
ten sam co u mnie.
dopóki wierzysz, ze wszystko da sie odwrócić, że jeszcze możesz kochać,
tak niewinnie jak wczesniej, walczysz.
a kiedy spod zasłony niewiedzy wyhynie błoto, nie masz siły walczyc
bo ile trzeba wody żeby to zmyc, czasu żeby zapomnieć, odwagi zeby sie z tym
zmierzyc.

to wszystko jest tak cholernie smutne.
twoja żoną zdrowo bym telepnęla.
nastepna co wierzy, że zmieniając faceta będzie szczęsliwa,
tyle że nie będzie, i jesli jeszcze tego nie wie, to niedługo się dowie.

Michaił,
myślę o Tobie i życzę Ci siły i odwagi.
pozdrawiam
m.

[ Dodano: 2010-08-12, 20:38 ]
A,
jesli chodzi o kontrolę,
to nie masz na nic wpływu.
na nic z wyjątkiem siebie,
ale i tak szybkość krwi w zyłach będzie zależeć
od emocji, a na to juz wplywu brak.
i z tym się raczej trzeba pogodzić.

smutne, ale prawdziwe.
m.

[Michaił]

[róża]

Cytat:

nowe fakty sprawiły że chyba już nie czuję nic do żony, nie chcę chyba być z tą osobą, przestało mi na niej zależeć.

To stan na dziś... Żebyś mógł spojrzeć na całą sytuację - trzeźwo, bez nadmiernych emocji...
Jutro może być inaczej... Jutro serce może zaskoczyć - przypływem miłości, jeszcze większej niż dawniej...

http://il.youtube.com/wat...feature=related

Cytat:

nowe fakty sprawiły że chyba już nie czuję nic do żony, nie chcę chyba być z tą osobą, przestało mi na niej zależeć.

To stan na dziś... Żebyś mógł spojrzeć na całą sytuację - trzeźwo, bez nadmiernych emocji...
Jutro może być inaczej... Jutro serce może zaskoczyć - przypływem miłości, jeszcze większej niż dawniej...

http://il.youtube.com/wat...feature=related

[Mirakulum]

[margolcia]

Mirakulum,

ach, nic Ci nie umknie :)

Mirakulum,

ach, nic Ci nie umknie :)

[Michaił]

[róża]

Michał, co u Ciebie/u Was? Co z tą szansą?
Naładowany pozytywnie po rekolekcjach, wypoczęty... Pisz

Michał, co u Ciebie/u Was? Co z tą szansą?
Naładowany pozytywnie po rekolekcjach, wypoczęty... Pisz

[Michaił]

Witam,

Troszkę czasu minęło od mojego ostatniego posta w tym temacie. Mój ostatni post był pisany pod wpływem ogromnych emocji, chwilę wcześniej wróciłem do domu z nową wiedzą: dowiedziałem się z kim mnie żona zdradziła; standard: kolega z pracy, biurko obok, do tego żonaty, z dzieckiem.

W każdym razie wtedy był przełom, obraz mojej świętej żony runął niczym domek z kart. To mi pozwoliło się uwolnić od wyrzutów sumienia (za jej zdradę, ja swoją winę znam), że to nie ja ją popchnąłem w jego ramiona.
Czy poczułem się panem sytuacji? Nie, to przyszło później, na sekundkę.
Czy miałem nad kimś kontrolę? Nie, odzyskałem kontrolę nad sobą.

Ale niestety w jednej chwili wszelkie uczucia do żony zgasły.

Wiele miałem myśli, pomysłów co z tym zrobić. Np. sprawić żeby "kolega" przestał tam pracować, ot choćby mały szantaż, anonimowy, "ty stamtąd odchodzisz, albo powiem twojej żonie", albo po prostu go skompromitować przed rodziną, w pracy.

Tak, wtedy byłem panem sytuacji, miałem nad nimi kontrolę, mogłem ich zniszczyć oboje.
Ale te myśli na szczęście szybko odeszły bo to wszystko mogłoby uderzyć w żonę i we mnie, bo co bym do niej czuł lub nie, nadal była moją żoną i nie chciałem jej w żaden sposób krzywdzić, poza tym mój plan nie musiał się potoczyć tak jak chciałem, trochę niebezpieczny grunt, więc na szczęście rozsądek zwyciężył.

Postanowiłem jedno: na razie żonie nie powiem. Miała do napisania pracę magisterską i chciałem jej w tym pomóc, a dopiero potem "pa pa", tyle chciałem zrobić. No cóż, Pan Bóg miał inny plan wobec nas. Następnego wieczoru jakoś tak nasza rozmowa się potoczyła że powiedziałem żonie że wiem o NIM. Ona mi oznajmiła że wie że ja wiem, bo czytała moje posty na forum; było ostro, ale to już była inna rozmowa niż wcześniej, już nie klęczałem przed nią, rozmowa równego z równym. Powiedziałem że chcę jej pomóc w napisaniu tej pracy a potem się zobaczy, wspomniałem o rozwodzie, unieważnieniu małżeństwa. Powiedziałem też że nie mam już siły na cokolwiek i zostawiam to Bogu do naprawy i że może jak razem siądziemy i napiszemy tę pracę to nas to jakoś połączy na nowo.

Był środek sierpnia, oddanie pracy 15 września, ilość stron pracy: 0 stron. I tak codziennie siedziałem z żoną i coś tam tworzyliśmy, tzn. ona bo ja się na informatyce nie znam, było to raczej pomoc typu zrobienie kawy, jakieś poprawki w Wordzie, mobilizacja, ale siedziałem z nią często do 2, 3 w nocy i pilnowałem by nic jej nie rozpraszało.

To była ważna lekcja dla mnie, musiałem zamknąć dziob na kłódkę i nie wypominać swoich krzywd, nie okazywać smutku jak bym się danego dnia nie czuł, musiałem schować honor i dumę do kieszeni, często zaciskać zęby gdy żona się denerwowała z jakiegoś powodu i na mnie się wyładowywała.

Zaczęliśmy też wychodzić w niewielu wolnych chwilach np. do kina, czy do McDonalda. I jakoś tak milej się między nami zrobiło. Choć bywały dni że przychodziłem do domu i wyłem z bezsilności. Ale gdy żona wracała musiało być ok i było.

Ja dojrzewałem do pojednania. Postanowiłem że po obronie (czyli wtedy za 3 tygodnie) czeka nas rozmowa i warunki ewentualnego (bo żona nie musiała go przyjąć) pojednania:
1) bezwarunkowe i w miarę możliwości szybkie odejście z pracy,
2) całkowite zerwanie relacji z "przyjacielem" od smsów (zobacz: pierwsza strona, od niego się zaczęło) - na tamtą chwilę było to kilka do kilkunastu smsów na dzień,
3) zerwanie znajomości z dwoma kolegami ze studiów z uwagi na rozmowy na intymne tematy z nimi, z wcześniejszych rozmów z żoną wyszło też że obaj proponowali jej seks, oczywiście żona się teraz wypiera że źle ją zrozumiałem...

Doszedłem do wniosku że bez spełnienia tych warunków nie jestem w stanie normalnie z nią żyć (przykład na samym końcu). Kolega z pracy - wiadomo; kolega od smsów mieszka w tym samym mieście co teściowie - gdyby żona chciała sama jechać do rodziców pewnie bym rozmyślał czy nie jedzie akurat spotkać się z nim. Zbyt wielkie obciążenie dla psychiki, znam siebie.

No cóż, ja swoje, Pan Bóg swoje, rozmowa odbyła się 3 dni później. Inna sprawa czy żona coś z tego zrozumiała (przykład na samym końcu ). Fakty są takie że nadal pracuje tam gdzie pracowała, choć cały czas mówi że niedługo stamtąd się zwalnia. Smsów jakby mniej, ale ja jej telefonu nie sprawdzam więc równie dobrze może z nim smsować w pracy. No i co z tej rozmowy wynikło? Ano wydawało mi się że żona przyjęła to ze zrozumieniem. I od tego czasu czułem wielki spokój wewnętrzny, już nie było strachu, pomyślałem że znowu mogę zaufać i ufałem.

Niestety diabeł nie dawał za wygraną. Żona powiedziała kochankowi że ja wiem, ale nie zamierzam się w żaden sposób mścić. Ale ktoś na niego doniósł do pracy (ale nie ja), więc o kim on mógł pomyśleć jak nie o mnie? Czemu się wcale nie dziwię zresztą, no bo wybaczyć coś takiego i to za darmo, niemożliwe, tylko jakiś moher by tak mógł
W każdym razie gość się wycykał i chciał się ze mną zobaczyć żeby się wywiedzieć od kogo ja wiem. Ja wiem że on się wygadał, pochwalił, on zapewniał żonę że nikomu nie powiedział, no ale skoro nikomu nie powiedział to skąd ja wiem? I po co chciał się ze mną widzieć? Swoją drogą niezły matoł z niego, chcąc się ze mną spotkać sam przyznał się że się wygadał
Ale ponieważ ja się z nim zobaczyć nie chciałem zaczął grozić mojej żonie że coś mi zrobi (ciekawe co? zdradzi mnie? ).
Na szczęście do dziś wszyscy żyjemy, gość chyba wyluzował, zresztą chyba nie liczył że się przestraszę takiego leszcza
Choć czeka go nie łatwe życie teraz i nas też w sumie, bo zdechnie mu kot - pomyśli o mnie, ktoś mu napisze na drzwiach K+M+B pomyśli o mnie, auto mu się zepsuje - znowu ja. No ale cóż, takie są konsekwencje zdrady...

A teraz najważniejsze: wybaczyłem mu. Naprawdę, szczerze mu życzę żeby przez to co się nam stało i on się czegoś nauczył. Chłopak ma żonę, dziecko - to więcej niż mam ja. Bardzo bym chciał żeby i jego małżeństwo się naprawiło, żeby się chłopak nawrócił, tyle osób już skrzywdził. Może teraz właśnie Bóg daje mu na to szansę? Modlę się za niego czasami i trzymam kciuki. Gdyby tak się stało na pewno byłoby mi łatwiej iść przez życie z żoną, wtedy ta cała sytuacja miałaby jakiś głębszy sens...

„Powiedz grzesznikom, że żaden nie ujdzie ręki mojej. Jeżeli uciekają przed miłosiernym sercem moim, wpadną w sprawiedliwe ręce moje. Powiedz grzesznikom, że zawsze na nich czekam, wsłuchuję się w tętno ich serca, kiedy uderzy dla mnie. Napisz, że przemawiam do nich przez wyrzuty sumienia, przez niepowodzenie i cierpienia, przez burze i pioruny, przemawiam przez głos Kościoła, a jeżeli udaremnią wszystkie moje łaski, poczynam się gniewać na nich, zostawiając ich samym sobie i daję im, czego pragną” (Dz. 1728).

To cytat dla niego.



Teraz pora wybaczyć samemu sobie i żonie, ale wszystko idzie ku lepszemu.

Co do pracy mgr to stron było 108 a obrona na 4,5 Ja sam obroniłem pracę mgr zaledwie na 4

Po tych wydarzeniach zaczęliśmy znowu spać w jednym łóżku a i atmosfera w domu się polepszyła i polepsza z każdym dniem. Prawie codziennie chodzimy na spacery. Spotykamy się też ze znajomymi Troszkę żałuję że nie pojechaliśmy razem na rekolekcje ale może i dobrze się stało. Bardzo bym chciał żeby jechała ze mną na spotkanie Sychar w pobliskich Żorach, ale wątpię żeby chciała jechać.

Niedawno padły też ze strony żony ważne słowa: przepraszam Cię, żałuję tego co zrobiłam. A po obronie mi powiedziała że nie zasługuje na mnie. Ważne słowa bo jakiś ciężar ze mnie spadł. Obrazy zdrady czasami wracają ale wtedy mówię diabłu: i co z tego? co mam z tym zrobić, żyć tym do końca życia? stało się. i pomaga.

Ja sam też się zmieniłem, zawsze mi pokory brakowało, byłem zarozumiały, zbyt pewny siebie, miałem skłonność do oceniania ludzi a w swoich uczynkach nie widziałem nic złego. Cała ta sytuacja sprowadziła mnie na ziemię, ale wiecie co? Nie jest tu tak źle wśród zwykłych ludzi :D I dalej się uczę siebie samego.

Co dalej? Nie wiem, czekam aż żona odejdzie z pracy, nie będę naciskał, niech to będzie jej decyzja, gorzej jak będzie ją w nieskończoność odwlekać.
"Przyjaciel" od smsów? Też mnie to martwi, nie jest łatwo żyć w świadomości że jest ktoś drugi komu wyznała miłość i dalej z nim utrzymuje kontakt.
Trzecia sprawa to jej podejście do innych mężczyzn - jakby to nazwać... zbyt łatwo otwiera serce przed innymi facetami, i z kochankiem i z 2 kolegami ze studiów prowadziła bardzo intymne rozmowy. Jak się skończyło z tym pierwszym - wiadomo, z kolegami ze studiów gada nadal, wczoraj nawet z jednym chciała wyjść na kawę. Może i jestem drobnostkowy (?) ale uważam że to nie w porządku wobec mnie i jej to powiedziałem. Oburzyła się straszliwie oczywiście.
Mam wrażenie że ona nadal uważa że nic się nie stało z jej strony złego, a jeśli nawet, to wszystko jest moją winą i to ja mam się zmieniać na lepsze, ona nie musi bo zawsze mi ufała, zawsze o wszystkim mówiła itp.

Nie wiem czy kocham żonę nadal. Bo wcześniej jakoś inaczej czułem tę miłość, wydawało mi się że TO uczucie to właśnie miłość. Teraz postanowiłem że chcę z nią być, na dobre i złe, aż do śmierci.

Ale ufam Bogu, robię co mogę (ale już nie na siłę, tylko szczera rozmowa) a resztę zostawiam Panu.

Tyle na dziś.

Pozdrawiam
Michał

[ Dodano: 2010-10-14, 14:27 ]
gratuluję każdemu kto dotarł do końca i nie zasnął

Witam,

Troszkę czasu minęło od mojego ostatniego posta w tym temacie. Mój ostatni post był pisany pod wpływem ogromnych emocji, chwilę wcześniej wróciłem do domu z nową wiedzą: dowiedziałem się z kim mnie żona zdradziła; standard: kolega z pracy, biurko obok, do tego żonaty, z dzieckiem.

W każdym razie wtedy był przełom, obraz mojej świętej żony runął niczym domek z kart. To mi pozwoliło się uwolnić od wyrzutów sumienia (za jej zdradę, ja swoją winę znam), że to nie ja ją popchnąłem w jego ramiona.
Czy poczułem się panem sytuacji? Nie, to przyszło później, na sekundkę.
Czy miałem nad kimś kontrolę? Nie, odzyskałem kontrolę nad sobą.

Ale niestety w jednej chwili wszelkie uczucia do żony zgasły.

Wiele miałem myśli, pomysłów co z tym zrobić. Np. sprawić żeby "kolega" przestał tam pracować, ot choćby mały szantaż, anonimowy, "ty stamtąd odchodzisz, albo powiem twojej żonie", albo po prostu go skompromitować przed rodziną, w pracy.

Tak, wtedy byłem panem sytuacji, miałem nad nimi kontrolę, mogłem ich zniszczyć oboje.
Ale te myśli na szczęście szybko odeszły bo to wszystko mogłoby uderzyć w żonę i we mnie, bo co bym do niej czuł lub nie, nadal była moją żoną i nie chciałem jej w żaden sposób krzywdzić, poza tym mój plan nie musiał się potoczyć tak jak chciałem, trochę niebezpieczny grunt, więc na szczęście rozsądek zwyciężył.

Postanowiłem jedno: na razie żonie nie powiem. Miała do napisania pracę magisterską i chciałem jej w tym pomóc, a dopiero potem "pa pa", tyle chciałem zrobić. No cóż, Pan Bóg miał inny plan wobec nas. Następnego wieczoru jakoś tak nasza rozmowa się potoczyła że powiedziałem żonie że wiem o NIM. Ona mi oznajmiła że wie że ja wiem, bo czytała moje posty na forum; było ostro, ale to już była inna rozmowa niż wcześniej, już nie klęczałem przed nią, rozmowa równego z równym. Powiedziałem że chcę jej pomóc w napisaniu tej pracy a potem się zobaczy, wspomniałem o rozwodzie, unieważnieniu małżeństwa. Powiedziałem też że nie mam już siły na cokolwiek i zostawiam to Bogu do naprawy i że może jak razem siądziemy i napiszemy tę pracę to nas to jakoś połączy na nowo.

Był środek sierpnia, oddanie pracy 15 września, ilość stron pracy: 0 stron. I tak codziennie siedziałem z żoną i coś tam tworzyliśmy, tzn. ona bo ja się na informatyce nie znam, było to raczej pomoc typu zrobienie kawy, jakieś poprawki w Wordzie, mobilizacja, ale siedziałem z nią często do 2, 3 w nocy i pilnowałem by nic jej nie rozpraszało.

To była ważna lekcja dla mnie, musiałem zamknąć dziob na kłódkę i nie wypominać swoich krzywd, nie okazywać smutku jak bym się danego dnia nie czuł, musiałem schować honor i dumę do kieszeni, często zaciskać zęby gdy żona się denerwowała z jakiegoś powodu i na mnie się wyładowywała.

Zaczęliśmy też wychodzić w niewielu wolnych chwilach np. do kina, czy do McDonalda. I jakoś tak milej się między nami zrobiło. Choć bywały dni że przychodziłem do domu i wyłem z bezsilności. Ale gdy żona wracała musiało być ok i było.

Ja dojrzewałem do pojednania. Postanowiłem że po obronie (czyli wtedy za 3 tygodnie) czeka nas rozmowa i warunki ewentualnego (bo żona nie musiała go przyjąć) pojednania:
1) bezwarunkowe i w miarę możliwości szybkie odejście z pracy,
2) całkowite zerwanie relacji z "przyjacielem" od smsów (zobacz: pierwsza strona, od niego się zaczęło) - na tamtą chwilę było to kilka do kilkunastu smsów na dzień,
3) zerwanie znajomości z dwoma kolegami ze studiów z uwagi na rozmowy na intymne tematy z nimi, z wcześniejszych rozmów z żoną wyszło też że obaj proponowali jej seks, oczywiście żona się teraz wypiera że źle ją zrozumiałem...

Doszedłem do wniosku że bez spełnienia tych warunków nie jestem w stanie normalnie z nią żyć (przykład na samym końcu). Kolega z pracy - wiadomo; kolega od smsów mieszka w tym samym mieście co teściowie - gdyby żona chciała sama jechać do rodziców pewnie bym rozmyślał czy nie jedzie akurat spotkać się z nim. Zbyt wielkie obciążenie dla psychiki, znam siebie.

No cóż, ja swoje, Pan Bóg swoje, rozmowa odbyła się 3 dni później. Inna sprawa czy żona coś z tego zrozumiała (przykład na samym końcu ). Fakty są takie że nadal pracuje tam gdzie pracowała, choć cały czas mówi że niedługo stamtąd się zwalnia. Smsów jakby mniej, ale ja jej telefonu nie sprawdzam więc równie dobrze może z nim smsować w pracy. No i co z tej rozmowy wynikło? Ano wydawało mi się że żona przyjęła to ze zrozumieniem. I od tego czasu czułem wielki spokój wewnętrzny, już nie było strachu, pomyślałem że znowu mogę zaufać i ufałem.

Niestety diabeł nie dawał za wygraną. Żona powiedziała kochankowi że ja wiem, ale nie zamierzam się w żaden sposób mścić. Ale ktoś na niego doniósł do pracy (ale nie ja), więc o kim on mógł pomyśleć jak nie o mnie? Czemu się wcale nie dziwię zresztą, no bo wybaczyć coś takiego i to za darmo, niemożliwe, tylko jakiś moher by tak mógł
W każdym razie gość się wycykał i chciał się ze mną zobaczyć żeby się wywiedzieć od kogo ja wiem. Ja wiem że on się wygadał, pochwalił, on zapewniał żonę że nikomu nie powiedział, no ale skoro nikomu nie powiedział to skąd ja wiem? I po co chciał się ze mną widzieć? Swoją drogą niezły matoł z niego, chcąc się ze mną spotkać sam przyznał się że się wygadał
Ale ponieważ ja się z nim zobaczyć nie chciałem zaczął grozić mojej żonie że coś mi zrobi (ciekawe co? zdradzi mnie? ).
Na szczęście do dziś wszyscy żyjemy, gość chyba wyluzował, zresztą chyba nie liczył że się przestraszę takiego leszcza
Choć czeka go nie łatwe życie teraz i nas też w sumie, bo zdechnie mu kot - pomyśli o mnie, ktoś mu napisze na drzwiach K+M+B pomyśli o mnie, auto mu się zepsuje - znowu ja. No ale cóż, takie są konsekwencje zdrady...

A teraz najważniejsze: wybaczyłem mu. Naprawdę, szczerze mu życzę żeby przez to co się nam stało i on się czegoś nauczył. Chłopak ma żonę, dziecko - to więcej niż mam ja. Bardzo bym chciał żeby i jego małżeństwo się naprawiło, żeby się chłopak nawrócił, tyle osób już skrzywdził. Może teraz właśnie Bóg daje mu na to szansę? Modlę się za niego czasami i trzymam kciuki. Gdyby tak się stało na pewno byłoby mi łatwiej iść przez życie z żoną, wtedy ta cała sytuacja miałaby jakiś głębszy sens...

„Powiedz grzesznikom, że żaden nie ujdzie ręki mojej. Jeżeli uciekają przed miłosiernym sercem moim, wpadną w sprawiedliwe ręce moje. Powiedz grzesznikom, że zawsze na nich czekam, wsłuchuję się w tętno ich serca, kiedy uderzy dla mnie. Napisz, że przemawiam do nich przez wyrzuty sumienia, przez niepowodzenie i cierpienia, przez burze i pioruny, przemawiam przez głos Kościoła, a jeżeli udaremnią wszystkie moje łaski, poczynam się gniewać na nich, zostawiając ich samym sobie i daję im, czego pragną” (Dz. 1728).

To cytat dla niego.



Teraz pora wybaczyć samemu sobie i żonie, ale wszystko idzie ku lepszemu.

Co do pracy mgr to stron było 108 a obrona na 4,5 Ja sam obroniłem pracę mgr zaledwie na 4

Po tych wydarzeniach zaczęliśmy znowu spać w jednym łóżku a i atmosfera w domu się polepszyła i polepsza z każdym dniem. Prawie codziennie chodzimy na spacery. Spotykamy się też ze znajomymi Troszkę żałuję że nie pojechaliśmy razem na rekolekcje ale może i dobrze się stało. Bardzo bym chciał żeby jechała ze mną na spotkanie Sychar w pobliskich Żorach, ale wątpię żeby chciała jechać.

Niedawno padły też ze strony żony ważne słowa: przepraszam Cię, żałuję tego co zrobiłam. A po obronie mi powiedziała że nie zasługuje na mnie. Ważne słowa bo jakiś ciężar ze mnie spadł. Obrazy zdrady czasami wracają ale wtedy mówię diabłu: i co z tego? co mam z tym zrobić, żyć tym do końca życia? stało się. i pomaga.

Ja sam też się zmieniłem, zawsze mi pokory brakowało, byłem zarozumiały, zbyt pewny siebie, miałem skłonność do oceniania ludzi a w swoich uczynkach nie widziałem nic złego. Cała ta sytuacja sprowadziła mnie na ziemię, ale wiecie co? Nie jest tu tak źle wśród zwykłych ludzi :D I dalej się uczę siebie samego.

Co dalej? Nie wiem, czekam aż żona odejdzie z pracy, nie będę naciskał, niech to będzie jej decyzja, gorzej jak będzie ją w nieskończoność odwlekać.
"Przyjaciel" od smsów? Też mnie to martwi, nie jest łatwo żyć w świadomości że jest ktoś drugi komu wyznała miłość i dalej z nim utrzymuje kontakt.
Trzecia sprawa to jej podejście do innych mężczyzn - jakby to nazwać... zbyt łatwo otwiera serce przed innymi facetami, i z kochankiem i z 2 kolegami ze studiów prowadziła bardzo intymne rozmowy. Jak się skończyło z tym pierwszym - wiadomo, z kolegami ze studiów gada nadal, wczoraj nawet z jednym chciała wyjść na kawę. Może i jestem drobnostkowy (?) ale uważam że to nie w porządku wobec mnie i jej to powiedziałem. Oburzyła się straszliwie oczywiście.
Mam wrażenie że ona nadal uważa że nic się nie stało z jej strony złego, a jeśli nawet, to wszystko jest moją winą i to ja mam się zmieniać na lepsze, ona nie musi bo zawsze mi ufała, zawsze o wszystkim mówiła itp.

Nie wiem czy kocham żonę nadal. Bo wcześniej jakoś inaczej czułem tę miłość, wydawało mi się że TO uczucie to właśnie miłość. Teraz postanowiłem że chcę z nią być, na dobre i złe, aż do śmierci.

Ale ufam Bogu, robię co mogę (ale już nie na siłę, tylko szczera rozmowa) a resztę zostawiam Panu.

Tyle na dziś.

Pozdrawiam
Michał

[ Dodano: 2010-10-14, 14:27 ]
gratuluję każdemu kto dotarł do końca i nie zasnął

[agnicha]