[Anais]

Witam wszystkich. Nie wiem, jak zacząć. Zbieram się do napisania na Forum, które dobrze już znam z czytania. Trafiłam tutaj, jak większość osób, przypadkiem, szukając jakiegokolwiek ratunku w chwili rozpaczy. Znalazłam wiele cennych rad, modlitw, rekolekcji do odsłuchania. Już Wam dziękuję. Jednak w obliczu życiowych trudności staję się jak dziecko we mgle. Po prostu nie wiem, co robić. Może znajdzie się ktoś, kto zechce mi cos doradzić. Zdaję sobie sprawę, ze dużo już zostało napisane, ale mimo wszystko postanowiłam przedstawić Wam swój problem. Jesteśmy małżeństwem z ponad siedemnastoletnim stażem, przed ślubem znaliśmy się 3 lata. Mamy dwoje nastoletnich dzieci. Pierwsze lata małżeństwa, może 9 -10 upłynęły na normalnym rodzinnym życiu. Owszem, problemy były, ale jednocześnie świadomość, że kochamy się i będzie dobrze, byle być razem. Po 10 latach małżeństwa pierwszy poważny kryzys, jakoś mój mąż odsunął się ode mnie, ciągle był w pracy, zostałam ze wszystkim sama – dom, dzieci, praca. Oprócz tego brak zainteresowania, uczuć, kłopoty finansowe. Zaczęłam narzekać. Narastały różne żale. Ale potem jakoś się rozeszło po kościach i znów zaczęło być normalnie. Nasz wielki kryzys zaczął się dwa lata temu. Zaczęło się od kłopotów w pracy, nie układało się tak, jak mąż się spodziewał, przeżył wielkie rozczarowanie, wpadł w jakiś wir frustracji, ta praca stała się najważniejsza. Moje wsparcie, tłumaczenie, pomagało na krótko, tym bardziej, ze raz wspierałam, a raz miałam do niego pretensje, że ta praca jest najważniejsza, żeby się lepiej zajął nami, itp. Stał się osobą bardzo apodyktyczną, wymagającą posłuszeństwa. Rozumiem męskie potrzeby, ale czasem nie udaje mi się sprostać jego wymaganiom, np. w kwestii wychowania dzieci, wywiązują się spory. Potem zauważyłam jego zainteresowanie koleżanką z pracy, nie potrafię tego wyjaśnić, ale sposób w jaki o niej mówił, wyraz twarzy, kiedy z nią rozmawiał…Nie wiem, może to moja wyobraźnia, ale spanikowałam. Jeden zarzut o nadmierne zainteresowanie, który mąż uznał za oskarżenie i zaczęło się. Zaczął reagować agresją, a to jeszcze bardziej mnie wprawiało w panikę i zamiast się wyciszyć, nakręcałam się. Narastały wzajemne żale i , niestety jego agresja. Teraz temat jest zamknięty. Uwierzyłam, ze to moja wyobraźnia i przestałam gadać, uspokoiło się. A jednak agresja wkroczyła na inne tereny. O czasu do czasu, obojętnie jaki temat, jeśli w porę nie zamilknę…zaczyna się, coś wybucha. Teraz czasem błahostka powoduje rzucanie byle czym, szarpanie mnie lub popychanie, a już zawsze krzyk. W tych momentach nie poznaję mojego męża, to po prostu nie jest ta sama osoba, potem przeprasza, mówi, ze to się więcej nie powtórzy, ale zawsze podkreśla, ze to moje wina, że to ja doprowadziłam go to takiego stanu. Nie chce słyszeć o żadnej terapii, twierdzi, że kiedy ja będę cicho, wszystko będzie ok. Ja z kolei uparcie się z tym nie zgadzam, powtarzając mu, że on musi nad sobą panować, a nie liczyć na moje opanowanie. Ostatnia sprawa. Ostatnio mój mąż sprawia wrażenie, nie tylko sprawia, mówi o tym, że coś w nim pękło, że mu już na mnie nie zależy. Przeważnie po takim wybuchu, potem znów się uspokaja i na jakiś czas bardzo się stara. Nie wiem, co robić, kocham go, ale wiem, że tak być nie może, bo to jakaś równia pochyła. Jeżeli ktoś dotrwał do tego momentu, proszę o modlitwę, wsparcie, rady, cokolwiek.

Witam wszystkich. Nie wiem, jak zacząć. Zbieram się do napisania na Forum, które dobrze już znam z czytania. Trafiłam tutaj, jak większość osób, przypadkiem, szukając jakiegokolwiek ratunku w chwili rozpaczy. Znalazłam wiele cennych rad, modlitw, rekolekcji do odsłuchania. Już Wam dziękuję. Jednak w obliczu życiowych trudności staję się jak dziecko we mgle. Po prostu nie wiem, co robić. Może znajdzie się ktoś, kto zechce mi cos doradzić. Zdaję sobie sprawę, ze dużo już zostało napisane, ale mimo wszystko postanowiłam przedstawić Wam swój problem. Jesteśmy małżeństwem z ponad siedemnastoletnim stażem, przed ślubem znaliśmy się 3 lata. Mamy dwoje nastoletnich dzieci. Pierwsze lata małżeństwa, może 9 -10 upłynęły na normalnym rodzinnym życiu. Owszem, problemy były, ale jednocześnie świadomość, że kochamy się i będzie dobrze, byle być razem. Po 10 latach małżeństwa pierwszy poważny kryzys, jakoś mój mąż odsunął się ode mnie, ciągle był w pracy, zostałam ze wszystkim sama – dom, dzieci, praca. Oprócz tego brak zainteresowania, uczuć, kłopoty finansowe. Zaczęłam narzekać. Narastały różne żale. Ale potem jakoś się rozeszło po kościach i znów zaczęło być normalnie. Nasz wielki kryzys zaczął się dwa lata temu. Zaczęło się od kłopotów w pracy, nie układało się tak, jak mąż się spodziewał, przeżył wielkie rozczarowanie, wpadł w jakiś wir frustracji, ta praca stała się najważniejsza. Moje wsparcie, tłumaczenie, pomagało na krótko, tym bardziej, ze raz wspierałam, a raz miałam do niego pretensje, że ta praca jest najważniejsza, żeby się lepiej zajął nami, itp. Stał się osobą bardzo apodyktyczną, wymagającą posłuszeństwa. Rozumiem męskie potrzeby, ale czasem nie udaje mi się sprostać jego wymaganiom, np. w kwestii wychowania dzieci, wywiązują się spory. Potem zauważyłam jego zainteresowanie koleżanką z pracy, nie potrafię tego wyjaśnić, ale sposób w jaki o niej mówił, wyraz twarzy, kiedy z nią rozmawiał…Nie wiem, może to moja wyobraźnia, ale spanikowałam. Jeden zarzut o nadmierne zainteresowanie, który mąż uznał za oskarżenie i zaczęło się. Zaczął reagować agresją, a to jeszcze bardziej mnie wprawiało w panikę i zamiast się wyciszyć, nakręcałam się. Narastały wzajemne żale i , niestety jego agresja. Teraz temat jest zamknięty. Uwierzyłam, ze to moja wyobraźnia i przestałam gadać, uspokoiło się. A jednak agresja wkroczyła na inne tereny. O czasu do czasu, obojętnie jaki temat, jeśli w porę nie zamilknę…zaczyna się, coś wybucha. Teraz czasem błahostka powoduje rzucanie byle czym, szarpanie mnie lub popychanie, a już zawsze krzyk. W tych momentach nie poznaję mojego męża, to po prostu nie jest ta sama osoba, potem przeprasza, mówi, ze to się więcej nie powtórzy, ale zawsze podkreśla, ze to moje wina, że to ja doprowadziłam go to takiego stanu. Nie chce słyszeć o żadnej terapii, twierdzi, że kiedy ja będę cicho, wszystko będzie ok. Ja z kolei uparcie się z tym nie zgadzam, powtarzając mu, że on musi nad sobą panować, a nie liczyć na moje opanowanie. Ostatnia sprawa. Ostatnio mój mąż sprawia wrażenie, nie tylko sprawia, mówi o tym, że coś w nim pękło, że mu już na mnie nie zależy. Przeważnie po takim wybuchu, potem znów się uspokaja i na jakiś czas bardzo się stara. Nie wiem, co robić, kocham go, ale wiem, że tak być nie może, bo to jakaś równia pochyła. Jeżeli ktoś dotrwał do tego momentu, proszę o modlitwę, wsparcie, rady, cokolwiek.

[nefertari]

Zapraszam Cie do przeczytania tematu "Róża i jej historia"

Zapraszam Cie do przeczytania tematu "Róża i jej historia"

[Anais]

Dziękuję Nefertari za odpowiedź, przeczytałam wątek Róży. Różnica polega na tym, że u mnie wszystko zaczęło się 2 lata temu, a wcześniej byliśmy naprawdę dobrym małżeństwem. Jestem zdezorientowana, nie poznaję mojego męża, chcę coś zrobić, ale nie wiem co, dlatego napisałam. Poza tym, u mnie nie było zdrady, jakoś w tej kwestii wierzę męzowi, chociaz oczywiście do końca pewnym być nie można...

Dziękuję Nefertari za odpowiedź, przeczytałam wątek Róży. Różnica polega na tym, że u mnie wszystko zaczęło się 2 lata temu, a wcześniej byliśmy naprawdę dobrym małżeństwem. Jestem zdezorientowana, nie poznaję mojego męża, chcę coś zrobić, ale nie wiem co, dlatego napisałam. Poza tym, u mnie nie było zdrady, jakoś w tej kwestii wierzę męzowi, chociaz oczywiście do końca pewnym być nie można...

[nefertari]

[Anais]

No coś w tym jest. Napisałaś dokładnie to, co mówi mi mój mąż :) Dziękuję Nefertari za zainteresowanie.

No coś w tym jest. Napisałaś dokładnie to, co mówi mi mój mąż :) Dziękuję Nefertari za zainteresowanie.

[Mirakulum]

niestety znam ten schemat, aż za dobrze
Anais masz w domu przemocowca , i nie ma znaczenia , że to sie dzieje od 2 lat .

niestety znam ten schemat, aż za dobrze
Anais masz w domu przemocowca , i nie ma znaczenia , że to sie dzieje od 2 lat .

[nałóg]

Anais.............. manipulujesz sobą i swoimi odczuciami pisząc:

Anais.............. manipulujesz sobą i swoimi odczuciami pisząc:

[kinga2]

Anais,
Witaj,
niestety Miraculum ma rację. Na dziś jest źle, a będzie gorzej gdy nic z tym nie zrobisz.
Ponieważ sytuacja w Twoim odczuciu trwa dopiero od dwóch lat, to w związku z tym nasunęła mi się taka myśl.
Jeżeli nadal mąż jest w domu i wspólnie prowadzicie gospodarstwo domowe, to bardzo uważnie przyjżyj się jadłospisowi, który stosujecie. Polecam Ci nawet zapisać to na kartce i zabrać ze sobą na wizytę do dietetyka, którego polecam włączyc do terapii, którą zasugerowała Miraculum.
Być może dowiesz się bardzo ciekawych rzeczy na temat braków pewnych pierwiastków i mikroelementów w diecie oraz jak zmienić mniamciu, aby wyciszyć agresora.
Nie znaczy, że tylko to wystarczy, ale da Ci jakąś możliwość spokojnego ustalenia dalszych kroków, gdy terapia dietą zacznie przynosić efekty.
Często zdarza się, że zbyt dużo kofeiny, teiny czy słodyczy daje efekty uboczne w postaci agresji. Błędna dieta w niektórych schorzeniach także.

Anais,
Witaj,
niestety Miraculum ma rację. Na dziś jest źle, a będzie gorzej gdy nic z tym nie zrobisz.
Ponieważ sytuacja w Twoim odczuciu trwa dopiero od dwóch lat, to w związku z tym nasunęła mi się taka myśl.
Jeżeli nadal mąż jest w domu i wspólnie prowadzicie gospodarstwo domowe, to bardzo uważnie przyjżyj się jadłospisowi, który stosujecie. Polecam Ci nawet zapisać to na kartce i zabrać ze sobą na wizytę do dietetyka, którego polecam włączyc do terapii, którą zasugerowała Miraculum.
Być może dowiesz się bardzo ciekawych rzeczy na temat braków pewnych pierwiastków i mikroelementów w diecie oraz jak zmienić mniamciu, aby wyciszyć agresora.
Nie znaczy, że tylko to wystarczy, ale da Ci jakąś możliwość spokojnego ustalenia dalszych kroków, gdy terapia dietą zacznie przynosić efekty.
Często zdarza się, że zbyt dużo kofeiny, teiny czy słodyczy daje efekty uboczne w postaci agresji. Błędna dieta w niektórych schorzeniach także.

[nefertari]

[róża]

Anais, Twoja historia, jak ktoś słusznie zauważył, ma wiele współnego z moją.
Moje sprawy posuwają się cały czas do przodu i to w pozytywnym kierunku.
Narastająca agresja męża to sygnał, że trzeba być czujnym i rozwaznym, bo na pewno coś za tym kryje się. Nie chcę Cię straszyć, ale może być też tak, że kryje się - ktoś. W moim przypadku tak było. Otóż mąż znalazł powiermiczkę swoich problemów małżeńskich (moja była przyjaciółka, która zawsze żywo interesowała się naszym małżeństem, a już szczególnie po śmierci swojego męża), to ona właściwie przez ostani rok kierowała moim mężem, taki domorosły psycholog, szukający lekarstwa na samotność (mojego męża) dla siebie. On ją wspierał w smutku po stracie męża (jego przyjaciel), a ona podpowiadała mu, jak postępować z żoną jędzą, brak seksu też chciała mu zrekompensować - przecież żal, taki facet, co to nawet nie może, a ona te sprawy bardzo lubiła... Trzeba dowartościować, pocieszyć, ot taka - miłosierna samarytanka
W myśl starego przysłowia "Kłamstwo ma krótkie nogi" - wszystko wyszło na jaw, oczywiście nie samo, nie samo..., ale wskutek wzmożonej kontroli (mąż o tym nie wiedział) z mojej strony. Oczywiście komórka , uważne słuchanie plus moje pytania, które miały naprowadzić mnie na właściwy trop, ale chyba przede wszystkim intuicja - ta jest naprawdę naszym (kobiecym) skarbem. Wilk w owczej skórze został zdemaskowany!
Na ostatnią agresję (powodem miotanie się posród kłamstw, trzeba więc było postraszyć) zareagowałam inaczej niż zawsze, bo cierpienia juz był naprawdę nadmiar... Mąż został poinformowany przez policję, czego może spodziewać się, czyli prokuratora. Pojawił się wreszcie w jego oczach strach, wreszcie, po tylu latach... Bałam się, że to już koniec, że akcja z policją będzie zakończeniem naszego małżeństwa. Ale, o dziwo, tak nie stało się. Wczoraj pierwszy! wyciągnął do mnie rękę chcąc pogodzić się. Powiedziałam, że zgodzę się, ale obiecuje, że od tej pory każda agresja jest równoznaczna z nr-em 997. Zdania nie zmienię, jeśli odpowiada mu to, próbujemy od nowa. Przystał na to.
Co chcę Ci przez to powiedzieć... Nie pozwól krzywdzić się - juz teraz, nie czekaj na więcej. Trzeba zaryzykować, może przecież odejść, bo nie zechce pracować nad sobą, bo tak będzie niewygodnie...
Postaraj się powoli odkryć tajemnicę, dlaczego zmienił się?? Może kryje się za tym, podobnie jak w moim przypadku - doradca, oczywiście taki działajacy na Waszą zgubę... Nie ufaj zbyt mocno, kłamstwo może być udziałem również własnego męża, nie jestesmy bezgrzesznymi ludźmi... Przede wszystkim nie próbuj spełniać wszystkich nakazów i zakazów męża, bo okazujesz tym tylko własną słabość, czyli prowokujesz do takich, nie innych działań.
Napisz, co dzieje się dalej. Będę pamiętać o Tobie w modlitwie. Pozdrawiam cieplutko.

Anais, Twoja historia, jak ktoś słusznie zauważył, ma wiele współnego z moją.
Moje sprawy posuwają się cały czas do przodu i to w pozytywnym kierunku.
Narastająca agresja męża to sygnał, że trzeba być czujnym i rozwaznym, bo na pewno coś za tym kryje się. Nie chcę Cię straszyć, ale może być też tak, że kryje się - ktoś. W moim przypadku tak było. Otóż mąż znalazł powiermiczkę swoich problemów małżeńskich (moja była przyjaciółka, która zawsze żywo interesowała się naszym małżeństem, a już szczególnie po śmierci swojego męża), to ona właściwie przez ostani rok kierowała moim mężem, taki domorosły psycholog, szukający lekarstwa na samotność (mojego męża) dla siebie. On ją wspierał w smutku po stracie męża (jego przyjaciel), a ona podpowiadała mu, jak postępować z żoną jędzą, brak seksu też chciała mu zrekompensować - przecież żal, taki facet, co to nawet nie może, a ona te sprawy bardzo lubiła... Trzeba dowartościować, pocieszyć, ot taka - miłosierna samarytanka
W myśl starego przysłowia "Kłamstwo ma krótkie nogi" - wszystko wyszło na jaw, oczywiście nie samo, nie samo..., ale wskutek wzmożonej kontroli (mąż o tym nie wiedział) z mojej strony. Oczywiście komórka , uważne słuchanie plus moje pytania, które miały naprowadzić mnie na właściwy trop, ale chyba przede wszystkim intuicja - ta jest naprawdę naszym (kobiecym) skarbem. Wilk w owczej skórze został zdemaskowany!
Na ostatnią agresję (powodem miotanie się posród kłamstw, trzeba więc było postraszyć) zareagowałam inaczej niż zawsze, bo cierpienia juz był naprawdę nadmiar... Mąż został poinformowany przez policję, czego może spodziewać się, czyli prokuratora. Pojawił się wreszcie w jego oczach strach, wreszcie, po tylu latach... Bałam się, że to już koniec, że akcja z policją będzie zakończeniem naszego małżeństwa. Ale, o dziwo, tak nie stało się. Wczoraj pierwszy! wyciągnął do mnie rękę chcąc pogodzić się. Powiedziałam, że zgodzę się, ale obiecuje, że od tej pory każda agresja jest równoznaczna z nr-em 997. Zdania nie zmienię, jeśli odpowiada mu to, próbujemy od nowa. Przystał na to.
Co chcę Ci przez to powiedzieć... Nie pozwól krzywdzić się - juz teraz, nie czekaj na więcej. Trzeba zaryzykować, może przecież odejść, bo nie zechce pracować nad sobą, bo tak będzie niewygodnie...
Postaraj się powoli odkryć tajemnicę, dlaczego zmienił się?? Może kryje się za tym, podobnie jak w moim przypadku - doradca, oczywiście taki działajacy na Waszą zgubę... Nie ufaj zbyt mocno, kłamstwo może być udziałem również własnego męża, nie jestesmy bezgrzesznymi ludźmi... Przede wszystkim nie próbuj spełniać wszystkich nakazów i zakazów męża, bo okazujesz tym tylko własną słabość, czyli prowokujesz do takich, nie innych działań.
Napisz, co dzieje się dalej. Będę pamiętać o Tobie w modlitwie. Pozdrawiam cieplutko.

[kinga2]

[róża]

Cytat:

Potem zauważyłam jego zainteresowanie koleżanką z pracy, nie potrafię tego wyjaśnić, ale sposób w jaki o niej mówił, wyraz twarzy, kiedy z nią rozmawiał…

Moim zdaniem, to ważny sygnał, nie przegap... (mój mąż, kiedy dochodziło do rozmowy (oczywiście z mojej inicjatywy) na jej temat, nagle czerwienił się mocno, co zupełnie nie leżalo w jego naturze). Nie zachęcam Cię oczywiście do stawiania zarzutów, bo to przecież nawet nic pewnego), czynienia awantur, ale - miej oczy otwarte szerzej niż zwykle i uważniej słuchaj. Uważam, że takie nagłe zmiany w zachowaniu osób, z którymi żyjemy, powinny powodować zwiększenie czujności...

Cytat:

Potem zauważyłam jego zainteresowanie koleżanką z pracy, nie potrafię tego wyjaśnić, ale sposób w jaki o niej mówił, wyraz twarzy, kiedy z nią rozmawiał…

Moim zdaniem, to ważny sygnał, nie przegap... (mój mąż, kiedy dochodziło do rozmowy (oczywiście z mojej inicjatywy) na jej temat, nagle czerwienił się mocno, co zupełnie nie leżalo w jego naturze). Nie zachęcam Cię oczywiście do stawiania zarzutów, bo to przecież nawet nic pewnego), czynienia awantur, ale - miej oczy otwarte szerzej niż zwykle i uważniej słuchaj. Uważam, że takie nagłe zmiany w zachowaniu osób, z którymi żyjemy, powinny powodować zwiększenie czujności...

[Anais]

Baaardzo dziekuję Wam wszystkim, przeczytałam, ale teraz nie mogę pisać, odpiszę późnym wieczorem. Pozdrawiam Was tylko serdecznie.

Baaardzo dziekuję Wam wszystkim, przeczytałam, ale teraz nie mogę pisać, odpiszę późnym wieczorem. Pozdrawiam Was tylko serdecznie.

[EL.]

Anais, jak z ta przemoca nie jesteś do końca pewna...to zrób eksperyment...Przy kolejnej jakiejś tam powaznej rozmowie NIE DAJ SIE SPROWOKOWAC ! Bądź spokojna MIMO wszystko.....a nawet wycofaj się, jeżeli zacznie byc gorąco. Jeżeli mąż mimo to nadal będzie sie nakręcał, Ciebie prowokował, coraz bardziej sie rozdrażniał......masz obraz i pewność - trzeba działać !

Ale też Anais, przypomnij sobie poprzednie lata....jak maz reagował ? Czy jest holerykiem ? A jak reaguje po alkoholu ?

A może też przychodzi powoli okres przekwitania ( andropausa) ?

Zajmując się i analizując męża, nie zapomnij , że to Ty też jesteś ważna !! TY !!
Nie wolno zgadzać się na krzywdzenie sie w żadym wypadku !! Pozdro !! EL.

Anais, jak z ta przemoca nie jesteś do końca pewna...to zrób eksperyment...Przy kolejnej jakiejś tam powaznej rozmowie NIE DAJ SIE SPROWOKOWAC ! Bądź spokojna MIMO wszystko.....a nawet wycofaj się, jeżeli zacznie byc gorąco. Jeżeli mąż mimo to nadal będzie sie nakręcał, Ciebie prowokował, coraz bardziej sie rozdrażniał......masz obraz i pewność - trzeba działać !

Ale też Anais, przypomnij sobie poprzednie lata....jak maz reagował ? Czy jest holerykiem ? A jak reaguje po alkoholu ?

A może też przychodzi powoli okres przekwitania ( andropausa) ?

Zajmując się i analizując męża, nie zapomnij , że to Ty też jesteś ważna !! TY !!
Nie wolno zgadzać się na krzywdzenie sie w żadym wypadku !! Pozdro !! EL.