Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Podziw za wiare.. w meza i Boga
ale mysle tez, ze trzeba odroznic.. totalne uczuciowe "uzaleznienie" od drugiej osoby, od milosci i od wiary.. dla mnie w zaistnialej sytuacji, jezeli ciagle sie tak kocha kocha i kocha (nie mowie ze to zle) to moze byc to oznaka "chorej" i "uzaleznionej" milosci... i latwo to sobie tlumaczyc wiara itd. To sa cienkie granice, niedostrzegalne. Nie mowie zeby nie kochac i nie przebaczac, nie dawac szansy... ale nie mozna sobie tego tez wiara tlumaczyc
pozdrawiam
mari [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-16, 09:40
Oli napisał/a:
Kochani, po za tym co dzieje się teraz w moim życiu męczy mnie jeszcze jeden problem. Mianowicie, ciągle słyszę od różnych osób,że moje małżeństwo to był błąd, że oni to wiedzieli,że tak będzie,że po co się w to wplątałam? Nawet ksiadz, nasz znajomy, który nam ślubu udzielał jest niezadowolony, bo on go znał i wiedział,że tak będzie. Tym czasem przecież Jezus nie uczy takiego podejścia do sprawy i do człowieka. Przecież to nie jest chrześcijaństwo, mam na myśli postawę tych osób, które wręcz obwinają mnie za to,że w ogóle za mniego wyszłam i mam jak mam. A przecież Jezus nikogo nie skreślał i nie skreśla do dziś, dlaczego ludzie, chrześcijanie, nawet księża to robią? Dlaczego zamiast dopingować do odbudowania małżeństwa, do modlitwy za nasz związek, do pracy nad tym, oni wszyscy powtarzają,że to dobrze,że poszedł? Chrześcijaństwo w Piśmie Świętym różni się o 360 stopni od tego, które jest praktykowane. Czytałam ostatnio konferencje tutaj na stronie sychar, rozważnia tekstów Pisma Świętago i zastanawiam się kto dzisiaj tak postępuje? Bo mnie jedno tylko ciągle prześladuje, zamaist namawiać mnie do naprawy, do modlitwy, do trwania przy mężu to oni wszyscy namawiają do odejścia, do porzucenia, do (nawet) próby unieważnienia tego małżeństwa. To ma być chrześcijaństwo? I mają się za bardzo wierzących. I w imię czego? w imię wygodnictwa. NIkt nie pyta czego ja chcę, tylko radzą i to zupełnie nie tak jakbym tego oczekiwała. A ja chcę walczyć, nawet w brew nadziei, nawet kiedy wygląda,że bez sensu. Czyż Chrystus tak nie walczył o nasze zbawienie? Czy dla współczesnych mu ludzi ( w większości) krzyż nie był bez sensu? Może to,że walczę o moje małżeństwo też tak wygląda, ale czy Pan Bóg w swej mądrości nie daje nam krzyży ku zbawieniu? Czytałam ostatnio Pismo Święte, zupełnie przypadkiem księgi machabejskie o tym jak Bóg doświadczał Izraela, a jednak oni nie wątpili, bo ( co mnie zaskoczyło) wszystkie klęski i niepowodzenia, cierpienia, prześladowania tłumaczyli tym,że Pan ich nie karze ale wychowuje przez cierpienie. Czyż współcześnie też tak nie jest, że przez trudy życia Pan nas wychowuje? Dlaczego ludzie w talkim razie mający się za mądrych i dobrych chrześcijan tak przewrotnie rozumieją cierpienie i tak łatwo od niego uciekają?
Oli, Ty znasz swoją sytuację najlepiej.
Niemniej jaka jest Twoja relacja z Panem Jezusem w Komunii świętej? Zacznij od spotkania z Panem Jezusem. TY i ON. Potem dalej. Najpierw TY i ON.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Portal
Album
Nagrania
Rejestracja
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
