[Ewela_24]

Dzieki Jarek za kolejna odpowiedz ;)

Masz racje, ze brak czulosci jakiejkolwiek.. i w ogole ta sytuacja jest czyms spowodowana.. Zaczynam z lekka rozumiec... po kolejnej rozmowie z mezem... juz na spokojne powiedzial mi - zaprzestal seksu bo chcial mi "pokazac" ze cos mu w zwiazku nie pasuje. W sensie miedzy nami - nasza komunikacja byla zaburzona, on nie umial mowic otwarcie co jest na rzeczy, wiec w ten sposob chcial mi uzmyslowic, dac sygnal ze cos jest nie tak. Oczywiscie ja tego nie odebralam tak jakby on tego chcial... A co za tym idzie, on nie zdawal sobie sprawy jakie szkody takie zachowanie nam wzadzi...
A gdyby sie ze mna kochal, to jak twierdzil.. ja myslalabym ze wszystko jest ok a on sam dusilby sie ze swoim problemem (i tak sie dusil, bo jego metoda nic nie dala).

I ogolnie sie wycofal, bo potem problem tylko narastal i niechec przewazyla. Stal sie ozieby, bo czulosc moglaby prowadzic do seksu...

Wiemy to, ale nie wiemy co z tym zrobic...

Mam walczyc... piekne slowa.. przez ta chora sytuacje tyle ucierpialo na naszej relacji.. Tam w srodku siebie, czuje ze zakopalam uczucie do Niego, ze ono jest i skoro za Niego wyszlam to nie moglam sie pomylic.. Dla poczucia sie chociaz przez chwile kochana, poswiecilam swoje warosci, przysiege.. i poszlam do drugiego... smutne, ale czlowiek bladzi, zle mi z tym ze upadlam, bo mialam sie za "inna"... dobrze ze sobie z tego zdaje sprawe.
Nie mam jak walczyc, nie mam na to pomyslu... Uwazam ze nie odwalila mi "palma" tylko ze moj organizm sie zaczal bronic - psychika.. zeby moc funkcjonowac; przeciez (doslownie) zdychalam z tesknoty za mezem; potem przerodzilo sie to w zlosc i frustracje bo nie rozumialam nic; a potem w obojetnosc...
Jakis czas temu raz podjelismy wspolzycie.. zgodzilam sie, bo nie chcialam Go zniecheciac jezeli jakas chec przejawial.. juz nie patrzylam na swoj nastroj, na nic... bylo mi ciezko i smutno, bo nie moglam czuc cos do Niego... po prostu jest to gdzies daleko... Komunikacja w obie strony sie zaburzyla, ze nie wystarczy mi sam suchy seks... potrzebuje naprawy relacji i seksu z uczucia... (po tym razie maz powiedzial, ze myslal ze juz bedzie ok /bajkowe czary mary/ a ze tak nie bylo to sie znow wycofal.

Po prostu chce zeby ktos zrozumial, ze mi sie wstawac rano nie chce, domowych obowiazkow robic nie chce, ze za dzien lub dwa mam obrone i nic nie umiem, ze podjelam nauke w czyms co lubie a opuszczam zajecia, bo mi sie nie chce, ze otwieram interes a mi sie zajac tym nie chce, ze wycofuje sie z towarzystwa i stoje gdzies obok, bo mi sie gadac z nimi nie chce, ze mi sie do kosciola isc nie chce, wszystkie codzienne rzeczy jakie sa, mi sie robic nie chce... jedynie ostatnio cwiczenia fizyczne wykonuje systematycznie i napisalam sobie ostre wytyczne co do tego, bol fizyczny zaglusza psychiczny.
Pragne odrobinki nadzieji i nie chce czuc sie samotna w malzenstwie.. nie po to za Niego wyszlam, zeby mnie ten zwiazek niszczyl... duzo mam do zrobienia a nie mam na to sily.

Dzieki Jarek za kolejna odpowiedz ;)

Masz racje, ze brak czulosci jakiejkolwiek.. i w ogole ta sytuacja jest czyms spowodowana.. Zaczynam z lekka rozumiec... po kolejnej rozmowie z mezem... juz na spokojne powiedzial mi - zaprzestal seksu bo chcial mi "pokazac" ze cos mu w zwiazku nie pasuje. W sensie miedzy nami - nasza komunikacja byla zaburzona, on nie umial mowic otwarcie co jest na rzeczy, wiec w ten sposob chcial mi uzmyslowic, dac sygnal ze cos jest nie tak. Oczywiscie ja tego nie odebralam tak jakby on tego chcial... A co za tym idzie, on nie zdawal sobie sprawy jakie szkody takie zachowanie nam wzadzi...
A gdyby sie ze mna kochal, to jak twierdzil.. ja myslalabym ze wszystko jest ok a on sam dusilby sie ze swoim problemem (i tak sie dusil, bo jego metoda nic nie dala).

I ogolnie sie wycofal, bo potem problem tylko narastal i niechec przewazyla. Stal sie ozieby, bo czulosc moglaby prowadzic do seksu...

Wiemy to, ale nie wiemy co z tym zrobic...

Mam walczyc... piekne slowa.. przez ta chora sytuacje tyle ucierpialo na naszej relacji.. Tam w srodku siebie, czuje ze zakopalam uczucie do Niego, ze ono jest i skoro za Niego wyszlam to nie moglam sie pomylic.. Dla poczucia sie chociaz przez chwile kochana, poswiecilam swoje warosci, przysiege.. i poszlam do drugiego... smutne, ale czlowiek bladzi, zle mi z tym ze upadlam, bo mialam sie za "inna"... dobrze ze sobie z tego zdaje sprawe.
Nie mam jak walczyc, nie mam na to pomyslu... Uwazam ze nie odwalila mi "palma" tylko ze moj organizm sie zaczal bronic - psychika.. zeby moc funkcjonowac; przeciez (doslownie) zdychalam z tesknoty za mezem; potem przerodzilo sie to w zlosc i frustracje bo nie rozumialam nic; a potem w obojetnosc...
Jakis czas temu raz podjelismy wspolzycie.. zgodzilam sie, bo nie chcialam Go zniecheciac jezeli jakas chec przejawial.. juz nie patrzylam na swoj nastroj, na nic... bylo mi ciezko i smutno, bo nie moglam czuc cos do Niego... po prostu jest to gdzies daleko... Komunikacja w obie strony sie zaburzyla, ze nie wystarczy mi sam suchy seks... potrzebuje naprawy relacji i seksu z uczucia... (po tym razie maz powiedzial, ze myslal ze juz bedzie ok /bajkowe czary mary/ a ze tak nie bylo to sie znow wycofal.

Po prostu chce zeby ktos zrozumial, ze mi sie wstawac rano nie chce, domowych obowiazkow robic nie chce, ze za dzien lub dwa mam obrone i nic nie umiem, ze podjelam nauke w czyms co lubie a opuszczam zajecia, bo mi sie nie chce, ze otwieram interes a mi sie zajac tym nie chce, ze wycofuje sie z towarzystwa i stoje gdzies obok, bo mi sie gadac z nimi nie chce, ze mi sie do kosciola isc nie chce, wszystkie codzienne rzeczy jakie sa, mi sie robic nie chce... jedynie ostatnio cwiczenia fizyczne wykonuje systematycznie i napisalam sobie ostre wytyczne co do tego, bol fizyczny zaglusza psychiczny.
Pragne odrobinki nadzieji i nie chce czuc sie samotna w malzenstwie.. nie po to za Niego wyszlam, zeby mnie ten zwiazek niszczyl... duzo mam do zrobienia a nie mam na to sily.

[mari]

Ewela, obudź się .
Mirela podała stronę.
Działaj ! Nie poddawaj się.

Dla Ciebie na pobudzenie:
http://www.youtube.com/watch_popup?v=X88s6aSyeoA

Wstawaj i do dzieła !
http://www.szansaspotkania.net/index.php?page=1990
najbliższy termin 20-22 listopada - Koniaków k. Bielska Białej

PS. NADZIEJĄ TWOJĄ CHRYSTUS.

Ewela, obudź się .
Mirela podała stronę.
Działaj ! Nie poddawaj się.

Dla Ciebie na pobudzenie:
http://www.youtube.com/watch_popup?v=X88s6aSyeoA

Wstawaj i do dzieła !
http://www.szansaspotkania.net/index.php?page=1990
najbliższy termin 20-22 listopada - Koniaków k. Bielska Białej

PS. NADZIEJĄ TWOJĄ CHRYSTUS.

[Ewela_24]

Dzieki mari
W tej sytuacji to tez kwestiwa wiary... wytrwalosci w niej, ufnosci, to ona daje sile..
Wiem to
Ale co mam sobie odtwarzac ta prezentacje.. i czekac na olsnienie... moze pownnam wiecej wierzyc, modlic sie i ufnie prosic...
Racjonalnie jednak nie wiem co mam robic zeby ten problem rozwiazac... czy po prostu mam sie modlic, zeby nagle "samo" zaczelo sie zmieniac w moim malzenstwie... a moze jak bede sie modlic to stanie ktos na mojej drodze kto bedzie w stanie nam pomoc... W sumie, skoro nic ziemskiego, racjonalnego nam nie pomaga.. seksuolog trabi o rozwodzie.. to moze modlitwa pomoze.. tylko ja jestem glupia, nie potrafie oddac sie bez reszty modlitwie, bo mysle co jezeli to nie pomoze... albo a co jezeli za dziesiec lat to cos pomoze.. przeciez to za dlugo... wiec nie mam czystego podejscia... A poza tym wiara wymaga ode mnie zmiany postawy... trwac w malzestwie bez tego co potrzebuje, a ja tak nie chce... przeciez mam swoje potrzeby, dlaczego mam sie poswiecac nie widzac czy to cos da... przeciez nie wiem czy cos sie zmieni.. i tak sie bladzi.
Trwac w ciemnym tunelu tez nie jest latwo, tu jest tylko placz i niechec do zycia. Nie ma niczego co by dawalo wsparacie - chyba ze oszukanie siebie.
Pozdrawiam Was... tylko bez zadnych wygorowanych i pieknych tekstow prosze... bo to pachnie mi dewoctwem... ale tez zwyczajnie rozumiem, ze swoja ralacje z Bogiem musze naprawic, bo w Niego wierze tylko sie zgubilam.

Dzieki mari
W tej sytuacji to tez kwestiwa wiary... wytrwalosci w niej, ufnosci, to ona daje sile..
Wiem to
Ale co mam sobie odtwarzac ta prezentacje.. i czekac na olsnienie... moze pownnam wiecej wierzyc, modlic sie i ufnie prosic...
Racjonalnie jednak nie wiem co mam robic zeby ten problem rozwiazac... czy po prostu mam sie modlic, zeby nagle "samo" zaczelo sie zmieniac w moim malzenstwie... a moze jak bede sie modlic to stanie ktos na mojej drodze kto bedzie w stanie nam pomoc... W sumie, skoro nic ziemskiego, racjonalnego nam nie pomaga.. seksuolog trabi o rozwodzie.. to moze modlitwa pomoze.. tylko ja jestem glupia, nie potrafie oddac sie bez reszty modlitwie, bo mysle co jezeli to nie pomoze... albo a co jezeli za dziesiec lat to cos pomoze.. przeciez to za dlugo... wiec nie mam czystego podejscia... A poza tym wiara wymaga ode mnie zmiany postawy... trwac w malzestwie bez tego co potrzebuje, a ja tak nie chce... przeciez mam swoje potrzeby, dlaczego mam sie poswiecac nie widzac czy to cos da... przeciez nie wiem czy cos sie zmieni.. i tak sie bladzi.
Trwac w ciemnym tunelu tez nie jest latwo, tu jest tylko placz i niechec do zycia. Nie ma niczego co by dawalo wsparacie - chyba ze oszukanie siebie.
Pozdrawiam Was... tylko bez zadnych wygorowanych i pieknych tekstow prosze... bo to pachnie mi dewoctwem... ale tez zwyczajnie rozumiem, ze swoja ralacje z Bogiem musze naprawic, bo w Niego wierze tylko sie zgubilam.

[mari]

Nie chcesz tekstów, to masz film http://www.youtube.com/wa...ex=0&playnext=1
po zwiastunie każda część filmu sama się włącza, musisz poczekać chwilę

I JESZCZE mała dygresja ojców uzdrawiających
(o. Antonello Cadeddu i o. Enrique Porcu )

Przy modlitwach o uzdrowienie istnieje niebezpieczeństwo, że człowiek egoistycznie dąży do uzdrowienia tylko dla swojej własnej wygody i bezpieczeństwa. Pewna kobieta została uzdrowiona z ciężkiej depresji, w której tkwiła bardzo długo. Mimo że przyjmowała ogromne ilości leków, nie pomagało jej to w zaśnięciu albo w pokonaniu lęku przed wyjściem z domu. Uzdrowienie nastąpiło podczas modlitwy. Mogła odstawić wszystkie leki. Rok później zrozpaczona zatelefonowała: "Ojcze, depresja wróciła! Nie wiem, co robić. Czy może się ojciec znowu za mnie modlić?". Zapytałem: "A co w ciągu tego roku zrobiłaś dla innych?". Odparła: "Nic". Powiedziałem więc: "W takim razie być może depresja ma ci pomóc w tym, żebyś dostała się do nieba, bo uzdrowiona mogłabyś trafić do piekła!".

Pozdrawiam, życzę wytrwałości i chęci do walki samej ze sobą !

Nie chcesz tekstów, to masz film http://www.youtube.com/wa...ex=0&playnext=1
po zwiastunie każda część filmu sama się włącza, musisz poczekać chwilę

I JESZCZE mała dygresja ojców uzdrawiających
(o. Antonello Cadeddu i o. Enrique Porcu )

Przy modlitwach o uzdrowienie istnieje niebezpieczeństwo, że człowiek egoistycznie dąży do uzdrowienia tylko dla swojej własnej wygody i bezpieczeństwa. Pewna kobieta została uzdrowiona z ciężkiej depresji, w której tkwiła bardzo długo. Mimo że przyjmowała ogromne ilości leków, nie pomagało jej to w zaśnięciu albo w pokonaniu lęku przed wyjściem z domu. Uzdrowienie nastąpiło podczas modlitwy. Mogła odstawić wszystkie leki. Rok później zrozpaczona zatelefonowała: "Ojcze, depresja wróciła! Nie wiem, co robić. Czy może się ojciec znowu za mnie modlić?". Zapytałem: "A co w ciągu tego roku zrobiłaś dla innych?". Odparła: "Nic". Powiedziałem więc: "W takim razie być może depresja ma ci pomóc w tym, żebyś dostała się do nieba, bo uzdrowiona mogłabyś trafić do piekła!".

Pozdrawiam, życzę wytrwałości i chęci do walki samej ze sobą !

[Agutella]

Czasami warto "wyłączyć" umysł i otworzyć serce. A może uda Ci się poznać odpowiedz na Twoje problemy. Tam gdzie nie ma już środków by po ludzku naprawiać, jest miejsce by wprowadzić trochę "inne" metody.
Słuchasz dobrych rad, ludzi którzy się tutaj wypowiadają, a nie chcesz usłyszeć

Sex to nie wszystko......

Czasami warto "wyłączyć" umysł i otworzyć serce. A może uda Ci się poznać odpowiedz na Twoje problemy. Tam gdzie nie ma już środków by po ludzku naprawiać, jest miejsce by wprowadzić trochę "inne" metody.
Słuchasz dobrych rad, ludzi którzy się tutaj wypowiadają, a nie chcesz usłyszeć

Sex to nie wszystko......

[ketram]

Ewela_24

Jesteś rzadkim przypadkiem na tym forum. Osoby w Twoim stanie raczej tu nie zaglądają. Mam na mysli fazę, w której się obecnie znajdujesz. To swoisty haj - wiesz o tym? Zdarzały się wizyty osób - takich, jak Ty - ale, powiedzmy, po roku, dwóch od chwili, w której znajdujesz się teraz.
Te późniejsze relacje to jeden wielki płacz - ludzi, którzy zmarnowali życie sobie, najbardziej ukochanej osobie - mężowi/żonie, innym bliskim.

Jesteś 2 lata po ślubie. Rok znaliście się wcześniej. Razem 3. Od roku zdradzasz męża - emocjonalnie i fizycznie - i próbujesz przerzucić na niego winę. W każdej Twej wypowiedzi krzyczysz JA CHCĘ, MAM POTRZEBY, MĄŻ NIE POTRAFI, CIERPIĘ, JAKA JA BIEDNA, PEWNIE KTOŚ INNY MNIE ZADOWOLI ...

Jeżeli od roku zdradzasz męża, to nie dziw się, że mąż wyczuwa to w relacjach z Tobą. Zgotowałaś mu największą krzywdę jaką można sobie wyobrazić. I nie odczuwasz na dodatek z tego powodu specjalnych wyrzutów sumienia. Okłamujesz go. On nic nie wie. Ufa Ci. A Ty ...

Druga sprawa. Twój kochanek pewnie jest żonaty. Niewykluczone, że jego żona w którymś z wątków tego forum rozpaczliwie szuka pomocy i pocieszenia. Możecie sobie pogadać - jest okazja.

Zauroczenie trwa najczęście 2 lata. Zgadza się w Twoim wypadku. Z mężem rok przed ślubem i rok po. Od małżonków zależy, czy przerodzi się w dojrzałą miłość. Zamiast nad tym pracować - niszczysz to, co miałaś najcenniejszego w życiu. Teraz tego nie chcesz zrozumieć. Dotrze to do Ciebie za jakis czas - z siłą jakiej się nawet nie spodziewasz.

Chcesz porady?

- Natychmiast zerwij znajomość - kategorycznie
- odnów swe relacje z Bogiem (to nie ma nic wspólnego z dewocją)
- Terapia - psycholog katolicki (wszelkie sesje z rozwodem w tle daruj sobie)
- Dowiedz sie wreszcie, że małżeństwo sakramentalne łączy Cię z mężem do śmierci
- Miłość to wybór - wybrałaś męża i to jest Twój mężczyzna - na dobre i na złe
- Małżeństwo to nie platforma do spełniania zachcianek, ale trudna, wspólna droga
- Seks nie jest celem, ale środkiem, pomagającym mężowi i żonie w budowaniu jedności nie tylko cielesnej, ale i duchowej

Masz rzadką szansę na początku swej małżeńskiej drogi otrząsnąc się z błota, w które wpadłaś. Wykorzystaj ją.

I wcale nie przepraszam Cię za ostry ton.
Jesteś inteligentna - wierzę, że podejmiesz właściwe decyzje

Trzymaj się

Ewela_24

Jesteś rzadkim przypadkiem na tym forum. Osoby w Twoim stanie raczej tu nie zaglądają. Mam na mysli fazę, w której się obecnie znajdujesz. To swoisty haj - wiesz o tym? Zdarzały się wizyty osób - takich, jak Ty - ale, powiedzmy, po roku, dwóch od chwili, w której znajdujesz się teraz.
Te późniejsze relacje to jeden wielki płacz - ludzi, którzy zmarnowali życie sobie, najbardziej ukochanej osobie - mężowi/żonie, innym bliskim.

Jesteś 2 lata po ślubie. Rok znaliście się wcześniej. Razem 3. Od roku zdradzasz męża - emocjonalnie i fizycznie - i próbujesz przerzucić na niego winę. W każdej Twej wypowiedzi krzyczysz JA CHCĘ, MAM POTRZEBY, MĄŻ NIE POTRAFI, CIERPIĘ, JAKA JA BIEDNA, PEWNIE KTOŚ INNY MNIE ZADOWOLI ...

Jeżeli od roku zdradzasz męża, to nie dziw się, że mąż wyczuwa to w relacjach z Tobą. Zgotowałaś mu największą krzywdę jaką można sobie wyobrazić. I nie odczuwasz na dodatek z tego powodu specjalnych wyrzutów sumienia. Okłamujesz go. On nic nie wie. Ufa Ci. A Ty ...

Druga sprawa. Twój kochanek pewnie jest żonaty. Niewykluczone, że jego żona w którymś z wątków tego forum rozpaczliwie szuka pomocy i pocieszenia. Możecie sobie pogadać - jest okazja.

Zauroczenie trwa najczęście 2 lata. Zgadza się w Twoim wypadku. Z mężem rok przed ślubem i rok po. Od małżonków zależy, czy przerodzi się w dojrzałą miłość. Zamiast nad tym pracować - niszczysz to, co miałaś najcenniejszego w życiu. Teraz tego nie chcesz zrozumieć. Dotrze to do Ciebie za jakis czas - z siłą jakiej się nawet nie spodziewasz.

Chcesz porady?

- Natychmiast zerwij znajomość - kategorycznie
- odnów swe relacje z Bogiem (to nie ma nic wspólnego z dewocją)
- Terapia - psycholog katolicki (wszelkie sesje z rozwodem w tle daruj sobie)
- Dowiedz sie wreszcie, że małżeństwo sakramentalne łączy Cię z mężem do śmierci
- Miłość to wybór - wybrałaś męża i to jest Twój mężczyzna - na dobre i na złe
- Małżeństwo to nie platforma do spełniania zachcianek, ale trudna, wspólna droga
- Seks nie jest celem, ale środkiem, pomagającym mężowi i żonie w budowaniu jedności nie tylko cielesnej, ale i duchowej

Masz rzadką szansę na początku swej małżeńskiej drogi otrząsnąc się z błota, w które wpadłaś. Wykorzystaj ją.

I wcale nie przepraszam Cię za ostry ton.
Jesteś inteligentna - wierzę, że podejmiesz właściwe decyzje

Trzymaj się

[Jarek S]

Ewela...pisząc "walcz" miałem na myśli walczenie z obojętnością i z niechęcią do życia...rób to co jest w Twoich siłach.
Po pierwsze odpuść sobie seksuologa który zaczyna nawiązywać do rozwodu....Skoro dowiedziałaś się, że brak seksu nie jest głównie wynikiem różnicy temperamentów, to rozmawiajcie dalej... niech Ci mąż powie o co mu chodzi, co takiego się zmieniło w Tobie że chciał żebyś zauważyła jego problemy...jak już sobie to powiecie...zróbcie krok dalej...idźcie do poradni katolickiej z Waszymi wnioskami i powiedzcie co was boli...bo pójście do seksuologa który dopatrzył się różnicy temperamentów i na tym koniec - jak sama widzisz nie rozwiązało problemu - okazało się że problem jest gdzieś indziej (sama o tym pisałaś)
Po drugie - inny facet idzie w odstawkę...uwierz że póki tego nie zrobisz nie posuniesz się dalej,a wręcz przeciwnie będzie Ci coraz mniej chciało się żyć i będzie coraz więcej obojętności (takie są skutki grzechu).
Po trzecie przełam niechęć i zabierz się z zapałem za realizację planów...studia, własna firma...może na chwilę przestań myśleć o problemie jaki Cię otacza...daj sobie chwilę oddechu...odsuń na chwilę na bok to co boli i kontynuuj to co zaczęłaś tworzyć...może jak się oderwiesz z czasem nabierzesz dystansu i inaczej spojrzysz na to wszystko...
Po czwarte - nawet jak Ci się bardzo nie chce chodź na mszę i to jak najczęściej...Eucharystia wzmocni Twoją wiarę zobaczysz (to nie banał)...tylko potrzeba tu trochę cierpliwości, czasu i powierzenia w myślach tego wszystkiego Bogu (zaufania)...

Rozumiem co czujesz bo to przeżyłem...podaję Ci środki, które mi pomogły...mimo że wtedy wydawały mi się absurdalne...wiem co czujesz gdy piszesz że wszystko jest Ci obojętne i że jesteś bezradna...ale jeżeli sama nie podejmiesz żadnych działań nikt za Ciebie tego nie zrobi...niestety...takie problemy nie rozwiązują się same i od razu...potrzeba czasu...

Z drugiej strony dziwię się że Twój mąż nie potrzebuje seksu...dziwnie mi to jakoś wygląda...jak wiec sobie radzi ze swoją seksualnością? Nie odpowiadaj na to pytanie mi, tylko spróbuj uzyskać odpowiedź dla siebie.

Pamiętaj...nie zawsze to, w jaki sposób Ty widzisz rozwiązanie dla siebie i waszego małżeństwa jest dla Was właściwe...daj pole do działania Bogu - On to wie najlepiej. Zawierz Bogu...mimo że czasami rozum podpowiada coś innego.

Ewela...pisząc "walcz" miałem na myśli walczenie z obojętnością i z niechęcią do życia...rób to co jest w Twoich siłach.
Po pierwsze odpuść sobie seksuologa który zaczyna nawiązywać do rozwodu....Skoro dowiedziałaś się, że brak seksu nie jest głównie wynikiem różnicy temperamentów, to rozmawiajcie dalej... niech Ci mąż powie o co mu chodzi, co takiego się zmieniło w Tobie że chciał żebyś zauważyła jego problemy...jak już sobie to powiecie...zróbcie krok dalej...idźcie do poradni katolickiej z Waszymi wnioskami i powiedzcie co was boli...bo pójście do seksuologa który dopatrzył się różnicy temperamentów i na tym koniec - jak sama widzisz nie rozwiązało problemu - okazało się że problem jest gdzieś indziej (sama o tym pisałaś)
Po drugie - inny facet idzie w odstawkę...uwierz że póki tego nie zrobisz nie posuniesz się dalej,a wręcz przeciwnie będzie Ci coraz mniej chciało się żyć i będzie coraz więcej obojętności (takie są skutki grzechu).
Po trzecie przełam niechęć i zabierz się z zapałem za realizację planów...studia, własna firma...może na chwilę przestań myśleć o problemie jaki Cię otacza...daj sobie chwilę oddechu...odsuń na chwilę na bok to co boli i kontynuuj to co zaczęłaś tworzyć...może jak się oderwiesz z czasem nabierzesz dystansu i inaczej spojrzysz na to wszystko...
Po czwarte - nawet jak Ci się bardzo nie chce chodź na mszę i to jak najczęściej...Eucharystia wzmocni Twoją wiarę zobaczysz (to nie banał)...tylko potrzeba tu trochę cierpliwości, czasu i powierzenia w myślach tego wszystkiego Bogu (zaufania)...

Rozumiem co czujesz bo to przeżyłem...podaję Ci środki, które mi pomogły...mimo że wtedy wydawały mi się absurdalne...wiem co czujesz gdy piszesz że wszystko jest Ci obojętne i że jesteś bezradna...ale jeżeli sama nie podejmiesz żadnych działań nikt za Ciebie tego nie zrobi...niestety...takie problemy nie rozwiązują się same i od razu...potrzeba czasu...

Z drugiej strony dziwię się że Twój mąż nie potrzebuje seksu...dziwnie mi to jakoś wygląda...jak wiec sobie radzi ze swoją seksualnością? Nie odpowiadaj na to pytanie mi, tylko spróbuj uzyskać odpowiedź dla siebie.

Pamiętaj...nie zawsze to, w jaki sposób Ty widzisz rozwiązanie dla siebie i waszego małżeństwa jest dla Was właściwe...daj pole do działania Bogu - On to wie najlepiej. Zawierz Bogu...mimo że czasami rozum podpowiada coś innego.

[PawełV]

Ewela -(przepraszam że mimo swych problemów w tych sprawach prubuję jeszcze radzić innym)-a może Twój mąż ma jakiś ukryty lęk,przeżycie lub uraz który skrywa gdzieś w głębi duszy (może nawet nierozpoznany , może z dzieciństwa),który być może powoduje u niego(może nawet nieświadomie)zamknięcie się i jakieś zahamowania na te sprawy.I....postaraj się.....nie spotykać....z innym mężczyzną.Gdy zacznie się domyślać (lub wie)...obrzydzi sobie ciebie w swojej wyobrażni a sam może zamknąć się w sobie na te sprawy wogóle......

[ Dodano: 2009-11-17, 00:10 ]
Dziękuję Mirakulum,Mirela i w.z .Przemyślałem kawałek życia,trochę przeczytałem....hyba coś zrozumiałem i..........jestem zdruzgotany.....................(byle do tego wszystkiego jeszcze żona się nie wyprowadziła)...........................................................

[ Dodano: 2009-11-17, 00:10 ]
Dziękuję Mirakulum,Mirela i w.z .Przemyślałem kawałek życia,trochę przeczytałem....hyba coś zrozumiałem i..........jestem zdruzgotany.....................(byle do tego wszystkiego jeszcze żona się nie wyprowadziła)...........................................................

Ewela -(przepraszam że mimo swych problemów w tych sprawach prubuję jeszcze radzić innym)-a może Twój mąż ma jakiś ukryty lęk,przeżycie lub uraz który skrywa gdzieś w głębi duszy (może nawet nierozpoznany , może z dzieciństwa),który być może powoduje u niego(może nawet nieświadomie)zamknięcie się i jakieś zahamowania na te sprawy.I....postaraj się.....nie spotykać....z innym mężczyzną.Gdy zacznie się domyślać (lub wie)...obrzydzi sobie ciebie w swojej wyobrażni a sam może zamknąć się w sobie na te sprawy wogóle......

[ Dodano: 2009-11-17, 00:10 ]
Dziękuję Mirakulum,Mirela i w.z .Przemyślałem kawałek życia,trochę przeczytałem....hyba coś zrozumiałem i..........jestem zdruzgotany.....................(byle do tego wszystkiego jeszcze żona się nie wyprowadziła)...........................................................

[ Dodano: 2009-11-17, 00:10 ]
Dziękuję Mirakulum,Mirela i w.z .Przemyślałem kawałek życia,trochę przeczytałem....hyba coś zrozumiałem i..........jestem zdruzgotany.....................(byle do tego wszystkiego jeszcze żona się nie wyprowadziła)...........................................................

[Ewela_24]

Dzieki za Wasze odpowiedzi

Tak trudno zawierzyc, kiedy zwyczajnie, ziemsko jest sie zranionym.
Trudno dac czas... skoro wydaje mi sie ze ten problem trwa tak dlugo.
Trudno zaprzestac grzechu, bo ciekawosc ludzka idzie swoja droga.
Teraz czuje sie lepiej, po ostatniej rozmowie z mezem. Bardzo sie wyplaklam i czuje sie na dzis "wyladowana", ale cieszy mnie, ze w koncu cos sensownego z siebie wydusil. Niech mowi mi tysiac razy chociaz, tylko zebym zrozumiala...
Nastawiam sie na zmiane... nie mialam z tamtym kontaku czestego, nawet nie telefoniczny czy smsowy... (dla zainteresowanego kogos wyzej mowie ze nie jest zonaty). Chce tego zaprzestac.
Mam swiadomosc, ze jako kobieta nie zawsze jestem stabilna, targa mna duzo emocji. W trakcie cyku ;) jestem po prostu rozna... boje sie ze nie wytrzymam, jezeli moj maz dluzej bedzie taki opieszaly - gdybym chociaz troche widziala zmiany w okazywaniu uczuc, byloby mi latwiej zwlaszcza w okresie plodnym....
Postaram sie popracowac nad wiara... bo gdy chcialam nad tym pracowac, bywalo tak ze rzucalam sie w wir obowiazkow i nagle brakowalo czasu dla Boga... Zlo dziala na wszystkie strony... nie wiem moze zbroje ubiore hehehe ;)
Powaznie... to zbieram sie do spowiedzi... wczoraj "mojego" ksiedza nie bylo u ktorego dwa miesace temu wzmagalam sie z tymi grzechami... dzis pojde... moze sie uda...

kurde tak nie chce tego zrujnowac. Meza zrujnowac i siebie... jestesmy tacy mlodzi... Cholera by wziela cala ta racjonalnosc... seksuolog tak wtedy po mnie jechal.. ze tylko rozwod widzi dla mnie jako korzysc.. wszystko za tym przemawia... Nie ma co sie dziwic, ze mam sprany mozg.
Nie mam tez nikogo kto by mnie zrozumial, a udawanie przed rodzina tak meczy...
Nie chce od Was zlotego srodka, recepty itd... milo ze mowicie co widzicie... i zawsze to jakas wymiana doswiadczen..
aaa nie wiem... filozofia w kieszen, dobra... Pozdro dla Was bez zbytniej slodkosci ;)

Dzieki za Wasze odpowiedzi

Tak trudno zawierzyc, kiedy zwyczajnie, ziemsko jest sie zranionym.
Trudno dac czas... skoro wydaje mi sie ze ten problem trwa tak dlugo.
Trudno zaprzestac grzechu, bo ciekawosc ludzka idzie swoja droga.
Teraz czuje sie lepiej, po ostatniej rozmowie z mezem. Bardzo sie wyplaklam i czuje sie na dzis "wyladowana", ale cieszy mnie, ze w koncu cos sensownego z siebie wydusil. Niech mowi mi tysiac razy chociaz, tylko zebym zrozumiala...
Nastawiam sie na zmiane... nie mialam z tamtym kontaku czestego, nawet nie telefoniczny czy smsowy... (dla zainteresowanego kogos wyzej mowie ze nie jest zonaty). Chce tego zaprzestac.
Mam swiadomosc, ze jako kobieta nie zawsze jestem stabilna, targa mna duzo emocji. W trakcie cyku ;) jestem po prostu rozna... boje sie ze nie wytrzymam, jezeli moj maz dluzej bedzie taki opieszaly - gdybym chociaz troche widziala zmiany w okazywaniu uczuc, byloby mi latwiej zwlaszcza w okresie plodnym....
Postaram sie popracowac nad wiara... bo gdy chcialam nad tym pracowac, bywalo tak ze rzucalam sie w wir obowiazkow i nagle brakowalo czasu dla Boga... Zlo dziala na wszystkie strony... nie wiem moze zbroje ubiore hehehe ;)
Powaznie... to zbieram sie do spowiedzi... wczoraj "mojego" ksiedza nie bylo u ktorego dwa miesace temu wzmagalam sie z tymi grzechami... dzis pojde... moze sie uda...

kurde tak nie chce tego zrujnowac. Meza zrujnowac i siebie... jestesmy tacy mlodzi... Cholera by wziela cala ta racjonalnosc... seksuolog tak wtedy po mnie jechal.. ze tylko rozwod widzi dla mnie jako korzysc.. wszystko za tym przemawia... Nie ma co sie dziwic, ze mam sprany mozg.
Nie mam tez nikogo kto by mnie zrozumial, a udawanie przed rodzina tak meczy...
Nie chce od Was zlotego srodka, recepty itd... milo ze mowicie co widzicie... i zawsze to jakas wymiana doswiadczen..
aaa nie wiem... filozofia w kieszen, dobra... Pozdro dla Was bez zbytniej slodkosci ;)

[Jarosław]

Ewela, jeżeli rozmawiacie ze sobą to jest już połowa szczęścia.
Zaproponuj mężowi by wszedł tu i poczytał choćby nawet Twój wątek, może spojrzy na to z dystansu zrozumie Twoje emocje.
Czasem taki tekst zadziała skuteczniej niż rozmowa, inny poziom percepcji, może przystanąć , przemyśleć, a w rozmowie wiesz jak to wygląda.

Ewela, jeżeli rozmawiacie ze sobą to jest już połowa szczęścia.
Zaproponuj mężowi by wszedł tu i poczytał choćby nawet Twój wątek, może spojrzy na to z dystansu zrozumie Twoje emocje.
Czasem taki tekst zadziała skuteczniej niż rozmowa, inny poziom percepcji, może przystanąć , przemyśleć, a w rozmowie wiesz jak to wygląda.

[w.z.]

[Ewela_24]

Dziekuje rzecz jasna za odp
w.z. naprawde dobrze gadasz... zaczelam rozumiec...
tak bardzo nastawiona bylam na swoje cierpienie...
na to ze tak mi zle, ale to tez jest ludzkie... tak trudno pracowac nad zmiana,
nad zmiana siebie.. ale tez i zmiana w swoim malzenstwie, zeby dobrze funkcjonowalo na wszystkich plaszczyznach... trudno o cierpliwosc..
a jak juz raz rozhulalam sie na boku.. to teraz zlo mnie tak atakuje, ze sama nie wiem juz jak to sie dzieje... trzeba duzo swiadomej decyzji i samozaparcia, wizji przyszlosci, bo inaczej nic nie zbuduje... zaluje ze sie pogubilam... ze zabraklo mi sily w sytuacji problemowej... tlumaczyc tego nie bede.
Chodzilam teraz na Msze a wczoraj odwalilam cos strasznego.. nie seks... ale cos tak strasznego, ze blagam Was pomodlcie sie za mnie, zebym zlo mnie tak nie atakowalo, bo trafnie udeza w moj slaby punkt. Bardzo Was o to prosze... niech ktos pomodli sie za mnie :(

Dziekuje rzecz jasna za odp
w.z. naprawde dobrze gadasz... zaczelam rozumiec...
tak bardzo nastawiona bylam na swoje cierpienie...
na to ze tak mi zle, ale to tez jest ludzkie... tak trudno pracowac nad zmiana,
nad zmiana siebie.. ale tez i zmiana w swoim malzenstwie, zeby dobrze funkcjonowalo na wszystkich plaszczyznach... trudno o cierpliwosc..
a jak juz raz rozhulalam sie na boku.. to teraz zlo mnie tak atakuje, ze sama nie wiem juz jak to sie dzieje... trzeba duzo swiadomej decyzji i samozaparcia, wizji przyszlosci, bo inaczej nic nie zbuduje... zaluje ze sie pogubilam... ze zabraklo mi sily w sytuacji problemowej... tlumaczyc tego nie bede.
Chodzilam teraz na Msze a wczoraj odwalilam cos strasznego.. nie seks... ale cos tak strasznego, ze blagam Was pomodlcie sie za mnie, zebym zlo mnie tak nie atakowalo, bo trafnie udeza w moj slaby punkt. Bardzo Was o to prosze... niech ktos pomodli sie za mnie :(

[Jarek S]

[Ewela_24]

Dzieki Jarku S. za odp - no ja nie dalabym mezowi poczytac forum, ale zastanawiam sie czy mu powiedziec o tym co zrobilam. Musze najpierw jednak "poradzic" sie ksiedza... przyznanie sie pomoglby mi zakonczyc to zlo, ale z drugiej strony balabym sie ze zniszcze tym meza - on naprawde czesto sie w sobie zamyka i drobiazgi go rania a co dopiero to...
dzieki za kazda modlitwe...

Dzieki Jarku S. za odp - no ja nie dalabym mezowi poczytac forum, ale zastanawiam sie czy mu powiedziec o tym co zrobilam. Musze najpierw jednak "poradzic" sie ksiedza... przyznanie sie pomoglby mi zakonczyc to zlo, ale z drugiej strony balabym sie ze zniszcze tym meza - on naprawde czesto sie w sobie zamyka i drobiazgi go rania a co dopiero to...
dzieki za kazda modlitwe...