[Iwo1]

Zagladam na te forum od pewnego czasu, czytam i placze. Pomimo, ze jestem juz w kryzysie od 7 miesiecy nie mialam odwagi napisac. Moj maz pewnego pieknego dnia po awanturze stwierdzil, ze juz ze mna nie bedzie zyl, ze to koniec naszego malzenstwa. Bedzie teraz zyl dla siebie, to on ma byc szczesliwy, a nie ja i dzieci. I zmienilo sie, od razu wyniosl sie z sypialni, zaczal oddzielnie jadac posilki, a mnie traktowac jak zlo konieczne. Ja chodzilam po katach i plakalam, probowalam z nim rozmawiac, ale kazda rozmowa konczyla sie oskarzeniami , jaka to ja jestem niedobra i wyliczal same moje wady. Za wszystko winil mnie. Myslalam po cichu, ze to sie zmieni. a tu jest coraz gorzej. zaczal wychodzic do barow, przesiadywal tam nawet po kilkanascie godzin. Nie wracal zawsze pijany, ucikal z domu. Dzieci maja sie do takiej rodziny przyzwyczaic, a ja sie juz nie licze. padlo wiele przykrych slów, nie poznaje tego czlowieka, przestal tez chodzic do spowiedzi. swieta byly okropne, nie usiadl z nami do wigili, pomimo, ze byl w domu. Nie umiem zyc pod jednym dachem z takim czlowiekiem, a jednoczesnie nie wyobrazam sobie zycia bez niego. Od stycznia oznajmil, ze juz na nic nie bedzie lozyl. oplaty i utrzymanie dzieci pozostalo na mojej glowie. a on mnie tylko straszy, ze tez moze mnie podac o alimenty, ze niezgodzi sie na rozdzielnosc. Nie mam sily, walcze sama ze soba. Czytalam i juz drugi raz czytam ksiazke pt. Milosc potrzebuje stanowczosci. Jak to trudno sie wyciczyc i zadbac o siebie i dzieci. Tyle mysli mi zawraca glowe, boje sie, nie umiem tak zyc, a moze nie chce. Na dodatek mam przeciwko sobie jego rodzine: mame i brata. To wsztstko mnie przerasa. Modle sie, chodze do kosciola, tylko chyba te moje modlitwy sa slabe. Gubie sie w tym wszystkim , nie umiem byc radosna, ciale lapie sie, ze caly czas o tym mysle, nawet podczas modlitwy. jak tu sie podniesc i zyc godnie. Cierpia na tym dzieci a ja nawet nie potrafie sie wyciszyc i zaufac Jezusowi.

Zagladam na te forum od pewnego czasu, czytam i placze. Pomimo, ze jestem juz w kryzysie od 7 miesiecy nie mialam odwagi napisac. Moj maz pewnego pieknego dnia po awanturze stwierdzil, ze juz ze mna nie bedzie zyl, ze to koniec naszego malzenstwa. Bedzie teraz zyl dla siebie, to on ma byc szczesliwy, a nie ja i dzieci. I zmienilo sie, od razu wyniosl sie z sypialni, zaczal oddzielnie jadac posilki, a mnie traktowac jak zlo konieczne. Ja chodzilam po katach i plakalam, probowalam z nim rozmawiac, ale kazda rozmowa konczyla sie oskarzeniami , jaka to ja jestem niedobra i wyliczal same moje wady. Za wszystko winil mnie. Myslalam po cichu, ze to sie zmieni. a tu jest coraz gorzej. zaczal wychodzic do barow, przesiadywal tam nawet po kilkanascie godzin. Nie wracal zawsze pijany, ucikal z domu. Dzieci maja sie do takiej rodziny przyzwyczaic, a ja sie juz nie licze. padlo wiele przykrych slów, nie poznaje tego czlowieka, przestal tez chodzic do spowiedzi. swieta byly okropne, nie usiadl z nami do wigili, pomimo, ze byl w domu. Nie umiem zyc pod jednym dachem z takim czlowiekiem, a jednoczesnie nie wyobrazam sobie zycia bez niego. Od stycznia oznajmil, ze juz na nic nie bedzie lozyl. oplaty i utrzymanie dzieci pozostalo na mojej glowie. a on mnie tylko straszy, ze tez moze mnie podac o alimenty, ze niezgodzi sie na rozdzielnosc. Nie mam sily, walcze sama ze soba. Czytalam i juz drugi raz czytam ksiazke pt. Milosc potrzebuje stanowczosci. Jak to trudno sie wyciczyc i zadbac o siebie i dzieci. Tyle mysli mi zawraca glowe, boje sie, nie umiem tak zyc, a moze nie chce. Na dodatek mam przeciwko sobie jego rodzine: mame i brata. To wsztstko mnie przerasa. Modle sie, chodze do kosciola, tylko chyba te moje modlitwy sa slabe. Gubie sie w tym wszystkim , nie umiem byc radosna, ciale lapie sie, ze caly czas o tym mysle, nawet podczas modlitwy. jak tu sie podniesc i zyc godnie. Cierpia na tym dzieci a ja nawet nie potrafie sie wyciszyc i zaufac Jezusowi.

[kinga2]

Iwo1,
Witaj,
za pstryknięciem niestety nie da się załatwić nic, gdy pęka coś w człowieku.
Nie myśl o sobie źle. Potrzebujesz czasu. Ale nie da się określić dokładnie ile go potrzebujesz, aby uporać się z pierwszym etapem kryzysu.Wszystko ma swój czas i musisz go sobie dać.
Najpierw jest panika, potem akceptacja, a potem dopiero próba znalezienia pomocy. Najpierw zmiana siebie, dla siebie, dalej dla otoczenia.
Spojrzenie na siebie przez perspektywę własnych ułomności i ograniczeń. Zobaczenie siebie oczami wspólmałzonka i rodziny, a nie przez własne wyobrażenia o sobie.
To wszystko da Ci siłę, aby zawalczyć o swoje małżeństwo, tylko musisz uznać,że chcesz o nie walczyć. Bo to jest walka.
Jeśli zostaniesz z nami, pomożemy Ci jak tylko potrafimy.
Z każdego kryzysu jest wyjście, ale najłatwiej i najpewniej pokonywać go biegnąc za Jezusem.
Acha, skoro są dzieci to mąż ma obowiązek na nie łożyć , a wspólne zamieszkiwanie obliguje go do ponoszenia kosztów tegoż mieszkania po 50%. Nie może Cię pozwać o alimenty tylko dla własnego widzi mi się. Nie musisz ponosić ciężaru utrzymania w 100% i domu i dzieci, chyba że małżonek jest chory lub nie pracuje. Ale to dłuższe wywody.

Iwo1,
Witaj,
za pstryknięciem niestety nie da się załatwić nic, gdy pęka coś w człowieku.
Nie myśl o sobie źle. Potrzebujesz czasu. Ale nie da się określić dokładnie ile go potrzebujesz, aby uporać się z pierwszym etapem kryzysu.Wszystko ma swój czas i musisz go sobie dać.
Najpierw jest panika, potem akceptacja, a potem dopiero próba znalezienia pomocy. Najpierw zmiana siebie, dla siebie, dalej dla otoczenia.
Spojrzenie na siebie przez perspektywę własnych ułomności i ograniczeń. Zobaczenie siebie oczami wspólmałzonka i rodziny, a nie przez własne wyobrażenia o sobie.
To wszystko da Ci siłę, aby zawalczyć o swoje małżeństwo, tylko musisz uznać,że chcesz o nie walczyć. Bo to jest walka.
Jeśli zostaniesz z nami, pomożemy Ci jak tylko potrafimy.
Z każdego kryzysu jest wyjście, ale najłatwiej i najpewniej pokonywać go biegnąc za Jezusem.
Acha, skoro są dzieci to mąż ma obowiązek na nie łożyć , a wspólne zamieszkiwanie obliguje go do ponoszenia kosztów tegoż mieszkania po 50%. Nie może Cię pozwać o alimenty tylko dla własnego widzi mi się. Nie musisz ponosić ciężaru utrzymania w 100% i domu i dzieci, chyba że małżonek jest chory lub nie pracuje. Ale to dłuższe wywody.

[Iwo1]

Nie wytrzymałam i wczoraj wieczorem podjelam rozmowe z mezem. byla to rozmowa bez sensu. Znow malo we mni stanowczosci, daje sie wciagac w niepotrzebne dyskusje. Dzieci sie buntuja, szczegolnie 10 letnia corka, a maz ma to gdzies. Po co ja z nim walcze, jak i tak to do niego nie docira. Nie umiem obojetnie kolo niego przejsc. Wiem powinnam zajac sie soba i dziecmi, ale jak to zrobic.

Nie wytrzymałam i wczoraj wieczorem podjelam rozmowe z mezem. byla to rozmowa bez sensu. Znow malo we mni stanowczosci, daje sie wciagac w niepotrzebne dyskusje. Dzieci sie buntuja, szczegolnie 10 letnia corka, a maz ma to gdzies. Po co ja z nim walcze, jak i tak to do niego nie docira. Nie umiem obojetnie kolo niego przejsc. Wiem powinnam zajac sie soba i dziecmi, ale jak to zrobic.

[nefertari]

[Iwo1]

Tak mieszka z nami i to jest bardzo trune. nie umiem zyc obojetnie, patrzec jak krzywdzi mnie i dzieci. Twierdzi, ze jest tu ze wzgledu na dzieci. Ja sie juz nie licze. wiem, ze teraz zadne slowa do niego nie trafia. Caly czas powtarzam sobie zajmij sie soba i dziecmi, a robie inaczej. Brakuje mi cierpliwosci, zyje z dnia na dzien, nic mnie nie cieszy. Kiedy to minie, ten moj smutek, to trwa juz za dlugo. A ja stoje w miejscu i robie niepotrzebne awantury.

Tak mieszka z nami i to jest bardzo trune. nie umiem zyc obojetnie, patrzec jak krzywdzi mnie i dzieci. Twierdzi, ze jest tu ze wzgledu na dzieci. Ja sie juz nie licze. wiem, ze teraz zadne slowa do niego nie trafia. Caly czas powtarzam sobie zajmij sie soba i dziecmi, a robie inaczej. Brakuje mi cierpliwosci, zyje z dnia na dzien, nic mnie nie cieszy. Kiedy to minie, ten moj smutek, to trwa juz za dlugo. A ja stoje w miejscu i robie niepotrzebne awantury.

[nefertari]

Nie powinaś teraz robic mężowi awantur tylko spokój i opanowanie doprowadzic moze do jakiegos sensownego rozwiazania

ja mysle ze jak by tak naprawde męzowi na tobie nie zależałnie to by sie wyprowadził a nie zył z toba pod jednym dachem

[ Dodano: 2010-01-14, 15:25 ]
piszesz

Nie powinaś teraz robic mężowi awantur tylko spokój i opanowanie doprowadzic moze do jakiegos sensownego rozwiazania

ja mysle ze jak by tak naprawde męzowi na tobie nie zależałnie to by sie wyprowadził a nie zył z toba pod jednym dachem

[ Dodano: 2010-01-14, 15:25 ]
piszesz

[Iwo1]

Do tej pory byl facetem odpowiedzialnym, tak przynajmniej mi sie zdawalo. To ja bylam tą osoba ktora zajmowala sie finansami, on mi oddawal wyplate, a ja gospodarowalam. Bylam moze troche oszczedna, ale dzieki temu zbudowalismy dom, tylko nie zdązylismy za dlugo w nim szczesliwie pomieszkac. Co z tego , ze mamy dom, jak brakuje w nim szczesca. Moj mąz jest szczęsliwy tak twierdzi. Nie da sie z nim spokojnie porozmawiac, jest wobec mnie bardzo nieprzyjemny, atakuje, oskarza i czepia sie. Wyciszyc sie jak to trudne, gdy obok jest czlowiek ktory zmienil sie do niepoznania. Wiem powinnam, mam dwoje dzieci, ktore sa w takim wieku, ze potrzebuja wzorcow. A co my mozemy im dac, nic. Maja dwoje rodziow ktorym odbilo i nie potrafia sie dogada. Moj maz juz widze, ze szykuje sie wieczorem do wyjscia zapewne do baru, a mnie juz nosi. Nie moge sobie znalez miejsca, jestem jak automat, robie co musze i tyle z mojego zyia.

Do tej pory byl facetem odpowiedzialnym, tak przynajmniej mi sie zdawalo. To ja bylam tą osoba ktora zajmowala sie finansami, on mi oddawal wyplate, a ja gospodarowalam. Bylam moze troche oszczedna, ale dzieki temu zbudowalismy dom, tylko nie zdązylismy za dlugo w nim szczesliwie pomieszkac. Co z tego , ze mamy dom, jak brakuje w nim szczesca. Moj mąz jest szczęsliwy tak twierdzi. Nie da sie z nim spokojnie porozmawiac, jest wobec mnie bardzo nieprzyjemny, atakuje, oskarza i czepia sie. Wyciszyc sie jak to trudne, gdy obok jest czlowiek ktory zmienil sie do niepoznania. Wiem powinnam, mam dwoje dzieci, ktore sa w takim wieku, ze potrzebuja wzorcow. A co my mozemy im dac, nic. Maja dwoje rodziow ktorym odbilo i nie potrafia sie dogada. Moj maz juz widze, ze szykuje sie wieczorem do wyjscia zapewne do baru, a mnie juz nosi. Nie moge sobie znalez miejsca, jestem jak automat, robie co musze i tyle z mojego zyia.

[EL.]

Iwo, tym , że nie wytrzymujesz i wybuchasz , dajesz tylko argument mężowi do ręki, że rzeczywiście zona niezrównoważona i On musi wyjść, uciekać itp.

Musisz się zatrzymac ! Jka chesz cokolwiek zmienić, odrócić i starać się o to, żeby było jak dawniej, to musisz się zatrzymac !!

Cisza, spokój, radość, wesołość, to jest to co ludzi do nas przyciąga....a to co temu przecine, ludzi od nas odpycha i odrzuca.....

Więc ???
Chyba Iwo nie masz wyjścia !
Przemień siebie ze zmutnej, płaczącej i nierwoej żony i mamy w dobrego i spokojnego człowieka ! Zabaczysz, Ty sama na tym najwięcej zyskasz ! Polubisz siebie i wszyscy wokól Ciebie też się przemienią- uspokoją i złagodnieją ! Warto !!

Nie szukaj w mężu....szukaj w sobie potencjału do szczęścia i dxiałaj !! EL.

Iwo, tym , że nie wytrzymujesz i wybuchasz , dajesz tylko argument mężowi do ręki, że rzeczywiście zona niezrównoważona i On musi wyjść, uciekać itp.

Musisz się zatrzymac ! Jka chesz cokolwiek zmienić, odrócić i starać się o to, żeby było jak dawniej, to musisz się zatrzymac !!

Cisza, spokój, radość, wesołość, to jest to co ludzi do nas przyciąga....a to co temu przecine, ludzi od nas odpycha i odrzuca.....

Więc ???
Chyba Iwo nie masz wyjścia !
Przemień siebie ze zmutnej, płaczącej i nierwoej żony i mamy w dobrego i spokojnego człowieka ! Zabaczysz, Ty sama na tym najwięcej zyskasz ! Polubisz siebie i wszyscy wokól Ciebie też się przemienią- uspokoją i złagodnieją ! Warto !!

Nie szukaj w mężu....szukaj w sobie potencjału do szczęścia i dxiałaj !! EL.

[Iwo1]

A jak ci sie udało tak wyciszyc? Wiem, ze tak powinnam i co ciagle stoje w miejscu. Nie wiem co mam zrobic ztym , ze maz nie chce placic ze mna rachunkow. Spokojne slowa, ze ma sie dolozyc do oplat nie pomagaja. Nie chcilam wystepowac o alimenty, a teraz sie nad tym zastanawiam. Nie myslalam, ze bede musiala zalatwiac sprawy z mezem w sadzie.

A jak ci sie udało tak wyciszyc? Wiem, ze tak powinnam i co ciagle stoje w miejscu. Nie wiem co mam zrobic ztym , ze maz nie chce placic ze mna rachunkow. Spokojne slowa, ze ma sie dolozyc do oplat nie pomagaja. Nie chcilam wystepowac o alimenty, a teraz sie nad tym zastanawiam. Nie myslalam, ze bede musiala zalatwiac sprawy z mezem w sadzie.

[robertT]

Dorzucę się i ja.Tak Iwo dziewczyny mają rację.Musisz zacząć od siebie.Zostaw swojego męża na bocznym torze,niech dryfuje.Pokaż mu,że dasz radę-musi go to zastanowić po jakimś czasie.Ja też chciałem naprawiać od razu.Rozmowy,błagania bo rodzina,bo dzieci...itp.Dawało to odwrotny skutek.Jeszcze bardziej byłem znienawidzony,byłem i jestem powietrzem dla mojej żony.Po co więc się poniżać?Nie potrafiłem tego przegryźć...zresztą dzisiaj nie jest lepiej,ale jest wiara,głęboka wiara...Zostawiłem to w diabły i zacząłem od siebie,chociaż tęsknię niemiłosiernie za żoną.Dziwi mnie tylko(nie tylko u Ciebie),te rozpadające się rodziny bez...przyczyn...takich konkretnych..."bo ja cię już nie kocham,nie pasujemy do siebie...".Tego nie umiem zrozumieć.W większości to faceci tak odchodzą...ja tego nie umiem pojąć,chociaż noszę spodnie.U mnie był konkretny powód i teraz za to płacę.Otworzyły mi się oczy jak zacząłem tracić żonę,rodzinę.Masz dzieci więc skup się na nich i na sobie...będzie lepiej,trzymaj się...!

Dorzucę się i ja.Tak Iwo dziewczyny mają rację.Musisz zacząć od siebie.Zostaw swojego męża na bocznym torze,niech dryfuje.Pokaż mu,że dasz radę-musi go to zastanowić po jakimś czasie.Ja też chciałem naprawiać od razu.Rozmowy,błagania bo rodzina,bo dzieci...itp.Dawało to odwrotny skutek.Jeszcze bardziej byłem znienawidzony,byłem i jestem powietrzem dla mojej żony.Po co więc się poniżać?Nie potrafiłem tego przegryźć...zresztą dzisiaj nie jest lepiej,ale jest wiara,głęboka wiara...Zostawiłem to w diabły i zacząłem od siebie,chociaż tęsknię niemiłosiernie za żoną.Dziwi mnie tylko(nie tylko u Ciebie),te rozpadające się rodziny bez...przyczyn...takich konkretnych..."bo ja cię już nie kocham,nie pasujemy do siebie...".Tego nie umiem zrozumieć.W większości to faceci tak odchodzą...ja tego nie umiem pojąć,chociaż noszę spodnie.U mnie był konkretny powód i teraz za to płacę.Otworzyły mi się oczy jak zacząłem tracić żonę,rodzinę.Masz dzieci więc skup się na nich i na sobie...będzie lepiej,trzymaj się...!

[kinga2]

Iwo1,
Witaj,
wiele osób na tym forum przeżywało takie dylematy jak Twój. Nie chcesz bliskiego Ci człowieka ciągać po sądach. Rozumiemy, że kraje Ci się serce.
Musisz jednak zrozumieć, że pomoc to czasem pozwolić się komuś przewrócic, aby grzmotnął tyłkiem w dno. Jesli będziesz sama utrzymywała dom to pomożesz mu nadal bywać w barach , czasem się upijać, a czasem spędzać miłe chwile inaczej.
Brak pieniędzy zawsze jest dobrym stoperem, gdy człowiek nie ma własnych hamulców.
Macie dzieci i odpowiedzialność za nie jest wspólna.
W przysiędze małżeńskiej jest: " I nie opuszczę Cie ,aż do śmierci.", a nie i nie opuszczę Cię dopóki mi się nie znudzi.
W Urzędzie Stanu Cywilnego przyżeczenie brzmi:" Świadomy praw i obowiązków, wynikających z założenia rodziny..."
A to znaczy, że obowiązkiem jest łożenie na dom i małoletnie dzieci lub uczącą się młodzież do 25 roku życia. Sam się zgodził. Podjął decyzję i musi ponosić jej konsekwencje.
Pozew o alimenty nie oznacza sprawy w Sądzie. Może wstrząśnie nim na tyle, że sam zechce go uniknąć, a jeśli nie -wyciągniesz mu z pod tyłka podusię, którą teraz tak usłużnie podkładasz.
Dzieci i rachunki mają swoje wymagania. Nie jesteś wdową abyś sama się z nimi borykała.

Iwo1,
Witaj,
wiele osób na tym forum przeżywało takie dylematy jak Twój. Nie chcesz bliskiego Ci człowieka ciągać po sądach. Rozumiemy, że kraje Ci się serce.
Musisz jednak zrozumieć, że pomoc to czasem pozwolić się komuś przewrócic, aby grzmotnął tyłkiem w dno. Jesli będziesz sama utrzymywała dom to pomożesz mu nadal bywać w barach , czasem się upijać, a czasem spędzać miłe chwile inaczej.
Brak pieniędzy zawsze jest dobrym stoperem, gdy człowiek nie ma własnych hamulców.
Macie dzieci i odpowiedzialność za nie jest wspólna.
W przysiędze małżeńskiej jest: " I nie opuszczę Cie ,aż do śmierci.", a nie i nie opuszczę Cię dopóki mi się nie znudzi.
W Urzędzie Stanu Cywilnego przyżeczenie brzmi:" Świadomy praw i obowiązków, wynikających z założenia rodziny..."
A to znaczy, że obowiązkiem jest łożenie na dom i małoletnie dzieci lub uczącą się młodzież do 25 roku życia. Sam się zgodził. Podjął decyzję i musi ponosić jej konsekwencje.
Pozew o alimenty nie oznacza sprawy w Sądzie. Może wstrząśnie nim na tyle, że sam zechce go uniknąć, a jeśli nie -wyciągniesz mu z pod tyłka podusię, którą teraz tak usłużnie podkładasz.
Dzieci i rachunki mają swoje wymagania. Nie jesteś wdową abyś sama się z nimi borykała.

[nefertari]

A od jakieg czasu mąż nie dokłada sie do opłat?

a jedzenie ma własne czy jecie ze wspólnej lodówki, ze sie tak wyraze

wiesz ja jestem młoda osobą ma 24 lata i inaczej widze swiat niż dojrzała kobieta z kilkunastoletnim stazem małżenstwa ale jak myślałam o twyc słowach

A od jakieg czasu mąż nie dokłada sie do opłat?

a jedzenie ma własne czy jecie ze wspólnej lodówki, ze sie tak wyraze

wiesz ja jestem młoda osobą ma 24 lata i inaczej widze swiat niż dojrzała kobieta z kilkunastoletnim stazem małżenstwa ale jak myślałam o twyc słowach

[EL.]

Iwo, wszystko musi byc uczciwie i wg prawa !! Mąż ma zapewnic rodzinie byt....to ciągle w naszej kulturze nalezy do mężczyzny. A jak i zona pracuje, to na dom i rodzine łażą oboje.
Jak jest sytuacja trudna i np. mąz nie ma pracy to jest MOPS, który rodzinę wspiera finansowo.
Ale jeżeli mąz ma pracę , zarabia i nie łoży na rodzinę, to po spokojnej i grzecznej rozmowie , następnym etapem jest Sąd.
Możesz spokojnie po raz ostatni o tym problemie z męzem porozmawiać, że skoro nie chce łozyć na rodzinę, to Ty musisz oddać sprawę do Sądu, bo nie pozwolisz na to, żeby Twoim dzieciom czegoś brakowało, skoro maja matkę I OJCA !! I niech mąz się do tego ustosunkuje. Musisz być tu uczciwa i powiedź to co zamierzasz zrobić.....a potem to zrobić !
Musisz być spokojną i dobrą osobą ( zoną), ale tez konsekwentną i nie dająca się wykorzystywać ani niszczyć.
Twoje życie jest w Twoich rękach !! Pozdro !! EL.

Iwo, wszystko musi byc uczciwie i wg prawa !! Mąż ma zapewnic rodzinie byt....to ciągle w naszej kulturze nalezy do mężczyzny. A jak i zona pracuje, to na dom i rodzine łażą oboje.
Jak jest sytuacja trudna i np. mąz nie ma pracy to jest MOPS, który rodzinę wspiera finansowo.
Ale jeżeli mąz ma pracę , zarabia i nie łoży na rodzinę, to po spokojnej i grzecznej rozmowie , następnym etapem jest Sąd.
Możesz spokojnie po raz ostatni o tym problemie z męzem porozmawiać, że skoro nie chce łozyć na rodzinę, to Ty musisz oddać sprawę do Sądu, bo nie pozwolisz na to, żeby Twoim dzieciom czegoś brakowało, skoro maja matkę I OJCA !! I niech mąz się do tego ustosunkuje. Musisz być tu uczciwa i powiedź to co zamierzasz zrobić.....a potem to zrobić !
Musisz być spokojną i dobrą osobą ( zoną), ale tez konsekwentną i nie dająca się wykorzystywać ani niszczyć.
Twoje życie jest w Twoich rękach !! Pozdro !! EL.

[Iwo1]

Dzieki wam za wsparcie.
Mysle ,ze jak najszybciej sie pozbieram i zaczne dbac o siebie i dzieci.
Juz za dlugo to trwa i z dnia na dzien jest coraz gorzej. Od tego miesiaca nie placi ze mna rachunkow, a z jedzeniem to bylo tak, ze kupowal kiedy chial, oczywiscie na swoja pólke. Teraz kupuje sporadycznie dzieciom. Sam sobie nie zaluje, kupuje markowe ubrania. Lazi po barach i nie wiem gdzie. Znika z domu, ma teraz inne wartosci. Maie racje dzieci sie dla niego nie licza.
Zastanawiam sie tez nad rozdzielnoscia, tylko nie wiem czy bez zgody meza ja dostane. Moze wiecie cos na ten temat. Musze pomyslec o alimentach i rozdzielnosci. Oczywiscie niewiele dostane, bo moj maz na papierze zarabia najnizsza krajowa i bedzie sie cieszyl, ze sad da mi niewiele. Chociaz sam mowil, ze wystapi o alimenty, robi wszystko na przekor. Prosze was o modlitwe, bo czasami mi juz odbija i zachowuje sie niepowaznie.

Dzieki wam za wsparcie.
Mysle ,ze jak najszybciej sie pozbieram i zaczne dbac o siebie i dzieci.
Juz za dlugo to trwa i z dnia na dzien jest coraz gorzej. Od tego miesiaca nie placi ze mna rachunkow, a z jedzeniem to bylo tak, ze kupowal kiedy chial, oczywiscie na swoja pólke. Teraz kupuje sporadycznie dzieciom. Sam sobie nie zaluje, kupuje markowe ubrania. Lazi po barach i nie wiem gdzie. Znika z domu, ma teraz inne wartosci. Maie racje dzieci sie dla niego nie licza.
Zastanawiam sie tez nad rozdzielnoscia, tylko nie wiem czy bez zgody meza ja dostane. Moze wiecie cos na ten temat. Musze pomyslec o alimentach i rozdzielnosci. Oczywiscie niewiele dostane, bo moj maz na papierze zarabia najnizsza krajowa i bedzie sie cieszyl, ze sad da mi niewiele. Chociaz sam mowil, ze wystapi o alimenty, robi wszystko na przekor. Prosze was o modlitwe, bo czasami mi juz odbija i zachowuje sie niepowaznie.