Anonymous - 2010-12-24, 10:55 rozumiem że nic nie mogę. Poprostu pogodzić się i czekać ma jeszcze gorsze. A w tym wszystkim ja. Czuje się małoważna bo moje życie wymyka się w otchłań. Tak zająć się sobą to nie takie proste kiedy serce pęka z bólu. Jakie nam szanse ja 40 latka przy 24 młodej wesołej dziewczynie. Dzieci też zaczęły go irytować . Równia pochyla w dół. Gdzie bliżej.. Końca małżeństwa czy końca jego szaleństwa. Dziś wigilia najgorsza w moim życiu . On ma dosyć a ja już nie daje rady udawać . Już nie robię mu wymówek co po co i tam nie słucha -uodpornił się i zlewa mnie. No i jak tu się uśmiechać . Anonymous - 2010-12-25, 23:25 Wspólczuję airam, przechodzilam i a i może jeszcze przechodzę to samo. Moj mąż wyprowadził się 1,5 roku temu. O kryzysie wieku średniego przeczytałam wszystko co tylko można bylo. Nieobecny był 2 lata a rok wcześniej urodzila nam sie corka ( mamy jeszcze 14 letniego syna). Byly kursy tanca ukrywane, wypieral sie ze nie ma innej kobiety ale byla. Teraz jest 28 letnia młoda i coś przebąkuje ze motor chce kupić. Ja zostalam z dziećmi, przychodzi do dzieci często a ja czuje sie ciągle źle. Tak, tak 40 lat to jest ten wiek, że coś takiego się dzieje i wierz mi robiłam wszystko aby wyszło, chodziliśmy na terapię malżeńską i nie wyszlo niestety. Ale słyszałam też że można to przejść i może sie udać. Pozdrawiam i dużo siły życzę. Anonymous - 2010-12-26, 15:38 Mój mąż nie ma 40 lat, ale niestety za jego sprawą przeżywam to samo co wy. Ostatnio mu wspomnialam, że to co sie z nim dzieje to wlasnie kryzys tożsamości i wiecie co: zgodzil sie z tym. Sam sobie z tym nie radzi, sam tego nie rozumie, nie zmienia to jednak naszej obecnej sytuacji :( Anonymous - 2010-12-27, 09:06 to już nie jest wirtualna przyjaciółka. Koszmar z ubiegłych lat powrócił. I jak tu siebie odnaleźć. Pocieszać go. on sam się pociesza z inną i myśli że tego nie widzę. Nie wiem czy to wytrzymam i ile. Już płakać chyba nie umiem. Nadzieję że się opamięta też tracę. A moja godność szacunek dla siebie . Czuje pustkę i bezradność. Anonymous - 2010-12-27, 10:12
Ariam.......nikt i nic Ci tej godności nie może ani zabrać ani dać jak Ty sama na to nie pozwolisz!!!!! To samo z szacunkiem.............. To Ty masz najpierw szanować siebie ,a inni będą tak Ciebie szanować jak Ty sama siebie. A płacz???? no cóż........przykre to ale płacz w takich sytuacjach działa najczęściej odwrotnie od zamierzonego. Poprostu "popapraniec" utwierdza się w swoim myśleniu ,że z taką "babą' jedzą,bluszczem,mazgajem,płaczką nie sposób wytrzymać.........że nie sposób ją szanować........że nei sposób o nią zabiegać.............bo nie ma o kogo. Bo to nie jest ta "księżniczka" z narzeczeństwa. Poprostu to jedna wielka pomyłka. Ariam............ kiedyś Ola2 zamieściła na tym forum "Instrukcję własnego chcenia" Może wydrukuj ją soebie i zacznij stosować: INSTRUKCJA OBSŁUGI WŁASNEGO CHCENIA/NIECHCENIA – DLA POCZĄTKUJĄCYCH Przepis na wyjście z domu 1. Wziąć swój zmaltretowany zewłok z wersalki lub fotela i zanieść do łazienki. 2. Jeżeli będzie się opierać, złapać za czuprynę lub uszy. 3. W łazience napuścić wodę do wanny i nie pomylić gorącej z zimną - lepiej wymieszać i łokciem sprawdzić, czy się nadaje. 4. Do wody wsypać olejków wonnych tudzież soli kąpielnych. 5. Leżeć w tym minimum 20 min. 6. Nie zapomnieć ruszać rękami, bo wprawdzie się ciało namoczy, lecz samo nie umyje. 7. Wyjść z wanny i szorstkim ręcznikiem potrzeć wszędzie. Wszędzie napisałam, a więc tam tyż. 8. Natrzeć ciało, co by się nie łuszyło, a ujędrniło - nie mylić tej czynności z zabalsamowaniem. 9. Ułożyć szał fryzurę i nałożyć makijaż - na twarz, nie na włosy. 10. Iść do szafy i pogrzebać. Wyjąć ciuchy, który trzymało się na najlepsze okazje, w tym bieliznę. 11. Założyć to wszystko stosownie do pogody i pory dnia (nie polecam ulubionego bikini+jesiennego płaszcza+klapek=strój powodujący, że cię zamkną w wariatkowie albo za coś inszego zaraz po wyjściu z domu). 12. Usiądź przy telefonie z adresami rodziny i przyjaciół. 13. Zacznij dzwonić od nazwiska zaczynającego się na A. 14. Umów się z kimkolwiek, pamiętając, żeby wykluczyć mężów swych koleżanek i przyjaciółek, bo może być groźnie, a ty masz i tak dużo adrealiny we krwi, więcej ci nie trza, bo padniesz, nim wyjdziesz. A więc nie z kimkolwiek, ale tylko i wyłącznie z kobietą, którą lubisz, a która jest pogodna i niebiańsko cierpliwa, spolegliwa. 15. Wyjdź z domu (oczywiście ubrana) i nie zapomnij zamknąć drzwi na klucz (acha, woda z wanny wypuszczona?!). 16. Dalej samo się zrobi, bo jak dotrzesz do tego punktu, to oznacza, żeś w 90% ogarnięta. 17. Pamiętaj, tylko wróć do domu późno. 18. Jak coś fajnego, fajniejszego jak powyżej wymienione, do głowy nagle wpadnie, natychmiast rzucać wszystko ( prócz bąbelków) i rozpocząć realizację tego czegoś, co wpadło. P.S. Uwaga! Instrukcja nie nadaje się do bezpośredniego użytku dla facetów - oni se muszą kilka rzeczy zmodyfikować. P.P.S.S. Uwaga! Jeśli masz dzieci, to musisz wcześniej zadbać o ich opiekę. INSTRUKCJA OBSŁUGI WŁASNEGO CHCENIA cz. II jest przeznaczona dla tych, którzy pierwszą instrukcję stosują bez posługiwania się ściągą, znaczy się realizują ją z pamięci. Inspiracją do powstania tej instrukcji były własne doświadczenia oraz poglądy bardzo pozytywnie nastawionego do życia prof. Marcela Messinga, holenderskiego antropologa, filozofa i mistyka, który mówi: "Przestańcie się bać, nadchodzą naprawdę wspaniałe czasy". Wprawdzie ma na myśli czasy, które mają nadejść globalnie dla ludzkości, to zanim dojdzie do tych przemian, to każdy powinien już teraz zadbać o szczęście swoje i bliskich. Wprawdzie prochu facet nie wymyślił, ale fajnie brzmi. INSTRUKCJA OBSŁUGI WŁASNEGO CHCENIA CZ. II - DLA ZAAWANSOWANYCH 1. Wyjdź do ludzi, ale nie rzucaj się na nich łapczywie, bo wprawdzie czasami samotność bywa fajna, ale przebywanie non stop "sam ze sobą", może doprowadzić Cię do tego, że już nie będziesz mogła patrzeć na siebie. A od tego do depresji czy nałogów króciutka droga. 2. Otocz troską dzieci (tylko nie bądź do cholery nadopiekuńcza). Poświęcaj im czas, i nie chodzi tu o ilość, jaką poświęcasz, ale jakość tych kontaktów. Nie masz własnych dzieci? Nie szkodzi! Mogą być cudze, z dalszej rodziny, siostrzenice/siostrzeńcy, bratanice/bratankowie. 3. Idź do lasu, parku, w pole, kiedy tylko zaświeci słoneczko, kiedy tylko możesz. Zamykaj oczy i słuchaj, wdychaj. I tylko nie gadaj, że mieszkasz w centrum miasta. Wtedy rusz tyłek trochę dalej. 4. Kiedy chwycą Cię nerwy, złap się za jakąkolwiek pracę fizyczną. Piszę jakąkolwiek, bo już dom możesz mieć, z racji częstych nerwów, wylizany do czysta. Zawsze jeszcze możesz popracować na rzecz otoczenia. 5. Rozwijaj i podlewaj w sobie współczucie i miłość do innych ludzi. Wiem, że do niektórych, tych jeszcze krzywdzących Cię, jest trudno. No to zacznij od innych. Jak się wprawisz, przeniesiesz to na krzywdzicieli. Myśl o zaletach ludzi, a nie koncentruj się na ich wadach. Nikt nie jest doskonały! Pomyśl, że ta sfrustrowana dziś pani w kolejce, odreagowuje być może... właśnie zdradę męża. 6. Bądź czasem krową lub żółwiem. Staraj się być cierpliwa i unikaj gwałtownych reakcji. To, co Cię dzisiaj wyprowadza z równowagi, jutro może nie mieć znaczenia. Niestety w naszym przypadku, to najtrudniejszy punkt do zrealizowania. 7. Masz prawo do "nicnierobienia". No bo jak realizujesz te wszystkie punkty, to i tak robisz wiele. Bóg przez sześć dni ciężko pracował, a siódmego dnia wreszcie mógł odpocząć. Dlatego ten siódmy punkt dopisałam, taki tylko dla Ciebie, człowieku, będący w czasie kryzysu lub po kryzysie. Pozdrawiam optymistycznie Anonymous - 2010-12-27, 23:42 To co napiszę Airam nie spodoba sie pewnie kilku osobom...moze i Tobie ale to moje własne doświadczenie...coś, o czym moge powiedziec - wiem, poczułam, widziałam... znałam kiedys kogoś, faceta...po 40 panienki na boku - pierwsza kiedy miał 44 lata (pół roku)...potem 5 lat później nastepna(ponad rok)...i kolejna nie całe półtora roku po niej(tez koło roku)... wszystkie zachwycające, jedyne, niepowtarzalne, mądre, wartościowe...troche potrzebujące męskiego wsparcia - jak my wszystkie, kobiety... a zona... żona sobie trwała na posterunku, miała swoje zainteresowania, wymagała od swojego męża dokładnie tyle ile przedtem, czasem sie nadymała, czasem wpadała w rozpacz albo złośc - wszytsko w pewnym umiarze... miała swoje koleżanki, swoj specyficzny świat, w którym znajdowała samorealizację... przetrwała... bo on to jednak, mimo wszystko, widział, potrafił docenic pomimo, jej wartość...i zostawiał po kolei kobiety swojego zycia znałam go dobrze, to nie jest wyimaginowana postać... czasem trzeba trwac, po prostu, mając swoją wartość, poczucie, ze jest sie kimś (poczucie własne, samo dla siebie), trwac... myslę, ze dla jego zony to tez było trudne...ona tez widziała co sie dzieje... ale ona nie dawała pozanac tego po sobie, nie wprost męzczyźni w tym wieku, jakkolwiek podatni na damski urok szczególnie sporo młodszy, potrafia docenic stabilnośc tego co mają...a od czego zdarzało im sie uciekać... moja babcia mawiała - dobrze karmic, chwalic ...i nie spuszczać z oka... to ostatnie Ci odpada, bo sam sie spuścił...ale ta reszta... 
ja wiem, ze to nie łatwo...ale co pozostało? toczyc walkę, az ten o którego ona sie toczy umknie z linii frontu? a moze lepiej zostac ta spokojna przystanią...? nie proponuje Ci bierności...ale moze pewien umiar sztuka złotego środka i uwierz, bo jak sie nie wierzy, to traci sie połowe mozliwości No, a teraz mozecie mnie objechać...wszyscy myslacy inaczej 
Anonymous - 2011-01-02, 22:23 trwać a czy to odniesie skutek? zaczynam mieć dosyć Anonymous - 2011-01-02, 22:29 kryzys jest do przejścia jeśli chcą obie strony...u mnie był tzw.kryzys ...czuję się przegrana ,przyznaję się...rozwód to nie wygrana...to porażka,że nie wyszło Anonymous - 2011-01-03, 12:01 Zabrałam głos wiec odpowiem...tak jak czuje i widzę... nikt nie daje żadnych gwarancji...to zycie ani ja na efekty czekania ani inni na sto innych sposobów i pomysłów na to co z tym fantem zrobić... myśle, ze umiem powiedzieć co czuje ta druga strona kiedy jest ze wsząd atakowana "miłością"...prośbami, jękami, chęcią naprawy...wymówkami, pretensjami i deklaracjami na przemian... ale to tylko moje widzenie świata...moje odczucia i historia kogoś, kogo znałam... odruch ucieczki, jaki wywołuje natarczywość drugiej strony, to chyba jednak nie to, co chcesz osiągnąć Airam? a Iwonka ma racje...jezeli jedna strona nie chce, to nic nie poradzi na to ta druga jak mawiaja - jak ktos nie chce, to gorzej jak by nie mógł... pozostaje co?...wiara w cuda... napisałam Ci - i uwierz...ale nie buduj na tej wierze swojego świata... tak czuje to ja pozdrawiam - i wszytskiego co najlepsze w Nowym Roku :) |
