[nefertari]

[Anais]

Uff, jestem wreszcie. Odpowiadam od początku.
Mirakulum, ja niby wiem, że trzeba to zatrzymać. Ale właśnie dlatego, że tak nie było zawsze, miałam nadzieję, że to jakaś przejściowa sprawa. Myślałam sobie, że to nie jest nasza codzienność, że to nie zdarza się często, ale te kilka razy się zdarzyło i…chyba jest coraz gorzej. Mąż niby rozumie, obiecuje, ze to się więcej nie powtórzy, ale boję się, i szkoda mi nas. Jest mi tak ciężko, bo kiedy nic złego się nie dzieje, jest naprawdę fajnie – z zewnątrz wszyscy myślą, że jesteśmy super małżeństwem. A ja jestem jakaś taka zdezorientowana, nie mogę się skupić na pracy, ciężko mi. Mirakulum, dowiem się, gdzie mam możliwość terapii.
Nałogu, stawiam te granice, ale chyba nieskutecznie. Naiwnie. Za każdym razem wierzę, ze to był ostatni raz, kiedy mąz mi to obiecuje.
Kingo, zainteresuję się tym. Mąż od kilku lat bierze leki, myślałam o tym, że to może mieć związek, czegoś w organizmie brakuje, może jakieś mikroelementy lub hormony… Już od dawna namawiam go na wizytę u lekarza, u neurologa lub przynajmniej ogólnego.
Różo, wlaśnie ta intuicja krzyczała we mnie wielkim głosem, ze coś jest strasznie nie tak! I mówiłam mu o tym, okazuje się, że niepotrzebnie, bo tylko go to rozwścieczało, mówił, ze czuje się niesłusznie oskarżany. I, Różo, nie mam żadnych dowodów, ani nawet uzasadnionych podejrzeń. Tylko ta intuicja, że coś stanęło między nami. Coś, czego nigdy wcześniej nie było. Wiesz, jeszcze coś zauważyłam, otóż szukanie we mnie wad i niezauważanie zalet, które kiedyś były dla niego ważne. To tez jest takie typowe, prawda? Ale nic nie wiem, nie mam podstaw do jakichś oskarżeń. Ale dzięki, będę może bardziej czujna. I Bóg zapłać za modlitwę, ja tez, odkąd zaczęłam czytać to forum, modlę się za wszystkich Sycharowiczów, i nie zapomnę o Was.
El. Zrobię tak. Spróbuję, raczej myślę, że się uspokoi, ale sprawdzę. Często wybucha, krzyk w sytuacji zupełnie nieadekwatnej, i zazwyczaj jest tak, że jeśli ja utrzymam bardzo spokojny ton głosu, pogodny wyraz twarzy, to awantura klęśnie. Ale jeśli tylko wdam się w dyskusję, coś jest nie po myśli mojego męża, awantura narasta. Ale zastosuję się do Twoich rad i napiszę, dzięki. Tak, jest cholerykiem. Alkohol - bardzo rzadko, od wielkiego dzwonu i potem szybko zasypia, raczej jest nawet łagodniejszy. Wiem, że nie można zgadzać się na krzywdzenie, dlatego tu napisałam, bo wyjścia są tylko dwa – poukładac wszystko, albo się rozstać. Nie chcę tego, ale kiedy jest źle, padają takie słowa i to z obydwu stron 
Nefertari, tak zrobię  i napiszę.
Nie mogę być codziennie na forum, ale w miarę możliwości. Będę pamiętać o Was wszystkich w modlitwie. Z Panem Bogiem.

[ Dodano: 2010-01-20, 10:28 ]
Te kwadraciki to miały być emotikonki :pierwszy taki a drugi taki . Jeszcze nie rozgryzlam wszystkiego.

Uff, jestem wreszcie. Odpowiadam od początku.
Mirakulum, ja niby wiem, że trzeba to zatrzymać. Ale właśnie dlatego, że tak nie było zawsze, miałam nadzieję, że to jakaś przejściowa sprawa. Myślałam sobie, że to nie jest nasza codzienność, że to nie zdarza się często, ale te kilka razy się zdarzyło i…chyba jest coraz gorzej. Mąż niby rozumie, obiecuje, ze to się więcej nie powtórzy, ale boję się, i szkoda mi nas. Jest mi tak ciężko, bo kiedy nic złego się nie dzieje, jest naprawdę fajnie – z zewnątrz wszyscy myślą, że jesteśmy super małżeństwem. A ja jestem jakaś taka zdezorientowana, nie mogę się skupić na pracy, ciężko mi. Mirakulum, dowiem się, gdzie mam możliwość terapii.
Nałogu, stawiam te granice, ale chyba nieskutecznie. Naiwnie. Za każdym razem wierzę, ze to był ostatni raz, kiedy mąz mi to obiecuje.
Kingo, zainteresuję się tym. Mąż od kilku lat bierze leki, myślałam o tym, że to może mieć związek, czegoś w organizmie brakuje, może jakieś mikroelementy lub hormony… Już od dawna namawiam go na wizytę u lekarza, u neurologa lub przynajmniej ogólnego.
Różo, wlaśnie ta intuicja krzyczała we mnie wielkim głosem, ze coś jest strasznie nie tak! I mówiłam mu o tym, okazuje się, że niepotrzebnie, bo tylko go to rozwścieczało, mówił, ze czuje się niesłusznie oskarżany. I, Różo, nie mam żadnych dowodów, ani nawet uzasadnionych podejrzeń. Tylko ta intuicja, że coś stanęło między nami. Coś, czego nigdy wcześniej nie było. Wiesz, jeszcze coś zauważyłam, otóż szukanie we mnie wad i niezauważanie zalet, które kiedyś były dla niego ważne. To tez jest takie typowe, prawda? Ale nic nie wiem, nie mam podstaw do jakichś oskarżeń. Ale dzięki, będę może bardziej czujna. I Bóg zapłać za modlitwę, ja tez, odkąd zaczęłam czytać to forum, modlę się za wszystkich Sycharowiczów, i nie zapomnę o Was.
El. Zrobię tak. Spróbuję, raczej myślę, że się uspokoi, ale sprawdzę. Często wybucha, krzyk w sytuacji zupełnie nieadekwatnej, i zazwyczaj jest tak, że jeśli ja utrzymam bardzo spokojny ton głosu, pogodny wyraz twarzy, to awantura klęśnie. Ale jeśli tylko wdam się w dyskusję, coś jest nie po myśli mojego męża, awantura narasta. Ale zastosuję się do Twoich rad i napiszę, dzięki. Tak, jest cholerykiem. Alkohol - bardzo rzadko, od wielkiego dzwonu i potem szybko zasypia, raczej jest nawet łagodniejszy. Wiem, że nie można zgadzać się na krzywdzenie, dlatego tu napisałam, bo wyjścia są tylko dwa – poukładac wszystko, albo się rozstać. Nie chcę tego, ale kiedy jest źle, padają takie słowa i to z obydwu stron 
Nefertari, tak zrobię  i napiszę.
Nie mogę być codziennie na forum, ale w miarę możliwości. Będę pamiętać o Was wszystkich w modlitwie. Z Panem Bogiem.

[ Dodano: 2010-01-20, 10:28 ]
Te kwadraciki to miały być emotikonki :pierwszy taki a drugi taki . Jeszcze nie rozgryzlam wszystkiego.

[Mirakulum]

[Anais]

Mrakulum, postanowiłam, poszukam pomocy, nie wiem jeszcze gdzie, ale poszukam. Na razie jest nieźle, najpierw szok, słowa o rozstaniu. Potem przysięga męża że to się więcej nie powtórzy. Zaproponował wspólną modlitwę. Na razie, małymi kroczkami idziemy ku lepszemu. Ale mam świadomośc, ze w sytuacji stresowej hamulce znów mogą puścić i nie chcę tego już.
Mirakulum, miałaś podobną sytuację, udało Ci się uchronić dzieci? Chodzi mi o ochronę dzieci przed konsekwencjami takich poważnych konfliktów między rodzicami. Martwię się czasami, jaki obraz rodziny wyniosą z naszego domu...

[ Dodano: 2010-01-25, 14:25 ]
Słuchajcie, wiecie, jacy jestście wszyscy fantastyczni? Jak bardzo to forum pomaga? Nawet jak nie ma się czasu lub możliwości żeby zawsze pisać, już samo czytane daje bardzo wiele. Ale kiedy się napisze, natychmiastowy odzew, wsparcie tylu osób...to jest niesamowite.
I jeszcze pytanie. Co się dzieje z Gabi? Bardzo poruszyła mnie jej historia, nie mogłam wtedy pisać, ale czytałam i modliłam się. Czy ktoś ma informacje, co się z nią dzieje?

Mrakulum, postanowiłam, poszukam pomocy, nie wiem jeszcze gdzie, ale poszukam. Na razie jest nieźle, najpierw szok, słowa o rozstaniu. Potem przysięga męża że to się więcej nie powtórzy. Zaproponował wspólną modlitwę. Na razie, małymi kroczkami idziemy ku lepszemu. Ale mam świadomośc, ze w sytuacji stresowej hamulce znów mogą puścić i nie chcę tego już.
Mirakulum, miałaś podobną sytuację, udało Ci się uchronić dzieci? Chodzi mi o ochronę dzieci przed konsekwencjami takich poważnych konfliktów między rodzicami. Martwię się czasami, jaki obraz rodziny wyniosą z naszego domu...

[ Dodano: 2010-01-25, 14:25 ]
Słuchajcie, wiecie, jacy jestście wszyscy fantastyczni? Jak bardzo to forum pomaga? Nawet jak nie ma się czasu lub możliwości żeby zawsze pisać, już samo czytane daje bardzo wiele. Ale kiedy się napisze, natychmiastowy odzew, wsparcie tylu osób...to jest niesamowite.
I jeszcze pytanie. Co się dzieje z Gabi? Bardzo poruszyła mnie jej historia, nie mogłam wtedy pisać, ale czytałam i modliłam się. Czy ktoś ma informacje, co się z nią dzieje?

[róża]

Cytat:

Nałogu, stawiam te granice, ale chyba nieskutecznie. Naiwnie. Za każdym razem wierzę, ze to był ostatni raz, kiedy mąz mi to obiecuje

Temat mi bardzo bliski, więc dwa słowa...
Nie warto łudzić się, że to ostatni raz... Nawyżej agresja przybierze inne formy, wyżywanie się na rzeczach, a to też nie jest miłe...
U mnie doszło do tego, że agresja przybrała właśnie formę zaplanowanej, zapowiedzianej wręcz zdrady - przekroczyło to moje najśmielsze oczekiwania... Myslałam, że mąż nie jest w stanie zaskoczyć mnie juz niczym, po tylu latach... A jednak... To była chyba ta agresja największego kalibru - armata...
Paradoksalnie, jeśli chcesz pomóc mężowi i sobie - zgłoś sprawę tam, gdzie zwykli to robić ludzie - nienaiwni... To może męża skutecznie ostudzić, czyli pomóc, a z pomocą najbliższej osobie, wiadomo, nie trzeba zwlekać. Musi poczuć, że to, co robi jest złe, karalne, że tak dalej nie można, że już nie pozwolisz...

Cytat:

Nałogu, stawiam te granice, ale chyba nieskutecznie. Naiwnie. Za każdym razem wierzę, ze to był ostatni raz, kiedy mąz mi to obiecuje

Temat mi bardzo bliski, więc dwa słowa...
Nie warto łudzić się, że to ostatni raz... Nawyżej agresja przybierze inne formy, wyżywanie się na rzeczach, a to też nie jest miłe...
U mnie doszło do tego, że agresja przybrała właśnie formę zaplanowanej, zapowiedzianej wręcz zdrady - przekroczyło to moje najśmielsze oczekiwania... Myslałam, że mąż nie jest w stanie zaskoczyć mnie juz niczym, po tylu latach... A jednak... To była chyba ta agresja największego kalibru - armata...
Paradoksalnie, jeśli chcesz pomóc mężowi i sobie - zgłoś sprawę tam, gdzie zwykli to robić ludzie - nienaiwni... To może męża skutecznie ostudzić, czyli pomóc, a z pomocą najbliższej osobie, wiadomo, nie trzeba zwlekać. Musi poczuć, że to, co robi jest złe, karalne, że tak dalej nie można, że już nie pozwolisz...

[Anais]

Różo, on wie, ze to złe, sam nie chce tak sie zachowywać, ale mówi, że nie może się powstrzymać i że to moja rola, łagodzić, uspokajać, przestać się odzywać kiedy on sie nakęca.. Boję się takiej wersji, o której piszesz, bo kazda awantura bardzo nas od siebie oddala, i już niejedno słyszałam, że ma mnie dość i że to ja go doprowadziłam do takiego stanu, że nad sobą nie panuje. Potrafi w nerwach powiedzieć, że mnie nienawidzi, co nieodmiennie doprowadza nie do rozpaczy, bo myślę sobie, ze w końcu sam w to uwierzy.

Różo, on wie, ze to złe, sam nie chce tak sie zachowywać, ale mówi, że nie może się powstrzymać i że to moja rola, łagodzić, uspokajać, przestać się odzywać kiedy on sie nakęca.. Boję się takiej wersji, o której piszesz, bo kazda awantura bardzo nas od siebie oddala, i już niejedno słyszałam, że ma mnie dość i że to ja go doprowadziłam do takiego stanu, że nad sobą nie panuje. Potrafi w nerwach powiedzieć, że mnie nienawidzi, co nieodmiennie doprowadza nie do rozpaczy, bo myślę sobie, ze w końcu sam w to uwierzy.

[róża]

Hmm, jakbym czytała o swoim... Nie panuje, ale nie widzi właśnie w tym problemu, widzi natomiast przyczynę i problem - W Tobie. To jest coś, co powala z nóg... Znam to, znam i bardzo dobrze Cię rozumiem... Takie krzywe zwierciadło, nie da się w nim rozpoznać rzeczywistego defektu urody, mówiąc oczywiście bardzo delikatnie. Im więcej braku opanowania, tym więcej obarczania winą Ciebie, bo to Ty źle odezwałaś się, bo to Ty niepotrzebnie wtrącałaś się - winy będzie coraz więcej, nawet z czasem będzie coraz bardziej Ciebie unikał - jako sprawcy. Tak, nie dziw sie, Ty będziesz w jego oczach sprawcą - jego nieszczęścia. Nie myśl, że odwrotnie... Jak tu miałby zabrać się za siebie, może - za leczenie, kiedy problem jest w Tobie... A może nawet - to Ty powinnas leczyć się, bo w końcu jesteś osobą, która nie daje porządnym ludziom normalnie żyć . Ostro trochę, ale to tak ku przestrodze, żebyś rzeczywiście nie poczuła się oprawcą - z czasem tak się dzieje. Więc pamietaj, że problem jest w nim, i tak trzeba myśleć o tej sytuacji. Może nawet chwilami nienawidzieć, zwłaszcza tuż po napadzie agresji, gdyby nie Ty - nie doszłoby do tego... To chore myślenie, staraj sie mu nigdy nie ulegać. Im będzie więcej poczucia winy W Tobie, tym bedzie jemu lżej. Na razie tyle.

Hmm, jakbym czytała o swoim... Nie panuje, ale nie widzi właśnie w tym problemu, widzi natomiast przyczynę i problem - W Tobie. To jest coś, co powala z nóg... Znam to, znam i bardzo dobrze Cię rozumiem... Takie krzywe zwierciadło, nie da się w nim rozpoznać rzeczywistego defektu urody, mówiąc oczywiście bardzo delikatnie. Im więcej braku opanowania, tym więcej obarczania winą Ciebie, bo to Ty źle odezwałaś się, bo to Ty niepotrzebnie wtrącałaś się - winy będzie coraz więcej, nawet z czasem będzie coraz bardziej Ciebie unikał - jako sprawcy. Tak, nie dziw sie, Ty będziesz w jego oczach sprawcą - jego nieszczęścia. Nie myśl, że odwrotnie... Jak tu miałby zabrać się za siebie, może - za leczenie, kiedy problem jest w Tobie... A może nawet - to Ty powinnas leczyć się, bo w końcu jesteś osobą, która nie daje porządnym ludziom normalnie żyć . Ostro trochę, ale to tak ku przestrodze, żebyś rzeczywiście nie poczuła się oprawcą - z czasem tak się dzieje. Więc pamietaj, że problem jest w nim, i tak trzeba myśleć o tej sytuacji. Może nawet chwilami nienawidzieć, zwłaszcza tuż po napadzie agresji, gdyby nie Ty - nie doszłoby do tego... To chore myślenie, staraj sie mu nigdy nie ulegać. Im będzie więcej poczucia winy W Tobie, tym bedzie jemu lżej. Na razie tyle.

[Anais]

Poza tym nie sama agresja fizyczna jest problemem, nawet jeśli to już nigdy sie nie powtórzy, to są jeszcze inne problemy. Ogólnie w tej chwili nasze małżeństwo przypomina sinusoidę, raz jest bardzo dobrze, raz bardzo źle, ale czasem z powodu jakichś błahostek mąz potrafi krzyczeć, szybko się unosi i albo mnie obrazi, albo zaczyna mówić, ze my sie nigdy nie rozumieliśmy, że zawsze się tylko kłóciliśmy, a przecież tak nie było! Tak, jakby zapomniał wszystko dobre a pamiętał tylko stresy i złe rzeczy. To trwa w sumie trzeci rok, jestem wykończona psychicznie i fizycznie, bardzo dużo płaczę, niestety dzieci dużo widzą, mają żal do taty, trochę się na niego zamknęły, boją się chociaż w stosunku do nich tak się nie zachowuje. No, pokrzyczy, to tez agersja.
Zdaję sobie sprawę z tego, ze pewne moje zachowania mogły się przyczynić do kryzysu, potrafię nagadać, truć, marudzić, oj potrafię. Od tego się zaczęła agresja - trułam, bo byłam zazdrosna o tą koleżankę, więc mąz najpierw chwilę tłumaczył spokojnie, a kiedy ja nie przestawałam o tym mówić...zaczęło byc fatalnie. No ale jest jak jest i teraz niech mi ktoś poradzi co robić tak na już, zanim trafię gdziekolwiek, bo nie wiem, kiedy to będzie. Chcę coś zrobić, nie wiem co. Wiem, ze forum jest skarbnicą wiedzy, ale chyba teraz potrzebuję, zeby po prostu ktoś mi powiedział - na teraz rób tak i tak. Obserwuję jak kryzys odbił się na nas wszystkich, mąż też sprawia wrazenie wykończonego psychiczne, dzieci zdezorientowane i przygnębione, ja właśnie głównie zdezorientowana, nie mogę się skoncentrować, cieżko mi się skupić na pracy, mam wrazenie, ze wszystko robię trzy razy wolniej. No i jestem stale zmęczona, najchętniej spałabym cały czas, gdyby tak się dało. Ewentualnie mogę czytać swoje ulubione ksiazki, wszystko inne jest dla mnie ogromnym wysiłkiem.

Poza tym nie sama agresja fizyczna jest problemem, nawet jeśli to już nigdy sie nie powtórzy, to są jeszcze inne problemy. Ogólnie w tej chwili nasze małżeństwo przypomina sinusoidę, raz jest bardzo dobrze, raz bardzo źle, ale czasem z powodu jakichś błahostek mąz potrafi krzyczeć, szybko się unosi i albo mnie obrazi, albo zaczyna mówić, ze my sie nigdy nie rozumieliśmy, że zawsze się tylko kłóciliśmy, a przecież tak nie było! Tak, jakby zapomniał wszystko dobre a pamiętał tylko stresy i złe rzeczy. To trwa w sumie trzeci rok, jestem wykończona psychicznie i fizycznie, bardzo dużo płaczę, niestety dzieci dużo widzą, mają żal do taty, trochę się na niego zamknęły, boją się chociaż w stosunku do nich tak się nie zachowuje. No, pokrzyczy, to tez agersja.
Zdaję sobie sprawę z tego, ze pewne moje zachowania mogły się przyczynić do kryzysu, potrafię nagadać, truć, marudzić, oj potrafię. Od tego się zaczęła agresja - trułam, bo byłam zazdrosna o tą koleżankę, więc mąz najpierw chwilę tłumaczył spokojnie, a kiedy ja nie przestawałam o tym mówić...zaczęło byc fatalnie. No ale jest jak jest i teraz niech mi ktoś poradzi co robić tak na już, zanim trafię gdziekolwiek, bo nie wiem, kiedy to będzie. Chcę coś zrobić, nie wiem co. Wiem, ze forum jest skarbnicą wiedzy, ale chyba teraz potrzebuję, zeby po prostu ktoś mi powiedział - na teraz rób tak i tak. Obserwuję jak kryzys odbił się na nas wszystkich, mąż też sprawia wrazenie wykończonego psychiczne, dzieci zdezorientowane i przygnębione, ja właśnie głównie zdezorientowana, nie mogę się skoncentrować, cieżko mi się skupić na pracy, mam wrazenie, ze wszystko robię trzy razy wolniej. No i jestem stale zmęczona, najchętniej spałabym cały czas, gdyby tak się dało. Ewentualnie mogę czytać swoje ulubione ksiazki, wszystko inne jest dla mnie ogromnym wysiłkiem.

[róża]

Jesli chcesz żyć pod jednym dachem z takim właśnie baardzo trudnym człowiekiem, koniecznie musisz nauczyć się bezbłędnego wyczuwania momentu, w którym to już, już, za chwilę - stanie się to, czyli nauczyć się wyczuwać bezbłędnie moment, nazwałabym - fali dobijającej do brzegu... Na nic wtedy Twoje racje, trzeba zamilknąć i oddalicćsię szybko.

Życie z takim człowiekiem to niebezpieczeństwo nieustannego udowadniania sobie winy nawzajem, taka spirala. W pewnym momencie dopada zmęczenie, rezygnacja...
Nie mam, jak widzisz, pocieszających wiadomości dla Ciebie... A może u Ciebie - lżejszy przypadek... Możesz zacząć pracować nad sobą, przede wszystkim - cierpliwość i powściągliwość w mowie, może zadziała... I cały czas świadomość, że oto obok Ciebie chory człowiek. Nie umie inaczej, chciałby, ale nie umie... I to też jego cierpienie - prawdziwe.

Jesli chcesz żyć pod jednym dachem z takim właśnie baardzo trudnym człowiekiem, koniecznie musisz nauczyć się bezbłędnego wyczuwania momentu, w którym to już, już, za chwilę - stanie się to, czyli nauczyć się wyczuwać bezbłędnie moment, nazwałabym - fali dobijającej do brzegu... Na nic wtedy Twoje racje, trzeba zamilknąć i oddalicćsię szybko.

Życie z takim człowiekiem to niebezpieczeństwo nieustannego udowadniania sobie winy nawzajem, taka spirala. W pewnym momencie dopada zmęczenie, rezygnacja...
Nie mam, jak widzisz, pocieszających wiadomości dla Ciebie... A może u Ciebie - lżejszy przypadek... Możesz zacząć pracować nad sobą, przede wszystkim - cierpliwość i powściągliwość w mowie, może zadziała... I cały czas świadomość, że oto obok Ciebie chory człowiek. Nie umie inaczej, chciałby, ale nie umie... I to też jego cierpienie - prawdziwe.

[Anais]

Tak, Różo, ja tez widzę coraz więcej podobieństw w naszych "przypadkach", dlatego czekam na Twoje rady, na rady Mirakulum, Nałoga, Kingi, wszystkich, którzy w jakiś sposób otarli się o problem. Czekam na rady, ja sama jakoś tak się czuję, że nic już nie wiem, że nic nie rozumiem, i jakoś wydawao mi się, ze jestem dorosła, a życie mnie przerosło. Wiem, ze ludzie mają większe problemy, ale te nasze wydają mi się takie niepotrzebne, takie łatwe do uniknięcia za obustronną chęcią i pracą...Otóż nie, okazuje się, ze wcale nie są łatwe, bo coś między nami stoi, jakis mur, który wyrósł, nie wiem kiedy...I wydaje mi się że na nic już nie mam wpływu.

Tak, Różo, ja tez widzę coraz więcej podobieństw w naszych "przypadkach", dlatego czekam na Twoje rady, na rady Mirakulum, Nałoga, Kingi, wszystkich, którzy w jakiś sposób otarli się o problem. Czekam na rady, ja sama jakoś tak się czuję, że nic już nie wiem, że nic nie rozumiem, i jakoś wydawao mi się, ze jestem dorosła, a życie mnie przerosło. Wiem, ze ludzie mają większe problemy, ale te nasze wydają mi się takie niepotrzebne, takie łatwe do uniknięcia za obustronną chęcią i pracą...Otóż nie, okazuje się, ze wcale nie są łatwe, bo coś między nami stoi, jakis mur, który wyrósł, nie wiem kiedy...I wydaje mi się że na nic już nie mam wpływu.

[róża]

Staraj się nie przypominać mężowi o tej koleżance ( ja tego też nie potrafię, tyle że u mnie to już nie domysły, ale fakt), bo być może ma coś na sumieniu w tej materii, u mnie tak jest - alergia na prawdę... Więc, żeby było dobrze, to nie wypytywać, kiedy nie chce - to ten jego skarb (tajemnica), którego będzie bronił niczym lew... (odpuść sobie, naprawdę). W Twoich oczach on przecież chce uchodzić za bezbłędnego, silnego faceta...
Wiem, że to niezmiernie trudne. Uczyć się dystansu, pracować nad cierpliwością... Mając obok siebie takiego człowieka, potrzebne są wszystkie cnoty pod słońcem. Na pewno zero agresywnych zachowań (myślę tu o słowach) z Twojej strony, bo przecież wiesz, że obok Ciebie człowiek jadący samochodem prędkością max - bez hamulców... To Ty musisz zadbać o to, żeby nie spowodował wypadku... Ty posiadasz hamulce jego samochodu...

Więc - własne wyciszenie, z myślą o sobie, o dzieciach (one to bardzo przeżywają, o czym pewnie powiedzą Ci kiedyś, gdy dorosną), unikanie sporów i kłótni. To bardzo trudne zadanie, ale to przeciez Twój mąż, człowiek, którego kochasz...

[ Dodano: 2010-01-25, 18:31 ]

Cytat:

takie łatwe do uniknięcia za obustronną chęcią i pracą...

Też to wiem, ale przez wiele lat nie było tej chęci obustronnej i raczej już chyba nie będzie... Możesz jednak i musisz podjąć pracę nad sobą - to jest zawsze możliwe i dostępne, wiec korzystaj z tego, co jeszcze możesz..., bo przecież na małżeństwie Ci zależy... Wszystko jednak musi być pod czujną kontrolą - Twoją.

Staraj się nie przypominać mężowi o tej koleżance ( ja tego też nie potrafię, tyle że u mnie to już nie domysły, ale fakt), bo być może ma coś na sumieniu w tej materii, u mnie tak jest - alergia na prawdę... Więc, żeby było dobrze, to nie wypytywać, kiedy nie chce - to ten jego skarb (tajemnica), którego będzie bronił niczym lew... (odpuść sobie, naprawdę). W Twoich oczach on przecież chce uchodzić za bezbłędnego, silnego faceta...
Wiem, że to niezmiernie trudne. Uczyć się dystansu, pracować nad cierpliwością... Mając obok siebie takiego człowieka, potrzebne są wszystkie cnoty pod słońcem. Na pewno zero agresywnych zachowań (myślę tu o słowach) z Twojej strony, bo przecież wiesz, że obok Ciebie człowiek jadący samochodem prędkością max - bez hamulców... To Ty musisz zadbać o to, żeby nie spowodował wypadku... Ty posiadasz hamulce jego samochodu...

Więc - własne wyciszenie, z myślą o sobie, o dzieciach (one to bardzo przeżywają, o czym pewnie powiedzą Ci kiedyś, gdy dorosną), unikanie sporów i kłótni. To bardzo trudne zadanie, ale to przeciez Twój mąż, człowiek, którego kochasz...

[ Dodano: 2010-01-25, 18:31 ]

Cytat:

takie łatwe do uniknięcia za obustronną chęcią i pracą...

Też to wiem, ale przez wiele lat nie było tej chęci obustronnej i raczej już chyba nie będzie... Możesz jednak i musisz podjąć pracę nad sobą - to jest zawsze możliwe i dostępne, wiec korzystaj z tego, co jeszcze możesz..., bo przecież na małżeństwie Ci zależy... Wszystko jednak musi być pod czujną kontrolą - Twoją.

[Satine]

[kinga2]

Anais, róża,

Przemoc domowa to bardzo trudny temat, z którym nie poradzicie sobie same. Nie jest ważne czy to przemoc fizyczna czy werbalna.
Mamy mini bazę danych o poradniach. Baza się rozrasta powolutku, więc zaglądajcie tam:
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=4554
Zdecydowanie wymiana doświadczeń jest ważna, ale bez specjalisty będzie to "droga przez mękę."

Anais, róża,

Przemoc domowa to bardzo trudny temat, z którym nie poradzicie sobie same. Nie jest ważne czy to przemoc fizyczna czy werbalna.
Mamy mini bazę danych o poradniach. Baza się rozrasta powolutku, więc zaglądajcie tam:
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=4554
Zdecydowanie wymiana doświadczeń jest ważna, ale bez specjalisty będzie to "droga przez mękę."

[róża]

Satine, będąc na Twoim miejscu też bym zaufała ponownie, tu wchodził w grę alkohol, czyli chwilowe zamroczenie. I to jest coś z zupełnie innej beczki, chyba że problemem jest alkoholizm...
Moja sytuacja jest mocno odmienna od Twojej, gdyż alkohol w ogóle nie wchodzi w grę - tu rzecz dzieje sie na trzeźwo, z całym rozmysłem. Nieumiejętność panowania nad samym sobą, nerwowość, a zero chęci do jakichkolwiek medykamentów, choćby ziołowych.
Coś na wzór alkoholika, czyli uzależnienie od agresji. Kiedy brak możliwosci rozładowania właśnie w ten sposób napięcia - słabnie temperament (typ choleryka) i już lada moment znajdzie się coś, żeby wyładować się... I znowu wraca siła i energia niesamowita. To takie ładowanie akumulatora. Bardzo smutne ładowanie...

Satine, będąc na Twoim miejscu też bym zaufała ponownie, tu wchodził w grę alkohol, czyli chwilowe zamroczenie. I to jest coś z zupełnie innej beczki, chyba że problemem jest alkoholizm...
Moja sytuacja jest mocno odmienna od Twojej, gdyż alkohol w ogóle nie wchodzi w grę - tu rzecz dzieje sie na trzeźwo, z całym rozmysłem. Nieumiejętność panowania nad samym sobą, nerwowość, a zero chęci do jakichkolwiek medykamentów, choćby ziołowych.
Coś na wzór alkoholika, czyli uzależnienie od agresji. Kiedy brak możliwosci rozładowania właśnie w ten sposób napięcia - słabnie temperament (typ choleryka) i już lada moment znajdzie się coś, żeby wyładować się... I znowu wraca siła i energia niesamowita. To takie ładowanie akumulatora. Bardzo smutne ładowanie...