[NORBERT]

[róża]

mami, jakbym słyszała swoją córkę - naprawdę. Tak, juz wiem, że przyszła pora myśleć o sobie, o czym nawet mój mąż od dawna mi to przypomina, dośc brutalnie, bo wskazująć na inne kobiety, że one to potrafiły, że on też chciałby być ze mnie dumny... Niedawno powiedział mi, że kochałby jeszcze bardziej, gdybym to i owo... Chodzi o pracę. Tak, ja to wszystko rozumiem, że teraz, kiedy dzieci już dorosłe, pora by pomysleć o zarabianiu pieniążków - na siebie. Moja pozycja - zdania sie na łaskę i niełaskę mojego "pana" to na pewno nic godnego zazdrości. Jak każdy człowiek, mam przecież swoją godność i wypomionanie...boli niezmiernie. Mami, tylko wiesz, życie czasami tak się układa, że nijak wyjść ze ślepego zaułka, do którego ono wpędziło... Otóż problemy zdrowotne naprawdę ograniczają możliwości, już to sprawdziłam... Jedna praca - pogorszenie zdrowia, druga praca - zwolnienie z powodu choroby itp. Wiadomo, jakie dziś czasy, trzeba być zdrowym, dyspozycyjnym, a ze mną tak nie jest. I chociaż to brzmi tak fajnie, te uprzywilejowane miejsca pracy dla osób niepełnosprawnych, to tak naprawdę wymagania w stosunku do takiego pracownika niczym nie róznią się od wymagań względem w pełni zdrowych. Owszem, różnią sie - płacą, bo jest z reguły najniższa.
Myslałam o wolontariacie, skończyłam różne kursy, ale jak tu byc dobrym wolontariszem bez grosza w kieszeni? Więc muszę mysleć, jak najpierw pomóc sobie... A nie jest to proste, mami. Pewnie, że gdybym - zamiast czas poświęcać rodzinie, realizowała się zawodowo, dziś byłabym na rencie i tego problemu nie byłoby... Tak więc, moja frustracja jest wielka, bo nie jestem w stanie sprostac oczekiwaniom męża, a przede wszystkim zaspokoić własnej potrzeby, jaka jest niezależność finansowa. Nie trudno o takie traktowanie, kiedy mąż czuje sie jak "pan i władca", nie mogę miec w takiej sytuacji zbyt wiele do powiedzenia... To pozycja przegranego... Tylko, gdyby tak sięgnąć pamięcią, gdzie on był, kiedy ja spędzałam z dziećmi wiele godzin, kiedy zajmoweałam się wszystkim, czego dziś skutki zdrowotne ponoszę. To straszne uczucie, kiedy czlowieka walczacego z bólem z dnia na dzień wysyła się do pracy, do której on najzwyczajniej w świecie - iść nie jest w stanie, choćby tak bardzo chciał...
Tutaj wychodzi też prawdziwe oblicze naszego ZUS, który nie zechciał uznać, że ten brakujący rok składki to nie z mojej winy, ale potrzeba pielęgnacji dziecka, że był w tym czasie zasiłek pielęgnacyjny, ale to , jak z pewnością wiadomo wszystkim - temat morze...
Więc, reasumując, wszystko, co napisałaś, mami, jest prawdziwe, wszystkie rady słuszne, ale pod warunkiem, że sa one skierowane do zdrowego, zdolnego do pracy człowieka. Mój mąż nigdy nie chciał i nie chce przyjąć do wiadomości faktu, że jego żona ma orzeczoną niepełnosprawność. Mam być zdrową, piękną, pracującą, nowoczesną kobietą.

Więc okazuje się, że można, nie akceptować wielu rzeczy w życiu, w tym - choroby żony i w ramach buntu zdradzić ją ze zdrowa, pracującą, czyli taką w sam raz...

Jeszcze mała refleksja, wszystkie stresy życiowe, w pewnym wieku, dają o sobie znać w postaci kłopotów zdrowotnych, może więc płaczac za odchodzącym mężem, dobrze jest pomyśleć, że ostatecznie może to zaowocować , niekoniecznie gorszym zdrowiem - na stare lata.. Nic gorszego nad życie w przewlekłym stresie...

mami, jakbym słyszała swoją córkę - naprawdę. Tak, juz wiem, że przyszła pora myśleć o sobie, o czym nawet mój mąż od dawna mi to przypomina, dośc brutalnie, bo wskazująć na inne kobiety, że one to potrafiły, że on też chciałby być ze mnie dumny... Niedawno powiedział mi, że kochałby jeszcze bardziej, gdybym to i owo... Chodzi o pracę. Tak, ja to wszystko rozumiem, że teraz, kiedy dzieci już dorosłe, pora by pomysleć o zarabianiu pieniążków - na siebie. Moja pozycja - zdania sie na łaskę i niełaskę mojego "pana" to na pewno nic godnego zazdrości. Jak każdy człowiek, mam przecież swoją godność i wypomionanie...boli niezmiernie. Mami, tylko wiesz, życie czasami tak się układa, że nijak wyjść ze ślepego zaułka, do którego ono wpędziło... Otóż problemy zdrowotne naprawdę ograniczają możliwości, już to sprawdziłam... Jedna praca - pogorszenie zdrowia, druga praca - zwolnienie z powodu choroby itp. Wiadomo, jakie dziś czasy, trzeba być zdrowym, dyspozycyjnym, a ze mną tak nie jest. I chociaż to brzmi tak fajnie, te uprzywilejowane miejsca pracy dla osób niepełnosprawnych, to tak naprawdę wymagania w stosunku do takiego pracownika niczym nie róznią się od wymagań względem w pełni zdrowych. Owszem, różnią sie - płacą, bo jest z reguły najniższa.
Myslałam o wolontariacie, skończyłam różne kursy, ale jak tu byc dobrym wolontariszem bez grosza w kieszeni? Więc muszę mysleć, jak najpierw pomóc sobie... A nie jest to proste, mami. Pewnie, że gdybym - zamiast czas poświęcać rodzinie, realizowała się zawodowo, dziś byłabym na rencie i tego problemu nie byłoby... Tak więc, moja frustracja jest wielka, bo nie jestem w stanie sprostac oczekiwaniom męża, a przede wszystkim zaspokoić własnej potrzeby, jaka jest niezależność finansowa. Nie trudno o takie traktowanie, kiedy mąż czuje sie jak "pan i władca", nie mogę miec w takiej sytuacji zbyt wiele do powiedzenia... To pozycja przegranego... Tylko, gdyby tak sięgnąć pamięcią, gdzie on był, kiedy ja spędzałam z dziećmi wiele godzin, kiedy zajmoweałam się wszystkim, czego dziś skutki zdrowotne ponoszę. To straszne uczucie, kiedy czlowieka walczacego z bólem z dnia na dzień wysyła się do pracy, do której on najzwyczajniej w świecie - iść nie jest w stanie, choćby tak bardzo chciał...
Tutaj wychodzi też prawdziwe oblicze naszego ZUS, który nie zechciał uznać, że ten brakujący rok składki to nie z mojej winy, ale potrzeba pielęgnacji dziecka, że był w tym czasie zasiłek pielęgnacyjny, ale to , jak z pewnością wiadomo wszystkim - temat morze...
Więc, reasumując, wszystko, co napisałaś, mami, jest prawdziwe, wszystkie rady słuszne, ale pod warunkiem, że sa one skierowane do zdrowego, zdolnego do pracy człowieka. Mój mąż nigdy nie chciał i nie chce przyjąć do wiadomości faktu, że jego żona ma orzeczoną niepełnosprawność. Mam być zdrową, piękną, pracującą, nowoczesną kobietą.

Więc okazuje się, że można, nie akceptować wielu rzeczy w życiu, w tym - choroby żony i w ramach buntu zdradzić ją ze zdrowa, pracującą, czyli taką w sam raz...

Jeszcze mała refleksja, wszystkie stresy życiowe, w pewnym wieku, dają o sobie znać w postaci kłopotów zdrowotnych, może więc płaczac za odchodzącym mężem, dobrze jest pomyśleć, że ostatecznie może to zaowocować , niekoniecznie gorszym zdrowiem - na stare lata.. Nic gorszego nad życie w przewlekłym stresie...

[Nirwanna]

[NORBERT]

[kinga2]

[malek]

Kingo czytając ten tekst miałam skojarzenie ze sobą...
Już byłam tym w miarę spokojnym dzieckiem, radzącym sobie ze wszystkim, jakby pogodzonym z faktem. Okazało się jednak, że niewiele mi trzeba, żeby znowu wierzgać...rozmowa z mężem, bo jego matka rozpowiada, że synek już nie mieszka z kochanką- nadzieja...kłamstwo! Mąż jest teraz w stanie super depresyjnym z wielkim poczuciem winy, ale bez najmniejszej chęci wyjścia z bagna....do tego dzisiejsza rocznica ślubu, o której NIKT nie pamiętał, bo przecież naszego małżeństwa dla nikogo już nie ma! Czuję bunt, bo zawsze będzie moim mężem....i wierzgam w ramionach Pana jak na poczatku drogi!
Może jednak to tylko taki trudny czas i będzie lepiej!

Kingo czytając ten tekst miałam skojarzenie ze sobą...
Już byłam tym w miarę spokojnym dzieckiem, radzącym sobie ze wszystkim, jakby pogodzonym z faktem. Okazało się jednak, że niewiele mi trzeba, żeby znowu wierzgać...rozmowa z mężem, bo jego matka rozpowiada, że synek już nie mieszka z kochanką- nadzieja...kłamstwo! Mąż jest teraz w stanie super depresyjnym z wielkim poczuciem winy, ale bez najmniejszej chęci wyjścia z bagna....do tego dzisiejsza rocznica ślubu, o której NIKT nie pamiętał, bo przecież naszego małżeństwa dla nikogo już nie ma! Czuję bunt, bo zawsze będzie moim mężem....i wierzgam w ramionach Pana jak na poczatku drogi!
Może jednak to tylko taki trudny czas i będzie lepiej!

[kinga2]

malek,
Z okazji rocznicy udzielenia sobie Sakramentu przez Ciebie i męża ,życzę Ci wielu bozych błogosławieństw oraz sił do dźwigania dóbr wszelakich, którymi niech Was Niebo obsypie....
Życzę Ci pokonania kryzysu w tempie najlepszym do uzdrowienia wszystkiego co chore i wejścia w nowy czas z podniesioną głową, bez potrzeby zaglądania w złe dni. Niech Dobry Bóg zbuduje wokół Was warownię pod Niebo i uczyni Was Kolumną ze stali przeciw Światu niech będzie Waszą Obroną. A Najświętsza Maryja Panna niech uczy Was ofiarnej i pełnej Miłości małżeńskiej, która zaowocuje szacunkiem i szczęściem po ludzku.

malek,
Z okazji rocznicy udzielenia sobie Sakramentu przez Ciebie i męża ,życzę Ci wielu bozych błogosławieństw oraz sił do dźwigania dóbr wszelakich, którymi niech Was Niebo obsypie....
Życzę Ci pokonania kryzysu w tempie najlepszym do uzdrowienia wszystkiego co chore i wejścia w nowy czas z podniesioną głową, bez potrzeby zaglądania w złe dni. Niech Dobry Bóg zbuduje wokół Was warownię pod Niebo i uczyni Was Kolumną ze stali przeciw Światu niech będzie Waszą Obroną. A Najświętsza Maryja Panna niech uczy Was ofiarnej i pełnej Miłości małżeńskiej, która zaowocuje szacunkiem i szczęściem po ludzku.

[malek]

Dziękuję Kingo z całego serca...to taki cudowny a zarazem smutny dla mnie dzień!
Wczoraj podczas rozmowy z mężem zadałam mu bezsensowne pytanie: Co masz mi do powiedzenia z okazji jutrzejszej rocznicy ślubu? Odpowiedzią była minuta ciszy...i tak to chyba zostawmy. Pocieszające dla mnie jest to, że w końcu już mnie nie wini, nawet pamięta, że rozumieliśmy się bez słów. Ma tylko nadzieję, że szybko umrze...modlę się za niego, inaczej już nie potrafię mu pomóc.
Moja refleksja z okazji tego święta: Cudowne jest każdego dnia radzić sobie z problemami, które kiedyś były nie do przeskoczenia czując przy tym rękę Boga.

Dziękuję Kingo z całego serca...to taki cudowny a zarazem smutny dla mnie dzień!
Wczoraj podczas rozmowy z mężem zadałam mu bezsensowne pytanie: Co masz mi do powiedzenia z okazji jutrzejszej rocznicy ślubu? Odpowiedzią była minuta ciszy...i tak to chyba zostawmy. Pocieszające dla mnie jest to, że w końcu już mnie nie wini, nawet pamięta, że rozumieliśmy się bez słów. Ma tylko nadzieję, że szybko umrze...modlę się za niego, inaczej już nie potrafię mu pomóc.
Moja refleksja z okazji tego święta: Cudowne jest każdego dnia radzić sobie z problemami, które kiedyś były nie do przeskoczenia czując przy tym rękę Boga.

[kinga2]

[Kari]

Różo, spokojnie, Bóg zna Ciebie i wie, że nie z powodu lenistwa nie pracowałaś, sadzę, że nawet miałas więcej pracy niz niejedna pracująca kobieta, tyle, że za Twoja pracę w domu nie dostawałaś wynagrodzenia. Rezygnacja z pracy zawodowej, to naprawdę trudna sprawa, w domu często nikt nie docenia wielkiego wysiłku włożonego w wychowanie dzieci, zwłaszcza takich, które wymagają specjalnej troski. Ale to jest dobre i Bóg to docenia. Wierzę, że Bóg znajdzie dla Ciebie jakieś rozwiązanie, powierz mu konkretnie ten swój problem, poproś o modlitwę inne osoby, nie czuj sie gorsza od męża, bo jesteś na jego utrzymaniu. Gdyby musiał płacić opiekunce dużo by go to kosztowało, a tak sprawę załatwiałaś Ty kosztem swojej kariery. Jestem pewna, że Bóg Cię samej z tym nie zostawi, ale teraz poprzez kryzys na wielu polach chce Cię jeszcze bardziej zahartować i do siebie zbliżyć. "Ja wszystkich, których kocham karcę i ćwiczę."(Ap. 3,19)
Małek, mylisz się, o Twojej rocznicy ślubu na pewno pamięta całe Niebo, wszak na Twoim ślubie byli wszyscy święci i prosiłaś ich o pomoc, a dziś pewnie mają z Twojego powodu wielką uroczystość!!! Więc uśmiechnij się i przyjmij od Nich pełne miłości życzenia!!! Ja też się dołączam!!!

Różo, spokojnie, Bóg zna Ciebie i wie, że nie z powodu lenistwa nie pracowałaś, sadzę, że nawet miałas więcej pracy niz niejedna pracująca kobieta, tyle, że za Twoja pracę w domu nie dostawałaś wynagrodzenia. Rezygnacja z pracy zawodowej, to naprawdę trudna sprawa, w domu często nikt nie docenia wielkiego wysiłku włożonego w wychowanie dzieci, zwłaszcza takich, które wymagają specjalnej troski. Ale to jest dobre i Bóg to docenia. Wierzę, że Bóg znajdzie dla Ciebie jakieś rozwiązanie, powierz mu konkretnie ten swój problem, poproś o modlitwę inne osoby, nie czuj sie gorsza od męża, bo jesteś na jego utrzymaniu. Gdyby musiał płacić opiekunce dużo by go to kosztowało, a tak sprawę załatwiałaś Ty kosztem swojej kariery. Jestem pewna, że Bóg Cię samej z tym nie zostawi, ale teraz poprzez kryzys na wielu polach chce Cię jeszcze bardziej zahartować i do siebie zbliżyć. "Ja wszystkich, których kocham karcę i ćwiczę."(Ap. 3,19)
Małek, mylisz się, o Twojej rocznicy ślubu na pewno pamięta całe Niebo, wszak na Twoim ślubie byli wszyscy święci i prosiłaś ich o pomoc, a dziś pewnie mają z Twojego powodu wielką uroczystość!!! Więc uśmiechnij się i przyjmij od Nich pełne miłości życzenia!!! Ja też się dołączam!!!

[malek]

Bogu obiecałam trwać przy mężu na dobre i na złe, a nie umiem wyrwać męża ze szpon złego....jakbym Boga zawiodła! Mąż skwitował podobne słowa stwierdzeniem, że nakładam na siebie zbyt wielkie, niepotrzebne ciężary, że pójdzie do piekła i tyle. Wiem, że ja sama nic nie mogę, a jednak mam poczucie, że może mogłabym jeszcze coś zrobić. Nie podkładam mu poduchy pod pupę, nie interweniuję w jego kiepskie kontakty z dziećmi (córka powiedziała mu wczoraj przez telefon, że jest jej niedobrze jak ma z nim rozmawiać )...a może powinnam? Przecież to go jeszcze bardziej dołuje, wpędza w jeszcze większe bagno. Czuję tak jak tytuł postu: sytuacja bez wyjścia.

Bogu obiecałam trwać przy mężu na dobre i na złe, a nie umiem wyrwać męża ze szpon złego....jakbym Boga zawiodła! Mąż skwitował podobne słowa stwierdzeniem, że nakładam na siebie zbyt wielkie, niepotrzebne ciężary, że pójdzie do piekła i tyle. Wiem, że ja sama nic nie mogę, a jednak mam poczucie, że może mogłabym jeszcze coś zrobić. Nie podkładam mu poduchy pod pupę, nie interweniuję w jego kiepskie kontakty z dziećmi (córka powiedziała mu wczoraj przez telefon, że jest jej niedobrze jak ma z nim rozmawiać )...a może powinnam? Przecież to go jeszcze bardziej dołuje, wpędza w jeszcze większe bagno. Czuję tak jak tytuł postu: sytuacja bez wyjścia.

[kinga2]

[malek]

dziękuję Kingo...dodaje skrzydeł!! Co mi tam brak pamięci innych (choć pewnie niezręczność)...Jezus mym prawdziwym przyjacielem!

dziękuję Kingo...dodaje skrzydeł!! Co mi tam brak pamięci innych (choć pewnie niezręczność)...Jezus mym prawdziwym przyjacielem!

[kinga2]

malek,

http://www.youtube.com/wa...feature=related

malek,

http://www.youtube.com/wa...feature=related