[40latek]

Małżonka mimochodem wspomniała, że nie może umówić się z koleżanką w poniedziałek, ponieważ jest przecież zajęta. To zajęcie poniedziałkowe to były nasze spotkania z panią psycholog.
Dla mnie sprawa wydawała się już zamknięta gdy na ostatnim spotkaniu psycholog stwierdziła, że obecnie te spotkania nie mają sensu, za tydzień jeszcze rezerwuje termin ale nie oczekuje że przyjdziemy.
Zastanawiam się co zrobić, gdyż ostatnie spotkania to duże emocje, walka słowna na całkowicie przeciwległych stanowiskach: nie kocham cię, nie widzę żadnej szansy, chcę rozstania (rozwodu) - kontra kocham cię, potrzebujemy czasu, nie ma mowy o rozwodzie.
Próby przekonywania mnie, że rozstanie jest nieuchronne i powinienem pomyśleć o dobrze dzieci...
Mnie to już jakoś zobojętniało słuchanie o tym , ale wiem, że żona była bardzo zdenerwowana po ostatnich spotkaniach.

Iść czy nie iść? Jeżeli nie iść to powiedzieć to teraz czy poczekać z tym do poniedziałku?

Małżonka mimochodem wspomniała, że nie może umówić się z koleżanką w poniedziałek, ponieważ jest przecież zajęta. To zajęcie poniedziałkowe to były nasze spotkania z panią psycholog.
Dla mnie sprawa wydawała się już zamknięta gdy na ostatnim spotkaniu psycholog stwierdziła, że obecnie te spotkania nie mają sensu, za tydzień jeszcze rezerwuje termin ale nie oczekuje że przyjdziemy.
Zastanawiam się co zrobić, gdyż ostatnie spotkania to duże emocje, walka słowna na całkowicie przeciwległych stanowiskach: nie kocham cię, nie widzę żadnej szansy, chcę rozstania (rozwodu) - kontra kocham cię, potrzebujemy czasu, nie ma mowy o rozwodzie.
Próby przekonywania mnie, że rozstanie jest nieuchronne i powinienem pomyśleć o dobrze dzieci...
Mnie to już jakoś zobojętniało słuchanie o tym , ale wiem, że żona była bardzo zdenerwowana po ostatnich spotkaniach.

Iść czy nie iść? Jeżeli nie iść to powiedzieć to teraz czy poczekać z tym do poniedziałku?

[nałóg]

40-latku!!!!!!Oczywiscie że iść!!!!!!!!! To że płakała to dobrze,to znaczy że jeszcze sumienie działa.
Wiesz......prawda często jest gorzka jak lekarstwo,które choć gorzkie ,ale leczy . PRAWDA LECZY DUSZĘ.
Masz pełne prawo do walki o swoje małżeństwo.O prawo dzieci do wychowywania się w pełnej rodzinie,o zasady.A że emocje??? no cóz,to "kusy" walczy,podpowiada,szarpie.Roztacza wizje Twojej "połowicy" szczęścia u boku jakiegos "palanta"
Napisałeś:
"Próby przekonywania mnie, że rozstanie jest nieuchronne i powinienem pomyśleć o dobrze dzieci... "

Sądzę że to Ty walczysz o dobro dzieci,o ropdzine ,o wzorce,o kregosłup moralny.Facet nie dawaj się zmanierowac "kusemu".Działa przez Twoją żonę.

Chyba ktos z "forumowiczów" ma motto:"szczęście kończy się tam gdzie zaczyna się krzywda drugiego człowieka"(chyba elzd1).A nie czynisz krzywdy Twojej żonie próbując wyrwać ja ze szponów "kusego"
Życzę Ci wiary,nadziei i Pogody Ducha ....mimo wszystko!!!!!

40-latku!!!!!!Oczywiscie że iść!!!!!!!!! To że płakała to dobrze,to znaczy że jeszcze sumienie działa.
Wiesz......prawda często jest gorzka jak lekarstwo,które choć gorzkie ,ale leczy . PRAWDA LECZY DUSZĘ.
Masz pełne prawo do walki o swoje małżeństwo.O prawo dzieci do wychowywania się w pełnej rodzinie,o zasady.A że emocje??? no cóz,to "kusy" walczy,podpowiada,szarpie.Roztacza wizje Twojej "połowicy" szczęścia u boku jakiegos "palanta"
Napisałeś:
"Próby przekonywania mnie, że rozstanie jest nieuchronne i powinienem pomyśleć o dobrze dzieci... "

Sądzę że to Ty walczysz o dobro dzieci,o ropdzine ,o wzorce,o kregosłup moralny.Facet nie dawaj się zmanierowac "kusemu".Działa przez Twoją żonę.

Chyba ktos z "forumowiczów" ma motto:"szczęście kończy się tam gdzie zaczyna się krzywda drugiego człowieka"(chyba elzd1).A nie czynisz krzywdy Twojej żonie próbując wyrwać ja ze szponów "kusego"
Życzę Ci wiary,nadziei i Pogody Ducha ....mimo wszystko!!!!!

[elzd1]

Nie szczęście a wolność. A reszta się zgadza

Zgadzam się z Nałogiem że w żonie jeszcze coś walczy, nie może zdecydować i do końca nie jest pewna czy ma rację.
Walcz póki jeszcze jest szansa.

Nie szczęście a wolność. A reszta się zgadza

Zgadzam się z Nałogiem że w żonie jeszcze coś walczy, nie może zdecydować i do końca nie jest pewna czy ma rację.
Walcz póki jeszcze jest szansa.

[40latek]

No to idziemy.
Jestem ciekaw co moja małżonka ma mi do powiedzenia?
Zawsze przed tymi spotkaniami jestem trochę poddenerwowany, bo to niezbyt miłe słuchać o braku miłości, o rozstaniu i rozwodzie.

Elzd1, a za późno to podobno nigdy nie jest.

Pozdrawiam

No to idziemy.
Jestem ciekaw co moja małżonka ma mi do powiedzenia?
Zawsze przed tymi spotkaniami jestem trochę poddenerwowany, bo to niezbyt miłe słuchać o braku miłości, o rozstaniu i rozwodzie.

Elzd1, a za późno to podobno nigdy nie jest.

Pozdrawiam

[kasia]

[40latek]

----
I po spotkaniu.
Atmosfera i główny temat jak poprzednio - rozstanie czyli rozwód. Wg mojej żony jest to nieuniknione i powinienem pomyśleć o dzieciach aby jak najmniej je to dotknęło. Ja swoje o miłości i, że dobro dzieci to my razem. Ona o tym, ze powinniśmy ustalić opiekę nad dziećmi i załatwić wszystko polubownie bez wojny i awantur. Ja, że do żadnego działania zawierającego zło nie przyłożę ręki.
Widziałem jak moja postawa wzbudza w niej złość. Usłyszałem, że jestem zawzięty, że przeze mnie dzieci będą cierpieć. Że odchodzi nie dla innego tylko dlatego, że mnie nie kocha. W prawdzie ten pan jest i czeka ale to nie jest powód :))), że 8 lat małżeństwa to ona była sama, mówiła, próbowała do mnie dotrzeć ale ja nie słuchałem i ma tego już dość, koniec, nigdy mnie nie pokocha.
Jak tak dalej będę się upierał to mnie znienawidzi i zrobi mi piekło w domu - skończy się miła i przyjemna atmosfera. Wyszła wzburzona.

Dlaczego potrzebuje mojej "akceptacji" dla swojego postępowania - czy chodzi tylko o dzieci czy o usprawiedliwienie się przed sobą lub światem?
Dlaczego nie podejmuje konkretnych działań? Czego się boi? - Raczej nie jest to jej sumienie..
Kiedy znajdzie dość siły aby to zrobić?

Nie myśleć, nie myśleć, nie myśleć, ...

Pozdrawiam

----
I po spotkaniu.
Atmosfera i główny temat jak poprzednio - rozstanie czyli rozwód. Wg mojej żony jest to nieuniknione i powinienem pomyśleć o dzieciach aby jak najmniej je to dotknęło. Ja swoje o miłości i, że dobro dzieci to my razem. Ona o tym, ze powinniśmy ustalić opiekę nad dziećmi i załatwić wszystko polubownie bez wojny i awantur. Ja, że do żadnego działania zawierającego zło nie przyłożę ręki.
Widziałem jak moja postawa wzbudza w niej złość. Usłyszałem, że jestem zawzięty, że przeze mnie dzieci będą cierpieć. Że odchodzi nie dla innego tylko dlatego, że mnie nie kocha. W prawdzie ten pan jest i czeka ale to nie jest powód :))), że 8 lat małżeństwa to ona była sama, mówiła, próbowała do mnie dotrzeć ale ja nie słuchałem i ma tego już dość, koniec, nigdy mnie nie pokocha.
Jak tak dalej będę się upierał to mnie znienawidzi i zrobi mi piekło w domu - skończy się miła i przyjemna atmosfera. Wyszła wzburzona.

Dlaczego potrzebuje mojej "akceptacji" dla swojego postępowania - czy chodzi tylko o dzieci czy o usprawiedliwienie się przed sobą lub światem?
Dlaczego nie podejmuje konkretnych działań? Czego się boi? - Raczej nie jest to jej sumienie..
Kiedy znajdzie dość siły aby to zrobić?

Nie myśleć, nie myśleć, nie myśleć, ...

Pozdrawiam

[kasia]

nie poddawać się, nie poddawać się, nie poddawać się.
kochać, wymagać, wymagać, kochać.
Cieszyć się na poranek, świadomie przeżywając noc (modlimy się! lampka na pewno oświeca te ciemności!)

P.S. Przy następnej konfrontacji, możesz żonie powiedzieć, że wiesz, że nie masz wpływu na jej decyzje. Kochasz ją i razem z dziećmi czekasz na jej powrót. (bo ona na dzień dzisiejszy jest przede wszystkim mentalnie gdzieś w głębokim Tybecie)
Sam nie wracaj do tego tematu.
Spokojnie! Zaplanuj coś fajnego na dzień dziecka. Jak wygląda kwestia wakacji?

nie poddawać się, nie poddawać się, nie poddawać się.
kochać, wymagać, wymagać, kochać.
Cieszyć się na poranek, świadomie przeżywając noc (modlimy się! lampka na pewno oświeca te ciemności!)

P.S. Przy następnej konfrontacji, możesz żonie powiedzieć, że wiesz, że nie masz wpływu na jej decyzje. Kochasz ją i razem z dziećmi czekasz na jej powrót. (bo ona na dzień dzisiejszy jest przede wszystkim mentalnie gdzieś w głębokim Tybecie)
Sam nie wracaj do tego tematu.
Spokojnie! Zaplanuj coś fajnego na dzień dziecka. Jak wygląda kwestia wakacji?

[40latek]

Wakacje,

Żona twierdzi, że nie może mieć urlopu bo nowa praca, przejmowanie obowiązków... Ja jestem zdecydowany pojechać sam z dziećmi na 2 tygodnie, a Ona może dojedzie na 4 dni lub tydzień.

Na dzień dziecka wyjeżdżam z najstarszym, na łódki na 3 dni. Kiedyś obiecała, że pojedziemy wszyscy, ale ostatnio zmieniła zdanie, więc dwójka maluchów zostaje z nią. Powody są dwa - wspólny wyjazd i to, że w sobotę jej bliska przyjaciółka (po rozwodzie) ma ślub cywilny (bierze ślub bo jest w ciąży ale podobno jest bardzo szczęśliwa w tym 2-gim związku). Na łódkach nie dam rady sam z trójką małych dzieci.

Pozdrawiam

Wakacje,

Żona twierdzi, że nie może mieć urlopu bo nowa praca, przejmowanie obowiązków... Ja jestem zdecydowany pojechać sam z dziećmi na 2 tygodnie, a Ona może dojedzie na 4 dni lub tydzień.

Na dzień dziecka wyjeżdżam z najstarszym, na łódki na 3 dni. Kiedyś obiecała, że pojedziemy wszyscy, ale ostatnio zmieniła zdanie, więc dwójka maluchów zostaje z nią. Powody są dwa - wspólny wyjazd i to, że w sobotę jej bliska przyjaciółka (po rozwodzie) ma ślub cywilny (bierze ślub bo jest w ciąży ale podobno jest bardzo szczęśliwa w tym 2-gim związku). Na łódkach nie dam rady sam z trójką małych dzieci.

Pozdrawiam

[kasia]

Dawaj do zrozumienia, że zaplanowałeś wspólny wyjazd, i jeśli ma ochotę, niech z wami jedzie. Jak nie pojedzie, trudno. Świetnie, ze masz plany kajakowe! Wiesz, kto je uwielbiał i teraz oręduje za nami? Sprubój podczas tej wyprawy szczególnie modlić się o wstawiennictwo do Jana Pawła II

P.S. zauważyłam teraz, że napisałeś o lódkach, ale każda "barka" była Jemu bardzo bliska

Dawaj do zrozumienia, że zaplanowałeś wspólny wyjazd, i jeśli ma ochotę, niech z wami jedzie. Jak nie pojedzie, trudno. Świetnie, ze masz plany kajakowe! Wiesz, kto je uwielbiał i teraz oręduje za nami? Sprubój podczas tej wyprawy szczególnie modlić się o wstawiennictwo do Jana Pawła II

P.S. zauważyłam teraz, że napisałeś o lódkach, ale każda "barka" była Jemu bardzo bliska

[elzd1]

Jak czytam Twoje wypowiedzi to wraca do mnie to, co przeżywałam dwa lata temu.
Zawziętość męża, zimne bezwzględne oczy, zimne słowa. I propozycję - że można się rozstać "kulturalnie", nawet łaskawca obiecywał zostać moim przyjacielem. No, ale jeżeli będę nadal nawracać go, domagać się powrotu - to znaczy - że ja nie chcę zgody między nami. I oczywiście - że mnie nie kocha od dawna, że wreszcie chce być szczęśliwy. I powodem jego odejścia nie jest tamta kobieta - no przypadkiem się stało że mieli romans i przypadkiem razem zamieszkali. Ale to nie ona jest powodem
Wciąż nie wiem czy dobrze zrobiłam nie pozwalając mu odejść. Pomimo mojego sprzeciwu mieszka z tą kobietą, a ja wiem tylko, że zrobiłam wszystko co mogłam. Decyzja była jego i on ponosi odpowiedzialność. Tylko, że to ja cierpię i moja córka, która nadal nie chce akceptować decyzji ojca.

Ja myślę, że oni by woleli naszej zgody - polubownie, kulturalnie. Wtedy lepiej pewnie by się czuli, nie musieliby nosić całego ciężaru winy na swoich barkach. I sumienie mieliby lżejsze.
Oni pewnie chcą naszej akceptacji, żeby przed sobą się usprawiedliwić, że nie oni są jedynie winni.

Trzymaj się 40latek. Nic więcej nie potrafię doradzić.

Jak czytam Twoje wypowiedzi to wraca do mnie to, co przeżywałam dwa lata temu.
Zawziętość męża, zimne bezwzględne oczy, zimne słowa. I propozycję - że można się rozstać "kulturalnie", nawet łaskawca obiecywał zostać moim przyjacielem. No, ale jeżeli będę nadal nawracać go, domagać się powrotu - to znaczy - że ja nie chcę zgody między nami. I oczywiście - że mnie nie kocha od dawna, że wreszcie chce być szczęśliwy. I powodem jego odejścia nie jest tamta kobieta - no przypadkiem się stało że mieli romans i przypadkiem razem zamieszkali. Ale to nie ona jest powodem
Wciąż nie wiem czy dobrze zrobiłam nie pozwalając mu odejść. Pomimo mojego sprzeciwu mieszka z tą kobietą, a ja wiem tylko, że zrobiłam wszystko co mogłam. Decyzja była jego i on ponosi odpowiedzialność. Tylko, że to ja cierpię i moja córka, która nadal nie chce akceptować decyzji ojca.

Ja myślę, że oni by woleli naszej zgody - polubownie, kulturalnie. Wtedy lepiej pewnie by się czuli, nie musieliby nosić całego ciężaru winy na swoich barkach. I sumienie mieliby lżejsze.
Oni pewnie chcą naszej akceptacji, żeby przed sobą się usprawiedliwić, że nie oni są jedynie winni.

Trzymaj się 40latek. Nic więcej nie potrafię doradzić.

[40latek]

Rozwój sytuacji nie jest pozytywny.
Małżonka oświadczyła, że ma dość tej fikcji i nie będziemy nigdzie razem chodzić. Za tydzień mamy chrzest w mojej rodzinie i równocześnie piknik w pracy żony z okazji dnia dziecka. Niestety powiedziała, że ona idzie na piknik razem z dziećmi i nie życzy sobie abym z nimi poszedł. Mogę iść sobie sam na chrzest dziecka mojej siostry.
Przestała prasować moje rzeczy.
Oświadczyła, że na pewno złoży wniosek o rozwód (potem mówiła o separacji). Oczywiście nie chce nic ze mną już naprawiać, budować - bo wie, że mnie nie kocha i nigdy nie pokocha.
Raz ma mi za złe i wypomina zmarnowane ostatnie lata życia, potem, że nie żywi do mnie urazy i chce bym był szczęśliwy.
Ma zamiar się wyprowadzić z dziećmi jak znajdzie jakieś mieszkanie.

Ja czekam i nie wiem co dalej...

Pozdrawiam.

Rozwój sytuacji nie jest pozytywny.
Małżonka oświadczyła, że ma dość tej fikcji i nie będziemy nigdzie razem chodzić. Za tydzień mamy chrzest w mojej rodzinie i równocześnie piknik w pracy żony z okazji dnia dziecka. Niestety powiedziała, że ona idzie na piknik razem z dziećmi i nie życzy sobie abym z nimi poszedł. Mogę iść sobie sam na chrzest dziecka mojej siostry.
Przestała prasować moje rzeczy.
Oświadczyła, że na pewno złoży wniosek o rozwód (potem mówiła o separacji). Oczywiście nie chce nic ze mną już naprawiać, budować - bo wie, że mnie nie kocha i nigdy nie pokocha.
Raz ma mi za złe i wypomina zmarnowane ostatnie lata życia, potem, że nie żywi do mnie urazy i chce bym był szczęśliwy.
Ma zamiar się wyprowadzić z dziećmi jak znajdzie jakieś mieszkanie.

Ja czekam i nie wiem co dalej...

Pozdrawiam.

[kasia]

40 latku.. Jak to ona pójdzie z dziećmi, a Ty nie możesz? - Czy jesteś gotowy na to, żeby objąć opiekę nad dziećmi?? To ona, czując się źle w rodzinie może poszukać sobie jakiegoś miejsca dla siebie - nie ma natomiast prawa wyrywać dzieci z DOMU. Musisz być stanowczy w tym względzie. Jeśli żona tak przedstawia sprawę, powiedz jej STANOWCZO, że ze sobą może robić co chce, a na włączanie do swoich problemów dzieci Ty się nie godzisz. Jeśli Twoje słowa nie wystarczą bądź silny i porozmawiaj o tym z prawnikiem. Złożenie wniosku o separację z jej winy z ustaleniem pobytu dzieci przy Tobie, brałabym w tym momencie pod uwagę.

P.S. Pozwól jej wyprowadzić się, ale niech to zrobi sama.

Trzymaj się ciepło! Bądź pewny, że masz Jego wsparcie.

40 latku.. Jak to ona pójdzie z dziećmi, a Ty nie możesz? - Czy jesteś gotowy na to, żeby objąć opiekę nad dziećmi?? To ona, czując się źle w rodzinie może poszukać sobie jakiegoś miejsca dla siebie - nie ma natomiast prawa wyrywać dzieci z DOMU. Musisz być stanowczy w tym względzie. Jeśli żona tak przedstawia sprawę, powiedz jej STANOWCZO, że ze sobą może robić co chce, a na włączanie do swoich problemów dzieci Ty się nie godzisz. Jeśli Twoje słowa nie wystarczą bądź silny i porozmawiaj o tym z prawnikiem. Złożenie wniosku o separację z jej winy z ustaleniem pobytu dzieci przy Tobie, brałabym w tym momencie pod uwagę.

P.S. Pozwól jej wyprowadzić się, ale niech to zrobi sama.

Trzymaj się ciepło! Bądź pewny, że masz Jego wsparcie.

[elzd1]

Slusznie prawisz, Kasiu.
Żadnego zezwolenia na zabranie dzieci z domu. Oczywiście, ich zadnie też należy brać pod uwagę.
Myślę, że tutaj sporo miałby do powiedzenia któryś z uczestników forum, byli/są w podobnej sytuacji.

Slusznie prawisz, Kasiu.
Żadnego zezwolenia na zabranie dzieci z domu. Oczywiście, ich zadnie też należy brać pod uwagę.
Myślę, że tutaj sporo miałby do powiedzenia któryś z uczestników forum, byli/są w podobnej sytuacji.

[40latek]

Jej wyprowadzenie się z domu z prawnego punktu widzenia działa podobno na moją korzyść. Nie wiem jak z dziećmi - bo to już będzie wojna na całego a tego nie chcę.
Coś mi podpowiada, że powinienem dać jej tę "wolność" w postaci separacji z jej winy, z dziećmi, a samemu zostać w naszym mieszkaniu i na nich czekać.
Nie chcę wprowadzać nienawiści do naszych relacji. Może ona musi odpocząć ode mnie, przerobić to wszystko samotnie. Dostać w kość od życia i dzieci i tego pana.
Tylko tych maluszków szkoda.

---

A dzisiaj znów chce iść do pani psycholog! Ja odpowiedziałem, że nie wiem czy pójdę, bo średnio widzę sens tych spotkań dla nas. Później małżonka zadzwoniła i powiedziała, że jak nie chcę iść to ona chciałaby pójść nawet sama.

[ Dodano: 2007-06-05, 08:23 ]
Spotkanie odbyło się w miarę spokojnie, pozycje po przeciwległych stronach barykady utrzymane.
Pani psycholog stwierdziła, że moja żona jeszcze nie zaakceptowała tego, że ja się nie zgadzam i nie zgodzę na polubowne rozstanie. Ona ciągle żyje ułudą spokojnego rozejścia. Zaproponowałem jej, że może dostać od ręki separację na warunkach: jej wina, dzieci zostają ze mną w domu, ona robi co chce - tzn wyprowadza się albo i nie. Jako alternatywa 10 letnia walka w sądzie.

Moja żona powiedział, że chce się "odseparować" ode mnie i mojej rodziny. Nie rozumiem skąd w niej tyle zaciętości, złości i bólu.
Tak sobie myślę, że przez te wszystkie lata odkładała ona w sobie każde drobne zranienie - zamiast to wyrzucić z siebie w jakiejś rozmowie czy nawet kłótni - ona starała się być miła, dobra, dusiła to sobie. Nawarstwiło się to, i narosło obecnie do takich rozmiarów, że nie może sobie ona z tym poradzić. Tutaj jest naprawdę kiepsko.
Czym ją zraniła moja rodzina, że ona chce się od nich separować? Ja od rodziny żony nie mam zamiaru się separować (o ile oni mnie będą tolerować) pomimo tego, że wielokrotnie wypowiadaliśmy pod swoim adresem krytyczne uwagi i nawet delikatnie kłóciliśmy się - ale uważałem to za normalne.

Coś się też wydarzyło w weekend. Jest taka "miękka", zgaszona. Widziałem też zaczerwienione oczy po długotrwałym płaczu. Kolejnym zbiegiem okoliczności w który nie wierzę, jest to, że "pan z internetu" wykasował całą swoją stronę internetową - twórczość z ostatnich kilku lat. Wygląda mi to na kolejną próbę wywierania presji lub inną zagrywkę, ale czuję, że coś się dzieje.
Naprawdę się o nią boję, ale nic nie mogę zrobić, ani przytulić ani pocieszyć czy wesprzeć dobrym słowem.

Nie wiem czy dobrze robię, ale przestałem okazywać jej uczucia. Nie zaniedbuję jej, jestem miły uczynny, uśmiecham się ale wszystkie potrzeby czułości i bliskości zamykam w sobie.

Ciężko jest o tym nie myśleć ale staram się.

Jej wyprowadzenie się z domu z prawnego punktu widzenia działa podobno na moją korzyść. Nie wiem jak z dziećmi - bo to już będzie wojna na całego a tego nie chcę.
Coś mi podpowiada, że powinienem dać jej tę "wolność" w postaci separacji z jej winy, z dziećmi, a samemu zostać w naszym mieszkaniu i na nich czekać.
Nie chcę wprowadzać nienawiści do naszych relacji. Może ona musi odpocząć ode mnie, przerobić to wszystko samotnie. Dostać w kość od życia i dzieci i tego pana.
Tylko tych maluszków szkoda.

---

A dzisiaj znów chce iść do pani psycholog! Ja odpowiedziałem, że nie wiem czy pójdę, bo średnio widzę sens tych spotkań dla nas. Później małżonka zadzwoniła i powiedziała, że jak nie chcę iść to ona chciałaby pójść nawet sama.

[ Dodano: 2007-06-05, 08:23 ]
Spotkanie odbyło się w miarę spokojnie, pozycje po przeciwległych stronach barykady utrzymane.
Pani psycholog stwierdziła, że moja żona jeszcze nie zaakceptowała tego, że ja się nie zgadzam i nie zgodzę na polubowne rozstanie. Ona ciągle żyje ułudą spokojnego rozejścia. Zaproponowałem jej, że może dostać od ręki separację na warunkach: jej wina, dzieci zostają ze mną w domu, ona robi co chce - tzn wyprowadza się albo i nie. Jako alternatywa 10 letnia walka w sądzie.

Moja żona powiedział, że chce się "odseparować" ode mnie i mojej rodziny. Nie rozumiem skąd w niej tyle zaciętości, złości i bólu.
Tak sobie myślę, że przez te wszystkie lata odkładała ona w sobie każde drobne zranienie - zamiast to wyrzucić z siebie w jakiejś rozmowie czy nawet kłótni - ona starała się być miła, dobra, dusiła to sobie. Nawarstwiło się to, i narosło obecnie do takich rozmiarów, że nie może sobie ona z tym poradzić. Tutaj jest naprawdę kiepsko.
Czym ją zraniła moja rodzina, że ona chce się od nich separować? Ja od rodziny żony nie mam zamiaru się separować (o ile oni mnie będą tolerować) pomimo tego, że wielokrotnie wypowiadaliśmy pod swoim adresem krytyczne uwagi i nawet delikatnie kłóciliśmy się - ale uważałem to za normalne.

Coś się też wydarzyło w weekend. Jest taka "miękka", zgaszona. Widziałem też zaczerwienione oczy po długotrwałym płaczu. Kolejnym zbiegiem okoliczności w który nie wierzę, jest to, że "pan z internetu" wykasował całą swoją stronę internetową - twórczość z ostatnich kilku lat. Wygląda mi to na kolejną próbę wywierania presji lub inną zagrywkę, ale czuję, że coś się dzieje.
Naprawdę się o nią boję, ale nic nie mogę zrobić, ani przytulić ani pocieszyć czy wesprzeć dobrym słowem.

Nie wiem czy dobrze robię, ale przestałem okazywać jej uczucia. Nie zaniedbuję jej, jestem miły uczynny, uśmiecham się ale wszystkie potrzeby czułości i bliskości zamykam w sobie.

Ciężko jest o tym nie myśleć ale staram się.