[NORBERT]

[Nirwanna]

Norbert, być może rzeczywiście to jest zabawa słowami, ale jednak bliższe mi jest rozumienie ketrama. Polecam artykuł w Tygodniku Powszechnym: artykuł
Całość dotyczy ubóstwa, ale początek - tolerancji i akceptacji. Cytat: "Nie zgadzam się z tobą, ale jestem w stanie przyjąć do wiadomości, a nawet zaakceptować istnienie różnic między nami i funkcjonować razem, co najwyżej zachowując pewien dystans. Rozumiem, że nie wszyscy podzielają mój punkt widzenia, chociaż jestem przekonany co do swoich racji i tego, że inni się mylą. Jestem tym samym tolerancyjny.....Współcześnie obserwujemy jednak znaczącą ewolucję rozumienia terminu „tolerancja”. Próbuje się bowiem traktować tolerancję już nie jako umiejętność akceptowania istnienia różnic między członkami wspólnoty, ale jako gotowość akceptacji samych odmienności. Rozumienie tolerancji na naszych oczach przebywa drogę od cierpliwego znoszenia odmienności do ich ochoczej afirmacji."

Tym samym akceptacja (uznanie po p ketramowemu) wywodząca się z tolerancji daje mi spokój ducha, bo jestem w zgodzie sam ze sobą, i nie jestem w postawie wrogości do innych. Tymczasem współczesna ewolucja pojęcia tolerancji i akceptacji ku "ochoczej afirmacji" zadaje gwałt memu duchowi (choć dzieje się to pod szczytnymi hasłami), a tym samy burzy spokój ducha, i powoduje postawę wrogości właśnie.
Podkreślę - może to wciąż takie same rozumienie różnych słów. Ale ja uznaję/przyjmuję do wiadomości, że na świecie dzieje się zło (wszak ślepa nie jestem), ale nie akceptuję tego. Może nie mam wpływu na wszystkie przypadki dziania się zła, ale na część mogę mieć, i wtedy mogę przeciwdziałać. I tylko - jak Norbert piszesz - w prawdzie jest możliwe takie działanie. Nazwać - to jest złe, to jest zło. Bez rozmydlania, nadawania odcieni szarości. A potem - mogę coś z tym zrobić lub nie. I działam. Lub nie.

Norbert, być może rzeczywiście to jest zabawa słowami, ale jednak bliższe mi jest rozumienie ketrama. Polecam artykuł w Tygodniku Powszechnym: artykuł
Całość dotyczy ubóstwa, ale początek - tolerancji i akceptacji. Cytat: "Nie zgadzam się z tobą, ale jestem w stanie przyjąć do wiadomości, a nawet zaakceptować istnienie różnic między nami i funkcjonować razem, co najwyżej zachowując pewien dystans. Rozumiem, że nie wszyscy podzielają mój punkt widzenia, chociaż jestem przekonany co do swoich racji i tego, że inni się mylą. Jestem tym samym tolerancyjny.....Współcześnie obserwujemy jednak znaczącą ewolucję rozumienia terminu „tolerancja”. Próbuje się bowiem traktować tolerancję już nie jako umiejętność akceptowania istnienia różnic między członkami wspólnoty, ale jako gotowość akceptacji samych odmienności. Rozumienie tolerancji na naszych oczach przebywa drogę od cierpliwego znoszenia odmienności do ich ochoczej afirmacji."

Tym samym akceptacja (uznanie po p ketramowemu) wywodząca się z tolerancji daje mi spokój ducha, bo jestem w zgodzie sam ze sobą, i nie jestem w postawie wrogości do innych. Tymczasem współczesna ewolucja pojęcia tolerancji i akceptacji ku "ochoczej afirmacji" zadaje gwałt memu duchowi (choć dzieje się to pod szczytnymi hasłami), a tym samy burzy spokój ducha, i powoduje postawę wrogości właśnie.
Podkreślę - może to wciąż takie same rozumienie różnych słów. Ale ja uznaję/przyjmuję do wiadomości, że na świecie dzieje się zło (wszak ślepa nie jestem), ale nie akceptuję tego. Może nie mam wpływu na wszystkie przypadki dziania się zła, ale na część mogę mieć, i wtedy mogę przeciwdziałać. I tylko - jak Norbert piszesz - w prawdzie jest możliwe takie działanie. Nazwać - to jest złe, to jest zło. Bez rozmydlania, nadawania odcieni szarości. A potem - mogę coś z tym zrobić lub nie. I działam. Lub nie.

[NORBERT]

[róża]

Cytat:

"każdy ma taką żonę na jaką zasługuje

Nie zgadzam się z tym powiedzeniem, Jarku
Musielibyśmy chyba, my piszacy na tym forum - uznać siebie za ludzi drugiej kategorii, tych mniej kochanych przez Pana Boga, bo: zasługujemy na zdradę, przemoc itp., gdy tymczasem inni zasługują na piękną miłość każdego dnia ... 'Inni' mogliby łatwo popaść w pychę, że są wybrańcami Pana Boga...
Zasługiwanie, bądź niezasługiwanie na dobrego męża/żonę - to chyba nie tak...
Moim zdaniem, nasi współmałżonkowie są najlepszymi towarzyszami na drodze do świętości, ale tej naszej, nie mojej... To wielka różnica. (Na drodze do mojej świętości - mój współmałżonek może mi jawić się nawet jako przeszkoda... Jednak tak naprawdę to on nie pozwala mi popaść w marazm, w niebezpieczne zadowolenie z siebie graniczące z poczuciem świętości, grzeszny zachwyt nad sobą...)
A choćby czasem nasza połówka odeszła z właściwego szlaku, którym podążamy razem... Naszym zadaniem jest ją odszukać, a gdybyśmy my z kolei poczuli się zbyt pewnie na tej drodze - on/ona na pewno zmiękczy nasze serce, kiedy zbyt twarde, a utwardzi, kiedy zbyt miękkie...

Małżeństwo szkołą cnót, szkołą poznawania siebie samego - z obydwu stron, szkołą pokory w patrzeniu na siebie i drugiego człowieka.
Zrozumieć sens trudnego małżeństwa... Chyba nie sposób - bez zrozumienia sensu cierpienia w życiu...

Trudny mąż/żona - najlepszym zwierciadłem w oglądaniu siebie... Ilu godzin rozmyślań nad sobą potrzebowalibyśmy, by poznać siebie prawdziwymi - żyjąc samotnie, bądź z 'doskonałym' małżonkiem przy boku A tu proszę, raz, dwa i już widzę siebie, jakim/jaką jestem To cenna wiedza.

Cytat:

"każdy ma taką żonę na jaką zasługuje

Nie zgadzam się z tym powiedzeniem, Jarku
Musielibyśmy chyba, my piszacy na tym forum - uznać siebie za ludzi drugiej kategorii, tych mniej kochanych przez Pana Boga, bo: zasługujemy na zdradę, przemoc itp., gdy tymczasem inni zasługują na piękną miłość każdego dnia ... 'Inni' mogliby łatwo popaść w pychę, że są wybrańcami Pana Boga...
Zasługiwanie, bądź niezasługiwanie na dobrego męża/żonę - to chyba nie tak...
Moim zdaniem, nasi współmałżonkowie są najlepszymi towarzyszami na drodze do świętości, ale tej naszej, nie mojej... To wielka różnica. (Na drodze do mojej świętości - mój współmałżonek może mi jawić się nawet jako przeszkoda... Jednak tak naprawdę to on nie pozwala mi popaść w marazm, w niebezpieczne zadowolenie z siebie graniczące z poczuciem świętości, grzeszny zachwyt nad sobą...)
A choćby czasem nasza połówka odeszła z właściwego szlaku, którym podążamy razem... Naszym zadaniem jest ją odszukać, a gdybyśmy my z kolei poczuli się zbyt pewnie na tej drodze - on/ona na pewno zmiękczy nasze serce, kiedy zbyt twarde, a utwardzi, kiedy zbyt miękkie...

Małżeństwo szkołą cnót, szkołą poznawania siebie samego - z obydwu stron, szkołą pokory w patrzeniu na siebie i drugiego człowieka.
Zrozumieć sens trudnego małżeństwa... Chyba nie sposób - bez zrozumienia sensu cierpienia w życiu...

Trudny mąż/żona - najlepszym zwierciadłem w oglądaniu siebie... Ilu godzin rozmyślań nad sobą potrzebowalibyśmy, by poznać siebie prawdziwymi - żyjąc samotnie, bądź z 'doskonałym' małżonkiem przy boku A tu proszę, raz, dwa i już widzę siebie, jakim/jaką jestem To cenna wiedza.

[Krzysztof1506]

Wczoraj żona oświadczyła mi że pogrzebała w historii przeglądarki i znalazła to forum i przeczytała całą treść całe moje "żale". Po przeczytaniu nie mogła zrozumieć dlaczego obcym ludziom opisuje nasze problemy. Oczywiście ogromne pretensje że z siebie zrobiłem wybielonego anioła a z niej nie wiadomo kogo. Powiedziała że zamiast zabrać się za prace i zapomnienie o wszystkim to drążę to wszystko i pogrążam się i ją i wcale tym nie pomagam nam. Kolejny raz powiedziałem jej że walczę o zrozumienie naszych błędów i szukam rozwiązania naszych kłopotów , że bardzo ją kocham i też chcę być kochany i szanowany. Potem puściły mi nerwy i zwymyślałem jej od najgorszej znowu wyrzuciłem swoje żale itd itd.
Póżniej uspokoiłem się i zacząłem od początku od naszej znajomości i od szczerej prawdy o wszystkim co nas łączy i co nas dzieli. Opowiedziałem jakie mam marzenia i jak bardzo potrzebuje porady kogokolwiek żebym mógł zrealizować te marzenia , marzenia o szczęśliwej kochającej rodzinie. Przypomniałem jak kilka lat temu inne forum pomogło mi odnależć trochę prawdy o moich błędach i dzięki niemu zacząłem się zmieniać i od tego czasu zrobiliśmy duży krok na przód. I dlatego znalazłem to forum po to by odnależć kolejne klucze , wskazówki jak żyć jak postępować. Żona trochę się odkryła powiedziała że nie może nie potrafi mi wybaczyć nie może tego zapomnieć że nie zaopiekowałem się nią jak żoną po urodzeniu dziecka i pozwoliłem na terroryzowanie jej przez teściową i moją siostrę . Powiedziała że w tych romansach szuka tego flirtu ,ciepła i którego ja jej nie daje. Ona ma wrażenie że mi chodzi tylko o sex i że według niej ja chcę żeby siedziała cicho i nic nie robiła. Już sam nie wiem może mi się wydaje że ja umiem okazywać miłość i szacunek a ona nie a tak naprawdę jest odwrotnie. Nie wiem. Nie wiem czy dalej mam tu pisać czy dla niej to zakończyć jak wiem że ją to drażni ? Co robić co robić????? Pomóżcie mi

Wczoraj żona oświadczyła mi że pogrzebała w historii przeglądarki i znalazła to forum i przeczytała całą treść całe moje "żale". Po przeczytaniu nie mogła zrozumieć dlaczego obcym ludziom opisuje nasze problemy. Oczywiście ogromne pretensje że z siebie zrobiłem wybielonego anioła a z niej nie wiadomo kogo. Powiedziała że zamiast zabrać się za prace i zapomnienie o wszystkim to drążę to wszystko i pogrążam się i ją i wcale tym nie pomagam nam. Kolejny raz powiedziałem jej że walczę o zrozumienie naszych błędów i szukam rozwiązania naszych kłopotów , że bardzo ją kocham i też chcę być kochany i szanowany. Potem puściły mi nerwy i zwymyślałem jej od najgorszej znowu wyrzuciłem swoje żale itd itd.
Póżniej uspokoiłem się i zacząłem od początku od naszej znajomości i od szczerej prawdy o wszystkim co nas łączy i co nas dzieli. Opowiedziałem jakie mam marzenia i jak bardzo potrzebuje porady kogokolwiek żebym mógł zrealizować te marzenia , marzenia o szczęśliwej kochającej rodzinie. Przypomniałem jak kilka lat temu inne forum pomogło mi odnależć trochę prawdy o moich błędach i dzięki niemu zacząłem się zmieniać i od tego czasu zrobiliśmy duży krok na przód. I dlatego znalazłem to forum po to by odnależć kolejne klucze , wskazówki jak żyć jak postępować. Żona trochę się odkryła powiedziała że nie może nie potrafi mi wybaczyć nie może tego zapomnieć że nie zaopiekowałem się nią jak żoną po urodzeniu dziecka i pozwoliłem na terroryzowanie jej przez teściową i moją siostrę . Powiedziała że w tych romansach szuka tego flirtu ,ciepła i którego ja jej nie daje. Ona ma wrażenie że mi chodzi tylko o sex i że według niej ja chcę żeby siedziała cicho i nic nie robiła. Już sam nie wiem może mi się wydaje że ja umiem okazywać miłość i szacunek a ona nie a tak naprawdę jest odwrotnie. Nie wiem. Nie wiem czy dalej mam tu pisać czy dla niej to zakończyć jak wiem że ją to drażni ? Co robić co robić????? Pomóżcie mi

[róża]

Cytat:

"Miłość bezgraniczna znająca tylko granice nieśmiertelności.... Miłość doskonała , bez skazy.. jest miłością z moich snów"

Radzę zacząć od przyjęcia do świadomości faktu, że nie ma takiej miłości tutaj na ziemi. Taka MIŁOŚĆ jest w Niebie, a Ty przeciez żyjesz, Krzysztofie A może śpisz? Obudź się czym prędzej...

Cytat:

"Miłość bezgraniczna znająca tylko granice nieśmiertelności.... Miłość doskonała , bez skazy.. jest miłością z moich snów"

Radzę zacząć od przyjęcia do świadomości faktu, że nie ma takiej miłości tutaj na ziemi. Taka MIŁOŚĆ jest w Niebie, a Ty przeciez żyjesz, Krzysztofie A może śpisz? Obudź się czym prędzej...

[NORBERT]

[Jarek321]

Zdanie "każdy ma taką żonę na jaką zasługuje" jest bardzo wieloznaczne... Miało być prowokacją i odniosło właściwy skutek.

Ja uważam tak samo jak Róża:

Cytat:

nasi współmałżonkowie są najlepszymi towarzyszami na drodze do świętości, ale tej naszej, nie mojej...

A prowokacyjne powiedzenie (powiedzonko) temu nie przeczy - prowadzi do konieczności podjęcia przemyśleń na własny temat. Zauważcie, że słowo "zasługiwać" dotyczy przeszłości - coś się zrobiło, uczyniło (lub nie), co ma wpływ na przyszłość - zbieramy tego owoce. A żona/mąż jest nam zadany/a na przyszłość; jest częścią życia, dzięki której możemy dojść do świętości - razem w małżeństwie, a nawet wtedy jak żyje się osobno. Czyli nie są nam dani jako odpłata za coś, ale jako sposób, by wzrastać ku Bogu - np. poprzez PRZEBACZENIE drugiemu małżonkowi - za różne rzeczy, które zrobił, ale również za to, że nie jest tak doskonały jakbyśmy chcieli. Bo czy każdy z nas jest doskonały, żeby wymagać od kogoś doskonałości?

Jest tu na forum często takie zdanie: że kryzys nie jest "dlaczegoś" tylko "po coś". Współmałżonek też jest nam zadany na przyszłość i w żadnym razie nie jest "karą" za coś. Inna sprawa, że zmiana samego siebie i swoich zachowań jest bardzo ciężka. Ale siłę przecież czerpiemy z niewyczerpanego źródła...

Własnej oceny na temat wypowiedzi Krzysztofa o żonie, że jest to wręcz potępienie, nie wypieram się. Chodziło mi o to, że taka ocena żony (że inne żony są lepsze pod tym czy innym względem) jest wstępem, który prowadzi w bardzo złym kierunku. Bo trzeba uznać fakt, zaakceptować, że współmałżonek jest taki - jaki jest i zmienić się może tylko wówczas jak będzie tego chciał. Bo jeżeli Krzysztofie, będziesz się rozwijał (albo myślał, że rozwijasz się), to mając na początku takie podejście, że inne żony są lepsze, dojdziesz szybko do wniosku, że z żoną coraz bardziej nie da się wytrzymać. I wpadniesz w jakieś błędne koło. Tym samym trzeba to przerwać na samym początku.

Cytat:

Kolejny raz powiedziałem jej że walczę o zrozumienie naszych błędów i szukam rozwiązania naszych kłopotów , że bardzo ją kocham i też chcę być kochany i szanowany. Potem puściły mi nerwy i zwymyślałem jej od najgorszej znowu wyrzuciłem swoje żale itd itd.

Sytuacja wypisz - wymaluj jak w "Ognioodpornym". Bohater filmu jednak "zapomniał" o sobie, czyli o poczuciu braku miłości, zaprzestał perswadowania żonie, jaki to on jest nieszczęśliwy, nieszanowany i zaczął robić kompletnie co innego. Nawet jak nie dawało to widocznych efektów postaci ciepłego uczucia żony, to nie zaprzestał. Proces przemiany zaczął od chęci ulżenia sobie, ale pracując nad sobą, przestał myśleć o sobie i zaczął myśleć tylko o Bogu i żonie. W efekcie zresztą poczuł się szczęśliwszy - czyli dla siebie też coś zyskał...

Ciśnie mi się na usta "Kto wytrwa do końca będzie zbawiony" (Mk 13,13).

Zdanie "każdy ma taką żonę na jaką zasługuje" jest bardzo wieloznaczne... Miało być prowokacją i odniosło właściwy skutek.

Ja uważam tak samo jak Róża:

Cytat:

nasi współmałżonkowie są najlepszymi towarzyszami na drodze do świętości, ale tej naszej, nie mojej...

A prowokacyjne powiedzenie (powiedzonko) temu nie przeczy - prowadzi do konieczności podjęcia przemyśleń na własny temat. Zauważcie, że słowo "zasługiwać" dotyczy przeszłości - coś się zrobiło, uczyniło (lub nie), co ma wpływ na przyszłość - zbieramy tego owoce. A żona/mąż jest nam zadany/a na przyszłość; jest częścią życia, dzięki której możemy dojść do świętości - razem w małżeństwie, a nawet wtedy jak żyje się osobno. Czyli nie są nam dani jako odpłata za coś, ale jako sposób, by wzrastać ku Bogu - np. poprzez PRZEBACZENIE drugiemu małżonkowi - za różne rzeczy, które zrobił, ale również za to, że nie jest tak doskonały jakbyśmy chcieli. Bo czy każdy z nas jest doskonały, żeby wymagać od kogoś doskonałości?

Jest tu na forum często takie zdanie: że kryzys nie jest "dlaczegoś" tylko "po coś". Współmałżonek też jest nam zadany na przyszłość i w żadnym razie nie jest "karą" za coś. Inna sprawa, że zmiana samego siebie i swoich zachowań jest bardzo ciężka. Ale siłę przecież czerpiemy z niewyczerpanego źródła...

Własnej oceny na temat wypowiedzi Krzysztofa o żonie, że jest to wręcz potępienie, nie wypieram się. Chodziło mi o to, że taka ocena żony (że inne żony są lepsze pod tym czy innym względem) jest wstępem, który prowadzi w bardzo złym kierunku. Bo trzeba uznać fakt, zaakceptować, że współmałżonek jest taki - jaki jest i zmienić się może tylko wówczas jak będzie tego chciał. Bo jeżeli Krzysztofie, będziesz się rozwijał (albo myślał, że rozwijasz się), to mając na początku takie podejście, że inne żony są lepsze, dojdziesz szybko do wniosku, że z żoną coraz bardziej nie da się wytrzymać. I wpadniesz w jakieś błędne koło. Tym samym trzeba to przerwać na samym początku.

Cytat:

Kolejny raz powiedziałem jej że walczę o zrozumienie naszych błędów i szukam rozwiązania naszych kłopotów , że bardzo ją kocham i też chcę być kochany i szanowany. Potem puściły mi nerwy i zwymyślałem jej od najgorszej znowu wyrzuciłem swoje żale itd itd.

Sytuacja wypisz - wymaluj jak w "Ognioodpornym". Bohater filmu jednak "zapomniał" o sobie, czyli o poczuciu braku miłości, zaprzestał perswadowania żonie, jaki to on jest nieszczęśliwy, nieszanowany i zaczął robić kompletnie co innego. Nawet jak nie dawało to widocznych efektów postaci ciepłego uczucia żony, to nie zaprzestał. Proces przemiany zaczął od chęci ulżenia sobie, ale pracując nad sobą, przestał myśleć o sobie i zaczął myśleć tylko o Bogu i żonie. W efekcie zresztą poczuł się szczęśliwszy - czyli dla siebie też coś zyskał...

Ciśnie mi się na usta "Kto wytrwa do końca będzie zbawiony" (Mk 13,13).

[ketram]

[róża]

Cytat:

Opowiedziałem jakie mam marzenia i jak bardzo potrzebuje porady kogokolwiek żebym mógł zrealizować te marzenia , marzenia o szczęśliwej kochającej rodzinie.

Krzyśku, bukiet pięknych róż dla żony - i będzie tak, jak lubisz, czyli romantycznie...
Same marzenia nie stworzą szczęśliwej rodziny. Działanie, Krzyśku, przejdź do tego... Tak mniej nerwowo...
Otrzymałeś od żony bardzo cenne wskazówki na przyszłość, trzeba je teraz wziąć mocno do serca i wreszcie zacząć budować szczęśliwą rodzinę, nie tylko marzyć o niej.
Rozdrapywanie starych ran na pewno temu nie służy (sprawdziłam na sobie).
Koniecznie napisz coś miłego o swojej żonie... O tym, co jest w niej piękne... Jako romantyk, z pewnością to dostrzegasz

Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego. Łk 9, 61

Cytat:

nie są nam dani jako odpłata za coś, ale jako sposób, by wzrastać ku Bogu - np. poprzez PRZEBACZENIE drugiemu małżonkowi - za różne rzeczy, które zrobił, ale również za to, że nie jest tak doskonały jakbyśmy chcieli.

Jarku, dzięki za wyjaśnienie tego powiedzonka, teraz zgadzam się z Tobą
Właśnie przebaczanie, jako ten bardzo trudny akt (to przecież nie jest tak proste, jak odmówienie modlitwy - to ogromny wysiłek duchowy) może być tą drogą (wręcz na skróty) do świętości. Przebaczanie szkołą pokory i wprowadzeniem w czyn słów Jezusa:
Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników Mt 9, 13
I w tym sensie nasz trudny małżonek jest najlepszym dla nas, my z kolei - dla niego, bo przebaczając mu nieustannie (mądrze) kruszymy jego (może zatwardziałe) serce. Jeśli świadczę miłosierdzie, również mogę liczyć na to, że Bóg okaże mi swoje swoje Miłosierdzie. Jawi się nadzieja na zbawienie dla nas obydwojgu. Super!
Gniewajcie się, a nie grzeszcie: niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce. Ef 4, 26

Norbert:
Moc w słabości się doskonali. 1 Kor 12, 9


http://www.youtube.com/watch?v=r-_bLrdXi9U

Cytat:

Opowiedziałem jakie mam marzenia i jak bardzo potrzebuje porady kogokolwiek żebym mógł zrealizować te marzenia , marzenia o szczęśliwej kochającej rodzinie.

Krzyśku, bukiet pięknych róż dla żony - i będzie tak, jak lubisz, czyli romantycznie...
Same marzenia nie stworzą szczęśliwej rodziny. Działanie, Krzyśku, przejdź do tego... Tak mniej nerwowo...
Otrzymałeś od żony bardzo cenne wskazówki na przyszłość, trzeba je teraz wziąć mocno do serca i wreszcie zacząć budować szczęśliwą rodzinę, nie tylko marzyć o niej.
Rozdrapywanie starych ran na pewno temu nie służy (sprawdziłam na sobie).
Koniecznie napisz coś miłego o swojej żonie... O tym, co jest w niej piękne... Jako romantyk, z pewnością to dostrzegasz

Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego. Łk 9, 61

Cytat:

nie są nam dani jako odpłata za coś, ale jako sposób, by wzrastać ku Bogu - np. poprzez PRZEBACZENIE drugiemu małżonkowi - za różne rzeczy, które zrobił, ale również za to, że nie jest tak doskonały jakbyśmy chcieli.

Jarku, dzięki za wyjaśnienie tego powiedzonka, teraz zgadzam się z Tobą
Właśnie przebaczanie, jako ten bardzo trudny akt (to przecież nie jest tak proste, jak odmówienie modlitwy - to ogromny wysiłek duchowy) może być tą drogą (wręcz na skróty) do świętości. Przebaczanie szkołą pokory i wprowadzeniem w czyn słów Jezusa:
Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników Mt 9, 13
I w tym sensie nasz trudny małżonek jest najlepszym dla nas, my z kolei - dla niego, bo przebaczając mu nieustannie (mądrze) kruszymy jego (może zatwardziałe) serce. Jeśli świadczę miłosierdzie, również mogę liczyć na to, że Bóg okaże mi swoje swoje Miłosierdzie. Jawi się nadzieja na zbawienie dla nas obydwojgu. Super!
Gniewajcie się, a nie grzeszcie: niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce. Ef 4, 26

Norbert:
Moc w słabości się doskonali. 1 Kor 12, 9


http://www.youtube.com/watch?v=r-_bLrdXi9U

[ketram]

Krzysztof1506

Trochę niechcący w Twoim wątku polemizujemy ze sobą (starzy weterani Sycharu) - ale mam nadzieję, że nasze dyskusje i dla Ciebie staną się przydatne.

Staram się jak mogę dzielić swoimi doświadczeniami - bo pamiętam swoją bezsilność na początku własnego kryzysu. Bezwzględne prześwietlenie się na wylot jest podstawą jakiegokolwiek działania w celu ratowania rodziny. I to oczywiście musisz zrobić - wsłuchując się w to, co mówi żona.

Tylko, że prześwietlić masz się najpierw sam chłopie. Zdanie żony ma być pomocne przy analizie własnych zachowań - ale nie może być wyrocznią.

Żono Krzysztofa 1506

Nie miej za złe mężowi, ze chwyta się przeróżnych sposobów, by odzyskać Twoją miłość. Kieruje nim dobra wola - skoro tu zajrzał.

Krzysztof1506

Trochę niechcący w Twoim wątku polemizujemy ze sobą (starzy weterani Sycharu) - ale mam nadzieję, że nasze dyskusje i dla Ciebie staną się przydatne.

Staram się jak mogę dzielić swoimi doświadczeniami - bo pamiętam swoją bezsilność na początku własnego kryzysu. Bezwzględne prześwietlenie się na wylot jest podstawą jakiegokolwiek działania w celu ratowania rodziny. I to oczywiście musisz zrobić - wsłuchując się w to, co mówi żona.

Tylko, że prześwietlić masz się najpierw sam chłopie. Zdanie żony ma być pomocne przy analizie własnych zachowań - ale nie może być wyrocznią.

Żono Krzysztofa 1506

Nie miej za złe mężowi, ze chwyta się przeróżnych sposobów, by odzyskać Twoją miłość. Kieruje nim dobra wola - skoro tu zajrzał.

[w.z.]

[Krzysztof1506]

Wczoraj wspólnie oglądaliśmy ognioodpornego. Oboje widzielismy tam siebie jak na dłoni i oboje plakaliśmy jak bobry. Efekt końcowy był taki że nawzajem się przepraszaliśmy i wyznaliśmy sobie miłość. Myśle że to początek końca kryzysu , czeka nas długa praca nad sobą nad zmienianiem siebie. Ogromnie Wam dziękuje za pomoc .Będe się modlił za Was bo nie potrafię inaczej pomóc.

Pozdrawiam

Wczoraj wspólnie oglądaliśmy ognioodpornego. Oboje widzielismy tam siebie jak na dłoni i oboje plakaliśmy jak bobry. Efekt końcowy był taki że nawzajem się przepraszaliśmy i wyznaliśmy sobie miłość. Myśle że to początek końca kryzysu , czeka nas długa praca nad sobą nad zmienianiem siebie. Ogromnie Wam dziękuje za pomoc .Będe się modlił za Was bo nie potrafię inaczej pomóc.

Pozdrawiam

[Grażka]

Krzysztof
ciesze się,że Twoja Żona tak pozytywnie odebrała ten film. Że oboje widzicie sens.
Życzę wytrwałości w budowaniu ...
Mój mąż niestety już na początku filmu wyszedł z pokoju i spędził noc osobno...

Krzysztof
ciesze się,że Twoja Żona tak pozytywnie odebrała ten film. Że oboje widzicie sens.
Życzę wytrwałości w budowaniu ...
Mój mąż niestety już na początku filmu wyszedł z pokoju i spędził noc osobno...