[tereska]

Ps 50,1-2.5-6.14-15

„Zgromadźcie Mi moich umiłowanych,
którzy przez ofiarę zawarli ze Mną przymierze”.

Gdy mamy trudne doświadczenia, to właśnie wtedy możemy najmocniej zawierać przymierze z Bogiem , bo wtedy możemy mu ofiarować to dla nas najważniejsze, a co jest źródłem cierpienia.
W tej chwili próby i jednocześnie największej bliskości z Bogiem musimy wybrać między bożkami, czyli tym czym zapełniamy naszą najgłębszą pustkę w sercu, a Bogiem , który chce zająć ich miejsce. Czasem ten wybór dokonuje się bardzo radykalnie jak w przypadku Matatiasza z księgi Machabejskiej / pierwsze czytanie:1 Mch 2,15-29 /, który zabił dwóch ludzi, z wielkiej gorliwości. To oznacza / nie pochwalając jego czynu/, że nie możemy trochę wybrać Boga, ten wybór musi być zdecydowany i mocny. Zrywam z bożkami i robię wszystko by otworzyć się na romans z Jezusem / dla nieświadomych polecam książkę " Święty Romans" Johna Eldredge /.

Czytania z piątku

[ Dodano: 2009-11-20, 15:58 ]
Dzisiaj w Pierwszej Księdze Machabejskiej jest mowa o tym jak po wypędzeniu pogan składano ofiary na ołtarzu w świątyni.
Przez osiem dni obchodzili poświęcenie ołtarza, a przy tym pełni radości składali całopalenia, ofiary pojednania i uwielbienia.
/1 Mch 4,56/

Gdy jesteśmy świadomi, że świątynią , czyli miejscem spotkania z Bogiem jest nasze serce, to gdy już powrócimy do Boga, zaczynamy składać nowe ofiary już Prawdziwemu Bogu , a nie naszym poprzednim bożkom.Czyli, że nasza więź z Bogiem polega na Miłości ofiarnej, a gdy myślę o niej w kontekście małżeństwa, to idealnym komentarzem jest to, co napisała Mirakulum 18 listopada o miłości ofiarnej polegającej na nieustannym przebaczeniu:


"....W małżeństwie nie może być miejsca na liczenie, ile się sobie już wybaczyło, ani tym bardziej wypominania, że się ciągle wybacza. Nie może być miejsca na zastanawianie się, czy nieustannym wybaczaniem nie deprawuje się współmałżonka, który po pewnym czasie może zacząć wykorzystywać naiwność i nadużywać bezgranicznej uległości żony czy męża. Są to ludzkie kalkulacje i obawy. Mądre, uzasadnione i logiczne. A tymczasem Jezus mówi: "Nie licz, nie rozważaj, nie zastanawiaj się nad efektem swojego wybaczenia, nad skutecznością i siłą oddziaływania na współmałżonka".

W przypadku wszelkich krzywd w małżeństwie, stawiając sobie pytanie o granice kompromisu i kres uległości, małżonkowie słyszą: "Miłuj męża, żonę, mimo doznawanych przykrości nieustannie módl się za niego (za nią), ale szczególnie wtedy, kiedy cię rani, nie myśl o odwecie, lecz przyjmuj z pokorą dalsze zranienia. Jeżeli czujesz, że już sił ci brakuje, i pytasz się, jak długo masz jeszcze znosić te bóle, powiedz sobie, że wytrwasz do końca, do oddania życia za niego (za nią), że jesteś gotów (gotowa) przyjąć wszystko, co najgorsze, umrzeć dla siebie, nie czuć urazy, wszelkie cierpienia ofiarować za niego (za nią), mimo tego wszystkiego, co on (ona) tobie robi".

Usłyszysz wówczas słowa, że właśnie przez taką postawę dochodzi się do pełni szczęścia w małżeństwie, gdyż właśnie ci są błogosławieni, szczęśliwi, którzy znoszą wszelkie prześladowania. Im są one większe i dotkliwszy wywołują ból, tym większe szczęście. Szokujący paradoks! A przecież nie ma większego cierpienia, jak krzywda wyrządzona przez współmałżonka, przez osobę ukochaną, jedyną.

Jest to propozycja całkowicie nie mieszcząca się w jakichkolwiek granicach logiki i racjonalności. Często słyszymy słowa: "zostaw go (ją), po co się z nim (nią) męczysz?". Często tak robimy i zostawiamy, odchodzimy, wyrzucamy... Tak po ludzku.

Jezus natomiast proponuje rozwiązanie, które jest rozwiązaniem nie po ludzku, które jest niemądre według mądrości tego świata. Proponuje rozwiązanie - ale i deklaruje pomoc. Piotr także nie od razu to zrozumiał, dopiero perspektywa paschalna dopełniła tego jego nierozumienia. A "może nie tyle dopełniła, ile tylko pokazała inne rozwiązanie, którego nie trzeba rozważać, lecz należy je realizować. Jezus nie powiedział: "Bierzcie, jedzcie i zrozumcie, co Ja czynię". Powiedział: "Bierzcie, to jest Ciało moje" (Mk 14, 22), "

tak postępujcie i nie próbujcie zrozumieć".

Pokazał bardzo konkretny sposób realizacji wszelkich ideałów ewangelicznych, na których małżonkowie powinni budować swój związek. Przypomniał, że bez Niego nic nie jest się w stanie uczynić. Nie "zrozumieć", lecz "uczynić". Powiedział, że nie powinno się próbować rozumieć, gdyż czy to z Nim, czy bez Niego zrozumieć się nie da, ponieważ nie o to chodzi. Chodzi o realizację tych zasad, a nie o ich pojmowanie.

Nie można także zapominać, że w perspektywie życia wiecznego - a taką perspektywę ludzie wierzący muszą brać pod uwagę - bezwarunkowe wybaczenie każdej krzywdy wyrządzonej przez drugiego człowieka, w małżeństwie szczególnie przez współmałżonka, jest warunkiem spodziewanego miłosierdzia Bożego: "Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień" (Mt 6, 14-15).

Źródłem siły do życia postawą ofiary w wybaczaniu, ofiary przez wybaczanie - albo po prostu ofiary zamiast wybaczania - jest tylko Eucharystia. To w niej właśnie znajduje się sedno stwierdzenia: "Beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15, 5).

Bez Ciała Pańskiego nie jest się w stanie podjąć i zrealizować postawy "siedemdziesiąt siedem" - czyli oddania życia za krzywdzącego współmałżonka. Nie jest się w stanie zrealizować żadnego z elementów przysięgi małżeńskiej.



Mirakulum, to się nazywa "komentarz dwa w jednym"

Ps 50,1-2.5-6.14-15

„Zgromadźcie Mi moich umiłowanych,
którzy przez ofiarę zawarli ze Mną przymierze”.

Gdy mamy trudne doświadczenia, to właśnie wtedy możemy najmocniej zawierać przymierze z Bogiem , bo wtedy możemy mu ofiarować to dla nas najważniejsze, a co jest źródłem cierpienia.
W tej chwili próby i jednocześnie największej bliskości z Bogiem musimy wybrać między bożkami, czyli tym czym zapełniamy naszą najgłębszą pustkę w sercu, a Bogiem , który chce zająć ich miejsce. Czasem ten wybór dokonuje się bardzo radykalnie jak w przypadku Matatiasza z księgi Machabejskiej / pierwsze czytanie:1 Mch 2,15-29 /, który zabił dwóch ludzi, z wielkiej gorliwości. To oznacza / nie pochwalając jego czynu/, że nie możemy trochę wybrać Boga, ten wybór musi być zdecydowany i mocny. Zrywam z bożkami i robię wszystko by otworzyć się na romans z Jezusem / dla nieświadomych polecam książkę " Święty Romans" Johna Eldredge /.

Czytania z piątku

[ Dodano: 2009-11-20, 15:58 ]
Dzisiaj w Pierwszej Księdze Machabejskiej jest mowa o tym jak po wypędzeniu pogan składano ofiary na ołtarzu w świątyni.
Przez osiem dni obchodzili poświęcenie ołtarza, a przy tym pełni radości składali całopalenia, ofiary pojednania i uwielbienia.
/1 Mch 4,56/

Gdy jesteśmy świadomi, że świątynią , czyli miejscem spotkania z Bogiem jest nasze serce, to gdy już powrócimy do Boga, zaczynamy składać nowe ofiary już Prawdziwemu Bogu , a nie naszym poprzednim bożkom.Czyli, że nasza więź z Bogiem polega na Miłości ofiarnej, a gdy myślę o niej w kontekście małżeństwa, to idealnym komentarzem jest to, co napisała Mirakulum 18 listopada o miłości ofiarnej polegającej na nieustannym przebaczeniu:


"....W małżeństwie nie może być miejsca na liczenie, ile się sobie już wybaczyło, ani tym bardziej wypominania, że się ciągle wybacza. Nie może być miejsca na zastanawianie się, czy nieustannym wybaczaniem nie deprawuje się współmałżonka, który po pewnym czasie może zacząć wykorzystywać naiwność i nadużywać bezgranicznej uległości żony czy męża. Są to ludzkie kalkulacje i obawy. Mądre, uzasadnione i logiczne. A tymczasem Jezus mówi: "Nie licz, nie rozważaj, nie zastanawiaj się nad efektem swojego wybaczenia, nad skutecznością i siłą oddziaływania na współmałżonka".

W przypadku wszelkich krzywd w małżeństwie, stawiając sobie pytanie o granice kompromisu i kres uległości, małżonkowie słyszą: "Miłuj męża, żonę, mimo doznawanych przykrości nieustannie módl się za niego (za nią), ale szczególnie wtedy, kiedy cię rani, nie myśl o odwecie, lecz przyjmuj z pokorą dalsze zranienia. Jeżeli czujesz, że już sił ci brakuje, i pytasz się, jak długo masz jeszcze znosić te bóle, powiedz sobie, że wytrwasz do końca, do oddania życia za niego (za nią), że jesteś gotów (gotowa) przyjąć wszystko, co najgorsze, umrzeć dla siebie, nie czuć urazy, wszelkie cierpienia ofiarować za niego (za nią), mimo tego wszystkiego, co on (ona) tobie robi".

Usłyszysz wówczas słowa, że właśnie przez taką postawę dochodzi się do pełni szczęścia w małżeństwie, gdyż właśnie ci są błogosławieni, szczęśliwi, którzy znoszą wszelkie prześladowania. Im są one większe i dotkliwszy wywołują ból, tym większe szczęście. Szokujący paradoks! A przecież nie ma większego cierpienia, jak krzywda wyrządzona przez współmałżonka, przez osobę ukochaną, jedyną.

Jest to propozycja całkowicie nie mieszcząca się w jakichkolwiek granicach logiki i racjonalności. Często słyszymy słowa: "zostaw go (ją), po co się z nim (nią) męczysz?". Często tak robimy i zostawiamy, odchodzimy, wyrzucamy... Tak po ludzku.

Jezus natomiast proponuje rozwiązanie, które jest rozwiązaniem nie po ludzku, które jest niemądre według mądrości tego świata. Proponuje rozwiązanie - ale i deklaruje pomoc. Piotr także nie od razu to zrozumiał, dopiero perspektywa paschalna dopełniła tego jego nierozumienia. A "może nie tyle dopełniła, ile tylko pokazała inne rozwiązanie, którego nie trzeba rozważać, lecz należy je realizować. Jezus nie powiedział: "Bierzcie, jedzcie i zrozumcie, co Ja czynię". Powiedział: "Bierzcie, to jest Ciało moje" (Mk 14, 22), "

tak postępujcie i nie próbujcie zrozumieć".

Pokazał bardzo konkretny sposób realizacji wszelkich ideałów ewangelicznych, na których małżonkowie powinni budować swój związek. Przypomniał, że bez Niego nic nie jest się w stanie uczynić. Nie "zrozumieć", lecz "uczynić". Powiedział, że nie powinno się próbować rozumieć, gdyż czy to z Nim, czy bez Niego zrozumieć się nie da, ponieważ nie o to chodzi. Chodzi o realizację tych zasad, a nie o ich pojmowanie.

Nie można także zapominać, że w perspektywie życia wiecznego - a taką perspektywę ludzie wierzący muszą brać pod uwagę - bezwarunkowe wybaczenie każdej krzywdy wyrządzonej przez drugiego człowieka, w małżeństwie szczególnie przez współmałżonka, jest warunkiem spodziewanego miłosierdzia Bożego: "Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień" (Mt 6, 14-15).

Źródłem siły do życia postawą ofiary w wybaczaniu, ofiary przez wybaczanie - albo po prostu ofiary zamiast wybaczania - jest tylko Eucharystia. To w niej właśnie znajduje się sedno stwierdzenia: "Beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15, 5).

Bez Ciała Pańskiego nie jest się w stanie podjąć i zrealizować postawy "siedemdziesiąt siedem" - czyli oddania życia za krzywdzącego współmałżonka. Nie jest się w stanie zrealizować żadnego z elementów przysięgi małżeńskiej.



Mirakulum, to się nazywa "komentarz dwa w jednym"

[Mirakulum]

Twoja jest, o Panie, wielkość i potęga,
sława, majestat i chwała;
bo wszystko, co jest na niebie i na ziemi, jest Twoje.

Do Ciebie, Panie należy królowanie.
Bogactwo i chwała od Ciebie pochodzi.
Ty nad wszystkim panujesz, a w ręku Twoim siła i potęga
i ręką Twoją wywyższasz i utwierdzasz wszystko.

Panie Tobie moje uwielbienie. Panie dzięki za Twe hojne dary .

Twoja jest, o Panie, wielkość i potęga,
sława, majestat i chwała;
bo wszystko, co jest na niebie i na ziemi, jest Twoje.

Do Ciebie, Panie należy królowanie.
Bogactwo i chwała od Ciebie pochodzi.
Ty nad wszystkim panujesz, a w ręku Twoim siła i potęga
i ręką Twoją wywyższasz i utwierdzasz wszystko.

Panie Tobie moje uwielbienie. Panie dzięki za Twe hojne dary .

[tereska]

W dzisiejszych czytaniach jest dużo o Bożej mocy.

W Księdze Machabejskiej /6.1-13/ król Antioch, ten , który chciał zaprzeczyć istnieniu Boga, /myślę że w tamtych czasach istnienie Boga , było odbierane, jako doświadczanie Jego mocy/ doświadczył Jego zwycięskiej mocy.
aż :
"zdumiał się i przeraził się do tego stopnia, że padł na łoże i ze smutku się rozchorował"

Bóg, który, wg niego, nie istniał, pokonał go.

W Ewangelii/ Łk. 20,27-40/ też jest mowa o mocy Bożej, objawiającej się w dalszym życiu tych , którzy umarli, i w ich przyszłym zmartwychwstaniu.
I znów mamy tych , którzy tej mocy chcą zaprzeczyć.
Jezus ich pokonuje.

A ja ? Czy nie należę do tych, którzy wątpią w Bożą moc w swoim życiu? Którzy chcą jej zaprzeczyć, powołując się na ludzką logikę, tak jak sadyceusze?

Albo tak jak król Antioch , przez służbę obcym bożkom?

Bóg dziś mnie pyta:

Czy wierzysz w moją moc ? Czy wierzysz we mnie? Czy wierzysz w moc mojej miłości?

http://www.youtube.com/watch_popup?v=X88s6aSyeoA

Moje życie jest konsekwencją odpowiedzi na to pytanie.


Mirakulum, wielkie dzięki za tego linka

W dzisiejszych czytaniach jest dużo o Bożej mocy.

W Księdze Machabejskiej /6.1-13/ król Antioch, ten , który chciał zaprzeczyć istnieniu Boga, /myślę że w tamtych czasach istnienie Boga , było odbierane, jako doświadczanie Jego mocy/ doświadczył Jego zwycięskiej mocy.
aż :
"zdumiał się i przeraził się do tego stopnia, że padł na łoże i ze smutku się rozchorował"

Bóg, który, wg niego, nie istniał, pokonał go.

W Ewangelii/ Łk. 20,27-40/ też jest mowa o mocy Bożej, objawiającej się w dalszym życiu tych , którzy umarli, i w ich przyszłym zmartwychwstaniu.
I znów mamy tych , którzy tej mocy chcą zaprzeczyć.
Jezus ich pokonuje.

A ja ? Czy nie należę do tych, którzy wątpią w Bożą moc w swoim życiu? Którzy chcą jej zaprzeczyć, powołując się na ludzką logikę, tak jak sadyceusze?

Albo tak jak król Antioch , przez służbę obcym bożkom?

Bóg dziś mnie pyta:

Czy wierzysz w moją moc ? Czy wierzysz we mnie? Czy wierzysz w moc mojej miłości?

http://www.youtube.com/watch_popup?v=X88s6aSyeoA

Moje życie jest konsekwencją odpowiedzi na to pytanie.


Mirakulum, wielkie dzięki za tego linka

[Mirakulum]

(J 18,33b-37)
Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem
na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha
mojego głosu.

Głosimy dziś królestwo prawdy i życia, sprawiedliwości, miłości i pokoju;
królestwo, w którym spełnią się na zawsze wszystkie dobre pragnienia
naszych serc. - to zadanie nas wszystkich , to moje zadanie.

Jesteś Panie skałą moją, przewodnikiem mym, moją Opoką, na której chcę budować i tarczą moją, za którą się chronię. Chryste patrzę teraz na Ciebie z taką miłością, na jaką moje serce zdobyć się może. Wszystko słusznie uczyniłeś. Ty wiesz najlepiej, co było, jest i co będzie dobre dla mnie. Bądź uwielbiony Panie, Jezu Chryste.

(J 18,33b-37)
Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem
na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha
mojego głosu.

Głosimy dziś królestwo prawdy i życia, sprawiedliwości, miłości i pokoju;
królestwo, w którym spełnią się na zawsze wszystkie dobre pragnienia
naszych serc. - to zadanie nas wszystkich , to moje zadanie.

Jesteś Panie skałą moją, przewodnikiem mym, moją Opoką, na której chcę budować i tarczą moją, za którą się chronię. Chryste patrzę teraz na Ciebie z taką miłością, na jaką moje serce zdobyć się może. Wszystko słusznie uczyniłeś. Ty wiesz najlepiej, co było, jest i co będzie dobre dla mnie. Bądź uwielbiony Panie, Jezu Chryste.

[tereska]

Dziś święto Jezusa Króla.

W centrum mojego serca jest tron, na nim siedzi ktoś kto mną rządzi. Może to być mój mąż lub żona, mogą to być dzieci , ja sama lub moja praca, a może rzeczy materialne, może to być też Jezus. Jaki król takie i jego rządy. Jeżeli na tym tronie znajduje się Jezus, to Jego królowanie przynosi w moim życiu:
"miłość, radość, pokój , cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność , opanowanie."
/Gal.5,22-23/

Kto siedzi na tronie mojego serca, jakie są owoce jego rządów?

[ Dodano: 2009-11-23, 08:01 ]
Czytania z poniedziałku
Dn 1,1-6.8-20
Łk 21,1-4

Dziś Bóg ponownie wzywa do zaufania Mu.
Zarówno czterej młodzieńcy zdali się całkowicie na Boga, nie jedząc zakazanych potraw, jak i wdowa, która powierzyła się Bogu, oddając mu całe swe utrzymanie. W obu przypadkach były to dla nich jakieś skrajne sytuacje, w których ryzykowali życie i w nich postawili na Boga całe swoje 100% zaufania. Młodzieńcom opłaciło się taka postawa, Bóg obdarzył ich wieloma łaskami. O wdowie nie wiemy nic więcej, nie wiemy, czy Bóg rzeczywiście się nią zaopiekował. Gdy myślimy o młodzieńcach , którym opłaciło się liczenie na Pana Boga, to wydaje się nam ,że zaufanie jest rodzajem kontraktu, ja będę Ci wierzył, a Ty mi to wynagrodzisz, a gdy czytamy o ubogiej wdowie to wydaje się nam, że Jezus chce podkreślić inny wymiar zaufania. Zaufania jako wyrazu miłości do Boga i wtedy nie jest ważne, czy za to coś dostaniemy od Niego. Gdy mówimy o miłości chrześcijańskiej do bliźnich, to ma ona podobny charakter, nie pyta, czy za naszą miłość np. do męża dostaniemy jego wzajemność, ważne jest to, czy to my kochamy. W ten sposób nasza miłość, jest wolna , ofiarna, pełna pokoju, jednocząca z miłością Jezusa, który jest jej pierwszym nauczycielem.

Antyfona z dzisiejszej liturgii:

Pan Bóg ogłasza pokój ludowi i świętym swoim, którzy zwracają się ku Niemu swoim sercem.


[ Dodano: 2009-11-23, 16:40 ]
Coś nie daje mi spokoju to powtórne /drugi raz w tym miesiącu/ pytanie Boga o zaufanie. Dlaczego jest takie ważne, że pyta o to drugi raz?
Przypomina mi się scena z raju. Diabeł zasugerował Ewie, że Bóg nie jest godzien zaufania,

/Rdz.3,4-5/,
Wtedy rzekł wąż do niewiasty: "Na pewno nie umrzecie!".Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą sie wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło."

a Ewa mu uwierzyła, że tak jest. Bogu nie można ufać, relacja z Nim nie może być pełna zaufania, musisz sama przejąć kontrolę nad swoim życiem, nie możesz przeżywać go jako relacji pełnej ufności, ale jako samodzielną egzystencję, tak jak to robi Bóg. Jezus gdy do nas przychodzi, mówi przede wszystkim, że istnienie Boga opiera się na relacji miłości 3 osób: Ojca, Syna i Ducha św., a więc istota Jego istnienia opiera się na relacji pełnej zaufania. Dlatego Jezus drugi raz w tym miesiącu pytając mnie o zaufanie do Boga, pyta czy przeżywam swoje życie jako relację z Nim, na wzór relacji Trójcy św. czy żyję fałszywą wizją istnienia Boga, którą podsunął Ewie diabeł w raju.

Maryjo, któraś zawierzyła całkowicie Bogu, pomóż mi żyć z Bogiem w relacji pełnej zaufania.

Dziś święto Jezusa Króla.

W centrum mojego serca jest tron, na nim siedzi ktoś kto mną rządzi. Może to być mój mąż lub żona, mogą to być dzieci , ja sama lub moja praca, a może rzeczy materialne, może to być też Jezus. Jaki król takie i jego rządy. Jeżeli na tym tronie znajduje się Jezus, to Jego królowanie przynosi w moim życiu:
"miłość, radość, pokój , cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność , opanowanie."
/Gal.5,22-23/

Kto siedzi na tronie mojego serca, jakie są owoce jego rządów?

[ Dodano: 2009-11-23, 08:01 ]
Czytania z poniedziałku
Dn 1,1-6.8-20
Łk 21,1-4

Dziś Bóg ponownie wzywa do zaufania Mu.
Zarówno czterej młodzieńcy zdali się całkowicie na Boga, nie jedząc zakazanych potraw, jak i wdowa, która powierzyła się Bogu, oddając mu całe swe utrzymanie. W obu przypadkach były to dla nich jakieś skrajne sytuacje, w których ryzykowali życie i w nich postawili na Boga całe swoje 100% zaufania. Młodzieńcom opłaciło się taka postawa, Bóg obdarzył ich wieloma łaskami. O wdowie nie wiemy nic więcej, nie wiemy, czy Bóg rzeczywiście się nią zaopiekował. Gdy myślimy o młodzieńcach , którym opłaciło się liczenie na Pana Boga, to wydaje się nam ,że zaufanie jest rodzajem kontraktu, ja będę Ci wierzył, a Ty mi to wynagrodzisz, a gdy czytamy o ubogiej wdowie to wydaje się nam, że Jezus chce podkreślić inny wymiar zaufania. Zaufania jako wyrazu miłości do Boga i wtedy nie jest ważne, czy za to coś dostaniemy od Niego. Gdy mówimy o miłości chrześcijańskiej do bliźnich, to ma ona podobny charakter, nie pyta, czy za naszą miłość np. do męża dostaniemy jego wzajemność, ważne jest to, czy to my kochamy. W ten sposób nasza miłość, jest wolna , ofiarna, pełna pokoju, jednocząca z miłością Jezusa, który jest jej pierwszym nauczycielem.

Antyfona z dzisiejszej liturgii:

Pan Bóg ogłasza pokój ludowi i świętym swoim, którzy zwracają się ku Niemu swoim sercem.


[ Dodano: 2009-11-23, 16:40 ]
Coś nie daje mi spokoju to powtórne /drugi raz w tym miesiącu/ pytanie Boga o zaufanie. Dlaczego jest takie ważne, że pyta o to drugi raz?
Przypomina mi się scena z raju. Diabeł zasugerował Ewie, że Bóg nie jest godzien zaufania,

/Rdz.3,4-5/,
Wtedy rzekł wąż do niewiasty: "Na pewno nie umrzecie!".Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą sie wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło."

a Ewa mu uwierzyła, że tak jest. Bogu nie można ufać, relacja z Nim nie może być pełna zaufania, musisz sama przejąć kontrolę nad swoim życiem, nie możesz przeżywać go jako relacji pełnej ufności, ale jako samodzielną egzystencję, tak jak to robi Bóg. Jezus gdy do nas przychodzi, mówi przede wszystkim, że istnienie Boga opiera się na relacji miłości 3 osób: Ojca, Syna i Ducha św., a więc istota Jego istnienia opiera się na relacji pełnej zaufania. Dlatego Jezus drugi raz w tym miesiącu pytając mnie o zaufanie do Boga, pyta czy przeżywam swoje życie jako relację z Nim, na wzór relacji Trójcy św. czy żyję fałszywą wizją istnienia Boga, którą podsunął Ewie diabeł w raju.

Maryjo, któraś zawierzyła całkowicie Bogu, pomóż mi żyć z Bogiem w relacji pełnej zaufania.

[Mirakulum]

Błogosławiony jesteś, Panie, Boże naszych ojców,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławione niech będzie Twoje imię,
pełne chwały i świętości.

Panie idziesz ze mną po wszystkich drogach . Wielbię twe imię .
o ile lżej w życiu z Tobą Panie.

"....wygląd ich był lepszy i zdrowszy niż innych młodzieńców,
którzy spożywali potrawy królewskie. Strażnik zabierał więc ich potrawy i
wino do picia, a podawał im jarzyny. Dał zaś Bóg tym czterem młodzieńcom
wiedzę i umiejętność wszelkiego pisma oraz mądrość.

od dzisiaj ze względów zdrowotnych jestem na diecie warzywnej - oj jakie zaskoczenie gdy przeczytałam dzisiejsze czytanie.

Błogosławiony jesteś, Panie, Boże naszych ojców,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławione niech będzie Twoje imię,
pełne chwały i świętości.

Panie idziesz ze mną po wszystkich drogach . Wielbię twe imię .
o ile lżej w życiu z Tobą Panie.

"....wygląd ich był lepszy i zdrowszy niż innych młodzieńców,
którzy spożywali potrawy królewskie. Strażnik zabierał więc ich potrawy i
wino do picia, a podawał im jarzyny. Dał zaś Bóg tym czterem młodzieńcom
wiedzę i umiejętność wszelkiego pisma oraz mądrość.

od dzisiaj ze względów zdrowotnych jestem na diecie warzywnej - oj jakie zaskoczenie gdy przeczytałam dzisiejsze czytanie.

[tereska]

Uwaga !!!
Pilna sprawa!!!
Trójmiasto potrzebuje modlitwy w intencji powstania Ogniska Sycharowskiego. Mirakulum proponuje piękną modlitwę - Nowennę do św. Józefa, zaglądnijcie na dział Trójmiasto


Jeszcze coś na temat dzisiejszych czytań.

To co powiedział diabeł do Ewy, niosło taki komunikat: Bóg cię zdradził, zachowuje się podwójnie, nie jest z Tobą szczery. Zdrada jest uderzeniem w fundament naszego życia, jako życia w relacji. Atakuje nasze otwarcie i powierzenie się drugiej osobie. Tylko, że taki komunikat wysłał nie Bóg, tylko diabeł. Atak był celny i najboleśniejszy z możliwych i niszczący naszą relację z Bogiem, a tym samym podstawy naszego istnienia, jako istnienia w relacji. Coś strasznego....
I jak teraz Bóg ma przekonać człowieka, że został oszukany?
I że, Bóg go nigdy nie zdradził?
Wysłał swojego Syna, by był jednym z nas, zdradzonych i pokazał jakie jest prawdziwe serce Boga i jak mamy w to uwierzyć.
Że, to niemożliwe, by zdradził, bo tak bardzo mnie kocha , że gotów jest umrzeć dla mnie i za mnie. Że jest godzien zaufania i powierzenia się Mu całkowicie.

Dlatego Jezus dziś pokazuje mi dziś czyn wdowy, jako przykład zawierzenia Bogu, które przekracza kłamstwo diabła.

Jezus przekonuje nas o miłości Boga swoim cierpieniem.

http://www.youtube.com/watch?v=rwM2rZsF-fs


Pięknie na tą miłość odpowiedział Karol de Foucauld

Ojcze
oddaję się Tobie.
Uczyń ze mną, co zechcesz.
Dziękuję Ci za wszystko,
cokolwiek ze mną uczynisz.
jestem gotów na wszystko
przyjmuję wszystko.

Niech Twoja wola spełnia się we mnie
i we wszystkich Twoich stworzeniach,
nie pragnę niczego innego, mój Boże.
Składam moją duszę w Twoje ręce.
oddaję Ci ją, Boże
z całą miłością mego serca.

Kocham Cię
i to jest potrzebą mojej miłości,
żeby się dawać,
oddawać się w Twoje ręce bez ograniczeń,
z nieskończoną ufnością,
bo Ty jesteś moim Ojcem.

Karol de Foucauld (1858 - 1916)

— człowiek o niesamowitej historii. Jako oficer francuskiej kawalerii zostaje bohaterem wojny algierskiej. Niewierzący odkrywa duchowość pustyni, podróżując w przebraniu wędrownej kupca żydowskiego po górach Atlasu i Saharze w Maroku. Porzuca wszystko u progu kariery badacza-odkrywcy, nagrodzony medalami Francuskiego Towarzystwa Geograficznego. Nawraca się w Paryżu po spowiedzi u znanego spowiednika i kaznodziei, ks.Huvelin. Wstępuje do jednego z najsurowszych klasztorów Trapistów w Syrii. Po siedmiu latach występuje z zakonu i spędza cztery lata w Ziemi Świętej jako służący w domu sióstr zakonnych. Wyświęcony na kapłana diecezjalnego udaje się na tereny dzisiejszej Algierii jako pustelnik, gdzie spędza ostatnie szesnaście lat życia wśród Berberów i Tuaregów. Modli się, celebruje Eucharystię, adoruje Najświętszy Sakrament, pomaga ubogim. Tworzy pierwsze i jak dotąd najlepsze słowniki i gramatyki języka tuareskiego. Stając w obronie miejscowej ludności przeciwko Arabom ginie w wybudowanej przez siebie twierdzy. Na bazie napisanych przez niego reguł zakonnych powstaje do dziś mnóstwo zgromadzeń zakonnych. Wielu ludzi świeckich na całym świecie żyje jego duchowością.

Uwaga !!!
Pilna sprawa!!!
Trójmiasto potrzebuje modlitwy w intencji powstania Ogniska Sycharowskiego. Mirakulum proponuje piękną modlitwę - Nowennę do św. Józefa, zaglądnijcie na dział Trójmiasto


Jeszcze coś na temat dzisiejszych czytań.

To co powiedział diabeł do Ewy, niosło taki komunikat: Bóg cię zdradził, zachowuje się podwójnie, nie jest z Tobą szczery. Zdrada jest uderzeniem w fundament naszego życia, jako życia w relacji. Atakuje nasze otwarcie i powierzenie się drugiej osobie. Tylko, że taki komunikat wysłał nie Bóg, tylko diabeł. Atak był celny i najboleśniejszy z możliwych i niszczący naszą relację z Bogiem, a tym samym podstawy naszego istnienia, jako istnienia w relacji. Coś strasznego....
I jak teraz Bóg ma przekonać człowieka, że został oszukany?
I że, Bóg go nigdy nie zdradził?
Wysłał swojego Syna, by był jednym z nas, zdradzonych i pokazał jakie jest prawdziwe serce Boga i jak mamy w to uwierzyć.
Że, to niemożliwe, by zdradził, bo tak bardzo mnie kocha , że gotów jest umrzeć dla mnie i za mnie. Że jest godzien zaufania i powierzenia się Mu całkowicie.

Dlatego Jezus dziś pokazuje mi dziś czyn wdowy, jako przykład zawierzenia Bogu, które przekracza kłamstwo diabła.

Jezus przekonuje nas o miłości Boga swoim cierpieniem.

http://www.youtube.com/watch?v=rwM2rZsF-fs


Pięknie na tą miłość odpowiedział Karol de Foucauld

Ojcze
oddaję się Tobie.
Uczyń ze mną, co zechcesz.
Dziękuję Ci za wszystko,
cokolwiek ze mną uczynisz.
jestem gotów na wszystko
przyjmuję wszystko.

Niech Twoja wola spełnia się we mnie
i we wszystkich Twoich stworzeniach,
nie pragnę niczego innego, mój Boże.
Składam moją duszę w Twoje ręce.
oddaję Ci ją, Boże
z całą miłością mego serca.

Kocham Cię
i to jest potrzebą mojej miłości,
żeby się dawać,
oddawać się w Twoje ręce bez ograniczeń,
z nieskończoną ufnością,
bo Ty jesteś moim Ojcem.

Karol de Foucauld (1858 - 1916)

— człowiek o niesamowitej historii. Jako oficer francuskiej kawalerii zostaje bohaterem wojny algierskiej. Niewierzący odkrywa duchowość pustyni, podróżując w przebraniu wędrownej kupca żydowskiego po górach Atlasu i Saharze w Maroku. Porzuca wszystko u progu kariery badacza-odkrywcy, nagrodzony medalami Francuskiego Towarzystwa Geograficznego. Nawraca się w Paryżu po spowiedzi u znanego spowiednika i kaznodziei, ks.Huvelin. Wstępuje do jednego z najsurowszych klasztorów Trapistów w Syrii. Po siedmiu latach występuje z zakonu i spędza cztery lata w Ziemi Świętej jako służący w domu sióstr zakonnych. Wyświęcony na kapłana diecezjalnego udaje się na tereny dzisiejszej Algierii jako pustelnik, gdzie spędza ostatnie szesnaście lat życia wśród Berberów i Tuaregów. Modli się, celebruje Eucharystię, adoruje Najświętszy Sakrament, pomaga ubogim. Tworzy pierwsze i jak dotąd najlepsze słowniki i gramatyki języka tuareskiego. Stając w obronie miejscowej ludności przeciwko Arabom ginie w wybudowanej przez siebie twierdzy. Na bazie napisanych przez niego reguł zakonnych powstaje do dziś mnóstwo zgromadzeń zakonnych. Wielu ludzi świeckich na całym świecie żyje jego duchowością.

[Mirakulum]

"....Człowieka można wprowadzić w burzenie jego świątyni ducha, jeśli ulegnie on trwodze, przerażeniu, a tym samym niedowierzaniu w moc działającego Boga. Tam gdzie trwoga, tam dochodzi do upadku nadziei. Człowiek zwraca się ku temu, co go trwoży, zastrasza, burzy spokój ducha. W takich chwilach potrzeba rzeczywistość ogarniać rozumem, któremu Pan udziela światła. Poddawanie się emocjom sprowadza na człowieka skłonność do patrzenia na rzeczywistość przez pryzmat strachu. To, co straszne, jest nieuchronne. Przez to wszystko każdy żyjący przejść musi. Lecz nie powinno nas trwożyć przede wszystkim to, co dzieje się w świecie, sprowadzając niepokój wynikający z zagrożenia życia. Tym, co powinno nas trwożyć, to nieufność wobec Boga.

Kataklizmy, nasze rodzinne czy osobiste dramaty budzą trwogę. W takich doświadczeniach wołanie do Pana jest tym, co pozwoli nie ulec zatrwożeniu. Trwoga będzie, jej nie unikniemy. Niebezpieczeństwem jest zapomnienie o ty, że Pan to przewidział. To, co się dzieje, jest za Jego wiedzą. Największą wartością jest zbawienie człowieka. Taką drogą idziemy, której nie rozumiemy. Jedno jest pewne: "nie zawiodą się ci, którzy ufają Panu". I w zaufaniu jest nasza siła na chwile, w których Pan nie będzie dawał nam odczucie swojej obecności. ..." - z Przemiany

Panie uległam strachowi - Tyś mnie wybawił - chwała Ci na wieki .

"....Człowieka można wprowadzić w burzenie jego świątyni ducha, jeśli ulegnie on trwodze, przerażeniu, a tym samym niedowierzaniu w moc działającego Boga. Tam gdzie trwoga, tam dochodzi do upadku nadziei. Człowiek zwraca się ku temu, co go trwoży, zastrasza, burzy spokój ducha. W takich chwilach potrzeba rzeczywistość ogarniać rozumem, któremu Pan udziela światła. Poddawanie się emocjom sprowadza na człowieka skłonność do patrzenia na rzeczywistość przez pryzmat strachu. To, co straszne, jest nieuchronne. Przez to wszystko każdy żyjący przejść musi. Lecz nie powinno nas trwożyć przede wszystkim to, co dzieje się w świecie, sprowadzając niepokój wynikający z zagrożenia życia. Tym, co powinno nas trwożyć, to nieufność wobec Boga.

Kataklizmy, nasze rodzinne czy osobiste dramaty budzą trwogę. W takich doświadczeniach wołanie do Pana jest tym, co pozwoli nie ulec zatrwożeniu. Trwoga będzie, jej nie unikniemy. Niebezpieczeństwem jest zapomnienie o ty, że Pan to przewidział. To, co się dzieje, jest za Jego wiedzą. Największą wartością jest zbawienie człowieka. Taką drogą idziemy, której nie rozumiemy. Jedno jest pewne: "nie zawiodą się ci, którzy ufają Panu". I w zaufaniu jest nasza siła na chwile, w których Pan nie będzie dawał nam odczucie swojej obecności. ..." - z Przemiany

Panie uległam strachowi - Tyś mnie wybawił - chwała Ci na wieki .

[tereska]

Łk 21,5-11

„Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: «Ja jestem» oraz: «nadszedł czas»."

Niedługo Adwent i zaczynają się czytania zapowiadające ostateczne przyjście Jezusa na Ziemię.
W Starym Testamencie było wiele zapowiedzi pierwszego przyjścia Jezusa, Jego narodzenia się w Betlejem.
Jak je traktowano?
Przede wszystkim z tęsknotą, chciano by przyszedł Zbawiciel, jednak te oczekiwania nie do końca zgadzały się z tym, co zapowiadano w księgach prorockich. Dziś Jezus przestrzega nas, byśmy nie ulegali wpływowi świata w oczekiwaniu na Jego powtórne przyjście. Izraelici z czasów Jezusa ulegli uwarunkowaniom historycznym, a my dziś jakim podlegamy wpływom. Czym dla nas jest kolejne przyjście Jezusa ?

Łk 21,5-11

„Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: «Ja jestem» oraz: «nadszedł czas»."

Niedługo Adwent i zaczynają się czytania zapowiadające ostateczne przyjście Jezusa na Ziemię.
W Starym Testamencie było wiele zapowiedzi pierwszego przyjścia Jezusa, Jego narodzenia się w Betlejem.
Jak je traktowano?
Przede wszystkim z tęsknotą, chciano by przyszedł Zbawiciel, jednak te oczekiwania nie do końca zgadzały się z tym, co zapowiadano w księgach prorockich. Dziś Jezus przestrzega nas, byśmy nie ulegali wpływowi świata w oczekiwaniu na Jego powtórne przyjście. Izraelici z czasów Jezusa ulegli uwarunkowaniom historycznym, a my dziś jakim podlegamy wpływom. Czym dla nas jest kolejne przyjście Jezusa ?

[kangoo]

dla mnie to moj poczatek,odradzam sie na nowo...powstaje bo upadlam...bede zyc z Nim i dorastac...kochac i wielbic...bede zyc z Panem...i czekac az przyjdzie

dla mnie to moj poczatek,odradzam sie na nowo...powstaje bo upadlam...bede zyc z Nim i dorastac...kochac i wielbic...bede zyc z Panem...i czekac az przyjdzie

[agnicha]

[Mirakulum]

(Łk 21,12-19)
"......Będzie to dla was
sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać
naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z
waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić...."

nie trzeba się bać i martwić , że nie znajdziemy słów gdy prowadzimy rozmowy w ważnych sprawach , gdy przed nami trudne rozmowy z współmałżonkiem , dziećmi , przełożonymi , w sądzie itp - oddawać Panu tę gonitwę myśli i przypuszczeń - co powiedzieć , co oni powiedzą itp. - prosić tylko Ducha św o pomoc - a słowa prawdy i pokoju same przyjdą do nas . Pan da nam wymowę i mądrość. Przetestowane
Pamiętasz Robiko jak w drodze powrotnej z Rychwałdu przez godzinę głowiłyśmy się , jak to wszystko opowiesz mężowi - Az w końcu - olśnienie - poprosiłyśmy wspólnie Duch św o pomoc , o odpowiednie słowa - ach jaki spokój spłynął na nas - Jakie to proste - tak często to my sami utrudniamy działanie woli Bożej.
wtedy po takiej rozmowie niczego nie żałujemy - że coś za dużo , lub za mało powiedzieliśmy , - czujemy że to był najlepsze co mogliśmy powiedzieć .

(Łk 21,12-19)
"......Będzie to dla was
sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać
naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z
waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić...."

nie trzeba się bać i martwić , że nie znajdziemy słów gdy prowadzimy rozmowy w ważnych sprawach , gdy przed nami trudne rozmowy z współmałżonkiem , dziećmi , przełożonymi , w sądzie itp - oddawać Panu tę gonitwę myśli i przypuszczeń - co powiedzieć , co oni powiedzą itp. - prosić tylko Ducha św o pomoc - a słowa prawdy i pokoju same przyjdą do nas . Pan da nam wymowę i mądrość. Przetestowane
Pamiętasz Robiko jak w drodze powrotnej z Rychwałdu przez godzinę głowiłyśmy się , jak to wszystko opowiesz mężowi - Az w końcu - olśnienie - poprosiłyśmy wspólnie Duch św o pomoc , o odpowiednie słowa - ach jaki spokój spłynął na nas - Jakie to proste - tak często to my sami utrudniamy działanie woli Bożej.
wtedy po takiej rozmowie niczego nie żałujemy - że coś za dużo , lub za mało powiedzieliśmy , - czujemy że to był najlepsze co mogliśmy powiedzieć .

[Jarosław]

Cytat:

Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie.

Niejeden raz stajemy stłamszeni i rozbici, a w sercach rozsiada się rozpacz. Wówczas musimy przypomnieć sobie to zdanie i prosić Pana o siły dla tej wytrwałości w dążeniu ku dobru i prawdzie.
Choć nie będzie lekko mamy się przygotować i stawać po stronie miłości choćby nawet nasi rodzice dorosłym już ludziom mówili dziecko daj sobie spokój, zadręczysz się to nie możemy się poddawać. Z Bożą pomocą będzie łatwiej choć nie lekko...

Cytat:

Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie.

Niejeden raz stajemy stłamszeni i rozbici, a w sercach rozsiada się rozpacz. Wówczas musimy przypomnieć sobie to zdanie i prosić Pana o siły dla tej wytrwałości w dążeniu ku dobru i prawdzie.
Choć nie będzie lekko mamy się przygotować i stawać po stronie miłości choćby nawet nasi rodzice dorosłym już ludziom mówili dziecko daj sobie spokój, zadręczysz się to nie możemy się poddawać. Z Bożą pomocą będzie łatwiej choć nie lekko...

[kangoo]

Zgadzam sie z Miralulum i Jarkiem
w takich chwilach,powinnismy prosic o pomoc Boza...niech Duch przemawia przez nas...mnie tez czeka trudna rozmowa z mezem i wiem ze zostane zraniona,ale ufam Panu...On mnie nie zostawi...
z Boza pomoca wszystko jest latwiejsze

Zgadzam sie z Miralulum i Jarkiem
w takich chwilach,powinnismy prosic o pomoc Boza...niech Duch przemawia przez nas...mnie tez czeka trudna rozmowa z mezem i wiem ze zostane zraniona,ale ufam Panu...On mnie nie zostawi...
z Boza pomoca wszystko jest latwiejsze