[qjpus]

Witam,

Od pół roku stoję w obliczu poinformowanie mnie przez żonę o jej postanowieniu o rozstaniu ze mną. Pół roku żyjemy obok siebie. Mamy syna. Z mojej strony jest pełna gotowość i otwartość na pracę nad odbudowaniem związku, niestety jest to gotowość jednostronna.
Ale nie o łzy przyszedłem to żebrać, bo na nie nie zasługuję. Mam pełną świadomość, że do katastrofy się przyczyniłem i to w stopniu większym, niż żona.
Ale co, jak, dlaczego - to może kiedyś. Za dużo spraw na raz zagmatwa sedno, które chciałbym poruszyć.
Otóż porady co do bezwzględnego niezgadzania się na rozwód trąca mi trochę nadmiernym uproszczeniem.
Otóż czasem mam wrażenie, iż powinno się postąpić podobnie do zachowania Ojca Syna Marnotawnego - trzeba pozwolić synowi przetracić majątek, bo dopiero owo przetracenie pozwoli synowi uzmysłowić sobie miłość Ojca.

Znam trochę żonę, poznałem jej charakter, nieustępliwość, upór (taki osiołkowy), pozostawanie przy raz powziętej decyzji i wydaje mi się, że to właśnie przyzwolenie jej na postępek syna marnotrawnego daje cień szansy na to, iż kiedyś może zapragnie do mnie powrócić, natomiast przeszkadzanie przynosi efekt przeciwny - nie zniechęca, tylko skutkuje płytko rozumianym odwetem i powoduje 'zwarcie szeregów' w trwaniu przy podjętej decyzji.

Nie sądzę, że zawsze najwłaściwszą metodą jest utrudnianie komuś popełnienia grzechu. *) Sądzę, że odczytujemy powszechnie przypowieść o Synu Marnotrawnym nazbyt płytko - jako gloryfikację cierpliwości i bezwględnej miłości Ojca. Przypowieść ta także zawiera - wydaje mi się - i inne przesłania. Jedno, że Ojciec nie działa na siłę, że respektuje wolną wolę syna, aż do umożliwienia mu zatracenia się, i drugie iż to czasem chyba jest jedyna droga. Przy dostatecznie silnej determinacji ku pójściu taką, a nie inną drogą, nie pozostaje nic innego, niż nadzieja, że gdzieś w przyszłości - podobnie jak w przypadku Syna Marnotrawnego - nastąpi otrzeźwienie i powrót do domu, w którym drzwi pozostaną otwarte.

*) ... bo i nie sądzę też, że o samo księgowo rozumiane popełnienie grzechu chodzi, a o to, by wytworzyło się w grzeszniku wewnętrzne przekonanie o niewłaściwości grzechu i płynąca z wnętrza niechęć do popełniania go, a nie zaledwie niepopełnianie grzechu z powodu zewnętrznych trudności w popełnianiu go. Chodzi bardziej o to, by nie chcieć grzeszyć, aniżeli o to, by nie grzeszyć przy wewnętrznej chęci popełnienia grzechu i braku przekonania o jego grzesznym ładunku. 'Lepiej zgrzeszyć i żałować, niż żałować, że się nie zgrzeszyło' w dość lapidarny sposób ujmuje właściwe podejście do zagadnienia relacji człowieka do grzechu.

Szczęść Boże
Q

Witam,

Od pół roku stoję w obliczu poinformowanie mnie przez żonę o jej postanowieniu o rozstaniu ze mną. Pół roku żyjemy obok siebie. Mamy syna. Z mojej strony jest pełna gotowość i otwartość na pracę nad odbudowaniem związku, niestety jest to gotowość jednostronna.
Ale nie o łzy przyszedłem to żebrać, bo na nie nie zasługuję. Mam pełną świadomość, że do katastrofy się przyczyniłem i to w stopniu większym, niż żona.
Ale co, jak, dlaczego - to może kiedyś. Za dużo spraw na raz zagmatwa sedno, które chciałbym poruszyć.
Otóż porady co do bezwzględnego niezgadzania się na rozwód trąca mi trochę nadmiernym uproszczeniem.
Otóż czasem mam wrażenie, iż powinno się postąpić podobnie do zachowania Ojca Syna Marnotawnego - trzeba pozwolić synowi przetracić majątek, bo dopiero owo przetracenie pozwoli synowi uzmysłowić sobie miłość Ojca.

Znam trochę żonę, poznałem jej charakter, nieustępliwość, upór (taki osiołkowy), pozostawanie przy raz powziętej decyzji i wydaje mi się, że to właśnie przyzwolenie jej na postępek syna marnotrawnego daje cień szansy na to, iż kiedyś może zapragnie do mnie powrócić, natomiast przeszkadzanie przynosi efekt przeciwny - nie zniechęca, tylko skutkuje płytko rozumianym odwetem i powoduje 'zwarcie szeregów' w trwaniu przy podjętej decyzji.

Nie sądzę, że zawsze najwłaściwszą metodą jest utrudnianie komuś popełnienia grzechu. *) Sądzę, że odczytujemy powszechnie przypowieść o Synu Marnotrawnym nazbyt płytko - jako gloryfikację cierpliwości i bezwględnej miłości Ojca. Przypowieść ta także zawiera - wydaje mi się - i inne przesłania. Jedno, że Ojciec nie działa na siłę, że respektuje wolną wolę syna, aż do umożliwienia mu zatracenia się, i drugie iż to czasem chyba jest jedyna droga. Przy dostatecznie silnej determinacji ku pójściu taką, a nie inną drogą, nie pozostaje nic innego, niż nadzieja, że gdzieś w przyszłości - podobnie jak w przypadku Syna Marnotrawnego - nastąpi otrzeźwienie i powrót do domu, w którym drzwi pozostaną otwarte.

*) ... bo i nie sądzę też, że o samo księgowo rozumiane popełnienie grzechu chodzi, a o to, by wytworzyło się w grzeszniku wewnętrzne przekonanie o niewłaściwości grzechu i płynąca z wnętrza niechęć do popełniania go, a nie zaledwie niepopełnianie grzechu z powodu zewnętrznych trudności w popełnianiu go. Chodzi bardziej o to, by nie chcieć grzeszyć, aniżeli o to, by nie grzeszyć przy wewnętrznej chęci popełnienia grzechu i braku przekonania o jego grzesznym ładunku. 'Lepiej zgrzeszyć i żałować, niż żałować, że się nie zgrzeszyło' w dość lapidarny sposób ujmuje właściwe podejście do zagadnienia relacji człowieka do grzechu.

Szczęść Boże
Q

[Nirwanna]

Qjpus - widzisz, z tą niezgodą na rozwód to nie jest do końca tak, że bezwzględną niezgodą nie pozwalamy współmałżonkowi zgrzeszyć. On ma wolną wolę, i jak zechce, to zgrzeszy. Nawet sam, bez Twej zgody przeprowadzając rozwód.
Tu chodzi o to, że Twoja zgoda na rozwód jest grzechem. Rozumiesz? Tu chodzi o Twoją duszę! Najpierw. Duszą współmałżonka zajmij się później, najpierw zajmij się swoją.

Qjpus - widzisz, z tą niezgodą na rozwód to nie jest do końca tak, że bezwzględną niezgodą nie pozwalamy współmałżonkowi zgrzeszyć. On ma wolną wolę, i jak zechce, to zgrzeszy. Nawet sam, bez Twej zgody przeprowadzając rozwód.
Tu chodzi o to, że Twoja zgoda na rozwód jest grzechem. Rozumiesz? Tu chodzi o Twoją duszę! Najpierw. Duszą współmałżonka zajmij się później, najpierw zajmij się swoją.

[cierpliwy]

qjpus-troche zagmatwałes to,ale dałem radę-może juz pózno??? i dlatego kiepsko mi szło..

Dobra Ja nie bede ani interpretował Pisma Świetego,ani odnosił sie do tego co napisałes we własnej interpretacji.

A zejde do poziomu ludzkiego........
wiedząc że ktos bliski popełnił przestepstwo,izgadzają sie na to-masz współudział w tym przestępstwie..

Tak przynajmniej interpretuje to zwykła litera prawa....teraz to odnies sobie do tego co napisałeś..

I już będziesz wiedział czemu nie zgadzac sie na rozwód.

pozdrawiam

qjpus-troche zagmatwałes to,ale dałem radę-może juz pózno??? i dlatego kiepsko mi szło..

Dobra Ja nie bede ani interpretował Pisma Świetego,ani odnosił sie do tego co napisałes we własnej interpretacji.

A zejde do poziomu ludzkiego........
wiedząc że ktos bliski popełnił przestepstwo,izgadzają sie na to-masz współudział w tym przestępstwie..

Tak przynajmniej interpretuje to zwykła litera prawa....teraz to odnies sobie do tego co napisałeś..

I już będziesz wiedział czemu nie zgadzac sie na rozwód.

pozdrawiam

[qjpus]

Wprowadziłem chyba trochę zamieszania pisząc o 'zgodzie na rozwód', choć miałem nadzieję, że reszta wyjaśnień uczytelni aspekt zagadnienia, który miałem na myśli.

... więc może tak.

Rozwód brzmi tak ... nieodwracalnie. Zgoda na rozwód brzmi tak jakoś jak właśnie przyzwolenie partnerowi, wręcz może jako zaaprobowanie jego decyzji i przejęcie jego punktu widzenia - że rozwód jest najlepszym/jedynym wyjściem. 'Zgoda ma rozwód' brzmi tak jakoś, jakby się punkt widzenia, iż żegnamy się i rozpoczynamy nowe, osobne życia - jakby się takie postrzeganie z partnerem prącym do rozwodu zaczęło podzielać.

Z reszty zaś moich wyjaśnień (miałem nadzieję), iż czyelnie wynikało, że nie o taką 'zgodę' mi chodzi. Przypowieść o Synu Marnotrawnym jest też przypowieścią o Wolnej Woli syna i o tym, że Ojciec nie naruszy jej siłą, którą zapewne dysponuje., bo nie o to chodzi, by synowi przeszkodzić 'za wszelką cenę' w zejściu na niewłaściwą drogę, a o to by syn z własnej woli zechciał z niej zejść.

... i w sumie także wprowadziłem trochę zamieszania, bo też niekoniecznie o formalny rozwód chodziło, a o przeszkadzanie partnerowi w odejściu.

Co do mnie, to pierwszy zmasowany atak prorozwodowy przetrwałem. Żona napierała na mnie, żebyśmy zwyczajnie oboje nakłamali, że żyjemy w faktycznej separacji, aby dostać rozwód. Żyjemy w UK, a tu jest odrobinę inna praktyka w tych sprawach. Rozwód cywilony może być orzeczony w kilku sytuacjach, z których w naszym przypadku w grę wchodziłyby 3:
-) zdrada, bo żona żyje z kimś 'na weekendy', ale ten przypadek byłby uzyteczny tylko w sytuacji gdyby to zdradzany, czyli ja chciał rozwodu, a ja go nie chcę, pozostają więc 2 kolejne;
-) zanik pożycia przez okres co najmniej lat 2 i obustronna wola rozwodu,
-) zanik pozycia przez okres co najmniej lat 5 i jednostronna wola rozwodu.

Na razie więc żona jest 'zdana na moją łaskę', bądź własną cierpliwość.

Z uwagi na zakochanie w innym rozkład sił jest taki, że mój opór tylko romansowi żony służy (bo miłość jest niespełniona), natomiast sądzę, iż wspólne ich zamieszkanie przbliżyłoby u nich obojgu opadnięcie różowych okularów, przez które siebie nawzajem postrzegają, zwanych zakochaniem. Acz może się i okazać tak, że ich uczucie okaże się stabilniejsze.

... no i w sumie mając taki dylemat w głowie - czy lepiej utrudniać im ich wspólne życie, czego efektem ubocznym jest pozostawanie ich w stanie zakochania, czy lepiej jednak wybrać wariant bardziej ryzykowny, acz z potencjałem zakończenia sprawy szybszego przez umożliwienie im skonsumowania zakochania przez codzienną rutynę.

Wiem, że to nie jest profil tej strony, ale chyba można i o takich askpektach głośno pomyśleć?

Szczęść Boże
Q

Wprowadziłem chyba trochę zamieszania pisząc o 'zgodzie na rozwód', choć miałem nadzieję, że reszta wyjaśnień uczytelni aspekt zagadnienia, który miałem na myśli.

... więc może tak.

Rozwód brzmi tak ... nieodwracalnie. Zgoda na rozwód brzmi tak jakoś jak właśnie przyzwolenie partnerowi, wręcz może jako zaaprobowanie jego decyzji i przejęcie jego punktu widzenia - że rozwód jest najlepszym/jedynym wyjściem. 'Zgoda ma rozwód' brzmi tak jakoś, jakby się punkt widzenia, iż żegnamy się i rozpoczynamy nowe, osobne życia - jakby się takie postrzeganie z partnerem prącym do rozwodu zaczęło podzielać.

Z reszty zaś moich wyjaśnień (miałem nadzieję), iż czyelnie wynikało, że nie o taką 'zgodę' mi chodzi. Przypowieść o Synu Marnotrawnym jest też przypowieścią o Wolnej Woli syna i o tym, że Ojciec nie naruszy jej siłą, którą zapewne dysponuje., bo nie o to chodzi, by synowi przeszkodzić 'za wszelką cenę' w zejściu na niewłaściwą drogę, a o to by syn z własnej woli zechciał z niej zejść.

... i w sumie także wprowadziłem trochę zamieszania, bo też niekoniecznie o formalny rozwód chodziło, a o przeszkadzanie partnerowi w odejściu.

Co do mnie, to pierwszy zmasowany atak prorozwodowy przetrwałem. Żona napierała na mnie, żebyśmy zwyczajnie oboje nakłamali, że żyjemy w faktycznej separacji, aby dostać rozwód. Żyjemy w UK, a tu jest odrobinę inna praktyka w tych sprawach. Rozwód cywilony może być orzeczony w kilku sytuacjach, z których w naszym przypadku w grę wchodziłyby 3:
-) zdrada, bo żona żyje z kimś 'na weekendy', ale ten przypadek byłby uzyteczny tylko w sytuacji gdyby to zdradzany, czyli ja chciał rozwodu, a ja go nie chcę, pozostają więc 2 kolejne;
-) zanik pożycia przez okres co najmniej lat 2 i obustronna wola rozwodu,
-) zanik pozycia przez okres co najmniej lat 5 i jednostronna wola rozwodu.

Na razie więc żona jest 'zdana na moją łaskę', bądź własną cierpliwość.

Z uwagi na zakochanie w innym rozkład sił jest taki, że mój opór tylko romansowi żony służy (bo miłość jest niespełniona), natomiast sądzę, iż wspólne ich zamieszkanie przbliżyłoby u nich obojgu opadnięcie różowych okularów, przez które siebie nawzajem postrzegają, zwanych zakochaniem. Acz może się i okazać tak, że ich uczucie okaże się stabilniejsze.

... no i w sumie mając taki dylemat w głowie - czy lepiej utrudniać im ich wspólne życie, czego efektem ubocznym jest pozostawanie ich w stanie zakochania, czy lepiej jednak wybrać wariant bardziej ryzykowny, acz z potencjałem zakończenia sprawy szybszego przez umożliwienie im skonsumowania zakochania przez codzienną rutynę.

Wiem, że to nie jest profil tej strony, ale chyba można i o takich askpektach głośno pomyśleć?

Szczęść Boże
Q

[Nirwanna]

Qjpus, może Twój dylemat trochę rozwiąże ten tekst o. Jacka Salija:

"....Pan Jezus dopuszcza, nawet zaleca rozejście się mężczyzny i kobiety, jeśli żyją oni na sposób małżeństwa, ale małżeństwem nie są. Chodziłoby tu o taki związek, o którym Chrystus wspomniał w rozmowie z Samarytanką: „Ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem” (J 4,18). Po wtóre, w słowach tych Kościół dopatruje się obowiązku bezwzględnej niezgody na cudzołóstwo współmałżonka. Nie wolno chrześcijaninowi tolerować sytuacji trójkąta małżeńskiego: jeśli niewinny małżonek nie może sytuacji zmienić, powinien raczej współmałżonka opuścić i w modlitwie i pokucie czekać na jego nawrócenie, niż godzić się na bezczeszczenie małżeństwa...."

Więcej...

A - no i oczywiście - "Miłość potrzebuje stanowczości"
http://www.opoka.org.pl/b...rzebuje_01.html

Qjpus, może Twój dylemat trochę rozwiąże ten tekst o. Jacka Salija:

"....Pan Jezus dopuszcza, nawet zaleca rozejście się mężczyzny i kobiety, jeśli żyją oni na sposób małżeństwa, ale małżeństwem nie są. Chodziłoby tu o taki związek, o którym Chrystus wspomniał w rozmowie z Samarytanką: „Ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem” (J 4,18). Po wtóre, w słowach tych Kościół dopatruje się obowiązku bezwzględnej niezgody na cudzołóstwo współmałżonka. Nie wolno chrześcijaninowi tolerować sytuacji trójkąta małżeńskiego: jeśli niewinny małżonek nie może sytuacji zmienić, powinien raczej współmałżonka opuścić i w modlitwie i pokucie czekać na jego nawrócenie, niż godzić się na bezczeszczenie małżeństwa...."

Więcej...

A - no i oczywiście - "Miłość potrzebuje stanowczości"
http://www.opoka.org.pl/b...rzebuje_01.html

[kinga2]

[izabela1115]

Witam.,dawno nie pisałam nic o swojej sytuacji ,ale czytalam niektóre posty,Dzięki temu forum niepopełniłam najgorszego błędu życiowego,to El kazała mi się zastanowic,co chcę dlaczego chcę rozwodu a nie seperacjiPo głebszym zastanowieniu stwierdziłam że,rozwód mi jest niepotrzebny,że jestem chrześćjanką,że to Pan Bóg nas połaczył i to Pan Bóg nas rozdzieli tak powiedziałam w sądzie na sprawie o sepercje.która odbyła się 7 grudnia ,a kolejna sprawa 1 lutego na okolicznosc dzieci.Ja też w pierwszych emocjach wystąpiłam o rozwód, a gdy emocje opadły i poprosiłam o radę przemyślałam ,że dopóki [w naszym przypadku są małoletnie dzieci] to na rozwód się nie zgodze,co bardzo zezłościło to mojego męża ,ale to jest jego problem ,dziś mu napisałam że od prawdy się odwróciłeś,a do kłamstwa się zwróciłeś .Modlę się za niego ,tylko tyle mogę w tej chwili zrobić ,Ufam BOGU i wierzę że przyjdzie taki dzień, że moj maż opamięta sięi wróci jak ten Syn Marnotrawny. Wszystkim którzy przegadali mi do rozsądku, serdecznie dziękuję za wsparcie i modlitwę.

Witam.,dawno nie pisałam nic o swojej sytuacji ,ale czytalam niektóre posty,Dzięki temu forum niepopełniłam najgorszego błędu życiowego,to El kazała mi się zastanowic,co chcę dlaczego chcę rozwodu a nie seperacjiPo głebszym zastanowieniu stwierdziłam że,rozwód mi jest niepotrzebny,że jestem chrześćjanką,że to Pan Bóg nas połaczył i to Pan Bóg nas rozdzieli tak powiedziałam w sądzie na sprawie o sepercje.która odbyła się 7 grudnia ,a kolejna sprawa 1 lutego na okolicznosc dzieci.Ja też w pierwszych emocjach wystąpiłam o rozwód, a gdy emocje opadły i poprosiłam o radę przemyślałam ,że dopóki [w naszym przypadku są małoletnie dzieci] to na rozwód się nie zgodze,co bardzo zezłościło to mojego męża ,ale to jest jego problem ,dziś mu napisałam że od prawdy się odwróciłeś,a do kłamstwa się zwróciłeś .Modlę się za niego ,tylko tyle mogę w tej chwili zrobić ,Ufam BOGU i wierzę że przyjdzie taki dzień, że moj maż opamięta sięi wróci jak ten Syn Marnotrawny. Wszystkim którzy przegadali mi do rozsądku, serdecznie dziękuję za wsparcie i modlitwę.

[kasia]

izabela: Chwała Panu Bogu

izabela: Chwała Panu Bogu

[marzena0711]

izabela1115
Mnie rozwód też nie był nigdy potrzebny a jednak nie miałam w sobie tyle siły w tamtym czasie.Ogromnie tego żałuję.Pozdrawiam i będę pamiętała w modlitwie.

izabela1115
Mnie rozwód też nie był nigdy potrzebny a jednak nie miałam w sobie tyle siły w tamtym czasie.Ogromnie tego żałuję.Pozdrawiam i będę pamiętała w modlitwie.

[kasia]

Marzenka, nie było może człowieka, który by jakoś mocniej wsparł, podtrzymał, w danej chwili jakoś "oświecił". Żal może odczuwasz, ale pamiętaj, że Pan Bóg w sakramencie pojednania wybaczył i Ty sobie także wybacz - tak, dla "zdrowotności" Pan Jezus chce, żebyś to czuła. On Ci wybaczył i na dzień dzisiejszy zaprasza Cię do współpracy z Jego Łaską ku Uzdrowieniu Waszych relacji, ku Jedności.
Szczęścia i pełnej Radości życzę!

Marzenka, nie było może człowieka, który by jakoś mocniej wsparł, podtrzymał, w danej chwili jakoś "oświecił". Żal może odczuwasz, ale pamiętaj, że Pan Bóg w sakramencie pojednania wybaczył i Ty sobie także wybacz - tak, dla "zdrowotności" Pan Jezus chce, żebyś to czuła. On Ci wybaczył i na dzień dzisiejszy zaprasza Cię do współpracy z Jego Łaską ku Uzdrowieniu Waszych relacji, ku Jedności.
Szczęścia i pełnej Radości życzę!

[marzena0711]