Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Błogosławieństwa Bożego, aby narodzony tej świętej nocy Zbawiciel świata, obecny w naszym życiu, zawsze napełniał nas radością i nadzieją, a Jego światłość zwyciężała w nas to, co od Boga oddala - życzy administrator
silije, to nie tak, że tylko Ty. Nawet nie domyślasz się , jakie dramaty rozgrywają się w sercu tego, który zdradził... One nie zawsze są uzewnętrznione, ale są... Żeby je dostrzec, potrzeba wnikliwego spojrzenia, uważnego słuchania...
Popatrz, Judasz, który zdradził Pana Jezusa, co on musiał (też) przeżywać... Targnął się na swoje życie. A gdyby tak zbiżył się do Zdradzonego, poprosił o przebaczenie... Nie stać go było na to.
Zdrada boli obydwoje... Mężczyźni też czują... Nie usprawiedliwiam absolutnie Twojego męża, wymierzył Ci ogromny cios, ale teraz na pewno też cierpi... Inaczej niż Ty, ale cierpi..
[ Dodano: 2010-03-10, 11:52 ]
Żeby wejść na drogę przebaczenia, pojednania, (moim zdaniem) trzeba zadać sobie trud wczucia się w położenie tej drugiej strony, czyli krzywdziciela... To trudne, kiedy ból zadany przez niego jest tak ogromny. Ale spróbować wznieść się ponad własne zranienie i dostrzec w tym człowieku tego, który - pogubił się, szukał namiastki szczęścia, uciekał od problemu (może istniejącego od lat), nie umiał podjąć w porę dialogu ... i też zapłacił za to cenę - wyrzuty sumienia, niepokój, wstyd przed samym sobą itp....
Każdy grzech kosztuje (to zakupy w sklepie u Złego), tym bardziej tak wielki jakim jest cudzołóstwo. Cenę płaci współmałżonek, dzieci, rodzina, ale na pewno cenę też płaci ten, który zakupu dokonał...
Wiem, że przebaczyć - to trudne, ale możliwe. Może w Twoim przypadku, jeszcze nie pora na to. Daj sobie czas, on rzeczywiście (wypełniony modlitwą) leczy rany.
Jedna [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-10, 12:24
Różo ja też próbowałam tak na to spojrzeć.
Ale mój mąż nie życzy sobie cierpieć i żałować, więc napędza się gniewem i obwinianiem mnie za wszystko. Ugrzązł w pułapce racjonalizacji, czyli tłumaczenia sobie, że inaczej postąpić nie mógł, bo ze mną żyć się nie da, a jego sumienie związane i zakneblowane leży gdzieś pod ziemią. Kiedy ostatnio o coś na mnie napadał spytałam "Skąd tyle nienawiści?" a on odpowiedział: "To nie jest nienawiść tylko politowanie".
Nie mógł także znieść, że psycholog dziecięcy (chrześcijański) mówił mu o krzywdzie dzieci, więc szuka nowego psychologa. Pewnie wiele by zapłacił, by któryś powiedział mu, że dzieci są w bezpiecznej nienaruszonej sytuacji i jest wspaniałym ojcem skoro zapewnia im teraz atrakcyjne odwiedziny.
Znam już ten mechanizm, bo ja też napędzałam się wściekłością i poczuciem krzywdy. Wówczas chciałam się szybko rozwieść i chodzić na randki, już przeglądałam internetowe serwisy randkowe. Pewnie by mi się udało, ale coś zatrzymało mnie na tej drodze. Chyba miłość i wiara.
anulka_35 [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-11, 10:26
Mogę tylko powiedzieć z własnego doświadczenia...a jestem tą, która zdradziła, że nie wyobrażam sobie człowieka, który w takim momencie nie ma wyrzutów sumienia. Ból jaki ogarnia człowieka, który zdradza jest tak silny, że kiedyś nawet sobie tego nie wyobażałam. Zmienia się całe życie i mam wrażenie, że te poczucie winy będzie towarzyszyć każdemu do końca.
Nienawiść to zapewne w jego mniemaniu broń. Jest mu z tymi uczuciam lżej...tak mu się wydaje. Ja pomyślałam w pewnym momencie, że gdybym znienawidziła mojego meża też byłoby mi lżej...ale nie potrafiłam. Bo wszystko to co nas łączyło i łączy to miłość i tego nie można tak po prostu przekreślić.
Ja mam bardzo trudną sytuację i zapewne mi będzie dużo trudniej uratować moje małżeństwo ale dziś wiem (kiedyś nawet przez myśl mi to nie przeszło), że w takiej sytuacji jakiej jesteś można jeszcze wszystko odbudować...tego Ci życzę z całego serca. Czasami człowiek się zagubi ale jest w tym wszystkim także miejsce na przebaczenie. Niech Bóg mu pomoże się opamiętać.
Jedna [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 12:30
Nadal proszę o modlitwę. Mąż zaczął mnie straszyć, że sąd odbierze mi dzieci ponieważ jestem bezrobotna. Wiem że to nieprawda, ale wykańcza mnie to psychicznie.
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 12:41 ...
Nie jesteś sama
Masz całe niebo i wszystkich świętych do pomocy!
Jeśli chcesz, podaj mi na priva lub mejla intencję modlitewną którą przekażę dalej - do sióstr sercanek, sióstr zawierzanek i do modlitwy wspólnotowej
Kari [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 13:56
Silije, może dobrze byłoby porozmawiać z prawnikiem, żebyś wiedziała na czym stoisz i nie bała się straszenia męża. Myślę, że ten czas osobno trzeba wykorzystać na wyciszenie się i zastanowienie nad całą tą sytuacją i nad swoimi pragnieniami. Mąż jednak chyba ma wyrzuty sumienia sądząc po jego zachowaniu i zagłusza je przez atak i znajdowanie argumentów, jaka to zła byłaś. Nie doczytałam się, czy mąż nadal tkwi w tej zdradzie, czy może zerwał kontakt z tamtą? Może tamta niekoniecznie chce z nim mieszkać i iść przez życie, może tylko chciała mieć taką znajomość niezobowiązująco, wtedy może byłaby szansa na naprawę małżeństwa, ale najpierw odpowiedz sobie na pytanie czego ty chcesz, czy przyjęłabyś go znowu i na jakich zasadach. Warto może do męża napisać list, co czułaś, co czujesz, jakie są Twoje oczekiwania, jakie warunki powrotu, że kochasz i dzieci kochają, ale dla nich ważne, żeby rodzice byli razem, a nie kochali osobno. Może list do tamtej kobiety, może trzeba jej trochę wstrząsu, żeby zrozumiała co robi? No i wszystko podlane modlitwą,. a wcześniej spowiedź, często Komunia św. i tak jak Katblo napisała całe Niebo z Aniołami i Świętymi do pomocy.
Jedna [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 14:03
Ja nie wiem, czy ich romans trwa nadal, czy rozkwitł, czy upada. Nie wiem gdzie i z kim mieszka mój mąż. Wysłałam mu lakonicznego maila, że kocham i poczekam, bo to zrozumiałe, że teraz musimy być osobno, aby sobie przemyśleć. Po tym mailu był równie wściekły i pogardliwy co przed.
Kari [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 14:31
Mój mąż też się tak zachowywał, wściekłość, pogarda, poniżanie itd, tym bardziej był wściekły im bardziej ja byłam spokojna, mam wrażenie, że to kusy się w nim miotał i wściekał, że mu sie wymykamy, pomogła gorąca, wszechstronna modlitwa, długo to trwalo, ale paradoksalnie ta jego wściekłość to był początek zdrowienia. Nie rezygnuj z kontaktów, dalej myślę, że taki ciepły i spokojny list bez obwiniania dobrze by zrobił, a czasem sms z pozdrowieniami jak czasem radzi El.
Jedna [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 16:32
Może niezbyt sprawnie poruszam się jeszcze po tym forum, ale naprawdę nie mogę znaleźć tego filmu "Ognioodporny", mimo że raz trafiłam na taki link. Proszę podajcie mi ten link pod oczy.
Moją sprawę utrudnia też fakt, że mój mąż dostaje od swoich rodziców sygnały, że zrobił dobrze, bo ja byłam winna jego odejściu, że nie musi naprawiać, a oni mu zawsze pomogą w kłopotach.
Jest w częściach i tam są linki do wszystkich-łatwiej się ogląda.
Jedna [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 21:15
Dziękuję Marzeno i Kingo.
A wszystkim dziękuję za modlitwę. Modlitwa działa, jeszcze niedawno takie dni jak dziś przyprawiały mnie o totalną histerię, a teraz jakoś jaśniej patrzę na wszystko.
Bafi [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-14, 22:54
Dziękuję za link do "ognioodpornego" mogłam się oderwa od myśli czy napewno mój mąż jest w pracy...
Jedna [Usunięty]
Wysłany: 2010-03-17, 23:30
Mądry film, obejrzałam dwa razy i dwa razy zalałam łzami klawiaturę. Tylko u nas role się odwróciły, nie mam mężczyzny, który by o mnie walczył, przeciwnie. No i sytuacja bardziej pogięta, nie mieszkamy razem, troje dzieci jest i patrzy na nasze czyny
Niby niewinnie wysłałam linka do filmu mężowi, nie wiadomo czy w ogóle zajrzy czy nie.
A ja dzisiaj już po spowiedzi, ufffff... To była bardzo długa i dobra spowiedź, aż mi kolana zdrętwiały, że ledwo wstałam
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
