Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Błogosławieństwa Bożego, aby narodzony tej świętej nocy Zbawiciel świata, obecny w naszym życiu, zawsze napełniał nas radością i nadzieją, a Jego światłość zwyciężała w nas to, co od Boga oddala - życzy administrator
Różo kochana , u mnie akurat to nie pierwszy raz,kiedy wraca po zdradzie, pewnie,że widzę,że teraz jakiś inny wrócił i chcę ufać, ale z drugiej strony widzę jak pisze do niej ciągle smsy. Widzę jak nie odpuszcza tamta dziewczyna, od wczoraj napisał do niej 40 smsów ( nie żeby sprawdzała tylko sam wczoraj mówił,ze ma w pakiecie 40 smsów jeszcze a dzisiaj rano,ze właśnie się skończyły) Boję się,że ona nie odpuści,że będzie robiła wszystko,żeby jej nie zostawił,żeby wrócił. Jeszcze nie przywiózł swoich wszystkich rzeczy z mieszkania, w którym razem mieszkali, nie spieszy się. Boję sie Różo, czekam co będzie i bardzo się boję. Wczoraj też gdzieś pojechał, mówił ,że do swojego ojca ale kiedy nasza córeczka chciała jechać z nim nie zabrał jej. Boję się,że jeździ do tej dziewczyny, czy mam reagować? czy czekać? jak postąpić,żeby go po prostu nie wystraszyć a z drugiej strony,żeby to że nic nie mówię nie odwróciło się przeciwko mnie?
[ Dodano: 2010-03-15, 15:37 ]
A po za tym nie odbiera kiedy dzwonię, tak jakby nie był tam gdzie twierdzi,że jest. Jestem wyczulona Różo bo tłumaczenie,że miał wyłączone dzwonki jest kłamstwem, on zawsze ma włączony telefon i zawsze odbiera. Jakoś smsa słyszy i może odpisać tylko jak dzwonię nie słyszy....... Nie wiem jak dalej postępować. Cały tydzień był spokój, zaczęło się w sobotę i wiem,ze od soboty ona tak czy inaczej ciągle nie daje za wygraną.
gogol [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-15, 15:52
Oli
Przecież u Ciebie widnieje podpis"prawdziwa miłośc wszystko zwycięży" uznaj to za swoje motto
róża [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-15, 18:28
Cytat:
Widzę jak nie odpuszcza tamta dziewczyna, od wczoraj napisał do niej 40 smsów
Oli, przyznam, że to mnie zaniepokoiło, a wiesz dlaczego? W domu nuda, a nadmiar wolnego czasu skutkuje głupotą... Oczywiście chodzi o wolny czas męża. Macie dzieci, jesteście znów ze sobą i to po dłuższej rozłące, przecież aż prosi się, aby ten czas wypełnić rozmową z dziećmi, z Tobą, może jakieś wspólne wyjścia - choćby wszyscy razem na spacer, na pizzę. Dlaczego tego brakuje? Piszesz, że boisz się... I być może właśnie z powodu tego strachu w domu jest atmosfera, taka jak piszesz... A gdyby tak wznieść się nieco ponad ten strach, ubrać się odlotowo, a do tego jeszcze uśmiechnąć się, tak aby mąż odczuł, że Ty rzeczywiście cieszysz się z jego powrotu, że tu w tym domu warto być, bo jest miło... Rozumiem, że to jest trudne, jednak wydaje mi się, że panuje u Was jakaś bardzo napięta atmosfera, która właśnie powoduje, że mąż szuka kontaktu z tamtą. Może czegoś mu w domu brakuje... Starałabym się takiego męża zachęcić do zwykłych domowych prac, poprosić o to i owo, żeby poczuł, że my razem tworzymy tą rodzinę, że to nasz wspólny dom... Taki znudzony facet na kanapie z komórką w ręce, który napisał 40 sms w ciagu dnia, to moim zdaniem, facet którym trzeba zaopiekować się, czyli umiejętnie pokazać domowe obowiązki, to pozwoli mu poczuć się potrzebnym w domu. Mężczyzna znudzony, to mężczyzna wystawiony na pokusy.
Oli, trudny czas przed Tobą, ale też wymagąjący ogromnego myślenia, a może i trochę sprytu... Ty znasz najlepiej swojego męża, wiesz co może mu pomóc. Moim zdaniem - zbyt dużo czasu wolnego i dobrze byłoby pomyśleć, czym mu go wypełnić, choćby po to, aby rozstał się na chwilę z ukochaną komórką, powrócił do rzeczywistości...
To moje takie luźne przemyślenia, domysły - być może nietrafione, nie bierz ich sobie do serca, bo przecież ja nie znam Twojego męża.
Pozdrawiam i życzę uśmiechu mimo wszystko, bo on powoduje, że oszczędzamy... własną energię.
Bafi [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-16, 10:55
droga Oli,
Róża ma rację ,widzę to na swoim przykladzie...
Strach paraliżuje , wręcz stawia mur między małżonkami, odpycha.
Ubrać się , uśmiech , radość na twarz ( choć przez łzy), spacery , rozmowy , zabawa wspólna z dziećmi... a nie ściera w ręku i marudzenie...
ja mam w domu " bałagan" i co si dzieje? mój mąż bierze ścierkę zmywa , odkurza , kąpie dzieci (to nic ,że godzinę i łazienka plywa) dzieci są szczęśliwe... ja sie odsuwam troszkę na bok i z radością się im przyglądam jak mój mąż nadrabia zaległości i robi to z uśmiechem. Ja zmieniłam fryzurę i polubilam siebie, robie to dla samej siebie i dobrze mi z tym a ,że mój mąż wodzi za mną oczyma też miło...
ale też bywają zle chwile "kłusy" daje znać o sobie smsy, chęć sprawdzenia,
Różo ! powonienie mam słabe więć nic nie wyczuję na koszuli ha, ha , bo może nic nie ma! A smsy można zmazać i bądź tu mądry...
Oli, czas trzeba zająć ... my przy wolnych dniach wyjeżdzamy z dziecmi ... i tak w ostatnią sobotę trafiliśmy do Kalisza ( kiedyś już pisałam ,że bardzo chciałam z mężem pojechać do bazyliki św. Józefa i nam nie wyszlo) i razem ze starszym synem w trójke trafiliśmy na mszę poświęconą rodzinom ( dodam ,że starszy syn juz się nie buntuje przed chodzeniem do kościola, co mnie bardzo cieszy).
A wczoraj mój maż czytał " Modlitwy i rozważania" Ojca Sw. , które niedawno od niego dostalam, małe a może to wielkie "cudziki" zdarzają się na każdym kroku tylko my może nie chcemy doszczec sparaliżowani strachem, wieczną kontrolą małżonka?
róża [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-16, 12:19
Cytat:
Różo ! powonienie mam słabe więć nic nie wyczuję na koszuli ha, ha , bo może nic nie ma! A smsy można zmazać i bądź tu mądry...
Bafi, u mnie wręcz przeciwnie, żaden zapach nie miałby szansy być niewykrytym , ale nie było i nie ma z tym problemu...
sms - jak to dobrze, ze jest opcja - usuń, bo automatycznie głowa spokojniejsza... I trzeba też powoli kasować winy innych względem nas... i uśmiechać się i życ normalnie, bo tylko ta normalność gwarantuje, że temu człowiekowi obok będzie przy nas swojsko, domowo...
Cieszę się, Bafi. Dacie radę! Tak 3-maj!
[ Dodano: 2010-03-16, 12:44 ]
Bafi, widok tej łazienki zalanej, ale z radosnymi dzieciakami... i z ojcem. Jakie to piękne... Po latach to najpiękniejsze, najbardziej wzruszające obrazki z życia rodzinnego.
Oli [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-16, 17:32
Dziewczyny, macie rację. Mocno wierzę,że sie uda. Jak to miło usłyszeć,że ktoś kocha. Znowu jest idealnie. Te smsy, o których pisałam, to chyba raczej wielka awantura niz próba powrotu do niej i pogodzenia. Nie będę się mieszać, widzę,że muszą sobie jeszcze porozmawiać:), rzeczy wszystkich nie przywiózł, ale chyba nie dlatego że nie hcce ich przywieźć tylko dlatego,że nie chce tam teraz wracać...... Jest na prawdę dobrze i nawet na Eucharystii niedzielnej byliśmy razem, choć nie jest jeszcze przekonany do Kościoła. Widzę,że wiele rzeczy robi właśnie dla mnie. Dzieciaki mówicie? Super, przeszczęśliwe, kiedy tata jest w domu, rysuje z nimi i układa klocki, pięknie razem wyglądają gdy zasypiają na kanapie przytulone do taty. Wreszcie..... i nie wiem jak to długo potrwa ale oby wiecznie, oby się już nie zmieniło,a nawet jeśli to tymi dobrymi chwilami trzeba teraz żyć. Pozdrawiam.... :)
róża [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-16, 20:58
Cytat:
Te smsy, o których pisałam, to chyba raczej wielka awantura niz próba powrotu do niej i pogodzenia. Nie będę się mieszać, widzę,że muszą sobie jeszcze porozmawiać:), rzeczy wszystkich nie przywiózł, ale chyba nie dlatego że nie hcce ich przywieźć tylko dlatego,że nie chce tam teraz wracać.....
Tak pomyślałam Oli, że aż 40..., to chyba chodzi o kłótnię, bo wtedy potrzeba duużo słów. Konkurencja zapewne teraz czerwieni się złości, a Ty wręcz przeciwnie - uśmiechaj się, ciesz się i rób wszystko, aby w domu było miło, wesoło - to może być ta armata , która zdecyduje o wygranej wojnie.
Fajnie, fajnie, oby tak dalej.
Ife [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-17, 12:26
Oli tak bardzo się cieszę Waszym Twoim szczęściem, byle tak dalej.Musisz teraz pracowac nad sobą by nie wypominac ,bo wiem jak to ciężko i jak to psuje. Wierze w Ciebie i wiem że dasz rade Kochana.
Oli [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-19, 14:18
Ach......... to zaufanie................ dlaczego to musi być takie trudne...........???????????????????
cola [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-19, 19:12
Dziewczyny jakie wy dobre rady dajecie, musze zapamiętać, może się przyda Oli gratulacje ! Z Bogiem ! Zawsze z Bogiem sie udaje
Oli [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-20, 13:13
Dziewczyny są wspaniałe, to prawda :) Cola nie gratuluj jeszcze, za wcześnie, już kiedyś wracał i odszedł , to nic pewnego jeszcze......
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
i co si dzieje? mój mąż bierze ścierkę zmywa , odkurza , kąpie dzieci (to nic ,że godzinę i łazienka plywa) dzieci są szczęśliwe... ja sie odsuwam troszkę na bok i z radością się im przyglądam jak mój mąż nadrabia zaległości i robi to z uśmiechem. Ja zmieniłam fryzurę i polubilam siebie, robie to dla samej siebie i dobrze mi z tym a ,że mój mąż wodzi za mną oczyma też miło...
smsy, chęć sprawdzenia,
Oli gratulacje ! Z Bogiem ! Zawsze z Bogiem sie udaje 
