Anonymous - 2010-03-15, 02:51 Temat postu: Historia jakich wiele Witam Zdecydowałem się napisać ponieważ brak mi już jakiejkolwiek alternatywy. 
Ale może od początku Mamy dwie córki 20 i 19 lat. Wszystko zaczeło się w okresie gdy nasza znajoma rozeszła się z mężem grudzień 2007. Od tamtej pory coś się zaczeło psuć oddalenie, brak rozmów, brak czasu dla mnie itp. I stało się po 18 latach pierwszy poważny kryzys. Do tej pory wydaje mi się że duża zasługa w tym jest właśnie tej znajomej, ciągłe opowieści jak to jest jej teraz lepiej i fajnie, w końcu w naszym związku po takiej dawce opowieści sztycznych zachwytów coś się zaczeło zmieniać. Jestem bardzo wrażliwym człowiekiem nawet nie zdawałem sobie sprawy jak bardzo, emocje rozgoryczenie dały upust i wyniosłem się z domu. Nie na długo, żona zadzwoniła spotkaliśmy się porozmawialiśmy, wróciłem było prawie dobrze ale jednak już inaczej niż kiedyś. Coraz więcej kłótni, kłopoty w porozumieniu, finansowe i znów poza domem. To było straszne miałem dość wszystkiego załamałem się. Po prawie miesiącu dzieci wyjechały na kolonie, odwoziliśmy je razem więc gdy wracaliśmy pomyslałem że to dobry czas by spróbować porozmawiać, usłyszałem żę jest zmęczona i może jutro. To była tylko wymówka na następny dzień wyjechała nie wiadomo gdzie, dzwoniłem powiedziała że musi odpocząc od wszystkiego i jest u koleżanki, niestety jak później się okazało to nie była prawda. Po paru dniach zadzwoniłem lecz telefon milczał, wpadłem w panike nie wiedziałem co się stało gdzie jest. Zacząłem szukać, ilu Jej znajomych pytałem tyle różnych informacji dostałem. Okazało się że jej matka wzięła Jej kredyt niby na spłate długów i częsciowo to prawda a za resztę wyjechała a była to dość duża kasa zresztą spłaca to do dziś. Udało mi się namierzyć telefon gdy go raz właczyła i szok jest nad morzem niedaleko Szczecina więc nie na wsi u znajomej. Bałem się i wariowałem, tyle emocji uczuć. Czekałem gdy wracała ale nie chciała rozmawiać odpychała mnie. Po dwóch dniach poszedłem z myslą że teraz albo nigdy, była rozmowa żale, doszliśmy do porozumienia tzn. tak naciskałem że w końcu uległa ale czyłem że coś jest nie tak. Po dwóch dniach coś pękło i przyznała się że była tam z facetem i spali ze sobą. Swiat zawalił się ścieło mnie to było straszne ale wybaczyłem i chiałem byśmy byli razem. Następne parę miesięcy było tak cudownych i pełnych miłości że nawet powracające wizje kogoś obcego z nią w końcu dały mi spokój choć nie do końca. Dzieci wróciły, wyjechaliśmy na wakacje wszyscy razem i było cudownie. Te pare miesięcy były jednymi z najpiękniejszych chwil w moim życiu i straciłem czujność niestety. Okazało się że narobiła dużo długów. Zadłużone znów mieszkanie, kredyt do spłacenia i w końcu odkryłem jeszcze jeden kredyt z Providenta. Jakoś powoli dawaliśmy rade ale coś znów zaczeło się psuć. Znów czeła sie odsuwać ode mnie, chciałem jakoś to ratować, tak każdy ruch w tym kierunku zawsze wychodził ode mnie. Wyjechalismy parę razy sami w maju potem w wakacje takie parodniowe wyjazdy. Było nawet dobrze ale po powrocie znów coraz dalej i dalej. Zdecydowałem się pojść do szkoły, to Jej też nie odpowiadało usłyszałem pare gorzkich słów. Było coraz gorzej. Doszło do tego że całą swoją wypłatą spłacała długi. Próbowałem rozmów wszystkiego była coraz zimniejsza dla mnie, potrafiła sie śmiać ze znajomymi a dla mnie nie było nic nawet nie chciało jej się cześc powiedzieć po powrocie z pracy. W dniu urodzin wiadomej znajomej okazało się że idzie sama i we mnie coś pękło doszło do kłótni pierwszej takiej od czasu zanim wyjechała rok wcześniej. Chciała wziąść kase na prezent, powiedziałem dość albo robimy coś razem albo wcale i zaczeło się. Przez dwa miesiące gotowałem dla nas ale tak się uparła że nic nie chciała ode mnie, na początku grudnia powiedziała żebym się wyniósł, bo to jest Jej mieszkanie i już. Pewnego dnia po powrocie z pracy zastałem spakowane swoje rzeczy i wyprowadziłem się do rodziców. To samo osiedle tylko dwa bloki dalej. W grudniu pisałem do niej przy każdej okazji a było ich sporo rocznica slubu, jej urodziny, święta, sylwester ale zero żadnego odzewu. Raz Ją widziałem przez ten cały czas. W lutym walentynki i też nic teraz dzień kobiet i Jej imieniny i nie dałem rady samemy dać kwiatów, podałem przez córke wysłałem życzenia i nic. wczoraj napisałem do Niej maila i sms i nic. Mam dość już zaczynam wariować i dłużej nie wytrzymam. Kocham Ją i chciałbym bysmy byli kompletną rodziną. Nie mam już sił i wiara że coś się zmieni już znikła, nie chcę tak dłużej zyć oddałem jej wszystko miłość zaufanie wybaczyłem Jej wyskok starałem się robiłem wszystko co możliwe i nie możliwe i nie mam już nic. Nie wiem co robi nie wiem nic. Kocham Ją nad życie ale cóż warte takie zycie bez szans na na wspólne chwile nie chce już żyć bez Niej Mineły już trzy miesiące ... Anonymous - 2010-03-15, 07:18 Temat postu: rada Nie jestem mądra żeby dawać Ci jakiekolwiek rady, co masz robić. Każdy musi nieść swój krzyż sam. Jesteś wspaniałym człowiekiem - dałeś piekne świadectwo miłości małżeńskiej. Żeby uratować małżeństwo - do tego trzeba dobrej woli obojga. Obiecuję modlitwę i z serca radzę uczestniczyć jak najczęściej we Mszy świętej, przystępować do sakramentów - modlić się za żonę za Wasze małżeństwo za Wasze dzieci. To nie jest nic - to bardzo wiele. W sytuacji gdy zawodzi człowiek - tylko Bóg może pomóc. Anonymous - 2010-03-15, 12:51 Krzysiek............ ja czasami porównuję zdradzającą kobietę do małpy na bananowcu. Małpa to takie stworzenie,które kieruje się instynktami.Jest w tym instynkt zaspokojenia jej "mnie" czyli aby jej(małpie) było miło i wygodnie...... jest też i instynkt głodu . I ta małpa siedzi na bananowcu do czasu gdy ma na nim dość bananów... gdy liście bananowca dają chłód,dają schronienie przed deszczem............gdy jest jej poprostu dobrze. Jak zaczyna brakować któregoś ze składników,to ta że małpa zaczyne rozglądać się za innym bananowcem. I jak już jest pewna ,że na innym jest więcej bananów to poprostu skacze na niego i tam żyje. Zapytasz jak w tym analogia.............. do Waszego życia...... Otóż,Ty,i to co robiłeś do tej pory dla Twojej rodziny to taki swoisty bananowiec........... a żona??no (sory miłe Panie) to taka małpka............. cos jej brakowało.......więc???usiłuje przeskoczyć na inny bananowiec..............czego jej brakuje???? nie wiem................ Anonymous - 2010-03-15, 12:51 Nieść krzyż... ja czuje jakby po tym wszystkim wbiła mi go w plecy. Nic nie rozumiem czemu, dlaczego. Wiem że nie jestem ideałem mam swoje przypadłości, wady przez te dwa lata starałem się wszystko poukładać sam bez niczyjej pomocy. I wydawało się że dałem rade a teraz, teraz już nie wiem nic. "Żeby uratować małżeństwo - do tego trzeba dobrej woli obojga." Tak trzeba dwojga, tylko co teraz. Wiem jaka jest moja żona, ona nie potrafi sama z siebie wyjść na przeciw, w tym całym okresie to ode mnie wychodziły rozmowy, propozycje to ja Ją przekonałem aby spróbować jeszcze raz choć nie było to łatwe. A teraz wiem że choć ja chciałbym rozmowy to nie jestem w stanie z Nią porozmawiać, może z obawy przed odrzuceniem. Brak jakielkowwiek odpowiedzi, znaku od niej. Zewnętrznie jakoś się trzymam, staram się dbać o siebie ale wewnętrznie już brak sił, motywacji, wszystkiego. Powroty z pracy gdy nikt nie czeka, zostały mi tylko zdjęcia ... Nie potrafię do Niej dotrzeć samemu czy przez kogoś. Czuje się coraz gorzej i wiem że z każdym dniem jest coraz mniej szans, jeśli jeszcze wogóle jakieś są. Anonymous - 2010-03-15, 12:58 Krzysiek.......... a gdzie szukasz pomocy? ksiązki??poradnia??? Anonymous - 2010-03-15, 13:08
Krzysiek jak wynika z waszej sytuacji to jednak nie wiedziałeś do końca jaka jest twoja zona. Bo nikt tego nie wie,ja tez tak mówiłam,tu nauczyłam sięnie mówić tak,bo mój mąż bo on.To trudne bo jak w moim przypadku tylu wspólnych lat,też myślałam ,że znam męża,że nic już mnie nie zaskoczy a zaskoczył i to bardzo z tej złej strony i przegrałam bo tak myślałam jak Ty ,że go znam?????? jak wiele tu ludzkich tragedii wszyscy tu trafiamy,a czasami jest już za późno,fajnie jak sie walczy o siebie ale wszyscy zapominamy i nikt z nas tu na forum nie jest bez winy.Nie były pielęgnowane uczucia traktowało się to jak raz dane na zawsze. Nałóg- porównanie kobiety do małpy a fe,dla mnie to przykre doświadczenie bo słysze je jeszcze czasami w uszach"ty małpo" a nawet jeżeli małpa to wie czego chce i pokazuje nam ,że nie dane jest nam nic na zawsze i za darmo Anonymous - 2010-03-15, 13:17 Ten Jej wybryk zdarzył się tylko raz wtedy a dopóki byłem w domu nie było nikogo i wiem to na pewno a teraz, teraz nie wiem nic, co robi itp. Książki, fora, publikacje, rozmowa z jedynym prawdziwym przyjacielem. A poradnie, nigdy tam nie dotarlismy, zawsze potrafiliśmy się w końcu dogadać. Położyłem na szale wszystko, miłość, zaufanie nawet swoją godność bo wiem jej część w tym wszystkim utraciłem ale nie żałuje niczego bo jednak udało się i byliśmy razem. Nigdy nie przejmowałem się tym co ktoś powie bo tylko My razem bylismy dla mnie ważni jako cała Rodzina Dom, byłem blisko i starałem się. Wiem że się przed naszym rozstaniem bardzo pogubiła ale odrzucała pomoc i tak się to skończyło. Możliwe że jednak nie znam Jej do końca. Starałem się jak umiałem i ja NIE CHCE ZAPOMNIEĆ dalej zależy mi byśmy jednak byli kompletną rodziną, tylko już nie wiem jak... [ Dodano: 2010-03-15, 13:21 ] Potrafiłem i raz nam się udało ale teraz już nie wiem jak a nie chcę rezygnować tylko już sam nie wiem.... Idę teraz do pracy a wcale nie mam ochoty na cokolwiek Dziękuje za odzew, to pomaga choć troche. Anonymous - 2010-03-15, 14:16
No właśnie udało sie raz to chcesz znowu, ale gdzie tu jest Bóg? Znowu Zosia samosia wychodzi z Pana? Nie napisałeś jak w Waszym pożyciu układały sie relacje z Bogiem. To ,że wychodziło dawniej nie znaczy, że wyjdzie teraz. Ludzka miłość się wyczerpuje, a Boska nie. Rozumiem,że cierpisz, ale czy naprawdę przyjżałeś się życiu, które wspólnie prowadziliście? Może było w nim dobrze tylko Tobie i dlatego pojawiła się zdrada. U kobiet to krzyk rozpaczy wołanie o pomoc, u mężczyzn też. Inaczej kiedy zamiast kobiety w domu ma się dziewczynkę lub chłopca, wtedy zdrada może mieć zupełnie inne barwy. Kryzys w którym teraz uczestniczysz może stać się szansą na prawdziwe życie we dwoje. Potrzeba do tego jednak odwagi w patrzeniu na siebie i rzeczywistej chęci zmiany na lepsze, a nie tylko na wygodne dla mnie... Dużo napisałeś o tym co zrobiła żona i o okolicznościach, w których się to zdarzyło, ale nic o tym jakim Ty jesteś/ byłeś mężem. ( nie jakim wydaje Ci się ,że jesteś/ byłeś ) Ten post to nie krytyka tylko drogowskaz jaki sam zauważysz, gdy pozostaniesz z nami, aby pokonać kryzys do końca. Myślę,że dobry Bóg skierował Cię tu abyś Go dostrzegł i Jego miejsce w Waszym życiu, bo najwyraźniej coś Ci umyka. Co to jest na ten moment nie wiem, ale to nie ja mam to wiedzieć tylko Ty. Kiedy to dostrzeżesz wtedy praca nad konstruktywnym pokonaniem kryzysu ruszy z kopyta, czego z serca Ci życzę. 
Na początek polecam Ognioodpornego- kultowa pozycja na forum: http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=4764 Anonymous - 2010-03-15, 14:38 Kingo Tak własnie jak napisałaś,nie zawsze jest dobrze jak nam jest dobrze. Anonymous - 2010-03-15, 18:47 Gogol................. kobiety -jak już idą na zdradę-to idą na całość........kobiety podobno musz anaprwdę być przekonane ,ż eten drugi jest zdecydowanie lepszy od prawowitego męża. Faceci w zasadzie oddzielają doznania od uczucia............. i dlatego zdradzaja ,mimo tego że twierdzą iż kochają. Ale Ty to wszystko wiesz............ I dalej napisze:za zdradę żony w znacznym stopniu odpowiedzialny jest mąż Anonymous - 2010-03-15, 19:49
Wiesz nie mogę w to uwierzyć,że to napisałeś?
Krzysztof tego nie rozumię? Anonymous - 2010-03-15, 19:51
Krzysztofie, opisałeś straszną historię! Ty, mąż idealny, ona przez wiele lat super żona, dwójka dzieci. I nagle trach - ta przyjaciółka... właściwie gdyby nie ona to nic by się nie stało??? Jakoś taki wniosek się nasuwa... Ale po coś ona tej twojej żonie była potrzebna, coś może nie grało między wami tak dobrze, jak tobie się wydawało? Może to trwało dużo dłużej, tylko tego nie widziałeś? Bo inaczej, to co można powiedzieć? Żeby ktoś "naprawił" twoją żonę i wtedy znów będzie dobrze??? Pewnie o to warto się modlić, ale może to wszystko jest tez po to, żebyś ty coś zobaczył i zmienił? Nie wiem, tak się zastanawiam, bo z tego co piszesz to niczego takiego nie ma, a ja tez nie chciałbym cię wpędzać w szukanie winy po swojej stronie, bo zdrada to sama w sobie musi być strasznie raniąca i trudna. A jak twoje kontakty z dziećmi? Skoro nic nie wiesz o niej ["raz ją widziałeś'], czy to znaczy że z córkami się też nie widujesz??? Anonymous - 2010-03-16, 00:01 Witam Starałem się opisać to co się stało bez emocji jakby same konkrety bo myślałem czytając różne posty tutaj że częśc rzeczy jest zrozumiała ale ok dopisze reszte.
Macius- Mieliśmy problemy chyba jak większość nie byłem i nie jestem ideałem ale zrozumiałem swoje błędy, doszło do zmian akurat zbiegło się to z tą sytuacją u znajomej (która może bezwiednie ale jakby chciała znaleźć kogoś w podobnej sytuacji nie wiem z żalu zazdrości) stała się może nie głównym powodem ale tą przysłowiową kroplą. Zbiegło się to może jak to bywa w nieodpowiedniej chwili. Reszte już znacie. Razem z Żoną doszliśmy do porozumienia i były duże zmiany moje jak i Jej. Było dobrze nie tylko mnie ale razem NAM. Jeśli o wine chodzi to mówi się że leży zawsze pośrodku i jest w tym cząstka prawdy ale jest małe ale ta osoba która dopuściła się zdrady to zrobiła nie kto inny. Jeśli codzi o moje kontakty z dziećmi to były bardzo dobre, potrafiły przyjść do mnie z jakąś sprawą i wiedziały ze mną załatwią więcej niż z Mamą. Niestety obecnie już rzadko się widzimy, mają swoje towarzystwo nauka studia ale zawsze mogą na mnie liczyć, jest też druga strona medalu One nie wiedzą o tym co się stało w tamte wakacje ustaliliśmy że się nie dowiedzą więc nie znają całej prawdy a że mieszkają z Mamą to normalne że ma obecnie większy wpływ na nie niż ja. A o tym co się dzieje w domu nic nie mówią a ja nie mam sumienia ich wypytywać, widziały i też napewo przeżyły swoje, choć faktyczne nasze kontakty sały się mniejsze i już inne. Kocham je wszystkie i bardzo boli mnie że nie mogę być razem z nimi. Kinga
Nie Zosia tylko takie są fakty z tych osób które mogły NIKT nam w tym momencie nie pomógł a były takie osoby np. Jej brat który sam przeżył coś podobnego ale nikogo nie winięi nic od nikogo nie oczekiwałem, tylko i wyłącznie dzięki swojej determinacji zawdzięczam że udało się wszystko naprawić tak jest prawda. A Bóg ? Wtedy go przy nas chyba brakło. Nie każdy ma potrzebę by uzewnętrzniać swoje poglądy religijne, nie trzeba kościoła żeby wierzyć. Każdy z nas ma swój sposób by przeżywać obcowanie z Wiarą, Bogiem i nigdy nie sygerowałem nikomu czy tak a tak ma być. Odnośnie naszego życia pisałem powyżej i naprawde było dużo i dużych zmian, przez rok dawaliśmy sobie rade, nie idealnie ale rozmawialiśmy i było dobrze, potem doszły kłopoty finansowe tzn były ale Ona nie powiedziała mi o tym odrazu chciała sama wszystko wyprostować lecz nie wyszło, wiem że nie chciała mnie tym obarczać denerwować choć powinna odrazu powiedzieć a tak dowiedziałem się przypadkiem.Dla nas to były duże problemy i narastały i brneła coraz bardziej, nie umiem tego tak opisać. Dzięki za wskazówki a Ognioodpornego już oglądałem i to nie raz. Chodzi o to że wiem iż czum jestem dłużej poza domem to coraz mniejsze szanse i boję się aby nie było za późno, pod pewnymi względami Ją dobrze znam. Jest jeszcze coś znam siebie i boję się bo az stałem już na krawędzi ale wtedy trzymała mnie nadzieja a teraz pędze drogą która jest coraz węższa i wiem że muszę coś zrobić lecz nie wiem już co a nadzieja odlatyje niczym ptak.... Kocham nad życie Żonę, nasze córki a czuję że czasu coraz mniej... [ Dodano: 2010-03-16, 00:13 ] http://www.youtube.com/watch?v=hKnkLrVbzYg http://www.youtube.com/watch?v=3WWwuA6twKI Będe walczył dopóki mogę... Anonymous - 2010-03-16, 01:31
Tak nie trzeba Kościoła aby wierzyć, ale trzeba go żeby się nie pogubić w drodze do Boga, no i poza Kościołem nie ma Zbawienia. ( dla osób ochrzczonych ) Ale widzisz sam, że Twoje ludzkie metody zawiodły, ludzie nie pomogli, może więc teraz zrozumiesz ,że "ludzki sposób na Twoje małżeństwo" już się skończył. Może tak Bóg pokazuje Ci,że nie jest tylko Istotą stojącą z boku, ale chce uczestniczyć żywo w Waszym życiu? Może czas pogłębić osobistą i małżeńską relację ze Stwórcą? I wiesz co? Nasz Bóg jest Bogiem zazdrosnym o swoje dzieci i Bogiem ofiarnym. Wykorzysta wszystkie możliwości,aby Wam o sobie przypomnieć. Wasze szczęście jest w Nim, a droga do Niego to Wasz Sakrament Małżeństwa. Twój sposób postrzegania Boga to Twój sposób postrzegania świata i bliźniego. Pomyśl o tym czy na pewno nie jest skrzywiony w żaden sposób? A może zwyczajnie tego nie widzisz. Skoro wcześniej potrafiłeś się dogadać z żoną, a teraz nie to albo nie słuchałeś uważnie wcześniej tego co mówiła i czas spokoju to był tylko czas, który dała sobie na obserwację czy coś z Waszych rozmów do Ciebie dotarło. Albo nie zauważyłeś jakiegoś zdarzenia, które wpłynęło na zmianę psychiki żony w sposób dla Was istotny. A może to Ty zmieniłeś się z jakiegoś powodu i tego nie dostrzegasz. Czasem z wiekiem różne czynniki zmieniają ludzi i tylko ogromna praca nad sobą pozwala nam zachować umiejętność życia ze współmałżonkiem. Nie musi w tym być złej woli, ale gdy przegapimy moment, w którym zaczynamy się oddalać od drugiej połówki to wejście ponownie na wspólną drogę może być bardzo bolesne dla obojga. |
