[Danka 9]

Ewo pieknie dziekuje Tobie.
To jest tak ze zaraz po siwetach maz powiedzial ze chce rozwodu i mam sie wyprowadzic. W zlosci co prawda ale pare dni go trzymalo. Szukalam mieszkania na wynajem, dalam sie wkrecic w te poszukiwania na lapu capu. Potem ochlonelam powiedzialam stop , to niemoja decyzja, czemu mam teraz tracic czas na szukanie....

Po paru dniach napisalam list ze cche dalej walczyc itp.
Zaczelismy znow normalnie rozmawiac w domu. Jednak szybko wrocilo stare i maz znow zaczal przebakiwac o pragnieniu wolnosci, o tym ze nie umie byc razem.
Nie mam sil na ciagle straszenie rozwodem gdy pogorszy sie miedzy nami...nie czuje sie bezpiecznie w domu, nie wiem co jutro maz wymysli.
Chce odpoczac i maz dobrze wie ze kocham, ze chce budowac malzenstwo i ze ta wyprowadzka dlatego ze juz inaczej nie umiem powiedziec stop temu co sie dzieje w domu.
Pozdrawiam
Pisz koniecznie bo dawno cie nie widzialam

Ewo pieknie dziekuje Tobie.
To jest tak ze zaraz po siwetach maz powiedzial ze chce rozwodu i mam sie wyprowadzic. W zlosci co prawda ale pare dni go trzymalo. Szukalam mieszkania na wynajem, dalam sie wkrecic w te poszukiwania na lapu capu. Potem ochlonelam powiedzialam stop , to niemoja decyzja, czemu mam teraz tracic czas na szukanie....

Po paru dniach napisalam list ze cche dalej walczyc itp.
Zaczelismy znow normalnie rozmawiac w domu. Jednak szybko wrocilo stare i maz znow zaczal przebakiwac o pragnieniu wolnosci, o tym ze nie umie byc razem.
Nie mam sil na ciagle straszenie rozwodem gdy pogorszy sie miedzy nami...nie czuje sie bezpiecznie w domu, nie wiem co jutro maz wymysli.
Chce odpoczac i maz dobrze wie ze kocham, ze chce budowac malzenstwo i ze ta wyprowadzka dlatego ze juz inaczej nie umiem powiedziec stop temu co sie dzieje w domu.
Pozdrawiam
Pisz koniecznie bo dawno cie nie widzialam

[ewaa]

Dawno mnie nie widziałaś bo w świadectwie napisałam że będę pisala o dobrych rzeczach. A wszystko co złe wróciło do mnie z taką siłą że nie bylam w stanie myśleć o niczym innym. Dzisiaj jest między nami dobrze ale ostatnio nie popisałam się swoim zachowaniem. Walczę codziennie ze sobą i mój mąż dzielnie znosi to wszystko. Mam nadzieje że nie będę go nadwyrężać. Niestety dla mnie to dalej żywa rana. Na tym forum nie czytam nawet zadnych wpisów Agnieszek, Agniech itd bo nie. Nie wiem śmieszne czy to tragiczne ale do mojej najlepszej koleżanki też nie mówię po imieniu.
Szkoda słów.
Mów mężowi dlaczego tak jest że się ewakuowałaś. Może on tak jak ja nie chce być taki zły ale mu to nie wychodzi. :)

Dawno mnie nie widziałaś bo w świadectwie napisałam że będę pisala o dobrych rzeczach. A wszystko co złe wróciło do mnie z taką siłą że nie bylam w stanie myśleć o niczym innym. Dzisiaj jest między nami dobrze ale ostatnio nie popisałam się swoim zachowaniem. Walczę codziennie ze sobą i mój mąż dzielnie znosi to wszystko. Mam nadzieje że nie będę go nadwyrężać. Niestety dla mnie to dalej żywa rana. Na tym forum nie czytam nawet zadnych wpisów Agnieszek, Agniech itd bo nie. Nie wiem śmieszne czy to tragiczne ale do mojej najlepszej koleżanki też nie mówię po imieniu.
Szkoda słów.
Mów mężowi dlaczego tak jest że się ewakuowałaś. Może on tak jak ja nie chce być taki zły ale mu to nie wychodzi. :)

[mami]

Danusiu ale się zakręciłaś…
….Nie mam sil na ciagle straszenie rozwodem gdy pogorszy sie miedzy nami...nie czuje sie bezpiecznie w domu, nie wiem co jutro maz wymysli….

to nie straszenie, to wynik bezradności na to co się dzieje w związku, nie widzi
innej drogi jak rozejście się byście dalej się nie krzywdzili…
Danusiu, mąż cie kocha, pragnie byś była szczęśliwa, ale nie potrafi cie zadowolić tak jak ty tego pragniesz…
dlatego we własnej niemocy ucieka myśląc, że rozwiązaniem będzie rozwód…
w końcu będziesz szczęsliwa a on nie będzie miał poczucia, że cie krzywdzi…
w końcu wciąż na każdym kroku dajesz mu to odczuć, jesteś do niczego…
jestem przy tobie nieszczęśliwa…
a mąż stara się pewnie jak może tyle, że nie potrafi zadowolić ciebie w taki sposób, by widzieć cie zadowoloną..
Rodzi to w nim flustracje, pragnie się odciąć od tego… dlaczego nie chce skorzystać z pomocy?
Trudno powiedzieć,
może dlatego, że nie widzi u ciebie zmian i efektów terapii, może wstydzi się przed kims pokazać swoje prawdziwe ja, może woli myśleć, iż nić pomoc z zewnątrz wam nic nie da…
bo może nadal trwac bezczynnie w swoich nałogach, nie musi robić nic, starać się… przeciez prawda o nas samych inna niż tą jaką mamy o sobie boli…
trzeba być na nią gotowym, by uznac, że to prawda… może brak w nim wiary, iż jest możliwe wyjście ze swoich problemów z pomocą innej osoby…

Jedno jest pewne… Dzis rano przeprosil mnie za dokuczanie wczoraj i ze nie wie czemu to robi...
czuje się tak samo źle w związku jak ty, też jest nieszczęśliwy a to, że cie rani słowami. Jest odpowiedzią na twoje słowa, zachowania… chce byś tak samo jak on czuła… nie jesteś idealna, masz problemy… bo skoro byś ich nie miała potrafiłabyś ten kryzys rozwiązać….

Dlaczego nie potrafimy?
Zależy nam na efekcie końcowym, widzieć partnera takim jakim chce by był… czy i on ma takie same wyobrażenie o sobie, jako tym którym chce być…
Może on nie chce być takim jakim ty go sobie wyobrażasz…to tylko może….

Może to zależy mi na dobru swoim a nie dobru męża,
i nie idzie w parze z tym jego dobrem,
… mnie ma być dobrze, jak on się zmieni, sądzimy, że będzie dobrze…
on poświęci się dla zmian jakie nas zadowolą tylko czy on będzie wtedy szczęsliwy?
Znów pytanie może…

im bardziej chcemy, tym mniej druga osoba może nie chce, bo się nie widzi takim jakim my chcemy by był…a poprzez takie nasze zachowania dające do myślenia tej osobie, z kolei ta osoba…
wciąż widzi się tą złą, tą nieakceptowaną taką jaka jest, a inną przecież nie potrafi być, nie wie jaką ,ma być nawet…
a my zabieramy tej osobie możliwość poznania siebie takim jakim jest… ciągłym sugerowaniem co w niej złe… dlatego się odcina od nas, dlatego tez w końcu łate jaką mu przypieliśmy zgadza się z nią… nie widząc możliwości godzi się na bycie takim jakim go widzimy… ale i tak czuje się żle, bo tak na prawde nie widzi się takim jakim my go postrzegamy…
ktoś pragnie dla innej osoby niekoniecznie tego co jest zgodne celami, wartościami tej osoby dlatego może też i brak gotowości do zmiany tej osoby.

paradoks, pomagamy a jednocześnie ta pomoc przeszkadza…
różnica polega na umiejętnym naprowadzaniu tej osoby, na to co źle robi, bez jej kontrolowania, sprawiania, by nie czuła się osądzana czy tez krytykowana…
problem gdzieś tam między naszymi relacjami, moje zachowanie wpływa na twoje, odbijają się na \nas ….
gdy potrzeba zmian partnera staje się kompulsywna, staramy się tą osobą kierować, by zaspokoiła nasze lęki, poczucie bezpieczeństwa… staramy się by zachowywała się tak jak my, bo tylko w taki sposób odczuwamy brak obaw,
i czujemy się bezpiecznie i kochane…

Inaczej jak ma tą swoją przestrzeń, tą inność do której my nie mamy dostępu, to pragniemy się w nią wedrzeć by wiedzieć co tak naprawde myśli, jakie ma zamiary… a im więcej się staramy tym mocniej ta osoba czuje się osaczona…
chcemy by się z nami dzieliła swoimi myślami, a jak tego nie robi uznajemy, że coś nie tak… pragniemy ją dostosować do prawdy jaką sami mamy o związkach, czyli takiej jaką chcemy…

Partner czuje się z tym źle, pragnie mieć tą swoją przestrzen, facet bardziej od kobiety, i nie czuć się przez to kimś złym… kocha ale pragnie tez być oddzielną jednostką mającą prawo do swojego życia… do którego niekoniecznie chce by ktoś miał dostęp… może w ten sposób pragnie zachować swoją indywidualność…
A im bardziej tego chroni tym bardziej druga strona czuje się odrzucona…
Wszyscy jesteśmy różni… warto pozwolić partnerowi na jego osobista przestrzeń, do której nie mamy dostępu… a może kiedyś nas do niej dopuści, jak tak naprawde poczuje się bezpiecznym, nie kontrolowanym i w pełni akceptowanym, że się otworzy i będzie pragnął by druga strona dzieliła tez i tą sfere jego prywatności… naszej odmienności…

Ale by tak się stało, druga strona musi nie czuć się odrzucona tym iż jest inna… że
nie potrafi być zbyt wylewna, uczuciowa, tak jak my tego pragniemy, bo prawda jest taka, za partner jak kocha, jeszcze… a my mówimy otwarcie o swoich pragnieniach to jednak stara się je zaspokoić…
Tyle, że my nie widzimy tego, zle odczytujemy starania drugiej osoby, nie jesteśmy zestrojeni razem do odczuwania siebie w taki sposób w jaki druga strona potrafi…
Nie potrafimy jej tego uczyć, czujemy uraz do niej, bo nie robi tak jak nam się wydaje że jej mówimy by robiła…
Uciekamy… w ciche dni.. do koleżanki… tak samo jak partner, by poczuć się bezpiecznie.. kochanym…
Danusiu, twój mąz cie kocha, stara się, tyle, że nie nadajecie na tej samej fali… każdy z was ma swoja przestrzeń do której nie dopuszcza partnera… którą chroni… może to sposób dla was… zaakceptować siebie takim jakim jestem…
Przestanie wtedy każdy reagować agresywnie na zarzuty drugiej strony, bo ich nie będzie… będzie pełna akceptacja mnie takim jaki jestem, nie takim w jaki chcesz widzieć męża, a on temu nie potrafi sprostac wzbudzając w nim te wszystkie agresywne zachowania, skierowane w ciebie… jednak zawsze najpierw zanim nastąpiło agresywne zachowanie poprzedził je fakt
Uznania ze jestem nie taki jakim chcesz bym był. A ja inny nie potrafie być…budząc w nim złość… inny nie potrafie być… po co chcesz być ze mną jak mnie nie akceptujesz, bo co ty grasz… chcesz być ze mną ale mie takim jaki jestem…
Osoba chcąca zmieniać myśli sobie, ja taka fajna, wyjątkowa a on nie docenia moich starań, niszczy je… sprawiając że czuje się potem ta zła…
Dlatego znów napędza się samo, znów obmyślam plan jak pomóc partnerowi… zapominając o sobie… co wpłynęło na mnie.. że staram się o te zmiany…
a wpłynęło brak poczucia wartości siebie taką jaka jestem…
staram się o te uznanie u męża… mówiąc mu jaki ma być, co z kolei wywołuje w nim brak poczucia dowartościowania..i teraz znów on czuje się poprzez to tak samo nieakceptowanym… koło się zamyka a my wciąż staramy się za kogoś… zamiast przemieniać siebie… wciąż przemieniamy drugą stronę sądząc, że jeśli ona zmieni swoje zachowania to będzie dobrze i ok…

Danusiu ale się zakręciłaś…
….Nie mam sil na ciagle straszenie rozwodem gdy pogorszy sie miedzy nami...nie czuje sie bezpiecznie w domu, nie wiem co jutro maz wymysli….

to nie straszenie, to wynik bezradności na to co się dzieje w związku, nie widzi
innej drogi jak rozejście się byście dalej się nie krzywdzili…
Danusiu, mąż cie kocha, pragnie byś była szczęśliwa, ale nie potrafi cie zadowolić tak jak ty tego pragniesz…
dlatego we własnej niemocy ucieka myśląc, że rozwiązaniem będzie rozwód…
w końcu będziesz szczęsliwa a on nie będzie miał poczucia, że cie krzywdzi…
w końcu wciąż na każdym kroku dajesz mu to odczuć, jesteś do niczego…
jestem przy tobie nieszczęśliwa…
a mąż stara się pewnie jak może tyle, że nie potrafi zadowolić ciebie w taki sposób, by widzieć cie zadowoloną..
Rodzi to w nim flustracje, pragnie się odciąć od tego… dlaczego nie chce skorzystać z pomocy?
Trudno powiedzieć,
może dlatego, że nie widzi u ciebie zmian i efektów terapii, może wstydzi się przed kims pokazać swoje prawdziwe ja, może woli myśleć, iż nić pomoc z zewnątrz wam nic nie da…
bo może nadal trwac bezczynnie w swoich nałogach, nie musi robić nic, starać się… przeciez prawda o nas samych inna niż tą jaką mamy o sobie boli…
trzeba być na nią gotowym, by uznac, że to prawda… może brak w nim wiary, iż jest możliwe wyjście ze swoich problemów z pomocą innej osoby…

Jedno jest pewne… Dzis rano przeprosil mnie za dokuczanie wczoraj i ze nie wie czemu to robi...
czuje się tak samo źle w związku jak ty, też jest nieszczęśliwy a to, że cie rani słowami. Jest odpowiedzią na twoje słowa, zachowania… chce byś tak samo jak on czuła… nie jesteś idealna, masz problemy… bo skoro byś ich nie miała potrafiłabyś ten kryzys rozwiązać….

Dlaczego nie potrafimy?
Zależy nam na efekcie końcowym, widzieć partnera takim jakim chce by był… czy i on ma takie same wyobrażenie o sobie, jako tym którym chce być…
Może on nie chce być takim jakim ty go sobie wyobrażasz…to tylko może….

Może to zależy mi na dobru swoim a nie dobru męża,
i nie idzie w parze z tym jego dobrem,
… mnie ma być dobrze, jak on się zmieni, sądzimy, że będzie dobrze…
on poświęci się dla zmian jakie nas zadowolą tylko czy on będzie wtedy szczęsliwy?
Znów pytanie może…

im bardziej chcemy, tym mniej druga osoba może nie chce, bo się nie widzi takim jakim my chcemy by był…a poprzez takie nasze zachowania dające do myślenia tej osobie, z kolei ta osoba…
wciąż widzi się tą złą, tą nieakceptowaną taką jaka jest, a inną przecież nie potrafi być, nie wie jaką ,ma być nawet…
a my zabieramy tej osobie możliwość poznania siebie takim jakim jest… ciągłym sugerowaniem co w niej złe… dlatego się odcina od nas, dlatego tez w końcu łate jaką mu przypieliśmy zgadza się z nią… nie widząc możliwości godzi się na bycie takim jakim go widzimy… ale i tak czuje się żle, bo tak na prawde nie widzi się takim jakim my go postrzegamy…
ktoś pragnie dla innej osoby niekoniecznie tego co jest zgodne celami, wartościami tej osoby dlatego może też i brak gotowości do zmiany tej osoby.

paradoks, pomagamy a jednocześnie ta pomoc przeszkadza…
różnica polega na umiejętnym naprowadzaniu tej osoby, na to co źle robi, bez jej kontrolowania, sprawiania, by nie czuła się osądzana czy tez krytykowana…
problem gdzieś tam między naszymi relacjami, moje zachowanie wpływa na twoje, odbijają się na \nas ….
gdy potrzeba zmian partnera staje się kompulsywna, staramy się tą osobą kierować, by zaspokoiła nasze lęki, poczucie bezpieczeństwa… staramy się by zachowywała się tak jak my, bo tylko w taki sposób odczuwamy brak obaw,
i czujemy się bezpiecznie i kochane…

Inaczej jak ma tą swoją przestrzeń, tą inność do której my nie mamy dostępu, to pragniemy się w nią wedrzeć by wiedzieć co tak naprawde myśli, jakie ma zamiary… a im więcej się staramy tym mocniej ta osoba czuje się osaczona…
chcemy by się z nami dzieliła swoimi myślami, a jak tego nie robi uznajemy, że coś nie tak… pragniemy ją dostosować do prawdy jaką sami mamy o związkach, czyli takiej jaką chcemy…

Partner czuje się z tym źle, pragnie mieć tą swoją przestrzen, facet bardziej od kobiety, i nie czuć się przez to kimś złym… kocha ale pragnie tez być oddzielną jednostką mającą prawo do swojego życia… do którego niekoniecznie chce by ktoś miał dostęp… może w ten sposób pragnie zachować swoją indywidualność…
A im bardziej tego chroni tym bardziej druga strona czuje się odrzucona…
Wszyscy jesteśmy różni… warto pozwolić partnerowi na jego osobista przestrzeń, do której nie mamy dostępu… a może kiedyś nas do niej dopuści, jak tak naprawde poczuje się bezpiecznym, nie kontrolowanym i w pełni akceptowanym, że się otworzy i będzie pragnął by druga strona dzieliła tez i tą sfere jego prywatności… naszej odmienności…

Ale by tak się stało, druga strona musi nie czuć się odrzucona tym iż jest inna… że
nie potrafi być zbyt wylewna, uczuciowa, tak jak my tego pragniemy, bo prawda jest taka, za partner jak kocha, jeszcze… a my mówimy otwarcie o swoich pragnieniach to jednak stara się je zaspokoić…
Tyle, że my nie widzimy tego, zle odczytujemy starania drugiej osoby, nie jesteśmy zestrojeni razem do odczuwania siebie w taki sposób w jaki druga strona potrafi…
Nie potrafimy jej tego uczyć, czujemy uraz do niej, bo nie robi tak jak nam się wydaje że jej mówimy by robiła…
Uciekamy… w ciche dni.. do koleżanki… tak samo jak partner, by poczuć się bezpiecznie.. kochanym…
Danusiu, twój mąz cie kocha, stara się, tyle, że nie nadajecie na tej samej fali… każdy z was ma swoja przestrzeń do której nie dopuszcza partnera… którą chroni… może to sposób dla was… zaakceptować siebie takim jakim jestem…
Przestanie wtedy każdy reagować agresywnie na zarzuty drugiej strony, bo ich nie będzie… będzie pełna akceptacja mnie takim jaki jestem, nie takim w jaki chcesz widzieć męża, a on temu nie potrafi sprostac wzbudzając w nim te wszystkie agresywne zachowania, skierowane w ciebie… jednak zawsze najpierw zanim nastąpiło agresywne zachowanie poprzedził je fakt
Uznania ze jestem nie taki jakim chcesz bym był. A ja inny nie potrafie być…budząc w nim złość… inny nie potrafie być… po co chcesz być ze mną jak mnie nie akceptujesz, bo co ty grasz… chcesz być ze mną ale mie takim jaki jestem…
Osoba chcąca zmieniać myśli sobie, ja taka fajna, wyjątkowa a on nie docenia moich starań, niszczy je… sprawiając że czuje się potem ta zła…
Dlatego znów napędza się samo, znów obmyślam plan jak pomóc partnerowi… zapominając o sobie… co wpłynęło na mnie.. że staram się o te zmiany…
a wpłynęło brak poczucia wartości siebie taką jaka jestem…
staram się o te uznanie u męża… mówiąc mu jaki ma być, co z kolei wywołuje w nim brak poczucia dowartościowania..i teraz znów on czuje się poprzez to tak samo nieakceptowanym… koło się zamyka a my wciąż staramy się za kogoś… zamiast przemieniać siebie… wciąż przemieniamy drugą stronę sądząc, że jeśli ona zmieni swoje zachowania to będzie dobrze i ok…

[Danka 9]

mami dziekuje, Twoj post dal mi do myslenia

Cytat:

po co chcesz być ze mną jak mnie nie akceptujesz, bo co ty grasz… chcesz być ze mną ale mie takim jaki jestem…

to szczegolnie mnie poruszylo, moze tak sie moj maz czuje...
ale jak tu akceptowac te agresje na kazdym kroku...nie da sie...i nie moge brac odpowiedzialnosci za jej powstanie, ze wszystko to moja wina,

z tego co mi piszesz wynika ze z takiego impasu wyjsciem jest jednak rozstanie, pozwolenie mezowi odejsc, abysmy sie nie krzywdzili...

mami dziekuje, Twoj post dal mi do myslenia

Cytat:

po co chcesz być ze mną jak mnie nie akceptujesz, bo co ty grasz… chcesz być ze mną ale mie takim jaki jestem…

to szczegolnie mnie poruszylo, moze tak sie moj maz czuje...
ale jak tu akceptowac te agresje na kazdym kroku...nie da sie...i nie moge brac odpowiedzialnosci za jej powstanie, ze wszystko to moja wina,

z tego co mi piszesz wynika ze z takiego impasu wyjsciem jest jednak rozstanie, pozwolenie mezowi odejsc, abysmy sie nie krzywdzili...

[mami]

[Danka 9]

Mami, dzieki, zagubilam sie ostatnio bardzo
Jestesmy razem, kazde sie stara na swoj sposob

maz wczoraj przyznal mi ze nie dziwi sie ze sie bronie przed jego zachowaniem, sam widzi ze nie jest w porzadku...to ulga dla mnie, ze sam przyznaje sie do problemu
dwa dzieki Tobie przyznalam sie mezowi ze moge dawac mu komunikaty o nieakceptacji jego, nawet niewerbalne...maz tez przyjal to ze zrozumieniem..
pogadalismy wczoraj na spokojnie

widzisz...co do tego bronienia to ja juz jestem bardzo zmeczona, dlatego takie radykalne srodki jak wyprowadzka z domu...to tak jakby ktos stosowal przemoc fizyczna, bił , raz drugi, trzeci, stosujesz konsekwencje, jesli uderzy to nie siadam z mezem do stolu, nie mam ochoty z nim jesc i spac...
jeszcze mieszkalam pod jednym dachem i staralam sie codziennie miec do niego cierpliwosc i czyste konto

bije i obiecuje ze nie zrobi tego..i dalej bije....no sorry ale moje nastawienei nie zniweluje siniakow

podaje taki ostry przyklad....bo mnie i wielu osobom sie wydawało, wydaje, ze przemoc psychiczna to nic takiego....ale warto sobie uswiadomoc..ze to niszczy...jest traumatyzujace....
masz nastawienie ze ta przemoc ciebie nie dotyka....ze masz dystans...ze masz na tyle wyskoka samoocenen ze jak maz ci powie ze jestes do kitu to wiesz ze to on jest zaburzony...ze gdy krzyczy to mozesz powiedziec stop...ale po pewnym czasie sily sie wypalaja...bo jest jeszcze inne zycie, praca, problemy ze zdrowiem...

ale to mozna miec taki dystans np w pracy z trudnymi ludzmi...gdy masz ich pare godzin...nie przejmowac sie gdy przeklinaja itp....ale do powinien byc azylem, gdzie sie regenerujesz, wypoczywasz...nie moze byc poligonem

ja moge zmieniac nastawienie...ale nie umiem juz wytrzymac ciaglych rozmow o rozwodzie, szukaniu mieszkania...
to siniaki ktore tak szybko sie nie goja mimo mojego pozytywnego nastawienia do siebie...zrozumienia "choroby" meza....trzeba czasu na wybaczenie, zagojenie....no i obietnicy ze juz nie powtorzy sie to....ze maz inaczej sobie poradzi z problemem
i zobaczenia ze rzeczywiscie idzie ku lepszemu
poki co zyje jak singiel prawie, sama planuje wyjscia z domu, sama spedzam czas, planuje wyjazdy,dziele sie swoimi uczuciami i przezyciami z przyjaciolmi...moi bliscy sa poza domem, bratnie dusze
z mezem jest to ryzykowne...bo moze w kazdej chwili miec nawrot....probuje czasem, ale coraz mniej checi, ale czekam na męża

Mami, dzieki, zagubilam sie ostatnio bardzo
Jestesmy razem, kazde sie stara na swoj sposob

maz wczoraj przyznal mi ze nie dziwi sie ze sie bronie przed jego zachowaniem, sam widzi ze nie jest w porzadku...to ulga dla mnie, ze sam przyznaje sie do problemu
dwa dzieki Tobie przyznalam sie mezowi ze moge dawac mu komunikaty o nieakceptacji jego, nawet niewerbalne...maz tez przyjal to ze zrozumieniem..
pogadalismy wczoraj na spokojnie

widzisz...co do tego bronienia to ja juz jestem bardzo zmeczona, dlatego takie radykalne srodki jak wyprowadzka z domu...to tak jakby ktos stosowal przemoc fizyczna, bił , raz drugi, trzeci, stosujesz konsekwencje, jesli uderzy to nie siadam z mezem do stolu, nie mam ochoty z nim jesc i spac...
jeszcze mieszkalam pod jednym dachem i staralam sie codziennie miec do niego cierpliwosc i czyste konto

bije i obiecuje ze nie zrobi tego..i dalej bije....no sorry ale moje nastawienei nie zniweluje siniakow

podaje taki ostry przyklad....bo mnie i wielu osobom sie wydawało, wydaje, ze przemoc psychiczna to nic takiego....ale warto sobie uswiadomoc..ze to niszczy...jest traumatyzujace....
masz nastawienie ze ta przemoc ciebie nie dotyka....ze masz dystans...ze masz na tyle wyskoka samoocenen ze jak maz ci powie ze jestes do kitu to wiesz ze to on jest zaburzony...ze gdy krzyczy to mozesz powiedziec stop...ale po pewnym czasie sily sie wypalaja...bo jest jeszcze inne zycie, praca, problemy ze zdrowiem...

ale to mozna miec taki dystans np w pracy z trudnymi ludzmi...gdy masz ich pare godzin...nie przejmowac sie gdy przeklinaja itp....ale do powinien byc azylem, gdzie sie regenerujesz, wypoczywasz...nie moze byc poligonem

ja moge zmieniac nastawienie...ale nie umiem juz wytrzymac ciaglych rozmow o rozwodzie, szukaniu mieszkania...
to siniaki ktore tak szybko sie nie goja mimo mojego pozytywnego nastawienia do siebie...zrozumienia "choroby" meza....trzeba czasu na wybaczenie, zagojenie....no i obietnicy ze juz nie powtorzy sie to....ze maz inaczej sobie poradzi z problemem
i zobaczenia ze rzeczywiscie idzie ku lepszemu
poki co zyje jak singiel prawie, sama planuje wyjscia z domu, sama spedzam czas, planuje wyjazdy,dziele sie swoimi uczuciami i przezyciami z przyjaciolmi...moi bliscy sa poza domem, bratnie dusze
z mezem jest to ryzykowne...bo moze w kazdej chwili miec nawrot....probuje czasem, ale coraz mniej checi, ale czekam na męża

[mami]

[Danka 9]

mami, otóz to , dziekuje Ci za wzmocnienie mnie

Pan Bog dziala w naszym zyciu, tez przez dobrych ludzi

mami, otóz to , dziekuje Ci za wzmocnienie mnie

Pan Bog dziala w naszym zyciu, tez przez dobrych ludzi

[ewaa]

Danusiu Droga
Jak dzisiaj u Ciebie?
Ja wiem że słowa ranią o wiele bardziej niż razy zadane pięścią. Wiem że siniaki znikają szybciej niż rany serca, wiem że można marzyć o spokoju i nie chcieć nic więcej. Mam nadzieję że uda Wam się wyciszyć i rozmawiać na innym poziomie. Chcesz przecież walczyć o swoje małżeństwo.
Napisz jak dzisiaj? Może zmieniło się coś na lepsze?
Ściskam gorąco
Z Panem Bogiem

Danusiu Droga
Jak dzisiaj u Ciebie?
Ja wiem że słowa ranią o wiele bardziej niż razy zadane pięścią. Wiem że siniaki znikają szybciej niż rany serca, wiem że można marzyć o spokoju i nie chcieć nic więcej. Mam nadzieję że uda Wam się wyciszyć i rozmawiać na innym poziomie. Chcesz przecież walczyć o swoje małżeństwo.
Napisz jak dzisiaj? Może zmieniło się coś na lepsze?
Ściskam gorąco
Z Panem Bogiem

[Danka 9]

dzieki Ewo za podbicie
ucze sie do egzaminow, wrocilam do domu naszego ale po paru dobrych chwilach maz wrocił do dawnych zachowan, ale ja to ciezko znosze, odzwyczailam sie od tego
staram sie sobie radzić, choc podupadlam ostatnio nieco na duchu, duzo pracy wewn i zewn...
otworzylam sie przed mezem, ale widze ze za wczesnie, dostałam strzał agresji, musze byc ostrozniejsza, chce byc rozwazniejsza
to jest ta bezsilnosc, powielanie tych sameych nieco naiwnych zachowań
wczoraj atak meza, wiec jest przewidywalne ze jutro tez tak bedzie...a ja wierze w cud i tkwię tu
jeszcze sie szamoce i probuje utrzymac na powierzchni

potrzeba mi duzo spokoju, o ktory trudno w domu
jedynie niekorzystny dojazd do tego mieszkania-azylu i duze mrozy mnie powstrzymuja przed wroceniem tam
czyli troche wygodnictwo

Gabi w swoim watku przypomniala mi o fundamencie, milosc do siebie
chce zadbac o spokoj i dobre warunki w domu....dzis zadbam o to z calego serca...nie dam sie zwatpieniu i agresji....najwyzej zabarykaduje sie w drugim pokoju z termosem goracej herbaty
i pouczę się

[ Dodano: 2010-01-25, 10:16 ]

Cytat:

chce zadbac o spokoj i dobre warunki w domu....dzis zadbam o to z calego serca...nie dam sie zwatpieniu i agresji....najwyzej zabarykaduje sie w drugim pokoju z termosem goracej herbaty i pouczę się

Tak tez zrobilam.

w sobote wrocilam z zajec na studiach i spotkala mnie mila niespodzianka

_ maz usmiechniety slucha sobie kazan ks.Pawlukiewicza
-czysta kuchnia i czeka na mnie kolacja
-maz zrezygnowal ze swoich wyjsc z kolegami sobotnich ( nie lubie tego, bo zakrapiane alkoholem)
-usciskał mnie serdecznie
- nie komentował i nie krytykowal mojej nauki z kolezankami po zajeciach...to nówka
-chcial mnie przywiezc samochodem bo mroz i bylam daleko od domu...(co prawda samochod sie zepsuł) ale liczy sie miły gest!!!
- nastepnego dnia zrobil mi sniadanie przed wyjściem, a wieczorem po zajeciach i nauce ktorej znow nie krytykowal zaprosil mnie do kina

zazwyczja przed sejsa egzaminow bylo u nas zle, bo maz nie akceptował tego, ze sie uczę.
Nie lubi tez jak jestem poza domem. Zle znosil czas gdy bylam pochlonieta swoimi sprawami, nie mialam takiej uwagi dla niego jak zwykle.
A teraz....jestem bardzo zbudowana i szczesliwa.
Maz wie ze ten czas egzaminow minie i bede wtedy bardziej obecna w domu.

Chwala Bogu, za wszystko,przymierzam sie do opisania 1 kroku 12 krokowiczom.

dzieki Ewo za podbicie
ucze sie do egzaminow, wrocilam do domu naszego ale po paru dobrych chwilach maz wrocił do dawnych zachowan, ale ja to ciezko znosze, odzwyczailam sie od tego
staram sie sobie radzić, choc podupadlam ostatnio nieco na duchu, duzo pracy wewn i zewn...
otworzylam sie przed mezem, ale widze ze za wczesnie, dostałam strzał agresji, musze byc ostrozniejsza, chce byc rozwazniejsza
to jest ta bezsilnosc, powielanie tych sameych nieco naiwnych zachowań
wczoraj atak meza, wiec jest przewidywalne ze jutro tez tak bedzie...a ja wierze w cud i tkwię tu
jeszcze sie szamoce i probuje utrzymac na powierzchni

potrzeba mi duzo spokoju, o ktory trudno w domu
jedynie niekorzystny dojazd do tego mieszkania-azylu i duze mrozy mnie powstrzymuja przed wroceniem tam
czyli troche wygodnictwo

Gabi w swoim watku przypomniala mi o fundamencie, milosc do siebie
chce zadbac o spokoj i dobre warunki w domu....dzis zadbam o to z calego serca...nie dam sie zwatpieniu i agresji....najwyzej zabarykaduje sie w drugim pokoju z termosem goracej herbaty
i pouczę się

[ Dodano: 2010-01-25, 10:16 ]

Cytat:

chce zadbac o spokoj i dobre warunki w domu....dzis zadbam o to z calego serca...nie dam sie zwatpieniu i agresji....najwyzej zabarykaduje sie w drugim pokoju z termosem goracej herbaty i pouczę się

Tak tez zrobilam.

w sobote wrocilam z zajec na studiach i spotkala mnie mila niespodzianka

_ maz usmiechniety slucha sobie kazan ks.Pawlukiewicza
-czysta kuchnia i czeka na mnie kolacja
-maz zrezygnowal ze swoich wyjsc z kolegami sobotnich ( nie lubie tego, bo zakrapiane alkoholem)
-usciskał mnie serdecznie
- nie komentował i nie krytykowal mojej nauki z kolezankami po zajeciach...to nówka
-chcial mnie przywiezc samochodem bo mroz i bylam daleko od domu...(co prawda samochod sie zepsuł) ale liczy sie miły gest!!!
- nastepnego dnia zrobil mi sniadanie przed wyjściem, a wieczorem po zajeciach i nauce ktorej znow nie krytykowal zaprosil mnie do kina

zazwyczja przed sejsa egzaminow bylo u nas zle, bo maz nie akceptował tego, ze sie uczę.
Nie lubi tez jak jestem poza domem. Zle znosil czas gdy bylam pochlonieta swoimi sprawami, nie mialam takiej uwagi dla niego jak zwykle.
A teraz....jestem bardzo zbudowana i szczesliwa.
Maz wie ze ten czas egzaminow minie i bede wtedy bardziej obecna w domu.

Chwala Bogu, za wszystko,przymierzam sie do opisania 1 kroku 12 krokowiczom.

[fraszka33]

Pozdrawiamy Danusiu!!!
Wielkie Buziaki:)))

Pozdrawiamy Danusiu!!!
Wielkie Buziaki:)))

[Danka 9]

dzięki fraszko
buziaki dla synka

napisalas kiedys w 12 krokach, jak Ci idzie praca?

[ Dodano: 2010-01-28, 17:00 ]
co u Kasiek? podbilam jej temat...ale nie da sie bo jestem ostatnia osoba piszacą, czy zaglada jeszcze?

dzięki fraszko
buziaki dla synka

napisalas kiedys w 12 krokach, jak Ci idzie praca?

[ Dodano: 2010-01-28, 17:00 ]
co u Kasiek? podbilam jej temat...ale nie da sie bo jestem ostatnia osoba piszacą, czy zaglada jeszcze?

[gogol]

[quote="Danka 9"]maz usmiechniety slucha sobie kazan ks.Pawlukiewicza
-czysta kuchnia i czeka na mnie kolacja
-maz zrezygnowal ze swoich wyjsc z kolegami sobotnich ( nie lubie tego, bo zakrapiane alkoholem)
-usciskał mnie serdecznie
- nie komentował i nie krytykowal mojej nauki z kolezankami po zajeciach...to nówka
-chcial mnie przywiezc samochodem bo mroz i bylam daleko od domu...(co prawda samochod sie zepsuł) ale liczy sie miły gest!!!
- nastepnego dnia zrobil mi sniadanie przed wyjściem, a wieczorem po zajeciach i nauce ktorej znow nie krytykowal zaprosil mnie do kina [/quote


No,No Danusiu jest ci czego pozazdroscić

[quote="Danka 9"]maz usmiechniety slucha sobie kazan ks.Pawlukiewicza
-czysta kuchnia i czeka na mnie kolacja
-maz zrezygnowal ze swoich wyjsc z kolegami sobotnich ( nie lubie tego, bo zakrapiane alkoholem)
-usciskał mnie serdecznie
- nie komentował i nie krytykowal mojej nauki z kolezankami po zajeciach...to nówka
-chcial mnie przywiezc samochodem bo mroz i bylam daleko od domu...(co prawda samochod sie zepsuł) ale liczy sie miły gest!!!
- nastepnego dnia zrobil mi sniadanie przed wyjściem, a wieczorem po zajeciach i nauce ktorej znow nie krytykowal zaprosil mnie do kina [/quote


No,No Danusiu jest ci czego pozazdroscić

[Danka 9]

gogol to owoc pracy mojej i męza...dzialanie Bozej łaski w nas

na pewno jeszcze rozmowy o rozwodzie wrocą...zdaje sobie z tego sprawę, ze maz tak ma, tak reaguje....
juz jestem spokojniejsza..

mój maz jest podobny do twojego z Twoich opisow, zamkniety w sobie, ostrozny...
ale kochajacy, i okazujacy to gdy sie przyjmie jego i zaakceptuje to wycofanie, te ostroznosc, inny temperament...
Kocham swojego męza, nawet z tymi napadami zlosci

gogol to owoc pracy mojej i męza...dzialanie Bozej łaski w nas

na pewno jeszcze rozmowy o rozwodzie wrocą...zdaje sobie z tego sprawę, ze maz tak ma, tak reaguje....
juz jestem spokojniejsza..

mój maz jest podobny do twojego z Twoich opisow, zamkniety w sobie, ostrozny...
ale kochajacy, i okazujacy to gdy sie przyjmie jego i zaakceptuje to wycofanie, te ostroznosc, inny temperament...
Kocham swojego męza, nawet z tymi napadami zlosci