Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Błogosławieństwa Bożego, aby narodzony tej świętej nocy Zbawiciel świata, obecny w naszym życiu, zawsze napełniał nas radością i nadzieją, a Jego światłość zwyciężała w nas to, co od Boga oddala - życzy administrator
Malek i Giaur wzruszylicie mnie swoim swiadectwem!
Piotrze, przemówileś ! Pani Barbara była wspaniałą moją współlokatorką, pozdrawiam i zapraszamy na nastepne spotkanie!
Akwila [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-11, 21:31
"Nie bój się , wypłyń na głębie, jest przy Tobie Chrystus"... Jestem świeżym "sycharkiem", ale po tych rekolekcjach chce zostać i wypłynąć na głębie - razem z Wami... Wiem, że teraz mogę i chcę więcej. Widziałam Wasze twarze, zaangażowanie i bezinteresowną pomoc. Dawno nie spotkałam tylu ludzi, o tak wielkim sercu. Dziękuje Bogu za te rekolekcje, za tyle Dobrych Aniołów wokół mnie..
Akwila Wrocław
Jarek321 [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-11, 23:26
Tak się cieszę, że spotkałem tylu wspaniałych ludzi - pomimo kłopotów, które każdy ma, to ja widziałem na twarzach uśmiech i ogólnie takie "coś" co przyciąga. A jak usłyszałem od Agnieszki z uśmiechem na ustach, że ona chce zrzucić "ten ciężar" (kto słuchał, to wie o co chodzi), to znalazłem potwierdzenie, że jestem wśród swoich. Dawno się tak nie czułem - od pierwszego wejścia przez drzwi do wejścia do klasztoru, gdzie przywitałem się z kilkorgiem osób. Naprawdę wspaniale się czułem. Dziękuję Mirakulum za krótką rozmowę na stołówce. Uwierz mi, że powiedziałaś najważniejsze dla mnie rzeczy podczas tych dni. Dziękuję Kasiu1 za ciepłe przyjęcie na dzień dobry. Dziękuję Halszko za to co powiedziałaś publicznie na temat mojej sytuacji, bo mam wrażenie, że dotknęłaś sedna problemu. A rekolekcje - rewelacja! Krystyna była skromna, niepewna wartości tego, co mówi, a przecież odkrywała perły w tym, od czego większość ludzi stroni - w cierpieniu, w przebaczeniu. Bardzo dziękuję organizatorom za wspaniałą organizację - przede wszystkim paniom, które pilnowały dzieci, w tym mojego urwisa. Tego co przeżyłem podczas tych dni, nie da się krótko opisać. Z niecierpliwością czekam na kolejne rekolekcje lub wspólne spotkanie, może ten Sylwester??
kr [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-12, 00:40
Zostałem wywołany do tablicy,więc odpowiadam:cieszę się,że Moniko napisałaś swoje uwagi dot.mojej osoby.Sądziłem,że parafraza sceny z animowanej komedii"shrek",kiedy chcałem powiedzieć świadectwo, jest czytelna dla wszystkich.Okazało się ,że tak nie jest.To najlepszy dowód na to ,że zabrakło zwykłej komunikacji(jest potrzebna nie tylko w małżeństwie,w rodzinie ale i we wspólnocie) .Zatem wszystkich ,których uraziłem(niechcący!)PRZEPRASZAM! Myślę,że dobrze się stało,że Moniko poruszyłaś sprawę tych "łatwopalnych".Bo oni też są częścią tej wspólnoty i mają w niej swoje miejsce(choć jak się domyślam, w chwili obecnej niekoniecznie tam ,gdzie chcieliby być).Stało się to też pretekstem do tego ,abym zaproponował intencję na forum molitewnym(może na następny miesiąc,bo z tego co się zorientowałem,to w każdym miesiącu jest tylko jedna).Proszę o przekazanie tej intencji na forum modlitewne przez innych,bo ja mam w kompie system wista ,z którym "gryzą" się programy "Sycharu".W efekcie,po zalogowaniu, raz po raz mnie rozłącza z "Sycharem". Ja ze swej strony już się modlę za "łatwopalnych"i będę to robił nadal.
Jeżeli chodzi o jakieś uwagi dot mojej osoby,to do mnie proszę mówić od razu i "prosto z mostu".
W rozpędzie i o póżnej porze(+ wista "gryzła" sie z "Sycharem") pisałem 1-szego posta.Zapomniałem dodać ,że duże wrażenie wywarła też i rozmowa z Miraculum.Zarówno ona jak i Kasia z Chrisem uświadomili mnie ,ile jeszcze mam do zrobienia na swoim osobistym podwórku a rozmowa z Fl( o ile nie przekręciłem nicka)pokazała,żę nawet na prostej drodze będę musiał uwazać,aby się nie potykać.
Myślę,że w każdych rekolekcjach powinien być przewidziany czas na poznawanie się we wspólnocie i podtrzymywanie więzi osobistych(wystarczy poczytać posty uczestników rekolekcji).Bo niewątpliwie rekolekcje dały fundament duchowy,który sprawdza się w praktyce czyli bezpośrednich relacjach między bliźnimi.Zresztą wiara bez uczynków jest martwa(Jk 2,17). Pozdrawiam wszystkich sycharowiczów w Panu(....gości też) .
kasia1 [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-12, 10:01
Jechałam na te rekolekcje z radością w sercu, jakiej jeszcze nigdy nie czułam przed takim wyjazdem. I ta radość ciągle we mnie jest… jestem szczęśliwa, że tam byłam
Dziękuję Wam za to, że byliście tam ze mną… bez Was, nie byłoby tej radości.
Podobnie jak El. zauważyłam, że coraz więcej panów w naszym gronie i przyznam, że z ogromnym podziwem patrzyłam, na tych, którzy przyjechali ze swoimi dziećmi.
Tyle w Nich ciepła, spokoju, cierpliwości, troski, odpowiedzialności za własne pociechy… zauroczyliście mnie tym
Mam lekki niedosyt, że nie było tradycyjnego spotkania, na którym każdy się przedstawia i mówi o sobie parę słów, że byliśmy w dwóch różnych lokalizacjach, że nie mieliśmy wspólnych posiłków… no cóż, na następne rekolekcje musimy znaleźć dużo większy dom.
Dziękuję wszystkim, z którymi choć przez chwilę rozmawiałam, przebywałam, śmiałam się...
Przepraszam tych, do których nie wyszłam, nie zagadałam, nie uśmiechnęłam się…
Mam poczucie, że mogłam dać z siebie więcej, a nie dałam… obiecuję poprawę
Do zobaczenia Kochani przy najbliższej okazji
Mufinka [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-12, 19:46
Ja też dotarłam szczęśliwie :) do domu.
Dziękuję Midziulce za wspólne bytowanie w pokoiku :)
Wszystkim Wam dziękuję!!!
Krystynie za rekolekcyjne słowo - szczególne o namiocie spotkania z Bogiem na co dzień.
Drugi dzień praktykuję namiot spotkania :)
dostaliśmy obrazek - Jezu Ufam Tobie -a na odwrocie modlitwa o nasze małżeństwa
zapalam świecę i .............
Bóg zapłać za modlitwy!!!!!!
midziulka [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-12, 20:34
Mufinko :) ja Tobie też :)
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-13, 15:15
Jest juz banner z konferencjami, słucham sobie wlasnie o miłosci własnej, polecę też męzowi do posluchania
rozbroił mnie też smiech pośrodku o sąsiedzie uśmiałam się
dziękuję piosenka bardzo piękna i prawdziwa tekstem.
agnicha [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-15, 12:19
"wolna jak ptak..."
dzięki za tego linka
Jola90 [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-16, 20:14
Rekolekcje i ludzie, których miałam okazję tam poznać wspaniali. Dziękuję Ci Panie, że mogłam tam być. Już tęsknię za Wami :).
Trwam na modlitwie, nic nie oczekując, wszystkie sposoby i plany zawodzą, tylko Bóg jest ze mną. Dotknął mnie w sobotę w Łagiewnikach-to bardzo miłe uczucie..., ale do dziś sama do końca nie wiem, co się stało..., poczułam się jak Faustyna. Chwała Panu.
Nico [Usunięty]
Wysłany: 2010-10-17, 01:25
Witam wszystkich serdecznie,
My w poniedziałek też całą rodzinką szczęśliwie dojechaliśmy do domu, dlatego w poniedziałek gdyż przedłużyliśmy sobie pobyt w Krakowie o jedną dobę. Piszę to dopiero dzisiaj za co przepraszam, ale po dwóch dniach nieobecności w pracy (w piątek rano wyjechaliśmy na rekolekcje, a w poniedziałek po południu dotarliśmy do domu) miałem sporo do nadrobienia. Teraz dzieci śpią, jutro wolne więc mam chwilę żeby coś napisać.
Rekolekcje dla mnie były wspaniałe nie tylko dlatego, że tematy konferencji wygłoszone przez Panią Krystynę uzmysłowiły mi wiele istotnych faktów, z których wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, ale także atmosfera panująca na tych rekolekcjach była niepowtarzalna. Wszyscy byliście bardzo mili i życzliwi. Rozmowy, które przeprowadziłem z wieloma uczestnikami pokazały w jakich trudnych, sytuacjach wielu z Was się znajduje. Mimo tych wszystkich niepowodzeń przyjechaliście na rekolekcje, dzieliliście się swoimi doświadczeniami i dobrymi radami za co serdecznie wszystkim dziękuję (co niektóre już wdrożyłem w życie i chyba przynosi to pewne efekty, żona stwierdziła że po rekolekcjach zacząłem się zachowywać jak byśmy byli narzeczeństwem ). Teraz należałoby wyleczyć zranienia i przebaczyć ale z tym, jak wszyscy słyszeliśmy na rekolekcjach, nie jest tak łatwo .
Ponieważ były to moje pierwsze sycharowe rekolekcje spodziewałem się tutaj spotkać smutnych, przygnębionych i obciążonych bagażem życia ludzi, tymczasem było zupełnie inaczej.
Odnośnie tematów, które Pani Krystyna poruszała, to na mnie największe wrażenie wywarło to jak wielki wpływ na życie człowieka mają zranienia, zwłaszcza te doznane w dzieciństwie czy nawet w wieku prenatalnym, które następnie w życiu dorosłym ogromnie wpływają na jego zachowanie, w tym także na relacje małżeńskie.
Jeszcze raz dziękuję wszystkim za wspaniale spędzony czas, organizatorom za przygotowanie rekolekcji , Pani Krystynie za ich wygłoszenie, księdzu Andrzejowi za duchowe przewodnictwo, paniom opiekunkom za opiekę nad dziećmi, zespołowi za oprawę muzyczną, moim rozmówcom za poświęcony mi czas.
Dla zainteresowanych link do filmu, o którym kliku osobom wspomniałem w trakcie przerwy na ciastko, tytuł filmu "Przebłysk wieczności", film jest w 5 częściach.
http://www.youtube.com/re...no%C5%9Bci&aq=0
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.