[dd1]

witam.
jestem tu nowa, ale czytam was od dawna- narazie sporadycznie, ale od wczoraj nie odchodzę praktycznie od komputera.
wczoraj strasznie pokłóciłam się z mężem. on wyszedł, a dziś od rana tylko rozwód i rozwód. oczywiście tylko sms-em, bo nie chce ze mną rozmawiać. kłótnia była po80% z mojej winy i w zasadzie może i by przeszło ale ja wpadłam w jakiś szał. chciałam go na siłę zatrzymać, a im bardziej byłam nachalna (rozhisteryzowana) to on bardziej chciał uciec. i uciekł. od jakiegoś czasu mamy totalne dno. kłóciliśmy się o wszystko, a z każdej kłótni robiła się awantura na całego. od jakiegoś czasu on mówił że ma dość i że chyba najlepiej będzie jak się rozejdziemy, wspomniał że nie wie czy mnie kocha.
całą noc siedziałam i czytałam to forum, przeanalizowałam siebie- i wyszło że robię wszystko nie tak. to co nazywałam troską on odebrał (chyba) jako próbę kontrolowania.
napisałam mu rano że wiem co zrobiłam i że przepraszam i żeby dał mi szanse, ale to nic nie dało. powiedział że nie da ni pieniędzy (ja nie pracuję- 2 dzieci) imam sobie radzić sama.

na początku była histeria, głupiałam. teraz jest żal że tak mnie potraktował. już do niego nie pisze i nie dzwonie. mam nadzieje że zrozumie, ale nie wiem czy mam na co czekać i żyć złudzeniami. jest tak zawzięty, że nawet obraził sie na swoją mamę że ze mną rozmawiała i próbowała go przekonać.
co mam robić? narazie myślę o tym jak przeżyć. po wielkich proźbach mamy pozwolił dopiero mi dać 50zł, ale na jak długo nie wiem. jutro mam zawieś mu do mamy jakieś ubrania. pierwsza myśl to "GUZIK", ale teraz myślę że mu zawiozę. czy słusznie? czy w ten sposób nie zachecę go do odejścia? jak mam postępować żeby nie zgłupieć, ale i też żeby nie być "sierotką" która tylko czeka? milością do niego i czekaniem nie dam jedzenia dzieciom i sobie, nie zapłacę rachunków.
co robić?

[ Dodano: 2010-03-22, 06:24 ]
przespałam się trochę i teraz mam etap żalu.
jak on tak mógł... ok, ostatnio byłam niemożliwa, wybuchałam i wpadałam w histerie. ale nasze małżeństwo trwa więcej niż pare tygodni czy miesięcy. ile ray to ja byłam poniżona, ile mu wybaczyłam. trwałam przy nim jak było dobrze i jak było źle. w czym on jest lepszy że jemu wybaczałam a on mi nie może. poszedł sobie bo tak mu wygodniej a ze mną nie liczy się wcale. najgorsze w tym wszystkim jest to że uważa ża najbardziej pokrzywdzony jest on, taki biedny co to w domu nie miał spokoju....
oświadczył swojej mamie że dziś szuka mieszkania- więc to koniec.

witam.
jestem tu nowa, ale czytam was od dawna- narazie sporadycznie, ale od wczoraj nie odchodzę praktycznie od komputera.
wczoraj strasznie pokłóciłam się z mężem. on wyszedł, a dziś od rana tylko rozwód i rozwód. oczywiście tylko sms-em, bo nie chce ze mną rozmawiać. kłótnia była po80% z mojej winy i w zasadzie może i by przeszło ale ja wpadłam w jakiś szał. chciałam go na siłę zatrzymać, a im bardziej byłam nachalna (rozhisteryzowana) to on bardziej chciał uciec. i uciekł. od jakiegoś czasu mamy totalne dno. kłóciliśmy się o wszystko, a z każdej kłótni robiła się awantura na całego. od jakiegoś czasu on mówił że ma dość i że chyba najlepiej będzie jak się rozejdziemy, wspomniał że nie wie czy mnie kocha.
całą noc siedziałam i czytałam to forum, przeanalizowałam siebie- i wyszło że robię wszystko nie tak. to co nazywałam troską on odebrał (chyba) jako próbę kontrolowania.
napisałam mu rano że wiem co zrobiłam i że przepraszam i żeby dał mi szanse, ale to nic nie dało. powiedział że nie da ni pieniędzy (ja nie pracuję- 2 dzieci) imam sobie radzić sama.

na początku była histeria, głupiałam. teraz jest żal że tak mnie potraktował. już do niego nie pisze i nie dzwonie. mam nadzieje że zrozumie, ale nie wiem czy mam na co czekać i żyć złudzeniami. jest tak zawzięty, że nawet obraził sie na swoją mamę że ze mną rozmawiała i próbowała go przekonać.
co mam robić? narazie myślę o tym jak przeżyć. po wielkich proźbach mamy pozwolił dopiero mi dać 50zł, ale na jak długo nie wiem. jutro mam zawieś mu do mamy jakieś ubrania. pierwsza myśl to "GUZIK", ale teraz myślę że mu zawiozę. czy słusznie? czy w ten sposób nie zachecę go do odejścia? jak mam postępować żeby nie zgłupieć, ale i też żeby nie być "sierotką" która tylko czeka? milością do niego i czekaniem nie dam jedzenia dzieciom i sobie, nie zapłacę rachunków.
co robić?

[ Dodano: 2010-03-22, 06:24 ]
przespałam się trochę i teraz mam etap żalu.
jak on tak mógł... ok, ostatnio byłam niemożliwa, wybuchałam i wpadałam w histerie. ale nasze małżeństwo trwa więcej niż pare tygodni czy miesięcy. ile ray to ja byłam poniżona, ile mu wybaczyłam. trwałam przy nim jak było dobrze i jak było źle. w czym on jest lepszy że jemu wybaczałam a on mi nie może. poszedł sobie bo tak mu wygodniej a ze mną nie liczy się wcale. najgorsze w tym wszystkim jest to że uważa ża najbardziej pokrzywdzony jest on, taki biedny co to w domu nie miał spokoju....
oświadczył swojej mamie że dziś szuka mieszkania- więc to koniec.

[Kari]

Witaj, myślę, że rzeczy nie należy zawozić, jeśli chce niech sam po nie przyjdzie i spakuje się. Myślę, że mogłabyś przygotować spokojny list dla niego bez obwiniania, z uznaniem swojej winy za kryzys, z propozycją, żeby zacząć od nowa, napomknąć o dzieciach, jakie to dla nich ważne, żebyście potrafili sie kochać i tworzyli stabilną rodzinę, może propozycję terapii małżeńskiej (zobacz stronę o spotkaniach małżeńskich), psycholog, poradnia. Tu nie chodzi przecież tylko o pieniądze. Jeżeli widzisz swoje błędy w malżeństwie, to zacznij ciężką pracę nad sobą. Oglądnij film "Ognioodporny" tam pokazana jest walka o małżeństwo taka jaką wg mnie powinnaś podjąć. jeżeli byłaś niemożliwa jak piszesz, to postaw się na miejscu męża, czy on mógł to wytrzymać. Teraz modlitwa i czas na zmiany.

Witaj, myślę, że rzeczy nie należy zawozić, jeśli chce niech sam po nie przyjdzie i spakuje się. Myślę, że mogłabyś przygotować spokojny list dla niego bez obwiniania, z uznaniem swojej winy za kryzys, z propozycją, żeby zacząć od nowa, napomknąć o dzieciach, jakie to dla nich ważne, żebyście potrafili sie kochać i tworzyli stabilną rodzinę, może propozycję terapii małżeńskiej (zobacz stronę o spotkaniach małżeńskich), psycholog, poradnia. Tu nie chodzi przecież tylko o pieniądze. Jeżeli widzisz swoje błędy w malżeństwie, to zacznij ciężką pracę nad sobą. Oglądnij film "Ognioodporny" tam pokazana jest walka o małżeństwo taka jaką wg mnie powinnaś podjąć. jeżeli byłaś niemożliwa jak piszesz, to postaw się na miejscu męża, czy on mógł to wytrzymać. Teraz modlitwa i czas na zmiany.

[kasia]

hello!

spokojnie

teraz wszystko wybucha, napisze się, że to moja wina - na opak może to zostać wykorzystane - no tak, pewnie, że Twoja, bo jesteś jędza, zamęczałaś mnie i w takiej sytuacji nic innego nie mogłem zrobić, tylko uciec gdzie pieprz rośnie. Tak przekornie irracjonalnie, takie wyznanie może posłużyć do usprawiedliwienia złego czynu. Poczucie winy zamienia się w poczucie skrzywdzenia.

Dlatego, spokojnie. Mężu, ja nie mam nerwów ze stali, w moich żyłach płynie krew a nie olej napędowy - człowiekiem ułomnym jestem i też są sprawy, problemy, które mnie bolą! Jakie to wydaje się niesprawiedliwe, że w takich sytuacjach patrzy się na potknięcia drugiego, czy na prawdę nie zauważalne były moje dobre czyny, dobre chęci, DOBRO wkładane na rzecz naszej Rodziny? Nie mam wpływu na to co robisz ale twoje dobre serducho, dobra wola, moja praca nad sobą pomogą nam być radosnymi w coraz sprawniejszym małżeństwie.

A teraz praca nad sobą, niech dziś choć ten jeden członek Waszego ciała -Ty- szlifuje się, usprawnia. Ku pełnemu zdrowiu i sprawności pełnej WAS.

hello!

spokojnie

teraz wszystko wybucha, napisze się, że to moja wina - na opak może to zostać wykorzystane - no tak, pewnie, że Twoja, bo jesteś jędza, zamęczałaś mnie i w takiej sytuacji nic innego nie mogłem zrobić, tylko uciec gdzie pieprz rośnie. Tak przekornie irracjonalnie, takie wyznanie może posłużyć do usprawiedliwienia złego czynu. Poczucie winy zamienia się w poczucie skrzywdzenia.

Dlatego, spokojnie. Mężu, ja nie mam nerwów ze stali, w moich żyłach płynie krew a nie olej napędowy - człowiekiem ułomnym jestem i też są sprawy, problemy, które mnie bolą! Jakie to wydaje się niesprawiedliwe, że w takich sytuacjach patrzy się na potknięcia drugiego, czy na prawdę nie zauważalne były moje dobre czyny, dobre chęci, DOBRO wkładane na rzecz naszej Rodziny? Nie mam wpływu na to co robisz ale twoje dobre serducho, dobra wola, moja praca nad sobą pomogą nam być radosnymi w coraz sprawniejszym małżeństwie.

A teraz praca nad sobą, niech dziś choć ten jeden członek Waszego ciała -Ty- szlifuje się, usprawnia. Ku pełnemu zdrowiu i sprawności pełnej WAS.

[nałóg]

dd............. zachowaj spokój.....choć spokojne przeprosiny sa chyba wskazane.........ale pakowanie?wywózka rzeczy? to absolutnie nie........... to jest jego decyzja.......choć -jak piszesz- dopiekłaś mu.
Karanie odcinaniem środków finansowych ......... no.........delikatnie rzecz ujmując jest nie na miejscu............. a dzieci??? one te zmającierpieć głód bo tatuś z mamusią mają jazdy????

Jasny komunikat z Twojej strony o "przejrzeniu" na oczy i chęci pracy nad sobą......ale też i pracy wspólnej nad rodziną...obojga

Pogody Ducha....mimo wszystko..bez wrzasków,bez agresji,bez obwiniania,spokój

dd............. zachowaj spokój.....choć spokojne przeprosiny sa chyba wskazane.........ale pakowanie?wywózka rzeczy? to absolutnie nie........... to jest jego decyzja.......choć -jak piszesz- dopiekłaś mu.
Karanie odcinaniem środków finansowych ......... no.........delikatnie rzecz ujmując jest nie na miejscu............. a dzieci??? one te zmającierpieć głód bo tatuś z mamusią mają jazdy????

Jasny komunikat z Twojej strony o "przejrzeniu" na oczy i chęci pracy nad sobą......ale też i pracy wspólnej nad rodziną...obojga

Pogody Ducha....mimo wszystko..bez wrzasków,bez agresji,bez obwiniania,spokój

[róża]

Cytat:

wspomniał że nie wie czy mnie kocha.

dd1, trudno kochać rozshisteryzowaną, wrzeszczącą kobietę, więc w tamtej chwili miał wątpliwości.
Moim zdaniem, absolutnie nie odwozić rzeczy - wyglądałoby na to, że chcesz jego odejścia, a przecież tak nie jest. Mąż teraz jest wściekły, stąd te zagrywki z kasą, żebyś to wiedziała... ale dalej, dalej, gdyby chciał naprawdę, żebyś te rzeczy mu odwiozła, rzuciłby chyba więcej niż zł 50, bo wziąłby pod uwagę, że możesz nie mieć na paliwo.
Dajcie sobie trochę czasu na ochłonięcie, a potem - szczera rozmowa, co Boli Ciebie, co boli męża. Bo Ciebie też boli - na pewno, te negatywne emocje skądś wzięły się, coś jest ich powodem, trzeba to wyjawić w rozmowie.
I nie bierz sobie do serca, że nie kocha, bo to może być powodem głupich, nieprzemyślanych słów, decyzji. Kocha na pewno, tylko być może - coraz trudniej mu to przychodzi. Warto zapytać dlaczego i coś z tym robić, coś zmieniać w sobie, w Was.

Cytat:

wspomniał że nie wie czy mnie kocha.

dd1, trudno kochać rozshisteryzowaną, wrzeszczącą kobietę, więc w tamtej chwili miał wątpliwości.
Moim zdaniem, absolutnie nie odwozić rzeczy - wyglądałoby na to, że chcesz jego odejścia, a przecież tak nie jest. Mąż teraz jest wściekły, stąd te zagrywki z kasą, żebyś to wiedziała... ale dalej, dalej, gdyby chciał naprawdę, żebyś te rzeczy mu odwiozła, rzuciłby chyba więcej niż zł 50, bo wziąłby pod uwagę, że możesz nie mieć na paliwo.
Dajcie sobie trochę czasu na ochłonięcie, a potem - szczera rozmowa, co Boli Ciebie, co boli męża. Bo Ciebie też boli - na pewno, te negatywne emocje skądś wzięły się, coś jest ich powodem, trzeba to wyjawić w rozmowie.
I nie bierz sobie do serca, że nie kocha, bo to może być powodem głupich, nieprzemyślanych słów, decyzji. Kocha na pewno, tylko być może - coraz trudniej mu to przychodzi. Warto zapytać dlaczego i coś z tym robić, coś zmieniać w sobie, w Was.

[kinga2]

[dd1]

witajcie.
no i klops. rzeczy mu zawiozłam do mamy, przyjechał po nie kiedy jeszcze ja byłam i ani słowa. ja też nie chce na razie z nim rozmawiac. mam taki wielki żal.
mam zal że ja stałam za nim kiedy było dobrze i żle. a kiedy ja potrzebowałam pomocy on wybrał najłatwiejsze rozwiązanie- zwiał.
na chłodno wiem co jest nie tak. od9 lat siedze w domu i zajmuje sie dziećmi bo nie mam ich zkim zostawić. ijuz od kilku lat nie wytrzymuje. kiedyś szukałam pracy, ale usłyszałam od męża że jestem do niczego, zero,dno i nikt mnie nie przyjmie. więc rzuciłam to po 2 tygodniach z żalem ale przynajmniej już przestał tak mówić. teraz planowałam że jednak muszę to zrobic dla siebie. ciagle słyszałam że jestem leń bo w domu nic nie robione. i szczerze mówiąc mało robiłam bo nic mi się nie chciało. siedziałam bez celu cały ranek, jedna kawa potem druga. łóżka ścieliłam na 5 min przed przyjściem starszej córki ze szkoły. obiad nie zawsze miałam siłę gotować (dzieci jedzą poza domem a mąż czasami wyjeżdżał),jak był to czasami gotowałam, gotowałam i płakałam że jedyne co w zyciu osiągnełam to gary i ściera. on przyjeżdżał a ja tak potrzebowałam jakiegoś towarzystwa ze byłam nachalna. więc on wychodził, zaczął zabierać dzieci na wekendy do mamy. czasami pisałam mu sms-y żeby wrócił bo było mi tak żle że nie umiałam znaleść miejsca leżałam w łóżku po dwa dni nic nie czułam. wszystko wybaczałam bo jak mówił- to tylko słowa w złości.
od stycznia coś we mnie pękło wpadałam wstany emocjonalne których nie potrafię wytłumaczyć histeria i złość, wykrzykiwałam ze to jego wina, za dużo powiedziałam..... on zaczął mówic że ma mnie dość a ja fiksowałam. prosiłam żeby nie mówił mi nic zlego, żeby dał czas na wyciszenie. że potrzebuje jego wsparcia bo mam zrujnowaną psychikę i jedyne co chcę to poczucie bezpieczeństwa. on sie śmiał że jestem nienormalna i jak tak dalej pójdzie to mnie zamkną w zakładzie. ostatnie tygodnie było ze mną naprawde źle. potrzebowałam go jak nigdy. byłam na skraju załamania. a on powiedział że ma nienormalną żonę i poszedł. zostawił mnie wtedy kiedy najbardziej go potrzebowałam. więc zawiozłam mu rzeczy i tyle. żałuję tylko że powiedziałam o wszystkim teściowej bo mu wszystko powiedziała (mimo mojej prośby by tego nie robiła) i boję się że on to wykorzysta przeciw mnie. że będzie chciał zabrać mi dzieci - jestem bez pracy do tego niezrównoważona psychicznie. ja już nie myślę w kategorii co to za mąż tylko co to za człowiek.

witajcie.
no i klops. rzeczy mu zawiozłam do mamy, przyjechał po nie kiedy jeszcze ja byłam i ani słowa. ja też nie chce na razie z nim rozmawiac. mam taki wielki żal.
mam zal że ja stałam za nim kiedy było dobrze i żle. a kiedy ja potrzebowałam pomocy on wybrał najłatwiejsze rozwiązanie- zwiał.
na chłodno wiem co jest nie tak. od9 lat siedze w domu i zajmuje sie dziećmi bo nie mam ich zkim zostawić. ijuz od kilku lat nie wytrzymuje. kiedyś szukałam pracy, ale usłyszałam od męża że jestem do niczego, zero,dno i nikt mnie nie przyjmie. więc rzuciłam to po 2 tygodniach z żalem ale przynajmniej już przestał tak mówić. teraz planowałam że jednak muszę to zrobic dla siebie. ciagle słyszałam że jestem leń bo w domu nic nie robione. i szczerze mówiąc mało robiłam bo nic mi się nie chciało. siedziałam bez celu cały ranek, jedna kawa potem druga. łóżka ścieliłam na 5 min przed przyjściem starszej córki ze szkoły. obiad nie zawsze miałam siłę gotować (dzieci jedzą poza domem a mąż czasami wyjeżdżał),jak był to czasami gotowałam, gotowałam i płakałam że jedyne co w zyciu osiągnełam to gary i ściera. on przyjeżdżał a ja tak potrzebowałam jakiegoś towarzystwa ze byłam nachalna. więc on wychodził, zaczął zabierać dzieci na wekendy do mamy. czasami pisałam mu sms-y żeby wrócił bo było mi tak żle że nie umiałam znaleść miejsca leżałam w łóżku po dwa dni nic nie czułam. wszystko wybaczałam bo jak mówił- to tylko słowa w złości.
od stycznia coś we mnie pękło wpadałam wstany emocjonalne których nie potrafię wytłumaczyć histeria i złość, wykrzykiwałam ze to jego wina, za dużo powiedziałam..... on zaczął mówic że ma mnie dość a ja fiksowałam. prosiłam żeby nie mówił mi nic zlego, żeby dał czas na wyciszenie. że potrzebuje jego wsparcia bo mam zrujnowaną psychikę i jedyne co chcę to poczucie bezpieczeństwa. on sie śmiał że jestem nienormalna i jak tak dalej pójdzie to mnie zamkną w zakładzie. ostatnie tygodnie było ze mną naprawde źle. potrzebowałam go jak nigdy. byłam na skraju załamania. a on powiedział że ma nienormalną żonę i poszedł. zostawił mnie wtedy kiedy najbardziej go potrzebowałam. więc zawiozłam mu rzeczy i tyle. żałuję tylko że powiedziałam o wszystkim teściowej bo mu wszystko powiedziała (mimo mojej prośby by tego nie robiła) i boję się że on to wykorzysta przeciw mnie. że będzie chciał zabrać mi dzieci - jestem bez pracy do tego niezrównoważona psychicznie. ja już nie myślę w kategorii co to za mąż tylko co to za człowiek.

[nałóg]

dd1........klasyczne objawy depresyjne.
Wklejam Ci tekst:

Fizyczne objawy depresji

Depresja jest chorobą, która może powodować trudności diagnostyczne. Potrafi przyjmować „maski” dolegliwości fizycznych, odwracając uwagę od psychicznych źródeł problemu. Często szukamy pomocy u lekarzy specjalistów z różnych dziedzin medycyny pomijając wizytę u psychologa. Oto pięć najczęściej występujących „masek”, pod którymi może ukrywać się depresja.

Niewytłumaczone zmęczenie


Długo trwający smutek, ciągłe przygnębienie, utrata zainteresowania otoczeniem, brak ochoty na jakąkolwiek aktywność, wszechogarniający lęk - to typowe objawy choroby depresyjnej. Nie wszystkie przypadki depresji mają tak szablonowy charakter. Chory może skarżyć się na ogólne osłabienie organizmu, brak sił do wykonywania codziennych obowiązków. Nie zauważa, że objawom towarzyszy zniechęcenie i apatia, a w konsekwencji nie informuje o tym lekarza. Prowadzi to do niewłaściwej diagnozy i nieskutecznej terapii. „Odczuwane przez dłuższy czas zmęczenie, któremu towarzyszą przygnębienie i poczucie bezsensu, może sygnalizować depresję. Zmęczenie depresyjne jest objawem długotrwałym, prowadzącym do ograniczenia aktywności oraz do społecznej izolacji. Z drugiej strony, każdy człowiek ma prawo być zmęczonym, bo żyjemy w czasach pośpiechu i ciągłego niedosytu. Nie można zatem zbyt pochopnie nazywać każdego stanu wyczerpania - depresją" - podkreśla prof. Bartosz Łoza, ekspert programu „Odnaleźć siebie”.


Bezsenność lub nadmierna senność


Problemy ze snem mogą być następstwem stresu, rodzinnych konfliktów, zbyt dużej dawki życiowych wrażeń, itp. Senność natomiast może wynikać z problemów z ciśnieniem, z osłabienia odporności organizmu lub po prostu zbyt małej dawki snu
w porównaniu do potrzeb. Problemy te, rzadko jako jedyne, mogą też sugerować stan depresyjny. Zazwyczaj towarzyszą im te bardziej typowe objawy, jak smutek, zniechęcenie, brak energii. Warto więc, po wykluczeniu innych przyczyn, przeanalizować zaburzenia snu pod kątem depresyjnym. Choroba potrafi się bowiem doskonale „maskować”, a długotrwałe stosowanie nasennych leków objawowych może prowadzić do uzależnienia.


Bóle głowy


Bóle głowy to jedna z najczęściej dotykających nas dolegliwości. Mogą mieć wiele przyczyn. Dopiero po wykonaniu specjalistycznych badań udaje ustalić się tę właściwą. Rozmowa z psychiatrą często jest jednym z ostatnich etapów dochodzenia do właściwej diagnozy, ujawniającym, że kluczem do rozwiązania zagadki jest stan emocjonalny pacjenta. Depresja jest jednym z tych właśnie stanów. Głęboko tkwiący problem psychiczny może przejawiać się w odczuwalnych bólach fizycznych różnych okolic ciała.


Bóle w okolicy serca, dolegliwości przewodu pokarmowego, żołądka


Podobnie jak w przypadku bólu głowy, także i w przypadku problemów z sercem czy przewodem pokarmowym na początku wykonuje się badania specjalistyczne. Po odrzuceniu przyczyn fizycznych, bierze się pod uwagę psychikę. U większości pacjentów właściwe rozpoznanie maskowanej depresji trwa latami. Konsekwencją złej diagnostyki jest niewłaściwa terapia. „W przypadku depresji maskowanych najważniejsza jest trafna diagnoza i szybkie włączenie leczenia przeciwdepresyjnego. Boleć może „wszystko". Zastosowanie terapii powinno stopniowo prowadzić do zlikwidowania objawów somatycznych" - dodaje prof. Bartosz Łoza.


Utrata apetytu, chudnięcie


Przyczyna tej dolegliwości ma często charakter organiczny, np. niedobór kwasów żołądkowych, infekcje. Ponadto stres, złe nawyki w sposobie odżywiania w połączeniu z nadużywaniem nikotyny i alkoholu osłabiają apetyt. W przypadku tego typu problemów, lekarze często zwracają uwagę na stan psychiczny pacjenta. Mimo, iż nie zawsze jest to objaw towarzyszący depresji, po wykluczeniu innych czynników, zlecają wizytę w poradni zdrowia psychicznego. Na podstawie dokładnego wywiadu specjalista jest w stanie wykryć właściwe źródło problemu i zastosować odpowiedni sposób leczenia. Depresja jest chorobą interdyscyplinarną, dlatego w jej diagnostyce trzeba brać pod uwagę także somatyczne objawy.


Ogólnopolski Program Zmiany Postaw wobec Psychiatrii „Odnaleźć siebie” ma charakter edukacyjny. Jego celem jest przełamanie barier społecznych związanych z leczeniem zaburzeń psychicznych oraz wyeliminowanie lęku przed wizytą u lekarza psychiatry
-odpowiednio wczesna diagnoza i wczesne leczenie dają większe szanse na normalne życie. Naczelnym założeniem jest zbudowanie pozytywnego wizerunku psychiatrii wśród innych nauk medycznych.

Patronat merytoryczny nad akcją „Odnaleźć siebie” objął Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Przez wiele lat koordynatorem programu z ramienia PTP była prof. dr hab. n. med. Joanna Meder. Obecnie ekspertem programu jest prof. dr hab. Bartosz Łoza. Honorowy patronat nad programem objęło biuro oficera łącznikowego WHO w Polsce. Partnerem programu jest polska firma farmaceutyczna Adamed.

Więcej informacji na stronie: http://www.odnalezcsiebie.com.pl

materiał ze strony:
http://www.biomedical.pl/...presji-540.html

dd1........klasyczne objawy depresyjne.
Wklejam Ci tekst:

Fizyczne objawy depresji

Depresja jest chorobą, która może powodować trudności diagnostyczne. Potrafi przyjmować „maski” dolegliwości fizycznych, odwracając uwagę od psychicznych źródeł problemu. Często szukamy pomocy u lekarzy specjalistów z różnych dziedzin medycyny pomijając wizytę u psychologa. Oto pięć najczęściej występujących „masek”, pod którymi może ukrywać się depresja.

Niewytłumaczone zmęczenie


Długo trwający smutek, ciągłe przygnębienie, utrata zainteresowania otoczeniem, brak ochoty na jakąkolwiek aktywność, wszechogarniający lęk - to typowe objawy choroby depresyjnej. Nie wszystkie przypadki depresji mają tak szablonowy charakter. Chory może skarżyć się na ogólne osłabienie organizmu, brak sił do wykonywania codziennych obowiązków. Nie zauważa, że objawom towarzyszy zniechęcenie i apatia, a w konsekwencji nie informuje o tym lekarza. Prowadzi to do niewłaściwej diagnozy i nieskutecznej terapii. „Odczuwane przez dłuższy czas zmęczenie, któremu towarzyszą przygnębienie i poczucie bezsensu, może sygnalizować depresję. Zmęczenie depresyjne jest objawem długotrwałym, prowadzącym do ograniczenia aktywności oraz do społecznej izolacji. Z drugiej strony, każdy człowiek ma prawo być zmęczonym, bo żyjemy w czasach pośpiechu i ciągłego niedosytu. Nie można zatem zbyt pochopnie nazywać każdego stanu wyczerpania - depresją" - podkreśla prof. Bartosz Łoza, ekspert programu „Odnaleźć siebie”.


Bezsenność lub nadmierna senność


Problemy ze snem mogą być następstwem stresu, rodzinnych konfliktów, zbyt dużej dawki życiowych wrażeń, itp. Senność natomiast może wynikać z problemów z ciśnieniem, z osłabienia odporności organizmu lub po prostu zbyt małej dawki snu
w porównaniu do potrzeb. Problemy te, rzadko jako jedyne, mogą też sugerować stan depresyjny. Zazwyczaj towarzyszą im te bardziej typowe objawy, jak smutek, zniechęcenie, brak energii. Warto więc, po wykluczeniu innych przyczyn, przeanalizować zaburzenia snu pod kątem depresyjnym. Choroba potrafi się bowiem doskonale „maskować”, a długotrwałe stosowanie nasennych leków objawowych może prowadzić do uzależnienia.


Bóle głowy


Bóle głowy to jedna z najczęściej dotykających nas dolegliwości. Mogą mieć wiele przyczyn. Dopiero po wykonaniu specjalistycznych badań udaje ustalić się tę właściwą. Rozmowa z psychiatrą często jest jednym z ostatnich etapów dochodzenia do właściwej diagnozy, ujawniającym, że kluczem do rozwiązania zagadki jest stan emocjonalny pacjenta. Depresja jest jednym z tych właśnie stanów. Głęboko tkwiący problem psychiczny może przejawiać się w odczuwalnych bólach fizycznych różnych okolic ciała.


Bóle w okolicy serca, dolegliwości przewodu pokarmowego, żołądka


Podobnie jak w przypadku bólu głowy, także i w przypadku problemów z sercem czy przewodem pokarmowym na początku wykonuje się badania specjalistyczne. Po odrzuceniu przyczyn fizycznych, bierze się pod uwagę psychikę. U większości pacjentów właściwe rozpoznanie maskowanej depresji trwa latami. Konsekwencją złej diagnostyki jest niewłaściwa terapia. „W przypadku depresji maskowanych najważniejsza jest trafna diagnoza i szybkie włączenie leczenia przeciwdepresyjnego. Boleć może „wszystko". Zastosowanie terapii powinno stopniowo prowadzić do zlikwidowania objawów somatycznych" - dodaje prof. Bartosz Łoza.


Utrata apetytu, chudnięcie


Przyczyna tej dolegliwości ma często charakter organiczny, np. niedobór kwasów żołądkowych, infekcje. Ponadto stres, złe nawyki w sposobie odżywiania w połączeniu z nadużywaniem nikotyny i alkoholu osłabiają apetyt. W przypadku tego typu problemów, lekarze często zwracają uwagę na stan psychiczny pacjenta. Mimo, iż nie zawsze jest to objaw towarzyszący depresji, po wykluczeniu innych czynników, zlecają wizytę w poradni zdrowia psychicznego. Na podstawie dokładnego wywiadu specjalista jest w stanie wykryć właściwe źródło problemu i zastosować odpowiedni sposób leczenia. Depresja jest chorobą interdyscyplinarną, dlatego w jej diagnostyce trzeba brać pod uwagę także somatyczne objawy.


Ogólnopolski Program Zmiany Postaw wobec Psychiatrii „Odnaleźć siebie” ma charakter edukacyjny. Jego celem jest przełamanie barier społecznych związanych z leczeniem zaburzeń psychicznych oraz wyeliminowanie lęku przed wizytą u lekarza psychiatry
-odpowiednio wczesna diagnoza i wczesne leczenie dają większe szanse na normalne życie. Naczelnym założeniem jest zbudowanie pozytywnego wizerunku psychiatrii wśród innych nauk medycznych.

Patronat merytoryczny nad akcją „Odnaleźć siebie” objął Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Przez wiele lat koordynatorem programu z ramienia PTP była prof. dr hab. n. med. Joanna Meder. Obecnie ekspertem programu jest prof. dr hab. Bartosz Łoza. Honorowy patronat nad programem objęło biuro oficera łącznikowego WHO w Polsce. Partnerem programu jest polska firma farmaceutyczna Adamed.

Więcej informacji na stronie: http://www.odnalezcsiebie.com.pl

materiał ze strony:
http://www.biomedical.pl/...presji-540.html

[kinga2]

dd1,

Potrzebujesz koniecznie pomocy w leczeniu stanów depresyjnych, czy jest to postać lekka czy przewlekła to orzeknie lekarz, ale nie lekceważ potrzeby rozmowy z fachowcem. Nie leczona depresja sprawia,że człowiek staje się niebezpieczny dla siebie i innych już choćby z racji permanentnego rozkojarzenia.
Na temat zachowania męża nic nie powiem....

Na temat depresji masz tu: http://www.kryzys.org/viewtopic.php?p=87935#87935
To nasza mini baza informacyjna.

Wielu z nas przeżywa stany depresyjne, ale u ciebie podejrzewam przetrwałą depresję poporodową, pogłębioną metodycznym zaniżaniem Twojego poczucia wartości przez męża.
Parę rzeczy, które napisałaś świadczą o braku zainteresowania Twoim stanem wśród bliskich, ale musisz kogoś zmobilizować aby Ci pomógł. Nie możesz zostać z tym sama -porozmawiaj o tym z kimś z rodziny lub znajomych- to bardzo ważne....
Albo sama im zwrócisz na to uwagę, albo pogłębisz problem i wtedy nie wiadomo jak zareaguje organizm.

dd1,

Potrzebujesz koniecznie pomocy w leczeniu stanów depresyjnych, czy jest to postać lekka czy przewlekła to orzeknie lekarz, ale nie lekceważ potrzeby rozmowy z fachowcem. Nie leczona depresja sprawia,że człowiek staje się niebezpieczny dla siebie i innych już choćby z racji permanentnego rozkojarzenia.
Na temat zachowania męża nic nie powiem....

Na temat depresji masz tu: http://www.kryzys.org/viewtopic.php?p=87935#87935
To nasza mini baza informacyjna.

Wielu z nas przeżywa stany depresyjne, ale u ciebie podejrzewam przetrwałą depresję poporodową, pogłębioną metodycznym zaniżaniem Twojego poczucia wartości przez męża.
Parę rzeczy, które napisałaś świadczą o braku zainteresowania Twoim stanem wśród bliskich, ale musisz kogoś zmobilizować aby Ci pomógł. Nie możesz zostać z tym sama -porozmawiaj o tym z kimś z rodziny lub znajomych- to bardzo ważne....
Albo sama im zwrócisz na to uwagę, albo pogłębisz problem i wtedy nie wiadomo jak zareaguje organizm.

[kinga2]

dd1,
Jeszcze jedno gdzie mieszkasz? Masz w pobliżu klinikę psychologiczną, najlepiej chrześcijańską?
Nie chodzi mi o dokładny adres tylko miasto, bo nie wiem jak znaleźć Ci poradnię rodzinną.
Możesz też poszukać sama. Mamy bazę danych.

dd1,
Jeszcze jedno gdzie mieszkasz? Masz w pobliżu klinikę psychologiczną, najlepiej chrześcijańską?
Nie chodzi mi o dokładny adres tylko miasto, bo nie wiem jak znaleźć Ci poradnię rodzinną.
Możesz też poszukać sama. Mamy bazę danych.

[dd1]

[nałóg]

dd1........ Ty wal jak najszybciej do psychiatry............... klasyka.......myśli samobójcze......spiełaś się dziś i posprzątałaś........... bo zagrożenie bezpośrednie sobie wymysliłaś kontrolą męża...............
Szkoda ,że ani Ty,ani mąż,ani nikt z Waszego otoczenia nie podpowiedział Wam ,że masz objawy deprechy.....................
A tego sms-a zachowaj w archiwum............. przydać Ci się może w sądzie....a i opinia lekarska o depresji też może być Ci przydatna................. pokaż mężowi ,że to nie było Twoje lenistwo,agresja a poprostu choroba.............i z niej wypływające zachowania............. a tej się nie wybiera
Pogody Ducha

dd1........ Ty wal jak najszybciej do psychiatry............... klasyka.......myśli samobójcze......spiełaś się dziś i posprzątałaś........... bo zagrożenie bezpośrednie sobie wymysliłaś kontrolą męża...............
Szkoda ,że ani Ty,ani mąż,ani nikt z Waszego otoczenia nie podpowiedział Wam ,że masz objawy deprechy.....................
A tego sms-a zachowaj w archiwum............. przydać Ci się może w sądzie....a i opinia lekarska o depresji też może być Ci przydatna................. pokaż mężowi ,że to nie było Twoje lenistwo,agresja a poprostu choroba.............i z niej wypływające zachowania............. a tej się nie wybiera
Pogody Ducha

[dd1]

[Anais]

dd1 !!! Koniecznie zmuś się do tego wysiłku i DZISIAJ idź do lekarza. Od tego musisz zacząć, nawet internista może doraźnie Ci pomóc. Potem oczywiście będzie czas na dalsze kroki, ale taraz do lekarza. Musisz się uspokoić, żeby podjąc jakiekolwiek działanie. Dd1, kochana, nie odkładaj wizyty na jutro! Potrzebujesz pomocy! Natychmiast!

dd1 !!! Koniecznie zmuś się do tego wysiłku i DZISIAJ idź do lekarza. Od tego musisz zacząć, nawet internista może doraźnie Ci pomóc. Potem oczywiście będzie czas na dalsze kroki, ale taraz do lekarza. Musisz się uspokoić, żeby podjąc jakiekolwiek działanie. Dd1, kochana, nie odkładaj wizyty na jutro! Potrzebujesz pomocy! Natychmiast!