[tereska]

Dn 5,1-6.13-14.16-17.23-28; Dn 3,64-70; Ap 2,10c; Łk 21,12-19;

Pan Bóg ostatnio odmienia ufność prze różne przypadki.
Dotychczas była ufność:
- w problemach związanych z utrzymaniem się /uboga wdowa/,
- z jedzeniem /post Daniela i jego towarzyszy/,
- a teraz związana jest z mówieniem.
Dzisiaj zarówno pierwsze czytanie jak i Ewangelia mówią o tym, że to Bóg przemawia, my zaś jesteśmy Jego narzędziem / napis na ścianie , który przetłumaczył Daniel i męczennicy, przez których usta mówi duch Boży/.

W braku ufności Bogu, na pierwszy plan wysuwa się nasza aktywność, w postawie ufności, nasze działanie schodzi na drugi plan. Pozwalamy się wyprzedzić Bożej inicjatywie.

Skąd wynikają takie różnice? Wydaje mi się, że to zależy od serca:

„Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony.”

Gdy myślimy, że jesteśmy sami z naszym problemem, to uważamy,że powinniśmy sami też sobie z nim poradzić i serce nam się zamyka, wtedy zaczynamy obmyślać i walczymy głową. Wówczas nasza modlitwa może tak brzmieć:

„Panie ja tu walczę, a Ty mi ,proszę, w tym pomóż.”

Natomiast gdy mamy świadomość, że nasz kłopot, jest przedmiotem troski, kogoś komu bardzo na nas zależy i jest potężniejszy od nas w rozwiązywaniu problemów. To wtedy zrozumiałe się wydaje,że oczekujemy od Niego inicjatywy i poprowadzenia. Wtedy nasze serce jest otwarte na głos Boży i walczymy sercem , a nie głową.
Wtedy nasza modlitwa może np. tak brzmieć:

„Jezu, dziękuję Ci, że walczysz o to dobro, pomóż mi być Twoim narzędziem. Duchu św. prowadź, daj słyszeć Twój głos i być Ci posłusznym.”

Taka współpraca jest dobrodziejstwem, gdyż zdejmuje z nas ciężar odpowiedzialności za wynik walki oraz chroni przed nadmiernym lękiem i ocala nasze serce.

[ Dodano: 2009-11-25, 20:57 ]
Bardzo się cieszę, że więcej nas rozważa Słowo Boże i dzieli się tym co Bóg przez nie mówi. Zachęcam wszystkich niezdecydowanych. Dziś w Ewangelii czytamy o otwieraniu się na Bożą łaskę. Czasem trzeba tylko zacząć, a wtedy światło samo przyjdzie, Wystarczy trochę myśleć o swoim życiu w kontekście tego co Bóg mówi w czytaniach, a otrzyma się łaskę zrozumienia. Jezus naprawdę, bardzo chętnie udziela swej łaski, czeka tylko na nasz pierwszy krok.

Dn 5,1-6.13-14.16-17.23-28; Dn 3,64-70; Ap 2,10c; Łk 21,12-19;

Pan Bóg ostatnio odmienia ufność prze różne przypadki.
Dotychczas była ufność:
- w problemach związanych z utrzymaniem się /uboga wdowa/,
- z jedzeniem /post Daniela i jego towarzyszy/,
- a teraz związana jest z mówieniem.
Dzisiaj zarówno pierwsze czytanie jak i Ewangelia mówią o tym, że to Bóg przemawia, my zaś jesteśmy Jego narzędziem / napis na ścianie , który przetłumaczył Daniel i męczennicy, przez których usta mówi duch Boży/.

W braku ufności Bogu, na pierwszy plan wysuwa się nasza aktywność, w postawie ufności, nasze działanie schodzi na drugi plan. Pozwalamy się wyprzedzić Bożej inicjatywie.

Skąd wynikają takie różnice? Wydaje mi się, że to zależy od serca:

„Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony.”

Gdy myślimy, że jesteśmy sami z naszym problemem, to uważamy,że powinniśmy sami też sobie z nim poradzić i serce nam się zamyka, wtedy zaczynamy obmyślać i walczymy głową. Wówczas nasza modlitwa może tak brzmieć:

„Panie ja tu walczę, a Ty mi ,proszę, w tym pomóż.”

Natomiast gdy mamy świadomość, że nasz kłopot, jest przedmiotem troski, kogoś komu bardzo na nas zależy i jest potężniejszy od nas w rozwiązywaniu problemów. To wtedy zrozumiałe się wydaje,że oczekujemy od Niego inicjatywy i poprowadzenia. Wtedy nasze serce jest otwarte na głos Boży i walczymy sercem , a nie głową.
Wtedy nasza modlitwa może np. tak brzmieć:

„Jezu, dziękuję Ci, że walczysz o to dobro, pomóż mi być Twoim narzędziem. Duchu św. prowadź, daj słyszeć Twój głos i być Ci posłusznym.”

Taka współpraca jest dobrodziejstwem, gdyż zdejmuje z nas ciężar odpowiedzialności za wynik walki oraz chroni przed nadmiernym lękiem i ocala nasze serce.

[ Dodano: 2009-11-25, 20:57 ]
Bardzo się cieszę, że więcej nas rozważa Słowo Boże i dzieli się tym co Bóg przez nie mówi. Zachęcam wszystkich niezdecydowanych. Dziś w Ewangelii czytamy o otwieraniu się na Bożą łaskę. Czasem trzeba tylko zacząć, a wtedy światło samo przyjdzie, Wystarczy trochę myśleć o swoim życiu w kontekście tego co Bóg mówi w czytaniach, a otrzyma się łaskę zrozumienia. Jezus naprawdę, bardzo chętnie udziela swej łaski, czeka tylko na nasz pierwszy krok.

[Danka 9]

teresko, dzisiaj jeszcze więcej ufności...LEW i Daniel

(Dn 6,12-28)
"Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z
jaskini lwów; nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu."

(...)Król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, zamieszkałych po całej ziemi: Wasz pokój niech będzie wielki! Wydaję niniejszym dekret, by na całym obszarze
mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest
Bogiem żyjącym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i
cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów."

Panie nasz, daj nam taką ufność jak miał Daniel.
Dzis moje strachy wydają się nieistiotne.

teresko, dzisiaj jeszcze więcej ufności...LEW i Daniel

(Dn 6,12-28)
"Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z
jaskini lwów; nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu."

(...)Król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, zamieszkałych po całej ziemi: Wasz pokój niech będzie wielki! Wydaję niniejszym dekret, by na całym obszarze
mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest
Bogiem żyjącym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i
cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów."

Panie nasz, daj nam taką ufność jak miał Daniel.
Dzis moje strachy wydają się nieistiotne.

[tereska]

Cieszę się Danusiu, że napisałaś
Zapraszam dalsze osoby do pisania.

Dzisiejsze czytania:
Dn 6,12-28
Dn 3,71-72a i 73a.74-75a i 76a
Łk 21,20-28


Danusiu, z pewnością dziś jest dużo o ufności Bogu w sytuacji zagrożenia naszego życia, ale o tym później.

Tymczasem, bardzo mi się podoba historia przyjaźni między królem Baltazarem, a Danielem.
Nie wszystkim ona pasowała. Zazdrośnicy śledzili Daniela, by znaleźć pretekst do oskarżenia go. W końcu im się udało. Zauważyli, że Daniel modli się do swego Boga, i to aż trzy razy dziennie. Było to przekroczenie zakazu królewskiego, za które groziła śmierć.
Teraz byli pewni zwycięstwa, niestety nie udało im się i sami ze swoimi rodzinami zginęli.
Lecz nie ich historia jest ciekawa, tylko historia przyjaźni króla, która nie należała do łatwych i przyjemnych, bo, jak pamiętamy z wczorajszych czytań, Daniel mówił mu w imieniu Boga niezbyt miłe rzeczy.
A mimo to przyjaźnił się z nim. Świadczy to o tym, że ta przyjaźń nie bała się prawdy i uznawała Boga za tego, który tą prawdę ukazuje.

Przypomina mi się tu mój ulubiony Paweł Florenski, który uważał, że aby można było przeżywać miłość naprawdę, bez abstrakcyjności, trzeba dzielić ją przynajmniej z jedną osobą, w relacji która nieustannie zmusza do rezygnacji z siebie samego, a jednocześnie daje odczuć błogosławieństwo z tego wyrzekania się.

Mam głębokie przekonanie, że taka przyjaźń jest drogą do Boga. W przypadku króla Baltazara tak się stało.

Czego wam wszystkim i sobie życzę

Jeżeli chodzi o zaufanie Bogu w niebezpieczeństwie zagrożenia życia, to przypominają mi się inne słowa Jezusa:

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą.
/Mt. 10,28/

Kiedy mój lęk o duszę będzie większy niż o ciało?
Pewnie wtedy, gdy Jezus będzie ważniejszy niż ja sama.

[ Dodano: 2009-11-27, 19:18 ]

Czytania z piątku

Dn 7,2-14
Dn 3,77-78a i 79a.80a i 81a i 82
Łk 21,29-33

W dzisiejszych czytaniach wieczność panowania Jezusa spotyka się ze skończonością świata.

Dziś moja 4- letnia córa pytała mnie: dlaczego zwierzątka się starzeją, dlaczego ludzie i drzewa się starzeją, dlaczego wszystko co żyje się starzeje? Wtedy uświadomiłam sobie, że w świat wpisana jest przemijalność, tak bardzo czasem odczuwalna, szczególnie w listopadzie. Z kolei mój 10 – letni, pytał mnie dziś: czy mogą się kiedyś skończyć wynalazki? Powiedziałam mu, że twórczość i miłość jest nieskończona.
Dobrze, że właśnie teraz jesienią Kościół kieruje naszą uwagę na to, co jest nieprzemijalne, na Chrystusa i Jego królestwo.
Jezus w wieczerniku tłumaczył uczniom, że pożyteczne jest Jego odejście w postaci widzialnej, bo dzięki temu przyjdzie do nich niewidzialny Duch św.

Może pożyteczna jest przemijalność naszego świata materialnego, aż do jego ostatecznego końca, po to, żeby uwidoczniło się niewidzialne do tej pory królestwo Jezusa wraz jego powrotem w widzialnej postaci, które połączy w jedno to, co widzialne z tym, co niewidzialne, to co przemijalne /nasze ciało i świat materii/ z tym, co nieprzemijalne /nasza dusza i świat duchowy/.

Cieszę się Danusiu, że napisałaś
Zapraszam dalsze osoby do pisania.

Dzisiejsze czytania:
Dn 6,12-28
Dn 3,71-72a i 73a.74-75a i 76a
Łk 21,20-28


Danusiu, z pewnością dziś jest dużo o ufności Bogu w sytuacji zagrożenia naszego życia, ale o tym później.

Tymczasem, bardzo mi się podoba historia przyjaźni między królem Baltazarem, a Danielem.
Nie wszystkim ona pasowała. Zazdrośnicy śledzili Daniela, by znaleźć pretekst do oskarżenia go. W końcu im się udało. Zauważyli, że Daniel modli się do swego Boga, i to aż trzy razy dziennie. Było to przekroczenie zakazu królewskiego, za które groziła śmierć.
Teraz byli pewni zwycięstwa, niestety nie udało im się i sami ze swoimi rodzinami zginęli.
Lecz nie ich historia jest ciekawa, tylko historia przyjaźni króla, która nie należała do łatwych i przyjemnych, bo, jak pamiętamy z wczorajszych czytań, Daniel mówił mu w imieniu Boga niezbyt miłe rzeczy.
A mimo to przyjaźnił się z nim. Świadczy to o tym, że ta przyjaźń nie bała się prawdy i uznawała Boga za tego, który tą prawdę ukazuje.

Przypomina mi się tu mój ulubiony Paweł Florenski, który uważał, że aby można było przeżywać miłość naprawdę, bez abstrakcyjności, trzeba dzielić ją przynajmniej z jedną osobą, w relacji która nieustannie zmusza do rezygnacji z siebie samego, a jednocześnie daje odczuć błogosławieństwo z tego wyrzekania się.

Mam głębokie przekonanie, że taka przyjaźń jest drogą do Boga. W przypadku króla Baltazara tak się stało.

Czego wam wszystkim i sobie życzę

Jeżeli chodzi o zaufanie Bogu w niebezpieczeństwie zagrożenia życia, to przypominają mi się inne słowa Jezusa:

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą.
/Mt. 10,28/

Kiedy mój lęk o duszę będzie większy niż o ciało?
Pewnie wtedy, gdy Jezus będzie ważniejszy niż ja sama.

[ Dodano: 2009-11-27, 19:18 ]

Czytania z piątku

Dn 7,2-14
Dn 3,77-78a i 79a.80a i 81a i 82
Łk 21,29-33

W dzisiejszych czytaniach wieczność panowania Jezusa spotyka się ze skończonością świata.

Dziś moja 4- letnia córa pytała mnie: dlaczego zwierzątka się starzeją, dlaczego ludzie i drzewa się starzeją, dlaczego wszystko co żyje się starzeje? Wtedy uświadomiłam sobie, że w świat wpisana jest przemijalność, tak bardzo czasem odczuwalna, szczególnie w listopadzie. Z kolei mój 10 – letni, pytał mnie dziś: czy mogą się kiedyś skończyć wynalazki? Powiedziałam mu, że twórczość i miłość jest nieskończona.
Dobrze, że właśnie teraz jesienią Kościół kieruje naszą uwagę na to, co jest nieprzemijalne, na Chrystusa i Jego królestwo.
Jezus w wieczerniku tłumaczył uczniom, że pożyteczne jest Jego odejście w postaci widzialnej, bo dzięki temu przyjdzie do nich niewidzialny Duch św.

Może pożyteczna jest przemijalność naszego świata materialnego, aż do jego ostatecznego końca, po to, żeby uwidoczniło się niewidzialne do tej pory królestwo Jezusa wraz jego powrotem w widzialnej postaci, które połączy w jedno to, co widzialne z tym, co niewidzialne, to co przemijalne /nasze ciało i świat materii/ z tym, co nieprzemijalne /nasza dusza i świat duchowy/.

[Mirakulum]

"...W obliczu końca usiłujemy zrozumieć, co zatrzymuje nas w tym życiu, na tej Ziemi. Odkrycie jest porażające.

Tym, co nas trzyma nie jest miłość, ale gniew, który się nie zakończył, żal, który nie został przebaczony.

Kiedy jest miłość, prawdziwa miłość emanująca ze mnie lub na mnie, jestem otwarty na umieranie. Gdy jest w nas wielkie pragnienie przebaczenia i otrzymania przebaczenia, pragnienie uwolnienia się od wszystkich ocen i opinii, dążenie do uwolnienia się od ciężaru osądów, czujemy, że słabnie w nas życie.

Blisko jest pokój, pocieszenie serca, jakiego On udziela. Zło, jakie wyniszczało nas wewnętrznie, odchodzi posłuszne mocy Słowa, które nosimy w sercu i rozważamy.

Jezus jest z pojednaniu, przebaczeniu, zgodzie, radości, otwartości i szczerości. Jego przychodzenie jest nieustanne, codzienne.

Liczy się ten dzień, ta chwila – czy ją przeżywam z Panem, z myślą o Nim, rozeznając pragnienia Jego SERCA.

Przychodzi czas wejścia w świat słowa Bożego, które prowadzi, pociesza, budzi nadzieję, udziela odwagi i męstwa, umożliwia rozeznawanie, co jest dobre, a co złe, zachęca do walki duchowej.

Przyjęcie Królestwa Bożego jest czytaniem, rozważaniem i zachowywaniem w sercu (odczuwaniem w sercu, oddychaniem w sercu, patrzeniem przez serce, radowaniem się w sercu) słowa Pana. ...." ( z Przemiany)

Królestwo Boże przychodzie przez serca ludzi .

"...W obliczu końca usiłujemy zrozumieć, co zatrzymuje nas w tym życiu, na tej Ziemi. Odkrycie jest porażające.

Tym, co nas trzyma nie jest miłość, ale gniew, który się nie zakończył, żal, który nie został przebaczony.

Kiedy jest miłość, prawdziwa miłość emanująca ze mnie lub na mnie, jestem otwarty na umieranie. Gdy jest w nas wielkie pragnienie przebaczenia i otrzymania przebaczenia, pragnienie uwolnienia się od wszystkich ocen i opinii, dążenie do uwolnienia się od ciężaru osądów, czujemy, że słabnie w nas życie.

Blisko jest pokój, pocieszenie serca, jakiego On udziela. Zło, jakie wyniszczało nas wewnętrznie, odchodzi posłuszne mocy Słowa, które nosimy w sercu i rozważamy.

Jezus jest z pojednaniu, przebaczeniu, zgodzie, radości, otwartości i szczerości. Jego przychodzenie jest nieustanne, codzienne.

Liczy się ten dzień, ta chwila – czy ją przeżywam z Panem, z myślą o Nim, rozeznając pragnienia Jego SERCA.

Przychodzi czas wejścia w świat słowa Bożego, które prowadzi, pociesza, budzi nadzieję, udziela odwagi i męstwa, umożliwia rozeznawanie, co jest dobre, a co złe, zachęca do walki duchowej.

Przyjęcie Królestwa Bożego jest czytaniem, rozważaniem i zachowywaniem w sercu (odczuwaniem w sercu, oddychaniem w sercu, patrzeniem przez serce, radowaniem się w sercu) słowa Pana. ...." ( z Przemiany)

Królestwo Boże przychodzie przez serca ludzi .

[tereska]

Dzisiejsze czytania

Dn 7,15-27 /Pierwsze czytanie/
Dn 3,83-84a i 85a.86a i 87a i 56 /Psalm/
Łk 21,34-36 /Ewangelia/

W dzisiejszych czytaniach słyszymy o walce jak toczy się na Ziemi. Dlatego nie jest obojętne w jakim stanie będą nasze serce. Bo ta wojna nie toczy się tylko wokół nas , ale i w nas. Gdyby posłużyć się tutaj dalej porównaniem wojennym, to wygrywają wojnę, nie tylko Ci co mają dobre wojsko, ale przede wszystkim Ci co maja dobre zaplecze. Naszym zapleczem i siłą jest modlitwa, która jednoczy nasze serce z sercem Jezusa.

Bez tego nie wygramy wojny, a nasze serca będą

"ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych",

...a dzień przyjścia Jezusa przyjdzie na nas znienacka jak potrzask."

Może dobrym postanowieniem na czas rozpoczynającego się jutro Adwentu będzie decyzja codziennej modlitwy.

Niech wspomaga nas w tym Maryja, przez którą spodobało się Bogu dać nam Jezusa, i nadal chce przekazywać przez Nią swoje łaski dla nas.

Dzisiejsze czytania

Dn 7,15-27 /Pierwsze czytanie/
Dn 3,83-84a i 85a.86a i 87a i 56 /Psalm/
Łk 21,34-36 /Ewangelia/

W dzisiejszych czytaniach słyszymy o walce jak toczy się na Ziemi. Dlatego nie jest obojętne w jakim stanie będą nasze serce. Bo ta wojna nie toczy się tylko wokół nas , ale i w nas. Gdyby posłużyć się tutaj dalej porównaniem wojennym, to wygrywają wojnę, nie tylko Ci co mają dobre wojsko, ale przede wszystkim Ci co maja dobre zaplecze. Naszym zapleczem i siłą jest modlitwa, która jednoczy nasze serce z sercem Jezusa.

Bez tego nie wygramy wojny, a nasze serca będą

"ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych",

...a dzień przyjścia Jezusa przyjdzie na nas znienacka jak potrzask."

Może dobrym postanowieniem na czas rozpoczynającego się jutro Adwentu będzie decyzja codziennej modlitwy.

Niech wspomaga nas w tym Maryja, przez którą spodobało się Bogu dać nam Jezusa, i nadal chce przekazywać przez Nią swoje łaski dla nas.

[Mirakulum]

"....Troska o serce skłania do myślenia o wieczności, o tym, jaki wpływ mają nasze przeżycia na kształtowanie się spotkań z Jezusem, włącznie ze spotkaniem się z Nim "twarzą w twarz". Troszczyć się o serce oznacza czynienie je zdolnym do czuwania. Kiedy jest to możliwe? Gdy moje serce zostanie uwolnione od "obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych".

Obżarstwo i pijaństwo może być odsłonięciem dążeń serca do maksymalnej przyjemności, spełnienia się w doznaniach ciała, lecz także może wskazywać na stan rozpaczy, w jakiej człowiek się znalazł.

"Większość nieszczęść, które nas spotykają, jest owocem tego, że serce człowieka stało się złe" (J.Eldredge).

Nadmiar trosk, nie przeżywanie ich z Jezusem, brak odniesienia do Niego powoduje, że nasze serce nie jest zdolne do duchowej walki. Obżarstwo, pijaństwo i zniewolenie przez troski doczesne informują nas, że poddaliśmy się, nie chcemy zmagać się o to, aby serce nasze było wolne.
Co jest treścią mojego serca? Co wiem o swoim sercu? Co jest tym "obżarstwem" serca? "Obżarstwo" jest symbolem przepełnienia. Czasami serce jest przepełnione czymś, co w konsekwencji je przytłacza, a więc zniewala. Potrzeba troszczyć się o własne serce, o wewnętrzną atmosferę serca, o jego treść. Tak ważne jest to, abyśmy się wsłuchiwali we własne serce, abyśmy się z nim zaprzyjaźnili. Dlaczego tak ważne jest serce?

Serce jest obszarem, gdzie "umiejscawia" się miłość. Kto nie dba o serce, nie będzie potrafił kochać…

czym nakarmione jest moje serce? A może jest głodne, puste? Jeżeli tak – to na czym polega głód mojego serca? Za czym tęskni? Czego pragnie? Błogosławiony jest człowiek, który pragnie i tęskni. Błogosławione są nasze tęsknoty i pragnienia, bo one oznajmiają, że nasze serce jest żywe, wrażliwe, w więc piękne. Wsłuchaj się w twoje pragnienia i tęsknoty, rozmawiaj z nimi, a ujrzysz w nich to, co tak naprawdę liczy się dla ciebie w życiu, co jest fundamentem szczęścia dla ciebie.

Każde spotkanie jest jedyne i niepowtarzalne. Zarówno to z Bogiem, jak i to z człowiekiem. Czy żyję tą świadomością? Człowiek żyjący uważnie, to właśnie człowiek czuwający, zdolny "stanąć przed Synem Człowieczym", umiejący rozpoznać czas łaski i przychodzenie Boga pośród życiowych okoliczności.

Panie dzięki za odkrycie mojego pragnienia serca i proszę o łaskę Pamięci - co jest tym największym pragnieniem mego Serca.

"....Troska o serce skłania do myślenia o wieczności, o tym, jaki wpływ mają nasze przeżycia na kształtowanie się spotkań z Jezusem, włącznie ze spotkaniem się z Nim "twarzą w twarz". Troszczyć się o serce oznacza czynienie je zdolnym do czuwania. Kiedy jest to możliwe? Gdy moje serce zostanie uwolnione od "obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych".

Obżarstwo i pijaństwo może być odsłonięciem dążeń serca do maksymalnej przyjemności, spełnienia się w doznaniach ciała, lecz także może wskazywać na stan rozpaczy, w jakiej człowiek się znalazł.

"Większość nieszczęść, które nas spotykają, jest owocem tego, że serce człowieka stało się złe" (J.Eldredge).

Nadmiar trosk, nie przeżywanie ich z Jezusem, brak odniesienia do Niego powoduje, że nasze serce nie jest zdolne do duchowej walki. Obżarstwo, pijaństwo i zniewolenie przez troski doczesne informują nas, że poddaliśmy się, nie chcemy zmagać się o to, aby serce nasze było wolne.
Co jest treścią mojego serca? Co wiem o swoim sercu? Co jest tym "obżarstwem" serca? "Obżarstwo" jest symbolem przepełnienia. Czasami serce jest przepełnione czymś, co w konsekwencji je przytłacza, a więc zniewala. Potrzeba troszczyć się o własne serce, o wewnętrzną atmosferę serca, o jego treść. Tak ważne jest to, abyśmy się wsłuchiwali we własne serce, abyśmy się z nim zaprzyjaźnili. Dlaczego tak ważne jest serce?

Serce jest obszarem, gdzie "umiejscawia" się miłość. Kto nie dba o serce, nie będzie potrafił kochać…

czym nakarmione jest moje serce? A może jest głodne, puste? Jeżeli tak – to na czym polega głód mojego serca? Za czym tęskni? Czego pragnie? Błogosławiony jest człowiek, który pragnie i tęskni. Błogosławione są nasze tęsknoty i pragnienia, bo one oznajmiają, że nasze serce jest żywe, wrażliwe, w więc piękne. Wsłuchaj się w twoje pragnienia i tęsknoty, rozmawiaj z nimi, a ujrzysz w nich to, co tak naprawdę liczy się dla ciebie w życiu, co jest fundamentem szczęścia dla ciebie.

Każde spotkanie jest jedyne i niepowtarzalne. Zarówno to z Bogiem, jak i to z człowiekiem. Czy żyję tą świadomością? Człowiek żyjący uważnie, to właśnie człowiek czuwający, zdolny "stanąć przed Synem Człowieczym", umiejący rozpoznać czas łaski i przychodzenie Boga pośród życiowych okoliczności.

Panie dzięki za odkrycie mojego pragnienia serca i proszę o łaskę Pamięci - co jest tym największym pragnieniem mego Serca.

[tereska]

Dzisiejsze czytania:
Jr 33,14-16, Ps 25, 1 Tes 3,12-4,2, Łk 21,25-28.34-36

Dziś rozpoczyna się czas Adwentu , czas oczekiwań. Gdy słyszymy o tym, to nasuwa się pierwsze skojarzenie: mamy oczekiwać na przyjście Jezusa. Tymczasem zapominamy o tym, że to Jezus nas wyprzedza w tych serdecznych akcjach, i to On pierwszy nas oczekuje, a nasze oczekiwanie powinno być odpowiedzią na Jego oczekiwanie, o ile je dostrzeżemy w Jego działaniach.

Przypomina mi się piękny fragment zawarty w pismach Gabrieli Bossis „On i ja” , w których zapisywała to, co Jezus mówił do jej duszy. Pewnego razu , gdy stała na peronie i czekała niecierpliwie na pociąg, co chwilę patrząc w stronę, z której spodziewała się, że nadjedzie, wtedy Jezus tak jej powiedział: „Spoglądasz z uwagą w kierunku, skąd ma nadejść pociąg. Podobnie moje spojrzenie jest utkwione w tobie, gdy oczekuję twego przyjścia.”
/t.1, str.35, Michalineum 2007/

Gdy słyszymy dzisiejsze czytania możemy znaleźć takie wyprzedzające nas, działania Bożego serca.

We fragmencie z Księgi Proroka Jeremiasza jest zapowiedź przyjścia Jezusa. Jego narodzenie się na Ziemi jest największym wyjściem Bożego serca w naszą stronę.

Kolejne Jego wyprzedzające działania znajdziemy w Psalmie 25:
„wskazuje drogę grzesznikom”.
„Pomaga pokornym czynić dobrze”
„powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją,
i objawia im swoje przymierze”.

Czasem Jego działania poprzedzają gwałtowne wydarzenia, jak te opisane w dzisiejszej Ewangelii, ale zapowiadają dla nas coś dobrego, nasze odkupienie, które jest nie tylko wybawieniem nas od naszych grzechów, ale przede wszystkim dopełnieniem wszystkich miłosnych działań Bożego serca wobec nas. / Przypomina mi się tutaj przyjście Boga do Eliasza, na górze Horeb, poprzedzonego gwałtownymi wydarzeniami przyrodniczymi, w których nie było Boga, Bóg był dopiero w delikatnym powiewie. /

Czyli w dzisiejszych czytaniach mamy zarysowaną całą pełnię Bożej aktywności, od działań w okresie Starego Testamentu, poprzez narodzenie Jezusa , aż po Jego powtórne przyjście , które ma ostatecznie dopełnić wyprzedzającą działalność Boga wobec nas.

Jaka jest na to nasza odpowiedź?

Wg mnie odpowiedzią może być nasza modlitwa, czyli zbliżenie naszego serca do Serca Jezusa.

Dziś rozpoczyna się nowy Rok Liturgiczny i został już określony jego program duszpasterski w Kościele w Polsce. Jego hasło brzmi: „Bądźmy świadkami Miłości”, co można streścić tak: zakochać się w Bogu i świadczyć o tym światu. Bardzo mi się podoba taki program duszpasterski.

Jeszcze coś ładnego na koniec

http://saper511.wrzuta.pl...yjdz_panie_jezu

Dzisiejsze czytania:
Jr 33,14-16, Ps 25, 1 Tes 3,12-4,2, Łk 21,25-28.34-36

Dziś rozpoczyna się czas Adwentu , czas oczekiwań. Gdy słyszymy o tym, to nasuwa się pierwsze skojarzenie: mamy oczekiwać na przyjście Jezusa. Tymczasem zapominamy o tym, że to Jezus nas wyprzedza w tych serdecznych akcjach, i to On pierwszy nas oczekuje, a nasze oczekiwanie powinno być odpowiedzią na Jego oczekiwanie, o ile je dostrzeżemy w Jego działaniach.

Przypomina mi się piękny fragment zawarty w pismach Gabrieli Bossis „On i ja” , w których zapisywała to, co Jezus mówił do jej duszy. Pewnego razu , gdy stała na peronie i czekała niecierpliwie na pociąg, co chwilę patrząc w stronę, z której spodziewała się, że nadjedzie, wtedy Jezus tak jej powiedział: „Spoglądasz z uwagą w kierunku, skąd ma nadejść pociąg. Podobnie moje spojrzenie jest utkwione w tobie, gdy oczekuję twego przyjścia.”
/t.1, str.35, Michalineum 2007/

Gdy słyszymy dzisiejsze czytania możemy znaleźć takie wyprzedzające nas, działania Bożego serca.

We fragmencie z Księgi Proroka Jeremiasza jest zapowiedź przyjścia Jezusa. Jego narodzenie się na Ziemi jest największym wyjściem Bożego serca w naszą stronę.

Kolejne Jego wyprzedzające działania znajdziemy w Psalmie 25:
„wskazuje drogę grzesznikom”.
„Pomaga pokornym czynić dobrze”
„powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją,
i objawia im swoje przymierze”.

Czasem Jego działania poprzedzają gwałtowne wydarzenia, jak te opisane w dzisiejszej Ewangelii, ale zapowiadają dla nas coś dobrego, nasze odkupienie, które jest nie tylko wybawieniem nas od naszych grzechów, ale przede wszystkim dopełnieniem wszystkich miłosnych działań Bożego serca wobec nas. / Przypomina mi się tutaj przyjście Boga do Eliasza, na górze Horeb, poprzedzonego gwałtownymi wydarzeniami przyrodniczymi, w których nie było Boga, Bóg był dopiero w delikatnym powiewie. /

Czyli w dzisiejszych czytaniach mamy zarysowaną całą pełnię Bożej aktywności, od działań w okresie Starego Testamentu, poprzez narodzenie Jezusa , aż po Jego powtórne przyjście , które ma ostatecznie dopełnić wyprzedzającą działalność Boga wobec nas.

Jaka jest na to nasza odpowiedź?

Wg mnie odpowiedzią może być nasza modlitwa, czyli zbliżenie naszego serca do Serca Jezusa.

Dziś rozpoczyna się nowy Rok Liturgiczny i został już określony jego program duszpasterski w Kościele w Polsce. Jego hasło brzmi: „Bądźmy świadkami Miłości”, co można streścić tak: zakochać się w Bogu i świadczyć o tym światu. Bardzo mi się podoba taki program duszpasterski.

Jeszcze coś ładnego na koniec

http://saper511.wrzuta.pl...yjdz_panie_jezu

[Mirakulum]

"....Jezus objawia znakami wyzwolenie tych, którzy Mu zaufali, w Nim złożyli swoją nadzieję. Kiedy żyjąc na Ziemi, jesteśmy zanurzeni w Królestwie Bożym, nie doświadczamy tak wielkiego lęku, gdy dokonują się wydarzenia, których nie rozumiemy.

Tymczasem wszystko, co się wydarza nie dzieje się z przypadku. Wierząc w Bożą Opatrzność, która czuwa nad nami, uznajemy tym samym Objawianie się Jezusa we wszystkim, co nas spotyka. Znaki przygotowujące nas na przyjście Pana rozłożone są na całe życie...."

Tereska - zgłaszam się na świadka Miłości -
To dopiero będzie rok .Pełen MIŁOŚCI

"....Jezus objawia znakami wyzwolenie tych, którzy Mu zaufali, w Nim złożyli swoją nadzieję. Kiedy żyjąc na Ziemi, jesteśmy zanurzeni w Królestwie Bożym, nie doświadczamy tak wielkiego lęku, gdy dokonują się wydarzenia, których nie rozumiemy.

Tymczasem wszystko, co się wydarza nie dzieje się z przypadku. Wierząc w Bożą Opatrzność, która czuwa nad nami, uznajemy tym samym Objawianie się Jezusa we wszystkim, co nas spotyka. Znaki przygotowujące nas na przyjście Pana rozłożone są na całe życie...."

Tereska - zgłaszam się na świadka Miłości -
To dopiero będzie rok .Pełen MIŁOŚCI

[tereska]

Rz 10,9-18, Ps 19,2-3.4-5ab, Mt 4,18-22

„wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.”
„sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami do zbawienia.”

Aby wierzyć , trzeba słuchać tego, co Bóg do nas mówi przez Jezusa, przyjąć to sercem i dzielić się tym z innymi.

Dla mnie oznacza to, że nie można do Boga dojść w samotności, potrzebna jest wspólnota, w której zarówno słuchamy jak i dzielimy się tym, co rodzi się w naszym serce w wyniku tego słuchania.
Dlatego zapraszam do dzielenia się nie tylko przeżywaniem Słowa Bożego na tym temacie, ale i lektur, które nas zakochują w Bogu, na temacie: książki - nowy temat: świadkowie Miłości.

Rz 10,9-18, Ps 19,2-3.4-5ab, Mt 4,18-22

„wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.”
„sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami do zbawienia.”

Aby wierzyć , trzeba słuchać tego, co Bóg do nas mówi przez Jezusa, przyjąć to sercem i dzielić się tym z innymi.

Dla mnie oznacza to, że nie można do Boga dojść w samotności, potrzebna jest wspólnota, w której zarówno słuchamy jak i dzielimy się tym, co rodzi się w naszym serce w wyniku tego słuchania.
Dlatego zapraszam do dzielenia się nie tylko przeżywaniem Słowa Bożego na tym temacie, ale i lektur, które nas zakochują w Bogu, na temacie: książki - nowy temat: świadkowie Miłości.

[Mirakulum]

"....Przeto wiara rodzi się z tego, co się
słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa...."

i my należymy do
Jezusa dlatego, że ktoś nam przekazał wiarę. Z drugiej strony od naszej
wiary i świadectwa zależy również czyjeś poznanie Jezusa i nawrócenie -
jest to bardzo konkretny udział w apostolskiej misji Kościoła.

"....Przeto wiara rodzi się z tego, co się
słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa...."

i my należymy do
Jezusa dlatego, że ktoś nam przekazał wiarę. Z drugiej strony od naszej
wiary i świadectwa zależy również czyjeś poznanie Jezusa i nawrócenie -
jest to bardzo konkretny udział w apostolskiej misji Kościoła.

[tereska]

Iz 11,1-10, Ps 72,1-2,7-8,12-13,17, Łk 10,21-24

W dzisiejszej Ewangelii jest o poznaniu Boga. Dlaczego powinniśmy znać Boga?

Czasem wśród znajomych zdarza się nam słyszeć takie zdanie : „Jak go poznasz osobiście to będziesz inaczej o nim myślał”. Czasem poznając kogoś bliżej nie tylko inaczej myślimy, ale też i bardziej się na kogoś otwieramy. Podobnie jest i z Bogiem.
Co decyduje o naszym poznaniu Go?
Może ktoś powiedzieć, że to co o Nim słyszymy, pewnie będzie miał trochę racji. Lecz tym, co decyduje o postrzeganiu Boga jest nasze serce. Bo nie poznajemy tylko umysłem , ale przede wszystkim sercem.
Mamy w dzisiejszej Ewangelii przeciwstawienie mądrych i rozsądnych, prostaczkom. Myślę, że chodzi tu o przeciwstawienie rozumu i serca. Dlaczego ono jest takie ważne, Bo w nim jest źródło naszych najważniejszych decyzji.

W ks.Przysłów 4,23 , jest takie zdanie:

„Z całą pilnością strzeż swego serca, bo życie ma tam swoje źródło”.

Tam też docierają do nas wszelkie bolesne doświadczenia i często to one decydują o naszym poznaniu Boga. Jak się czujemy, gdy coś spotka nas bolesnego? Zawód, że nikt nam nie pomoże, że nikt nas przed tym nie uchronił i czujemy przede wszystkim samotność.
Jaki wtedy mamy obraz Boga?
Często jako kogoś, kto obojętnie patrzy na nasze cierpienie, kogo nie obchodzi to, co się z nami dzieje. Co z tego że mówią nam, że Bóg nas kocha , owszem dociera nam to do głowy, ale serce mówi coś innego: jesteś sam w tym cierpieniu, Bóg ma nieczułe serce, nie interesuje się mną, i to nasze serce ma decydujący tu głos.

Jezus przyszedł na Ziemię, po to by nam coś powiedzieć o Bożym sercu. Bóg zjednoczył się z naszym wszelkim cierpieniem , byśmy nie byli już sami. Byśmy zbliżyli się z naszym zranionym sercem do Jego zranionego serca i przez to byli wybawieni z tego bólu samotności.
Poznanie Boga dokonuje się przez zjednoczenie serc w cierpieniu, przez serdeczną relację, na wzór tej jaka jest między Ojcem , Synem i Duchem św. , a nie tylko przez cierpienie.

Iz 11,1-10, Ps 72,1-2,7-8,12-13,17, Łk 10,21-24

W dzisiejszej Ewangelii jest o poznaniu Boga. Dlaczego powinniśmy znać Boga?

Czasem wśród znajomych zdarza się nam słyszeć takie zdanie : „Jak go poznasz osobiście to będziesz inaczej o nim myślał”. Czasem poznając kogoś bliżej nie tylko inaczej myślimy, ale też i bardziej się na kogoś otwieramy. Podobnie jest i z Bogiem.
Co decyduje o naszym poznaniu Go?
Może ktoś powiedzieć, że to co o Nim słyszymy, pewnie będzie miał trochę racji. Lecz tym, co decyduje o postrzeganiu Boga jest nasze serce. Bo nie poznajemy tylko umysłem , ale przede wszystkim sercem.
Mamy w dzisiejszej Ewangelii przeciwstawienie mądrych i rozsądnych, prostaczkom. Myślę, że chodzi tu o przeciwstawienie rozumu i serca. Dlaczego ono jest takie ważne, Bo w nim jest źródło naszych najważniejszych decyzji.

W ks.Przysłów 4,23 , jest takie zdanie:

„Z całą pilnością strzeż swego serca, bo życie ma tam swoje źródło”.

Tam też docierają do nas wszelkie bolesne doświadczenia i często to one decydują o naszym poznaniu Boga. Jak się czujemy, gdy coś spotka nas bolesnego? Zawód, że nikt nam nie pomoże, że nikt nas przed tym nie uchronił i czujemy przede wszystkim samotność.
Jaki wtedy mamy obraz Boga?
Często jako kogoś, kto obojętnie patrzy na nasze cierpienie, kogo nie obchodzi to, co się z nami dzieje. Co z tego że mówią nam, że Bóg nas kocha , owszem dociera nam to do głowy, ale serce mówi coś innego: jesteś sam w tym cierpieniu, Bóg ma nieczułe serce, nie interesuje się mną, i to nasze serce ma decydujący tu głos.

Jezus przyszedł na Ziemię, po to by nam coś powiedzieć o Bożym sercu. Bóg zjednoczył się z naszym wszelkim cierpieniem , byśmy nie byli już sami. Byśmy zbliżyli się z naszym zranionym sercem do Jego zranionego serca i przez to byli wybawieni z tego bólu samotności.
Poznanie Boga dokonuje się przez zjednoczenie serc w cierpieniu, przez serdeczną relację, na wzór tej jaka jest między Ojcem , Synem i Duchem św. , a nie tylko przez cierpienie.

[kangoo]

jak bardzo ubodzy sa ci ktorzy ktorzy nie znaja serca Bozego...Bog pokazal nam co znaczy kochac...a my czesto wciaz zapominamy o milosci, o tej prawdziwej milosci...jakze szczesliwi byli ci ktorzy byli z Nim,ktorzy slyszeli jego slowa,ktorzy Go widzieli...a my choc Go nie widzimy i nie slyszymy...i choc trudniej jest nam uwierzyc to jakze piekniejsza jest nasza wiara...nam zwyklym prostym ludzia ,nie uczonym w pismie,nie medrca...Pan objawia sie nam bo w naszych sercach jest milosc...to Pan pokazal nam droge i choc droga ta pokryta jest kolcami...to jakze piekna...jednoczyc sie z Panem, jednoczyc sie w milosci...wystarczy otworzyc serce nie oczy uby zobaczyc Go, wystarczy otworzyc oczy wiary aby moc byc z Nim

jak bardzo ubodzy sa ci ktorzy ktorzy nie znaja serca Bozego...Bog pokazal nam co znaczy kochac...a my czesto wciaz zapominamy o milosci, o tej prawdziwej milosci...jakze szczesliwi byli ci ktorzy byli z Nim,ktorzy slyszeli jego slowa,ktorzy Go widzieli...a my choc Go nie widzimy i nie slyszymy...i choc trudniej jest nam uwierzyc to jakze piekniejsza jest nasza wiara...nam zwyklym prostym ludzia ,nie uczonym w pismie,nie medrca...Pan objawia sie nam bo w naszych sercach jest milosc...to Pan pokazal nam droge i choc droga ta pokryta jest kolcami...to jakze piekna...jednoczyc sie z Panem, jednoczyc sie w milosci...wystarczy otworzyc serce nie oczy uby zobaczyc Go, wystarczy otworzyc oczy wiary aby moc byc z Nim

[Mirakulum]

(Łk 10,21-24)
W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym

Jezus rozradował się. Rozradowanie jest początkiem wielbienia, początkiem spotkania. Wprowadza ono w doświadczenie jedności, wspólnoty. On raduje się w Duchu Świętym, raduje się Nim.
On jedynie najgłębiej dotyka i porusza moje serce. Radowanie się Nim jest tym, o co chodzi w modlitwie. Przyjmując Jego (Słowo) pocieszenie, raduję się w Duchu.

Oj jak ja to lubię -Radość Boża - taka prawdziwą , co potrafi z cierpienia wyprowadzić radość .

(Łk 10,21-24)
W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym

Jezus rozradował się. Rozradowanie jest początkiem wielbienia, początkiem spotkania. Wprowadza ono w doświadczenie jedności, wspólnoty. On raduje się w Duchu Świętym, raduje się Nim.
On jedynie najgłębiej dotyka i porusza moje serce. Radowanie się Nim jest tym, o co chodzi w modlitwie. Przyjmując Jego (Słowo) pocieszenie, raduję się w Duchu.

Oj jak ja to lubię -Radość Boża - taka prawdziwą , co potrafi z cierpienia wyprowadzić radość .

[tereska]

Czytania ze środy, 2 grudnia: Iz 25,6-10a, Ps 23,1-2a,2b-3,4, 5,6, Mt 15,29-37

Dziś dużo o uczcie. Najpierw o uczcie mesjańskiej , potem w psalmie o obfitym stole zastawionym przez Pasterza, aż w końcu w Ewangelii mamy ucztę tysięcy ludzi zaskoczonych rozmnożeniem chleba i ryb.

Zawsze zastanawiało mnie dlaczego Bóg lubi uczty.Uczynił je wręcz znakiem swojej szczególnej obecności. Najpierw uczta paschalna na pamiątkę wyjścia z Egiptu i zawarcia nowego przymierza z ludem Izraela, a potem uczta eucharystyczna. Zrozumiałam to upodobanie Boże dopiero wtedy, gdy zaczęliśmy świętować u nas w domu w Wielki Czwartek Paschę żydowską. Wprowadziłam ten zwyczaj pod wpływem lektury książki Brata Efraima „Jezus , Żyd praktykujący”, bardzo polecam. Udało się nam przeżyć już trzy takie Paschy i za każdym razem coraz głębiej doświadczamy podczas tej uczty obecności Boga, zarówno ja , jak i moje dzieci , jak i mój mąż, którego określiłabym takim popularnym określeniem jako „wierzący, ale niepraktykujący”.
W czasie Paschy, spożywanie pokarmów, z których każdy coś oznacza i jest nieustannym odwoływaniem się do Boga, nabiera charakteru sakralnego, co wzmacniają modlitwy, które przeplatają się z jedzeniem, jak i myciem rąk czy zapalaniem świec czy opowieścią lub czytaniem Ewangelii. Nasza Pascha łączy tradycję żydowska z jej wypełnieniem przez Chrystusa.
Tworzy to wszystko coś niesamowitego, co pozwala doświadczyć obecności Boga w niespotykany dla mnie gdzie indziej sposób. Moje dzieci nieraz w ciągu roku tęsknią do tej uczty paschalnej.
Myślę, ze chrześcijaństwo wiele straciło, odrywając się od tradycji judaistycznych. Bez ich znajomości nie sposób odczuć sercem ważnych treści chrześcijańskich. Dzięki przeżyciu Paschy odczułam obecność Boga w pewien szczególny sposób, myślę, że pełniejszy i radośniejszy, niż na mszy św. jaką przeżywamy na co dzień w kościele. Dlatego że, ta obecność miała swoją historię o wiele starszą niż od narodzenia Jezusa.

Przepraszam, trochę mnie poniosło.
Mogłabym wiele jeszcze o tym pisać. Czas wrócić do tematu czytań.

Uczta jest symbolem zarówno obecności Boga, jak i obfitości , której jest On źródłem.
A może jest jakimś odwołaniem do raju? Tam też była obfitość i obecność Boża.
Bóg tęskni za „miodowym miesiącem” z człowiekiem, jaki był przed pierwszym grzechem. Dlatego, może, z uczty uczynił szczególny znak swojej obecności.

Czytania ze środy, 2 grudnia: Iz 25,6-10a, Ps 23,1-2a,2b-3,4, 5,6, Mt 15,29-37

Dziś dużo o uczcie. Najpierw o uczcie mesjańskiej , potem w psalmie o obfitym stole zastawionym przez Pasterza, aż w końcu w Ewangelii mamy ucztę tysięcy ludzi zaskoczonych rozmnożeniem chleba i ryb.

Zawsze zastanawiało mnie dlaczego Bóg lubi uczty.Uczynił je wręcz znakiem swojej szczególnej obecności. Najpierw uczta paschalna na pamiątkę wyjścia z Egiptu i zawarcia nowego przymierza z ludem Izraela, a potem uczta eucharystyczna. Zrozumiałam to upodobanie Boże dopiero wtedy, gdy zaczęliśmy świętować u nas w domu w Wielki Czwartek Paschę żydowską. Wprowadziłam ten zwyczaj pod wpływem lektury książki Brata Efraima „Jezus , Żyd praktykujący”, bardzo polecam. Udało się nam przeżyć już trzy takie Paschy i za każdym razem coraz głębiej doświadczamy podczas tej uczty obecności Boga, zarówno ja , jak i moje dzieci , jak i mój mąż, którego określiłabym takim popularnym określeniem jako „wierzący, ale niepraktykujący”.
W czasie Paschy, spożywanie pokarmów, z których każdy coś oznacza i jest nieustannym odwoływaniem się do Boga, nabiera charakteru sakralnego, co wzmacniają modlitwy, które przeplatają się z jedzeniem, jak i myciem rąk czy zapalaniem świec czy opowieścią lub czytaniem Ewangelii. Nasza Pascha łączy tradycję żydowska z jej wypełnieniem przez Chrystusa.
Tworzy to wszystko coś niesamowitego, co pozwala doświadczyć obecności Boga w niespotykany dla mnie gdzie indziej sposób. Moje dzieci nieraz w ciągu roku tęsknią do tej uczty paschalnej.
Myślę, ze chrześcijaństwo wiele straciło, odrywając się od tradycji judaistycznych. Bez ich znajomości nie sposób odczuć sercem ważnych treści chrześcijańskich. Dzięki przeżyciu Paschy odczułam obecność Boga w pewien szczególny sposób, myślę, że pełniejszy i radośniejszy, niż na mszy św. jaką przeżywamy na co dzień w kościele. Dlatego że, ta obecność miała swoją historię o wiele starszą niż od narodzenia Jezusa.

Przepraszam, trochę mnie poniosło.
Mogłabym wiele jeszcze o tym pisać. Czas wrócić do tematu czytań.

Uczta jest symbolem zarówno obecności Boga, jak i obfitości , której jest On źródłem.
A może jest jakimś odwołaniem do raju? Tam też była obfitość i obecność Boża.
Bóg tęskni za „miodowym miesiącem” z człowiekiem, jaki był przed pierwszym grzechem. Dlatego, może, z uczty uczynił szczególny znak swojej obecności.