Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Błogosławieństwa Bożego, aby narodzony tej świętej nocy Zbawiciel świata, obecny w naszym życiu, zawsze napełniał nas radością i nadzieją, a Jego światłość zwyciężała w nas to, co od Boga oddala - życzy administrator
Około czterech miesięcy temu napisałem: żona rozważa rozwód, mamy kryzys i jest źle.
Potem się wziąłem za siebie. Dużo się modliłem, miałem trochę pracy ze sobą. Wydawało się, że idzie ku lepszemu. Na początku września, w dziesiątą rocznicę ślubu – było całkiem fajnie i OK.
A potem wszystko wróciło do normy. Albo i jeszcze gorzej.
Żona mnie nie lubi. Nawet nie tyle, że nie kocha – nie lubi. To bije ze wszystkich jej gestów i wypowiedzi.
Seksu nie ma.
Mimo że się staram i modlę – nie ma efektów. Pewnie modlę się źle, ale nie potrafię inaczej. Nie mam w sobie konsekwencji za grosz. Nie potrafię tego zmienić.
Jestem już zmęczony tym wszystkim, targają mną wątpliwości, mam już dość. Proszę i nie otrzymuję. Nie czuję żadnej nadziei, nic. Tylko żal.
Słyszę prawie codzienne połajanki. Bo np. kasy nie ma. Ano nie ma, chociaż idzie ku lepszemu. Słyszę, jakie żale ma do mnie żona. I nie potrafię tego zmienić, w ogóle.
Często płaczę w ukryciu, tak żeby nikt nie widział.
Czuję się jak wybrakowane urządzenie. Czeka mnie tylko złomowisko.
Nie mam już siły się modlić, zresztą – to i tak nic nie daje.
Jutro żona wyjeżdża w delegację zagraniczną i nie będzie jej do soboty. Tego też się boję: tworzę różne scenariusze i nie mogę się od tego uwolnić, chociaż wiem, że nie powinienem tak się nakręcać.
Zero nadziei. To się skończy bardzo źle, a ja czuję, jakbym był częścią lawiny i nie miał na nic wpłwu.
kr [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 01:52
Jakością modlitwy się nie przejmuj,bo to Duch Św.wstawia się za nami i wyrównuje wszelkie braki.Jak zaczynasz się sam lub z żoną zbliżać do Boga ( a tym samym do siebie)zawsze będziecie atakowani przez szatana.Bo on nie chce wypuścić zdobyczy wyślizgującej się z jego rąk.W czytaniu 15.11.2010 Łk 18,35-43 niewidomy wołał :Jezusie ,Synu Dawia ,ulituj się nade mną,pomimo,że inni nastawali ,aby umilkł.Ci "zagłuszacze" to zarówno ludzie jak i pokusa zniechęcenia "ofiarowana" przez szatana.Szerzej ta sytuacja jest opisana w Mk 10,46-52.Kończę , bo rano wstaję.Pomodlę się jeszcze za Was.Pozdrawiam w Panu.
[ Dodano: 2010-11-16, 01:56 ]
W chwilach zniechęcenia wołaj też: Jezusie ,Synu Dawida ulituj się nad nami-to też jest modlitwa,gdy wzywasz Imienia ponad wszelkie imię.Imię Jezus oznacza Bóg zbawia.
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 06:30
Witaj!
Cytat:
Zero nadziei. To się skończy bardzo źle, a ja czuję, jakbym był częścią lawiny i nie miał na nic wpłwu.
to zludzenie ktre podsuwa nam kusy, w Panu Bogu nadzieja
lektury zadane na forum przeczytane ?
Wspomne w modlitwie!
nałóg [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 08:25
Kaczor......... a może jednak popracuj nad konsekwencją???? bo piszesz że niby sporo pracujesz nad sobą........... a poczucie krzywdy rozkłada Cie na łopatki.
Żona pewnei chce mieć obok faceta,wojownika,ochroniarza a nie rozmazanego ,płaczliwego dzieciucha.......Jest cos w tym????
Jarosław [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 09:51
Kaczor napisał/a:
Mimo że się staram i modlę – nie ma efektów
bo żona to tez takie:
Kaczor napisał/a:
wybrakowane urządzenie
Ognioodporny obejrzany?
Jak nie to obejrzeć i działać, a jeśli tak to działać, masz jeszcze sporo czasu, dopóki tylko rozważa.
rafcik [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 10:39
Kaczor wątpliwości, zrezygnowanie, niszczące poczucie własnej wartości myśli.....znam to doskonale. Ja "tylko" 3 miesiąc pracuję nad sobą i nad swoim małżeństwem i juz kilka razy padałem na twarz, żeby się podnieść. I powiem Ci tylko tyle że każdy upadek i każde powstanie daje mi wiecej pewności siebie i więcej wiary że bedzie ok.
Praca nad soba to nie wszystko - CZAS jest też ważny. Może te Twoje 4 miesiące to mało?? Tak jak moje 3. Niby nic sie nie zmienia, ale przeciez my się zmieniamy na lepsze.... a to jest podstawa.
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 17:51
Kaczor, rafcik ja juz 4 rok pracuje raz efektywniej raz mniej, tak wiec Was pocieszę
i ciagle padam na nos, ale wstaje z pomoca Bożą
malzenstwo to ciagla praca i ciagla uwaznosc...taka nasza droga,....powolanie...dorga do swiętości
jakby kota z psem wrzucic do statku podwodnego i puscic w rejs...niezłe co ?
polecam kazanie x Piotra z zeszlego tyg :)
Kaczor [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 20:55
Dziękuję wszystkim za rady.
Mam mnóstwo wątpliwości, zniechęceń. Rozum mówi coś innego, a emocje zupełnie w inną stronę.
Wątpliwościami pozwolę się podzielić później, może jutro. Muszę zebrać myśli.
Kaczor
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 21:14
hej, madrzy ludzie powiadaja ze proces zdrowienia naszego serca, psychiki
to proces ktorym kieruje nasz rozum
serce bywa poranine, emocje nami szarpią
ale rozum wie jak dązyc do zdrowienia, na 12 krokach czy to AA czy innych
mowi sie " przynieś ciało, reszta przyjdzie za ciałem"
i niewazne czy mam dobry czy zly humor, jakie mam emocje danego dnia
emocje mowia o Twoich obawach, poranieniu, zlosci, smutku....to ludzkie, ale jakze zmienne
warto je slyszec ale nie kierowac sie nimi :)
bede zagladac, pozdrawiam z panem Bogiem
K_ [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-16, 22:07
Nie poddawaj się!
Twoja postawa jest oznaką jakim Ty jesteś człowiekiem. Nie robisz tego tylko aby pozyskać żonę. Robisz to co jest słuszne. To co Ty uważasz za słuszne.
Czasem trzeba być wojownikiem za pewne sprawy nawet jeżeli nie zostaniemy zrozumiani i uznani.
Bardzo serdecznie pozdrawiam.
toto1372 [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-17, 13:32
Kaczor
Wiem coś na ten temat i rozumie cię bardzo dobrze
mam teraz to samo
ta bezradność bezsilność
chcesz ale nic nie wychodzi robisz wszystko błagasz i nic
I najgorsze jest to że nie wiesz co zrobić żeby to zmienić
Ale wierzę że modlitwa i uzdrowienie duszy coś pomoże
choć moja żona jest bardzo stanowcza i jak coś postanowi to już koniec
ale mam nadzieję że będzie dobrze
Z Bogiem
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-17, 15:58
Toto ja też jestem taką stanowcza żona , jak sie zawzięłam , rozwód przeprowadziłam , a Pan Bóg i tak mnie z tej drogi zguby wyratował .
Teraz mam nadzieje z jeszcze większa determinacja odbudowuje mój sakrament , i moje życie .
Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych , na uparciuchów , stanowczych i zawziętych ma swoje sposoby
Z Bogiem
toto1372 [Usunięty]
Wysłany: 2010-11-17, 19:03
Mirakulum napisał/a:
Toto ja też jestem taką stanowcza żona , jak sie zawzięłam , rozwód przeprowadziłam , a Pan Bóg i tak mnie z tej drogi zguby wyratował .
Teraz mam nadzieje z jeszcze większa determinacja odbudowuje mój sakrament , i moje życie .
Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych , na uparciuchów , stanowczych i zawziętych ma swoje sposoby
Z Bogiem
Mirakulum
bardzo dziękuję za te słowa
wierzę że Bóg mi pozwoli to uratować i nie poddam się w modlitwie mam nadzieje że żona przejrzy na oczy uwierzy choć będzie z nią bardzo ciężko ale dla mnie liczy się wiara nadzieja miłość i tego będę się trzymał
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
