[marek12b7]

Hanusia - pozdrawiam - podoba mi sie jak piszesz, odnajduję w tym cząstkę siebie

Hanusia - pozdrawiam - podoba mi sie jak piszesz, odnajduję w tym cząstkę siebie

[Hanusia]

Witaj Marku!
Ciebie również dobrze pamiętam z ostatniego spotkania Ja to trochę dzikus jestem, a Wy mnie tak miło przyjęliście, że w ogóle nie czułam się obco. Żałuję bardzo, że jednak nie mogę pojechać na te wakacje, które organizujesz. W pracy niestety kolejka urlopowa obowiązuje A tak mi się marzą góry w tym roku! Ale może jeszcze się uda Szkoda, że nie z Wami.
Bardzo miło słyszeć, że podoba Ci się, jak piszę, bo jak wspomniałam na początku, to raczej nie jestem utalentowana w temacie wypracowań (bardziej ścisłe talenty). Pamiętam, jak mój pan od polskiego cierpiał czytając moje wypracowania w ogólniaku i zawsze oddając je, wypominał, że chyba chcę go wykończyć hihi (były właśnie do bólu ścisłe, konkretne i bez polotu ) Na szczęście tych wypracowań nie było tak wiele, więc udało się jakoś pana od polskiego ocalić - dawkował sobie emocje chłopina No ale to było lata temu, a ja całkiem zboczyłam z tematu przewodniego forum. Ale miło tak powspominać... Skoro więc jednak da się czytać, to od czasu do czasu skrobnę coś tutaj. Może w końcu będzie coś ku pokrzepieniu serc ...
Pozdrawiam

[ Dodano: 2010-07-07, 21:18 ]
Muszę się z Wami podzielić pewną rozterką, bo nie za bardzo wiem, jak teraz postępować.
Już było mi całkiem miło i radośnie (poza chwilowymi załamaniami, no ale jak to w życiu, każdy je przechodzi) i naprawdę rady księdza terapeuty,aby zająć się sobą i dzieckiem bardzo były pomocne, a gdy wdrożyłam je w życie skutkowały szczęściem i pokojem serca. Zaczęłam mieć poczucie, że w końcu znowu czerpię z każdego dnia, i nie marnuję czasu. A męża pozostawiłam Bogu. Modliłam i się i modlić będę.
No ale mąż nagle jakiś milszy się zrobił, uśmiecha się czasem, podziękuje, zapyta o dziecko, nawet ostatnio podwiózł mnie do dentysty i naprawił kran w łazience. I niby wszystko ładnie pięknie, ale ja mam inne odczucie tej sytuacji. Dla mnie niestety jego gesty to takie usprawiedliwianie się, taki balsam na wyrzuty sumienia. Bo przecież pomaga. Ale on chciałby mieć "i wróbla na dachu, i gołąbka w garści" (czy jak to szło, to przysłowie ) Chciałby być dobrym ojcem i jednocześnie mieć szczęście z kochanką. A to niestety nie jest normalne... i moim zdanie tak się nie da. Ale mój mąż wszystko sobie na razie tłumaczy (nawet płacz dziecka, gdy wychodzi). Co do naszej rodziny zdania nie zmienia. Nadal rozkochany w koleżance. Ale tutaj właśnie nie wiem, jak mam postępować. Raczej rozmowy o tym, na naszym etapie chyba nie da się przeprowadzić. Gdy wcześniej próbowałam mu tłumaczyć, uświadomić pewne prawdy oczywiste, to były tylko krzyki, groźby i zastraszanie. Nie wiem, czy mam odmawiać pomocy, jeśli sam proponuje, gubię się jeszcze w tym stawianiu granic. Jest to trochę skomplikowane dla mnie... Chyba jeszcze wiele, wiele nauki przede mną
Pozdrawiam

Witaj Marku!
Ciebie również dobrze pamiętam z ostatniego spotkania Ja to trochę dzikus jestem, a Wy mnie tak miło przyjęliście, że w ogóle nie czułam się obco. Żałuję bardzo, że jednak nie mogę pojechać na te wakacje, które organizujesz. W pracy niestety kolejka urlopowa obowiązuje A tak mi się marzą góry w tym roku! Ale może jeszcze się uda Szkoda, że nie z Wami.
Bardzo miło słyszeć, że podoba Ci się, jak piszę, bo jak wspomniałam na początku, to raczej nie jestem utalentowana w temacie wypracowań (bardziej ścisłe talenty). Pamiętam, jak mój pan od polskiego cierpiał czytając moje wypracowania w ogólniaku i zawsze oddając je, wypominał, że chyba chcę go wykończyć hihi (były właśnie do bólu ścisłe, konkretne i bez polotu ) Na szczęście tych wypracowań nie było tak wiele, więc udało się jakoś pana od polskiego ocalić - dawkował sobie emocje chłopina No ale to było lata temu, a ja całkiem zboczyłam z tematu przewodniego forum. Ale miło tak powspominać... Skoro więc jednak da się czytać, to od czasu do czasu skrobnę coś tutaj. Może w końcu będzie coś ku pokrzepieniu serc ...
Pozdrawiam

[ Dodano: 2010-07-07, 21:18 ]
Muszę się z Wami podzielić pewną rozterką, bo nie za bardzo wiem, jak teraz postępować.
Już było mi całkiem miło i radośnie (poza chwilowymi załamaniami, no ale jak to w życiu, każdy je przechodzi) i naprawdę rady księdza terapeuty,aby zająć się sobą i dzieckiem bardzo były pomocne, a gdy wdrożyłam je w życie skutkowały szczęściem i pokojem serca. Zaczęłam mieć poczucie, że w końcu znowu czerpię z każdego dnia, i nie marnuję czasu. A męża pozostawiłam Bogu. Modliłam i się i modlić będę.
No ale mąż nagle jakiś milszy się zrobił, uśmiecha się czasem, podziękuje, zapyta o dziecko, nawet ostatnio podwiózł mnie do dentysty i naprawił kran w łazience. I niby wszystko ładnie pięknie, ale ja mam inne odczucie tej sytuacji. Dla mnie niestety jego gesty to takie usprawiedliwianie się, taki balsam na wyrzuty sumienia. Bo przecież pomaga. Ale on chciałby mieć "i wróbla na dachu, i gołąbka w garści" (czy jak to szło, to przysłowie ) Chciałby być dobrym ojcem i jednocześnie mieć szczęście z kochanką. A to niestety nie jest normalne... i moim zdanie tak się nie da. Ale mój mąż wszystko sobie na razie tłumaczy (nawet płacz dziecka, gdy wychodzi). Co do naszej rodziny zdania nie zmienia. Nadal rozkochany w koleżance. Ale tutaj właśnie nie wiem, jak mam postępować. Raczej rozmowy o tym, na naszym etapie chyba nie da się przeprowadzić. Gdy wcześniej próbowałam mu tłumaczyć, uświadomić pewne prawdy oczywiste, to były tylko krzyki, groźby i zastraszanie. Nie wiem, czy mam odmawiać pomocy, jeśli sam proponuje, gubię się jeszcze w tym stawianiu granic. Jest to trochę skomplikowane dla mnie... Chyba jeszcze wiele, wiele nauki przede mną
Pozdrawiam

[marek12b7]

Hanusia, no chyba Dobson - miłość jest piękna............ ale wymaga stanowczości

Hanusia, no chyba Dobson - miłość jest piękna............ ale wymaga stanowczości

[Hanusia]

Ehh, Marku. Znam tę książkę. Czytałam ją kilka razy. I pewnie jeszcze przeczytam Teoretycznie ją rozumiem, ale praktycznie już nie Niestety nie umiem jej zastosować w swoim życiu. Mąż odszedł już jakiś czas temu, bo chce zaznac szczęścia z tą drugą kobietą. Wcześniej jeszcze się miotał. Szedł ze mną do teatru, ale myślał o niej (i jeszcze w dodatku mi to mówił), spał ze mną w łóżku, a pod poduszką smsy z koleżanką. Bardzo to przykre, ale patrzyłam na to i nic nie robiłam. Nie chcę nawet pamiętać tamtego czasu, gdy sama siebie nie szanowałam, a to na co się godziłam było poniżej ludzkiej godności. Ciężko się przyznać do tego, ale był taki okres. Na szczęście chodzę na terapię, znalazłam kontakt z ludźmi o podobnych doświadczeniach, no i przede wszystkim modliłam się, modliłam, modliłam... No i przyszła przemiana serca (tak przynajmniej ja to odbieram). Na szczęście tamten niechlubny okres nie trwał długo, aż w końcu powiedziałam mężowi, że ja tak nie potrafię żyć, bo to mnie poniża. Więc się wyprowadził. Potem było jeszcze różnie, zaczęłam stawiać granice, a on był coraz bardziej rozzłoszczony. Za to ja spokojna.
A potem zaczęłam inwestować w siebie i dziecko, moje relacje z Bogiem i dzieckiem. Jeszcze pewnie długa droga przede mną, ale jest to bardzo satysfakcjonujące, coś w stylu wspinania się na szczyt, lekko nie jest, ale idziesz, robisz przystanki, a jak zdobywasz szczyt, to jest dopiero radość, a potem okazuje się, że jest wyższy szczyt do zdobycia i znowu pojawia się nowy cel. No ale, zbaczam z tematu
W każdym razie teraz się uspokoiło, ale nadal nie wiem, jak stosować w swoim małżeńswie tego Dobsona Może mi coś podpowiesz? Bo ja to dopiero pierwsze kroki stawiam i często się potykam, ale jest progres, bo coraz szybciej się podnoszę Mąż przychodzi obecnie do córki 2 razy w tygodniu, pyta, co u niej słychać, jak się czuje itd. A ja odpowiadam, grzecznie i spokojnie. Jestem uśmiechnięta, bo mam radość w sercu, to nie będę przecież mu udawać, jaka udręczona jestem (ale właśnie nie chcę, żeby odbierał to jako zgodę na jego kochankę), chodzę sobie na relaks w czasie gdy zostaje z córką itd. Ale nie jestem pewna, czy ma to coś wspólnego z tym Dobsonem. No i tu właśnie wychodzi, że go w praktyce nie rozumiem.
Pozdrawiam serdecznie

Ehh, Marku. Znam tę książkę. Czytałam ją kilka razy. I pewnie jeszcze przeczytam Teoretycznie ją rozumiem, ale praktycznie już nie Niestety nie umiem jej zastosować w swoim życiu. Mąż odszedł już jakiś czas temu, bo chce zaznac szczęścia z tą drugą kobietą. Wcześniej jeszcze się miotał. Szedł ze mną do teatru, ale myślał o niej (i jeszcze w dodatku mi to mówił), spał ze mną w łóżku, a pod poduszką smsy z koleżanką. Bardzo to przykre, ale patrzyłam na to i nic nie robiłam. Nie chcę nawet pamiętać tamtego czasu, gdy sama siebie nie szanowałam, a to na co się godziłam było poniżej ludzkiej godności. Ciężko się przyznać do tego, ale był taki okres. Na szczęście chodzę na terapię, znalazłam kontakt z ludźmi o podobnych doświadczeniach, no i przede wszystkim modliłam się, modliłam, modliłam... No i przyszła przemiana serca (tak przynajmniej ja to odbieram). Na szczęście tamten niechlubny okres nie trwał długo, aż w końcu powiedziałam mężowi, że ja tak nie potrafię żyć, bo to mnie poniża. Więc się wyprowadził. Potem było jeszcze różnie, zaczęłam stawiać granice, a on był coraz bardziej rozzłoszczony. Za to ja spokojna.
A potem zaczęłam inwestować w siebie i dziecko, moje relacje z Bogiem i dzieckiem. Jeszcze pewnie długa droga przede mną, ale jest to bardzo satysfakcjonujące, coś w stylu wspinania się na szczyt, lekko nie jest, ale idziesz, robisz przystanki, a jak zdobywasz szczyt, to jest dopiero radość, a potem okazuje się, że jest wyższy szczyt do zdobycia i znowu pojawia się nowy cel. No ale, zbaczam z tematu
W każdym razie teraz się uspokoiło, ale nadal nie wiem, jak stosować w swoim małżeńswie tego Dobsona Może mi coś podpowiesz? Bo ja to dopiero pierwsze kroki stawiam i często się potykam, ale jest progres, bo coraz szybciej się podnoszę Mąż przychodzi obecnie do córki 2 razy w tygodniu, pyta, co u niej słychać, jak się czuje itd. A ja odpowiadam, grzecznie i spokojnie. Jestem uśmiechnięta, bo mam radość w sercu, to nie będę przecież mu udawać, jaka udręczona jestem (ale właśnie nie chcę, żeby odbierał to jako zgodę na jego kochankę), chodzę sobie na relaks w czasie gdy zostaje z córką itd. Ale nie jestem pewna, czy ma to coś wspólnego z tym Dobsonem. No i tu właśnie wychodzi, że go w praktyce nie rozumiem.
Pozdrawiam serdecznie

[nałóg]

Ma wspólnego dużo z Dobsonem.Tak 3-maj

Ma wspólnego dużo z Dobsonem.Tak 3-maj

[Hanusia]

A to mnie ucieszyłeś dodatkowo
Czasem po prostu obawiam się, czy mój przekaz, że tak go nazwę, gestowny, czy moje zachowanie, jest wystarczającym przekazem. Nie chcę, aby mąż odczuwał, że daję mu przyzwolenie na zdradę (a tak niestety mam wrażenie, że odczytuje moją radość, uprzejmość, moje samolubienie, moje nieczepianie, moje zmiany) (na zasadzie: "fajnie, od razu mi lżej, bo widzę, że świetnie sobie radzisz, że pogodziłaś się już z faktem, iż chcę sobie ułożyć życie z inną kobietą"). Ale podkreślam to jest tylko takie moje odczucie tej sytuacji, bo co on myśli, tego nie wiem. Nie rozmawiamy ze sobą na ten temat. Dlatego jeszcze czasem zastanawiam się, czy nie powiedzieć mu wprost. Ale potem przypominam sobie, że przecież na to co on myśli, nie mam wpływu, a chyba na rozmowy inne niż o dziecku, to jeszcze nie jest dobry czas. Pamiętam okres gdy próbowaliśmy "rozmawiać", to niestety kończyło się to wzajemnym oskarżaniem, a w późniejszym czasie były to już tylko moje monologi, płacze i nerwy... A wynikało to chyba z tego, że ja chciałam rozmawiać, szybko rozwiązać problem, wszystko wiedzieć, a mój mąż nie miał na to najmniejszej ochoty.
Chyba znowu za dużo zaczynam myśleć o mężu...
Jutro obowiązkowe lody z malinami z ulubioną koleżanką A dziś jeszcze kolejna polecona lektura do poduszki - ku wzmocnieniu więzi z dzieckiem
Pozdrawiam serdecznie

A to mnie ucieszyłeś dodatkowo
Czasem po prostu obawiam się, czy mój przekaz, że tak go nazwę, gestowny, czy moje zachowanie, jest wystarczającym przekazem. Nie chcę, aby mąż odczuwał, że daję mu przyzwolenie na zdradę (a tak niestety mam wrażenie, że odczytuje moją radość, uprzejmość, moje samolubienie, moje nieczepianie, moje zmiany) (na zasadzie: "fajnie, od razu mi lżej, bo widzę, że świetnie sobie radzisz, że pogodziłaś się już z faktem, iż chcę sobie ułożyć życie z inną kobietą"). Ale podkreślam to jest tylko takie moje odczucie tej sytuacji, bo co on myśli, tego nie wiem. Nie rozmawiamy ze sobą na ten temat. Dlatego jeszcze czasem zastanawiam się, czy nie powiedzieć mu wprost. Ale potem przypominam sobie, że przecież na to co on myśli, nie mam wpływu, a chyba na rozmowy inne niż o dziecku, to jeszcze nie jest dobry czas. Pamiętam okres gdy próbowaliśmy "rozmawiać", to niestety kończyło się to wzajemnym oskarżaniem, a w późniejszym czasie były to już tylko moje monologi, płacze i nerwy... A wynikało to chyba z tego, że ja chciałam rozmawiać, szybko rozwiązać problem, wszystko wiedzieć, a mój mąż nie miał na to najmniejszej ochoty.
Chyba znowu za dużo zaczynam myśleć o mężu...
Jutro obowiązkowe lody z malinami z ulubioną koleżanką A dziś jeszcze kolejna polecona lektura do poduszki - ku wzmocnieniu więzi z dzieckiem
Pozdrawiam serdecznie

[Jedna]

Hanusiu wspaniale sobie radzisz. A co do twoich rozterek - czy rozmawiać z mężem poważnie, czy wracać do trudnych tematów, to ja miałam nie tyle rozterki, co okropnie się męczyłam nie mogąc wypowiedzieć tego, co w mojej myśli i sercu.
(A ja raczej z rodzaju tych z polotem w wypracowaniach i wypowiedziach ustnych i ograniczanie się do konkretów przychodzi mi ciężko.)
Ale mój mąż jest teraz całkowicie głuchy na ten rodzaj rozmów, Twój pewnie też. Nie dość że głuchy, to jeszcze rozjuszony. A Pan Bóg mi na to odpowiedział - z Mądrości Syracha - "Człowiek mądry milczeć będzie do chwili odpowiedniej".
I zapisałam sobie te słowa wielkimi literami w dzienniku - bo wiem przecież, że to jeszcze nie jest chwila odpowiednia.

Hanusiu wspaniale sobie radzisz. A co do twoich rozterek - czy rozmawiać z mężem poważnie, czy wracać do trudnych tematów, to ja miałam nie tyle rozterki, co okropnie się męczyłam nie mogąc wypowiedzieć tego, co w mojej myśli i sercu.
(A ja raczej z rodzaju tych z polotem w wypracowaniach i wypowiedziach ustnych i ograniczanie się do konkretów przychodzi mi ciężko.)
Ale mój mąż jest teraz całkowicie głuchy na ten rodzaj rozmów, Twój pewnie też. Nie dość że głuchy, to jeszcze rozjuszony. A Pan Bóg mi na to odpowiedział - z Mądrości Syracha - "Człowiek mądry milczeć będzie do chwili odpowiedniej".
I zapisałam sobie te słowa wielkimi literami w dzienniku - bo wiem przecież, że to jeszcze nie jest chwila odpowiednia.

[cola]

W kryzysie podobno nie rozmawiamy na "powazne" tematy , raczej o dzieciach , pogodzie, ble, ble...................Mąz i tak Hanusiu nie słyszałby tego , co chcesz powiedziec o waszym zwiazku.................................on sam musi to poczuć, dojrzeć......................a ile to mu zajmie czasu? bóg jeden wie?

Ale twoja postawa i działania sa ok......tak trzymaj, i z Bogiem też trzymaj dalej , pozdrawiam

W kryzysie podobno nie rozmawiamy na "powazne" tematy , raczej o dzieciach , pogodzie, ble, ble...................Mąz i tak Hanusiu nie słyszałby tego , co chcesz powiedziec o waszym zwiazku.................................on sam musi to poczuć, dojrzeć......................a ile to mu zajmie czasu? bóg jeden wie?

Ale twoja postawa i działania sa ok......tak trzymaj, i z Bogiem też trzymaj dalej , pozdrawiam

[Hanusia]

[Olgucha42]

Hanuś przeczytaj sobie to a zrozumiesz zachowanie dzieci w ciele dorosłych facetów.
http://www.szansaspotkani....php?page=10738

Hanuś przeczytaj sobie to a zrozumiesz zachowanie dzieci w ciele dorosłych facetów.
http://www.szansaspotkani....php?page=10738

[Hanusia]

Olga, dziękuję za artykuł, przeczytałam. To wszystko jest bardzo skomplikowane i każdy przypadek jest inny, każdy z nas obciążony doświadczeniami z dzieciństwa, które potem mają swój oddźwięk w dorosłym życiu, ale wielu z nas nie ma o tym pojęcia (a może ma, tylko nie żyje tym na codzień). Bo też przecież i nie każdy czyta codziennie książki z podstaw psychologii, nie każdy analizuje swe zachowania i rozmyśla nad nimi. Ja dopiero niedawno uświadomiłam sobie wiele spraw, dopiero ten kryzys sprawił, że przejrzałam na oczy (a może na razie dopiero powoli mi się otwierają), więc i dlatego też zaczęłam szukać i dokształcać się Żeby zrozumieć, żeby zmieniać, żeby stawać się lepszym człowiekiem. Bo ja taka wielce mądra byłam, myślałam, że jak już mam tyle lat, ile mam, to już charakter ukształtowany, nie jest tak źle, więc już nie trzeba nic zmieniać. Niech się środowisko dostosuje. A tutaj... teraz z perspektywy czasu patrząc, to przez ostatni rok byłam takim "zgryźliwym tetrykiem" i gdyby nie ten kryzys, to pewnie byłabym coraz bardziej "zgryźliwym tetrykiem" i coraz bardziej i bardziej, i też pewnie nic by do mnie nie docierało, aż w końcu znienawidziłabym samą siebie. A tak... pracuję nad tym tetrykiem, pracuję, no i jaki efekt: świat jest piękny Aż czasem w wyobraźni sama siebie policzkuję i mówię "uspokój się dziewczyno, bo ludzie pomyślą, że zwariowałaś - bo tu taka zmiana - od ciągłego malkontenctwa, po taki niepoprawny optymizm" (ale żeby nie było, że taka 24 h jestem radosna, zapewniam, że mam też i gorsze chwile, bo zapędzam się we wspominki, w analizowanie itd.). Teraz czasem jak mąż naburmuszony siedzi, nadąsany, niezadowolony z życia, to sobie myślę, że wcale się nie dziwię, że jak on mnie taką widział częściej niż uśmiechniętą, to nie chciało mu się ze mną gadać. Problem tylko w tym, że on zamiast rozwiązywać problem i porozmawiać ze mną o tym, to wybrał łatwiejsze rozwiązanie - znalazł sobie dziewczynę uśmiechniętą, z podobnymi problemami (czyli był wspólny temat), z którą miło się rozmawia... (a teraz wielka miłość)...
A wracając do dziecinnego zachowania dorosłych mężczyzn, to nie chcę robić tutaj jakiejś psychoanalizy mojego męża, bo też i po co. Za kryzys w naszym małżeństwie odpowiadamy oboje (jak ktoś tu kiedyś napisał, chyba mało ważne w jakich proporcjach), ja wyciągnęłam wnioski (i Bogu dziękuję za ten kryzys), a mój mąż ciągle w niebieskich obłokach buja. Kończąc już, bo znowu się rozpisałam, bardzo spodobał mi się tekst Satine z innego wątku i pozwolę go sobie tutaj zacytować:

"Są osoby silne duchem, mocne charakterem, które w obliczu kryzysu - siadają z małżonkiem i rozmawiają, próbują wyjaśnić, naprawiać.

Słabi, niedojrzali - idą na skróty. Kłamią, zdradzają, biją, odchodzą.

Czy można kogoś obwiniać za słabość charakteru? Za brak dojrzałości?"

Olga, dziękuję za artykuł, przeczytałam. To wszystko jest bardzo skomplikowane i każdy przypadek jest inny, każdy z nas obciążony doświadczeniami z dzieciństwa, które potem mają swój oddźwięk w dorosłym życiu, ale wielu z nas nie ma o tym pojęcia (a może ma, tylko nie żyje tym na codzień). Bo też przecież i nie każdy czyta codziennie książki z podstaw psychologii, nie każdy analizuje swe zachowania i rozmyśla nad nimi. Ja dopiero niedawno uświadomiłam sobie wiele spraw, dopiero ten kryzys sprawił, że przejrzałam na oczy (a może na razie dopiero powoli mi się otwierają), więc i dlatego też zaczęłam szukać i dokształcać się Żeby zrozumieć, żeby zmieniać, żeby stawać się lepszym człowiekiem. Bo ja taka wielce mądra byłam, myślałam, że jak już mam tyle lat, ile mam, to już charakter ukształtowany, nie jest tak źle, więc już nie trzeba nic zmieniać. Niech się środowisko dostosuje. A tutaj... teraz z perspektywy czasu patrząc, to przez ostatni rok byłam takim "zgryźliwym tetrykiem" i gdyby nie ten kryzys, to pewnie byłabym coraz bardziej "zgryźliwym tetrykiem" i coraz bardziej i bardziej, i też pewnie nic by do mnie nie docierało, aż w końcu znienawidziłabym samą siebie. A tak... pracuję nad tym tetrykiem, pracuję, no i jaki efekt: świat jest piękny Aż czasem w wyobraźni sama siebie policzkuję i mówię "uspokój się dziewczyno, bo ludzie pomyślą, że zwariowałaś - bo tu taka zmiana - od ciągłego malkontenctwa, po taki niepoprawny optymizm" (ale żeby nie było, że taka 24 h jestem radosna, zapewniam, że mam też i gorsze chwile, bo zapędzam się we wspominki, w analizowanie itd.). Teraz czasem jak mąż naburmuszony siedzi, nadąsany, niezadowolony z życia, to sobie myślę, że wcale się nie dziwię, że jak on mnie taką widział częściej niż uśmiechniętą, to nie chciało mu się ze mną gadać. Problem tylko w tym, że on zamiast rozwiązywać problem i porozmawiać ze mną o tym, to wybrał łatwiejsze rozwiązanie - znalazł sobie dziewczynę uśmiechniętą, z podobnymi problemami (czyli był wspólny temat), z którą miło się rozmawia... (a teraz wielka miłość)...
A wracając do dziecinnego zachowania dorosłych mężczyzn, to nie chcę robić tutaj jakiejś psychoanalizy mojego męża, bo też i po co. Za kryzys w naszym małżeństwie odpowiadamy oboje (jak ktoś tu kiedyś napisał, chyba mało ważne w jakich proporcjach), ja wyciągnęłam wnioski (i Bogu dziękuję za ten kryzys), a mój mąż ciągle w niebieskich obłokach buja. Kończąc już, bo znowu się rozpisałam, bardzo spodobał mi się tekst Satine z innego wątku i pozwolę go sobie tutaj zacytować:

"Są osoby silne duchem, mocne charakterem, które w obliczu kryzysu - siadają z małżonkiem i rozmawiają, próbują wyjaśnić, naprawiać.

Słabi, niedojrzali - idą na skróty. Kłamią, zdradzają, biją, odchodzą.

Czy można kogoś obwiniać za słabość charakteru? Za brak dojrzałości?"

[nałóg]

Kryzys jest ogromnym zagrożeniem.......ale i ogromną szansą.
Pogody Ducha

Kryzys jest ogromnym zagrożeniem.......ale i ogromną szansą.
Pogody Ducha

[NORBERT]

[cola]

Norbi wiesz powiem ci coś.....................lubie cie czytać

Norbi wiesz powiem ci coś.....................lubie cie czytać