[mami]

Jeśli już to lepiej powiedz to mężowi o swoim stanie psychicznym…

.. Ostatnio weszłam na bardzo ciemną drogę.. odmieniłam się... wydawało mi się, że jestem silna.. tymczasem przytłoczenie trwale na mnie oddziałuje.. nie mam na nic ochoty, na życie też nie.. tak po porostu.. te myśli od dawna krążą. Czasami proszę Boga żeby pomógł mi się opamiętać w tym smutku.. Ochota na życie zanika, a ja chcę posmakować jak sięgnąć dna.. działanie samodestukcyjne, które już podjęłam, ale nie mam odwagi tego napisać. Chciałam sobie udowodnić, że można jeszcze gorzej się czuć..

bez wchodzenie w szczegóły dotyczące zdrady jego… bo wtedy będziecie mieli problem już oboje, a wyjście z tego będzie o wiele trudniejsze…
... ty po prostu szukasz wsparcia w męzu, na forum… bo czujesz się sama z tym problemem...
Uzewnętrzniając swój stan emocjonalny przed mężem, okazesz słabość i chęć pomocy z jego strony… to może go zmotywowac do działania w kierunku udzielenia jej tobie z jego strony… i na pewno wzmocni jego wartość jako meża…poczuje się kimś pomocnym, kochanym przez ciebie... bo powierzyłaś mu swoje tajemnice...
jednak na dziś dzień tylko te zwiazane z toba bez mówienia o zdradzie jego... bo wtedy na pewno zamiast pomocy z jego strony uzyskasz jeszcze większe cierpienie i popadniesz w większą beznadziejność... bo on wtedy będzie lizał swoje rany...
i zażegnianie tego będzie już prawie niemożliwe... kazdy będzie samotnie leczył swoje zranienie...dziś masz jeszcze szanse
pytanie czy chcesz?

I osobiście polecam wizyte u psychologa bo to raczej jakiś stan depresji i terapia plus medyczne wspomagacze pomoga ci wyjśc z bezsensownej stagnacji w jakiej się znalazłas…
szukasz pocieszenia, rozmowy, szukasz różnych dróg wyjścia z tej sytuacji bo najzwyczajniej w świecie jest ci z tym źle…testujesz jak dalece mozesz sie posunąc.. a to droga niebezpieczna
wygadaj reszte problemów życiowych u psychologa, doradzi droge wyjścia z tej bezsilności…

jedyną osoba, która może ci pomóc jesteś ty sama podejmująca decyzje o swoim życiu… jaka?
Zalezy od tego czy chcesz coś nim zrobić… jeśli tak… to wizyta u psychologa,
a zrobisz, co będziesz chciała oczywiście jak do tej pory…
tyle, że od paru miesięcy trwasz wciąż w tej samej stresującej dla siebie sytuacji…
więc nie jest to dobra droga, i czas na inna.. wytrenowałaś mnóstwo zachowań, które utrzymują cie w tym, co cie dopadło i nie pozwalają ci na zmiane tego

Czasem człowiek jest na zakręcie, że nie potrafi sam z bagna wyjść i rozmowa ze specjalistą od zakrętów życiowych może ci pomóc… a na pewno nie zaszkodzi…
tyle znów czy ty tego chcesz?
Czy wolisz ponarzekac… jeśli narzekac… wal śmiało… forum wszystko zniesie… aż przyjdzie czas, w którym uznasz za stosowne coś ze swoim zyciem zrobic… osobiście lepiej bez sięgnięcia dna zaradzić problemom… bo wtedy i wyjście z niego jest szybsze i mniej boli…
Pozdrawiam

Jeśli już to lepiej powiedz to mężowi o swoim stanie psychicznym…

.. Ostatnio weszłam na bardzo ciemną drogę.. odmieniłam się... wydawało mi się, że jestem silna.. tymczasem przytłoczenie trwale na mnie oddziałuje.. nie mam na nic ochoty, na życie też nie.. tak po porostu.. te myśli od dawna krążą. Czasami proszę Boga żeby pomógł mi się opamiętać w tym smutku.. Ochota na życie zanika, a ja chcę posmakować jak sięgnąć dna.. działanie samodestukcyjne, które już podjęłam, ale nie mam odwagi tego napisać. Chciałam sobie udowodnić, że można jeszcze gorzej się czuć..

bez wchodzenie w szczegóły dotyczące zdrady jego… bo wtedy będziecie mieli problem już oboje, a wyjście z tego będzie o wiele trudniejsze…
... ty po prostu szukasz wsparcia w męzu, na forum… bo czujesz się sama z tym problemem...
Uzewnętrzniając swój stan emocjonalny przed mężem, okazesz słabość i chęć pomocy z jego strony… to może go zmotywowac do działania w kierunku udzielenia jej tobie z jego strony… i na pewno wzmocni jego wartość jako meża…poczuje się kimś pomocnym, kochanym przez ciebie... bo powierzyłaś mu swoje tajemnice...
jednak na dziś dzień tylko te zwiazane z toba bez mówienia o zdradzie jego... bo wtedy na pewno zamiast pomocy z jego strony uzyskasz jeszcze większe cierpienie i popadniesz w większą beznadziejność... bo on wtedy będzie lizał swoje rany...
i zażegnianie tego będzie już prawie niemożliwe... kazdy będzie samotnie leczył swoje zranienie...dziś masz jeszcze szanse
pytanie czy chcesz?

I osobiście polecam wizyte u psychologa bo to raczej jakiś stan depresji i terapia plus medyczne wspomagacze pomoga ci wyjśc z bezsensownej stagnacji w jakiej się znalazłas…
szukasz pocieszenia, rozmowy, szukasz różnych dróg wyjścia z tej sytuacji bo najzwyczajniej w świecie jest ci z tym źle…testujesz jak dalece mozesz sie posunąc.. a to droga niebezpieczna
wygadaj reszte problemów życiowych u psychologa, doradzi droge wyjścia z tej bezsilności…

jedyną osoba, która może ci pomóc jesteś ty sama podejmująca decyzje o swoim życiu… jaka?
Zalezy od tego czy chcesz coś nim zrobić… jeśli tak… to wizyta u psychologa,
a zrobisz, co będziesz chciała oczywiście jak do tej pory…
tyle, że od paru miesięcy trwasz wciąż w tej samej stresującej dla siebie sytuacji…
więc nie jest to dobra droga, i czas na inna.. wytrenowałaś mnóstwo zachowań, które utrzymują cie w tym, co cie dopadło i nie pozwalają ci na zmiane tego

Czasem człowiek jest na zakręcie, że nie potrafi sam z bagna wyjść i rozmowa ze specjalistą od zakrętów życiowych może ci pomóc… a na pewno nie zaszkodzi…
tyle znów czy ty tego chcesz?
Czy wolisz ponarzekac… jeśli narzekac… wal śmiało… forum wszystko zniesie… aż przyjdzie czas, w którym uznasz za stosowne coś ze swoim zyciem zrobic… osobiście lepiej bez sięgnięcia dna zaradzić problemom… bo wtedy i wyjście z niego jest szybsze i mniej boli…
Pozdrawiam

[Maciek72]

Przeczytałem wątek od początku, bo sytuacja w moim małżeństwie jest trochę analogiczna. Ja jestem po tej drugiej stronie tego co tak często nie chce. Nie wiem czy jeszcze Ewela czyta, ale może i tak warto coś napisać.

Jesteśmy z żoną właściwie w permanentnym kryzysie od 10 lat (z różnymi nasileniami). Powoli traciłem nadzieję, a chyba chęci walki o to że będzie dobrze, ale o tym może innym razem.
W związku z kryzysem w małżeństwie i całą masą innych powodów ja jakby mam mniejszą ochotę na sex. Tak zupełnie szczerze to pewnie najchętniej bym tego nie robił po awanturach. Nie akceptuje osoby jaką stała się moja żona, nie wierzę w przyszłość naszego małżeństwa itp... Do tego dochodzi zmęczenie obowiązkami pracą dzieciakami i ciągły brak czasu.
Moja żona natomiast ciągle wywiera na mnie presję. Chciałaby pewnie codziennie po kilka razy. Jestem w stanie się zmusić raz góra dwa w tygodniu. Tłumacze sobie że nam obowiązki małżeńskie, że ona tego potrzebuje, że pójdzie do innego. Czasem czuje że jestem wykorzystywany instrumentalnie. A już szczególnie nienawidzę gdy żona bezceremonialnie się tego domaga. Nawet jeśli miałem jakąś ochotę to po tym całkiem się zamykam. Prosiłem ją nie raz żeby tego nie robiła, że może mnie zachęcić inaczej, subtelniej ale słyszę że nie będzie robić z siebie ladacznicy...

Myślę że dla Eweli i dla Mojej żony to najlepsza rada:

Przeczytałem wątek od początku, bo sytuacja w moim małżeństwie jest trochę analogiczna. Ja jestem po tej drugiej stronie tego co tak często nie chce. Nie wiem czy jeszcze Ewela czyta, ale może i tak warto coś napisać.

Jesteśmy z żoną właściwie w permanentnym kryzysie od 10 lat (z różnymi nasileniami). Powoli traciłem nadzieję, a chyba chęci walki o to że będzie dobrze, ale o tym może innym razem.
W związku z kryzysem w małżeństwie i całą masą innych powodów ja jakby mam mniejszą ochotę na sex. Tak zupełnie szczerze to pewnie najchętniej bym tego nie robił po awanturach. Nie akceptuje osoby jaką stała się moja żona, nie wierzę w przyszłość naszego małżeństwa itp... Do tego dochodzi zmęczenie obowiązkami pracą dzieciakami i ciągły brak czasu.
Moja żona natomiast ciągle wywiera na mnie presję. Chciałaby pewnie codziennie po kilka razy. Jestem w stanie się zmusić raz góra dwa w tygodniu. Tłumacze sobie że nam obowiązki małżeńskie, że ona tego potrzebuje, że pójdzie do innego. Czasem czuje że jestem wykorzystywany instrumentalnie. A już szczególnie nienawidzę gdy żona bezceremonialnie się tego domaga. Nawet jeśli miałem jakąś ochotę to po tym całkiem się zamykam. Prosiłem ją nie raz żeby tego nie robiła, że może mnie zachęcić inaczej, subtelniej ale słyszę że nie będzie robić z siebie ladacznicy...

Myślę że dla Eweli i dla Mojej żony to najlepsza rada:

[Ife]

Dzięki Maciek ,spodziewałam się innej reakcji,a tu pochwała od Ciebie za moją radę. Rozumiem Cię doskonale nie można myśleć tylko o swoich potrzebach, ale przedewszystkim o partnerze, co nie wyklucza by spełniać się w innych dziedzinach.

Dzięki Maciek ,spodziewałam się innej reakcji,a tu pochwała od Ciebie za moją radę. Rozumiem Cię doskonale nie można myśleć tylko o swoich potrzebach, ale przedewszystkim o partnerze, co nie wyklucza by spełniać się w innych dziedzinach.

[Maciek72]

[Ife]

Jejciu trudna ta wasza sytuacja. Mi się wydaje że w małżeństwie nie można myśleć tylko o sobie ,tego co ja chcę w łużku ,ale trzeba myśleć o tej drugiej osobie ,czego ona oczekuje od nas i jeśli to nie jest jakieś nie zgodne z moim wychowaniem i moją godnością, to powinno sie sprawiać przyjemność współmałżonkowi, w zamian on też się lepiej stara. Trzeba rozmawiać o tych sprawach i o swoich oczekiwaniach, jeśli nie rozumiecie się baz słów.Trzeba starać się zrozumieć że druga osoba może nie mieć ochoty na sex ,i pogodzić się z tym a nie wymuszać. Tak przecież nie można. Wydaje mi że brak u was szczerej rozmowy,a tylko rozmową można dojść do kompromisu.Jeśli żona nie chce się cofnąć ,to ty się cofnij, pokaż że potrafisz ustąpić, ale powidz jej że ustępujesz i oczekujesz tego następną razą od niej. Nie wiem ja nie mam takich problemów dlatego ciężko mi radzić.Pozdrawiam.

Jejciu trudna ta wasza sytuacja. Mi się wydaje że w małżeństwie nie można myśleć tylko o sobie ,tego co ja chcę w łużku ,ale trzeba myśleć o tej drugiej osobie ,czego ona oczekuje od nas i jeśli to nie jest jakieś nie zgodne z moim wychowaniem i moją godnością, to powinno sie sprawiać przyjemność współmałżonkowi, w zamian on też się lepiej stara. Trzeba rozmawiać o tych sprawach i o swoich oczekiwaniach, jeśli nie rozumiecie się baz słów.Trzeba starać się zrozumieć że druga osoba może nie mieć ochoty na sex ,i pogodzić się z tym a nie wymuszać. Tak przecież nie można. Wydaje mi że brak u was szczerej rozmowy,a tylko rozmową można dojść do kompromisu.Jeśli żona nie chce się cofnąć ,to ty się cofnij, pokaż że potrafisz ustąpić, ale powidz jej że ustępujesz i oczekujesz tego następną razą od niej. Nie wiem ja nie mam takich problemów dlatego ciężko mi radzić.Pozdrawiam.

[Maciek72]

Sorry trochę zamieszałem.To co poniżej napisałem nie tyczyło tylko sexu lecz naszych relacji na innych płaszczysnach:

Sorry trochę zamieszałem.To co poniżej napisałem nie tyczyło tylko sexu lecz naszych relacji na innych płaszczysnach:

[ewulek]

Maćku a czy prowadzicie z żoną NPR? Jeśli tak i jeśli nie planujecie poczęcia to jest spory czas dni płodnych w czasie których mozna w inny sposob okazać milosć, nie tylko seks, ale pieszczoty, czułe słowa ttp. w czasie tych dni osoba z mniejszym popedem seksualnym może się przestawić i zatęsknić...

Maćku a czy prowadzicie z żoną NPR? Jeśli tak i jeśli nie planujecie poczęcia to jest spory czas dni płodnych w czasie których mozna w inny sposob okazać milosć, nie tylko seks, ale pieszczoty, czułe słowa ttp. w czasie tych dni osoba z mniejszym popedem seksualnym może się przestawić i zatęsknić...

[Maciek72]

[kinga2]

[Maciek72]

[kinga2]

[dejzi]

Witajcie....
czytam dzisiaj ten wątek........ i tak się zastanawiam nad własnym pożyciem sex-ualnym, ja często nie mam ochoty współżyć, bo mąż sobie popijał i ja nie mam zaufania, jak się kochamy to ja ciągle myślę o tym co się wydażyło, i się wydaży, że teraz się kochamy, a jutro będziemy się obrażać, to jest dla mnie nie do zniesienia, wtedy czuję się jak zabawka,
mąż często wymusza na mnie sex.........myśląc ze skoro kilka dni był "grzeczny" i nie pił to nie powinnam go odtrącać.
Obecnie nie pije (narazie tydzień) i dzisiaj idzie na terapie po raz pierwszy. Ja mu tłumaczę że potrzebuję czasu by mu zaufać, by nie było tak jak do tej pory, że dostał swoje i może dalej pić. Tak ja to widziałam do tej pory. Teraz kiedy nie pił ten tydzień to jakoś ma zwiększony popęd. a ja potrzebuję czasu........... chcę się kochać z miłością, czuć bezpieczeństwo, nie martwić się na przyszłość, nie pamiętać tego co było, chcę być szanowana nie tylko jako kobieta ale i jako żona, matka,
Muszę dodać że mąż zaspokajał swoje potrzeby oglądając zdjęcia porno, czy filmy porno, kiedy byłam w ciąży i nie mogliśmy współżyć bo ciąża była zagrożona.
był to dla mnie cios, nie wiedziałam jak mam zareagować, nie byłam z tego zadowolona, powiedziałam mu to a on mi powiedział że jak nie dozna orgazmu to go boli brzuch.
często jak nie mam dni płodnych to mąż poniekąd zmusza mnie bym mu pomogła ręką, ja jakoś nie mogę tego znieść.......... bo wydaje mi się ze jest to grzech, mówiłam mu o tym ale on nie jest przekonany do tego, i mówi że jak by tak mieli się kochać wszyscy tak po bożemu to byłoby wiele dzieci nie chcianych.
Tu może ma rację..........
nie wiem co zrobić i jak mężowi przetłumaczyć, że to że przestał pić to nie znaczy że ja będe mu się "dawała" na każde jego zawołanie.
Chcę poczekać aż 3 miesiące by zobaczyć że faktycznie nie wróci do picia i że będzie chodził na terapię.
Nie wiem jak mu powiedzieć że nie sex jest najważniejszy. tylko nasza miłość, która powinna być podyktowania szacunkiem, zaufaniem, a nie tylko pożadaniem.
Maćku też nie lubię się kochać po awanturze, jakoś to do mnie nie dociera jak można tak z chwili na chwilę zmienić się w czułego cznłowieka, gdzie wcześniej sie pokłuciliśmy, przytulić tak ,przeprosić tak, ale kochać sie nie........nie umiem

Witajcie....
czytam dzisiaj ten wątek........ i tak się zastanawiam nad własnym pożyciem sex-ualnym, ja często nie mam ochoty współżyć, bo mąż sobie popijał i ja nie mam zaufania, jak się kochamy to ja ciągle myślę o tym co się wydażyło, i się wydaży, że teraz się kochamy, a jutro będziemy się obrażać, to jest dla mnie nie do zniesienia, wtedy czuję się jak zabawka,
mąż często wymusza na mnie sex.........myśląc ze skoro kilka dni był "grzeczny" i nie pił to nie powinnam go odtrącać.
Obecnie nie pije (narazie tydzień) i dzisiaj idzie na terapie po raz pierwszy. Ja mu tłumaczę że potrzebuję czasu by mu zaufać, by nie było tak jak do tej pory, że dostał swoje i może dalej pić. Tak ja to widziałam do tej pory. Teraz kiedy nie pił ten tydzień to jakoś ma zwiększony popęd. a ja potrzebuję czasu........... chcę się kochać z miłością, czuć bezpieczeństwo, nie martwić się na przyszłość, nie pamiętać tego co było, chcę być szanowana nie tylko jako kobieta ale i jako żona, matka,
Muszę dodać że mąż zaspokajał swoje potrzeby oglądając zdjęcia porno, czy filmy porno, kiedy byłam w ciąży i nie mogliśmy współżyć bo ciąża była zagrożona.
był to dla mnie cios, nie wiedziałam jak mam zareagować, nie byłam z tego zadowolona, powiedziałam mu to a on mi powiedział że jak nie dozna orgazmu to go boli brzuch.
często jak nie mam dni płodnych to mąż poniekąd zmusza mnie bym mu pomogła ręką, ja jakoś nie mogę tego znieść.......... bo wydaje mi się ze jest to grzech, mówiłam mu o tym ale on nie jest przekonany do tego, i mówi że jak by tak mieli się kochać wszyscy tak po bożemu to byłoby wiele dzieci nie chcianych.
Tu może ma rację..........
nie wiem co zrobić i jak mężowi przetłumaczyć, że to że przestał pić to nie znaczy że ja będe mu się "dawała" na każde jego zawołanie.
Chcę poczekać aż 3 miesiące by zobaczyć że faktycznie nie wróci do picia i że będzie chodził na terapię.
Nie wiem jak mu powiedzieć że nie sex jest najważniejszy. tylko nasza miłość, która powinna być podyktowania szacunkiem, zaufaniem, a nie tylko pożadaniem.
Maćku też nie lubię się kochać po awanturze, jakoś to do mnie nie dociera jak można tak z chwili na chwilę zmienić się w czułego cznłowieka, gdzie wcześniej sie pokłuciliśmy, przytulić tak ,przeprosić tak, ale kochać sie nie........nie umiem

[Ewela_24]

Witam Forumowiczów po długiej przerwie..
a więc żyję.. hehe.. mam nadzieję, że są jeszcze tacy co mój wątek kojarzą.. Obecnie szósty miesiąc mieszkam oddzielnie z mężem.. od wiosny miło odpoczywałam w bardzo zielonym regionie.. ruch, sport.. trochę życiowego bodźca.. Z niby kochankiem zażegnałam sprawę z racji jego traktowania mnie - oj dostałam po tyłku.. mimo to czasami tęsknie i zapomnieć nie mogę, przecież nie można wziąć gumki i zwyczajnie wymazać.. co ja za uczucia mogę.. Nie ważne, nie jest to już tak intensywne i raczej bronię się przed tym. Co istotne.. Dopiero teraz mężuś wyznał mi coś istotnego.. wyprowadzka miała sprawić żebyśmy już tak nie cierpieli w swojej obecności, żeby on też zatęsknił za bliskością i zobaczył, że jestem rzeczywiście dalej.. a dopiero teraz wyznał mi, że jest uzależniony.. Mój mąż uzależniony.. on.. normalnie funkcjonujący... patrzyłam na niego w tym małym pokoiku u jakiegoś ojca zakonnego zdziwiona.. myśląc, że to się nie dzieje naprawde... Ojciec zakonny był jego wsparciem w wyznawaniu mi prawdy.. a więc uzależniony od porno z zastosowaniem trzepania członka.. Ja nawet myśleć o tym nie mogę, bo to moja strategia obronna - oddalanie myśli.. potrzebuje czas. Oczywiście nie wpływa to na moją ocenę Jego. Ponoć wiąże się ta sprawa z Jego dzieciństwem.. to niby była męża stratega uśmierzania sobie bólu. Mężuś nie wyniósł z domu wzorca jak należy "postępować" z kobietami itd. Rozumiem, że osobie uzależnionej trudno nazwać swoją sytuację uzależnieniem.. Potrzebowało to czasu żeby wyjść na wierzch.. ale wiecie jak to jest.. jako zwykły człowiek mam do niego żal, że mnie poślubił z takim problemem.. że wziął moje życie na swój tor a zataił to.. wiem, że to mówi wewnętrzny gniew.. z drugiej strony on twierdzi, że wtedy nie miało to takiego wymiaru i rozumiem,że potrzebowało to czasu żeby wyjść na wierzch. Wobec tego zadaję sobie pytanie skąd wziąć siły żeby mu pomóc.. jak mu pomóc.. przecież w perspektywie jest kilka lat wychodzenia z tego.. a gdzie miejsce na naszą bliskość.. Jego seksualność jest zaburzona.. już nie chodzi o sam seks, ale odrobina romantycznośći.. tych elementów nie ma.. potrzebuję tego żeby nie czuć się przyjaciółką.. Czuję się też rozgniewana tym, że np będziemy z tego wychodzić a potem przyłapię go na jakimś porno - kiedyś połapałam się że coś takiego było na kompie.. jeden raz to znalazłam.. ale pamiętam, że wtedy ugodziło to w moją kobiecość, bo mnie nie chciał a inne baby oglądał.. nie kumałam tego.. Nie, nie.. kończę tą wypowiedź póki co... Pozdrawiam Was serdecznie..

Witam Forumowiczów po długiej przerwie..
a więc żyję.. hehe.. mam nadzieję, że są jeszcze tacy co mój wątek kojarzą.. Obecnie szósty miesiąc mieszkam oddzielnie z mężem.. od wiosny miło odpoczywałam w bardzo zielonym regionie.. ruch, sport.. trochę życiowego bodźca.. Z niby kochankiem zażegnałam sprawę z racji jego traktowania mnie - oj dostałam po tyłku.. mimo to czasami tęsknie i zapomnieć nie mogę, przecież nie można wziąć gumki i zwyczajnie wymazać.. co ja za uczucia mogę.. Nie ważne, nie jest to już tak intensywne i raczej bronię się przed tym. Co istotne.. Dopiero teraz mężuś wyznał mi coś istotnego.. wyprowadzka miała sprawić żebyśmy już tak nie cierpieli w swojej obecności, żeby on też zatęsknił za bliskością i zobaczył, że jestem rzeczywiście dalej.. a dopiero teraz wyznał mi, że jest uzależniony.. Mój mąż uzależniony.. on.. normalnie funkcjonujący... patrzyłam na niego w tym małym pokoiku u jakiegoś ojca zakonnego zdziwiona.. myśląc, że to się nie dzieje naprawde... Ojciec zakonny był jego wsparciem w wyznawaniu mi prawdy.. a więc uzależniony od porno z zastosowaniem trzepania członka.. Ja nawet myśleć o tym nie mogę, bo to moja strategia obronna - oddalanie myśli.. potrzebuje czas. Oczywiście nie wpływa to na moją ocenę Jego. Ponoć wiąże się ta sprawa z Jego dzieciństwem.. to niby była męża stratega uśmierzania sobie bólu. Mężuś nie wyniósł z domu wzorca jak należy "postępować" z kobietami itd. Rozumiem, że osobie uzależnionej trudno nazwać swoją sytuację uzależnieniem.. Potrzebowało to czasu żeby wyjść na wierzch.. ale wiecie jak to jest.. jako zwykły człowiek mam do niego żal, że mnie poślubił z takim problemem.. że wziął moje życie na swój tor a zataił to.. wiem, że to mówi wewnętrzny gniew.. z drugiej strony on twierdzi, że wtedy nie miało to takiego wymiaru i rozumiem,że potrzebowało to czasu żeby wyjść na wierzch. Wobec tego zadaję sobie pytanie skąd wziąć siły żeby mu pomóc.. jak mu pomóc.. przecież w perspektywie jest kilka lat wychodzenia z tego.. a gdzie miejsce na naszą bliskość.. Jego seksualność jest zaburzona.. już nie chodzi o sam seks, ale odrobina romantycznośći.. tych elementów nie ma.. potrzebuję tego żeby nie czuć się przyjaciółką.. Czuję się też rozgniewana tym, że np będziemy z tego wychodzić a potem przyłapię go na jakimś porno - kiedyś połapałam się że coś takiego było na kompie.. jeden raz to znalazłam.. ale pamiętam, że wtedy ugodziło to w moją kobiecość, bo mnie nie chciał a inne baby oglądał.. nie kumałam tego.. Nie, nie.. kończę tą wypowiedź póki co... Pozdrawiam Was serdecznie..

[nałóg]

Ewela............ trudne to.............. może początkiem drogi zdrowienia byłoby postawienie pytania :PO CO to robił????
Nie dalczego......a PO CO???
Przed czym uciekał????

Pogody Ducha

Ewela............ trudne to.............. może początkiem drogi zdrowienia byłoby postawienie pytania :PO CO to robił????
Nie dalczego......a PO CO???
Przed czym uciekał????

Pogody Ducha